Παρακολουθώντας το μίνι-αφιέρωμα στον Michael Jordan, που έχει ξεκινήσει στο blog, και το οποίο μας προιδεάζει για μια εξαιρετική συνέχεια, δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ το πόσο πολύ έχει αλλάξει το μπάσκετ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, με το πέρασμα των χρόνων. Το moto του NBA πλέον έχει γίνει "Ψηλότερα - Δυνατότερα -Ταχύτερα" μην παραπέμποντας βέβαια στον Ολυμπιακό Ιδεώδες "altius - fortius - citius" αλλά μάλλον στην δημιουργία υπερ-αθλητών με σχεδόν εξωπραγματικά αθλητικά προσόντα στους οποίους μαθαίνονται μέσω της συνεχούς επανάληψης οι απαραίτητες βασικές αρχές του αθλήματος, οι οποίες είναι υπερ-αρκετές για να κάνουν καριέρα και να προοδεύσουν. Πλέον το μπάσκετ, στην πλειονότητα των περιπτώσεων καθώς εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν, έχει μετατραπεί σε ένα αφόρητο "isolation game" ή ένα αδιάκοπο pick & roll, στο οποίο εμπλέκονται 1-2 μάξιμουμ παίχτες με τους υπόλοιπους κυριολεκτικά να κοιτάνε!! Πόσες φορές για παράδειγμα ο Iverson ή ο Kobe Bryant δεν έχουν τελειώσει ένα παιχνίδι σουτάροντας 30-40 φορές?? Ή ο Wade να παίρνει φόρα και να προσπαθεί να κερδίσει όλη την άμυνα των αντιπάλων μόνος του??
Νομίζω ότι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω είναι ο παίχτης-βιτρίνα του αμερικάνικου μπάσκετ την νέα δεκαετία, Lebron James. Με ένα χτιστό κορμί, αφύσικη δύναμη, μεγάλη ταχύτητα και αντοχή, τεράστιο άλμα έχει κατατροπώσει τις αντίπαλες άμυνες με μία χαρακτηριστική του κίνηση: ξεκινάει το μπάσιμο από την κορυφή της ρακέτας παίρνοντας ένα σκριν και βάζοντας την μπάλα κάτω από την μασχάλη και με μεγάλη ορμή και φόρα καταλήγει να την καρφώνει μετά μανίας στο αντίπαλο καλάθι. Ώρες ώρες μου θυμίζει κίνηση wide-receiver στο american football!!!! Είναι όμως νομίζω ενδεικτική της αλλαγής νοοτροπίας του NBA το οποίο προσπαθεί να βασίσει την εμπορική του δύναμη κυρίως στην ποσότητα και λιγότερο στην ποιότητα ακόμα και του ίδιου του παιχνιδιού.
Πλέον ο οποιοσδήποτε Ευρωπαίος και μη παίχτης μπορεί να αποτελέσει μέλος μιας αμερικάνικης ομάδας χωρίς να χρειάζεται να έχει το ταλέντο του Τζινόμπιλι, του Νοβίτσκι, του Γκασόλ καθώς επίσης και μέτριοι παίχτες που προκύπτουν από διάφορα κολεγιακά προγράμματα, εκλέγονται ψηλά στο ντραφτ και βρίσκουν ρόλους και δουλειά σε ομάδες, που λίγα χρόνια πριν ούτε καν θα τους δοκίμαζαν. Είναι μάλλον θλιβερό να λογίζεται ο Dwight Howard ως ο καλύτερος αυτή την στιγμή σέντερ όταν δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να καρφώνει, να σκοράρει με ένα δεξί hook και να πηδάει ψηλά για ριμπάουντ και τάπες. Αναρωτιέμαι πως θα πέρναγε αν έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Hakeem, πόσες φορές θα βρισκόταν στον αέρα μετά από προσποίηση?? Θυμάμαι τον Κέβιν ΜακΧέιλ, ψηλό, αδύνατο με μακριά άκρα, να σκοράρει, να παίρνει ριμπάουντ, να παίζει άμυνα σχεδόν αποφεύγοντας την σωματική επαφή με τους αντιπάλους, χάρη στην γνώση των βασικών και την ευστροφία του, ενώ πλέον όλοι (κοντοί ψηλοί) βάζουν τα μούσκουλα και σπρώχνουν τον αντίπαλο μέχρι να τελειώσει το....γήπεδο!!! Θυμάμαι τον Λάρι Μπέρντ να είναι αργός, να μην πηδάει ψηλά, να μην είναι δυνατός και όμως χάρη στην απόλυτη γνώση των βασικών του μπάσκετ, να λογίζεται ακόμα ως το καλύτερο 3άρι που έπαιξε ποτέ μπάσκετ.
Οι σουτέρ από μακρινή απόσταση για παράδειγμα έχουν γίνει ένα είδος προς εξάφανιση, καθώς η πλειονότητα των προπονήσεων επικεντρώνεται στα αθλητικά χαρίσματα (βάρη - ταχυδύναμη) και όχι στην βελτίωση επί μέρους στοιχείων του παιχνιδιού, όπως η πάσα ή το σουτ. Οι ομαδικές άμυνες είναι μάλλον είδος προς εξαφάνιση και το επιθετικό παιχνίδι εξαντλείται σε όσα προαναφέρθηκαν σχετικά, εκτός από τις ομάδες εκείνες που ομοιάζουν σε τρόπο παιχνιδιού στις ευρωπαικές (πχ. Sun Antonio Spurs ή Detroit Pistons).
Ακόμα και ο ίδιος ο Jordan κατάλαβε ότι θα έπρεπε να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού του καθώς δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να "πετάει" πάνω από αντίπαλες άμυνες, προκειμένου να είναι το ίδιο αποτελεσματικός στο πέρασμα του χρόνου αλλά και να επιμηκύνει την αγωνιστική του παρουσία. Ήταν θέμα ευστροφίας και κατανόησης του τρόπου παιχνιδιού, κάτι το οποίο φαίνεται να λείπει σήμερα από τον "άλλο πλανήτη". Μεγαλύτερη απόδειξη από την ήττα στη Σαιτάμα και τον τελικό στους Ολυμπιακούς αγώνες με την Ισπανία που η αμερικάνικη ομάδα κέρδισε με την ψυχή στο στόμα χάρη σε ατομισμούς των αστέρων της νομίζω δεν υπάρχει.
6 σχόλια:
Κύριε Καλατζή,
Με όλο το σεβασμό, έχετε άδικο σε πάρα πολλά πράγματα που γράφετε εδώ. Υποπίπτετε στο κλασικό λάθος να βγάζετε συμπεράσματα βασιζόμενος σε συγκεχυμένες και περιορισμένες αναμνήσεις από το παρελθόν, κάτι που παρατηρείται συχνότατα σε όσους μιλούν για NBA. Το "παλιό" φαίνεται πάντα και καλύτερο, οδηγώντας στην εξαγωγή απόψεων που βασίζονται περισσότερο στη νοσταλγία παρά σε ακλόνητες αποδείξεις που προέρχονται μέσα από ενδελεχή μελέτη και σύγκριση του τότε με το τώρα.
1) Η έμφαση στην αθλητικότητα είναι απλά η φυσική ροή των πραγμάτων. Οι μέθοδοι εκγύμνασης του ανθρώπινου σώματος έχουν εκτιναχθεί σε τέτοιους ρυθμούς, ώστε ελάχιστοι παίκτες πλέον δε διαθέτουν μία κάποια εκρηκτικότητα και αλτικότητα. Απόδειξη το ότι ο αριθμός των λευκών Αμερικανών στο NBA έχει μειωθεί δραματικά από τα 80's.
Στην έμφαση στην αθλητικότητα παίζει ρόλο και ο one-and-done κανόνας για είσοδο στο draft, ο οποίος όντως έχει προωθήσει πολλούς άγουρους παίκτες πρόωρα στο NBA. Οι ομάδες του NBA όμως προτιμούν πλέον να είναι αυτές υπεύθυνες για την ανάπτυξη των παικτών, αντί να τους εμπιστεύονται στα περιορισμένης ανταγωνιστικότητας κολέγια.
Τα φυσικά προσόντα και μόνο ασφαλώς και δεν είναι αρκετά για καριέρα στο NBA. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα παικτών που έμειναν στην αθλητικότητα και τελικά "αποβλήθηκαν" από το NBA και βρήκαν καριέρα στην Ευρώπη.
2) Το τωρινό μπάσκετ του NBA έχει λιγότερο isolation από ποτέ, λόγω των αλλαγών στην άμυνα. Πλέον (από το 2001) μπορείς να παίξεις ζώνη, να κάνεις ελεύθερα on-ball και off-ball double teams καθώς και shading σε έναν παίκτη με όποιο τρόπο θες (αρκεί ο δεύτερος αμυντικός να μην κάθεται άπραγος στη ρακέτα).
Το pick-n-roll του σήμερα είναι τα post-ups του τότε. Κατεβάστε και δείτε παλιά παιχνίδια: Ανά 2-3 plays οι ομάδες με ικανούς ψηλούς τους έδιναν την μπάλα για να ποστάρουν, με τους υπόλοιπους παίκτες να παρακολουθούν. Σήμερα το back-to-the-basket παιχνίδι έχει ελαττωθεί κατά πολύ, προς όφελος των pick-n-rolls (ή pops) και των drive-n-kicks.
3) Αυτά που λέτε για Iverson, Kobe και Wade δεν έχουν νόημα, εφόσον και στα 80's και 90's οι star players έπαιρναν τεράστιο αριθμό σουτ. Ο Jordan συγκεκριμένα που όλοι μας θαυμάζουμε έχει μεγαλύτερο μέσο όρο σουτ ανά αγώνα και από τους 3 προαναφερθέντες.
4) Ούτε αυτό που λέτε για το LeBron έχει κάποια βάση, εφόσον small forward με τα αθλητικά του προσόντα δεν είχε εμφανιστεί ποτέ πριν στο μπάσκετ, οπότε λογικό είναι να θέλει να τα εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Δεν έχει σχέση με οποιαδήποτε αλλαγή νοοτροπίας στο NBA, πρόκειται απλά για χρησιμοποίηση προσόντων για σκοράρισμα. Εξάλλου δε θα χαρακτήριζα το LeBron μονοδιάστατο σε καμία περίπτωση.
Για παραλληλισμό με την εποχή των 80's, ο Julius Erving έμοιαζε πάρα πολύ με το LeBron του σήμερα, βασιζόμενος στα εκπληκτικά αθλητικά του προσόντα (εν αντιθέσει με το μετριότατο σουτ του) για να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής. Μόνο που ο LeBron έχει καλύτερη πάσα, καλύτερο τρίποντο και πολύ καλύτερες οργανωτικές ικανότητες.
(συνεχίζεται σε 2ο comment)
(συνέχεια από το προηγούμενο)
5) Όσον αφορά το Dwight, είναι γεγονός ότι στη θέση του center υπάρχει λειψανδρία, καθώς το παιχνίδι έχει γίνει πιο perimeter-oriented και λίγοι παίκτες επιθυμούν πλέον να μυηθούν στα μυστικά των post moves. Τον υποτιμάτε όμως ελαφρά με τα λεγόμενά σας, αφού είναι αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος αμυντικός του NBA σήμερα.
Το σχόλιο για τα "μούσκουλα" δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, εφόσον σήμερα το NBA είναι λιγότερο physical απ' ότι στο παρελθόν (ελέω της απαγόρευσης του handchecking και των γενικότερα αυστηρότερων σφυριγμάτων) και βασίζεται πιο πολύ στην τεχνική απ' ότι στη δύναμη. Οι εποχές των mid/late 90's με τις μάχες Heat-Knicks που έβγαινε σκορ 78-75 με μοναδικό στοιχείο του παιχνιδιού τη δύναμη και το ξύλο (και οι οποίες επέφεραν τις αλλαγές που προανέφερα) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
6) Ο Larry Bird ήταν ιδανικός για τα 80's, στο σημερινό όμως επίπεδο αθλητικότητας του NBA δε θα επιβίωνε εύκολα, και αυτό δεν είναι κακό, είναι απλά η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
7) Οι σουτέρ από μακρινή απόσταση είναι (αντιθέτως) πιο απαραίτητοι από ποτέ, καθώς το τρίποντο αποτελεί πλέον βασικότατο όπλο πολλών ομάδων. Παραθέτω κομμάτι από αυτό το άρθρο: http://articles.sfgate.com/2009-10-19/sports/17186368_1_pointers-nba-offenses-nba-finals
"Orlando reflects the trajectory the league has taken on the three-pointer. Teams attempted a record 44,583 three-pointers last season. They made 36.68 percent, the second-highest success rate in league history. Teams converted 36.69 percent in 1995-96, when the three-point line was a uniform 22 feet from the basket. Since 1997-98, the arc has ranged from 22 feet at the corners to 23 feet, 9 inches.
Last season, D'Antoni's Knicks set an NBA record with 2,284 attempts, or nearly 28 a game. His Suns made the most three-pointers in NBA history with 837 in 2005-06."
(συνεχίζεται)
(συνέχεια)
8) Όπως είπα και πριν, οι ομαδικές άμυνες είναι πιο σημαντικές και προβεβλημένες από ποτέ, καθώς η νομιμοποίηση της ζώνης σε συνδυασμό με τον κανονισμό των defensive 3 seconds απαιτούν διαρκή εγρήγορση και των 5 παικτών και να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να προβούν σε βοήθεια. Ρίξτε μια ματιά και σε αυτό το βίντεό μου: http://run-n-gun.blogspot.com/2010/01/zone-em-up.html. Επίσης, μεταξύ άλλων, βλ. ομαδική άμυνα (με τη μορφή matchup zones) των Celtics και Lakers τα τελευταία 3 χρόνια.
9) Η σημερινή εποχή του εκτεταμένου video scouting αναγκάζει τις επιθέσεις του NBA να είναι πολύμορφες και ευμετάβλητες, εφόσον οι αντίπαλοι coaches είναι πάντα καλά προετοιμασμένοι. Το σχόλιο "το επιθετικό παιχνίδι εξαντλείται σε όσα προαναφέρθηκαν σχετικά..." προφανώς είναι αναληθές. Ως παραδείγματα αναφέρω την triangle offense των Lakers και Wolves, την flex offense των Jazz, την περσινή Princeton offense των Sixers, κτλ.
10) Για το τελικό σχόλιο για το Jordan αρκεί να δείτε πώς έχει προσαρμόσει το παιχνίδι του ο Kobe για να είναι αποτελεσματικός μέχρι και σήμερα.
11) Το Mundobasket και οι Ολυμπιακοί που αναφέρετε έχουν περισσότερο να κάνουν με την απίστευτη άνοδο του ευρωπαϊκού επιπέδου και την έλλειψη συνοχής της αμερικανικής ομάδας σε σχέση με τις ευρωπαϊκές (εφόσον αγωνίζονταν για ελάχιστο χρόνο μαζί, τη στιγμή που Ελλάδα και Ισπανία είχαν χτίσει έναν κορμό τόσων χρόνων) παρά με κάποια τάση και αλλαγή στο NBA.
Συγγνώμη για το μακροσκελές post, αλλά δε μου αρέσει να βλέπω να αναμασώνται τα ίδια και τα ίδια λανθασμένα, οδηγούμενα από τη νοσταλγία, στερεότυπα για το NBA και θεωρώ ότι μπορώ να συμβάλω στην επιμόρφωση γύρω από το θέμα.
Με εκτίμηση, Β.Α.
Αγαπητέ Β.Α.
Από τα γραφόμενά σας φαίνεται πως έχετε βαθιά γνώση του ΝΒΑ και μπράβο σας. Σε μερικά σημεία συμφωνώ μαζί σας ,σε άλλα δεν έχω προσωπική άποψη , ενώ σε άλλα διαφωνώ εντόνως. Χωρίς πολλά πολλά ξεκινώ:
Γράφετε: «Τα φυσικά προσόντα και μόνο ασφαλώς και δεν είναι αρκετά για καριέρα στο NBA. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα παικτών που έμειναν στην αθλητικότητα και τελικά "αποβλήθηκαν" από το NBA και βρήκαν καριέρα στην Ευρώπη».
Απάντηση: Tα φυσικά προσόντα ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ είναι αρκετά για καριέρα στο ΝΒΑ. Ονόματα όπως του Σον Μάριον , του Τάιρους Τόμας ,του Tζος Σμιθ, του Ρούντι Γκέι (είμαι σίγουρος πως αν ψάξω περισσότερο η λίστα θα γίνει ατελείωτη) πιστοποιούν του λόγου το αληθές.
Ο Χάουαρντ είναι αναμφισβήτητα ο κορυφαίος αμυντικός του πλανήτη. Συμφωνώ! Αλλά για μια στιγμή. Το να θεωρείται και ο καλύτερος σέντερ του «άλλου κόσμου» αυτό πάει πολύ. Επειδή έχετε δει αρκετό ΝΒΑ σας προκαλώ να μου πείτε ποια η διαφορά του με έναν άλλο πολύ μεγάλο αμυντικό: Τον Ντικέμπε Μουτόμπο! Τουλάχιστον ο συμπαθής Νιγηριανός δεν λογιζόταν καν μέσα στους 3 πρώτους στα χρόνια που αγωνιζόταν...
Γράφετε: « Οι εποχές των mid/late 90's με τις μάχες Heat-Knicks που έβγαινε σκορ 78-75 με μοναδικό στοιχείο του παιχνιδιού τη δύναμη και το ξύλο (και οι οποίες επέφεραν τις αλλαγές που προανέφερα) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί».
Απάντηση: Mε τη δύναμη και το ξύλο πήραν το πρωτάθλημα του ’04 τα Πιστόνια και το ’07 οι Σπερς. Δεν έχουν περάσει δα και τόσα χρόνια από τότε…
Γράφετε: «Αυτά που λέτε για Iverson, Kobe και Wade δεν έχουν νόημα, εφόσον και στα 80's και 90's οι star players έπαιρναν τεράστιο αριθμό σουτ. Ο Jordan συγκεκριμένα που όλοι μας θαυμάζουμε έχει μεγαλύτερο μέσο όρο σουτ ανά αγώνα και από τους 3 προαναφερθέντες».
Απάντηση: o Tζόρνταν έπαιρνε 22.9 προσπάθειες (σε 15 χρόνια καριέρας) , Ο Άιβερσον 21.8 (σε 14 χρόνια) και ο Μπράιαντ 19,3 (πάρα πολυ μεγάλο ποσοστό αν αναλογιστούμε πως τα πρώτα χρόνια ήταν στη σκιά του Σακίλ) . (basketball-reference.com).
Yπάρχει όμως ένας μεγάλο αλλά: Ο Μπράιαντ έχει ακόμη 3 χρόνια και κατά την ταπεινή μου άποψη θα τον ξεπεράσει σε προσπάθειες , ενώ ο Άιβερσον (αν εξαιρέσουμε τις 2 τελευταίες χρονιές του που περιπλανιόταν άσκοπα σε ομάδες και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην αποτελεί ένα σταθερό επιθετικό πυρήνα) τον ξεπερνούσε κατά πολύ με προσπάθειες. (ενδεικτικά θα αναφέρω πως τις 2 τελευταίες του χρονιές έπαιρνε μόλις 14,6 και 11,3προσπάθειες. Και τελείωσε με μέσο όρο 21,8!!!)
Είναι απ’ τις φορές που η στατιστική είναι ο επιστημονικότερος τρόπος για να κάνεις λάθος…
Tέλος συμφωνώ απόλυτα μαζί σας πως ο Κόμπι έκανε «θυσίες» στο παιχνίδι του για να είναι το ίδιο αποτελεσματικός με πριν. Αλλά οι «αντιγραμμένες» θυσίες δεν έχουν την ίδια βαρύτητα με τις «γνήσιες» , δεν νομίζετε;
@ Drazen
Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Πάμε να τα δούμε ένα-ένα:
1) Ο Marion και ο Josh Smith είναι και οι δύο πολύ καλοί, πολυσύνθετοι παίκτες και έξυπνοι αμυντικοί, καθώς και ικανοί rebounders, στοιχεία που απαιτούν έξτρα αρετές εκτός από το raw athleticism. Ο Gay έχει αξιόπιστο pull-up jumper και είναι πολύ καλός χειριστής της μπάλας για το ύψος του, πιστεύω το πρόσεξες και στο Mundobasket.
Δεν το έθεσα επακριβώς, αλλά όταν είπα να κάνουν καριέρα εννοούσα να κάνουν καλή καριέρα, όχι μόνο να παίξουν μερικά χρόνια στο πρωτάθλημα. Δηλαδή, οι ομάδες θα draft-άρουν έναν εντυπωσιακά αθλητικό παίκτη, όμως αν δεν ωριμάσει και εξελιχθεί τα πρώτα του χρόνια τότε οι πιθανότητες είναι (κατά πολύ) ότι θα τον "κόψουν". Εκεί εμπίπτει και ο Tyrus Thomas, ο οποίος όμως, παρά τη δεδομένη αποτυχία του να ανταποκριθεί στο potential του μέχρι τώρα, υπέγραψε νέο συμβόλαιο με τους Bobcats του Larry Brown, προπονητή που φημίζεται για την αξία που προσδίδει στους έξυπνους και καταρτισμένους στα βασικά παίκτες. Κάτι θα είδε λοιπόν στον Tyrus.
2) Για το Dwight συμφωνώ, άλλωστε δεν είπα κάτι διαφορετικό. Προφανώς το ότι είναι μέσα στους top 2-3 centers του NBA αυτή τη στιγμή ο Howard δείχνει ότι το επίπεδο των centers έχει πέσει. Απλά θεώρησα την άποψη ότι "δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να καρφώνει, να σκοράρει με ένα δεξί hook και να πηδάει ψηλά για ριμπάουντ και τάπες" ελαφρά υπερβολική, τη στιγμή που έχει δείξει καλά αμυντικά rotations, καλές αμυντικές συμπεριφορές, καλές τοποθετήσεις στο low-post και για rebounds, κτλ. Ο Mutombo είναι μία καλή σύγκριση με το Dwight, απλά ο τελευταίος είναι πιο αθλητικός, κάτι που του δίνει ένα κάποιο πλεονέκτημα σε ορισμένους τομείς του παιχνιδιού.
3) Το "ξύλο" των Pistons το 2004 ήταν μικρής κλίμακας σε σχέση με το ξύλο των Knicks του Riley και του Van Gundy. Το πρωτάθλημα των Pistons περισσότερο είχε να κάνει με teamwork, καλή ομαδική άμυνα (υπενθυμίζω τη νομιμοποίηση της ζώνης 3 χρόνια πριν), έλλειψη από "εγώ" και την ύπαρξη πολύ ικανών αμυντικών (Prince, Billups, Ben Wallace, κτλ). Έπαιζαν βέβαια σκληρή άμυνα ως γνήσιοι Bad Boys, γι' αυτό και ώθησαν το NBA στην πλήρη απαγόρευση του handcheckin to 2004. Για τους Spurs δε θα έλεγα ότι ήταν τόσο physical ομάδα εκείνη τη χρονιά (2007), απλά ήταν οι γνωστοί μεθοδικοί, ομαδικοί και με σταθερό κορμό Spurs του Popovich. Συνοψίζοντας, η σημερινή εποχή του NBA (2004 έως σήμερα) έχει το λιγότερο επιτρεπόμενο "ξύλο" στην ιστορία της λίγκας.
4) Ο σκοπός μου σε αυτό το σχόλιο για Iverson και Kobe ήταν να δώσω ένα παράδειγμα, όχι να συγκρίνω στενώς στατιστικά. Αυτό που ήθελα να πω ήταν ότι πάντα οι stars έπαιρναν πολλά (αναλογικά) σουτ, είτε ήταν το '80 είτε το '90 είτε το 2000 είτε και τώρα. Δεν ήταν λίγα τα ματς όπου ο MJ έπαιρνε 35 ή 40 σουτ. Προφανώς εγώ δε τον κατακρίνω γι' αυτό, απλά επισημαίνω ότι οι stars πάντα στο NBA έπαιρναν γενικά πολλές προσπάθειες. Επίσης να σημειώσω ότι οι συμπαίκτες του Iverson στους Sixers ήταν γενικά αρκετά χαμηλότερο επιθετικό ταλέντο σε σχέση με τους συμπαίκτες του MJ στους Bulls, οπότε μοιραία ο AI το "παράκανε" πολλές φορές. (Αυτό βέβαια δεν τον "απαλλάσσει" πλήρως από την κατηγορία του "ατομιστή", το ίδιο και για τον Kobe).
5) Το σχόλιό μου δεν αφορούσε μόνο τον Kobe, ήταν ένα παράδειγμα. Όλοι οι παίκτες, μικρής και μεγάλης αξίας, με το που χάσουν την αθλητικότητά τους, αναγκάζονται να "επανεφευρέσουν" το παιχνίδι τους για να συνεχίσουν να είναι αποτελεσματικοί. Π.χ. ο McDyess απέκτησε μία δεύτερη καριέρα ως αξιόπιστος mid-range catch-n-shooter όταν δεν μπορούσε πια να καρφώνει. Κάθε παίκτης που προσαρμόζει επιτυχώς το παιχνίδι του αξίζει επαίνου όπως κι αν λέγεται, MJ, Kobe, McDyess, κοκ.
Όσο για τις αντιγραμμένες θυσίες, δε βρίσκω κάτι κακό στο να εμπνέεται ένας παίκτης και να προσαρμόζει το παιχνίδι του σύμφωνα με την παρακαταθήκη ενός πρωτύτερου. Κι ο Jordan είχε πάρει κινήσεις από άλλους παίκτες προγενέστερούς του, κανένας ποτέ δε το θεώρησε μεμπτό.
Φιλικά, Β.Α.
http://hoopfellas.blogspot.com/2011/05/blog-post_21.html
Δημοσίευση σχολίου