Η σιγουριά του φαβορί?????

Από τη στιγμή που έγιναν γνωστά τα χιαστί παιχνίδια, νομίζω ότι για τις επόμενες 2-3 μέρες η μπασκετική δημοσιογραφία, επίσημη και ανεπίσημη, θα αναλωθεί σε κρίσεις, αναλύσεις, σκέψεις, προτροπές, ευχολόγια, αναφορές στο παρελθόν προετοιμάζοντας το έδαφος για τον -πρώτο κατά σειρά καθώς θα ακολουθήσει ακόμα ένας- "νυν υπέρ πάντων αγώνας" εναντίον των Γάλλων την ερχόμενη Πέμπτη. Παρόλο που δεν έχω παρακολουθήσει έναν ολόκληρο αγώνα της Γαλλικής ομάδος, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας τη γνώμη μου, αποφορτισμένη από "εθνικόφρονες" θριαμβολογίες και συναισθηματισμούς, σχετικά με τον επικείμενο αγώνα.

Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι θα πρέπει, για να έχουμε τύχη στον αγώνα, οι γάμπες όλων των παιχτών μας να είναι πιασμένες μετά τη το τελευταίο σφύριγμα των διαιτητών!! Ανελέητο τρέξιμο, άλματα, πλάγια βήματα, "step" θα χρειαστούν νομίζω για 40 λεπτά από όλους, ακόμα ακόμα και τον Ζούρο. Οι Γάλλοι ως κύριο χαρακτηριστικό τους έχουν, όχι μόνο φέτος, αλλά ανέκαθεν, τα πλούσια φυσικά τους προσόντα που τους επιτρέπουν να τρέχουν ασταμάτητα, να πιέζουν πολύ τη μπάλα και φυσικά να παίζουν πολύ καλά το παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη. Χρειάζεται από όλους τους παίχτες της εθνικής ομάδος μας να παίξουν στην ίδια ένταση και στον ίδιο ρυθμό, να αντιπαραβάλλουν τα δικά τους φυσικά προσόντα (με πρωτεργάτες τους Καλάθη- Παπανικολάου-Μπράμο-Φώτση-Κουφό) και στις τρεις διαστάσεις του παιχνιδιού, ήτοι στο μήκος και πλάτος του γηπέδου (ήτοι άμυνα,τρέξιμο, transition, γρήγορες εναλλαγές σε άμυνα και επίθεση) αλλα και στο "ύψος", με άλλα λόγια αμυντικό και επιθετικό ριμπάουντ, τομέας που είναι από τα δυνατά χαρτιά των αντιπάλων μας. Ειλικρινά θεωρώ ότι η ομάδα μας αποτελούμενη από νέους και αθλητικούς παίχτες είναι απαραίτητο να μην αφήσεις την αντίπαλη ομάδα να ξεδιπλώσει στο παρκέ τα πλούσια φυσικά προσόντα των παιχτών της ανεμπόδιστα "ποσώ δε μάλλον έτι" να χάσει από αυτά. Αν μάλιστα παίξει και λίγο πιο "έξυπνα" και ενισχύσει το δυναμικό της παιχνίδι στις μονομαχίες σώμα με σώμα των παιχτών ίσως καταφέρει να εκνευρίσει και να αποσυντονίσει τους Γάλλους και εδώ θα βοηθόύσε πάρα πολύ το δυναμικό παιχνίδι του Σόφο νομίζω.

Σε επίπεδο τακτικής -και εδώ ίσως εμφιλοχωρούν αντιρρήσεις- νομίζω ότι ο πιο αργός και ελεγχόμενος ρυθμός μας βολεύει, με άλλα λόγια να μην ανοίξουμε τον ρυθμό του παιχνιδιού, καθώς ιδίως στο επιθετικό transition οι Γάλλοι μαζί με τους Ισπανούς ίσως είναι οι καλύτερες ομάδες του τουρνουά. Προσωποποιώντας κάπως το κομμάτι αυτό της τακτικής γνώμη μου είναι να μη δώσουμε ανοιχτό γήπεδο στον Πάρκερ, καθώς είναι εξαιρετικός -και σε επίπεδο ΝΒΑ όχι στην Ευρώπη απλά- και στο να τελειώνει τις φάσεις μόνος του αλλά και να βρίσκει τους συμπαίχτες του αμαρκάριστους. Η άμυνα μας, όταν είναι οργανωμένη, αποτελεί την αγωνιστικη ναυαρχίδα μας και σε ένα τέτοιο παιχνίδι θα πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε ώστε να μπλοκάρουμε όσο περισσότερο γίνεται το δημιουργικό παιχνίδι του ηγέτη των Spurs. Το καταλαβαίνω ότι ένας παίχτης δεν κάνει τη διαφορά (εκτός ίσως αν λέγεται Νοβίτζκι), εντούτοις η αποκοπή του Πάρκερ από την επιθετική λειτουργία της ομάδος του ίσως αποτελέσει το πρώτο και μεγαλύτερο βήμα για την επικράτησή μας. Δεν αποτελεί εξάλλου μυστικό ότι τόσα χρόνια οι Γάλλοι έψαχναν να βρουν τον ικανό και ηγετικό "κουμανταδόρο" στο παιχνίδι τους προκειμένου να αξιοποιήσουν τα εκπληκτικά φυσικά προσόντα των παιχτών τους. Ο τελευταίος ικανός που θυμάμαι είναι ο Αντουάν Ριγκοντό αρκετά χρόνια πίσω. Με την προσθήκη του Πάρκερ, υπάρχει πλέον καθοδήγηση στο παιχνίδι τους, τακτική αντιμετώπιση της αντίπαλης άμυνας, ηγετική προσωπικότητα σμιλεμένη σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες (τελικοί ΝΒΑ) και ένα ξεκάθαρο σημείο αναφοράς στο παιχνίδι τους. Τυχαίο άλλωστε ότι ο εν λόγω έχει βάλει πλώρη μέ τις μέχρι τώρα εμφανίσεις του για το MVP της διοργάνωσης? Παπανικολάου-Μπράμος και Καλάθης θα έχουν πολλή δουλειά, καθώς νομίζω ότι θα χρειαστεί ψηλότερος παίχτης μπροστά στον Γάλλο ηγέτη για να του περιορίζει ει δυνατόν ακόμα και το οπτικό πεδίο αλλά και να τον ενοχλεί στα σουτ.

Δέχομαι ότι ίσως υπάρχουν ενστάσεις καθώς όσες φορές έχει τρέξει η ελληνική ομάδα έχει καταφέρει είτε σε πρωτεύοντα είτε σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό να σκοράρει γρήγορους και εύκολους παίχτες, επισημαίνω μόνο ότι αυτό αποτελεί το δυνατό σημείο των Γάλλων και αν παρασυρθούμε σε έναν τέτοιο ρυθμό, up tempo, αυτό στην τελική μπορεί να ευνοήσει περισσότερο τους αντιπάλους μας από εμάς.

Περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά ίσως χρειαστεί να "ακουμπήσουμε" την μπάλα κοντά στο καλάθι σε σταθερή βάση. Μπουρούσης και Κουφός να υποδεχθούν τη μπάλα σε απόσταση βολής και να κινηθούν αποφασιστικά και με δύναμη για να σκοράρουν. Οι Γάλλοι πέραν του Νοά, δεν έχουν αξιόπιστους ψηλούς (Τραορέ) και εκεί μπορούμε να "χτυπήσουμε" και για να φθείρουμε τον power-forward των Bulls αλλά και γιατί έχουμε παίχτες που μπορούν να σκοράρουν ή ακόμα και να δημιουργήσουν. Ο Κουφός απέναντι στα θηρία των Ρώσων παλεύοντας μόνος του με 2-3 αντιπάλους έβαλε σε 25 λεπτά 15 πόντους, γιατί να μην κάνει το ίδιο και απέναντι στους Γάλλους? Επίσης, ίσως θα πρέπει να προσέξουμε πολύ το θέμα των μακρινών σουτ (21 εναντίον των Ρώσων!!!) και να οδηγήσουμε το παιχνίδι στο κέντρο της ρακέτας είτε για σκορ είτε για μια καλή πάσα στον εκάστοτε ψηλό. Οι Γάλλοι έχουν τρομερά φυσικά προσόντα ατομικά, έχω όμως μια μεγάλη αμφιβολία σχετικά με την ομαδική αμυντική τους τακτική, την ομαδική αμυντική τους προσήλωση όπως αυτή εκφράζεται πχ σε περιστροφές ή βοήθειες από την αδύναμη πλευρά. Χρόνια τώρα και σε συλλογικό επίπεδο αλλά και σε εθνικό οι "τρικολόρ" παρουσιάζουν νέα φυντάνια με αθλητικές ικανότητες Ολυμπιονίκη αλλά σε επίπεδο τακτικής ανάλυσης, αντιμετώπισης, προετοιμασίας ακόμα και αντίδρασης μέσα στο γήπεδο νομίζω ότι υστερούν σημαντικά. Είναι βέβαιο ότι ο έτερος σταρ της ομάδος, υιός του διάσημου μπαμπά-τενίστα, θα τους βοηθήσει πολύ σε αυτό στον τομέα της -ομαδικής- άμυνας και των ριμπάουντ, καθώς είναι η ειδικότητά του (εξάλλου έχει δηλώσει ότι ο Ρόντμαν αποτελεί πρότυπό του), αλλά ίσως δε φτάνει να καλύψει τις αδυναμίες ολόκληρης της ομάδος. Ακόμα και η έξτρα πάσα στον οποιονδήποτε σουτέρ είναι προτιμότερο να προέλθει από μια διείσδυση που ίσως έχει προκαλέσει ανισορροπία στην άμυνα παρά από στατική πάσα περιφερειακού σε συμπαίχτη του.

Σημαντικό ρόλο κατά την ταπεινή μου άποψη θα παίξει και ο εθνικός μας προπονητής. Μου άρεσε πάρα πολύ που βγήκε και τα "έχωσε" στην ομάδα μετά την εμφάνιση από τη Ρωσία και εστίσε στο θέμα της άμυνας. Ένα ακόμα μεγάλο μειονέκτημα των Γάλλων, χρόνια τώρα, είναι ότι δεν έχουν εμφανίσει καλούς προπονητές στο ευρωπαϊκό στερέωμα, τεχνικούς καθοδηγητές που να έχουν εμπειρίες και παραστάσεις αλλά και ξεκάθαρες μπασκετικές προτάσεις. Προσπαθώ να θυμηθώ κάποιον αξιομνημόνευτο Γάλλο προπονητή τα τελευταία χρόνια και ειλικρινά αδυνατώ. Θεωρώ ότι ο αν ο Ζούρος βρεθεί σε καλή μέρα, έχει μελετήσει τον τρόπο παιχνιδιού των αντιπάλων μας, τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία τους και κρατήσει τη ψυχραιμία του μέσα στο παιχνίδι συμμετέχοντας με γρήγορες κινήσεις τακτικής σε άμυνα και επίθεση ΙΣΩΣ έχουμε ένα τακτικό και προπονητικό αβαντάζ έναντι των Γάλλων στο συγκεκριμένο τομέα. Εξάλλου σε όλες τις τελευταίες διοργανώσεις οι συμπατριώτες του Πλατινί κάπου στο τέλος των περισσοτέρων παιχνιδιών "χύνουν την καρδάρα με το γάλα" και αν αυτό δεν αποτελεί απόδειξη της ελλιπούς καθοδήγησης από τον πάγκο ίσως είναι μια μικρή ένδειξη.

Τέλος εμένα μου αρέσει ότι οι Γάλλοι στο παιχνίδι εναντίον των Ισπανών κράτησαν εκτός παιχνιδιού τα δύο τους μεγάλα αστέρια επιλέγοντας με αυτόν τον τρόπο εμάς ως αντιπάλους για το παιχνίδι πρόκρισης στους 4. Δείχνει ότι δε μας φοβούνται, ότι ίσως κατεβαίνουν με τον αέρα του φαβορί, αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει Παπαλουκάς-Διαμαντίδης-Σπανούλης-Σοφοκλής και μπορεί να σκέφτονται ότι "αν ούτε τώρα τότε ίσως ποτέ!!!". Δε νομίζω ότι η αγωνιστική διαφορά των δύο ομάδων είναι τέτοια που να επιτρέπει καθησυχασμό από πλευράς τους, παρόλο αυτά αν υπάρχει τέτοιος ευπρόσδεκτος είναι, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις όποιον υποτιμήσεις μπορεί να σε κάνει να το πληρώσεις. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι και η δική μας ομάδα νιώθει πιο "άνετα" απέναντι στους Γάλλους -πχ σε αντίθεση με Ισπανούς ή Λιθουανούς ή Σέρβους- δημιουργεί μια ελαφρώς περίεργη ψυχολογική δυναμική για το παιχνίδι. Για να το θέσω αλλιώς, αν κληρωνόμασταν με τους Ισπανούς, ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η ψυχολογική κατάσταση των μελών της εθνικής ομάδος ενόψει του επικείμενου παιχνιδιού? Νομίζω ότι μπορεί και να επικεντρωνόταν από τώρα στον επόμενο αντίπαλο για την είσοδο στην εξάδα. Ενώ τώρα, όλοι -ακόμα ακόμα και εμείς οι ίδιοι οι θεατές- και το πιστεύουν αλλά και θα το κυνηγήσουν μέχρις εσχάτων.

Ποιος θα νικήσει, θα το δούμε Πέμπτη βράδυ. Καλή επιτυχία από εμένα.