RSS

Ποιά ζώνη ρε παιδιά...???

9:58 π.μ. | Ετικέτες:

Το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα της Εθνικής Ελλάδος σ' αυτό το Μουντομπάσκετ δεν είναι οι κακές της εμφανίσεις. Είναι ότι ακόμα προπονητής και παίκτες (τουλάχιστον απ' αυτά που δηλώνουν) δεν έχουν εντοπίσει τις πραγματικές αιτίες των κακών εμφανίσεων. Ακούω και διαβάζω στις δηλώσεις τους να λένε ότι αιτία είναι η ζώνη που παίζουν οι αντίπαλοι. Διαφωνώ οριζοντίως, καθέτως και πλαγίως! Η πραγματική και πασιφανέστατη αιτία είναι η πάρα πολύ κακή (ιδιαίτερα για τη συγκεκριμένη ομάδα) αμυντική της λειτουργία τόσο σε προσωπικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Δεν ασκείται καμία πίεση είτε ο αντίπαλος έχει την μπάλα, είτε προσπαθεί να ξεμαρκαριστεί. Οι περιστροφές είναι ανύπαρκτες, η αντιμετώπιση του pick n' roll παιδική και η βοήθεια άγνωστη λέξη. Βέβαια όταν ο αντίπαλος σε περνάει μ' ένα βήμα μετά δεν υφίσταται βοήθεια και η άμυνα καταρρέει. Ένας προπονητής μας έλεγε ότι η ρακέτα (το ζωγραφιστό που λένε κι οι Αμερικάνοι) είναι το σπίτι μας και δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να μπαίνει μέσα. Εμείς όχι μόνο τους αφήνουμε, τους στρώνουμε και κόκκινο χαλί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ματς με τους Τούρκους, όπου ειδικά στο 2ο ημίχρονο οι Τούρκοι ψηλοί μετά από ένα απλό pick n' roll έκαναν παρέλαση στη ρακέτα μας και κάρφωναν μεγαλοπρεπώς την μπάλα στο καλάθι. Αυτό εκτός από τους 2 πόντους που τους απέφερε, τους ανέβαζε πολύ ψυχολογικά και αντίθετα έριχνε τους δικούς μας. Όταν μια ομάδα βλέπει ότι έχει τόσο εύκολο καλάθι λογικό είναι να "λύνεται" επιθετικά (ειδικά αν παίζει μπροστά σε 11 χιλιάδες οπαδούς της). Επίσης η κακή άμυνα δεν επιτρέπει στην Εθνική μας να βγάλει αιφνιδιασμούς και να προλάβει έτσι τις ζώνες που στήνουν οι αντίπαλοι. Κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση η αμυντική εικόνα της ομάδας καθώς εδώ και πολλά χρόνια η άμυνα αποτελεί το μεγάλο όπλο της. Επιπλέον δεν μιλάμε για κάποιο σύστημα άλλα για βασικές αρχές που διέπουν τη man-to-man άμυνα που συνήθως χρησιμοποιούμε στην οποία οι περισσότεροι διεθνείς είναι "μανούλες". Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι υπάρχει κυρίως πρόβλημα στη διάθεση, την προσήλωση και τη συγκέντρωση στην άμυνα. Δεν είναι τυχαίο ότι και στα 3 παιχνίδια η άμυνα έσφιξε όταν η ομάδα αντιμετώπιζε κατάφατσα το φάσμα της ήττας. Βέβαια στο χθεσινό παιχνίδι ήταν πολύ αργά καθώς η διαφορά είχε αγγίξει τους 20 πόντους, αλλά παρόλα αυτά με 3 λεπτά επιθετικής άμυνας η διαφορά έπεσε στους 8. Η άμυνα δεν είναι θέμα ημέρας, είναι σταθερά. Και το περίεργο είναι ότι στα φιλικά ίσχυε το τελείως αντίθετο, η άμυνα ήταν ιδιαίτερα επιθετική κι αυτό είχε ευεργετικές συνέπειες και στην επίθεση της ομάδας καθώς η ομάδα πετύχαινε άκοπους πόντους στον αιφνιδιασμό. Αν η ομάδα δεν παρουσιάσει τη γνωστή καλή της άμυνα θα μείνει εκτός 8άδας όποια ομάδα κι αν αντιμετωπίσει στο πρώτο νοκ άουτ. Ένα δεύτερο θέμα αφορά στα υπερβολικά πολλά τρίποντα που επιχειρεί η ομάδα. Δε γίνεται η συγκεκριμένη ομάδα να επιχειρεί 30+ τρίποντα σε κάθε παιχνίδι. Δεν έχουμε μάθει να παίρνουμε έτσι τα παιχνίδια και δεν παρέχει καμία εγγύηση αυτός ο τρόπος παιχνιδιού καθώς πολύ απλά αν είσαι άστοχος (που συνήθως είμαστε) χάνεις. Γιατί πολλές φορές στο παρελθόν έχουμε αντιμετωπίσει ζώνες αλλά ποτέ δε σουτάραμε τόσα τρίποντα σε κάθε ματς. Το σούτ από τα 4-5 μέτρα δεν υπάρχει; Η δυναμική διείσδυση μέχρι κάτω από το καλάθι με σκοπό τουλάχιστον ένα κερδισμένο φάουλ δεν υπάρχει; Αυτό που βλέπουμε μονίμως από τους παίκτες μας είναι drive μέχρι τα 3-4 μέτρα και split out (πάσα προς τα έξω στο τρίποντο). Είναι τόσο προβλέψιμο που δε χρειάζεται ιδιαίτερo scouting για να το αντιμετωπίσεις. Δε γίνεται και οι 5 παίκτες της ομάδας να παίζουν στο τρίποντο. Δεν έχεις καθόλου inside game και κάνεις το έργο της άμυνας πολύ εύκολο. Η επιθετική είκονα της ομάδας στο 1ο ημίχρονο του αγώνα με τους Τούρκους ήταν καλή γιατί μπήκαν τα τρίποντα και αν η άμυνα μας δεν ήταν τρύπια θα έπρεπε να προηγούμαστε. Στο 2ο που δεν μπήκαν τα σουτ καταρρεύσαμε μέχρι να μαζέψουμε το παιχνίδι με την άμυνα στο τέλος. Το τεράστιο ερώτημα που γεννάται εδώ είναι ότι αφού η ομάδα έχει προσανατολισμό να σουτάρει τόσο πολύ από τα 6.25 (102 σε 3 ματς, 34 μ.ο. τυχαιο;...δε νομίζω...) γιατί δεν συμπεριλήφθηκε σ' αυτή ο καλύτερος (και μοναδικός κλασικός) σουτέρ της, ο Κώστας Βασιλειάδης. Από τη στιγμή μάλιστα που στο πρώτο κρίσιμο ματς του Μουντομπάσκετ στηριχτήκαμε σε 10 παίκτες (έπαιξε ελάχιστα ο Βουγιούκας και καθόλου (!) ο Πρίντεζης ). Μόνο ο κύριος Καζλάουσκας θα μπορούσε να μας απαντήσει σ' αυτό. Ο Λιθουανός έχασε κατά κράτος τη μάχη με τον Τάνιεβιτς και ουσιαστικά δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει την ομάδα και ήταν χαρακτηριστικό ότι οι διεθνείς μας έμοιαζαν πολλές φορές πελαγωμένοι απέναντι στην πολύ καλά οργανωμένη τακτικά τούρκικη ομάδα η οποία ήταν απόλυτα προσηλωμένη στο πλάνο του προπονητή που μας είχε διαβάσει πολύ καλά. Αντίθετα εμείς μάλλον είμασταν τελείως αδιάβαστοι, καθώς αυτές τις άμυνες ο Τάνιεβιτς τις εφαρμόζει εδώ και πολλά χρόνια (από τότε που ήταν στην Ιταλία) και θα μπορούσαμε να έχουμε ένα πλάνο αντιμετώπισης τους (κι όχι να γυρνάμε γύρω-γύρω τη μπάλα μέχρι να βρεθεί κάποιος να τη σουτάρει). Με όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να είμαστε ιδιαίτερα απαισιόδοξοι για την πορεία της ομάδας σ' αυτό το Μουντομπάσκετ. Όμως επειδή αυτή η ομάδα μας έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι έχει χαρακτήρα και μεταμορφώνεται στα δύσκολα, δε θα πάψω να πιστεύω σ' αυτή. Βασική προϋπόθεση (και συγγνώμη αν σας κούρασα μ' αυτό αλλά μου έχει κάνει πολύ κακή εντύπωση) η άμεση και σημαντική βελτίωση του αμυντικού μας παιχνιδιού.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Αναρτήθηκε από basketikos

2 σχόλια:

isiah είπε...

Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με το basketiko! Δυσκολεύομαι ακόμα και να χρησιμοποιήσω τη λέξη άμυνα για τη χθεσινή Εθνική. Δυστυχώς φίλε Drazen, ορισμένες φορές, στην πράξη, που απέχει παρά σάγκας από τη θεωρία, τα αυτονόητα και τα τετριμμένα, λεπτή η οριογραμμή που τα διαχωρίζει, αποτελούν αν μη τι άλλο το υπόβαθρο για να χτίσεις. Ποια ριμπαουντ, ποια μπλοκ, ποια βοήθεια και ποια προσπάθεια να σπάσει ένα σκριν έγιναν χθες...Αυτονόητες έννοιες ακόμα και σε μονό....Δεν μοιρολατρώ. Κάθε άλλο...Ελπίζω αντίστοιχες και πολύ μεγαλύτερες σε έκταση να είναι οι επισημάνσεις του Λιθουανού...τώρα που είναι σχετικά νωρίς...Δεν ήρθε η καταστροφή, ήρθε η ώρα για ολική επαναφορά. Πραγματικά όμως ολική επαναφορά..Δεν πιστεύω ότι η Εθνική πρέπει να κρατήσει οτιδήποτε από τα τρία πρώτα ματς....Έχουν αντιστραφεί τα πάντα...σουτάρουν οι ψηλοί και πηδάνε για ριμπαουντ οι κοντοί..και προσέχω τι γράφω...πηδάνε...δεν μαζέυουν σκουπίδια απο μπλοκ....Εχθές βγάλαμε από τη δύσκολη θέση και τη διατησιά που δεν χρειάστηκε να επέμβει, αν και είχε δείξει τη διάθεσή της. Άναρχες και ανάκατες σκέψεις πολλές και δεν θέλω να σας κουράσω....Ο,τι έγινε, έγινε. Τέλος. Το ρόστερ αυτό είναι και με αυτό θα παίξουμε. Με το αν.....δεν..... πρόκοψε κανείς. Και επισημαίνω δεν είναι αιχμή για το Βασιλειάδη...Απόλυτα αντίθετος με τη μη επιλογή του και εγώ...συντάσσομαι απόλυτα. Όμως αυτό δεν πρέπει πλέον να παρέχεται σαν δικαιολογία για οποιαδήποτε κακή εμφάνιση...Αλήθεια, από αυτούς που έχουμε, τον Τσαρτσαρή που για να μην πω οδήγησε, κράτησε την Εθνική στα 2 πρώτα ματς, τον είδατε εχθές να πάρει αρκετό χρόνο στο παρκε?? Και αυτό όμως δεν αποτελεί αιτία, κατά την προσωπική μου γνώμη....Ας συνέλθουμε γρήγορα και ας μην ασχολούμαστε με την επιλογή αντιπάλου...Αυτά είναι για τους αδυνάμους....Δεν είναι εκεί η θέση μας πλέον στο Παγκόσμιο μπασκετ....

1 Σεπτεμβρίου 2010 στις 12:09 μ.μ.
basketikos είπε...

Συμφωνώ 100% isiah, η επιλογή αντιπάλου μπορεί να βγήκε σε καλό πέρυσι αλλά γενικώς δεν είναι ενδεδειγμένη ειδικά αν θέλεις να θεωρείσαι μεγάλη ομάδα. Απαραίτητη βέβαια για όλα αυτά είναι η ολική επαναφορά που αναφέρεις...

1 Σεπτεμβρίου 2010 στις 12:40 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)