Προσωπικότητες

Επ' ευκαιρία της νέας ψηφοφορίας για την ανάδειξη της πεντάδας με τους καλύτερους Ευρωπαίους παίχτες όλων των εποχών, θα ήθελα να αναφερθώ σε μια βασική παράμετρο του σύγχρονου μπάσκετ, η οποία μάλλον έχει εκλείψει: αυτή των μεγάλων προσωπικοτήτων. Ανατρέχοντας κανείς στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, εύκολα θα ανακαλύψει παίχτες - κυρίως - και προπονητές που ως κύριο γνώρισμά τους - ακόμα περισσότερο και από το ταλέντο τους κάποιες φορές - ήταν η ηγετική τους προσωπικότητα μέσα στο γήπεδο. Το μπάσκετ πλέον έχει μετατραπεί σε ένα περίπλοκο παιχνίδι σκάκι όπου το scouting, η ενδελεχής ανάλυση εικόνων, τα μαθηματικά, η στατιστική, η ιατρική στο πιο εξειδικευμένο σημείο έχουν αναλάβει τα ηνία με αποτέλεσμα το ταλέντο, η δυναμική, η φυσιογνωμία, η πρωτοβουλία, ήτοι η προσωπικότητα των αθλητών να υποσκελίζεται και να εντάσσεται ως ένα ακόμα στοιχείο στο "καλό"του συνόλου και της ομάδας. Κ όμως....

Ο Ομπράντοβιτς στις δύσκολες στιγμές, δίνει την μπαγκέτα στον Σάρας, γιατί ξέρει ότι ακόμα και αν λειτουργήσει πέρα από το προσχεδιασμένο σύστημα, το μπασκετικό του ανάστημα είναι τέτοιο που θα κερδίσει την παρτίδα, όπως πριν από λίγα χρόνια με τον Μποντίρογκα. Το ίδιο έκανε κ ο Μεσίνα με τον Παπαλουκά, που ερχόταν από τον πάγκο όταν τα ζόρια έσφιγγαν. Είναι σε όλους γνωστή η δήλωση του Γκάλη σε ερώτηση δημοσιογράφου "είναι η μεγαλύτερη στιγμή μέχρι την επόμενη", που αν μην τι άλλο δηλώνει απερίφραστα τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Ακόμα ακόμα και ο Γιαννάκης που πολλοί έσπευσαν να λοιδορήσουν, ιδίως όταν ανέλαβε προπονητής στον Ολυμπιακό, και ως παίχτης και ως προπονητής είχε μια έντονη προσωπικότητα που τον οδήγησε στις επιτυχίες του. Από σύγχρονους παίχτες θα στεκόμουν σίγουρα στον Τζινόμπιλι όποτε παίζει με την εθνική της χώρας του καθώς και για το μέλλον στον Τεόντοσιτς, αρκεί να ωριμάσει πνευματικά για να κατευνάσει τις όποιες - συχνά - απερίσκεπτες ενέργειες του.

Δυστυχώς πλέον ο τρόπος που παίζεται το παιχνίδι δεν ευνοεί την "επώαση-εκκόλαψη" παιχτών-ηγετών, αλλά αντιθέτως παιχτών με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία συνεπικουρούμενα με αυτά των συμπαιχτών τους και υποταγμένα στις οδηγίες ενός προπονητή θα δημιουργήσουν μια ομάδα που θα αποτελείται απο παίχτες με απόλυτα ξεκαθαρισμένους ρόλους. Εξάλλου, μια από τις αγαπημένες εκφράσεις των σύγχρονων προπονητών είναι " ο παίχτης του προπονητή"!! Σε αυτή την κατηγορία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, εμπίπτουν και παίχτες πολύ μεγάλης αξίας, αναγνωρισιμότητας και επιτυχιών, όπως ο Διαμαντίδης, ο Ναβάρο, ο Σισκάουσκας, ο Σμόντις, ο Μαικιντάιρ, ο Μπατίστ και άλλοι, οι οποίοι, παρόλο που μπορούν να καθορίσουν την έκβαση ενός αγώνα, δεν έχουν την στόφα του Τζόρτζεβιτς, του Ντανίλοβιτς, του Μαρτσουλιόνις, ακόμα ακόμα και του Ζντοβτς.

Σε κάθε συλλογική προσπάθεια που λαμβάνει χώρα στην καθημερινότητα και στην οποία εμπλέκονται διαφορετικοί χαρακτήρες είτε αυτή καταπιάνεται με την πολιτική διακυβέρνηση μιας χώρας είτε με την προετοιμασία μιας ομάδας να παίξει μπάσκετ, η ηγετική προσωπικότητα είναι πάντα ο σταθερός πυλώνας και ο άξονας πάνω στον οποίο αυτή η προσπάθεια συχνά χρειάζεται να στηριχθεί για να επιτύχει τον στόχο της. Κλασσικό παράδειγμα, η επανεμφάνιση του Ουίλις Ριντ στο Madisson Square Garden με διαλυμένο χιαστό στο γόνατο για 2-3 λεπτά, όπου αν θυμάμαι έβαλε 4 πόντους, έδωσε τεράσια δυναμική και ώθηση στους Νικς να πιστέψουν και να κατακτήσουν εν τέλει τον τίτλο...