Κύριε Β.Α., πριν από όλα επιτρέψτε μου να σας ευχαριστήσω για το χρόνο που αφιερώσατε να διαβάσετε το άρθρο μου καθώς επίσης και για την ενδελεχή και λεπτομερέστατη απάντησή σας, η οποία ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Η προσπάθειά μας αυτή χρειάζεται απόψεις σαν και τις δικές σας, ήτοι εμπεριστατωμένες και διατυπωμένες με τρόπο εύληπτο και ακόμα περισσότερο αντιτιθέμενες σε άλλες, καθώς θεωρώ ότι συχνά το να συμφωνούμε στα σημεία της..διαφωνίας είναι η απαρχή ενός ενδιαφέροντος διαλόγου.
Παίρνοντας ως βασική αρχή ότι η γνώμη του καθενός ερείδεται στον τρόπο σκέψης, στα βιώματα, στα αναγνώσματά του, στην έρευνα και αξιολόγηση των όποιων στοιχείων έχει στα χέρια του καθώς και επηρεάζεται, λιγότερο ή περισσότερο από άρθρα, συζητήσεις, αναλύσεις, επιτρέψτε μου να σας απαντήσω όσο πιο λακωνικά και - θα προσπαθήσω - περιεκτικά μπορώ:
1) O Γιουσέιν Μπολτ έτρεξε τα 100 μέτρα σε χρόνο 9.58. Αυτό από μόνο του καταδεικνύει την υπερ-εξέλιξη των τρόπων εκγύμνασης, της αθλιατρικής, της φυσιοθεραπείας σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα αθλήματα. Είναι μια πραγματικότητα την οποία κανείς δεν μπορεί και πρέπει να αγνοήσει. Στο χώρο του αμερικάνικου μπάσκετ με τους 82 μίνιμουμ αγώνες κάθε σαιζόν η έμφαση στην έννοια "καλός αθλητής" νομίζω ότι είναι πιο διαδεδομένη από την έννοια "καλός μπασκετμπολίστας", εξ' ου και τα ονόματα που παράθεσε ο Drazen συν μερικά ακόμα (πχ Iguodala) αποτελούν μάλλον απτή απόδειξη ότι τα φυσικά χαρίσματα μπορούν να "αγοράσουν" ένα πολύ καλό συμβόλαιο. Η αίσθησή μου είναι ότι παλιότερα, απατείτο σε μεγαλύτερο βαθμό, να γνωρίζει ένας παίχτης τα βασικά του μπάσκετ προκειμένου να κάνει αντίστοιχη με τους τωρινούς παίχτες καριέρα. Θλιβερό ελληνικό παράδειγμα ο Κουφός. Πώς πήγε στο ΝΒΑ (ως υβρίδιο Νοβίτζκι) και πως τον κατάντησαν (κακέκτυπο του Ίτον).
2) Η τακτική - συμφωνώ - έχει επέλθει μέσα στους κόλπους του NBA και τα παραδείγματά σας το καταδεικνύουν εύγλωττα. Παρόλα αυτά η αίσθησή μου είναι ότι η τακτική αντιμετώπιση των καταστάσεων που προκύπτουν σε κάθε παιχνίδι είναι μάλλον ευανάγνωστη και αρκετά απλοποιημένη, εκτός ίσως του παραδείγματος της "triangle offence" των Bulls, καθώς τα plays τα οποία προκύπτουν καταλήγουν σχεδόν πάντα είτε στο isolation game του εκάστοτε σταρ είτε στο pick&roll δύο παιχτών. Οι Spurs του - ανατραφέντα με ευρωπαική νοοτροπία - Πόποβιτς κατέδειξαν σε μεγάλο βαθμό την έλλειψη τακτικής παιδείας σε μεγάλο βαθμό κυριαρχώντας για περίπου μια 5ετία. Ακόμα και το ότι η περίφημη "τριγωνική επίθεση" του Τεξ Ουίντερ παραμένει τόσα χρόνια μετά η κύρια αναφορά σε οργανωμένο επιθετικό σχέδιο ίσως δείχνει μια "φτώχεια ιδεών". Οι Cavaliers τα τελευταία χρόνια λειτούργησαν πάνω στην υπεροχή του αστέρα τους σε προσωπικό επίπεδο έναντ κάθε αντιπάλου. Περιμένω με ανυπομονησία το εγχείρημα των Heat με τους 3 στάρ να δω πως θα λειτουργήσει σε επίπεδο τακτικής.
3) Ο Χάουαρντ είναι ένα παλικάρι 25 ετών που ακόμα μαθαίνει μπάσκετ (εξάλλου στους ψηλούς η εξέλιξη πάντα καθυστερεί). Νομίζω ότι αποτελεί μια πολυτελή και λαμπερή ένδειξη - για να μην πω απόδειξη - της κουβέντας σχετικά με την υπεροχή των φυσικών προσόντων έναντι των τεχνικών, καθώς δεν πασάρει, δεν σουτάρει με πρόσωπο, οι βολές του είναι συνήθως άστοχες, δεν έχει καμία κίνηση με πλάτη στο καλάθι, αλλά κυριαρχεί και μας χαρίζει όμορφα στιγμιότυπα - κυρίως- λόγω των φυσικών του προσόντων. Κ το NBA τον προμοτάρει ως τον καλύτερο ψηλό της εποχής του, ακριβώς επειδή ανήκει σε αυτή την εποχή.
4) Πράγματι έχετε δίκιο λέγοντας ότι παλιότερα το "ξύλο" που έπεφτε σε αγώνες ήταν πολύ περισσότερο. Όταν έκανα αναφορά στα "μούσκουλα" δεν είχα αυτό υπόψη μου, επιτρέψτε μου όμως να το πάρω ως αφετηρία για μία σκέψη: μήπως οι ιθύνοντες άλλαξαν τους κανονισμούς, απαγόρευσαν το hand-checking, εφύηραν το "βίαιο φάουλ", προστατεύουν τον επιτιθέμενο πολύ περισσότερο από το παρελθόν, γιατί ακριβώς το -πηγαίο και αυθεντικό μπασκετικό- ταλέντο έχει πλέον λιγοστέψει, η τεχνική έχει μετατραπεί σε μια επαναλαμβανόμενη πατέντα, το σουτ από μακρινή απόσταση είναι δυσεύρετο και άρα κατάλαβαν ότι το θέαμα και τα μεγάλα σκορ αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο να χαθούν?? Ο MJ πέραν του ασύγκριτου ταλέντου έβαζε στα 40 του 20+ πόντους μέσο όρο εύκολα τα τελευταία χρόνια εκμεταλλευόμενος όλους τους σύγχρονους κανονισμούς που διευκολύνουν - και σωστά - τον επιτιθέμενο. Αναρωτώμενος το "γιατί" σκέφτηκα ότι μία απάντηση είναι ότι τα μούσκουλα δεν είναι πανάκεια τελικά, για αυτό και η αναφορά μου στον ΜακΧέιλ που χρησιμοποιούσε την μπασκετική του παιδεία χωρίς τα προαναφερθέντα προνόμια των επιτιθέμενων του σήμερα. Θα εκτιμούσα την άποψή σας επ' αυτού.
Συνεχίζω με τα υπόλοιπα σε επόμενη ανάρτηση
Πόσο άλλαξες - Δεύτερες σκέψεις
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Σας ευχαριστώ για την αναφορά και την απάντηση.
1) Οι παίκτες που ανέφερε ο Drazen καθώς και ο Iguodala είναι μεν όλοι τους πολύ αθλητικοί, αλλά επαναλαμβάνω ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι μόνο αυτό. Για τους άλλους τα είπα στο προηγούμενο comment, ενώ ο Iguodala διαθέτει εκπληκτικά αμυντικά ένστικτα, τα οποία και παρουσίασε (για όσους δεν τον ήξεραν καλά) εν αφθονία στο Mundobasket. Εν ολίγοις, για να κάνει κάποιος επιτυχημένη καριέρα στο NBA ή για να πάρει ένα μεγάλο συμβόλαιο, το να έχει ΜΟΝΟ αθλητικά χαρίσματα δεν αρκεί. (Εκτός βέβαια από ελάχιστες εξαιρέσεις "χαζών" κινήσεων από GM's που δεν ενήργησαν σωστά, οι οποίες πάντα θα υπάρχουν και επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλά ακόμα και αυτοί οι παίκτες θα έχουν δείξει κάτι παραπάνω από ΜΟΝΟ αθλητικά προσόντα).
Η αθλητικότητα σίγουρα πάντα βοηθάει πολύ, και στη σημερινή εποχή και παλιότερα. Αθλητικοί παίκτες όμως υπάρχουν πάρα πολλοί, απ' όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου πλέον. Εκείνοι όμως που συνδυάζουν την αθλητικότητα με άλλα χαρακτηριστικά και αρετές, όσο το δυνατόν περισσότερες, θα είναι αυτοί που θα μπουν στο NBA και θα κάνουν καλή καριέρα.
Το θέμα με τα βασικά έχει να κάνει κυρίως με τον one-and-done κανόνα του draft, ο οποίος είναι λανθασμένος κατά τη γνώμη μου (και πολλών άλλων) και όντως οδηγεί συχνά στην είσοδο στο NBA παικτών όχι και τόσο ώριμων αγωνιστικά. Αν όμως αυτοί οι παίκτες δεν εξελιχθούν μέχρι να τελειώσει το rookie συμβόλαιό τους, θα βρεθούν αναπόφευκτα σε δύσκολη θέση.
Το παράδειγμα του Κουφού το θεωρώ ατυχές. Ανήκει ακριβώς στην κατηγορία παικτών που μόλις περιέγραψα. Τον είχα παρακολουθήσει και όντως ήταν πολύ καλός στο Ohio State, όμως αυτό εμένα δε μου λέει τίποτα, καθώς στο NBA είναι που ξεχωρίζουν οι πολύ καλοί από τους top. Η κολλεγιακή επιτυχία δεν εγγυάται σε καμία περίπτωση την επιτυχία στο NBA, καθώς το επίπεδο του δεύτερου είναι κατά πολύ ανώτερο. Γιατί ο Κουφός δεν εξελίχθηκε σωστά δεν ξέρω (δεν ήμουν στα αποδυτήρια των Jazz), όμως αυτό που μου έδειχνε εμένα στο παρκέ όποτε έπαιζε ήταν ανεπαρκές. Όταν με τόσους τραυματισμούς, όσους είχαν οι περσινοί Jazz, σου δίνεται μια ευκαιρία ενόψει playoffs και σου "τρώει" τη θέση ο Fesenko, τότε κάτι πάει λάθος. Περιμένω να τον δω και σε ένα διαφορετικό περιβάλλον και με τους Wolves για ένα τελικό συμπέρασμα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι περιμένω πολλά πράγματα.
2) Τα plays του NBA δε χρειάζεται να είναι πάντα περίπλοκα. Η πολυπλοκότητα των plays στο μπάσκετ είναι αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας των παικτών. Σπάνια π.χ. θα δεις στο NBA motion offenses με αδιάκοπη κίνηση όπως στο NCAA. Στο NBA βασιλεύει το λεγόμενο read-and-react offense, με άλλα λόγια "παίρνεις ό,τι σου δίνει η άμυνα". Το ταλέντο των παικτών είναι τέτοιο που συνήθως αρκεί να τους βάλεις στις αγαπημένες τους θέσεις στο παρκέ και να τους αφήσεις να δημιουργήσουν κάτω από ένα πλαίσιο γενικών οδηγιών. Π.χ. οι Magic θα δώσουν την μπάλα στο Howard στο low-post, θα περιμένουν το double team και εν συνεχεία θα κυκλοφορήσουν την μπάλα στην περιφέρεια ψάχνοντας το καλό σουτ μέσα από καλό spacing. Οι Mavericks θα περάσουν την μπάλα στο Nowitzki στο high-post και ανάλογα με το πώς θα συμπεριφερθεί η άμυνα (double-team, καθόλου double-team ή κάτι ενδιάμεσο) ο Dirk θα αποφασίσει ποιο από τα options (επιλογές) του βασικού play θα ακολουθήσει. Το ότι συχνά είναι ευανάγνωστα δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει τακτική.
(συνεχίζεται)
(συνέχεια)
Σε καμία περίπτωση η τακτική των 80's (ειδικά) και των 90's δεν ήταν πολυπλοκότερη από την τωρινή. Ειδικά στα 80's το pace (ο ρυθμός/ταχύτητα επιθέσεων) ήταν αρκετά υψηλότερος από τον τωρινό και σχεδόν όλες οι ομάδες έπαιζαν όπως οι σημερινοί Suns και Warriors, δηλαδή σαν ένα διαρκή αιφνιδιασμό.
Οι Spurs όντως ήταν η πιο well-coached ομάδα της περιόδου (όχι μόνο από πλευράς καθαρών συστημάτων, αλλά και διαχείρισης υλικού, αξιοποίησης ταλέντου, ψυχολογίας, κτλ.). Σε σχεδόν όλες τις περιπτώσεις όμως μία well-coached όμαδα κερδίζει μία χειρότερα coached από αυτήν ομάδα. Δε νομίζω ότι η επικράτηση των Spurs καταδεικνύει τακτική "γύμνια" οποιασδήποτε ομάδας, απλά οι Spurs ήταν οι καλύτεροι απ' όλους.
3) Τα αθλητικά προσόντα του Howard θα του προσέδιδαν μεγάλη αποτελεσματικότητα και χρησιμότητα σε οποιαδήποτε εποχή, είτε 80's είτε 90's, απλά τώρα με την ένδεια των centers είναι ακόμα μεγαλύτερη. Αυτό βέβαια δε σημαίνει, όπως ανέφερα και προηγουμένως, ότι ο Howard δεν έχει και άλλες αρετές. Φυσικά έχει ακόμα μεγάλα περιθώρια για βελτίωση. Όσον αφορά το "δεν έχει καμία κίνηση με πλάτη στο καλάθι" πάντως είστε λίγο υπερβολικός. Σας παραπέμπω εδώ: http://nbaplaybook.com/2010/09/20/nba-mythbusters-dwight-howard-has-no-post-game/
4) Οι αλλαγές στο handchecking και η γενικότερα αυξημένη προστασία του επιτιθέμενου άρχισαν να εφαρμόζονται περίπου το 1994 επειδή το παιχνίδι είχε γίνει πολύ σκληρό και αργό και επειδή η δύναμη είχε αρχίσει να υπερισχύει καθαρά της τεχνικής. Αυτή η κατάσταση έφτασε στο απόγειό της με τη σειρά Heat-Knicks που ανέφερα πριν στη χρονιά του lockout (1999), μετά από την οποία το NBA αποφάσισε να επιτρέψει τη ζώνη, κτλ. Το ταλέντο όντως είχε λιγοστέψει κατά τα τέλη 90's/αρχές 00's, πλέον όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα θεωρώ ότι αυτήν τη στιγμή το NBA έχει το περισσότερο μαζεμένο ταλέντο εδώ και περίπου 15-16 χρόνια.
Ξανατονίζω ότι το σουτ από μακρινή απόσταση δεν είναι καθόλου δυσεύρετο σήμερα, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ήταν δυσεύρετο από 94-97, οπότε και το NBA είχε φέρει πιο κοντά τη γραμμή του τριπόντου για να το αντιμετωπίσει, όμως πλέον οι μακρινοί σουτέρ είναι καλύτεροι από ποτέ.
Ο MJ ήταν μοναδικό μπασκετικό ταλέντο και θα ήταν κυρίαρχος σε οποιαδήποτε εποχή και με οποιουσδήποτε κανόνες, οπότε δεν έχει πολύ νόημα να τον λαμβάνουμε ως μέτρο σύγκρισης.
Παίκτες του στιλ του McHale, δηλαδή όχι ιδιαίτερα αθλητικοί PF's που έχουν πολύ καλή αντίληψη του χώρου και ποικιλία κινήσεων στο post, υπάρχουν και σήμερα (π.χ. Scola, Duncan, κτλ). Προφανώς τα "μούσκουλα" δεν είναι πανάκεια. Απλά η αθλητικότητα σήμερα είναι συγκριτικά πολύ πιο αναγκαίο προσόν απ' ότι στην εποχή του McHale. Επίσης σημειώνω ότι η προαναφερθείσα αυξημένη προστασία του επιτιθέμενου αφορά κυρίως στην περιφέρεια και όχι στους inside παίκτες, για τους οποίους η διατητική αντιμετώπιση δεν έχει μεγάλες διαφορές από τότε.
Θα συνεχίσω στο επόμενο post.
Δημοσίευση σχολίου