Τα παιχνιδια της Σερβίας με την Ισπανία και της Λιθουανίας με την Αργεντινή μας ξαναθυμισαν και μας υπενθυμισαν ποιες ειναι οι 2 μεγαλυτερες μπασκετικές σχολες στην Ευρώπη.
Πολυ απλό μπασκετ με έξυπνες και διαβασμένες άμυνες (ο Ντουντα επαιζε ζωνη τους Ισπανους...ας τα βλεπει ο Καζλάουσκας)και στην επίθεση ομαδικό μπάσκετ και αποθέωση ενός πραγματος που εμεις σαν Ελληνες μάλλον δεν το έχουμε: ΤΟ ΣΟΥΤ!
Κανοντας μια συντομη ιστορική αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία του Ελληνικού μπασκετ οι πραγματικά μεγαλοι σουτερ διεθνούς επιπέδου που εχουμε αναδειξει δεν πρεπει να ξεπερνανε τους δύο αντε τρείς ?
Εγώ μονο τους Αλβέρτη , Χατζή(?) και Βασιλειάδη(?) έχω να παραθέσω σε μια ιστορία 25 ετων από το 1985..
Μήπως θα πρεπει οι αρμόδιοι και οι προπονητες να δωσουν μεγαλύτερο βάρος στον τομέα αυτό?
Οι Σερβοι το 1ο πραγμα που μαθαινουν ειναι το σουτ ενω εμεις τι?
Θεωρώ ότι ειμαστε οι καλυτεροι στην Ευρώπη σε θεματα αντίληψης παιχνιδιου, διαβάσματος, αμυνας , και γενικα το ΄΄ψαχνουμε΄΄ πολυ περισσότερο απ' ότι οι άλλες ομάδες. Όμως το βασικότερο πραγμα στο μπάσκετ ειναι η μπάλα να καταλήγει στο καλαθι και για να το πετύχεις αυτό χρειάζεται να είσαι και ευστοχος από μακριά. Οι Σερβοι απλοποίησαν τα πραγματα με τους Ισπανους με τα σουτ των Κεσελι, Σαβανοβιτς, Μπιελιτσα, Βελιτσκοβιτς και φυσικά του Τεοντοσιτς , ενώ σήμερα οι Λιθουανοι έκαναν το ίδιο με παιχτες που δεν ειναι καν πρωτης γραμμης στο Ευρωπαϊκό μπασκετ.(σημειωστε επισης τις απουσίες των 2 Λαβρινοβιτς, Σισκαουσκας, Καουκένας..).
Θυμηθείτε πόσες φορές εμείς βγαλαμε ελευθερα σουτ μετα από ντραιβ των Σπανουλη , Ζηση, Διαμαντίδη. Πολλές . Για να σουταρει ποιος?
Μπορουν να θεωρηθουν αξιοπιστοι σουτέρ οι Καλάθης, Περπέρογλου, Πρίντεζης? Όχι.
Ο αποκλεισμός της Εθνικής με τον τρόπο που ήρθε μας στεναχώρησε πολύ, αλλά θεωρώ ότι ο παρών κορμος της Εθνικής μαζί με τους Παπαλουκα, Διαμαντίδη , Βασιλειαδη μπορει να μας χαρίσει μεγάλες επιτυχίες εως και το 2012.
Όμως οι ίδιοι οι παιχτες , οι αρμόδιοι και οι προπονητές, θα πρεπει ήδη να δουλεψουν για την επόμενη μερα του Ελληνικου μπασκετ ριχνοντας λίγο παραπάνω βάρος σε αυτό που ο αξεπέραστος Michael Jordan τελειοποιησε προς τα τέλη της καριερας του:
ΤΟ ΣΟΥΤ:
ΤΟ ΣΟΥΤ ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλια:
Το πρόβλημα με το ΣΟΥΤ που αναφέρεις είναι διαχρονικό.
Δυστυχώς ποτέ δεν καταφέραμε να βγάλουμε έναν πραγματικά μεγάλο σουτέρ. Για να μην μιλήσω για τις υπερδυνάμεις του παρελθόντος, θα πω πως εθνικές ομαδες του ίδιου -πάνω κάτω- βεληνεκούς με εμάς έβγαλαν τουλάχιστον έναν. Η Ιταλία τον Αντονέλο Ρίβα , η Ισπανία τον Επι , η Βραζιλία τον- μεγαλύτερο όλων των εποχών- Οσκάρ , η Αργεντινή τους Καμπάνια και Εσπίλ. Ακόμη και το Ισραήλ τον Τζάμσι!
Για μένα το σουτ είναι καθαρά θέμα προπόνησης. Δηλαδή αγάπης! Τι εννοώ? Αν αγαπάς το μπάσκετ πραγματικά πας στο γήπεδο - μόνος σου - και κάνεις σουτ. Απλό ?
Εξαρτάται.
Αν αγαπάς αυτό που κάνεις ανεξαρτήτως των χρημάτων που κερδίζεις γίνεσαι Ναβάρο ή Ντιρκ. Αν αγαπάς τα λεφτά ανεξαρτήτως της δουλειάς που κάνεις γίνεσαι Ταπούτος.
Βέβαια και οι προπονητές δεν στηρίζουν τους σουτέρ. Προτιμούν έναν δεκαθλητή παρά ένα γνήσιο μπασκετμπολίστα. Επιζητούν το γρήγορο αποτέλεσμα. Μπαίνεις , παίζεις άμυνα , παίρνεις ριμπάουντ και αν βάλεις και 8 πόντους πληρώνεσαι με 1,4 εκ (Βασιλόπουλος).
Έχεις δίκιο εδώ στην Ελλάδα την "ψάχνουμε" περισσότερο. Ειδικά σε θέματα τακτικής όλοι έχουμε γνώμη (ακόμη και εγω!).
Αλλά απ' το πολυ "ψάξιμο" χάσαμε την ουσία. Έχουμε φτάσει σε σημείο να πανηγυρίζουμε ένα ριμπάουντ πιο πολύ και από ένα καλό σουτ. Γι' αυτό και έχουμε γεμίσει Χαριτόπουλους και Αγαδάκους.
Οι Αλβέρτης , Χατζής είναι εξαιρέσεις.
Άμοιρε Βασιλειάδη σε τι χώρα διάλεξες να μάθεις να σουτάρεις...
Δημοσίευση σχολίου