Προσδεθείτε μαζί μας για το ταξίδι που σας (μας) ετοιμάσαμε. Οι νίκες και οι ήττες , οι λύπες και οι χαρές, τα συναισθήματα που τόσο απλόχερα μας χάρισε η Εθνική θα παρελάσουν απ' το blog μας. Συνεχίζουμε με τον ημιτελικό της Αθήνας
Eλλάδα – Γιουγκοσλαβία = 52-60
Γιατί χάσαμε …
- ο Αμερικανός διαιτητής Τόλιβερ βρισκόταν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Όσο και αν προσπαθώ να μην αναφέρομαι στους διαιτητές , αυτός ο ημιτελικός είχε ξεκάθαρα το στίγμα της - αφόρητα ευνοϊκής προς τους Γιουγκοσλάβους - διαιτησίας πάνω του. Πως αλλιώς μπορούν να εξηγηθούν τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που σφύριζε ο έγχρωμος Αμερικανός. Ο καλός «παππούλης» Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς φρόντισε τα «εγγόνια» του. Οι πολυδιαφημισμένοι Σέρβοι πέτυχαν 27 απ’ τους 60 πόντους τους από βολές (δηλ το 45% των συνολικών της πόντων) εκτελώντας 36 σε 40 λ.σ. (0,9 βολές ανά λεπτό συμμετοχής!!!). Και για να γράψω και άλλα στατιστικά (ώστε να τσατιστούμε ακόμη περισσότερο) στο 16’ είχαν εκτελέσει 16 βολές (και εμείς καμία) και στο 11’ της επανάληψης τα φάουλ ήταν 8-1 κατά των Ελλήνων…
- Έστω και έτσι εμείς βγάλαμε τα ματάκια μόνοι μας. Το ανεπίτρεπτο- για οποιαδήποτε εθνική ομάδα μπάσκετ- ποσοστό του 42% στις βολές (8/19) δεν μας επέτρεψε να χαμογελάσουμε στο τέλος. Ο Οικονόμου έβαλε μόλις 1 στις 4 στο τέλος και η ανατροπή δεν έγινε. (Κρίμα γιατί θα ήθελα πολύ να δω τα μούτρα του Στάνκοβιτς αν έχαναν τα παιδιά του).
- Αυτή τη φορά η προσωπική άμυνα του Φάνη δεν ήταν η επιτυχημένη των προηγούμενων ημιτελικών (Πέτροβιτς , Βολκόφ, Χάρνις). Ο Ντέγιαν Μποντίρογκα (12π , 5 ριμπ) βγήκε νικητής στην μεταξύ τους μονομαχία. Τα περιττά κιλά του Φάνη ήταν ο κυριότερος παράγοντας που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του Ντέγιαν (άλλη αιτία ήταν τα γρήγορα φάουλ που δέχθηκε που δεν του επέτρεψαν να : α) είναι όσο δυναμικός ήθελε β) να μείνει περισσότερο από 22’ στο γήπεδο).
- Στον τοσο χαμηλής παραγωγικότητας ημιτελικό , οι Σέρβοι είχαν 3 παίκτες πάνω από 10 πόντους. Εμείς μόνο τον Φασούλα (14π αλλά με κακά ποσοστά : 6/15διπ). Οι Φάνης – Γιαννάκης δεν πήραν προσπάθειες (ο μεν πρώτος σε 22’ σούταρε 6 φορές , ο δράκος σε 27’ μόλις 3 φορές) κάτι που ξενίζει…
- Είχαμε μόλις 6 ασσίστ ή αλλιώς μόλις τρεις παίκτες έδωσαν έτοιμο καλάθι στους συμπαίκτες τους…
Πήγε στράφι….
- το απόλυτα επιτυχημένο τρικ του Δενδρινού όσον αφορά την αντιμετώπιση του σταρ του ΝΒΑ Ντίβατς. Ο Μάκης Δενδρινός διάλεξε να μαρκάρει με τους πάουερ φόργουορντ (Οικονόμου – Ντίβατς) τον Γιουγκοσλάβο σέντερ , με τον Φασούλα να παραφυλάει για βοήθεια (ο Πάνυ άφηνε επιδεικτικά τους Πάσπαλι και Σάβιτς να κινούνται ανενόχλητοι μακριά απ’ τη ρακέτα). Ο Ντίβατς είχε 1/6 δίποντα και ας όψεται ο «σεβασμός» του Τόλιβερ προς το πρόσωπό του (8/11 βολές).
Σκόρπιες σκέψεις…
- Ο 36χρονος Γιαννάκης βρίσκονταν για τα καλά στο “past the prime” του. Η «δρακόντια» άμυνά του αποτελούσε μια γλυκιά ανάμνηση ενώ τα «χειρόφρενά του» δεν είχαν την ίδια αποτελεσματικότητα (8/29 τριπ στο Ευρωμπάσκετ). Άτιμε χρόνε…
- Τσογλανάκι ολκής ο Ντανίλοβιτς. Δεν σταματούσε να χειρονομεί και στο τέλος μας έδειξε και τα μικρά μπαλάκια του. Η δυνατή – αλλά όχι αντιαθλητική- άμυνα του Σιγάλα τον νευρίαζε γιατί τον απομάκρυνε απ’ το παιχνίδι του. Δεν μας γούσταρε (και σε κάθε ευκαιρία το δήλωνε) αλλά δεν τον γουστάραμε και εμείς. Από μακριά και αγαπημένοι…
- Ο Πάσπαλι όλη τη χρονιά άκουγε το γνωστό συνθηματάκι («δεν θα πάρεις κύπελλο ποτέ Πασπαλιέ») αλλά ουδέποτε αντέδρασε. Τώρα που είχε στο πλευρό του τους συμπατριώτες του , το έπαιζε μάγκας. Φάουλ πολυαγαπημένε μου Ζάρκο…
- «Ο Γιαννάκης δεν μπορεί στα 36 του να ακολουθήσει τον Ομπράντοβιτς και ο Φάνης με τα τόσα κιλά τον Μποντίρογκα. Εγώ πιστεύω πως εμείς αδικηθήκαμε απ’την διαιτησία» . Τάδε έφη Ντούσαν Ίβκοβιτς…
- Μετρήστε μόνο πόσα καλάθια χάσαμε κάτω απ’ το καλάθι και μελαγχολήστε…
9 σχόλια:
Σκόρπια σχόλια:
-- Α ρε Φάνη πόσο μπάσκετ ξέρεις!!
-- Πάντα είχαμε καλές ομάδες - όταν βρέθηκε και το επιθετικό υπερόπλο (Γκάλης) δε μας σταμάταγε ούτη η διαιτησία ;)
-- Πόσο διαφορετικό μπάσκετ το 1995!!! Μια τεράστια διαφορά είναι ότι τώρα όλοι οι παίκτες ξέρουν τα βασικά του μπάσκετ! Τότε, ο ένας είχε σουτ, ο άλλος είχε ντρίπλα και μπάσιμο, ο άλλος έπαιρνε ριμπάουντ, ο άλλος έβαζε βολές. Και μετά ήταν ο Φάνης (και ο Αγγελίδης, ο οποίος ήξερε πολύ μπάσκετ).
-- Πόσο τσογλάνια ο Τζόρτζεβιτς και ο Ντανίλοβιτς!!!
-- Φασούλας, αν είχε γεννηθεί δέκα χρόνια αργότερα δε θα είχε καν ακουμπήσει. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να προπονήθηκε ποτέ σε τίποτα! Κρίμα γιατί ήταν πολύ ψηλός και ευκίνητος και αν δούλευε θα είχε γίνει σπουδαίος παίκτης. Την αντίστοιχη κουβέντα για τον Φάνη δεν την κάνω γιατί είναι τόσο κρίμα...
ΥΓ. Επαναδημοσίευση λόγω λάθους.
Πάντως αν ο Οικονόμου είχε βάλει τις βολές θα ήταν 55-54 ακόμα και με αυτή τη διαιτησία... Άρα φταίμε και μεις με την ανικανόητά μας... (Πρώτη φορά με πάνω από 75% στις βολές ήταν φέτος στη Λιθουανία για την εθνική... Να μην ξεχνάμε τις τόσες χαμένες βολές σε κρίσιμα ματς!)
Τον Φάνη τον βλέπεις και λες να ένας παίκτης παντός καιρού και κάθε εποχής. Οι υπόλοιποι εκτός του γερασμένου Γιαννάκη, όντως, μπορεί να ξέρουν κάποιο αλλά δεν ξέρουν όλα τα βασικά του μπάσκετ. Ο Οικονόμου κρίμα που δεν είχε διάρκεια στην καριέρα του, φαντάζομαι ότι θα πρέπει να έπαιξε ρόλο σε αυτό και ο βαρύς σωματότυπός του, είχε εκτός από ταλέντο και μπασκετική ευφυία, ευφυία που δεν είχε για παράδειγμα ο Ρεντζιάς.
Ήμουν μέσα. Όπως και σε όλα τα παιχνίδια εκείνου του Ευρωμπάσκετ, ακόμα και στους αγώνες κατάταξης στις 5 το απόγευμα, που ζήτημα να ήμασταν πάνω από 50 άτομα μέσα στο γήπεδο...
Πλέον δεν θυμάμαι πολλά απ' τον ημιτελικό, πέραν της διαιτησίας. Το αστείο ήταν που την επομένη βγήκαν κάποιοι σχολιαστές (παλαίμαχοι παίχτες, αν θυμάμαι καλά) και έλεγαν ότι η διαιτησία του Αμερικάνου όχι μόνο ήταν καλή αλλά μας ευνόησε κιόλας!! Επειδή σε μία φάση μπερδεύτηκε λόγω του διαφορετικού συστήματος στις ΗΠΑ και έδειξε λάθος νούμερο παίχτη στη γραμματεία (το 6 αντί για το 15). Απλώς γελάει η οικουμένη...
Και μετά απορούσαν κάποιοι γιατί τη μέρα του τελικού 15 χιλιάδες Έλληνες ήταν υπέρ της Λιθουανίας και φώναζαν με όλη τους τη δύναμη "Lietuva, Lietuva", ακόμα και την ώρα της απονομής.
Από τότε κάθε φορά εύχομαι οι βρωμεροί Σέρβοι να μην σηκώσουν κεφάλι ποτέ ξανά. Φέτος τους ευχαριστήθηκα, γέλασα αρκετά.
Aυτή την κατάρα να μετράμε τις βολές μας την έμαθε ο Ιωαννίδης και κατέστρεψε όλο το μπάσκετ.Αν μάθαινε στο Σιγάλα να πάιζει μπάσκετ όχι κατς δε θα βαρούσαν τόσες βολές οι άλλοι..
Ο Ιωαννίδης το είχε αυτό και πριν πάει στον Ολυμπιακό. Σε πολλά παιχνίδια του Άρη τον θυμάμαι να καταθέτει συνέχεια ενστάσεις στη γραμματεία, γιατί του είχαν σφυρίξει 7-8 φάουλ και ο αντίπαλος είχε 2...
Για το δε Σιγάλα θα συμφωνήσω. Ο Ιωαννίδης "κατέστρεψε" με παρόμοιο τρόπο κι άλλους ταλαντούχους παίχτες (πχ. Παπανικολάου) και τους μετέτρεψε σε αμυντικούς κομάντο. Σε βάθος χρόνου τέτοιες πρακτικές μόνο κακό κάνουν στο μπάσκετ.
@ Νάσος
1) ο Ιωαννίδης στον Άρη έπαιζε ελεύθερα και επιθετικά
,έβαζε και έτρωγε ενίοτε πολλούς πόντους.Στον ΟσφΠ,
αν έπαιζε το ίδιο ελεύθερα και επιθετικά με παίχτες
που φανερά τους έλειπε το ταλέντο συνολικά θα γέλαγε
ο κόσμος. Πού το κακό να προσαρμόζεσαι στους καιρούς?
Στα 90'ς εξάλλου,αυτή ήταν η τάση:αργόσυρτο,δυνατό
μπάσκετ με έμφαση στην άμυνα. Γιατί σε πειράζει
ειδικά ο Ιωαννίδης λοιπόν? Οι περίφημοι Σέρβοι που
ήθελαν και επεδίωκαν πάντα να φέρνουν τους πάντες στα
μέτρα τους,σε εκφράζουν?
2) ο Ιωαννίδης ποτέ δεν αρνήθηκε να έχει πραγματικά
ταλαντούχους παίχτες στο ρόστερ (Πάσπαλι,Έντι Τζόνσον,
Μπερι,Τάρπλει,Ρίβερς) ούτε τους ανάγκασε να ξεχάσουν
το μπάσκετ που ήξεραν και να αναλώνονται σε πικ εν ρολ
,σπλιτ αουτ κλπ και να τους πετάει εκτός ομάδας επειδή
δεν θα προσαρμόζονταν στο παιχνίδι αυτό.
Λες για το Σιγάλα...σε πειράζει δηλαδή που μετέτρεψε
έναν άμπαλο παιχτη σε ''Ράμπο'' ενώ το γεγονός π.χ
ότι ο Ζέλικο μετέτρεψε τον καλύτερο Έλληνα σκόρερ
μετά τον Γκάλη (τον Χατζηβρέττα) σε Ράμπο είναι οκ και ιδιοφυής κίνηση-ματ?
Εξήγησέ μου πόσο καλό κάνει στο μπάσκετ η χουφταλογεροντική άνοια του Ιβκοβιτς να μη θέλει στην ομάδα του όποιον ξέρει μπάσκετ και ξεχωρίζει ως μονάδα.Ακόμη κ στον Ομπράντοβιτς, δεν του έκανε ο Τόνι Ντέλκ (!) ενώ ο Αλβέρτης (η σημαία του Παο) σού θυμίζω ότι καναδύο φορές ήταν μεταξύ πάγκου και εξέδρας.
Οι πρακτικές που όντως κάνουν κακό στο μπάσκετ, είναι
να μας αρέσουν παίχτες που είναι καλά παιδιά,φουσκωμένοι σαν μποντιμπίλντερ,που μαθαίνουν απ'έξω όλα τα συστήματα του προπονητή αλλά δεν ξέρουν ντριμπλα,πάσα,σουτ-τα
βασικά δλδ! η Ελλάδα ακριβώς τέτοιους παίχτες παράγει
πλέον,και προπονητές με τέτοιες αρχές ''εξάγει''.
Δε λέω ότι είναι κακό να έχεις σταθερά σημεία αναφοράς
ως ''σχολή''...απλά,κοίτα κατά Ισπανία μεριά που τα
γήπεδα γεμίζουν ενώ τα δικά μας ζήτημα να είναι 10-15 φορές το χρόνο γεματα.
3) και μια και είπα για ελληνικό μπάσκετ...πόσοι προπονητές ΕΛΛΗΝΕΣ έφτασαν και έμειναν τόσο κοντά στην
κορυφή της Ευρώπης πλην Ιωαννίδη διασυλλογικά?
μέχρι πρόπερσι που ο Γιαννάκης πήγε τελικό,ουδείς άλλος.
Το ότι δλδ οι ''υπερομάδες'' μας δεν εμπιστεύονται Έλληνες προπονητές αλλά εμείς παρ'όλ'αυτά πανηγυρίζουμε
με τις επιτυχίες των Σερβων προπονητών,κάνει καλό ή κακό στο ελληνικό μπασκετ? η με κάθε τρόπο επιδίωξη της
επιτυχίας είναι κάτι για το οποίο πρέπει αναγκαστικά
να καμαρώνουμε?
Νομίζω ότι όλους μάς κάνει κακό η προπαγάνδα από τη
γνωστή και μη εξαιρετέα κλίκα των μπασκετικών δημοσιογράφων που κατόπιν εορτής (αφού δν υπάρχει πια
Ιωαννίδης στα πράματα) κάθε φορά που βρίσκουν την ευκαιρία τον χτυπούν και τον λοιδορούν,σε σημείο
γραφικότητας. Μάλλον δεν τους έδινε ''τυράκι'' τότε
που ''έπρεπε''.
Ήμουν στον αγώνα και, μάλιστα, καθόμουν δίπλα στα δημοσιογραφικά στον αγώνα αυτό (1-7-1995). Έχετε απόλυτο δίκιο στα σχόλια για τη διαιτησία και για το απαράδεκτο ποσοστό στις βολές των δικών μας παικτών. Ο εκνευρισμός του κόσμου και ο θυμός για την προκλητική διαιτησίας ήταν τεράστιος. Ο Ντανίλοβιτς απέδειξε για μια ακόμα φορά το χείριστο χαρακτήρα του.
Δημοσίευση σχολίου