Εκπλήσσομαι κάθε φορά που συζητάω για ταλέντα που δεν έφτασαν
εκεί που τους περιμέναμε. Οι Ρεντζιάς, Παπανικολάου, Ταπούτος είναι περιπτώσεις
που κάθε φορά συζητούνται.
Αναμενόμενο.
Εκείνο που δεν είναι αναμενόμενο είναι γιατί ο Καράγκουτης
δεν αναφέρεται στην παραπάνω λίστα.
Για τους νεότερους που δεν τον ξέρουν, ο Καράγκουτης ήταν ο επόμενος Φάνης. Στα μάτια όχι μόνο των Πανιώνιων αλλά και
ολόκληρης της Ελλάδας. Θα σας φανεί ίσως και ιερόσυλο αλλά το ταλέντο τους δεν
απείχε πολύ.
Τι έκανε:
Πράγματι και οι νεότεροι ας μην εκπλήσσονται. Δεν υπήρχε συγκεκριμένη θέση που να του ταίριαζε. Δεν υπήρχε «δουλειά» που
να μην της έβγαζε εις πέρας.
Άντε να το γράψω: ένας Δημήτρης Παπανικολάου αλλά
με ύψος 2.08μ. Και πιο πλακατζής.
Στην επίθεση, παιχνίδι με πλάτη (τρομερό footwork ), με
πρόσωπο (σουτ αρκετά αξιόπιστο), έβλεπε γήπεδο, ομαδικός, αλτρουιστής (σε
σημείο παρεξήγησης) και φοβερός συμπαίκτης (οι πλάκες του αποφόρτιζαν αρκετές
φορές τους συμπαίκτες του) αλλά και τσαμπουκάς αν και δεν του φαινόταν (για να
τα βάλεις τοτε με τον Γιαννούλη (διάσημος καυγάς σε ένα Πανιώνιος – ΠΑΟΚ) ήθελε
κότσια). Το πιο σημαντικό: έτρεχε το γήπεδο σαν γκαρντ. Κλείστε τα μάτια και
θυμηθείτε: Κατεβάζει το ριμπάουντ, πασάρει δίπλα του στον Λημνιάτη και τρέχει
στον κεντρικό διάδρομο. Αν δεν έβαζε εκείνος το καλάθι , το δημιουργούσε με το
να απασχολεί τον αμυνόμενο κάνοντας χώρο στον slasher Σιμς να
πατήσει δυνατά και να τελειώσει τον αιφνιδισμό
Στον Πανιώνιο τον ετοίμαζαν για διάδοχο του Φάνη. Για την
ακρίβεια ο ίδιος ο Φάνης τον ετοίμαζε. Και η Εθνική θα καρπωνόταν αυτή την
προσπάθεια. Απ’ τα 10 του κυανέρυθρος αγάπησε και αγαπήθηκε απ την ομάδα.
Μάλιστα σε μία συνέντευξή του έκανε πλάκα πως στα 22 του ήταν στην ομάδα
περισσότερα χρόνια από το ίνδαλμά του.
Ωραία ιστορία αλλά από κάποια στιγμή και μετά εμφανίστηκαν
οι δράκοι (τραυματισμοί).
Τη σεζόν που επακολούθησε το Παγκόσμιο ο Καράγκουτης
τραυματίστηκε σοβαρά στο δεξί του χέρι: 3 κομμένοι τένοντες και 3 νεύρα. Τέτοιοι τραυματισμοί είναι ύπουλοι και
χρειάζονται υποστήριξη από το περιβάλλον του παίκτη. Εικάζω, χωρίς να γνωρίζω
σίγουρα, πως δεν είχε την υποστήριξη από την ομάδα (τον πίεζαν να επανέλθει). Ο ίδιος δεν ήξερε τι να κάνει. Ήξερε πως δεν ήταν
έτοιμος αλλά απ’την άλλη είχε την «κάψα» να παίξει. Και να βοηθήσει την ομάδα
του. Και να μην μείνει πίσω σε σχέση με τους άλλους συμπαίκτες του στην Εφήβων
(Ρεντζιάς, Παπανικολάου, Χατζής, Κακιούζης).
Επανήλθε νωρίς, το χέρι του δεν το ένιωθε «κανονικό» (τον
θυμάμαι σε μία συνέντευξή του να λέει πως κάνει χειραψία με το αριστερό),
τον πήγε πίσω, απέκτησε ψυχολογικό πρόβλημα. Αρκετά συχνά καταλάβαινες πόσο
καλά θα παίξει απ’ τα πρώτα λεπτά ενός αγώνα. Παίκτης ψυχολογίας.
Για να το αποβάλει του παίρνει κοντά 2 χρόνια. Τη σεζόν
98-99 μαγεύει σε Α1 (13,8π/8ρ) και Κόρατς (13π/4,9ρ). Στα ημιτελικά του Κόρατς
παίζει μόνος του την Μπαρτσελόνα του Σάρας, του Γκούροβιτς, του Ρεντζιά, του
μικρού Ναβάρο (21π, 9/13δ). Η παλιοπαρέα των Κικίλια, Τσόπη, Τζανή, Μίχαλο,
Σιμς με ηγέτη τον Καράγκουντη συναρπάζει τους Έλληνες μπασκετικούς.
Το καλοκαίρι στο Ευρωμπάσκετ είναι πενταδάτος στην πρεμιέρα με Γερμανία (21’, 2π, 1ρ). Η
μεταγραφή στον ΠΑΟ μοιάζει φυσιολογική εξέλιξη της καριέρας του. Στα χέρια του
Ομπράντοβιτς , στις παραστάσεις του ΠΑΟ, θα απλωνόταν το ταλέντο του. The sky is the limit.
Ο δράκος επανήλθε (τραυματισμός). Χάνει την χρονιά, χάνει το
Πρωταθλητριών, χάνει τον «ενεργό ρόλο σε πρωταγωνίστρια ομάδα». Στα 25 του έχει
στο ιστορικό του 2 σοβαρούς τραυματισμούς
. Αποτρεπτικός παράγοντας για να τον εμπιστευτεί top ομάδα.
Το restart ξεκινά από την Θεσσαλονίκη. Σε έναν Ηρακλή γεμάτος νιάτα και
ταλέντο (Μπλάκνει, Μικ, Χατζηβρέτας, Σοφο, Διαμαντίδης, Χούπμαν), ο
Καράγκουντης είναι σταθερά ο 3ος καλύτερος μετα τους Μπλάκνει και
Χατζηβρέτα.
Δεν είναι το άτι του Πανιωνίου που θυμόμαστε, αλλά βρήκε
άλλον τρόπο να δηλώνει παρών. Πιο μπασκετικό. Παιχνίδι με πλάτη, ριμπάουντερ,
πασέρ. Εγκεφαλικός μπασκετμπολίστας.
Στη Νηαρ Ηστ δεν θυμάμαι πως και γιατί πήγε. Μάλλον ήθελε να
γυρίσει Αθήνα και δεν βρήκε καλύτερο συμβόλαιο. Έμεινε μία χρονιά και τον πήρε
το Μαρούσι του Βωβού. Νεόπλουτη ομάδα, με Γιαννάκη προπονητή , αμέσως μετά τον
τελικό του Σαπόρτα. Της έδωσε εμπειρία, κλάση, μπασκετικές μυρωδιές.
Στα 31 του αποσύρθηκε.
Μάλλον πικραμένος. Όχι με τον εαυτό του, ούτε με τους άλλους.
Με την τύχη του.
Σε χειρότερες περιόδους για την καριέρα του δεν μπορούσε να
τραυματιστεί. Μετά το Ευρωμπάσκετ των Εφήβων, με τον Φάνη «μένω – αποχωρώ», με
τον Πανιώνο να προσπαθεί να μπει σφήνα στους μεγάλους (μεταγραφή Θερλ Μπέιλι). Ο Καράγκουντης προορίζονταν σε θέση Φάνη. Ο
Πανιώνιος, μην σας φανεί ψέμα, έβλεπε με τεράστιο χαμόγελο τη «μετα Φάνη»
εποχή.
Μετά ο τραυματισμός του στον ΠΑΟ.
Τη στιγμή της απογείωσης, των Ευρωπαϊκών ντέρμπι, των φάιναλ φορ. Συχνά
σκέφτομαι πως αν δεν είχε τραυματιστεί μπορεί να ακολουθούσε μία καριέρα
Τσαρτσαρή στον ΠΑΟ. Μεγαλύτερο ταλέντο είχε.
Όταν ξεκίνησε την καριέρα του τον παρομοίαζαν με τον Νίκο
Φιλίπου. Σε βελτιωμένη βερσιόν. Διαφωνώ. Τον θυμάμαι αρκετά καλά στα καλά του
χρόνια στον Πανιώνιο. Αυτός που μου τον θυμίζει δεν είναι Ευρωπαίος αλλά
Αμερικάνος: Λαμάρ Όντομ.
Σε τέτοιες περιπτώσεις προσπαθώ να βρω το δικό μου μερίδιο
ευθύνης: Βιάστηκα να πάω παρακάτω. Μετά τον ΠΑΟ τον ξέγραψα. Λες και κάθε χρόνο
βγαίνει "Καράγκουτης".
Δεν βγαίνει.
3 σχόλια:
Εκείνη την επόχη ακουγόταν σαν ένας από του καλύτερους νέους PF της ευρώπης.
Δε πιστεύω όμως ότι μόνο οι τραυματισμοί τον κράτησαν πίσω. Δε δούλεψε σοβαρά μετά τα 23-24. Φαινόταν και από το σώμα του.
Πριν το τέλος είχε γίνει ένας άνευρος τεχνίτης ψηλός.
Δεν ξέρω Drazen, εμένα από την αρχή δεν μου γέμιζε το μάτι ως ταλέντο και προσωπικότητα, διότι τί είναι το μπάσκετ; Tαλέντο, προσωπικότητα, συγκυρίες να μην έχεις τραυματισμούς και γερά πόδια για να αντέξεις την φθορά του χρόνου
Πιστεύω και εγώ πως δεν ήταν μόνο θέμα τραυματισμών αλλά και ότι δεν δούλεψε όσο θα έπρεπε. Δυστυχώς άλλο ένα χαμένο μεγάλο ταλέντο.
Να έφτανε άραγε υπό άλλες συνθήκες σε επίπεδα Τσαρτσαρή; Ενδεχομένως ποιός ξέρει...
ΥΓ. Ρε παιδιά ο Γιασικεβίτσιους δεν ήταν στην Μπαρτσελόνα το '98-'99 πήγε εκεί το 2000!
Δημοσίευση σχολίου