Η ΑΝΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΣΕ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Η εθνική βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι. Είτε θα διάλεγε τον δρόμο της νίκης με την Ρωσσία και στη συνέχεια θα έπεφτε πιθανότατα στην Ισπανία και θα κατέληγε στις ΗΠΑ, είτε θα διάλεγε αυτόν της ήττας και να το πάει όσο πιο μακριά γίνεται.
Κατά την γνώμη μου διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο. Αν νικούσαν την Ρωσσία και αποκλείονταν στην συνέχεια είτε στους "16" είτε στους "8", κανείς δεν θα τους έλεγε τίποτα. Δεν νομίζω άλλωστε να είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι θα κερδίζαμε και τις 2 ομάδες. Θα αποκλείονταν, θα επέστρεφαν στην Αθήνα, θα ξεκουράζονταν κάτι μέρες παραπάνω, θα ακολουθούσαν την προετοιμασία των συλλόγων τους και η ζωή θα συνεχιζόταν σε ήρεμους ρυθμούς με βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ "στο επόμενο τουρνουά θα είμαστε έτοιμοι".
Τώρα όμως οφείλουν να κερδίσουν την Ισπανία για να μην γίνουν ρεζίλι (στο κάτω κάτω δεν κάτσαμε να χάσουμε για να ξαναχάσουμε) και το μετάλλιο έχει γίνει αυτοσκοπός.
Έχουν γίνει πολλά ευτράπελα στο τουρνουά. Γάλλοι, Ρώσσοι και Έλληνες έπαιξαν την ίδια μέρα για να χάσουν.
Οι Γάλλοι μπέρδεψαν την ήττα με την πανωλεθρία και έχασαν με μεγαλύτερη διαφορά από αυτή που ήθελαν, με αποτέλεσμα να γνωρίσουν την χλεύη των δικών τους.
Οι Ρώσσοι έπεσαν πάνω σε 'μας που, αν μη τι άλλο, οι ζαβολιές είναι το φόρτε μας και εμείς με την σειρά μας, έχουμε αποδείξει πως όταν πρέπει να χάσουμε χάνουμε και όταν πρέπει να κερδίσουμε πάλι χάνουμε!
Μην ξεχνάμε πως ο αγώνας κλείδι ήταν αυτός με την Τουρκία. Αυτή η ήττα ήταν που μας πόνεσε και μας έκανε να βγάλουμε κομπιουτεράκια και να τρέχουμε σε μέντιουμ για το τι θα γίνει στους άλλους ομίλους.
Αυτόν τον αγώνα έπρεπε να κερδίσουμε για να ονειρευτούμε μετάλλιο και τον χάσαμε.