Το ρίσκο του Ζοτς

Εν συνεχεία του κειμένου που διάβασα αναφερόμενο στην επόμενη κίνηση του Σάρας, θα ήθελα να αναφερθώ στο ρίσκο που φαίνεται να παίρνει ο Ζοτς με τον τρόπο δόμησης της ομάδας του την φετινή χρονιά. Είναι πολλάκις αποδεδειγμένο οτι με τον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ πλέον οι περιφερειακοί παίχτες και δη οι "άσσοι" είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν την διαφορά σε μία ομάδα. Μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι η δεκαετία αυτή σφραγίστηκε από τους Μποντίρογκα (ο πιο κρυφός άσσος στην ιστορία του ευρωπαικού μπάσκετ), Σάρας, Παπαλουκά και Διαμαντίδη? Ή ότι η εθνική μας ομάδα τα τελευταία χρόνια ευεργετήθηκε όσο λίγες με την ταυτόχρονη συνύπαρξη των Παπ-3D στις τάξεις της? Εξάλλου και ο ίδιος ο Ζοτς τόσα χρόνια στον πάγκο του ΠΑΟ φρόντιζε να είναι υπερ-πλήρης στο "backcourt", όπως λένε και οι Αμερικάνοι, προκειμένου να μπορεί να αντιμετωπίζει τα όποια αγωνιστικά προβλήματα. Φέτος όμως??

Αυτή την στιγμή ο μοναδικός αξιόπιστος play-maker της ομάδας του είναι ο Διαμαντίδης, καθώς οι Καλάθης - Τέπιτς που προαλείφονται για αντικαταστάτες του, είναι νέοι παίχτες, χωρίς πολλές παραστάσεις, με εμφανείς αγωνιστικές αδυναμίες (π.χ. μακρινο σουτ του Καλάθη - σταθερότητα του Τέπιτς), ο οποίος Διαμαντίδης και τριαντάρησε, και προέρχεται από καλοκαίρι με τουρνουά αλλά, όπως απεδείχθη, πέρισυ έχει αρχίσει να γίνεται και επιρρεπής στους τραυματισμούς με τα χρόνια. Με άλλα λόγια σε περίπτωση τραυματισμού ή ντεφοορμαρίσματός του, οι εναλλάκτικές λύσεις του Ζοτς, που τα άλλα χρόνια θα ήταν Σπανούλης - Σάρας, επουδενί δεν είναι του αντίστοιχου βεληνεκούς. Είναι μάλλον βέβαιο ότι ο ΠΑΟ ίσως αλλάξει τρόπο παιχνιδιού, από την αέναη εφαρμογή του pick&roll, και προσπαθήσει να παίξει πιο "σεταρισμένο" παιχνίδι με πολλά σκριν από τους ψηλούς για να βγουν τα σουτ του Ντρου και του Σάτο καθώς επίσης μεγάλο επιθετικό βάρος θα πέσει στους ώμους των -αρκετών -ψηλών του.

Παρόλα αυτά νομίζω ότι ειδικά προς το τέλος της χρονιάς, όπου βγαίνει η κούραση και αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας, η "λειψανδρία" στην θέση αυτή είναι πιθανόν να εμφανιστεί πιο έντονα, καθώς σε αγώνες που κρίνονται από μια απόφαση της στιγμής, που βαδίζουν σε τεντωμένο σχοινί, που η "μπάλα ζυγίζει πολλά κιλά", που η προσωπικότητα του παίχτη εμφανίζεται στο γήπεδο, οι Καλάθης - Τέπιτς, δεν έχουν αποδείξει μέχρι τώρα ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Κ όσοι επικαλεστούν την πρώτη χρονιά του triple-crown, όπου ο Μήτσος είχε πίσω τον....Βούγιανιτς, να θυμίσω ότι σε εκείνη την ομάδα πολύ συχνά ο προπονητής στα τελευταία κρίσιμα λεπτά, χρησιμοποιούσε τον Σίσκα ως άσσο και παίχτης με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει στην ομάδα.

Σαφώς "όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος", παρόλα αυτά, νομίζω ότι - έστω και σε θεωρητικό επίπεδο μιλώντας, το ρίσκο που παίρνει ο Ζοτς είναι μετά από χρόνια μεγάλο καθώς επηρεάζει και όλον τον αγωνιστικό σχεδιασμό της ομάδας, όπως τον είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.