Ποιός αδελφός είναι ο κακός παίχτης???

(το κείμενο επιμελήθηκε ο stratos kalantzis)

Κυριακή βράδυ, έχοντας μόλις παίξει μπάσκετ, έχω πέσει μισόλιπόθυμος στον καναπέ του σπιτιού μου και έχω βάλει και χαζεύω το ζωντανό παιχνίδι του NBA που έχει πάντα αυτή την ώρα, Μέμφις εναντίον Σανς. Στην πρώτη περίοδο βαρετό το παιχνίδι και με έχει σχεδόν πάρει ο ύπνος, όταν ξαφνικά στη δεύτερη το παιχνίδι αρχίζει και ζωηρεύει καθώς κάτι κοντοπίθαροι από τον πάγκο των Σανς σουτάρουν και διεισδύουν σαν τρελλοί ανεβάζοντας τον ρυθμό. Δεν ήταν όμως τα δικά τους «τερτίπια» που με τράβηξαν από τη αγκαλιά του Μορφέα, αλλά αντιθέτως το παιχνίδι του σέντερ των Αρκούδων, ο οποίος σχεδόν μόνος του κρατούσε την ομάδα του μέσα στο παιχνίδι. Ανασηκώθηκα στον καναπέ και μονολόγησα «Άι στο διάολο...ο αδερφός του Πάου???»

Τον θυμάστε καθόλου τον τύπο αυτό πώς ήταν τα πρώτα χρόνια της καριέρας του στην Μπαρτσελόνα και μετά στη Τζιρόνα? Μόνο εγώ θυμάμαι έναν ψηλό, χοντρό, ατσούμπαλο μουσάτο τύπο, χωρίς ταχύτητα, χωρίς μούσκουλα, κλασική περίπτωση «banger» που θα έλεγαν και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού? Ήμουν βέβαιος ότι τότε ο Μαρκ υπέγραφε συμβόλαια και έπαιζε αποκλειστικά και μόνο ένεκα του μεγάλου του αδερφού, που οι κακές γλώσσες λένε ότι έβαζε τέτοιο όρο όχι μόνο στις ομάδες που έπαιζε αλλά ακόμα και στην Εθνική ομάδα. Εδώ που τα λέμε, έτσι όπως ήταν τότε ο νυν σέντερ των Γκρίζιλις μόνο με μέσον θα μπορούσε να παίζει. Στα διάφορα τουρνουά του καλοκαιριού των Εθνικώ ομάδων, ο ρόλος του ήταν να μπαίνει για 3-5-7 λεπτά για να ξεκουράζει τον αδελφό του, να σπρώχνει τα μεγάλα κορμιά, να κάνει κανένα φάουλ, να βοηθήσει στα ριμπάουντ. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά διάφορους υποτιμητικά σχόλια από τους παντογνώστες Έλληνες δημοσιογράφους που τον συνέκριναν με τον αδελφό του διανθίζοντας την κριτική τους με πικρόχολα σχόλια (ο παμμέγιστος και παντογνώστης Χατζηγεωργίου τον είχε ονομάσει διάδοχο του Ορένγκα!!!). Για να είμαι ειλικρινής, και εγώ κάπως έτσι σκεφτόμουν!

Χωρίς να θέλω να κάνω τον ειδικό, αλλά τις όποιες δυνατότητες του οποιουδήποτε παίχτη, ακόμα και αν αυτές είναι σε νηπιακή μορφή, μπορείς τουλάχιστον, έστω και καθ’ υποψία, να τις αντιληφθεί κάποιος με καλή γνώση των βασικών του μπάσκετ. Θέλετε είναι η σωματοδομή, θέλετε είναι η διάθεση και ο χαρακτήρας, θέλετε είναι το άγουρο της προσπάθειας, θέλετε ακόμα και αυτή η τρομακτική εξείδικευση ρόλων και καθηκόντων στο σύγχρονο μπάσκετ που δίνει τη δυνατότητα και σε λιγότερο ταλαντούχους παίχτες να κάνουν καριέρα, υπάρχει τουλάχιστον ένα στοιχείο στο οποίο μπορεί κανείς να στηριχθεί για να έχει κάτι να περιμένει από έναν παίχτη που βλέπει να αγωνίζεται. Στην περίπτωση του μικρού, ηλικιακά, Γκασόλ, ο μόνος διαθέσιμος ρόλος στη μπασκετική σκηνή ίσως ήταν αυτός ενός αναπληρωατικού σέντερ ολίγων λεπτών σε μια μικρομεσαία ομάδα του Ισπανικού πρωταθλήματος.

Ναι καλά Στράτο, τι ωραία που τα γράφεις ρε φίλε, απορώ πώς δε σε έχουν πάρει ακόμα σκάουτερ σε καμιά ομάδα!!!

Η παγκοσμιοποίηση του μπάσκετ, όπως ξέρετε, επέφερε πολλά καλά στο χώρο του μπάσκετ με το κυριότερο ίσως ότι οι πάλαι ποτέ κλειστές πόρτες του αμερικάνικου πρωταθλήματος σιγά σιγά άρχισαν να ανοίγουν πιο εύκολα και για παίχτες προερχόμενους από την Ευρώπη. Οι σκάουτερ όλων των ομάδων κυριολεκτικά χτενίζουν κάθε διαθέσιμη αγορά (Ευρώπη-Ασία) προκειμένου να ψάξουν να βρούνε λαυράκια που μπορεί να αποκτήσουν ρόλο στις ομάδες τους αγοράζοντάς τους από νωρίς τα δικαιώματά τους ή επιλέγοντάς τους στο ντραφτ. Στη περίπτωση του Γκασόλ, οι Λέικερς τον επέλεξαν στο δεύτερο γύρο του ντραφτ στο διόλου κολακευτικό νούμερο 48. Από όσο θυμάμαι βασικός λόγος της επιλογής ήταν «δεύτερος γύρος, χαμηλό νούμερο, όχι μεγάλες προσδοκίες, μεγάλο κορμί είναι, ψηλός, μπορεί να μας χρησιμέψει για καμιά ανταλλαγή (λέγε με Πάου)». Έπεσαν μέσα μόνο στο τελευταίο κομμάτι, καθώς πράγματι ο μικρός αδελφός με συνοπτικές διαδικασίες εστάλη στο Μέμφις, προκειμένου να κάνει την αντίθετη διαδρομή ο μεγάλος αδελφός.

Και μετά....ήρθαν (όχι οι μέλισσες) τα πάνω κάτω λαμβάνοντας υπόψη την μέχρι τότε πορεία του Μαρκ.

Από την πρώτη κιόλας χρονιά του στους Γκρίζιλις ο μικρός αδελφός εμφανίστηκε εντελώς διαφορετικός από ότι τον περίμεναν. Έχασε πάνω από 10 κιλά σε λίπος, αύξησε τη μυική του μάζα, έγινε «ποντικός του γυμναστηρίου», άλλαξε τη διατροφή του και τον τρόπο εκγύμνασης του με αποτέλεσμα να παίξει και στα 82 παιχνίδια της κανονικής περιόδου. Το σημαντικότερο όμως όλων ήταν ότι όλα αυτά τα χρόνια ο Μαρκ είχε ένα προσόν πολύ χρήσιμο για να κάνει κανείς καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο. Αντίληψη. Από την πρώτη του κιόλας χρονιά κατάλαβε πόσο διαφορετικά παίζεται το παιχνίδι, κατάλαβε τις σωματικές και πνευματικές απαιτήσεις, μπήκε στο πνεύμα της ομάδος, απορροφήθηκε ομαλά στο αγωνιστικό πλάνο, δεν επεδίωξε να κάνει περισσότερα πράγματα πέραν του να είναι εκεί κάθε βράδυ και να προσπθαεί να βοηθήσει με κάθε τρόπο, στήνοντας σκριν, μαζεύοντας ριμπάουντ, δεχόμενος ασσίστ για καλάθια. Αν θυμάμαι καλά τελειώσε ακόμα και αυτή την πρώτη χρονιά με διψήφιο νούμερο στην επιθεση, επίτευγμα όχι ευκαταφρόνητο για κάποιον που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε θέση πρωταγωνιστή σε καμιά ομάδα του.

Από τη δεύτερη χρονιά και μετά ο Γκασόλ συνέχισε να κάνει κάτι που για μένα είναι τουλάχιστον απαραίτητο, όσο και σπάνιο, για κάθε παίχτη που έχει φιλοδοξίες και θέλει να γίνει ο καλύτερος που μπορεί και αυτό είναι να εξελίσσεται. Ίσως και η ομάδα του να μην περίμενε ότι το ψηλό μουσάτο παλικάρι που απέκτησε μέσω ανταλλαγής θα γινόταν τόσο γρήγορα ο βασικός της σέντερ πράγμα που όχι μόνο έγινε αλλά ισχύει και μέχρι σήμερα κιόλας. Για να μην ξεχνάμε τις δομές της πραγματικότητας στην οποία αναφέρομαι, μιλάμε για μια καλή ομάδα του NBA που τα τελευταία 4 χρόνια και μπαίνει άνετα στα play-off και προχωράει σχεδόν μέχρι τους ημιτελικούς και μιλάμε για μια θέση (σέντερ) που ο Ισπανός αντιμετωπίζει θηρία της φύσης σαν τον Ντράμοντ, τον Άντρε Τζόρνταν, τον Όλνριτζ, τον Ντάνκαν, τον Τσάντλερ ή ακόμα και πιο γρήγορους ή ευκίνητους ψηλούς καθώς το small ball έχει επιλεγεί και από αρκετούς κόουτς διαφόρων ομάδων. Αν μην τι άλλο, τουλάχιστον εντυπωσιακό επίτευγμα.

Συνέχιζα να βλέπω το παιχνίδι του και μπορώ με παρρησία και ειλικρίνεια να σας είπω ότι ο τύπος αυτή τη στιγμή είναι ένας ολοκληρωμένος σέντερ. Πιθανόν σε μια άλλη πιο αδύναμη ομάδα όπου θα έπαιρνε ακόμα περισσότερες μπάλες και θα ήταν το πρώτο βιολί να είχε πιο εντυπωσιακά νούμερα στην επίθεση, καθώς οι Γκρίζιλις όντας ομάδα στελεχωμένη με καλούς παίχτες (Ράντολφ-Κόνλεϋ) έχει ως στρατηγική της να τους εμπλέκει όλους όσο το δυνατόν περισσότερο στην επίθεσή της. Ακόμα και έτσι όμως είδα έναν σέντερ που χρησιμοποιεί πολύ καλά το hook και από τις δύο πλευρές του τερέν, που βάζει δυνατά το κορμί του στις μάχες της ρακέτας, που έχει ένα εξαιρετικά αξιόπιστο μακρινό σουτ από τα 4-5 μέτρα που του επιτρέπει να είναι απειλητικός και με πρόσωπο στο καλάθι, ενώ η μπάλα περνάει σχεδόν πάντα από τα χέρια του καθώς έχει αναπτύξει εξαιρετικό παιχνίδι high-low με τον Ράντολφ. Αυτό όμως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπως είναι ότι όλα αυτά τα έκανε με μια φυσικότητα, μια άνεση συνοδευόμενη από το σωστό «διάβασμα» της φάσης κάθε φορά, χαρακτηριστικό αληθινά ταλαντούχων παιχτών.

Κανονικά κάπου εδώ θα τελείωνα όμως η βασική μου σκέψη πάνω στην οποία στηρίχτηκε η ανάρτηση αυτή εδώ (καθώς για άλλον ήθελα να γράψω) είναι το ότι ο Μαρκ είναι ο μοναδικός Ευρωπαίος παίχτης που έχει κερδίσει τον τίτλο του καλύτερου αμυντικού για μια σαιζόν. Να το ξανασκεφτούμε λίγο αυτό? Σε ένα πρωτάθλημα που κυριαρχούν τα αθλητικά προσόντα, που κοντοί πηδάνε σαν ψηλοί και ψηλοί τρέχουν σαν κοντοί, καλύτερος αμυντικός βγήκε ο Μαρκ Γκασόλ. Είτε όλοι όσοι ψήφισαν είχαν πάει στο ίδιο πάρτυ και ήπιαν από τα ίδια ποτά είτε πραγματικά ξέρουν να αναγνωρίσουν τον καλό αμυντικό. Εννοώ ότι η πρωτια στα κοψίματα ή στα κοψίματα δεν είναι απαραίτητα το στοιχείο εκείνο που σου δίνει το προβάδισμα να θεωρείσαι καλός αμυντικός και μάλιστα σε αυτό το επίπεδο. Αν ήταν έτσι ο Αντρέ Τζόρνταν θα έπρεπε να βγαίνει τα τελευταία χρόνια πρώτος. Επειδή όμως οι άνθρωποι εκεί είναι επιστήμονες του μπάσκετ, καταλαβαίνουν ότι καλή άμυνα είναι και η ατομική –δυσκολεύω τον αντίπαλό μου να σκοράρει- και η ομαδική –βοηθάω τους συμπαίχτες μου καλύπτοντας τα νώτα τους- με την ίδια συνέπεια κάθε βράδυ. Αυτό πέτυχε για μια ολόκληρη χρονιά ο Γκασόλ. Ο Μαρκ Γκασόλ όχι ο Πάου!!!

Έχοντας αυτό στο μυαλό μου πρόσεξα λίγο παραπάνω το παιχνίδι του και στην άμυνα. Παρόλο που η αντίπαλη ομάδα δεν προσφερόταν για συμπεράσματα με την έννοια ότι ήταν λίγο «γύρω γύρω όλοι, στη δεύτερη πάσα το μπουμπουνάμε», η προσπάθεια και η αφοσίωσή του στην άμυνα είναι κάτι που ξεχωρίζει. Τον αισθάνεσαι στην άμυνα της ομάδος του σχεδόν σε κάθε φάση είτε σε πρωτεύουσα φάση παίζοντας αυτός άμυνα είτε στη δευτερεύουσα όταν βγαίνει για βοήθεια ή πηγαίνει στο ριμπάουντ. Βάζει πολύ καλά το κορμί του, ακόμα καλύτερα τα χέρια του και παρόλο που η πλευρική του ταχύτητα ή το hedge out δεν είναι καν σε ταχείς ρυθμούς κρατάει πάντα σχεδόν σωστές αποστάσεις ώστε και να καλύπτει τον περιφερειακό και να γυρίζει γρήγορα στον παίχτη του. Για άλλη μια φορά πολύ καλή αντίληψη του χώρου και στην άμυνα που τον βοηθάει να αντισταθμίζει τα όποια αθλητικά προσόντα δεν έχει.

Ο αστικός μύθος λέει ότι για τη βελτίωση αυτή του Μαρκ έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο ο Πάου. Τα καλοκαίρια πριν από την προετοιμασία των φούριας ρόχας για περίπου δύο βδομάδες τα δύο αδέλφια σχεδόν καθημερινά γυμνάζονταν μαζί και αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλο στα λεγόμενα μονάκια. Παίζοντας καθημερινά με έναν τόσο προικισμένο επιθετικά παίχτη, ο ίδιος ο Μαρκ παραδέχθηκε ότι τον βοήθησε πολύ καθώς τον έσπρωχνε στα όριά του ως προς την άμυνα για να τον αντιμετωπίσει κάνοντάς του συχνά και βάναυσα φάουλ. Στη δε επίθεση, επειδή στην αρχή η τάπα έπεφτε σύννεφο, σιγά σιγά αναγκάστηκε να τραβιέται προς τα έξω και να χρησιμοποεί το mid-range σουτάκι. Ακόμα και τις πρώτες του χρονιές στο NBA πολύ συχνά συνομιλούσε με τον μεγάλο του αδελφό που τον συνεβούλευε για διάφορα θέματα είτε αγωνιστικά είτε εξωαγωνιστικά που τα είχε προ πολλού περάσει ο ίδιος. Απότοκος όλων αυτών ηταν φυσικά ο Μαρκ να είναι ο βασικός σέντερ των Γκρίζιλις, να θεωρείται μέσα στους Top 5 σέντερ του πρωταθλήματος, να έχει υπογράψει το καλοκαίρι μια συμβολαιάρα ύψους $120 δολλαρίων για πέντε χρόνια και όπου βρίσκει τον αδελφό του στο παρκέ, να του βάζει εκείνος πλέον δυσκολα στις μεταξύ τους αναμετρήσεις.

Αν και αχώνευτος μιας και σαν Ισπανός με το αλαζονικό του υφάκι μας έχει πληγώσει σε μεγάλο βαθμό σε επίπεδο εθνικών ομάδων, δε μπορώ να μην του βγάλω το καπέλο για το που έχει φτάσει τώρα την καριέρα του, ξεκινώντας από χαμηλά και χωρίς σχεδόν κανείς να περιμένει κάτι αντίστοιχο. Εκτός από τον ίδιο. Μεταξύ μας, ούτε εγώ περίμενα βλέποντάς τον ότι θα απολάμβανα το παιχνίδι του και θα έγραφα μια ανάρτηση για την πάρτη του.

Για πείτε μου λοιπόν τώρα...ποιός αδελφός είναι ο κακός παίχτης???