Retro Legend : Arvydas Macijauskas

Τον Ιούνιο που μας πέρασε ένας φίλος απ’ τα παλιά ανακοίνωνε την αποχώρησή του απ’ τα γήπεδα. Ένας μπασκετμπολίστας παλιάς κοπής. Ένας Αντονέλο Ρίβα , ένας Ντόρον Τζάμσι της εποχής του.


Δυστυχώς όμως ενώ πήρε όλα τα καλά στοιχεία των παραπάνω θρύλων δεν ευτύχησε να παίξει μπάσκετ έως τα «μπασκετικά του γεράματα». (Να θυμίσω πως ο Ρίβα σταμάτησε μόλις το 2002 στα 40 και ο Τζάμσι στα 35).
Ο Άρβιντας Ματσιγιάουσκας ή Μάτσε όπως είναι το παρατσούκλι του, ήταν αυτό που λέμε «σουτέρ – φονιάς». Με σουτ στη κίνηση , spot up σουτ, σουτ μετά από σκρίν . Δεν είχε «αγαπημένα» σημεία στο γήπεδο. Μπορούσε να ευστοχήσει από οπουδήποτε . Το μεγάλο του μυστικό ήταν η ταχύτητα που είχε στο σουτ. Με την παραμικρή απόσταση που είχε απ’ τον αμυντικό σηκωνόταν για σουτ χωρίς δεύτερη σκέψη. Και , ακόμη και αν ο αντίπαλος ήταν πιο ψηλός , ο ίδιος σούταρε τόσο γρήγορα που ήταν αδύνατο να κοπεί. Δεν ήταν σουτέρ ψυχολογίας. Είχε εμπιστοσύνη στο σουτ του ακόμη και αν είχε χάσει τα πρώτα (μόνο στον Ολυμπιακό μετά τον τραυματισμό έπεσε η αυτοπεποίθησή του αλλά ήταν λογικό με τόσους τραυματισμούς – για πρώτη φορά στη καριέρα του- και τόση παραφιλολογία που είχε αναπτυχθεί γύρω απ’ το όνομά του). Με ποσοστά πάνω από 50% στα δίποντα, 40% στα τρίποντα και 90% στις βολές ήταν αυτό που λέμε ολοκληρωμένος σουτέρ. Έτρεχε αδιάκοπα ανάμεσα στα screen και του άρεσε να κόβει προς το καλάθι εκμεταλλευόμενος την εκρηκτικότητά του. Ήταν άσσος στις προσποιήσεις γι’ αυτό και κέρδιζε σε κάθε αγώνα πολλά φάουλ. Στην Ισπανία βελτίωσε αρκετά το drive και την πάσα του. Δεν ήθελε να λογίζεται σαν μονοδιάστατος που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να σουτάρει. Μέσα απ’ τις επίπονες προπονήσεις του Ιβάνοβιτς βελτιώθηκε και μετατράπηκε σε ένα επιθετικό υπερ-όπλο. Οι μυημένοι του ΝΒΑ θα τον παρομοίαζαν με τον Mπεν Γκόρντον των Πίστονς στον τρόπο παιχνιδιού του στην επίθεση.

Ο «Μάτσε» (όπως ήταν το παρατσούκλι του στον Ολυμπιακό) είχε βέβαια και τις ατέλειές του. Ήταν shooting guard σε σώμα point. Δεν είχε αθλητικά προσόντα και γι’ αυτό συναντούσε πάντα προβλήματα στην άμυνα απέναντι σε γρήγορα και δυνατά «δυάρια». Δεν ήταν αδιάφορος στην άμυνα απλά , όσο και να προσπαθούσε, παρέμεινε πάντα ένας μέτριος αμυντικός. Δεν ήταν καλός χειριστής της μπάλας (μερικές φορές στην προσπάθειά του να βρει χώρο για να σουτάρει ή να διεισδύσει αναγκαζόταν να ντριμπλάρει περισσότερο απ’ ότι έπρεπε και του έκλεβαν τη μπάλα) , ούτε εκρηκτικός. Λόγω των παραπάνω μειονεκτημάτων δεν μπορούσε να δημιουργήσει προσωπικές φάσεις. Η ομάδα έπρεπε να παίζει γι’ αυτόν στην επίθεση.

Ξεκίνησε την καριέρα του στην λιθουανική Νέπτουνας το 1996. Στην 3η του χρονιά είχε 65/130 τρίποντα . Ο Καζλάουσκας τον πρόσεξε και τον πήρε στη Λιέτουβους Ρίτας. Επρόκειτο για ιστορική ομάδα (στην οποία έχουν αγωνιστεί μεταξύ άλλων οι Μαρτσουλιόνις , Καζλάουσκας και Καρνισόβας) που οι παλιοί θα την θυμούνται ως Στατίμπα. Την σημερινή της ονομασία την πήρε από την εφημερίδα Λιέτουβους Ρίτας όπου ο εκδότης της είναι και πρόεδρος της ομάδα μπάσκετ. Έκανε φοβερό δίδυμο με τον Σισκάουσκας (στην ομάδα ήταν επίσης ο νεαρός Γιαβτόκας και οι Έρικ Έλλιοτ και Άντριους Γκιεντράιτις) και τα πήρε όλα! Βγήκε πρωταθλητής (2000, 2002) , MVP του πρωταθλήματος (2002 , 2003) MVP του all star game (2003) , νικητής στον διαγωνισμό τριπόντων (2003). Αξίζει να αναφερθεί πως το 2000 ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του Λιθουανικού πρωταθλήματος που ο τίτλος δεν πήγε στη Ζαλγκίρις , ενώ ο τίτλος του 2002 κατακτήθηκε μετά από μια δραματική σειρά 7 αγώνων που κρίθηκε στην παράταση!



Το καλοκαίρι του 2003 στα γήπεδα της Σουηδίας τον έμαθε όλο το μπασκετικό κοινό. Κατέκτησε το χρυσό με την Λιθουανία ενώ ο ίδιος ήταν και πρώτος της σκόρερ με 15,8ppg. Η Λιθουανία μάγεψε με το μπάσκετ της σε εκείνο το τουρνουά (με τον Γιασικεβίτσιους σε ρόλο μαέστρου) και ο Μάτσε – μετά τις καταπληκτικές του εμφανίσεις- ετοίμασε τα πράγματά του για την Ισπανία. Ο Ιβάνοβιτς (που τον είχε κλείσει πριν το Ευρωμπάσκετ) τον περίμενε στη Βιτόρια με ανοιχτές αγκάλες.



Στη Ταού (μαζί με τους Πριχιόνι , Σκόλα, Καλντερόν, Νοτσιόνι) έκανε θαυμαστά πράγματα. Το 2004 κατέκτησε το Κύπελλο Ισπανίας (έναν θεσμό που οι Ισπανοί τον έχουν σε μεγάλη εκτίμηση διοργανώνοντας μέχρι και final-8). Συμμετείχε στον τελικό της Ευρωλίγκα το 2005 στη Μόσχα . Στον ημιτελικό η Ταού απέκλεισε την γηπεδούχο ΤΣΣΚΑ με 85-78 ,η οποία είχε παέι τρένο μέχρι το final four έχοντας μόλις μία ήττα! Ο Ματσιγιάουσκας έκανε εκπληκτικό παιχνίδι με 23 πόντους και 8 κερδισμένα φάουλ.



Στις δύο σεζόν που αγωνίστηκε με τη φανέλα της Ταού στην Ευρωλίγκα είχε 18,7 ppg , με 56% στα δίποντα (145/258), 40% στα τρίποντα (91/228) και 91% στις βολές (219/240)!!! Όποτε η μπάλα έφευγε απ’ τα χέρια του είχε 62,6% πιθανότητες να μπεί καλάθι!!! (δίποντα , τρίποντα, βολές). Για να καταλάβουμε το εξωπραγματικό νούμερο ,ο Λ.Μπέρντ είχε 57,5% (σε 13 χρόνια καριέρας βέβαια). Ψηφίστηκε στην καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκα για το 2005.



Με την Εθνική Λιθουανίας συμμετείχε στους Ολυμπιακούς της Αθήνας κατακτώντας την 4η θέση. Έβαζε 15ppg με 56% ευστοχία. Στο μικρό τελικό με τους Αμερικανούς είχε 24 pts με 7/12 τριπ.

Η Ευρώπη έδειχνε να μην τον χωρά. Η New Orleans του πρόσφεραν συμβόλαιο και ο ίδιος δέχτηκε να μετακομίσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όσοι όμως προέβλεπαν πως δεν θα πετύχαινε στο ΝΒΑ εξαιτίας των ανεπαρκών αθλητικών χαρισμάτων του, επιβεβαιώθηκαν. Η χρονιά που ακολούθησε ήταν απογοητευτική. Απέναντι σε ψηλότερους και δυνατότερους αντιπάλους απ’ ότι είχε συνηθίσει να παίζει στην Ευρώπη τα βρήκε σκούρα. Για την ακρίβεια δεν τα βρήκε …. καθόλου μιας και αγωνίστηκε σε μόλις 19 παιχνίδια. Στο τέλος της σεζόν δήλωσε: «Θέλω να ξεχάσω αυτή τη χρονιά. Είχαμε έναν κακό προπονητή και μια κακή ομάδα. Δεν νομίζω να επιστρέψω στη Νέα Ορλεάνη. Απ’ το τρίτο παιχνίδι κατάλαβα πως δεν πρόκειται να με χρησιμοποιήσουν. Το ΝΒΑ δεν είναι διασκεδαστικό. Οι παίκτες δεν είναι δεμένοι μεταξύ τους».

Στο Παγκόσμιο του Τόκιο αγωνίστηκε ξανά με την πατρίδα του αρχίζοντας και πάλι να βρίσκει τον ρυθμό του. Στον αγώνα με την Εθνική μας ομάδα πέτυχε και το δίποντο (με ένα εκπληκτικό jump shoot) που πήγε το παιχνίδι στην παράταση. Η Λιθουανία κατέκτησε την 7η θέση αλλά ο ίδιος φάνηκε να βρίσκει τα πατήματά του (13,6 ppg με 59% διπ και 37% τριπ).



Ο Ολυμπιακός κατάφερε με μια εξωπραγματική προσφορά (9 εκ ευρώ για 4 χρόνια) να τον υπογράψει.



Σε ένα από τα πρώτα φιλικά όμως τραυματίστηκε στον αχίλλειο τένοντα χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν.



Πρόλαβε να αγωνιστεί προς το τέλος της σεζόν κάνοντας μάλιστα μια φοβερή σειρά ημιτελικών με τον Άρη.



και μια πολύ καλή εμφάνιση στον 3ο τελικό με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό.



Στην αρχή της επόμενης σεζόν (07/08) ξαναέγινε ο Ματσιγιάουσκας της Ταού. Για τον μήνα Νοέμβριο ψηφίστηκε MVP απ’ την Ευρωλίγκα σουτάροντας με το ασύλληπτο 80%!!!



Οι ενοχλήσεις όμως δεν του επέτρεψαν να αγωνίζεται στο 100% .Έπαιζε μερικούς αγώνες και μετά ξαναπήγαινε στα πιτς. Ο Λυν Γκριρ (που είχε έρθει σαν μεταγραφή και έπαιζε στην ίδια θέση με αυτόν) έπαιρνε τα περισσότερα λεπτά και για τον Ματσιγιάουσκας περίσσευαν μονάχα 10-15’. Έστω και έτσι ο Ολυμπιακός παρ’ ολίγο να κάνει τη μεγάλη έκπληξη και να αποκλείσει τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης ΤΣΣΚΑ μέσα στην έδρα της. Ο «Μάτσε» μαζί με τους Βασιλόπουλο και Γκρίρ σόκαραν τους Μοσχοβίτες κερδίζοντάς τους στο τελευταίο δευτερόλεπτο! Η έκπληξη όμως δεν ολοκληρώθηκε μιας και η έμπειρη «αρκούδα» κέρδισε τον Ολυμπιακό 2 συνεχόμενες φορές περνώντας η ίδια στο final-4.

Προς το τέλος της δεύτερης σεζόν του στο λιμάνι , τα μαύρα σύννεφα είχαν πυκνώσει για τα καλά γύρω του. Ακούστηκε πως οι Αγγελόπουλοι έψαχναν φόρμουλα να απαλλαγούν απ’ το βαρύ συμβόλαιό του. Την αφορμή τη βρήκαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού όταν ξανατραυματίστηκε παίζοντας μονό στη πατρίδα του. Ο Ολυμπιακός βασίστηκε σε έναν όρο που του απαγόρευε να προπονείται μόνος του και ακύρωσε το συμβόλαιό του. Μια δικαστική διαμάχη άρχισε που ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του 2009 εις βάρος του Ματσιγιάσουσκας.

Ο Ματσιγιάσουσκας για 2 χρόνια δεν μπορούσε να αγωνιστεί σε άλλη ομάδα εξαιτίας του συμβολαίου που είχε με τον Ολυμπιακό. Ξεκίνησε να γυμνάζεται τον Μάιο του 2010 με προσωπικό προπονητή (τον Αλεξάντερ Κοζάουσκας , πρώην προπονητή της Ζαλγκίρις ) και στόχος του ήταν να αγωνιστεί στο Παγκόσμιο της Τουρκίας. «Έχω να προπονηθώ 2 χρόνια και η φυσική μου κατάσταση δεν είναι καλή. Δεν είμαι νέος πλέον και χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για να επανέλθω στα επίπεδα που ήμουν. Έχω όμως θέληση και το κουράγιο . Δεν πρόκειται να παρακαλέσω καμία ομάδα να με πάρει. Έχω κάνει κάποιες συζητήσεις με τον Κουρτινάιτις αλλά μου είπε πως η Λιέτουβους έχει τα δικά της σχέδια. Θα πάω μόνο σε ομάδα που θα με θέλει πραγματικά. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να με ξαναδείτε στα γήπεδα».

Τελικά δεν τα κατάφερε. Κρίμα για τον ίδιο , κρίμα και για εμάς. Που βλέποντάς τον να σουτάρει κλείναμε τα μάτια και ταξιδεύαμε πίσω στο χρόνο. Τότε που οι μπασκετμπολίστες κέρδιζαν τους δεκαθλητές...

Bonus material : Το 3-ponto.blogspot για να τον τιμήσει έφτιαξε ένα βιντεάκι με το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του εναντίον της Μπαρτσελόνα.