RSS

"Δε μπορούσα να αφήσω τους συμπαίχτες μου εκεί έξω μόνους τους"

 

Η χρονοκάψουλα του blog σήμερα μας ταξιδεύει στο μακρινό 1991 στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, για να αναφερθεί στον 5ο αγώνα της σειράς των play-off της Ανατολικής Περιφέρειας μεταξύ των Boston Celtics και των Indiana Pacers, που έλαβε χώρα στο θρυλικό Boston Garden. Η αιτία για αυτό το ταξίδι πίσω στο χρόνο είναι γιατί κάθε φορά που βλέπω το παιχνίδι αυτό από ένα συγκεκριμένο σημείο και μετά, για το οποίο θα γίνει λόγος, με πιάνει μια γλυκιά ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα και αισθάνομαι δέος. Ίσως καταλάβετε λίγο παρακάτω το γιατί.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Όχι ακριβώς Έλληνες....

Για πρώτη φορά μετά από δε ξέρω και εγώ πόσα χρόνια, παρελαύνουν καθημερινά από τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών εφημερίδων ονόματα Ελλήνων παιχτών ως πιθανοί μεταγραφικοί στόχοι. Ξάφνου παίχτες όχι μόνο πρωτοκλασσάτοι, βλ. Μαυροειδής, Περπέρογλου, Ζήσης, Μαυροκεφαλίδης, Φώτσης, αλλά και οι λεγόμενοι "βοηθητικοί", υποψήφιοι για τον "β' αντρικό ρόλο", όπως οι Τσάμης, Μπράμος, Καλαμπόκης, Ντικούδης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Χαρίσης, αποτελούν το επίκεντρο των μεταγραφικών στόχων σχεδόν όλων των Ελληνικών ομάδων, από τους αιωνίους μέχρι τους νεοφώτιστους. Ακόμα ακόμα και παίχτες που μόλις τώρα διαγράφουν την πορεία τους στο χώρο, όπως οι Καββάδας, Σκορδίλης, Μπόγρης, Παππάς βλέπουν στα τηλέφωνά τους εισερχόμενες κλήσεις από ομάδες της επαρχίας και της Αθήνας. "Τι έγινε ρε παιδιά" σκέφτηκα αναπολώντας τη γνωστή ατάκα του Σπύρου Παπαδόπουλου στους Απαράδεκτους. Η οικονομική στενότητα και η ένδεια χρημάτων προφανώς και αποτελούν τον κυριότερο λόγο της "ελληνόστροφης" αυτής μετατόπισης ενδιαφέροντος, από την οποία το ελληνικό μπάσκετ μόνο να καρπωθεί έχει.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

RetroMania: Μηνάς Γκέκος / Λυτρώθηκα που έφυγα


 

O Mηνάς Γκέκος ήταν για χρόνια το καμάρι της ΑΕΚ σε δύσκολες εποχές. Το τέλος της καριέρας του στην ΑΕΚ δεν περιείχε λουλούδια και τούρτες.
Βέλη, τόξα , πυρομαχικά...

Αποτελούσε επί πολλά χρόνια τη σημαία της.  Ικανός σκόρερ για την εποχή (με προσόν τις διεισδύσεις)  , κατέθετε τεράστια αποθέματα αυταπάρνησησης και ψύχης.  

Η συνέντευξη στον Ν.Παπαδογιάννη είναι συγκλονιστική : "Γράψε πως 15 χρόνια στην ΑΕΚ και δεν έκανα ένα φίλο. Λυτρώθηκα που έφυγα".

(Το περίεργο(?) είναι πως και ο διάδοχός του σε θέση και ηγεσία Κώστας Παταβούκας , με το ίδιο παράπονο έφυγε δύο καλοκαίρια μετά.)
Μήπως τελικά η ΑΕΚ τρώει τα παιδιά της; Πρόχειρα πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό οι Γκέκος , Παταβούκας , Κακιούζης. Και σίγουρα δεν είναι οι μόνοι...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

RetroGames: Άρης - Φίλιπς (1991-92)



To σημερινό Retro Games θυμάται το κρεσέντο του Γκάλη απέναντι στη Φίλιπς στο Αλεξάνδρειο για το Ευρωπαϊκό Κύπελλο της χρονιάς 1991-92. Αν και όλοι μας θυμόμαστε τα όργια σε Τρέισερ το ’86 στο  Αλεξάνδρειο , το 1998 στη Βαρκελώνη , το 1990 στο Σπλιτ , το συγκεκριμένο λίγοι το θυμούνται.
Το 3-ponto ψάχνοντας το αρχείο του  το έβγαλε στην επιφάνεια να «αναπνεύσει». Σαν το καλό κρασί...

Απολαύστε το Νίκο Γκάλη (46π , 5/6 τρ) να σμπαραλιάζει την ομάδα του Ρίβα , του Ντόουκινς και του Πίτις. 

Η τότε  Ευρωπαϊκή χρονιά του Άρη θα έπρεπε να μετονομαστεί σε «ο Γκάλης και τα παιδιά του». Πραγματικά ,  κάτι το βατερλό  με Μπέρι , κάτι οι γνωστές καλοκαιρινές διαφωνίες της διοίκησης με  Γιαννάκη , ανάγκασαν τον Άρη να επενδύσει στην πιτσιρικαρία του. Οι Βουρτζούμης – Μπαλτατζής – Μωραϊτοφ πήραν ευκαιρίες που ούτε στα όνειρά τους περίμεναν. 
Σαν κερασάκι στη τούρτα αυτά ήρθε και ο τραυματισμός του Αγγελίδη να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Ο Άρης τον στερήθηκε για αρκετούς αγώνες κάτι που του κόστισε αφάνταστα στη ρακέτα. Η χρονιά δεν κύλησε καθόλου καλά και ο πρωταθλητής Ελλάδος έμεινε μακριά απ’ την διεκδίκηση του final four.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ένας εγκέφαλος....σε νέες περιπέτειες...στα γεράματα

 


Από μικρός που διάβαζα τις αθλητικές σελίδες των πολιτικών εφημερίδων, έψαχνα να βρω την "κρυμμένη" είδηση, συνήθεια που μου έχει μείνει μέχρι και τώρα που οι αθλητικές πλέον εφημερίδες έχουν πολλαπλασιαστεί και το διαδίκτυο προσφέρει ίσως την πληρέστερη και σχολαστικότερη πληροφόρηση γύρω από το κάθετι. Εξέλιξη που, ιδίως μέσα στον κυκεώνα των πληροφοριών που μας βομβαρδίζουν, δυσχεραίνουν την έρευνά μου ακόμα περισσότερο. Τι ήταν -και ακόμα παραμένει- για μένα η κρυμμένη είδηση? Μια μεταγραφή που πέρασε "στα ψιλά", μια πρόσληψη προπονητή ή ακόμα και βοηθού του σε μια ομάδα που δεν τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας, ένας τραυματισμός που θα σήμαινε πολύμηνη αποχή, πρώιμες διαπραγματεύσεις για την αγορά ή πώληση παιχτών, οτιδήποτε κέρδιζε ένα ή δύο μονόστηλα, συνήθως στις γωνίες των εφημερίδων ή στο κάτω μέρος τους και φαινόταν ότι απλώς συμπλήρωνε την αθλητική τους ύλη. Καθώς λοιπόν "περιδιάβαινα" μεταξύ των πηχαίων τίτλων των τελευταίων ημερών μεταξύ Ολυμπιακών Αγώνων, μεταγραφικών νέων των αιωνίων, αλίευσα μια πληροφορία που μου έκανε αίφνης εντύπωση.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Οι 50 σπουδαιότερες στιγμές των διοργανώσεων της FIBA (Νο 50 - Νο 45)


Το ΝΒΑ γνωρίζει καλύτερα απο κάθε  οργανισμό πως να πλασάρει το προϊόν της. Τα τμήματα διαφήμισης και μάρκετινγκ είναι τόσο δημιουργικά που σε αφήνουν άφωνο με τις εμπνεύσεις τους. Πριν λίγα χρόνια έφτιαξαν μία λίστα από 60 βίντεο με τις χαρακτηριστικότερες στιγμές στα playoffs.

Αυτό φαίνεται πως ζήλεψε  ένας Ισπανός και αποφάσισε να φτιάξει κάτι παρόμοιο όσον αφορά τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το "Τρίποντο" ψάρεψε τυχαία αυτό το διαμαντάκι και σας το παρουσιάζει.

Η αντίστροφη μέτρηση για τις " 50 σπουδαιότερες στιγμές του Ευρωπαϊκού μπάσκετ" ξεκινάει...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ένα ταπεινό "ανεμόπτερο"...


Παρακολούθησα αρκετά παιχνίδια της ομάδος των ΗΠΑ στην τελευταία Ολυμπιάδα εστιάζοντας κυρίως στη συμπεριφορά εντός και εκτός παρκέ όλων των παιχτών που την απάρτιζαν. Νομίζω έχει πολύ μεγάλη σημασία το πώς κανείς διαχειρίζεται το γεγονός ότι είναι κορυφαίος, ότι είναι ο καλύτερος με διαφορά -έστω όχι πολύ μεγάλη όπως αποδείχτηκε- από τον δεύτερο. Η προσπάθεια να κατακτήσεις κάτι όταν δεν είσαι το αναμενόμενο φαβορί συχνά συντροφεύεται από πείσμα, σκληρή δουλειά και πίστη στις δυνατότητες έχοντας φυσικά πάντα στραμμένο το βλέμμα στο αποκαλούμενο φαβορί. Τι γίνεται όμως όταν είσαι το αδιαφιλονίκητο φαβορί, όταν όλοι σου έχουν ήδη απονείμει την πρώτη θέση, όταν οι θεωρητικώς καλύτεροι μαζεύονται για να επιβεβαιώσουν τις προβλέψεις? Ποια η στάση τους και η συμπεριφορά τους?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Οι σημαίες που (δεν) κυματίζουν....

http://wiki.phantis.com/images/thumb/2/2b/Fanis_Christodoulou.jpg/250px-Fanis_Christodoulou.jpg http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQ-TrUZDReDYEFpjIjdGok-PDoM5KZnc3K741DhVQVWNVQpP6l5ZVtkixLpSw 


Παρακαλώ όποιος δεν έχει μείνει μόνος του με την μπάλα του στα χέρια μπροστά σε ένα ή και σε δύο καλάθια και δεν έχει φτιάξει ένα ολόκληρο σενάριο στο μυαλό του ότι αντιμετωπίζει είτε σε μονό είτε σε κανονικό αγώνα οποιονδήποτε από τους ήρωές του, να σηκώσει το χέρι αμέσως και να σταματήσει να διαβάζει την παρούσα ανάρτηση!!! Περιττό να ρωτήσω στο τέλος ποιος κέρδιζε. Εγώ το έκανα συνεχώς είτε σε κανονικό καλάθι είτε σε αυτό το πρόχειρο που είχα στη βεράντα μου. Αντίπαλοί μου ήταν πάντα ο Γκάλης και ο Γιαννάκης με την κίτρινη φανέλα, ο αγαπημένος μου Φάνης με την κυανέρυθρη, αν και αυτόν τον προτιμούσα για συμπαίχτη, ενώ κατάφερνα πάντα και έβαζα καλάθια μπροστά στον Φασούλα με τον Δικέφαλο στο στήθος. Όταν βίωνα στιγμές εξαιρετικής έμπνευσης, τα έβαζα με τον Μάτζικ των Λέικερς, κάρφωνα μπροστά στα μούτρα του Τζαμαϊκανού σέντερ των Νικς, έκανα πλάκα στο σκληρό "πιστόνι" Αζάια και φυσικά κέρδιζα πάντα τον καλύτερο όλων, έναν τύπο με την κόκκινα φανέλα με το 23 και ένα ταύρο να με κοιτάει ίσια στα μάτια.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Retro Legend : Hakeem Olajuwon






Στο Mortal Kombat όταν βγάζαμε κάποιον νοκάουτ χωρίς να δεχθούμε κανένα χτύπημα , θυμάστε τι μήνυμα μας έβγαζε;

 
Mε τον λατρεμένο Sub-zero το πρωτοτερμάτισα και από τότε  δεν εγκατέλειψα ποτέ τον μαχητή μου. Μετά από άπειρες ώρες (και άπειρες φουσκάλες στο χέρι) ο στόχος ήταν να ολοκληρώσω το παιχνίδι με διαδοχικές «flawless victory». Ο Suz-zero ήταν ο τέλειος μαχητής για τέτοιους στόχους!

Αλλά θα μου πείτε,  τι σχέση έχει ο Sub-zero με το μπάσκετ;
Έχει και παραέχει…
Σας ερωτώ: «Ποιος ήταν ο Sub-zero» του μπάσκετ;

Ο LBJ μέχρι πέρσι δεν ήξερε πώς να κινηθεί στη ρακέτα.
Ο Magic δεν μπορούσε να μαρκάρει κανέναν γοργοπόδαρο πόιντ (Sleepy Floyd…)
O Βird πηδούσε μονάχα μέχρι … έφημερίδα.
Ο Kobe δεν ξέρει πως παίζουν και άλλοι τέσσερις συμπαίκτες του.
Ο Kareem αντιπαθούσε τα ριμπάουντ.
Ο Κ.Malone έτρεμε στα τελευταία 2 λεπτά
Μέχρι και η Αυτού Εξοχότης  ένα προβληματάκι (μικρό έστω) στο σουτ το είχε.

Μόνο ο σημερινός προσκαλεσμένος της στήλης  δεν είχε κανένα  ελλάτωμα..
Διαφωνείτε;    

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Retro games: Λιμόζ - Ολυμπιακός = 60-58 (3ος προημιτελικός '92-'93)


Η μπασκετική μου παραφροσύνη με οδήγησε να ξαναδώ τη θρυλική σειρά Λιμόζ – Ολυμπιακός την τελευταία εβδομάδα. Δεν τα είχα ξαναδεί ολόκληρα τα παιχνίδια και – κακά τα ψέμματα – αλλιώς τα βλέπεις όταν πήγαινες γυμνάσιο και αλλιώς τώρα .

Το σημερινό Retro Games θα σας παρουσιάσει τον 3ο προημιτελικό στο Μπομπλάν.
Αν και η γραμμή του Πάσπαλι είναι αυτό που θυμόμαστε όλοι , το παιχνίδι κρύβει και άλλα μυστικά που αξίζει να φανερωθούν...

 Όταν συζήτησα με έναν φίλο τη πρόθεσή μου να γράψω για αυτόν τον αγώνα , με κατσάδιασε : «τι θες τώρα και ξύνεις πληγές; Νομίζεις πως αντέχουμε να το ξαναδούμε;» .
Δεν το κάνω για σας. Για μένα το κάνω. 
Είναι που περισσότερο με γοητεύουν οι μεγάλες ήττες , παρά οι μεγάλες νίκες. Είμαι μπασκετικά παράφρων , δεν εξηγείται αλλιώς ....

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Οι υπασπιστές...

Λίγο ιστορία να έχει διαβάσει κάποιος εξ υμών φαντάζομαι γνωρίζει το όνομα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, των επιτυχιών του αλλά και του τέλος του στο Βατερλώ. Γνωστός για τις μεγάλες του κατακτήσεις και μάλιστα με πολύ σκληρό τρόπο ο Μογγόλος κατακτητής Τζένγκις Χαν, γνωστός και ο Λύκος της Στέππας, συνεχιστής των σφαγών του Αττίλα του Ούνου μερικούς αιώνες πριν. Φυσικά θα ήταν μέγιστη παράλειψη να μην αναφέρουμε τον δικό μας Μ. Αλέξανδρο που έφτασε σχεδόν μέχρι τα όρια του τότε γνωστού κόσμου κατακτώντας ό, τι βρισκόταν στο διάβα του.Το όνομα του Χίτλερ είναι επίσης ένα όνομα που νομίζω θα μείνει χαραγμένο για πάντα στο μυαλό όσων έμαθαν τι απόηχο κουβαλάει. Δυστυχώς ή και ευτυχώς κάποιες φορές, η ανθρώπινη ιστορία μας είναι διανθισμένη από ονόματα κατακτητών, στρατηγών ή απλά επικεφαλής στρατιωτικών επιχειρήσεων που άφησαν το -ζοφερό τις περισσότερες φορές- στίγμα τους σε διάφορες εποχές που αυτοί εμφανίστηκαν.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS