RSS

Retro games : 2001 Eλλάδα - Γερμανία

Είναι παράξενο αλλά σε κάθε μεγάλη στιγμή της Γερμανίας η εθνική μας ομάδα έπαιζε σημαντικό ρόλο.


Το 1992 στο προολυμπιακό τουρνουά οι δύο ομάδες έπαιξαν ουσιαστικά την πρόκρισή τους και την δυνατότητα να έχουν μια ευκαιρία να αγωνιστούν απέναντι στην Dream Team. Το 1993 έπρεπε να μας κερδίσουν στον ημιτελικό για να το κατακτήσουν. Το 2001 μας κέρδισαν, πέρασαν και τους μέτριους Γάλλους των Ρισασέ, Μπιλμπά, young Parker περνώντας στους "4" όπου και μας ξανασυστήθηκαν ως υπολογίσιμη δύναμη. Το 2005 παίξαμε μαζί στο τελικό, στην μεγαλύτερη διάκριση του Νοβίτσκι με την εθνική του ομάδα. To 2022 μας κέρδισαν στα προημιτελικά τερματίζοντας στην 3η θέση τελικά στο χάλκινο μετάλλιο



Πάμε να θυμηθούμε τον αγώνα ομίλου που έπαιξε η Εθνική μας απέναντι στον Ντίρκ. Ένα ματς καθαρή αυτοκτονία. Ας θυμηθούμε τα πως και τα γιατι:

- Στο ημίχρονο είμαστε μπροστά 47-31. Η άμυνα στον Νοβίτσκι έχει πάει εξαιρετικά (6π), η τριάδα Αλβέρτης - Παπαλουκάς - Σιγάλας πετάει φωτιές. Έχουμε 8/11 τρίποντα έναντι 1/15. Στα rebounds υστερούσαμε κάπως (16-21) αλλά που να φανταστούμε τι θα επακολουθούσε σε αυτό τον τομέα. 

- Την διαφορά την πήραμε εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του τηλεγραφόξυλου Σον Μπράντλεϊ να γυρνάει γρήγορα στην άμυνα. Η τακτική μας ήταν clog the paint, αμυντικό ριμπάουντ και ο Παπαλουκάς στο transition. 

- Στο 2ο ημίχρονο ο Ρολάντο Μπλάκμαν που ήταν βοηθός προπονητή είχε μια ιδέα: Να ψηλώσει πάρα πολύ την πεντάδα ώστε να αποκτήσει πλεονέκτημα στο ριμπάουντ και άρα περισσότερες κατοχές. Φέμερλιγκ - Οκουλάγια και Νοβίτσκι στο "3". Μπίνγκο! 21 επιθετικά ριμπάουντ

- Μπορεί να θυμόμαστε όλοι το τραγικό 2ο ημίχρονο αλλά το πράγμα έδειχε απο το 1ο ημίχρονο. Μετά το 11' η Εθνική μας έχασε με 27 πόντους διαφορά

- Ο Παπαλουκάς είχε στα τελευταία 30'' 1/6 βολές....

  


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Retro games: Ελλάδα - Ρωσία (προημιτελικός Ευρωμπάσκετ 2017)


Η Εθνική θα συντροφεύει σε λίγες ημέρες τα μεσημέρια μας, άρα τι καλύτερο να θυμηθούμε τι έκανε  (ή καλύτερη τι δεν έκανε) την τελευταία φορά που την είδαμε σε μεγάλη διοργάνωση.

Ερχόταν με φόρα και την ψυχολογία στα ύψη μετά την επιβλητική της νίκη απέναντι στη Λιθουανία, στην καλύτερη εμφάνισή της μετά απο χρόνια  (ίσως απο τον μικρό τελικό με τη Σλοβενία το 2009). Ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να μπούμε στην τετράδα και στην διεκδίκηση ενός μεταλλίου που τόσο πολύ ανάγκη το είχε το άθλημα.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Retro Games: Ελλάδα - Ρωσία (προημιτελικός 2005)



Λίγες ώρες πριν τον σπουδαίο προημιτελικό, το 3-ponto θυμάται εκείνον του 2005 και εύχεται να έχει την ίδια κατάληξη.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Περιμένοντας τη ζωή να δώσει τη λύση


Το 3-ponto βγαίνει απ’ το χρονοντούλαπο της Ιστορίας γιατί δεν μπορεί να μείνει κλεισμένο μέσα. Όχι μετά τα όσα συμβαίνουν γύρω απ την (πάλαι ποτέ?) επίσημη αγαπημένη.

Να ξεκαθαρίσω πως στα χρόνια της επικοινωνίας μας μέσω του 3-ponto έχουμε αποδείξει την αγάπη μας για την Εθνική. Αυτή είναι και η αιτία που μας αναγκάζει να παίρνουμε στυλό και χαρτί μετά από πολύ καιρό.
Τελειώνω με τους προλόγους, που κουράζουν μιας και είμαι αρκετά ντεφορμέ μετά από τόσο καιρό, μπαίνοντας στο θέμα.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mπορούσες και καλύτερα.... Νέστορα Κόμματο




Σε αρκετούς θα ξενίζει η αναφόρα του στη συγκεκριμένη κατηγορία. Το παλμαρέ του είναι στελεχωμένο με μία  Euroleague (όντας καθοριστικός στον τελικό  )  αλλά και πρωταγωνιστικό ρόλο  σε ομάδες  με πλούσια ιστορία (Άρης, ΠΑΟΚ, Φορτιτούτο, ΑΕΚ).  Αν και δεν θεωρήθηκε ποτέ μεγάλο ταλέντο, ούτε αναδείχθηκε απ’τα εθνικά κλιμάκια κατάφερε να γεμίσει με μπασκετικές παραστάσεις που αρκετοί θα ζήλευαν.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος «… και τότε πως μπορούσε και καλύτερα;»
Θα απαντηθεί  αλλά λίγο αργότερα.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mπορούσες και καλύτερα ... Σοφοκλή Σχορτσανίτη




Απ’ το έπος της Σαϊτάμα κλείσαμε 10 χρόνια. Σχετικά αφιερώματα, podcast, βιντεάκια ανέβηκαν σε ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο τις τελευταίες ημέρες. Προσωπικά ήταν μια καλή ευκαιρία να ξαναδώ τον ημιτελικό. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ τον έχω δει ξανά όλη και όλη μια φορά πριν αρκετά χρόνια . Αν πρέπει να δώσω μια εξήγηση ίσως θα ήταν πως τον θεωρώ κάτι σαν .. ιερό και δεν ήθελα να βεβηλώσω τον μύθο του προβάλλοντάς το αρκετές φορές.

Η φαντασία σχεδόν πάντα νικάει την πραγματικότητα και το να φαντάζομαι τον Παπαλουκά να ξεκινάει 50 pick nroll με τους Αμερικανούς να χάνονται στις περιστροφές ή τον Σχορτσανίτη να κατεδαφίζει τον Χάουαρντ το προτιμούσα απ’ το να το βλέπω στην τηλεόραση.

Τελειώνοντας το παιχνίδι έκανα δυο διαπιστώσεις:
  1. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία.
  2. Πως τα κατάφερε  και 10 χρόνια μετά κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Ξέρετε σε ποιόν απευθύνομαι.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Μπορούσες και καλύτερα... Γιώργο Καράγκουτη

Εκπλήσσομαι κάθε φορά που συζητάω για ταλέντα που δεν έφτασαν εκεί που τους περιμέναμε. Οι Ρεντζιάς, Παπανικολάου, Ταπούτος είναι περιπτώσεις που κάθε φορά συζητούνται.
Αναμενόμενο.
Εκείνο που δεν είναι αναμενόμενο είναι γιατί ο Καράγκουτης δεν αναφέρεται στην παραπάνω λίστα.
Για τους νεότερους που δεν τον ξέρουν, ο  Καράγκουτης ήταν ο επόμενος Φάνης.  Στα μάτια όχι μόνο των Πανιώνιων αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας. Θα σας φανεί ίσως και ιερόσυλο αλλά το ταλέντο τους δεν απείχε πολύ.  

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mπορούσες και καλύτερα.....Νίκο Ζήση

Μάλλον δεν πρέπει.
Δεν πρέπει,  όχι να το σκεφτώ (που πρέπει),  να το γράψω.
Θα το παρεξηγήσουν. Οι περισσότεροι. Από εμάς.
Και όλοι. Οι μπασκετικοί δημοσιογράφοι.
Ασφυκτιώ όμως. Το χέρι μου με τρώει. Τα πλήκτρα με καλούν να τα πατήσω.
 Με συγκεκριμένη σειρά: Ο Ζήσης είναι ο πιο υπερτιμημένος της γενιάς του
.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

To τέλος της σεμνότητας (το κείμενο επιμελήθηκε ο Stratos Kalantzis)


Για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο ανέκαθεν θαύμαζα ανθρώπους που κατάφερναν, είτε στην προσωπική είτε στην επαγγελματική τους ζωή, να παραμένουν αφοσιωμένοι στον στόχο τους μέχρι να τον πετύχουν χωρίς φανφάρες και βερμπαλισμούς. Ανθρώπους που κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν η σκληρή δουλειά, τα λίγα λόγια και η συνέπεια τους. Ένας τέτοιος Κύριος (επίτηδες το «Κ» κεφαλαίο) πριν λίγο καιρό ανακοίνωσε ότι σταματάει να κάνει αυτό που τόσο αγάπησε και υπηρέτησε για σχεδόν δύο δεκαετίες. Δεν υπήρξαν μακροσκελείς ανακοινώσεις, τηλεοπτικές συνεντεύξεις, πολυσέλιδα αφιερώματα όπως συνήθως γίνεται, παρόλο που η αξία του θα δικαιολογούσε κάτι τέτοιο. Έφυγε άνευ τυμπανοκρουσιών, «γεμάτος» όπως είπε από όλα όσα έζησε για δύο δεκαετίες στα παρκέ και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον του που, εκτός της οικογένειας του, εγώ ελπίζω από κάποιο πόστο να περιέχει και μπάσκετ.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Μπορούσες και καλύτερα .... Γιώργο Διαμαντόπουλε







Σε ένα μπάσκετ που άλλαζε, σε ένα μπάσκετ που έφυγε απ’τα χέρια των παικτών και πήγε στο πινακάκι του Μάλκοβιτς, του Ιωαννίδη, του Μεσίνα, του Ομπράντοβιτς, του Ίβκοβιτς , του Μπλατ κ.ο.κ , σε ένα μπάσκετ που αφαιρούσε τον αυτοσχεδιασμό, την φαντασία, το ένστικτο και αποθέωνε την τακτική, το low mistake basketball, μπασκετμπολίστες σαν τον Διαμαντόπουλο (με την ιδιοσυγκρασία αλλά και την άποψη που είχε για το παιχνίδι) έπρεπε να εξαφανιστούν.



Ως παράδειγμα προς αποφυγή.
 Για τους επόμενους.
 Πως το έλεγε ο Pat Riley?

« My way or the highway». 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS