RSS

RetroMania: Μιχάλης Ρωμανίδης


O Mιχάλης Ρωμανίδης βγήκε απ' το φυτώριο του ΑΡΗ. Ξέφευγε απ' το μοντέλο των  "ξύλινων" φόργουορντ της περασμένης εποχής και θεωρήθηκε τεράστια επένδυση για το ελληνικό μπάσκετ. Σε μικρή ηλικία ξεκινούσε πεντάδα λαμβάνοντας ευρωπαϊκές παραστάσεις / χρόνο συμμετοχής που άλλοι ίδιας γενιάς με εκείνον ούτε που τολμούσαν να ονειρευτούν. 
Aλλά....
Όταν το μπάσκετ άρχισε να συγκινεί όλο και περισσότερες μάζες και η επαγγελματοποίηση έγινε αυτοσκοπός των συλλόγων , ήρθαν οι "ομογενείς" για να ανεβάσουν την ποιότητα του αθλήματος. Θύμα της αλλαγής υπήρξε ο Ρωμανίδης.

Ο ερχομός του "ωραίου Λευτέρη" έστειλε μία και καλή στον πάγκο τον νεαρό φόργουορντ.
Ήταν μόλις 20 χρονών...
(αν και το γνωρίζετε απλά να αναφέρω πως συμμετείχε στη 12αδα του '87. Πίσω απ' τον Φάνη προοριζόταν για χρυσή εφεδρεία του μέλλοντος. Ο παραγκωνισμός , οι μηδαμινές συμμετοχές , του κατέστρεψαν την καριέρα.  Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η ευθύνη δεν  βαραίνει περισσότερο τον ίδιο  απ' το "σύστημα" , τον Σούμποτιτς , τον Ιωαννίδη και δεν ξέρω εγώ ποιόν άλλον.)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Οι Blazers του Aldridge... και του Lillard

Θα περιμένατε και με το δίκιο σας τέτοιες μέρες γιορτινές να γράψω κάτι πιο... φαντεζί που να περιέχει όλα τα λαμπερά αστέρια της Λίγκας. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που τα επόμενα 2-3 χρόνια αναμένεται να κάνει μεγάλη αίσθηση κατά την άποψη μου. Στο Portland άλλωστε η δουλειά δείχνει πως πιάνει τόπο!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

"Άγιε μου Βασίλη για το 2013 θέλω....."

Μέσα στο κλίμα των ημερών όπου όλοι -μεταξύ σοβαρού και αστείου- ζητάνε από τον Άγιο Βασίλη να τους φέρει και κάτι για το νέο έτος, σκέφτηκα να μπούμε στα παπούτσια μερικών εκ των μπασκετικών πρωταγωνιστών και της χρονιάς που φεύγει αλλά -όπως αναμένεται- και αυτής που έρχεται, και να αποτανθούμε στον κυριούλη με τα κόκκινα ρούχα και τη μακρά γενειάδα ζητώντας του ό, τι μπορεί να ήθελε ο καθένας εξ αυτών. Έχουμε και λέμε,,

- Αφοί Αγγελόπουλοι: Πρώτα από όλα ένα μεγάλο ευχαριστώ καθώς το 2012 ήταν μια χρονιά σκέτη-ονείρωξη. Και πρωταθλητές Ελλάδος γίναμε, και την κούπα την Ευρωπαϊκή σηκώσαμε, και ομάδα αποτελούμενη από Έλληνες φτιάξαμε και όλους τους κρατήσαμε το καλοκαίρι, και ο ΠΑΟ σχεδόν διελύθη στα εξ ων συνετέθη και με τον Μπαρτζώκα η ομάδα αποδίδει εξαιρετικό μπάσκετ, τι άλλο να ζητήσουμε?? Να είμαστε και λογικοί, να μην είμαστε και πλεονέκτες, που έλεγε και μια ψυχή. Επειδή όμως η διάρκεια κάνει τη διαφορά, μια από τα ίδια μπορούμε να έχουμε με κρυφό στόχο το...triple crown?

- Β. Σπανούλης: Ό, τι είπαν τα αφεντικά επάνω ισχύει και για μένα, έγινα και μπαμπάς μέσα στη χρονιά, όλα μου ήρθαν όπως τα περίμενα ακριβώς και ακόμα καλύτερα. Για το νέο έτος Άγιε μου συνονόματε, μήπως να κοιτάζαμε λίγο πιο μακριά? Μήπως, λέω μήπως, ένα καλό συμβόλαιο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού σε μια καλή ομάδα με εγγυημένο χρόνο συμμετοχής και καλά λεφτά? Μου έχει ελαφρώς απωθημένο εκείνη η τελευταία μου περιπέτεια.

- Γ. Βασιλακόπουλος: Έναν προπονητή για την Εθνική ομάδα που να... μπορεί να εμπνέει και να συσπειρώνει άπαντες σαν τον Γιαννάκη.... να είναι "γάτα" σαν τον Μπλατ.... να είναι φθηνός σαν τον Κατσικάρη... να έχει κύρος και πρέστίζ σαν τον Ομπράντοβιτς... να είναι έμπειρος σαν τον Μεσίνα... και τον χρεωθώ ως προσωπική πετυχημένη επιλογή μου αφού πρωτίστως θα έχει κακτήσει το επερχόμενο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ε καλέ μου Άγιε, δε ζητάω πολλά??

- Δ. Γιαννακόπουλος: Να αποδειχτεί ο Πεδουλάκης ο πιο υποτιμημένα καλύτερος προπονητής της Ευρώπης. Να βάλουν όλα τα σουτ που θα επιχειρήσουν οι Μπράμος-Μασιούλις, ο Μπανκς να γίνει ο πραγματικός Σούπερμαν και όχι να μου σηκώνει τα χέρια, ο Τσαρτσαρής μακριά από τραυματισμούς, ο Ούκιτς να πάθει μετάλλαξη, ο Γκιστ με τον Λάσμε να έχουν double-double σε κάθε παιχνίδι και ο Σοφοκλής να παίζει κάθε παιχνίδι όπως το 2006 με τους Αμερικανούς. Α, και κράτα μου τον Μήτσο υγιή!!!!!! Έναν τίτλο προλαβαίνω να τον ζητήσω ή.....

- Δ. Διαμαντίδης: Να έρθει πάλι ο Μάικ να μου στήσει ένα καλό σκριν. Στην πάσα που θα κάνω στη γωνία να είναι έτοιμος και οπλισμένος ο Ντρού ή έστω ο Στράτος να σουτάρει. Τέλος πάντων, ας είναι και ο Σάτο!!! Να κάνει αντίθετο κόψιμο από μένα από high σε low ο Αντώνης για να του δώσω να τη μπουμπουνίσει από την κορυφή. Να δώσω τη μπάλα στον Σάρας στην επίθεση να ξεκολλήσουμε γιατί όλοι έχουν πέσει επάνω μου. Να δω τον Ζοτς με χρώμα μελιτζανί να φωνάζει και να ωρύεται για μια κακή άμυνα ή ένα λάθος στήσιμο του σκριν. Να γίνω 1-2 χρόνια νεότερος σε αντοχές, τρεξίματα.... Συγνώμη τι έτος είπαμε ότι έχουμε???

- Σ. Μαρκόπουλος-Μ. Πρέλεβιτς: Δηλαδή ο...Βρύζας ήταν καλύτερο παιδί από εμάς τη χρονιά που πέρασε, δεν το καταλαβαίνουμε αυτό!! Και εν πάσει περιπτώσει, αφού του έφερες τον Ιβάν τον τρομερό με τα λεφτά, στείλε του μια έμπνευση να μοιράσει μερικά χαρτιά και προς το τμήμα μπάσκετ. Έτσι όπως είναι η αγορά, με τα...παπούτσια του Βιεϊρίνια, φτιάχνω ολόκληρη πεντάδα!!!

- Γ. Λιανός. Να κάνουν μια εξαιρετική χρονιά οι Παππάς-Καββαδάς προκειμένου το ερχόμενο καλοκαίρι να μπουν σε πλειστηριασμό οι αιώνιοι να τους αποκτήσουν και εγώ να κάθομαι και να κοιτάω τα νούμερα να ανεβαίνουν, ενώ ταυτόχρονα όλοι οι φερέλπιδες νέοι Έλληνες παίχτες να θέλουν να έρθουν στον Πανιώνιο για το μετέπειτα σκαλοπάτι. Και αν πάλι δε γίνει αυτο, με μια τρίτη θέση εγώ ευχαριστημένος πάλι είμαι!!!

- Ε. Μεσίνα. Λίγο μυαλό στον Τεόντοσιτς αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη μήπως σου περισσεύει να του στείλεις, μπάς και καταφέρω και γίνω ο πρώτος προπονητής με αυτόν τον παλαβό ως άσσο και σηκώσω την κούπα την ευρωπαϊκή? Σε ομάδα με λεφτά με έστειλες, παίχτες καλούς έχω, το στυλ μου το άλλαξα με τα γυαλιά που έβαλα, εκείνος ο τρισκατάρατος Σέρβος αδειούται, τα σφυριγματάκια μου θα τα πάρω, δε ζητάω πολλά αλήθεια σου λέω. Εσύ που με έστειλες μέχρι και το NBA  σε θέση προπονητή θα μου αρνηθείς κάτι τέτοιο?

- Μάικ Ντ' Αντόνι: Μερικά βιβλία χημείας!!!! Έχω τον Νας. Τον Κόμπι. Τον Γκασόλ. Τον Χάουαρντ. Τον Αρτέστ. Και δε μπορούν να συννενοηθούν μεταξύ τους ούτε για το ποιος θα περάσει πρώτος το φανάρι!!!! Καμία συνεργασία, καμία ομοψυχία, όλοι ζητάνε από μια μπάλα!!! Μήπως να άλλαζες τους κανόνες του μπάσκετ και να παίζαμε με παραπάνω από μια μπάλα ταυτόχρονα ώστε να τους έχω όλους ικανοποιημένους? Όχι τίποτα άλλο, αλλά βλέπω τον γερό Φιλ να μειδιά σαρδόνια και μου τη δίνει!!!!

- Κέβιν Ντουράντ. Άντε να δεχθώ ότι πέρυσι ήταν η χρονιά του Λεμπρόν να το πάρει, γιατί κινδύνευε να χαρακτηριστεί ο μεγαλύτερος loser όλων των εποχών, αλλά φέτος θέλω το δαχτυλίδι!!! Το τίμημά μου το πλήρωσα και μας έφυγε ο μούσιας, αλλά ακόμα και έτσι είμαστε νέοι, ορμητικοί, ενθουσιώδεις, δυναμικοί και πολύ διψασμένοι!!! Μόνο με την..... πλάτη δεν έχω αρχίσει ακόμα να σκοράρω προκειμένου να γίνουμε πρωταθλητές, αλλά αν χρειαστεί ακόμα και αυτό θα κάνω!!!! Επειδή θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας μάλλον αυτούς από το Μαϊάμι, μην έχουμε τα ίδια πάλι.

- Ρ. Άλλεν. Στον τελικό της Ανατολής τους Σέλτικς θέλω. Να με παίζει άμυνα ο Ρόντο, να τους καρφώσω καμιά 20 τρίποντα πάνω από τα χέρια του, να τους αποκλείσουμε με sweep με δικό μου τελευταίο σουτ πάνω σε άμυνά του. Και μετά να πάω στον ίδιο και στον Ντοκ και να τους πω το κλασικό "good game"!!! Χωρίς καμιά ρεβανσιστική διάθεση καλέ μου Άγιε, το τονίζω αυτό!!!

Ποιανού την ευχή λέτε ότι θα πραγματοποιήσει ο γενειοφόρος Άγιος??

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Τα λαυράκια του Πανιωνίου...

Εδώ και χρόνια κάποιο μυστικό πρέπει να βρίσκεται καλά κρυμμένο στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Σμύρνης, δεν εξηγείται αλλιώς. Οι άνθρωποι του Πανιωνίου είτε πρέπει να διατηρούν μυστικές επαφές με τους καλύτερους ατζέντηδες και σκάουτερ όχι μόνο στην εδώ αλλά και στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού είτε πρέπει να είναι εξαιρετικά "τυχεροί" και να έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδος όσον αφορά την επιλογή ξένων παιχτών είτε κάποια αστρονομική ανωμαλία επηρεάζει τα μεταγραφικά σχέδια του Πανιωνίου, διαλέξτε και πάρτε. Με αφορμή το φιλικό των παλαιμάχων ξένων που έγινε στο Αλεξάνδρειο πριν καμιά 20αριά μέρες όπου και είχαμε την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε μερικούς εξαιρετικούς ξένους παίχτες που έπαιξαν στα μέρη μας από τη δεκαετία του '90 και μετά, αναρωτήθηκα ποια είναι η ελληνική ομάδα αυτή που ανέκαθεν είχε καλή παράδοση στην επιλογή των ξένων παιχτών. Η απάντηση προέκυψε σχεδόν αβίαστα και με προσγείωσε κατευθείαν σε μια από τις μπασκετικές γειτονιές της Ελλάδος. Ξαφνικά ένα σωρό ονόματα παρέλασαν από μπροστά μου, διάλεξα τα -κατά τη γνώμη μου πάντα- πιο ενδεικτικά και σας τα παρουσιάζω προς επίρρωση των προαναφερθέντων:

- Μαρκ Λάντσμπεργκερ. Πρωταθλητής στο NBA δις με την ένδοξη φανέλα των Λέικερς εμφανίστηκε στα μέρη μας για ένα μόλις χρόνο (1988-989) προς τα μπασκετικά του γεράματα αλλά κατάφερε να γράψει ιστορία. Μέχρι τώρα κανείς δεν έχει καταφέρει να πλησιάσει τον σχεδόν ασύλληπτο μέσο όρο ριμπάουντ που είχε σε κάθε παιχνίδι του πρωταθλήματος ο τότε σέντερ του Πανιωνίου κατεβάζοντας 18,3 σκουπίδια!!! Αν θυμάμαι καλά σε ένα παιχνίδι πρέπει να πήρε κάτι μεταξύ 25-30 ριμπάουντ, σχεδόν όσα ολόκληρη η αντίπαλη ομάδα. Δεν τον θυμάμαι πολύ καθαρά, αλλά μου έχει μείνει ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός, είχε πολύ μεγάλο άνοιγμα χεριών, εξαιρετικό timing στο ριμπάουντ και ένα πολύ καλό σουτ από μέση απόσταση. Κατάφερε και σκόραρε πάνω από 15 πόντους σε κάθε παιχνίδι προσφέροντας έτσι μια σίγουρη λύση στον Πανιώνιο και επιθετικά αλλά ακόμα και τώρα η ικανότητά του στη συλλογή ριμπάουντ μνημονεύεται στην Νέα Σμύρνη. Μάλιστα, μετά τη χρονιά που έκανε, πήρε μεταγραφή στην Ιταλία όπου συνέχισε την ίδια "ασχολία" κάνοντας προσωπικό ρεκόρ με 34 νομίζω σε ένα ματς!!!

- Πέτρανγκ Μπένατσεκ. Ο "Πάσπαλιε των φτωχών" θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανείς και νομίζω θα είχε δίκιο. Με ύψος σχεδόν 2,06 και σουτάροντας με το αριστερό χέρι ο Πέτραγκ ήταν το πρώτο υβρίδιο των μεγάλων σκόρερ που θα τον ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα και νομίζω σε στύλ παιχνιδιού και αποτελεσματικότητα ό, τι πιο κοντά στον Ζάρκο. Εξαιρετικός σκόρερ, μπορούσε να σουτάρει από κάθε απόσταση και υπό οποιαδήποτε πίεση καθώς το ύψος του έκανε σχεδόν αδύνατη την αντιμετώπισή του από τους αντιπάλους. Συνήθως ξεκινούσε τις επιθέσεις από έξω προς τα μέσα και από την αγαπημένη του αριστερή γωνία, χρησιμοποιούσε πολύ καλά το σώμα του και πήγαινε συχνά στις βολές, ενώ ήταν και συνεπής ριμπάουντερ. Παρόλο το ύψος του σπάνια έπαιζε με πλάτη ακόμα και όταν τον μάρκαραν κοντύτεροι αντίπαλοι, ενώ είχε έναν από τους πιο γλυκούς καρπούς που θυμάμαι εκείνα τα χρόνια. Εξαιρετικός και στον αιφνδιασμό και το transition παιχνίδι, νομίζω τελείωσε όλες του τις χρονιές με πάνω από 20 πόντους μέσο όρο και αποτέλεσε με τον Φάνη τότε ένα από τα καλύτερα δίδυμα της κατηγορίας. Χαρακτηριστικό το νούμερο 8 και το μπλε μπλουζάκι που φορούσε μέσα από τη φανέλα (σαν πολύ δε μοιάζε με τον Ζάρκο ή εγώ κάνω λάθος)?

- Τζον Χάτσον. Η απόλυτη αφάνα που παρέπεμπε σε κουρέματα των τότε σταρ της ροκ και της ποπ σκηνής. Ίσως ο καλύτερος undersized σέντερ εκείνης της εποχής, ο μυστακοφόρος Τζον αποτέλεσε μια από τις καλύτερες επιλογές ξένου παίχτη στην ιστορία του Πανιωνίου. Με ύψος μόλις 2,04 σχεδόν κυριάρχησε στις ρακέτες χάρη στις εξαιρετικές αλτικές του ικανότητες, το απόλυτα συγχρονισμένο timing που τον διέκρινε, την ταχύτητα στην εκτέλεση. Σούταρε πάντα στην κατακόρυφο, ορθώνοντας το κορμί του και κοιτώντας πάντα το καλάθι, ενώ όταν έπαιρνε τη μπάλα μέσα στη ρακέτα, επίκειτο πάντα βροντερό κάρφωμα. Εξαιρετικός ριμπάουντερ, ακολουθούσε σχεδόν πάντα τα άστοχα σουτ των συμπαιχτών του για follow-dunks ενώ ήταν και πολύ καλός μπλοκέρ. Παίχτης που είχε να αντιμετωπίσει δεινοσαύρους τύπους Φασούλα-Βράνκοβιτς και δε λέγεται και όμως ήταν πάντα μέσα στους πρώτους στις στατιστικές κατηγορίες πόντων-ριμπάουντ. Συνεπής κάθε βράδυ, καλός χαρακτήρας θα τον θυμόμαστε πάντα για το διαλυμένο ταμπλώ στο ΣΕΦ κατά τη διάρκεια ενός All-Star Game. Α, και για την τρομερή του αφάνα.

Π.Τ.Μπράουν. Οτιδήποτε και να γράψω εγώ για την αξία του εν λόγω μάλλον ωχριά μπροστά στα πεπραγμένα της καριέρας του Πι Τζέι όπως τον έλεγαν τότε στη πλατεία, καθώς η καθιέρωσή του στον δύσκολο κόσμο του NBA αποτελεί αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο. Έπαιξε για τους Νετς, τους Χιτ, τους Χόρνετς, τους Μπουλς ακόμα και τη φανέλα της Βοστόνης για πάνω από μια δεκαετία. Την χρονιά που έμεινε στον Πανιώνιο έκανε κυριολεκτικά θραύση από τις πρώτες του εμφανίσεις. Καθαρό 5άρι (2,11) με κορμί λαμπάδα, τεράστια άκρα, τρομερή έφεση σε ριμπάουντ και κόψιμο δημιούργησε ένα τοιχος στην ρακέτα του Πανιωνίου. Εξαιρετικός στα τελειώματα στην επίθεση είτε με μακρινά hook είτε με σουτάκι από τα 4-5 μέτρα, έγινε σχεδόν αμέσως μήλον της έριδος για τους αιώνιους τότε που δε μπορούσαν να πιστέψουν την επιλογή που είχε κάνει τότε ο Πανιώνιος. Αν σε αυτά προσθέσετε και το νεαρό της ηλικίας του, την ένταση και τον ενθουσιασμό που έβαζε στο παιχνίδι του έχετε ένα εξαιρετικό πακέτο. Ακόμα και άλλες ομάδες από την Ευρώπη είχαν ενδιαφερθεί για τον Πι Τζέι και φυσικά ο Πανιώνιος έσπευσε να του κάνει πρόταση ανανέωσης, αλλά όλοι ήξεραν πού άνηκε. Τελείωνε κάθε βράδυ με double double, δε δημιούργησε ποτέ πρόβλημα στην ομάδα του, "λείανε" το παιχνίδι του για μια χρονιά και έφυγε να παίξει από 3άρι έως 5άρι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Τόσο μπάσκετ ήξερε ο τύπος.

- Χένρι Τέρνερ. Η αίσθησή μου είναι ότι ο ιπτάμενος ΧΡ δεν έλαβε ούτε τότε αλλά ούτε και μετά την αναγνώριση που του αναλογούσε βάσει των πεπραγμένων του. Ίσως το πιο εκρηκτικό πρώτο βήμα που είδαμε εκείνα τα χρόνια ακινητοποιούσε κάθε αμυντικό αφήνοντάς τον μια φάση πίσω. Πολύ δυνατός στα πόδια και στο πάνω μέρος του σώματός σου με τις αλτικές του ικανότητες να φτάνουν στα όρια του θρυλικού μετά την εντυπωσιακή τάπα στον Νικ στον αιφνιδιασμό. Έβαζε στοίχημα ότι μπορούσε να αγγίξει το πάνω μέρος του τετράγωνου που υπάρχει στο ταμπλώ. Ανίκητος στο ένας εναντίον ενός, τρομέρός slasher, όταν υποδεχόταν τη μπάλα από σκριν και εφορμούσε στη ρακέτα το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Κάρφωνε "αρειμανίως" μπροστά σε κάθε αντίπαλο, έφευγε σα σφαίρα στον αιφνιδιασμό να υποδεχτεί τις baseball πάσες του Γιαννάκη ή του Φάνη, ενώ αν τον άφηνες να σουτάρει δεν είχε πρόβλημα να σκοράρει από μέση και μακρινή απόσταση χωρίς να κουράζεται ιδιαίτερα. Στους 2 αγώνες εναντίον του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη κάνει μαγικά πράγματα, καθώς σκοράρει σχεδόν 30 πόντους σε ένα ημίχρονο με όλη την άμυνα επάνω του!!! Παίχτης γεννημένος σκόρερ που προσέφερε σχεδόν σε κάθε του παιχνίδι του φάσεις για highlights όχι μόνο στην επίθεση αλλά και στην άμυνα. Τι διάολο, ελατήρια είχε στις κάλτσες του?

- Έντι Στόουκς. Να σας πω την μαύρη μου αλήθεια όταν τον πρωτοείδα τον Έντι εντυπωσιάστηκα καθώς το παρουσιαστικό του ήταν σχεδόν τρομακτικό και περίμενα παιχνίδι και νούμερα αντίστοιχα με αυτά του Μπράουν. Η αλήθεια είναι ότι ο συμπαθής Έντι ήταν διαφορετικός παίχτης. Πολύ δυνατό και αθλητικό κορμί, εκπροσωπούσε αυτό που λέμε βαρύς σέντερ, το παλιό κλασσικό 5άρι. Αποτελεσματικός με τη μπάλα στο low-pst, άντεχε και επιδίωκε τις επαφές με τους αντίπαλους ψηλούς και συχνά τελείωνε με εντυπωσιακά καρφώματα την ενέργειά του. Πολύ καλός στην προσωπική άμυνα αν και συχνά λόγω δύναμης φορτωνόταν με φάουλ, ενώ δούλευε πολύ στο θέμα των ριμπάουντ ιδίως αμυντικά. Παίχτης της ομάδος, μπολιασμένος με νοοτροπία κολλεγίου ταίριαξε γάντι στον Πανιώνιο προσφέροντάς του μια σταθερή και συνεπή παρουσία κάθε βράδυ. Το αξιοπερίεργο ήταν ότι ενώ μπορούσε να σκοράρει με πρόσωπο στο καλάθι από τα 3-4 μέτρα, κάθε φορά που πήγαινε για βολές περνούσε ένα μαρτύριο. Value for money επιλογή, φόρεσε στη συνέχεια και την φανέλα του Άρη αν θυμάμαι καλά.

- Μπάυρον Ντίνκινς. Η πιο θανατηφόρα σταυρωτή που έχω δει από ξένο παίχτη που έπαιξε στην Ελλάδα. Ο "ποντικομούρης" Βύρωνας ήταν εξαιρετική πάστα παίχτη και τη σαιζόν που έμεινε στον Πανιώνιο μετά από ένα πρώτο υποτονικό τρίμηνο, ξεσάλωσε. Τον θυμάμαι από την κορυφή της ρακέτας να ξεκινάει με ράθυμες κινήσεις την επίθεση, να κάνει την αγαπημένη του σταυρωτή ζαλίζοντας τον αντίπαλο και "σπάζοντας" τους αστραγάλους του και μετά να εξαπολύει το αγαπημένο του τρίποντο. Εξαιρετικός σουτέρ 3 πόντων ιδίως από την κορυφή, είχε κλείσει πολλά σπίτια με τα μακρινά του σουτ. Απέναντι στον ΠΑΟ του Μάλκοβιτς στην Νέα Σμύρνη βάζει 7 τρίποντα στα πρώτα 30 λεπτά αναγκάζοντας τον Μπόζα να στέλνει 2 παίχτες επάνω του αμέσως μόλις περνούσε τη σέντρα για να πάρει την μπάλα από τα χέρια του. Μακριά άκρα του επέτρεπαν να έχει άριστο χειρισμό της μπάλας την οποία κρατούσε με το ένα χέρι μακριά από τον αντίπαλο. Πολύ καλός πασέρ, έψαχνε πάντα να βρει τον ελεύθερο συμπαίχτη του, ενώ συχνά έφτανε με διείσδυση μέχρι το καλάθι. Πολλά και δύσκολα καλάθια υπό ασφυκτική πίεση και χωρίς να έχει πάντα καλή ισορροπία. Συνεπής και στην άμυνα, πήρε μεταγραφή για τον ΠΑΟ αλλά δεν κατάφερει να επαναλάβει τα θαύματα που έκανε με τον Ιστορικό. Και φυσικά είναι γνωστός ο αστικός μύθος για αυτόν, τον Ντομινίκ και κάποιες κυρίες ένα βράδυ...

- Τράβις Μέις. Σκόρερ. Αυτό ήταν ο Τράβις καθ΄ όλη τη διάρκεια της παρουσίας του στον Πανιώνιο. Κέρδισε αν δεν κάνω λάθος και τον σχετικό διαγωνισμό τριπόντων στο All-Star Game που έγινε τότε. Κοντός, γεμάτος μυς, περίμενες την έκρηξή του μόλις θα έπαιρνε τη μπάλα στα χέρια του. Επιθετικά άγγιζε σχεδόν το τέλειο πακέτο, καθώς ήταν εξαιρετικός σουτέρ τριών πόντων σε σημείο που πολλούς αιφνιδιασμούς τους τελείωνε έξω από την άρκτο των 6,25, ενώ μπορούσε και με την ίδια άνεση να διεισδύσει μέχρι το καλάθι. Το πιο σημαντικό ήταν ότι παρόλο που επωμιζόταν το μεγαλύτερο φορτίο των επιθέσεων της ομάδος του, τα ποσοστά του ήταν αξιοζήλευτα δείγμα του μεγάλου του ταλέντου. Δε σου γέμιζε το μάτι εκ πρώτης όψεως και αν θυμάμαι καλά υπήρχαν αρκετές αντιδράσεις και απορίες στο άκουσμα της μεταγραφής του, αλλά όταν άρχισαν να πέφτουν βροχή οι 30άρες ή ακόμα και οι 40άρες όλα αυτά σταμάτησαν. Σοβαρός κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και συγκεντρωμένος είχε πάντα ως κύριο στόχο την επίθεση στο αντίπαλο καλάθι στην πρώτη ευκαιρία. Χαρακτηριστικό του η πολύ γρήγορη εκτέλεση που του επέτρεπε να προλαβαίνει τα χέρια των αντίπαλων αμυντικών. Δεν έκανε θραύση μόνο στο Ελληνικό πρωτάθλημα αλλα και στην Ευρώπη όπου οι μέσοι όροι του ξεπερνούσαν τους 25 ανά παιχνίδι. Πραγματικός σκόρερ ολκής.

-  Τράβις Γουάτσον. Όταν πρωτο-εμφανίστηκε για να καλύψει τη θέση στο 4 οι περισσότεροι τον αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό και αμφισβήτηση, καθώς ούτε ιδιαίτερος ψηλός ήταν ούτε κανένα ιδιαίτερο χτιστό κορμί είχε. Και όμως ο συμπαθής Τράβις έμεινε δύο χρόνια στην πλατεία κερδίζοντάς τους όλους με το παιχνίδι του. Παίχτης που γνώριζε καλά τα βασικά του αθλήματος και κυρίως τα μυστικά της θέσης του απεδείχθη λίρα εκατό καθώς η έφεση του ιδίως στα ριμπάουντ ήταν παροιμοιώδης και στις δύο άκρες του παρκέ. Ήταν εξαιρετικός στο να παίρνει τις κατάλληλες θέσεις κοντά στη ρακέτα, "διάβαζε" τη φάση προτού αυτή συμβεί, το timing ιδίως των χεριών του πάνω στη διεκδικούμενη μπάλα ήταν εντυπωσιακό με συνέπεια να έχει μέσο όρο ριμπάουντ σχεδόν διψήφιο. Το πιο χαρακτηριστικό όμως που θυμάμαι είναι ότι κατά τη διάρκεια των δύο ετών που έπαιξε στον Πανιώνιο βελτίωσε το παιχνίδι του κυρίως στην επίθεση. Έβαλε και το σουτ στο ρεπερτόριο του και μάλιστα από το τρίποντο, ενώ και στο low-post δούλευε πολύ καλά πάνω στο σώμα του αντιπάλου. Παίχτης μαχητής και ακούραστος εργάτης, ξεκίνησε να κάνει πολύ καλά τα μικρά πράγματα που είναι απαραίτητα σε κάθε ομάδα, χαμαλοδουλειά, για να μετατραπεί μέσα από την παρουσία του σε αυτή, σε πρωταγωνιστή. Πραγματική κλοπή για τον Πανιώνιο, εξαργύρωσε τις καλές του χρονιές με καλά συμβόλαια σε Ιταλία και Τουρκία αν θυμάμαι καλά.

- Ρούμπεν Ντάγκλας. Κάτι ξέρουν εκεί στην πλατεία και "μυρίζονται" τους καλούς σκόρερ, δεν εξηγείται αλλιώς. Ο γενειοφόρος Ρούμπεν ήταν αυτό που λέμε "εκτελεστής" χωρίς οίκτο. Παίχτης μάλλον παλαιάς κοπής, έπρεπε να δουλεύει η ομάδα για αυτόν και αυτός την αντάμοιβε με το συνεπές του σκοράρισμα. Η πιο συνήθης κίνηση ήταν να βγει από το σκριν, να υποδεχτεί τη μπάλα και να την στείλει στο καλάθι χωρίς καθυστέρηση. Δυνατό κορμί μπορούσε και πήγαινε μέχρι μέσα αν και η μεγαλύτερη απειλή ήταν το σταθερό σουτ κυρίως από μέση απόσταση. Μπορούσε πολύ εύκολα να τελειώσει ένα παιχνίδι με 20 πόντους χωρίς πολλές προσπάθειες και ήταν σχεδόν πάντα ο κύριος εκφραστής των επιθέσεων της ομάδος του. Παίχτης ρυθμού, έπρεπε να ζεσταθεί από νωρίς και μετά θα βομβάρδιζε όλο το βράδυ. Η ικανότητά του στο σκοράρισμα εκτιμήθηκε δεόντως από τους διοικούντες του Πανιωνίου για αυτό και νομίζω πριν από 2 χρόνια του έκαναν πρόταση να γυρίσε για ένα εξάμηνο και να φορέσει τη φανέλα της ομάδος τους πάλι, ενώ στο μεταξύ έπαιξε και σε Ιταλία και Ρωσία και μάλιστα σε καλές ομάδες (Φορντιτούτο- Ντιναμό) ενώ έμεινε και αρκετά χρόνια στη Ρωσία. Ελαφρώς μονοδιάστατος ώς παίχτης, αλλά το μονοδιάστατο του παιχνιδιού του ήταν αυτό ακριβώς που τόσα χρόνια τον συνοδεύει σε όλη του την καριέρα.

Υπάρχουν και άλλοι που θυμάμαι και αξίζουν μνεία αναφοράς, όπως για παράδειγμα ο Θερλ Μπέιλι ή ο τρελλός Τζεφ ΜαΚίνις αλλά και αρκετοί κοινοτικοί παίχτες που τίμησαν τη φανέλα του Πανιωνίου και άφησαν το στίγμα τους στην ομάδα της Νέας Σμύρνης (Μάρκοβιτς-Νιούλεϊ-Εφθίμοθ) με κορυφαίο όλων φυσικά τον αξέχαστον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, για τον οποίο δεν έγραψα κάτι ξεχωριστό γιατί είναι μια ιστορία που με στεναχωρεί πάρα πολύ. Τουλάχιστον θαυμάζουμε τον γιό του με την ίδια φανέλα που αγωνίστηκε ο πατέρας του.

Με διαφορά οι πιο πετυχημένοι παράγοντες σε επίπεδο επιλογής ξένων παιχτών οι του Πανιωνίου. Κάποιο μυστικό υπάρχει, το ξαναλέω...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Το κυνηγητό του Γιαννάκη...


Για πρώτη φορά τα τελευταία τρία χρόνια σχεδόν που τα παιδιά που άρχισαν την προσπάθεια αυτή με κάλεσαν να συμμετάσχω, δεν έγραψα κάτι για δύο βδομάδες, παρόλο που ιδέες είχα πολλές. Η βασική αιτία ήταν ένας σχεδόν αναπάντεχος φόρτος δουλειάς που μετέτρεψε την κάθε μέρα σε ένα αχαλίνωτο τρέξιμο, πολλές φορές χωρίς τέλος. Καθώς κάθε μέρα που περνούσε προσπαθούσα να ξεπεράσω και να ξεφύγω από τον μύθο του Σίσυφου, ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό η κάτωθι ιδέα: Ποιον Έλληνα παίχτη θυμάμαι να έχει ρίξει το περισσότερο τρέξιμο μέσα στο γήπεδο, να έχει ιδρώσει τη φανέλα ίσως λίγο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, να έχει προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να κερδίσει τον αντίπαλό του? Και φυσικά δεν αναφέρομαι τόσο στην επίθεση, όπου ο καθένας μπορεί να κάνει το κομμάτι του, όσο σε πιο κουραστικά και λιγότερο εντυπωσιακά κομμάτια του παιχνιδιού με έμφαση κυρίως στην άμυνα. Οι Αμερικανοί το λένε "hustle game". Ήρθε και η ανάρτηση του Drazen για το παιχνίδι του Άρη με τον ΠΑΟΚ και έδεσε το γλυκό. Η Αυτού Μεγαλειότης, Παναγιώτης Γιαννάκης, στα χρόνια που έπαιξε μπάσκετ κυνήγησε ίσως όσο κανείς άλλος τους αντίπαλους επιθετικούς σε κάθε γωνιά ενός γηπέδου μπάσκετ είτε εντός είτε εκτός Ελλάδος με απαράμιλλη αφοσίωση, με πείσμα σχεδόν γαϊδουρινό αλλά και μια λαχτάρα στα μάτια του να κερδίσει κάθε μάχη που έδινε στο παρκέ.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Μην υποτιμάτε τους Magic

Αυτό που συμβαίνει με τους φετινούς Orlando Magic και την αντιμετώπιση που έχουν από τον κόσμο του NBA είναι πραγματικά αξιοπερίεργο. Ειδικότερα, μετά την φυγή του Howard οι συζητήσεις περί ομάδας με το χειρότερο ρεκόρ στην Λίγκα ξεκινούσαν η μία μετά την άλλη. Φαίνεται όμως πως ο Vaugh και οι παίκτες του έχουν αρκετά κότσια για να διαψεύσουν τους επικριτές τους...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

ΑΡΗΣ - ΠΑΟΚ (6ος τελικός 1990-91)

Το σημερινό Retro Games θυμάται τον τελικό με το συγκλονιστικό φινάλε μεταξύ δύο σπουδαίων ομάδων.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Greatest of All time Fantasy League

Ο Τσαρλς Μπάρκλι , ο Ρέτζι Μίλερ , ο ΜακΧέηλ , ο Κερ, ο Γουέμπερ και ο Σμιθ  σκέφθηκαν να παίξουν ένα All Time Fantasy League. Ο Έρνι Τζόνσον προσπάθησε να τους βάλει σε μία σειρά αλλά , ευτυχώς , δεν τα κατάφερε.
Όλη την ώρα πειράζουν ο ένας τον άλλον για τις επιλογές τους και το γέλιο δεν σταματά. Πρόκειται για μία ξεκαρδιστική εκπομπή που αν την παρακολουθήσετε είμαι σίγουρος πως θα περάσετε καλά.
Εγώ γέλασα με την ψυχή μου.
Αφήστε που θυμήθηκα τα δικά μου όταν με την παρέα συγκροτούσαμε ομάδες στο ΝΒΑ Live (ο Τσάμπερλεν ήταν μακράν ο καλύτερος) και οργανώναμε πρωταθληματάκια.



(Κατ' εμέ ο Κερ έχει την πιο πλήρη ομάδα και ας μην έχει στις τάξεις της τον Μάικλ Τζόρνταν. Ο Μίλερ μπορεί να οχυρώθηκε σε ψηλούς αλλά του λείπει φοβερά ένας small forward. Αντίθετα ο Κερ μπορεί να έχει μοναδικό πόιντ τον μεγάλο Στηβ Νας αλλά και τα τρία του τριάρια (Pippen / LBJ / Hill) μπορούν να καλύψουν επάξια τη θέση σαν point forward. Και επειδή είναι και έξυπνος , κοίταξε να διαλέξει έναν απ'  τους καλύτερους αμυντικούς όλων των εποχών για να ρίξει στον Τζόρνταν: τον Dennis Jonhson.

Μπορεί να σας προκαλέσει έκπληξη αλλά στη πρώτη θέση δεν είναι ούτε ο Τζόρνταν , ούτε ο Ράσελ , ούτε ο Μπερντ , ούτε ο Μάτζικ. Απλα θα σας αποκαλύψω πως την πρώτη επιλογή είχε ο Τσάρλς Μπάρκλι...)   

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Final four: Παρίσι 2001

Η ομάδα του λαού και της Ευρώπης
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα και από ένα final four για να ξαναθυμηθούν - αν και δεν τα ξέχασαν ποτέ- οι μεγάλοι. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Βασίλη Σκουντή για το αφιέρωμα που έγραψε πριν λίγα χρόνια για το All Star Basket (και δημοσίευσε πέρισυ στο gazzeta.gr). Eμείς απ' την μεριά μας το αναδημοσιεύουμε γιατί είναι κρίμα να βρίσκεται διάσπαρτη στο δυαδίκτυο μια τόσο αξιέπαινη προσπάθεια.
Επίσης θα αναδημοσιεύουμε και μία συνέντευξη από κάθε πρωταθλητή Ευρώπης, όπως την έδωσε στο euroleague.net

Για να προσθέσουμε και την δικιά μας πινελιά στο αφιέρωμα , θα παραθέτουμε ολόκληρο το βίντεο του κάθε τελικού (είτε απ' το αρχείο μας , είτε απ' το δυαδίκτυο) ενώ θα επακολουθεί μία ανάλυση του τελικού , ορισμένα περίεργα στατιστικά του φάιναλ φορ, η στήλη "Αυτό το ξέρατε" , και για κερασάκι θα σας βάζουμε φωτογραφίες από περιοδικά της εποχής  (Τρίποντο, Active, κ.α.).

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Το μεγάλο στοίχημα των Knicks

Το φετινό ξεκίνημα των New York Knicks δεν είχε καμία σχέση με αυτά των προηγούμενων ετών. Τότε δηλαδή που ύστερα από πολλές μεγάλες κουβέντες από τους διοικούντες και πολλά μεγάλα όνειρα απ' όλους στο Μεγάλο Μήλο, η ομάδα ξεκινούσε πάντα ανέτοιμη να δώσει απαντήσεις, καθώς επίσης έβγαζε μια εικόνα στο παρκέ πως ψάχνεται αγωνιστικά.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Κακομαθημένα παιδιά...

Με οτιδήποτε καταπιάνεται στην καθημερινότητά του ο καθένας μας, όσο ταλαντούχος και ικανός και αν είναι, όσο τυχερός και ευλογημένος από τις συνθήκες που του ήρθαν βολικά, η βάση της πορείας, της εξέλιξης, του τελικού αρνητικού ή θετικού προσήμου, παραμένει η ίδια: Ο χαρακτήρας. Είτε μιλάμε για έναν εργάτη στο δρόμο, έναν αρχιτέκτονα, έναν πολιτικό, έναν οδοντίατρο, ο χαρακτήρας είναι το "ίδιον" εκείνο που ξεχωρίζει τους καλούς από τους πολύ καλούς, που θεμελιώνει τις όποιες "τεχνικής φύσεως" δεξιότητες, που αναδεικνύει την δυναμική και την εξέλιξη, που διευκολύνει την κοινωνική αποδοχή, που χαρακτηρίζει τους αληθινά μεγάλους. Γιατί άραγε να είναι διαφορετικά και στον θαυμαστό κόσμο του μπάσκετ? Δεν αμφιβάλλει κανείς πόσο σημαντικό είναι για έναν ψηλό να ξέρει να παίρνει ριμπάουντ, να μπλοκάρει σουτ, να στήνει καλά σκριν και πόσο επίσης σημαντικό για τον άσσο να μπορεί να κουμαντάρει την ομάδα του, να βλέπει γήπεδο, να παίζει καλή άμυνα. Κάθε θέση στο μπάσκετ έχει τις δικές της προδιαγραφές, είναι απαιτητική σε διαφορετικά ή/και σε κοινά στοιχεία, αλλά όλες έχουν ως κοινό παρανομαστή, τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του κάθε παίχτη που εμφανίζεται στο παρκέ για να παίξει μπάσκετ.

Θα είμαι σκληρός σε αυτή την ανάρτηση και ο λόγος είναι ότι για μένα προσωπικά το πιο δύσκολο σημείο επαφής των ανθρωπίνων σχέσεων, το ύψιστο μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων, είναι ο σεβασμός. Μαθαίνοντας χθες-προχθές για την απόλυση του Σκουρτόπουλου από τον Πανιώνιο, έψαξα λίγο παραπάνω το θέμα, διάβασα και κατάλαβα ότι ο πραγματικός λόγος απόλυσής του έχει να κάνει με ό,τι δεν κατάφερε να επιβληθεί στα δύσκολα αποδυτήρια που είχε με τους πιτσιρικάδες. Αναφέρθηκε ότι κάπου έχασε τον έλεγχο και αυτό φάνηκε κυρίως στις δύο πιο πρόσφατες ήττες στο EuroCup και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Άνθρωπος χαμηλών τόνων ο Σκουρτόπουλος, εκφραστής ενός πιο ελεύθερου στυλ μπάσκετ, μάλλον θεώρησε ότι με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να κρατήσει και τα στεγανά των αποδυτηρίων του ασφαλή και σταθερά. Οι πιτσιρικάδες από ότι φαίνεται μάλλον είχαν άλλη γνώμη. Και τότε άρχισα σιγά σιγά να σκέφτομαι περιπτώσεις παιχτών, μερικοί από τους οποίους είναι εξαιρετικοί, και για ποιο λόγο ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν την ανάλογη των προσόντων τους καριέρα. Μην το ψάχνετε πολύ, αν και είμαι σίγουρος ότι ήδη ξέρετε την απάντηση. Ο χαρακτήρας φίλοι μου κάνει τη διαφορά.

Εδώ και δύο χρόνια ακούω συνέχεια από πολλούς να αναφέρονται με εξόχως κολακευτικά σχόλια στον Νίκο Παππά και στην εκτελεστική κυρίως δεινότητα που έχει, εκφράζοντας απορία σχετικά με το μη ενδιαφέρον καμιάς εκ των δύο μεγάλων ομάδων να τον εντάξουν. Σε διάφορα blogs πολλοί κακίζουν τον Ζοτς που δεν ενδιαφέρθηκε για την απόκτησή του. Ο Παππάς μάλλον είναι ο πιο προικισμένος επιθετικά παίχτης της γενιάς του, έχει μέσα του το "μικρόβιο" του σκόρερ και η μικρή του ηλικία είναι αν μη τι άλλο πόλος έλξης. Και όμως, ο παίχτης αυτός πέρυσι αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα και να πάει στην Ισπανία προκειμένου να παίξει μπάσκετ για μερικούς μήνες προτού γυρίσει στην Ελλάδα και στον ΠΑΟΚ. Σχεδόν καμία ομάδα δεν ενδιαφέρθηκε να τον αποκτήσει και να επενδύσει επάνω του, παρόλο που στις λιγοστές του συμμετοχές με την ομάδα του Κολοσσού είχε δείξει δείγματα του ταλέντου του. Είχε ακούσει όμως και δημοσίως από τον τότε προπονητή του τον Σφαιρόπουλο παράπονα σχετικά με την συμπεριφορά του. Μια συμπεριφορά, που από ότι μαθαίνω, είναι ο κύριος αποτρεπτικός λόγος των αιωνίων να ασχοληθούν μαζί του και που δεν του επιτρέπει σε τόσο μικρή ηλικία να στεριώσει σε μια ομάδα. Εκτός αν πιστεύετε ότι ο μεγαλύτερος δάσκαλος νεαρών σε ηλικία παιχτών, Ντούντα, θα είχε κάποιο πρόβλημα να ασχοληθεί μαζί του, αν δεν είχε πρώτα πάρει τις πληροφορίες του. Δεν είναι καν 22 ετών και έχει ήδη παίξει στον Κολοσσό, στην Ισπανία, στον ΠΑΟΚ, στον Πανιώνιο. Κρίμα. Το ταλέντο του είναι για πολύ, πολύ παραπάνω, αλλά όπως προείπα, αυτό δε φτάνει. Παράδειγμα προς αποφυγήν ο φίλος του ο Μπόγρης στον οποίο ανήκει μια σχεδόν μυθική ατάκα. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι όταν έφυγε από τον ΠΑΟ, υπήρχε ενδιαφέρον από ομάδα του εξωτερικού και η απάντηση που έδωσε ήταν grosso mondo: "Αν είναι να πάω για να δουλέψω έξω, δε καθόμουν και στον ΠΑΟ που λιώναμε στην προπόνηση?". Αυτή ήταν η απάντηση ενός 22 χρονών νεαρού παίχτη, που επελέγη από ένα κορυφαίο προπονητικό team και δούλεψε με μερικούς από τους καλύτερους παίχτες στη θέση του στην Ευρώπη για δύο χρόνια. Και δεν αναφέρομαι καν στην προσωπική και εξωγηπεδική του ζωή.

Αλλά μήπως και ο Σοφοκλής δεν είχε μια τέτοια πορεία για το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του? Πόσα και πόσα αναρίθμητα προβλήματα δε δημιουργούσε στις εκάστοτε ομάδες του λόγω του εκρηκτικού του χαρακτήρα, λόγω της ιδιαίτερης προσοχής που ελάμβανε, λόγω της πολύ πρώιμης έκθεσής του στα μπασκετικά δρώμενα? Η εξωγηπεδική του ζωή ήταν για χρόνια καταστροφική -θυμάστε φαντάζομαι μέχρι και τον εγκλεισμό του σε κλινική στην Ελβετία- με αποτέλεσμα για σχεδόν 10 χρόνια ο συμπαθής σε όλους Σοφοκλής να μας χαρίζει ψήγματα μόνο του ταλέντου και της δυναμικής του και ποτέ μια κατ' εξακολούθηση σταθερή πορεία. Παρόλο που σχεδόν σε όλη του την καριέρα είχε πάντα τις εκάστοτε ομάδες του υποστηρικτικές απέναντί του, προπονητές που του μιλούσαν, τον νουθετούσαν, συμπαίχτες υψηλότατου επιπέδου και διοικήσεις -ιδίως αυτή του ΟΣΦΠ- εξαιρετικά ανεκτικές. Μέχρι και αυτός ο Μπλατ είχε ασχοληθεί επισταμένα με την περίπτωση του Σόφο θέλοντας να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα όποια του θέματα. Τα τελευταία 2 χρόνια ο γάμος του και ο ερχομός του παιδιού φαίνεται ότι λειτούργησαν καταλυτικά στο να ηρεμήσει, να αφοσιωθεί στην οικογενειακή ζωή και να προσπαθεί να γίνει σε σταθερή βάση ο σέντερ-κυρίαρχος που μας έχει δείξει στο παρελθόν. Αλλά στα 27 πλέον, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα και κυρίως δε μαθαίνονται. Γιατί εδώ δε μιλάμε για 1-2 χρόνια χαμένα, αλλά για τουλάχιστον 10!!!

Πιστέψτε με δεν έχει σημασία το πόσο δύσκολος χαρακτήρας είναι ο κάθε παίχτης, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Έχει υπάρξει πιο περίεργος, στα όρια της ψυχιατρικής σημειολογίας, χαρακτήρας από τον Ντένις Ρόντμαν που να έχει παίξει μπάσκετ στα χρονικά? Και όμως ο τρομερός Ντένις, παρόλη την εγωκεντρικότητά του, αντιμετώπιζε με σεβασμό τους προπονητές και τους συμπαίχτες του, ήταν πάντα έτοιμος από πλευράς φυσικής κατάστασης και είχε υψηλή τακτική παιδεία για να βοηθάει με κάθε τρόπο την ομάδα του προς τη νίκη. Μήπως ο σερ Τσαρλς ήταν κάποιο καλόπαιδο που θα συστήνατε στους γονείς σας? Ποτέ όμως κανείς δεν τον κατηγόρησε για έλλειψη προσπάθειας, κινήτρου, για φυγομαχία, αντιθέτως όλοι αναγνώριζαν πόσο πολύ προσπαθούσε κάθε φορά να κερδίσει, πόσο πολύ ίδρωνε να τα καταφέρει, αυτός ένας μάλλον κοντόχοντρος παίχτης ανάμεσα στα θηρία. Και ας μάλωνε με όλον τον κόσμο. Θέλετε να δούμε παραδείγμα στην Ευρώπη μήπως? Ο παμμέγιστος Ντράζεν ονομάστηκε από τον Συρίγο ως "γιος του Διαβόλου" και αυτό, όπως είχε αποκαλύψει ο Συρίγος σε μια συνέντευξή του, όχι μόνο για τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά. Εριστικός και εγωιστής στον τρόπο παιχνιδιού του ο Ντράζεν ωθείτο πάντα από μια εσωτερική ασίγαστη επιθυμία να νικήσει, να γίνει ο καλύτερος, να κατακτήσει τίτλους. Εξ ου και οι ατέλειωτες ώρες ατομικών προπονήσεων, η επιμονή της καθιέρωσης στο NBA, η εξόχως ανταγωνιστική του φύση. Φαντάζεστε μήπως ποτέ τον Ντράζεν, ακόμα και εκεί που είναι τώρα, να μην κάνει προπόνηση? Να μη φωνάει στους συμπαίχτες του να παίξουν καλύτερα? Να μην θυμώνει που έχασε ένα ή δύο σουτ μετά από αμέτρητα εύστοχα? Και αναφέρομαι σε πραγματικά δύσκολους χαρακτήρες.

Σάρας. Ακόμα και ο αρτηριοσκληρωτικός Ζέλικο έβαλε νερό στο κρασί όχι μόνο γιατί τον δέχτηκε πίσω στην ομάδα μετά την πρώτη του φυγή, αλλά γιατί δέχτηκε τα δικά του αγωνιστικά του χαρακτηριστικά να τα "ενθυλακώσει" στο μέχρι λεπτομέρειας εκπονηθέν σχέδιο και να του επιτρέψει να εκφράζει την αγωνιστική του απειθαρχία τις στιγμές που βρισκόταν στο παρκέ. Ο Σάρας έχει προσωπικότητα, λόγο, εμπειρία, δυναμική, τίτλους, δόξα, χρήματα και θα μπορούσε να μη δέχεται από κανέναν τίποτα!!! Αυτός ο παιχταράς με τη σειρά του δέχθηκε τον ρόλο που του ανέθεσε ο προπονητής του, κατάλαβε τις ανάγκες της ομάδος του, υπέταξε το προσωπικό του εγώ στο μεγαλύτερο, ομαδικό, καλό, μιλούσε πάντα για τα σχέδια της ομάδος, έγινε αγαπητός από όλους, έμαθε μέχρι και να βρίζει στα ελληνικά, αλλά κυρίως να είναι ένας από όλα τα μέλη της ομάδος, αυτός η μεγαλύτερη βεντέτα που κυκλοφορεί στο ευρωπαϊκό παλκοσένικο. Και σε πόσες συνεντεύξεις που έδωσε κατά την παραμονή του στην Ελλάδα δεν εξεθείασε συμπαίχτες και προπονητές? Και ακόμα και φέτος στα μπασκετικά του γεράματα, παρόλο που η πρόταση του ΠΑΟ ήταν οικονομικά ανώτερη, επέλεξε να πάει στην Μπάρτσα, όχι μόνο γιατί έχει συναισθηματικό δέσιμο μαζί της, αλλά γιατί θεώρησε ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να κυνηγήσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο ακόμα.

Τι κοινό είχαν όλοι οι προαναφερθέντες καθώς και άλλοι ακόμα? Αντιλέγει κανείς ότι όλοι ήταν δύσκολοι στη διαχείριση χαρακτήρες, γκρινιάρηδες, βεντέτες, απαιτητικοί? Βρείτε μου έναν όμως κακομαθημένο, βρείτε μου έναν που δεν δούλευε ατομικά και ομαδικά σαν σκυλί από την αρχή της καριέρας του μέχρι το τέλος, βρείτε μου έναν που δεν υπόταξε το "εγώ" του στη λειτουργία της ομάδος, συλλογικής ή εθνικής. Όχι μόνο δεν ήταν κακομαθημένοι, παρόλο που από μικρή ηλικία έβγαλαν χρήματα, κέρδισαν αναγνώριση, δόξα, αλλά μέχρι το τέλος προσπαθούσαν και πάλευαν για ένα εύστοχο σουτ, για ένα κερδισμένο ριμπάουντ. Ακριβώς γιατί προσέγγισαν το μπάσκετ με τον προσήκοντα σεβασμό, γνωρίζοντας ότι μόνο η σκληρή δουλειά, η συμμετοχή στο ομαδικό πνεύμα, η άοκνη προσπάθεια, η συνεργασία με τους συμπαίχτες θα μπορούσε να τους κάνει να πετύχουν όσα ήθελαν. Και ας μάλωναν που και που, και ας έλεγαν και μερικές κουβέντες παραπάνω, κανείς δε μπορεί να τους στερήσει την αναγνώριση ότι το παιχνίδι του μπάσκετ το σεβάστηκαν. Και αυτό είναι κάτι τόσο δύσκολο στις μέρες μας, ιδίως από τους νεότερους παίχτες να το καταλάβουν.

Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος, εν δυνάμει, Έλληνας σκόρερ που εμφανίστηκε μετά τον Νικ? Αμφιβάλλει κανείς ότι μιλάω για τον Γιώργο τον Διαμαντόπουλο? Στα δικά μου μάτια η δεινότητά του ως σκόρερ μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του Ναβάρο, καθώς ο Γιωργάκης γεννήθηκε με ένα έξτρα γονίδιο, αυτό του αυθεντικά γνήσιου σκόρερ. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, ο εν λόγω δεν έφτασε να κάνει την καριέρα που όλοι ονειρεύονταν για αυτόν? Αναφέρομαι σε παίχτη που μπορούσε να βάλει 20+ πόντους σε κάθε παιχνίδι, χωρίς καμία προσπάθεια και απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, για να μην πω, ακριβολογώντας, αντιπάλους. Και όμως ο παίχτης αυτός πέρασε και δεν ακόυμπησε ούτε σε κάποιο σύλλογο (Παπάγου-Πανιώνιο-Μαρούσι-Ιταλία-Ισπανία-Ρωσία) αλλά ούτε στην Εθνική Ομάδα της χώρας μας? Γιατί άραγε? Οι Αμερικανοί έχουν μια έκφραση "The market does not lie", ήτοι η αγορά δε λέει ψέμματα. Μπορεί 1 άντε 2 φορές να γίνουν λάθος επιλογές, να μην ταιριάξει η χημεία, να έρθουν τα πράγματα λιγότερο ή περισσότερο διαφορετικά από ότι υπολόγιζε ο καθένας.Αλλά αυτό θα γίνει 1 άντε 2 φορές. Όταν γίνεται κατά τη διάρκεια μιας ολάκερης καριέρας, τότε το γήπεδο για να παίξει κανείς οφείλει να είναι ο καθρέπτης μας και το παιχνίδι να είναι μια ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό μας. Πιστεύετε πραγματικά ότι για παράδειγμα ο Γιώργος το έκανε στη ζωή του ή απλά φόρεσε τον μανδύα του "παιχταρά", έβαλε το μπλαζέ του ύφος, έδωσε μερικές εξαιρετικές παραστάσεις και μετά χάθηκε και ίσως για πάντα? Πόσοι από εμάς θα τον μνημονεύουμε για κάτι άλλο πέραν της χαμένης του ευκαιρίας?

Ο Ιωαννίδης είχε να το λέει για το πόσο "ψηλωμένος-υπέρβαρος και slow-motion" εμφανίστηκε στην πρώτη προετοιμασία του ΟΣΦΠ ο Δημητράκης ο Παπανικολάου έχοντας ως παράσημο τις εκπληκτικές του εμφανίσεις με την Εθνική Εφήβων. Μετά έπεσε στα χέρια του Ξανθού, του Ντούντα, έφυγε από τον ΟΣΦΠ να πάει στην Ιταλια, μέχρι που αναδιπλώθηκε, έβαλε την ουρά στα σκέλια και γύρισε. Πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να έχουμε στον Ντούντα για τον τρόπο που χειρίστηκε πέρυσι τους Μάντζαρη-Παπανικολάου? Ή μήπως θεωρεί κανείς ότι ο "σοφός" ασχολήθηκε μόνο με την αγωνιστική προετοιμασία και ανέλιξη των νεαρών παιχτών του και όχι με την ψυχολογική και προσωπική διαμόρφωση του χαρακτήρα του, αυτός που έχει σμιλεύσει μερικούς από τους καλύτερους παίχτες που έχουμε δει στα πρώτα τους χρόνια? Ή μήπως ο Ζοτς που στα πρώτα του χρόνια δούλεψε με τους νεαρούς τότε Φώτση, Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, Σπανούλη, Περπέρογλου θα είχε ιδιαίτερη άρνηση να δουλέψει με νεαρά παιδιά και να προσπαθήσει να τα αναδείξει? Και λέτε ότι δε σκέφτηκε την περίπτωση του Παππά ή δεν ασχολήθηκε με τον Μπόγρη? Και όταν τόσο πετυχημένοι επαγγελματικά άνθρωποι μένουν τόσο πολύ στη ζήτημα του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς, μάλλον κάτι σημαίνει αυτό, μάλλον κάτι παραπάνω έχουν δει τα μάτια τους και ξέρουν.

Δεν θέλω να κακολογήσω κανέναν, καθώς ο καθένας είναι απολύτως υπεύθυνος για τις πράξεις του και την μετέπειτα εξέλιξη της ζωής του. Με το δικό μου μικρό μυαλό η ταπεινότητα και ο σεβασμός είναι πιο σημαντικά από την δεινότητα σκόρερ, ριμπάουντερ, μποκέρ ή δε ξέρω εγώ τι άλλο. Ακριβώς γιατί, ιδίως ο σεβασμός, κερδίζεται!!! Μέρα με τη μέρα. Προπόνηση με την προπόνηση, αγώνα με τον αγώνα. Κερδίζεται με τη συμπεριφορά, κερδίζεται λόγω χαρακτήρα, κερδίζεται απολύτως φυσιολογικά όταν εκπέμπεται. Και η αξία του... Η σημαντικότητά του αποδεικνύεται με το ότι όσο δύσκολα κερδίζεται, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να χαθεί... Για πάντα...

Χαρακτήρας φίλοι μου...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Οι 50 σημαντικότερες στιγμές των διοργανώσεων της FIBA (Νο 39-35)

Το ΝΒΑ γνωρίζει καλύτερα απο κάθε  οργανισμό πως να πλασάρει το προϊόν της. Τα τμήματα διαφήμισης και μάρκετινγκ είναι τόσο δημιουργικά που σε αφήνουν άφωνο με τις εμπνεύσεις τους. Πριν λίγα χρόνια έφτιαξαν μία λίστα από 60 βίντεο με τις χαρακτηριστικότερες στιγμές των playoffs.
Αυτό φαίνεται πως ζήλεψε  ένας Ισπανός και αποφάσισε να φτιάξει κάτι παρόμοιο όσον αφορά όμως τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το "Τρίποντο" ψάρεψε τυχαία αυτό το διαμαντάκι και σας το παρουσιάζει.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Το πρόβλημα είναι αλλού...

Ο Mike Brown απολύθηκε! Μια είδηση που όσο αναμενόμενη φαινόταν άλλο τόσο ακούστηκε σαν έκπληξη στον μπασκετόκοσμο. Τι γίνεται όμως όταν το πραγματικό πρόβλημα των Lakers δεν είναι ο προπονητής (ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν...);;

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Dream Team: The Kukoc game "They were like mad dogs on Toni"




 
 To βιβλίο του J.McMullan "Dream Team" ασχολείται με τις ημέρες και πράξεις της μεγαλύτερης ομάδας που έπαιξε ποτέ μπάσκετ. 
Το 3-ponto το διάβασε και σας παρουσιάζει το κεφάλαιο : The Kukoc game "They were like mad dogs on Toni"

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ένα τρένο που το λένε Efes!

Αποτελεί μια απ' τις ομάδες με το μεγαλύτερο μπάτζετ στην διοργάνωση. Το πρότζεκτ άλλωστε είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ: Φέτος στοχεύουμε ψηλά! Κι όταν λέμε ψηλά εννοούμε Final 4 και τίτλο. Αυτός είναι ο μεγάλος φετινός στόχος της Anadolu Efes!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Τα προβλήματα του ΠΑΟ.....

Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να καταδικάσει κανείς μια ολόκληρη ομάδα (προπονητές και παίχτες) μετά από μια ήττα, πόσω δε μάλλον όταν αυτή είναι εντελώς απροσδόκητη και αγγίζει τα όρια της "σφαλιάρας". Σαν τα σαλιγκάρια που βγαίνουν μετά τη βροχή, ξαφνικά εμφανίζονται οι επαϊοντες και οι γνώστες για να κουνήσουν το δάχτυλο και να φορέσουν το μανδύα του "μετά Χριστόν προφήτη". Απελθέτω από εμού το ποτήριο τούτο!!! Ο λόγος που γράφω το άρθρο αυτό έχει να κάνει με το ότι, εντελώς κατά τύχη και όχι βάσει σχεδιασμού, παρακολούθησα τα τελευταία δύο παιχνίδια του ΠΑΟ από τα οποία εξήγαγα ορισμένα, αμιγώς μπασκετικά θέλω να πιστεύω, συμπεράσματα για τα οποία ζητώ τη γνώμη σας. Εξάλλου, πολλοί, απείρως πιο καταρτισμένοι από εμένα, έχουν ήδη αναφέρει ότι μια ομάδα παντελώς καινούρια σε όλα τα επίπεδα, το πρώτο που και χρειάζεται αλλά και ζητάει είναι χρόνος και υπομονή, ιδίως όταν πίσω της υπάρχει ένα τόσο έντονο και πρόσφατο ένδοξο παρελθόν.

Κατά τη γνώμη μου τα πιο σοβαρά προβλήματα του ΠΑΟ έγκεινται στα εξής:

- Έλλειψη Ταχύτητας. Σε κανένα από τα δύο παιχνίδια οι πράσινοι δεν έτρεξαν στην επίθεσή τους. Ούτε καν ασύντακτα ούτε καν κατά λάθος. Στο σύγχρονο μπάσκετ σχεδόν το 20% των πόντων κάθε ομάδος προέρχεται από το transition παιχνίδι αλλά οι πράσινοι φαίνεται να το αγνοούν παντελώς αυτό. Η επιθετική τακτική είναι απολύτως συνυφασμένη με το set παιχνίδι, ήτοι "επιτιθέμεθα εναντίον οργανωμένης άμυνας". Δεν είδα καμία διάθεση για γρήγορη μεταφορά της μπάλας στην επίθεση, για προσπάθεια να αιφνιδιαστεί και να βρεθεί η αντίπαλη άμυνα εκτός ισορροπίας. Όσες φορές εξασφαλίστηκε το αμυντικό ριμπάουντ και έγινε η πρώτη πάσα  στον εκάστοτε άσσο, κανείς, μα κανείς από τους λοιπούς συμπαίχτες, δεν έτρεξε γρήγορα το γήπεδο για να δεχτεί τη μπάλα. Προφανώς υπάρχει τέτοια εντολή, γιατί ακόμα και αυτοί οι άσσοι με το που δέχονται την μπάλα, χαμηλώνουν τον ρυθμό και προσπαθούν να στήσουν το επιθετικό play της ομάδος τους. Αυτό σημαίνει ότι γρήγοροι και εύκολοι πόντοι που θα μπορούσαν να προστεθούν στο επιθετικό σακούλι απουσιάζουν και οι πράσινοι πρέπει κάθε φορά να νικήσουν την εκάστοτε αντίπαλη άμυνά τους. Σε κακές επιθετικές βραδιές, όταν και τα σουτ δε θα μπαίνουν, οι fast-break points θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα αποκούμπι.

Η έλλειψη ταχύτητας είναι ορατή όμως ακόμα και σε αυτό το 5 εναντίον 5 παιχνίδι. Ο Πεδουλάκης προσπαθεί πολύ να εκμεταλλευτεί όλα τα miss-match που προκύπτουν ακόμα και από τον Ούκιτς και αυτό έχει ως συνέπεια πολύ συχνά η μπάλα να κολλάει στα χέρια του παίχτη που παίζει με πλάτη μέχρι αυτός να αποφασίσει τι θα κάνει. Δεν είναι λίγες οι φορές που η έξτρα πάσα γίνεται σχεδόν προς το τέλος του χρόνου της επίθεσης όταν και εξαπολύεται το σουτ, φυσικά υπό πίεση της κόρνας των 24. Το παιχνίδι με την πλάτη έχει εξαιρετικά οφέλη όταν ο post-up παίχτης λειτουργεί γρήγορα είτε παίρνοντας την προσπάθεια είτε πασάροντας, πράγμα που δε γίνεται συχνά στην επίθεση του ΠΑΟ. Εάν αυτό συνδυαστεί και με τα προαναφερθέντα στην προηγούμενη παράγραφο, εύλογα κανείς καταλαβαίνει ότι η ταχύτητα γενικά στο παιχνίδι του ΠΑΟ απουσιάζει.

- Εναλλακτικό επιθετικό πλάνο. Ο Πάμπλο Λάσο έκανε μάλλον κακό παρά καλό στον ΠΑΟ όταν αποφάσιζε να αντιμετωπίσει τον Σοφοκλή με μόνο ένα παίχτη. Ο Big Sofo έκανε πάρτι στη Μαδρίτη και όλοι αμέσως έριξαν επάνω του τα φώτα του πρωταγωνιστικού ρόλου στην πράσινη επίθεση. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό αρκεί να γίνεται με φειδώ. Στα λεπτά που ο Έλληνας σέντερ βρίσκεται στο παρκέ φαίνεται να επικρατεί μια σχεδόν δικτατορικής φύσης λογικής για την ομάδα του που συνίσταται στην πέραν πάσης λογικής τροφοδότησής του. Συνήθως 4 παίχτες στήνονται γύρω από τη ρακέτα και ψάχνουν την καλύτερη γωνία πάσας είτε διαγώνια είτε κάθετα. Αποτέλεσμα αυτού είναι να γίνεται ο ΠΑΟ προβλέψιμος και η αντιμετώπιση του Σόφο εύκολη, γιατί  η άμυνα θέλει να πάρει τη μπάλα από τα χέρια του όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ακόμα και όταν ο Σοφοκλής πασάρει η άμεση και γρήγορη λειτουργία των περιστροφών μπορεί να δράσει πολύ καταλυτικά στις έξτρα πάσες, ακριβώς γιατί πλέον τις περιμένουν και τις γνωρίζουν όλοι. Στήνονται τα double & triple teams προσπαθώντας να εμποδίσουν το καλό οπτικό πεδίο του Σόφο και μόλις η μπάλα φεύγει από τα χέρια του, ιδίως προς το τέλος της επίθεσης, όλοι τρέχουν στον κοντινότερο παίχτη, που σουτάρει μεν, αλλά με πίεση και χρόνου και αντιπάλου δε.

Ακόμα και όταν λείπει ο Σόφο όμως, ο Άρτζι μοιάζει να προσπαθεί να παίξει το δικό του "σκεπτόμενο μπάσκετ" όπως αρέσκεται να λέει ποστάροντας τον οποιονδήποτε έχει ένα αβαντάζ. Στην ουσία βάζει την ομάδα του να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, περιμένοντας τη βοήθεια του αντιπάλου για να λειτουργήσει η κυκλοφορία της μπάλας. Και ξαναλέω, όταν τα μακρινά σουτ μπαίνουν (βλ. Λιουμπλάνα) όλα βαίνουν καλώς, αλλά όταν αυτό δε γίνεται (ΟΣΦΠ-ΙΚΑΡΟΣ) ο ΠΑΟ περιορίζεται στους 65 περίπου πόντους. Αυτό που επίσης μου κάνει εντύπωση είναι ότι έχει περιοριστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό το p&r είτε από την κορυφή είτε από τα πλάγια, παρόλο που οι ΔΔ, Ούκιτς, Κίτσεν μπορούν να το παίξουν (και οι Λάσμε-Σόφο να ακολουθήσουν), με συνέπεια όταν γίνει η λεγόμενη αυτή έξτρα πάσα η μόνη λύση να είναι το σουτ. Κοίταζα επίμονα όλα τα ποσταρίσματα παιχτών του ΠΑΟ και διαπίστωσα ότι δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα κοψίματα μέσα στη ρακέτα από τους υπόλοιπους παίχτες, οι οποίοι μένουν ακροβολισμένοι. Μόνο τον Πάνκο κάποιες ελάχιστες φορές είδα να κάνει κίνηση στην πλάτη του Σοφοκλή για να δεχτεί την πάσα, παρόλο που και ο Μασιούλις και ο Μπράμος μπορούν να παίξουν το παιχνίδι αυτό. Ακόμα και η απόσταση των δύο ψηλών στο λεγόμενο high-low είναι αρκετά μεγάλη δίνοντας στην άμυνα την ευκαιρία να προλάβει να καλύψει ενδεχόμενη πάσα προς τα έξω.

- Τα ζευγάρια. Δεν είναι κοινό μυστικό ότι μέσα σε κάθε ομάδα υπάρχουν ζευγάρια που κουμπώνουν μεταξύ τους είτε ψηλοί είτε κοντοί. Στην ολοκαίνουρια ομάδα του ΠΑΟ αυτά ακόμα αναζητούνται με συνέπεια να διαταράσσεται η χημεία όλης της ομάδος. Ο Άρτζι προσπαθεί να παντρέψει τον Ούκιτς με τον Διαμαντίδη αλλά μέχρι τώρα ο Κροάτης παίζει καλύτερα και πιο απελευθερωμένα χωρίς τον αρχηγό, ο οποίος με τη σειρά του δεν έχει καλό timing με τον συμπαίχτη του ιδίως στα ξεμαρκαρίσματά του. Ο Κροάτης κρατά πολύ τη μπάλα στα χέρια και αν δεν κάνει την πρώτη πάσα άμεσα μέτα συνήθως κατεβάζει το κεφάλι και εφορμά ή προσπαθεί σώνει και καλά να βρει τον εκάστοτε ψηλό. Ο Κίτσεν που ίσως θα ταίριαζε καλύτερα φαίνεται μετά τον τραυματισμό του έξω από τα νερά του, φοβισμένος, αγχωμένος και χωρίς πρωτοβουλία θέτοντας ακόμα και αυτή τη συμμετοχή του στην ομάδα εν αμφιβόλω. Στους ψηλούς ο Σόφο μάλλον ταιριάζει πιο πολύ με τον Πάνκο που έχει στο οπλοστάσιό του το σουτ με πρόσωπο στο καλάθι, αλλά και οι δύο μαζί είναι πολύ ευάλωτοι αμυντικά και στα ριμπάουντ με συνέπεια ό,τι βάζουν στην επίθεση να το δέχονται στην άμυνα. Το αντίθετο ισχύει με τους Τσαρτσαρή-Λάσμε οι οποίοι στην άμυνα καλύπτουν καλά τις τρύπες, αλλά στην επίθεση δεν έχουν καταφέρει να συνεργαστούν μεταξύ τους σχεδόν καθόλου, καθώς δε θυμάμαι καν να έχουν ανταλλάξει έστω μια ασσίστ μεταξύ τους, ακόμα και σε παιχνίδι high-low. Ο Μασιούλις μάλλον κουμπώνει με τον Μήτσο καλύτερα, ενώ ο ρόλος των Ξανθόπουλου-Γιαννόπουλου-Σκορδίλη-Άρμοστρονγκ ακόμα αγνοείται. Οι μικρές "χημείες" επηρεάζουν τελικά τη μεγαλύτερη ομαδική χημεία.

- Ο ρόλος του ΔΔ. Ο κόουτς των κυπελλούχων πρέπει να κάνει μια ειλικρινή συνομιλία με τον αρχηγό του. Η φύση του παιχνιδιού του Διαμαντίδη ΔΕ μπορεί να είναι η ίδια με αυτή που ήταν τόσα χρόνια επί ημερών του Ζοτς. Τότε ο Μήτσος μπορούσε να οργανώνει, να παίζει άμυνα, να κατεβάζει ριμπάουντ, να μοιράζει ασίστ, να κλέβει και να κόβει και κάπου κάπου να στάζει και κανένα τρίποντο. Πολύ σωστά ο Πεδουλάκης θέλησε φέτος να τον αποφορτίσει από κάποια πράγματα, όπως το κατέβασμα της μπάλας και το κυνηγητό του αντίπαλου καλύτερου επιθετικού, αλλά αυτό δε φτάνει. Δε γίνεται στο χθεσινό ματς ο Μπράμος, ο Πάνκο, ο Λάσμε, ο Κίτσεν να έχουν περισσότερες επιθετικές προσπάθειες από τον αρχηγό τους. Μοίρασε 8 ασσίστ θα μου πει κάποιος,αλλά αξία θα είχαν αν το νούμερο ήταν 18!! Μη σας φαίνεται περίεργο, καθώς κάθε αντίπαλος κόουτς τις 6-8 ασσίστ του Μήτσου τις "αγοράζει" εύκολα αν μπορεί με αυτόν τον τρόπο να τον κάνει να σκοράρει μόνο από βολές. Πρέπει να γίνει πιο επιθετικός, να δουλέψει πιο πολύ η επίθεση της ομάδος του για να του δώσει είτε σουτ είτε χώρο να επιτεθεί, αλλιώς οι δύσκολες βραδιές θα συνεχιστούν. Και ο ίδιος ο Μήτσος πρέπει να το αντιληφθεί αυτό, καθώς δίπλα του δεν περιμένουν να σκοράρουν οι Νίκολας-Φώτσης-Σάρας-Μπατίστ αλλά μικρότερης ποιότητας και εμπειρίας παίχτες που αποζητούν από αυτό καθοδήγηση και ηγεσία. Το δημιουργικό του παιχνίδι θα είναι πάντα απαραίτητο για την ομάδα του, αλλά πλέον χρειάζεται και σκορ και μάλιστα σε σταθερή βάση και όχι στο τέλος των επιθέσεων όταν συνήθως καταλήγει η μπάλα στα χέρια του.

- Το ρόστερ. Όταν κάνεις 10-12 καινούριες προσθήκες είναι στατιστικά βέβαιο ότι κάποιες θα είναι από ελαφρώς έως εντελώς λανθασμένες. Για αυτό και άλλωστε οι ομάδες μπορούν να κάνουν αλλαγές μεσούσης της σαιζόν, για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Εδώ κοτζάμ Μεσίνα αρχές Νοέμβρη άλλαξε ξένο, γιατί ο ΠΑΟ να κάνει κάτι διαφορετικό? Αρκεί βεβαίως να υπάρχουν τα χρήματα. Η αίσθησή μου είναι ότι το ρόστερ του ΠΑΟ φωνάζει για τουλάχιστον μια αλλαγή ξένου στη θέση του Άρμοστρονγκ που μάλλον αποκτήθηκε πάνω στην αγωνία της αναμονής της απάντησης του Λάσμε και που μέχρι τώρα έχει δείξει παντελή έλλειψη προσαρμοστικότητας. Νομίζω ότι ένα καθαρόαιμο 4άρι με αξιόπιστο μακρινό σουτ και ικανότητα στο αμυντικό ριμπάουντ είναι αυτό που χρειάζεται ο ΠΑΟ, με άλλα λόγια έναν νεότερο Τσαρτσαρή, προσθήκη που θα τον βοηθήσει και στην επιθετική του λειτουργία αλλά και στην αμυντική καθώς μη ξεχνάμε ότι ο γηραιότερος Τσαρτσαρής ήδη βαδίζει στα 34 ενώ ο Πάνκο είναι 35 πατημένα. Πολλοί αναφέρουν ότι καλό θα ήταν να γινόταν μια κίνηση και στο backcourt, καθώς ο Ούκιτς δεν φαίνεται να πείθει ως κουμανταδόρος και ο Κίτσεν να μη δικαιώνει τα όσα καλό λόγια ακούγονταν στα φιλικά, βάζοντας υποψηφιότητα για αλλαγή. Ίσως εκεί θα ήταν συνετό να περιμένει μέχρι τον Ιανουάριο προκειμένου να έχει σχηματίσει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για τους δύο αυτούς παίχτες, καθώς δεν εγγυάται κανείς ότι η οποιαδήποτε αλλαγή θα έχει αμέσως ευεργετικά αποτελέσματα.

- Ο κόουτς. Το παλεύει πολυ ο Πεδουλάκης, αυτό νομίζω ότι είναι εμφανές στον οποιονδήποτε. Το είπε και ο ίδιος άλλωστε ότι αυτή είναι η ευκαιρία της ζωής του και θα παλέψει για να μην πάει χαμένη. Πολλά πράγματα και για αυτόν είναι καινούρια σε βαθμό σχεδόν...αδικίας!!! Νομίζω όμως ότι ίσως προσπαθεί πολύ να κάνει μερικά πράγματα που έχει στο μυαλό του και αυτό καμιά φορά του γυρίζει μπούμερανγκ. Ψάχνει, παλεύει, αναλύει να βρει το καλύτερο δυνατό που θέλει, συμμετέχει στο παιχνίδι, δίνει οδηγίες, αλλά η αίσθηση που προκύπτει είναι αυτή του -σχετικώς- αγχωμένου προπονητή. Δοκιμάζει συνεχώς καινούρια σχήματα, οι παίχτες του μπαίνουν και βγαίνουν με ταχύτητα αλλαγών του χαντμπολ, ενώ συχνά τα time-outs σαν να είναι ελαφρώς καθυστερημένα 1-2 φάσεις. Και για αυτόν τα πάντα είναι καινούρια και προσπαθεί όσο μπορεί ταχύτερα να διδάξει και να παρουσιάσει τη δική του μπασκετική πρόταση, πράγμα απολύτως κατανοήτο και σεβαστό, εντούτοις καμιά φορά η ηρεμία και η ψυχραιμία είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι.

Αυτά τα ολίγα εγώ διέβλεψα...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

RetroGames: Μπάκλερ - Παναθηναϊκός (93/94)




To 3-ponto.blogspot.com θυμάται μία ακόμη παράσταση του Νίκου Γκάλη για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Αυτή τη φορά είναι η Μπάκλερ Μπολόνια η άτυχη της βραδιάς του νέου μεγάλου αστεριού της Ευρώπης , του Γιουγκοσλάβου Πέντραγκ Ντανίλοβιτς .
Η απόλαυση συνεχίζεται…

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ατόφια μπασκετική ράτσα

 Εδώ και καιρό στριφογύριζε στο μυαλό μου η ιδέα να γράψω κάτι για πάρτη τους, καθώς ανέκαθεν ασκούσαν μια μπασκετική γοητεία επάνω μου. Πρόσφατα συνομιλούσα με έναν φίλο μου, ο οποίος μου εξεθείαζε τους Ισπανούς και την τρομερή τους εθνική ομάδα θεωρώντας τους ως την κορυφαία σύγχρονη σχολή μπάσκετ. Διαφώνησα. Αναφερθήκαμε στη χρόνια και δικαιωμένη -λόγω αμέτρητης παραγωγής ταλέντων, προπονητών, εθνικών και συλλογικών επιτυχιών- κυριαρχία της Γιουγκοσλαβικής σχολής ιδιώς των προηγουμένων δεκαετιών αλλά συμφωνήσαμε ότι πλέον περνάει μια περίοδο κρίσης, η οποία είναι κυρίως εμφανής στη μη παραγωγή νέων ταλαντούχων γενιών, πράγμα που φαίνεται και στην Εθνική τους Ομάδα όλο και πιο έντονα. Ακροθιγώς κάναμε νύξη για την παρηκμασμένη Ιταλία, τους νεόπλουτους Τούρκους και τους αμερικανοθρεμμένους Γάλλους, για να καταλήξουμε, μετά από πολύ τσίπουρο, να με κοιτάει στα μάτια σχεδόν ειρωνικά περιμένοντας την απάντησή μου στο ατράνταχτο επιχείρημα του σχετικά με την τη κραταιά Ισπανική σχολή.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Καυτοί πρωταθλητές

Φέτος ξεκινούν την σεζόν ως η team to beat. Έχοντας εκπληρώσει τον στόχο του πέρυσι, που ήταν η κατάκτηση του τίτλου, οι Miami Heat ξεκινούν και την φετινή σεζόν με έναν και μόνο στόχο: To repeat!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Κέλτες έτοιμοι για όλα!


Λίγες μέρες έμειναν για το πρώτο τζάμπολ της σεζόν. Οι ομάδες ολοκληρώνουν σιγά σιγά την προετοιμασία τους ενόψει της νέας σεζόν και η αγωνία φτάνει στο κόκκινο. Μια απ' τις ομάδες όμως που αναμένεται να τραβήξουν την προσοχή κάθε φαν του μαγικού κόσμου του ΝΒΑ είναι οι Boston Celtics. 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

O κορυφαίος όλων...


Το παρακάτω βίντεο το πρότεινε ο φίλος George Ferrari , αφορά φυσικά τον κορυφαίο όλων των εποχών...Περιέχει εκπληκτικά και σπάνια καλάθια που δεν έχουν κυκλοφορήσει πολύ... Απολαύστε το όλο...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Όταν ο Χένρι Τέρνερ τάπωσε δύο φορές το Νίκο Γκάλη


Όχι μία αλλά δύο φορές ο Νίκος Γκάλης "είδε τον ουρανό σφοντύλι". Τη δεύτερη μάλιστα μερικά δευτερόλεπτα πριν το φινάλε. Όχι τίποτε άλλο αλλά εκτός απ' το ροζ φύλλο ο Νικ θα έκλεινε και το στόμα του Συρίγου που λέει πως δεν τον θυμάται  ποτέ να έχει βάλει νικητήριο καλάθι στο τελευταίο δευτερόλεπτο...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ο πρώτος θρύλος.....

 

Την πρώτη φορά που τον είδα νόμισα ότι έβλεπα ένα ξωτικό-ξάδερφο του Λέγκολας, πρωταγωνιστή του Τόλκιν και των ταινιών του Πίτερ Τζάκσον, παρόλο που αυτές θα γυρίζονταν πολλά χρόνια αργότερα. Μάτια σχεδόν γουρλωμένα, χωμένα σε ένα μικρό κεφάλι σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα του, μαλλιά κοντά σχεδόν κολλημένα πάνω στο κεφάλι του και δύο πεταχτά αυτιά σκιαγραφούσαν ένα πρόσωπο σχεδόν αστείο!! Το περπάτημά του ήταν ελαφρώς ακανόνιστο, σαν να μην πάταγε το ίδιο καλά στο ένα πόδι ενώ ήταν και ελαφρώς καμπούρης. Με άλλα λόγια, ό,τι πρέπει για διαγωνισμό καλλιστείων. Και μετά τον είδα να βάζει πόντους. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο από αυτόν, παρά να στέλνει τη μπάλα στο πλεχτό. Με μια ανελέητη συνέπεια, με μια εκνευριστικά επαναλαμβανόμενη ευκολία έβαζε 20,30 και 40 πόντους. Απέναντι σε όλους, χωρίς να κάνει καμία διάκριση και μάλιστα από το πρώτο εν Ελλάδι παιχνίδι του στο ΣΕΦ εναντίον της προηγούμενης ομάδος του προπονητή του Άρη.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η αλλαγή στο τσιπάκι του μυαλού τους (ΠΑΟ -ΟΣΦΠ = 60-64 )



 http://www.gazzetta.gr/sites/default/files/imagecache/multimedia_normal/article/2012_10/930038.jpg

Ρυθμός

Ο φιλοξενούμενος Ολυμπιακός είχε καθ όλη τη διάρκεια το προβάδισμα στο σκορ και δεν το απώλεσε μέχρι το τέλος. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας  επέλεξε να μην τρέξουν οι παίκτες του (ο Ίβκοβιτς πέρυσι έδινε εντελώς διαφορετική οδηγία μέσα στο ΟΑΚΑ) για να μην κινδυνέψουν να παρασυρθούν , να «χάσουν το μυαλό τους» όπως λένε , και να κάνουν λάθη που θα κοστίσουν φθηνά καλάθια. Φαίνεται πως μελετώντας εξονυχιστικά τα περσινά παιχνίδια στο ΟΑΚΑ εντόπισε το πρόβλημα «υπερβολικού ενθουσιασμού» που οδηγούσε τον ΠΑΟ σε μεγάλα σερί σε σύντομο χρονικό διάστημα και τελικά σε ήττα του ΟΣΦΠ. Χθες ήθελε τον απόλυτο έλεγχο των κατοχών και αν γίνεται μηδενικό ρίσκο για να μην δεχθεί εύκολους πόντους , ακόμα καλύτερα. Γνώριζε πως ο Παναθηναϊκός ακόμη ψάχνει να βελτιώσει τις συνεργασίες του και πως υπάρχει επιθετικό πρόβλημα. Κάθε εύκολος πόντος θα αποτελούσε ευλογία για  τον Πεδουλάκη. Το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό κάνοντας σε ένα ντέρμπι μόλις 9 λάθη (ο «Mistake Machine» που λέει και ο basketikos έκανε 3 /  τη προηγούμενη χρονιά έκανε 13,5 λάθη κατά μ.ο. στο ΟΑΚΑ).    

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η ανασκόπηση της 2ης ελληνικής αγωνιστικής της Ευρωλίγκα



Ο Παναθηναϊκός έκανε το χρέος του (σε ένα παιχνίδι που περισσότερα είχε να χάσει παρά να κερδίσει) με τον Ολυμπιακό να διασύρεται στη  Πόλη όπου λίγους μήνες πριν δοξάστηκε.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ο διάδοχος των "κακών παιδιών"

Έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που ασχολήθηκα επισταμένα με το NBA. Για να είμαι ακριβόλογος, θα έλεγα ότι ύστερα από την αποχώρηση των 3 μεγάλων που στιγμάτισαν τη δεκαετία των ΄80 και ΄90 το πηγαίο και ειλικρινές ενδιαφέρον μου μειώθηκε έως ότου χάθηκε. Ο εξευρωπαϊσμός του πρωταθλήματος, η αθρόα εισαγωγή παιχτών αμφιβόλου ποιότητος, η βιομηχανοποίηση και η απόλυτη παράδοση του αθλήματος στις πολυεθνικές εταιρίες, η αποκομιδή κερδών και το ασταμάτητο μάρκετινγκ έγιναν τα κυρίαρχα στοιχεία ενός πρωταθλήματος που πάντοτε λάτρευα να παρακολουθώ. Ακόμα περισσότερο η αδήριτη ανάγκη για εξερεύνηση και ανάδειξη νέων ηρώων στους ώμους των οποίων ο Στερν υπολόγιζε να στηριχτεί όλο αυτό το οικοδόμημα των εκατοντάδων εκατομμυρίων δολλαρίων. Μετά τη φυγή του Μιχάλη, όλοι έψαχναν και ακόμα ψάχνουν τον διάδοχό του στα πρόσωπα των Κάρτερ, ΜακΓγρέιντι, Χάρνταγουέι, Χιλ, Κόμπι, Ουέηντ, Λεμπρόν, Ντουράντ.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

RetroGames: Cantu - Panathinaikos (1993/94)



To 3-ponto.blogspot.com θυμάται τη πρώτη νίκη του Νίκου Γκάλη επί ιταλικού εδάφους απέναντι στη πάλαι ποτέ κραταιά Καντού. Ο γκάνγκστερ με 36 πόντους (όσα και τα χρόνια του) ήταν χάρμα ιδέσθαι!
Απολαύστε τον!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

H ανασκόπηση της 1ης ελληνικής αγωνιστικής της Ευρωλίγκα.




 Ο Παναθηναϊκός έπεσε μαχόμενος στη Μαδρίτη











 O Oλυμπιακός πέτυχε μια σημαντική εντός έδρας νίκη και ξεκίνησε με το δεξί στη πρεμιέρα

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η αναμονή τελείωσε..Αρχίζει το μπάσκετ

 
Αφήνοντας παράμερα την παρελθοντολογία, της οποίας όλοι εδώ είμαστε αθεράπευτα μύστες, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για το πανηγύρι του μπάσκετ που ξεκινάει από σήμερα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης. Η Ευρωλίγκα 2012-2013 ξεκινάει και εμείς όλοι είμαστε προσδεμένοι στις θέσεις μας για να απολαύσουμε το ταξίδι ελπίζοντας να είναι ακόμα πιο συναρπαστικό και ενδιαφέρον από το τελευταίο που νομίζω εύκολα και δίκαια θα μπορούσε να τιτλοφορεθεί ως "το απόλυτο παραμύθι της Σταχτοπούτας" (η οποία αν θυμάστε φορούσε κόκκινα!!!). Εν τάχει και χωρίς να κουράσω, θα μοιραστώ μαζί σας τις προσδοκίες μου για τη φετινή διοργάνωση ελπίζοντας ότι στο τέλος αυτές θα έχουν κατά πολύ ξεπεραστεί.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

EUROLEAGUE FANTASY CHALLENGE 2012-13!


Το 3-ponto.blogspot.com συμμετέχει και φέτος για 3η συνεχόμενη χρονια στο διαγωνισμό Euroleague Fantasy Challenge, που διοργανώνεται για μια ακόμη χρονιά στο επίσημο site της Ευρωλίγκας. Πολλοί από εσάς γνωρίζουν τη διαδικασία, αφού συμμετείχαν και στον περσινό διαγωνισμό. Για τους καινούριους της παρέας αρκεί μόνο να μπείτε στο http://fantasychallenge.euroleague.net/home.php να δημιουργήσετε την ομάδα σας και να την εντάξετε στην private league : 3-ponto-blogspot.gr με password:triponto . Όλοι μας κρύβουμε έναν προπονητή μέσα μας ... Ο καθένας μας έχει 500 credits για να αγοράσει όποιους παίχτες θέλει! Για να δούμε ποιός θα είναι ο νέος Ζέλικο????... Σας περιμένουμε όλους!!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ένας Παναθηναϊκός "χοντρός" , "κακάσχημος" , "βρωμιάρης"

 

Ο Λεπτολόγος Jr αφού τα είπε στα ίσα και σταράτα για τον Πρωταθλητή Ελλάδος και πάσας Ευρώπης , πιάνει και τον Παναθηναϊκό.
Σιγά μην τον άφηνε. Εδώ που τα λέμε και ο σύλλογος του έδωσε πάτημα με τις επιλογές του καλοκαιριού.
Και – φυσικά – δεν άφησε την ευκαιρία να πέσει κάτω…

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ένας Ολυμπιακός "χοντρός" , "κακάσχημος" , "βρωμιάρης"




Δεν μπορώ να ακούω πως όλα στον Ολυμπιακό είναι «αγγελικά πλασμένα». Μπορεί και να είναι αλλά ο πειραιώτικος σύλλογος αλλιώς μας έχει συνηθίσει. Που είναι οι μεταγραφές αεροδρομίου; Που είναι ένας «Βούισιτς» να τους πάρει τα λεφτά; Που είναι ένας «Κλέιζα» να βάζει τα στατιστικά του πάνω απ’ την ομάδα; Που είναι ένας «Μίλος» να τους νευριάζει όλους με τα τερτίπια του; Που είναι ένας «Μπουρούσης» να συμπεριφέρεται λες και είναι ο Σαμπόνις. Που είναι ένας «Παπαλουκάς» να μεταμορφωθεί από  court leader σε  «Τζουάν Χάουαρντ της Α1»;

Υπάρχει κάποιος απ’ το φετινό ερυθρόλευκο ρόστερ που να μπορεί να μπει στα παπούτσια των παραπάνω; Η θεωρία λέει πως όχι. Ο «Λεπτολόγος Jr» με σαρκαστική διάθεση θέτει ερωτήματα για το υπάρχον έμψυχο υλικό. Πριν τον διαβάσετε (και τον κράξετε) θυμηθείτε πως μάλλον κάνει πλάκα. 
Αν και δεν είμαι σίγουρος αν για κάποιους δεν τα εννοεί όσα γράφει… 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Άγγελος ή Διάβολος?

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας την ιδέα για την παρούσα ανάρτηση τη "συνέλαβα" μέσα από διάφορα σχόλια που έκαναν οι αναγνώστες μας σχετικά με το δίκαιο ή το άδικο της μικρής παρουσίας του συγκεκριμένου παίχτη με τη φανέλα της Εθνικής. Βλέποντας ότι το θέμα αυτό ιντριγκαδόρισε αρκετούς, σκέφτηκα να αφιερώσω μερικές αράδες σε έναν παίχτη που άφησε το στίγμα του τα σχεδόν 20 χρόνια που αγωνίστηκε στην Α1 και που νομίζω ότι η φυσιογνωμία του και ο τρόπος παιχνιδιού είναι πολύ γνωστός σε όλους μας. Ακόμα και τώρα, που γράφω, δε μπορώ να αποφασίσω εκ των προτέρων αν τελικά ο Άγγελος έκανε την καριέρα που του αναλογούσε βάσει των δυνατοτήτων και του ταλέντου του, αν κατάφερε να δικαιώσει τις προσδοκίες που όλοι είχαν από αυτόν, αν αξιοποίησε τις ευκαιρίες που συνάντησε ή όχι. Ίσως με το πέρας της ανάρτησης αυτής να έχω απάντηση στον τίτλο της.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

To χρονικό ενός τεσσαριού που δεν ήρθε ποτέ



 To καλοκαίρι που πέρασε ήταν για εμάς τους μπασκετικούς ολίγον τι … ατέλειωτο! Με την Εθνική να μας στεναχωρεί από νωρίς,  χάσαμε τα Αυγουστιάτικα «σκιρτήματα». Μας έμειναν οι μεταγραφές. Όμως με την κρίση να σπέρνεται παντού σαν χολέρα , ο χώρος του μπάσκετ φυσικά και δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος. Ούτως ή άλλως γερές βάσεις δεν το ενδιέφερε να έχει ποτέ του… Τα μεγάλα ονόματα  (όπως  πχ οι Τσίλντρες , Κλέιζα , Γιασικεκίβιτσιους κ.α.) δεν πάτησαν στο «Ελ.Βενιζέλος» , οι εφημερίδες δεν έκαναν εξώφυλλα , ο φίλαθλος δεν ανυπομονούσε για κάτι.
Ο Ολυμπιακός – που μας είχε συνηθίσει σε εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής – φρόντισε να κλείσει από νωρίς το ρόστερ  χωρίς να τραβήξει το θέμα σε μάκρος. Τα μόνα που έμειναν και μας απασχόλησαν όλους αυτούς τους μήνες ήταν το α) σίριαλ Καββαδά , β) ο power forward του ΠΑΟ. 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ποιος ΔΕΝ είναι Άρης....

 
Ποιος δε θυμάται την πρώτη φορά που έπαιξε σε αγώνα παιδικό σε κάποια γειτονική ομάδα? Που φόρεσε μια σχεδόν ξεφτισμένη φανέλα με ένα νούμερο και προσπάθησε να μιμηθεί τις κινήσεις των αγαπημένων του ηρώων όπως τις έβλεπε στην τηλεόραση? Ή μήπως ξεχνιέται η πρώτη φορά που κάποιος εξ ημών παρακολούθησε από κοντά έναν αγώνα μπάσκετ βλέποντας από απόσταση αναπνοής τα μέχρι τότε αφισοκολλημένα στο δωμάτιό του είδωλα? Ποιος δε θυμάται το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκε και όταν την έβλεπε τον έπιανε ένα σύγκρυο και μια ταχυκαρδία που δε συγκρινόταν ούτε καν όταν ο δάσκαλος των μαθηματικών έβαζε ξαφνικά πρόχειρο διαγώνισμα? Ακόμα και η πολύ γνωστή διαφήμιση εταιρείας σοκολάτας μιλάει για "την πρώτη αγάπη και παντοτινή". Για μια τέτοια αγάπη θα σας μιλήσω και εγώ σήμερα και έχω μια αίσθηση ότι θα με καταλάβετε.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

"Δημόσιος υπαλλήλος" του μπάσκετ

 
Θέλω εξ αρχής να ξεκαθαρίσω κάτι που ισχύει όχι μόνο για την παρούσα ανάρτηση άλλα και για τις παρελθούσες και τις μέλλουσες. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να κάνεις κριτική. Ο καθένας μπορεί να κάτσει μπροστά σε έναν υπολογιστή και ανάλογα είτε με τη φάση στην οποία βρίσκεται είτε με τον τρόπο που έχει κάποια πράγματα δομημένα μέσα στο κεφάλι του είτε με προσωπικές συμπάθειες ή και αντιπάθειες να κατακεραυνώσει τον οποιονδήποτε ή και να τον αποθεώσει. Η κριτική δε κοστίζει τίποτα, προστατεύεται εν πολλοίς από το δικαίωμα στην έκφραση και είναι μια "ασχολία" στην οποία όλοι μας μπορούμε να εντρυφούμε λιγότερο ή περισσότερο ανεξαρτήτως αν φοράμε τον μανδύα του επαγγελματία δημοσιογράφου, σχολιαστή, παρουσιαστή, αρθογράφου ή όχι.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Retro Legend: Reggie MIller



Δε μπορεί σας έχουν ψεκάσει που λέει και ο Λιακόπουλος! Έχετε υποστεί πλύση εγκεφάλου!
Ναι για εσάς που διαβάζετε γράφω. Ή τουλάχιστον  τη συντριπτική πλειοψηφία από εσάς.

Τόσα και τόσα χρόνια ακούω την ίδια ιστορία:
Ο Ρέτζι Μίλερ είναι ο καλύτερος σουτέρ όλων των εποχών.
Ο Ρέτζι Μίλερ είναι απ’ τους καλύτερους clutch players όλων των εποχών.
Αν η Ιντιάνα φρόντιζε να τον πλαισιώσει με έναν καλύτερο «υπαρχηγό» απ’τον Rick Smits , τώρα ένα δαχτυλίδι θα κοσμούσε το σαλόνι του.

Για χρόνια και χρόνια τα άκουγα αλλά φοβόμουν/ντρεπόμουν να διαφωνήσω φωναχτά. Ώσπου ένα χειμωνιάτικο βραδάκι διαβάζοντας τον Bill Simmons να γράφει χωρίς φόβο και πάθος  “he is the most overrated superstar in the last 30 years” , αναθάρρισα.
Αν τον είχα μπροστά μου θα του έλεγα (στη γλώσσα του για να με καταλάβει) : “my man!”
Επειδή δεν με διαβάζει , το λέω σε εσάς: «Επιτέλους βρέθηκε κάποιος μάγκας να πει την αλήθεια!»

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

RetroMania: Φάνης Χριστοδούλου / Αν μείνω θα καταστραφώ

Tα πρώτα καλοκαίρια της προπερασμένης δεκαετίας είχαν ορισμένα σίγουρα ερωτήματα με τα οποία απασχολούνταν μικροί και μεγάλοι φίλοι του μπάσκετ.
- Θα αναννεώσουν τα συμβόλαιά τους το δίδυμο του ελληνικού μπάσκετ;
- Πότε ακριβώς θα ξεκινήσει η γκρίνια των Παοκτζήδων για το συμβόλαιο του Φασούλα;
- Ο Γαλακτερός σε ποιάς ομάδας την υπογραφή έβάλε αυτό το καλοκαίρι;
- Ο νεαρός υπερταλαντούχος Κορωνιός πότε θα καλεστεί στην Εθνική;
- Οι αιώνιοι πότε θα ξυπνήσουν απ' το βαθύ "ύπνο" τους;
- Η μάστιγα των ομογενών πόσο κοστίζει στο μέλλον του ελληνικού μπάσκετ;
                                                                                    ......και πολλά άλλα

Όμως η "γρίνια - Φάνη" τα ξεπερνούσε όλα. Κάθε αρχή καλοκαιριού σχεδόν εκπλιπαρούσε για να πάρει μεταγραφή και όταν τελείωναν τα βουνά και το τρέξιμο (λέγε με προετοιμασία) , υπέγραφε νέο - με σημαντικά αυξημένες αποδοχές - συμβόλαιο.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Έκτο επεισόδιο: When the game was ours

Το 3-ponto.blogspot.com παρουσιάζει την ιστορία των Magic Johnson και Larry Bird όπως την έγραψε η Jackie McMullan στο βιβλίο της "When the game was ours".

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ο πιο αντιπαθής "πιστολέρο"


Κάθε φορά που έβλεπα την αφεντομουτσουνάρα του στην τηλεόραση είτε σε περιοδικά θυμάμαι τον εαυτό μου να εκνευρίζεται όσο με κανέναν άλλο παίχτη. Η φυσιογνωμία του και μόνο μου ήταν εξαιρετικά αντιπαθητική, καθώς δε μπορούσα να ανεχθώ το υφάκι με το οποίο κυκλοφορούσε. Εγωπαθής,  εγωιστής και σε υπερβολικό βαθμό αλαζόνας κυκλοφορούσε σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης για καμιά δεκαετία με το πιο υπεροπτικό βλέμμα που θυμάμαι ποτέ να έχει παίχτης τόσο υψηλού επιπέδου. Σίγουρα ήμουν επηρεασμένος και από τις συνεχείς αποτυχίες της Εθνικής μας Ομάδος σε κρίσιμους αγώνες να νικήσει την ομάδα της χώρας του, την ασυλία που απολάμβανε από τους διαιτητές, τους προκλητικούς του πανηγυρισμούς, αλλά εν τέλει νομίζω ότι ήταν αυτή η αίσθηση ανωτερότητας που εξέπεμπε είτε εντός είτε εκτός παρκέ. "Είμαι ο καλύτερος, το ξέρετε και εσείς, το ξέρω και εγώ" ήταν το μήνυμα που θα μπορούσε κανείς να διαβάσει από τη γλώσσα του σώματος του και όλη του τη συμπεριφορά.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Larry Bird : Guts and glory / Celtics-Pacers game 5 1991


 


Η ανάρτηση του “Chief R.Parish”  σχετικά με την αυταπάρνηση του Larry Legend άρεσε – και δικαίως – σε όλους.
Προσωπικά την βρήκα μία απ’ τις καλύτερές του και με ξεσήκωσε ώστε να ψάξω τη βιβλιοθήκη μου για να βρω έστω ένα απόσπασμα που μιλάει για τον συγκεκριμένο αγώνα.
Η έρευνα έφερε αποτέλεσμα και παρακάτω θα σας παραθέσω ένα κομμάτι απ’ το βιβλίο «Bird watching» της J.MacMullan

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

RetroGames: Περιστέρι - Ολυμπιακός (1ος ημιτελικός 2000/01)

 http://www.sportculture.gr/wp-content/uploads/2012/09/ford3.jpg

Για να ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας (που αρχίζουν δειλά δειλά να ασπρίζουν) στα 3 χρόνια ανελλιπούς συμμετοχής  μας στο 3-ponto έχει φτιαχτεί ένα αρκετά πλούσιο αρχείο. Έχουν περάσει από εδώ παιδικοί φίλοι που ο καθένας τους ξεχωριστά άφησε το δικό του λιθαράκι.


Ένας απ’ τους φίλους είναι και ο Herbie (μην γελάτε έτσι τον λέγαμε , το γιατί το ξέχασα τόσα χρόνια που πέρασαν) ο οποίος στόλισε τη «γωνιά» μας με το εξαιρετικό  RetroLegend: Alphonso Ford”.

Με την συμπλήρωση των 8 χρόνων απ’ τον χαμό του , το «Τρίποντο» θυμάται την εξωγήινη εμφάνισή του στον 1ο ημιτελικό της περιόδου ‘00/’01 και για κερασάκι αναδημοσιεύει τη «Λεγεώνα των ξένων: Αλφόνσο Φορντ» του δημοσιογράφου Δημήτρη Καρύδα.

«Τελευταίε Γκάλη» είναι το ελάχιστο που μπορούμε να φτιάξουμε για σένα…

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Οι έρωτες του Ξανθού

 

 Όποιος από τους αναγνώστες μας δεν έχει αναμνήσεις από τον Γιάννη Ιωαννίδη και την πορεία του στα γήπεδα, εξαιρείται της ανάγνωσης της παρούσης ανάρτησης, καθώς πρόκειται για έναν από τους πιο επιφανείς πρωταγωνιστές του ελληνικού μπάσκετ για σχεδόν δύο και βάλε δεκαετίες. Σε δημοσκόπηση του blog μας σχεδόν ένα χρόνο πίσω σχετικά με τον καλύτερο Έλληνα προπονητη ο Ιωαννίδης κατέλαβε εύκολα την πρώτη θέση και με διαφορά από τον δεύτερο, αλλά και πάλι αυτό είναι μόλις μια μικρή ψηφίδα της συνολικής του παρουσίας στα πεπραγμένα του αθλήματος. Εγωιστής, πεισματάρης, δουλευταράς, αψίκορος, πληθωρική προσωπικότητα που είτε λατρεύεις να τον αποθεώνεις είτε να τον μισείς, το τελευταίο που θα πει κανείς για αυτόν είναι ότι πέρασε απαρατήρητος. Νομίζω όλοι τον θυμόμαστε να καπνίζει, να βηματίζει αγχωμένα μπροστά στον πάγκο με το χέρι τεντωμένο, να βρίζει θεούς και δαίμονες, να διαμαρτύρεται σε διαιτητές, να β(γ)άζει το σακάκι του, να κάνει δηλώσεις με το κεφάλι του ελαφρώς λυγισμένο στα πλάγια, να έχει άποψη επί παντός επιστητού, να κατακτάει πρωταθλήματα και κύπελλα, αλλά και να βιώνει το Σισύφειο δράμα του με την κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Οι 50 σημαντικότερες στιγμές των διοργανώσεων της FIBA (No 45 - 40)




Το ΝΒΑ γνωρίζει καλύτερα απο κάθε  οργανισμό πως να πλασάρει το προϊόν της. Τα τμήματα διαφήμισης και μάρκετινγκ είναι τόσο δημιουργικά που σε αφήνουν άφωνο με τις εμπνεύσεις τους. Πριν λίγα χρόνια έφτιαξαν μία λίστα από 60 βίντεο με τις χαρακτηριστικότερες στιγμές των playoffs.

Αυτό φαίνεται πως ζήλεψε  ένας Ισπανός και αποφάσισε να φτιάξει κάτι παρόμοιο όσον αφορά όμως τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το "Τρίποντο" ψάρεψε τυχαία αυτό το διαμαντάκι και σας το παρουσιάζει.

Η αντίστροφη μέτρηση για τις " 50 σπουδαιότερες στιγμές του Ευρωπαϊκού μπάσκετ" ξεκινάει...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS