Επειδή όμως όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός : "μία εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις" , στο youtube και συγκεκριμένα στο κανάλι του Γιάννη Πέγκου ανέβηκαν δυο βίντεο με συνεντεύξεις του Νικ.
Στο πρώτο μας μιλάει για τη θέλησή του να μην φύγει απ' τον Άρη (είναι η τελευταία του συνέντευξη ως παίκτης του Άρη) , και στο δεύτερο για τις φήμες που τον ήθελαν το '96 να επιστρέψει (αφήνοντας ξεκάθαρες υπόνοιες για τον ρόλο του Σούμποτιτς).
Πάμε να τα δούμε και να τα σχολιάσουμε.
1 σχόλια:
Δεν θα σχολιάσω το δεύτερο βιντεάκι γιατί θεωρώ τους Γκάλη-Σούμποτιτς μέρος του μύθου του Άρη, μιας ομάδας που πρωταγωνιστούσε με την αξία της και μας έκανε υπερήφανους.
Άλλωστε και ο Σούμποτιτς σε πολλές του συνεντεύξεις έχει αναγνωρίσει την πρωτιά και το μεγαλείο του Γκάλη.
Επίσης ο Γιαννάκης, επέδειξε ήθος ομαδικού αθλητή όταν αναγνώρισε εξαρχής ότι ο Γκάλης θα είχε τον ρόλο του σκόρερ αφού αυτός ήταν (και παραμένει ιστορικά) ο κορυφαίος ευρωπαίος σκόρερ στην ιστορία της ευρωλίγκα και στην ιστορία του γιουρομπάσκετ αλλά σε επίπεδο μέσου όρου πόντων και πόσες φορές κατέκτησε την θέση του πρώτου σκόρερ.
Το ότι μπορεί από παίχτες που έκαναν πρωταθλητισμό να υπήρχε μια μικρή ζήλια εκείνη την εποχή είναι θεμιτό, αλλά δεν εμπόδισε αυτό την ομάδα ενώ όλοι τους αναγνώρισαν την αξία του Γκάλη.
Θα μείνω στο πρώτο βίντεο, όπου μου άρεσε ο συγκροτημένος λόγος του Γκάλη και η πολύ καλή αντίληψη που είχε για το τι χρειαζόταν ο Άρης.
Πιστεύω ότι ο Άρης εκείνη την εποχή θα μπορούσε να κατακτήσει και τα 3 Final4, όμως από όσο ξέρω πέρα από πρόβλημα πληθώρας ποιοτικών επιλογών ανταγωνιζόταν με άνισους όρους τα μεγαθήρια της εποχής αφού η νομοθεσία δεν επέτρεπε να έχει 2 ξένους ενώ προβλήματα υπήρχαν ακόμα και με τους ομογενείς.
Και αυτό πέρναγε και στην ομάδα.
Θεωρώ και τον Άκη Μιχαηλίδη και τον Γιάννη Ιωαννίδη, όπως και τους Γκάλη, Γιαννάκη, Σούμποτιτς άξιους σε αυτό που έκαναν, απλά διοχετευόταν ένα κλίμα προβληματικό λόγω αυτών ακριβώς των ανυπέρβλητων δυσκολιών που είχαν όταν έβγαιναν στην Ευρώπη με έναν ξένο λιγότερο στη σύνθεση της ομάδας, εν αντιθέσει με τους αντιπάλους τους.
Ο Άρης εκείνης της εποχής ένωσε τους Έλληνες και προσέφερε τρομερό θέαμα, σε αθλητικά επίπεδα και ευτύχισε να έχει έναν πανάξιο αντίπαλο τον ΠΑΟΚ.
Μακάρι να πήγαιναν και τώρα οικογένειες στα μπασκετικά γήπεδα και να υπήρχαν παίχτες όπως ο Γκάλης που συνδύαζαν την ουσία με το θέαμα.
Δημοσίευση σχολίου