RSS

Αξέχαστες "μυθικές" φράσεις.. Ποιος είπε τι..

Κατά έναν περίεργο και σχεδόν διαβολικό λόγο, εντελώς ανεξήγητο μέχρι τώρα, το κεφάλι μου είναι γεμάτο από πληροφορίες που το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται σχεδόν ποτέ να μου χρησιμέψουν σε τίποτα. Για παράδειγμα θυμάμαι σχεδόν απ΄ έξω στατιστικά παιχτών σε διάφορους αγώνες, κρίσιμους και μη, που έγιναν πολλά χρόνια πριν ή εξώφυλλά εφημερίδων και περιοδικών, στιγμιότυπα αγώνων, αγωνιστικά -και μη- χαρακτηριστικά παιχτών, ονόματα παραγόντων, δημοσιογράφων ή και σταδίων ακόμα. Λες και κάποιος με λυπήθηκε θέλησε να γεμίσει το -μάλλον- μεγάλο μέρος του "αχρησιμοποίητου" εγκεφάλου μου με ένα σωρό τέτοιες πληροφορίες. Ευτυχώς το blog αυτό έχει σταθεί χώρος και ευκαιρία προκειμένου να αναμοχλεύσω κάποιες εξ αυτών και να τις χρησιμοποιήσω για σχετικές αναρτήσεις, χωρίς βέβαια πάντα να τα καταφέρνω με επιτυχία και ευτυχώς οι υπομονετικοί αναγνώστες μας, με διορθώνουν. Θα προσπαθήσω αυτή τη φορά να δημιουργήσω ένα "τύπου" quiz μαζί σας παραθέτοντας διάφορες γνωστές φράσεις που έχουν ειπωθεί από ανθρώπους του μπάσκετ τα τελευταία 25+ χρόνια ζητώντας από εσάς να αναγνωρίσετε κάθε φορα τον θύτη!!! Είμαι σίγουρος ότι τις περισσότερες εξ αυτών θα τις αναγνωρίσετε μάλλον άμεσα και γρήγορα καθώς είναι πλέον θρυλικές και λόγω της σημασίας τους αλλά και των συχνών αναφορών τους σε αυτές.

(Απαραίτητη υποσημείωση ότι κάποιες έχουν λεχθεί από τον ίδιο άνθρωπο σε διαφορετικές στιγμές της καριέρας του.)

- Σε ερώτηση γνωστού δημοσιογράφου (ποιανού) απάντησε "Μέχρι την επόμενη"..

- "Για τους υπόλοιπους παίχτες του Άρη κάναμε σχέδια. Για τον Γκάλη κάναμε τον σταυρό μας" είπε ο προπονητής ποιας ομάδος?

- "Havlicek stole the ball" αναφώνησε ποιος?

-" Σήμερα είδαμε τον Θεό μεταμφιεσμένο σε Michael Jordan" παραδέχτηκε ο..?

- "Ρωτήστε τον σοφό" σε ερώτηση του ίδιου δημοσιογράφου ο...?

- "Και τώρα μπορεί να πεθάνει όρθιος" είπε για ποιον ο....?

- "Two Cups" η μόνιμη απάντησή ποιανού προπονητή σε ενοχλητικές ερωτήσεις για τις αποτυχίες της ομάδος του?

- "Εγώ είμαι καθηγητής στην αλητεία", δήλωση που δεν περιποιεί τιμή στον....?

- "Αυτά που έκανε ο Γκάλης σήμερα δεν τα έχω δει ούτε στο NBA" δήλωσε μετά ποιον αγώνα ένας εκ των πρωταγωνιστών του?

- "I am HIV positive" δήλωσε και βύθισε έναν μπασκετικό κόσμο στη θλίψη ο....?

- "Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι" είπε ποιος προπονητής σε ποιον σε συνέντευξη τύπου?

- "Το αφιερώνω στη γιαγιά μου, γιατί, όπως ξέρεις και εσύ, κατάγεται από την Κοκκινιά" είπε στον ίδιο δημοσιογράφο ποιος προπονητής μετά από κατάκτηση κυπέλου?

- "Dimitris relax, it is all over" ατάκα προς βοηθό του από ποιον και σε ποιον αγώνα?

- "Ο Διαμαντίδης μου θυμίζει έναν ηλεκτρολόγο που φωνάζουμε για να αλλάξει τις δύσκολες λάμπες που βρίσκονται τοποθετημένες σε ψηλά και δύσκολα μέρη" τρομερή δήλωση ατακαδόρου προπονητή, ποιανού?

- "There is no "I" in the word team" που έχει αναφερθεί και στο blog μας στο εκπληκτικό αφιέρωμα του Ντράζεν από ποιον?

- "Αυτός ο παίχτης είναι τετραπέρατος" σχόλιο πολυνίκη Αμερικανού προπονητή για Έλληνα παίχτη κατά τη διάρκεια ευρωπαϊκού τουρνουά μπάσκετ, ποιανού για ποιον?

-"Never underestimate the heart of a champion" σοφά λόγια ποιανού?

- "Βάλτο αγόρι μου" είπε ποιος?

- "Τίποτα δεν έχει τελειώσει αν δε βγει η χοντρή να τραγουδήσει" από ατακαδόρο πρώην παίχτη και μετέπειτα προπονητή.

- "Macabbi won" η συνήθης έκφραση παίχτη Ελληνικής ομάδος

- "Είναι υπέρ-βαρος, ψηλωμένος και slow-motion" ατάκα με την οποία υποδέχτηκε ποιος προπονητής παίχτη του?

- "Αν σου βάλει πάνω από 10 πόντους θα σου κόψω το μπάσκετ", ποιος προπονητής το είπε, σε ποιον παίχτη και για ποιον αντίπαλο?

- "Ο ταχυδρόμος δεν παραδίδει γράμματα την Κυριακή" λίγο πριν ένα κρίσιμο ζευγάρι βολών του ψιθυρίζει στο αυτί του...ο.....?

- "Η μοίρα του αγώνα βρίσκεται τώρα στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα" το θυμάμαι να το λέει και σχεδόν ανατριχιάζω...

- "Θα ήθελα να παίξω με τον Γκάλη μόνο και μόνο για να του δίνω τη μπάλα να σκοράρει" ίσως ένα από τα μεγαλύτερα παράσημα στην καριέρα του Νικ η δήλωση του....

- "Μαυριτανία του μπάσκετ" μας είχε χαρακτηρίσει ποιος??

- "Το πρώτο, το πρώτο" φωνάζει ποιος αρχηγός ομάδος και πότε?

- "Όταν στήθηκα στη γραμμή, ήξερα ότι θα τις έχανα" δήλωση που έγινε πολλά χρόνια μετά από δύο άστοχες βολές από έναν πραγματικά σπουδαίο παίχτη

- "Περνούσα έναν παίχτη, έβγαινε βοήθεια ένας ακόμα, τον περνούσα και αυτόν και μετά έψαχνα να βρω ελεύθερο συμπαίχτη μου να πασάρω αλλά ήταν όλοι μαρκαρισμένοι. Μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς διάολο γινόταν αυτό?" δήλωση απορία Αμερικανού σε ημιτελικό Κυπέλλου πρωταθλητριών απέναντι σε ελληνική ομάδα.

- "Έχω μέσο όρο 40 πόντους, 20 ριμπάουντ και 5 κοψίματα" δήλωσε σε συνέντευξή του σε ιταλικό περιοδικό ο ελαφρώς περίεργος παιχταράς αμερικανός που για χρόνια φιλοξενήσαμε στα μέρη μας αφήνοντας άπαντες με το στόμα ανοιχτό.

- "I am back" και όλος ο πλανήτης πανηγυρίζει

Μπορώ να θυμηθώ και μερικές ακόμα δηλώσεις που προέκυπταν κυρίως μέσα από συνεντεύξεις, αλλά νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά περιπτωσιολογικό και κατά συνέπεια δύσκολο να απαντηθεί. Αν κάποιος από εσάς έχει να προσθέσει και το δικό του λιθαράκι είναι εξαιρετικά ευπρόσδεκτος, καθώς νομίζω ότι το ανθολόγιο του Ελληνικού -και όχι μόνο- μπάσκετ μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα πολύ υλικό προκειμένου να σχολιάσουμε. Ίσως θα ήταν καλή ιδέα κάποιοι εκ των πιο παλιών δημοσιογράφων να καταφέρουν να εκδώσουν ένα τέτοιο ανθολόγιο γεμάτο δηλώσεις που κατά καιρούς έχουν μαζέψει καθόλη τη διάρκεια της καριέρας τους, πιστεύω θα γινόταν ανάρπαστο.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Retro games: Στεφανέλ - ΠΑΟΚ (2ος τελικός Κόρατς 1994)



Η στήλη του retro games έχει φιλοξενήσει κατά καιρούς αρκετούς ιστορικούς ευρωπαϊκούς αγώνες του Άρη αλλά κανέναν του ΠΑΟΚ. 
Ήρθε η ώρα να διορθωθεί το λάθος. 
Σήμερα θα παρουσιάσουμε τον 2ο τελικό του Κόρατς στο  Παλατσέτο Ντι Κιαρμπόλα. Απολαύστε την καλύτερη εμφάνιση που έχει πραγματοποιήσει ποτέ ελληνική ομάδα σε Ευρωπαϊκό τελικό. 


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ο ανίκητος...

Σε διάφορες αναρτήσεις που έχω κάνει το τελευταίο διάστημα, συχνά επικαλούμαι την έλλειψη μεγάλων μπασκετικών προσωπικοτήτων τα τελευταία χρόνια στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Για τη δική μας τη γενιά, που γαλουχήθηκε με τα "αέρινα" κατορθώματα του Γκάλη, την εικόνα του ιδρωμένου Γιαννάκη, τις δεξιοτεχνίες του Μότσαρτ, την επιβλητική φυσιογνωμία του Σάμπας, το killer-instict του Όσκαρ, τα "παιδιά του πολέμου" της Γιουγκοσλαβίας, η ένδεια τέτοιων απαστράπτουσων προσωπικοτήτων είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Παρόλο που σαν Ελληνικό μπάσκετ, είμαστε σχεδόν ευλογημένοι που την τελευταία δεκαετία οι Παπουλακάς-ΔΔ-Σπανούλης αναδείχθηκαν μέσω αυτού και καθιερώθηκαν στη συνείδηση όλων των μπασκετόφιλων ως αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές το κενό, ιδίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο, παραμένει. Δε νομίζω ότι είνα τυχαίο που ακόμα και τώρα, στα μπασκετικά του γεράματα σχεδόν όλοι αποθεώνουμε τον Σάρας λόγω της δυναμικής που εκπέμπει παίζοντας το αγαπημένο μας παιχνίδι ή πόσο συχνά αναπολούμε αστέρες του παρελθόντος.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Το τέλος μιας εποχής!

Ειλικρινά αν δεν έγραφα αυτό το αφιέρωμα θα έσκαγα. Με έτρωγε απ' τις πρώτες μέρες που ξεκίνησα να γράφω στο Τρίποντο, διότι σου έρχεται κάπως όταν μαθαίνεις πως μια απ' τις ομάδες με τις οποίες μεγάλωσες βρίσκεται στην απόλυτη παρακμή της. Μια ομάδα που την δεκαετία του '90 έως και το 2007 έπαιρνε τίτλους και έδειχνε τι εστί Ιταλικό μπάσκετ στην Ευρώπη. Ο λόγος φυσικά για την Pallacanestro Treviso ή αλλιώς, Benetton Treviso!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Οι καλοί, οι κακοί και τα ερωτήματα

Έπειτα από τα πρώτα παιχνίδια που ως γνωστών κρύβουν πάντα μυστήριο στην regular season -πράγμα λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως οι 30 ομάδες δίνουν 82 παιχνίδια την σεζόν- σιγά-σιγά αρχίζει να μπαίνει το νερό στ' αυλάκι για κάθε ομάδα ξεχωριστά. Στο παρών άρθρο θα κάνουμε μια -πρώτη- αναφορά στις ομάδες που μας γοήτευσαν, σε αυτές που μας απογοήτευσαν καθώς επίσης και σε αυτές που περιμένουμε περισσότερα στην πορεία...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Αστέρια και απογοητεύσεις στην Ευρωλίγκα

Πολλά παιχνίδια φίλοι μου για πρώτη φορά φέτος. Σχεδόν κάθε βδομάδα οι περισσότερες πόλεις της γηραιάς ηπείρου -αλλά και όχι μόνο- "στενάζουν" από τα πολλά και σε ποσότητα αλλά και σε ποιότητα παιχνίδια που φιλοξενούνται στα διάφορα γήπεδά τους και αυτό προβλέπεται να συνεχιστεί μέχρι τον ερχόμενο Απρίλιο. Οι εγκέφαλοι της Euroleague, στην προσπάθειά τους να κάνουν το προϊόν τους ακόμα πιο ελκυστικό και ανταγωνστικό σκαρφίστηκαν για τη δεύτερη φάση του ToP 16 το σύστημα των 2 ομίλων με 8 ομάδες έκαστος που βγάζει στη σούμα 14 έξτρα παιχνίδια για κάθε ομάδα που κατάφερε να προκριθεί από την πρώτη φάση. Και φυσικά μετά ακολουθούν και οι διασταυρώσεις των play-off με τους νικητές να προκρίνονται στις 5 νίκες. Μιλάμε για πολύ μπάσκετ φέτος και μάλιστα σε κορυφαίο επίπεδο.

Έχοντας λοιπόν κατά νου τα πολλά παιχνίδια που ΚΑΙ έχουν παιχτεί μέχρι τώρα ΚΑΙ έπονται από εδώ και πέρα, σκέφτηκα να κάνουμε μια μικρή μνεία στους παίχτες που μέχρι τώρα στα δικά μου μάτια έχουν ξεχωρίσει, αλλά και σε αυτούς που με απογοήτευσαν από τη μέχρι τώρα παρουσία τους. Ευτυχώς η δυστυχώς, όσο μεγάλο και αν παραμένει το δείγμα, με σχεδόν 11 αγώνες ακόμα να έπονται υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τα δεδομένα, για τον κάθε παίχτη, στην πορεία να αλλάξουν και αυτό ίσως κάνει την όλη συζήτηση ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Έχουμε και λέμε...

- Μ. Πλάνινιτς. Μετά από πολλά χρόνια παίζει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το μπάσκετ που όλοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να παίξει στο κορυφαίο επίπεδο. Με διαφορά ο καλύτερος άσσος της διοργάνωσης αποτελεί τον παίχτη κλειδί για την ομάδα-μίνι έκπληξη της διοργάνωσης, τη Χίμκι, καθώς όλα περιστρέφονται γύρω του. Εξαιρετικός στην καθοδήγηση των συμπαιχτών του, συνεπέστατος σκόρερ, πολύ καλός πασέρ, τα νούμερα του φέτος είναι ανεβασμένα ακόμα και στα ποσοστά του στα σουτ, χωρίς ποτέ να θεωρείται μετρ ιδίως στα έξω από τα 6,75. Καβατζάρισε τα 30 και δείχνει μια απίστευτη ωριμότητα στο παιχνίδι του, διαβάζει εξαιρετικά τις αντίπαλες άμυνες,τις οποίες και συχνά αποδιοργανώνει με τις διεισδύσεις του ενώ τρέχει και ένα σερί 30+ αγώνων με τουλάχιστον ένα κλέψιμο ανά αγώνα. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι το μεγαλύτερό του μειονέκτημα όλα αυτά τα χρόνια, η έλλειψη αστάθειας ή όπως το λέει ο Φ. Συρίγος "Κροάτης, τι περιμένεις...", έχει σχεδόν εξαλειφθεί κάνοντας τον Πλάνινιτς έναν εκ των πιο περιζήτητων παιχτών αυτή τη στιγμή.

- Β. Κριάπα. Ο Ευρωπαίος Κυριλένκο τώρα που ο "Αμερικανός" επέστρεψε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η χρονιά που κάνει ο Ρώσος φέτος είναι βγαλμένη από τα υγρά όνειρα του Μεσίνα, καθώς ο μακρυχέρης Βίκτωρας αποτελεί την απόλυτη συγκολλητική κόλλα της ομάδος του. Εξαίρετος αμυντικός -θα το πάρει και φέτος το βραβείο πιστεύω- τόσο στην προσωπική άμυνα όσο και στην ομαδική, μπαλώνει όλες τις τρύπες στα μετόπισθεν, ενώ οι μέσοι όροι του στα κλεψίματα και στα κοψίματα είναι εντυπωσιακοί. Τρομερό άνοιγμα χεριών, ταχύτητα στη σκέψη και στην αντίδραση σε κάθε περιστροφή, σχεδόν τέλειο timing, τα στοιχεία που τον έχουν αναδείξει σε αμυντικό εξολοθρευτή. Στην επίθεση της CSSKA παίζει το ρόλο του δεύτερου άσσου, καθώς είτε οι κάθετες πάσες του από την κορυφή στα κοψίματα των συμπαιχτών του είτε οι πλάγιες μετά το double-team που συχνά αντιμετωπίζει όταν ποστάρει κοντύτερο αντίπαλο, είνα βούτυρο στο ψωμί των συμπαιχτώ του. Πολύ καλός spot-shooter από το τρίποντο, πάντα ήρεμος, τρέχει σαν ελάφι στο γήπεδο τελειώνοντας φάσεις είτε σε πρωτεύοντα είτε σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό.

-Μ. Μπράουν. Από την εποχή του Γκάλη, είχαμε να δούμε έναν κονοπίθαρο να κάνει ΜΟΝΟΣ του τις αντίπαλες σμπαράλια με τόση χαρακτηριστική ευκολία. Στη Θεσσαλονίκη τον διώξανε με τον χαρακτηρισμό του "σβούρα" και του ατίθασου αγωνιστικά, αλλά ο Αμερικανός φέτος κλείνει στόματα και μάλιστα με τρόπο εκκωφαντικό. Τρομερή σύνδεση με το καλάθι, μπορεί να σκοράρει με ένα σωρό τρόπους είτε σουτάροντας -με το κάπως περίεργο στυλ του- συνεχόμενα τρίποντα, είτε διεισδύοντας στην καρδιά της ρακέτας, επιδιώκοντας συχνά την επαφή. Πολύ εκρηκτικό πρώτο βήμα, αφήνει πίσω τον αντίπαλο, ενώ το κάπως άναρχο στυλ που σουτάρει -μοιάζει λίγο με Ναβάρο- με το ένα χέρι και χωρίς ισσοροπία τον κάνει σχεδόν μη αντιμετωπίσιμο. Φεύγει σφαίρα στον αιφνιδιασμό και πάει με δύναμη και με πρόσωπο προς το καλάθι, πλέον παίζει με τρομερή αυτοπεποίθηση σε μια ομάδα που του έχει δώσει το ελεύθερο να κάνει ό, τι θέλει στην επίθεση. Πολυ εντυπωσιακό νούμερο και στις ασσίστ, ενώ αποφεύγει τα "εύκολα πουλήματα" της μπάλας, ασχέτως αν στο τελευταίο ματς έκανε 6 λάθη. Δύσκολο έργο έχει ο Μάντζαρης αυτή τη βδομάδα.

-Β. Σάδα. Το καλοκαίρι που πέρασε μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση το μάκρος των διαπραγματεύσεων για την ανανέωση του συμβολαίου του με τους Καταλανούς. "Έλα μωρέ ποιος Σάδα τώρα" ακουγόταν τα τελευταία χρόνια. Έχοντας παρακολουθήσει σχεδόν όλα τα φετινά παιχνίδια της Μπάρτσα, νομίζω ότι αυτός είναι ο αφανής MVP. Ο τύπος εκλύει απίστευτες ποσότητες ενέργειας σε κάθε του εμφάνιση, τρέχει την ομάδα στην επίθεση ψάχνοντας είτε τα ξεμαρκαρίσματα του La Bomba είτε τα ποσταρίσματα των ψηλών, σουτάρει από μακριά με σταθερότητα, πηγαίνει με δύναμη στο επιθετικό ριμπάουντ και παίζει άμυνα σκυλίσια. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν είδα ποτέ ξανά τον Σπανούλη τόσο καλά μαρκαρισμένο από έναν παίχτη και αυτό αν μην τι άλλο είναι παράσημο. Τρομερά φυσικά προσόντα, τα οποία νομίζω ότι είναι και δουλεμένα, του επιτρέπουν να παίζει με μεγάλη ένταση και να χαρίζει φάσεις highlights κυρίως με back-door καρφώματα από τη base-line. Σε μια ομάδα που έχει στη θέση "1" τους Χουέρτας-Σάρας, ο Σάδα νομίζω ότι αποτελεί την απόλυτη ασφαλιστική δικλείδα λογικής, άμυνας, καθαρού μυαλού και οργάνωσης παιχνιδιού.

-Ν. Μίροτιτς. Ίσως το επόμενο πολύ μεγάλο πρότζεκτ του Ευρωπαϊκου μπάσκετ. Οι δυνατότητές του, μέρος των οποίων βλέπουμε φέτος, και η δυναμική αυτών τρομάζουν. Παίχτης που μπορεί να παίξει στις θέσεις 3-4-5, κοιτάζει τον κόσμο από τα 2.12, είναι δεν είναι 22 ετών και έχει κάνει τους Ισπανούς να σιχτιρίζουν που δε μπορεί να παίξει στην Εθνική της χώρας του. Τον έχω δει να σουτάρει με γλυκό καρπό τρίποντα, να παίζει με πλάτη στο καλάθι, να μαζεύει ριμπάουντ above the rim, να τρέχει το παρκέ λες και είναι 20 πόντους κοντύτερους, να σκοράρει με hook, με μακρινά lay-up, να βάζει το κορμί του στην άμυνα, να καρφώνει μετά από ασσίστ και όλα αυτά στολισμένα μέσα σε ένα περιτύλιγμα υψηλής τεχνικής και αρμονίας. Γνήσιο τέκνο της σχολής των πλάβι, είναι από τα 15 του χρόνια στη Ρεάλ παίζοντας στις μικρότερες κατηγορίες (παιδο-εφηβικά) και σαρώνοντας ό,τι ατομικό τίτλο υπήρχε. Χρόνο με το χρόνο νομίζω το παιχνίδι του θα λειαίνεται όλο και περισσότερο έως ότου τα αρπακτικά του NBA θα τον θεωρήσουν έτοιμο και θα τον καλέσουν μαζί τους. Πρότζεκτ με τρομακτικές δυνατότηες.

-Β. Σπανούλης. Δικαιότατα ο καλύτερος παίχτης της Ευρωλίγκα για τη χρονιά που πέρασε, ο Βασίλης συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε. Φέτος, δε, τα κόζια είναι πιο δύσκολα, καθώς όλοι γνωρίζουν πως αυτός είναι ο κεντρικός πυρήνας του ΟΣΦΠ και κατά συνέπεια κάθε βράδυ η προσοχή της αντίπαλης άμυνας είναι στραμμένη επάνω του. Εξαιρετικός σκόρερ, είτε με μακρινά σουτ, είτε με διεισδύσεις, ίσως ο καλύτερος στο p&r αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, χρησιμοποεί και τους δύο διαδρόμους για να επιτεθεί στο καλάθι, ενώ έχει τελειοποιήσει και το να παραμένει στον αέρα λίγο παραπάνω για να τελειώνει τις φάσεις. Υπεύθυνος για την ομαλή λειτουργία της επίθεσης των πρωταθλητών Ευρώπης, μοιράζει αφειδώς ασσίστ είτε στους ακροβολισμένους συμπαίχτες του (Παπανικολάου) είτε στα κάθετα κοψίματα των ψηλών (Χάινς) κάνοντας την αντιμετώπισή του πραγματικό πονοκέφαλο. Παίζει με πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση και αυτό φαίνεται σε κάθε του κίνηση.

Όσον αφορά τις απογοητεύσεις, πολλά μπορούν να ειπωθούν και άλλα τόσα να συζητηθούν, εγώ βάζω ως αστερίσκο τις προσδοκίες που υπήρχαν από την κάθε μια περίπτωση ξεχωριστά, χωρίς να παραγνωρίζω τις όποιες δικαιολογίες μπορούν να υπάρξουν.

Δ. Διαμαντίδης. Δεν είναι η χρονιά του φέτος με τίποτα. Μόνο και μόνο το ότι έχει τραυματιστεί μέσα σε ένα μήνα 3 φορές δείχνει ότι δεν τον θέλει. Καινούρια ομάδα, καινούριος προπονητής, καινούριοι συμπαίχτες, καινούρια συστήματα και στη μέση αυτός. Χαμένος, μπερδεμένος, τιτλοφορεμένος ως ηγέτης, ο Μήτσος μοιάζει να είναι στη διαδικασία που βρίσκεται ένας υπολογιστής όταν του κάνουν format. Τα ποσοστά του είναι χαμηλά, το ίδιο και τα ριμπάουντ, τα κλεψίματα και το σκορ του, ενώ η επικοινωνία με τους συμπαίχτες του έως προβληματική, ενώ συχνά η ομάδα του παίζει και καλύτερα χωρίς αυτόν. Σαν να μπήκε σε έναν καινούριο κόσμο και δυσκολεύεται να ανταποκριθεί. Θέλει να κάνει πολλά, αλλά μέχρι τώρα δεν του βγαίνει τίποτα και αυτό τον εκνευρίζει, πράγμα εμφανές. Επίσης, είναι μόλις 32-33 ετών, καθόταν ένα καλοκαίρι, κατά συνέπεια δεν έχει νόημα να συζητάμε για την όποια σωματική κούραση τον καταβάλλει. Το μυαλό του θέλει χρόνο να επεξεργαστεί νέα δεδομένα. Το κακό -ίσως- είναι ότι χωρίς τον ΔΔ η ομάδα του δεν πάει πουθενά.

-Ρ. Φερνάντεθ. "Τα στατιστικά είναι ο πιο επιστημονικός τρόπος να πεις ψέμματα" είχε πει νομίζω ο Κιουμουρτζόγλου κάποτε. Ο Ρούντι γύρισε πίσω ως το μεγάλο όνομα, το αντίπαλο δέος του Ναβάρο και ο ενσαρκωτής των ονείρων των διοικούντων της Ρεάλ για παρουσία στο Λονδίνο και μάλιστα μετά από αρκετά καλές χρονιές στην Αμερική. Εντούτοις, η δική μου άποψη είναι "μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά". Παίζει το ΙΔΙΟ ακριβώς μπάσκετ που έπαιζε και πριν φύγει, παραμένει ο ίδιος κωλοχαρακτήρας -το τελευταίο παιχνίδι εναντίον της Ζαλγκίρις χαρακτηριστικό- ενώ δεν έχει καταφέρει να αναδειχθεί στον πρωταγωνιστή της ομάδος. Σούπερ-ταλαντούχος παίχτης, αέρινος και γρήγορος, αρέσκεται στο transition παιχνίδι, καρφώνει μετά μανίας και σουτάρει με μεγάλη ευστοχία σε καταστάσεις off-balance μετά από σκριν, παρόλα αυτά, για τα χρήματα που πήρε, μάλλον δεν... τον βλέπω να τσεκάρει εισιτήριο για Λονδίνο. Δεν έχει την απαιτούμενη "βαρύτητα" και κύρος ως παίχτης να σηκώσει την ομάδα στους ώμους του.

-Αρμάνι Μιλάνο. Αν οι οπαδοί της ήταν οι -ευφάνταστοι σε τέτοιες καταστάσεις- Έλληνες θα τραγουδούσαν "Ένα μπ... είμαστε"!!!! Ομάδα χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Ομάδα χωρίς εκπονηθέν αγωνιστικό πλάνο και συνοχή. Ομάδα χωρίς συνεργασίες στην άμυνα και ένα σύστημα "τουρλουμπούκι" στην επίθεση, όποιος έχει τη μπάλα στα χέρια του σουτάρει. Ομάδα με τον πιο καλοντυμένο προπονητή, με καινούριο σκελετό στα γυαλιά, αλλά μάλλον ευρισκόμενο στη χώρα του Ποτέ του Πήτερ Παν, καθώς ακόμα και οι παίχτες δεν του έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη με χαρακτηριστικό το βιντεάκι με τη χειρονομία του Μπουρούση. Εκατομμύρια τζιν και ευρώ πεταμένα στη Μεσόγειο από τον ιδιοκτήτη της που δεν είδε καν την ομάδα του στις καλύτερες 16 της Ευρώπης, στις οποίες περιλαμβάνονται δύο γερμανικές!!!! Ίσως η επόμενη ομάδα του Ζοτς?

-Ν. Ιβάνοβιτς. Ασφυκτιούσε ολόκληρος ο οργανισμός υπό την παρουσία του. Φαινόταν. Ο λάτρης της πειθαρχίας και αρτηριοσκληρωτικός Ντούσκο μετά από 9 σχεδόν χρόνια στη χώρα των Βάσκων, στην οποία προσέφερε τα μέγιστα, έκανε πλέον κακό. Η ομάδα του φαινόταν αγχωμένη, φοβισμένη, οι παίχτες χωρίς αυτοποποίθηση, κοίταζαν έντρομοι στον πάγκο μετά από ένα άστοχο σουτ ή μια κακή άμυνα. Καλοί παίχτες, κακή χημεία, εμμονές και ίσως πείσμα του κόουτς οδήγησαν μια από τις πιο συνεπείς σε παρουσίες ομάδες της Ευρώπης στο χείλος του αποκλεισμού. Η απομάκρυνση του σκληρού κόουτς χαλάρωσε τα δεσμά, απασφάλισε τα συναισθήματα που προκαλεί το μπάσκετ ακόμα και σε επαγγελματίες παίχτες. Ο Τάμπακ δεν έκανε κάτι τρομερό, τους άφησε λίγο πιο χαλαρούς να απολαύσουν το παιχνίδι, τους περιέβαλλε με εμπιστοσύνη, τους άφησε να παίξουν το αγαπημένο τους γρήγορο τέμπο και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Η αίσθησή μου είναι ότι θα τον ξαναδούμε τον Ιβάνοβιτς στον πάγκο άλλης ομάδος.

- Τούρκικες ομάδες.  Εάν οι γείτονες δεν ξεπλένουν χρήματα μέσω του μπάσκετ, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι έχουν στο μυαλό τους και με πόσο λανθασμένο τρόπο βλέπουν το μπάσκετ. Αυτή τη στιγμή στην Τουρκία παίζουν οι Φάρμερ, Βούγιασιτς, Μπατίστ, Σάτο, ΜαΚάλεμπ, Σαβάνοβιτς, Ερντέν, Μπάρατς Μπογκντάνοβιτς και όλοι μαζί έχουν κάνει μια τρύπα στο νερό!!!! Δεκάδες εκατομμύρια πεταμένα στο Βόσπορο λες και είναι στραγάλια. Το χειρότερο είναι ότι έχουν προσλάβει εξαιρετικούς προπονητές (Πιανιτζάνι-Μαχμούτι), οι οποίοι, από ό, τι φαίνεται, αποδέχονται σιωπηλώς τις αποφάσεις των διοικήσεων των ομάδων τους για τους παίχτες που θα πάρουν, προκειμένου να πληρώνονται τα παχυλά τους συμβόλαια. Τέτοια αναντιστοιχία φιλοσοφίας προπονητών-παιχτών ίσως να μην έχει ξαναδεί σε τόσο μεγάλο βαθμό το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Όποιος είδε τη φετινή Φενερμπαχτσέ να παίζει μπάσκετ και μετά έμαθε το μπάτζετ της θα πρέπει να έβαλε τα κλάμματα. Η Εφές μας χάρισε και μερικούς αγώνες με υψηλό ρυθμό και σκορ (εναντίον ΟΣΦΠ), έχει ταλέντο -ΑΤΟΜΙΚΟ- να προχωρήσει, αλλά προχθές εναντίον της Άλμπα τα χρειάστηκε κανονικότατα.

Ξαναλέω, υπάρχουν ακόμα 11 αγώνες του επόμενους δύο και βάλε μήνες, άρα πολλά μπορούν να αλλάξουν άρδην..

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Περίεργο πείραμα στον πάγκο της Εθνικής

Και ξαφνικά habemus Papam, όπως θα έλεγαν και οι Λατίνοι ή για να το πούμε διαφορετικά η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ έχει πλέον προπονητή. Το όνομά αυτού είναι Αντρέα Τρινκιέρι και τα δημοσιογραφικά θεωρεία άρχισαν να βρίθουν ιστοριών και αναλύσεων για τον καινούριο προπονητή του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Περιττό να πούμε ότι οποιαδήποτε τοποθέτηση απένταντι στην επιλογή αυτή μπορεί να έχει μόνο θεωρητικό χαρακτήρα και ότι φυσικά άπαντες εύχονται ο Ιταλός κόουτς να καταφέρει να επαναφέρει την εθνική μας ομάδα στις επιτυχίες αρχής γενομένης από το ερχόμενο Ευρωμπάσκετ. Having said that, που λένε και στο χωριό μου, σκέφτηκα να προσπαθήσουμε να ξετυλίξουμε λίγο το -ελαφρώς μυστήριο- κουβάρι που τελικά οδήγησε τον Βασιλακόπουλο στην επιλογή του προπονητή της Καντού για επόμενα δύο χρόνια.

Εν αρχή, νομίζω ότι ακόμα και ο ίδιος ο Βασιλακόπουλος τόνισε ότι ο Ιταλός δεν ήταν αυτό που λέμε η πρώτη επιλογή, το πρώτο όνομα στη λίστα με τα ονόματα που είχε μπροστά του. Θέλετε για λόγους πρεστίζ και κύρους, θέλετε γιατί ίσως πραγματικά να το πίστευε, θέλετε για λόγους ματαιοδοξίας εδώ και 1-2 μήνες τα ονόματα κορυφαίων Ευρωπαίων προπονητών που διέρρεαν από κύκλους προσκείμενους στην ΕΟΚ ως πιθανοί υποψήφιοι για τη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού ήταν του Ομπράντοβιτς, του Μπλατ και εσχάτως του Μεσίνα. Ιταλός και αυτός θα μου πείτε, αλλά δεν είναι όλα τα πορτοκάλια ίδια έτσι δεν είναι? Αν και κανείς δεν πίστεψε ότι κάποιος από τους προαναφερθέντες θα ενδιαφερόταν ή θα συζητούσε σοβαρά την πιθανότητα να αναλάβει την Εθνική μας Ομάδα, η λύση του συμπαθούς Αντρέα, παρόλο που δεν παρουσιάστηκε στα ΜΜΕ ως η έσχατη, εντούτοις αποδεικνύεται τέτοια, καθώς ακόμα και το όνομά του ακούστηκε μετά από αυτό του Ισπανού Πλάθα της Ζαλγκίρις. Με άλλα λόγια φτάσαμε στον πάτο της λίστας που είχε αρχικώς εκπονηθεί.

Η αλήθεια είναι ότι μέσα στην ΕΟΚ υπήρχαν πολλές και συγκρουόμενες αντιλήψεις ως προς τον διάδοχο του Ζούρου. Παρόλο που είχαν ενημερώσει τον τελευταίο ότι η συνεργασία τους δε θα ανανεωθεί, εντούτοις η υποψηφιότητά του είχε ακόμα κάποιους υποστηριχτές που πίστευαν ότι δεν θα πρέπει ο Ηλίας να αναλάβει όλο το ανάθεμα για την αποτυχία πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες λόγω των ειδικών συνθηκών (πχ. 10 μέρες προετοιμασία) και να του δοθεί μια ακόμα ευκαιρία. Μεγάλο ρεύμα (λέγε με Κολοκυθά) είχε από ότι φάνηκε και η επιλογή του Γιαννάκη, ασχέτως αν, κατά τα λεγόμενα του Δράκου, δε μετουσιώθηκε ποτέ σε πρόταση. Στην περίπτωσή του ακολουθήθηκε μια "πολιτικάντικη" επιλογή, ήτοι συζητήθηκε το όνομά του off the record, αναφέρθηκε και στα ΜΜΕ προκειμένου να γίνει μια άτυπη σφυγομέτρηση σχετικά με την αποδοχή του κόσμου και έπειτα να παρθεί η απόφαση σχετικά με μια ακόμα επιστροφή του Γιαννάκη ως προπονητή. Αρνητικά κυρίως μέτρησε η λογική του "ξαναζεσταμένου φαγητού" και της έλλειψης νέας προοπτικής και ίσως και ανανέωσης στον τρόπο παιχνιδιού που προφανώς δε θα υπήρχε με τον Παναγιώτη.

Σχεδόν παράλληλα με το όνομα του Δράκου εμφανίστηκε και αυτό του πιο φέρελπι Έλληνα προπονητή αυτή τη στιγμή, του Κατσικάρη, με αξιοπρόσεκτη πορεία στο Ισπανικό πρωτάθλημα με την Μπιλμπάο, καλό όνομα στην Ευρωπαϊκή αγορά, μοντέρνες ιδέες στο μπάσκετ, απομακρυσμένο από τα ζιζάνια του έγχρωμου κυριαρχούντος διπόλου (κοκκινο-πράσινο), νέου και αυτόχθονα, επιλογή που συνδύαζε και μια νότα αισιοδοξίας αλλά και άνεμο αλλαγής και έτυχε πολύ καλής αποδοχής από τους απανταχού μπασκετόφιλους. Οι λόγοι για τους οποίους αυτή δεν προχώρησε δεν έχουν γίνει απολύτως γνωστοί. Από την ΕΟΚ επικαλούνται το ασυμβίβαστο που επικρατεί στην Ισπανική Λίγκα κρατώντας επίσης και μια στάση τύπου "Είναι μεγάλη τιμή για τον Κατσικάρη που συζητήσαμε μαζί του μια τέτοια προοπτική και θα έπρεπε να έκανε τα αδύνατα δυνατά για να τα καταφέρει", ενώ ο ίδιος ο Φώτης, παραδεχόμενος τις συζητήσεις, δεν άφησε να εννοηθεί κάποιος λόγος, πέραν ίσως του ότι δεν ήθελε?!?!? Μπορεί να ζει στην Ισπανία, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει γνώση των όσων συμβαίνουν στο ελληνικό μπάσκετ και κυρίως του τρόπου που λειτουργεί η Εθνική Ομάδα και των συμπαμαρτυρούντων της και η αίσθησή μου είναι ότι τεχνηέντως και ευγενικά μάλλον θέλησε να το αποφύγει. Ζώντας και δουλεύοντας στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια με τις παραστάσεις και τις εμπειρίες του σε θέματα οργάνωσης και λειτουργίας να είναι απολύτως επαγγελματικές, μάλλον κατάλαβε ότι κάτι τέτοιο δε θα ήταν εφικτό ακόμα και σε επίπεδο Εθνικής Ομάδος. Το ότι ενδιαφερόταν να δουλέψει και ως ομοσπονδιακός τεχνικός νομίζω φάνηκε άμα τη υπογραφή του 4ετούς συμβολαίου με την ομοσπονδία της Ρωσίας.

Μήπως βλέπετε εσείς κάποιον άλλο υποψήφιο που θα μπορούσε να αναλάβει? Οι Έλληνες Πεδουλάκης-Μπαρτζώκας ήταν εξ ορισμού αδύνατον, ο Ιτούδης δεν πολύ-ενδιέφερε ούτε ενδιαφέρθηκε παρόλη τη στήριξη του μέντορά του, ενώ ακόμα και το όνομα του Ιωαννίδη όταν ακροθιγώς αναφέρθηκε -πιο πολύ μετά από δημόσια δήλωση του ξανθού ότι θέλει να επιστρέψει- αντιμετωπίστηκε ως αστείο. Ο προαναφερθείς Χουάν Πλάθα μπήκε στο μικροσκόπιο κυρίως λόγω της καταπληκτικής σαιζόν που κάνει η Ζαλγκίρις καθώς του όμορφου θεάματος που παρουσιάζει, αλλά τελικά προτιμήθηκε ο ευτραφής Ιταλός για δύο λόγους, οι οποίοι, παραδόξως, μοιάζουν να έχουν λογική: ΠΡΩΤΟΝ, το κασέ του Αντρέα ήταν σαφώς πολύ κατώτερο από αυτό του Ισπανού ομολόγου του και ΔΕΥΤΕΡΟΝ η μπασκετική νοοτροπία του νυν ομοσπονδιακού προπονητή προκρίθηκε ότι ταιριάζει περισσότερο στην Ελληνική Ομάδα από αυτή του Ισπανού. Ποια είναι όμως η νοοτροπία και το στυλ μπάσκετ του Τρινκιέρι που, σύμφωνα με τα "πιστεύω" των καρεκλοκένταυρων του Ελληνικού μπάσκετ ταιριάζει στο DNA των Ελλήνων παιχτών?

Στη μέχρι τώρα καριέρα του ο Ιταλός ενεφάνιζε πάντα ομάδες που έπαιζαν με τρόπο οργανωμένο, είχαν σχέδιο στην επίθεση και ήταν εξαιρετικά δουλεμένες στην άμυνα. Το βασικό συστατικό των επιτυχιών της Καντού, με την οποία και έγινε γνωστός ο Τρινκιέρι, είναι η ομαδικότητα και η αγαστή συνεργασία και των παιχτών μεταξύ τους αλλά και με τον προπονητή τους. Στη γείτονα χώρα θεωρείται εξαιρετικός στην προετοιμασία των ομάδων του πριν τον αγώνα, πολύ καλός στο scouting των αντιπάλων ενώ το κύριο χαρακτηριστικό των ομάδων του είναι ότι αυτές εμφανίζονται πάντα πολύ σταθερές, χωρίς σκαμπανεβάσματα και είναι σκληροτράχηλες και δυσκολοκατάβλητες. Με άλλα λόγια ομάδες με χαρακτήρα μαχητικό μέχρι το τελευταίο λεπτό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο καλύτερος προπονητής της Ιταλίας τα 2 τελευταία χρόνια παρουσίασε μια ομάδα με εξαιρετικά μικρό μπάτζετ (2m) φτάνοντας πέρυσι στους 16 της Ευρωλίγκας και φέτος χάνοντας στο τελευταίο ματς την πρόκριση. Και όλα αυτά με μια ομάδα στελεχωμένη από παίχτες εργάτες, χωρίς τα μεγάλα ονόματα, παίζοντας σε ένα μικρό γήπεδο και χωρίς μεγάλη προτέρα εμπειρία όχι μόνο για αυτούς αλλά ούτε καν για τον ίδιο. Λάτρης του μπάσκετ, άρχισε την καριέρα του ως μέλος προπονητικού team σε ηλικία μόλις 36 περνώντας από όλες τις βαθμίδες του προπονητή (μέλος-βοηθός-πρώτος προπονητής), επιμορφώνεται συνεχώς παρακολουθώντας και διδάσκοντας σε σεμινάρια σε όλη την Ευρώπη. Χαρακτηριστικό το συμβάν πέρυσι σε σεμινάριο που διεξήχθη στην Ελλάδα και ήταν προσκεκλημένος όταν και έκανε μια βαθιά υπόκλιση μόλις είδε τον Ζοτς ενώπιον όλων των παρισταμένων!!!

Μέχρι εδώ όλα καλά, σε βαθμό που κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει όχι μόνο το ορθόν της επιλογής αλλά και το ορθόν των λόγων αυτής, έως ότου η ΕΟΚ έβαλε αυτογκόλ. Και όχι μόνο ένα, αλλά τρία, όσα δηλαδή και τα ονόματα των τριών βοηθών του νέου ομοσπονδιακού τεχνικού!!! Λημνιάτης-Παπανικολάου-Κατζούρης και η έκπληξη στην ανάγνωση κάθε ονόματος όλο και πολλαπλασιαζόταν. Και εκεί άρχισαν οι αρχικές υποψίες κάποιων "χαιρέκακων ή κακεντρεχών" δημοσιογράφων να επιβεβαιώνονται. Επιλέγεις έναν καινουριο προπονητή για την Εθνική Ομάδα που προέρχεται από μια παταγώδη αποτυχία, έναν άνθρωπο από μια ξένη χώρα που δεν έχει καμία επαφή με τα δρώμενα του Ελληνικού μπάσκετ για να την οδηγήσει στο επόμενο μεγάλο ραντεβού, άρα το πιο λογικό και επόμενο είναι να υπερασπίσεις, να προασπίσεις και να "επανδρώσεις" την επιλογή σου με ανθρώπους που θα τον βοηθήσουν να εγκλιμαστεί ταχύτερα, που θα έχουν την εμπειρία της ομάδος, θα γνωρίζουν τα αγωνιστικά και μη χούγια των παιχτών και φυσικά θα έχουν και το θεωρητικό αλλά και εμπειρικό υπόβαθρο να σταθούν δίπλα στον εθνικό μας προπονητή στη μεγάλη πρόκληση που έρχεται. "Ανθ' υμών Γουλιμής" που είπε και ο Τρικούπης κάποιες δεκαετίες πίσω. Δεν έχω τίποτα με τους προαναφερθέντες κυρίους, ίσα ίσα ο σχολιασμός του Λημνιάτη στην κρατική τηλεόραση ήταν πραγματικά εξαιρετικός και βοηθούσε πολύ στην καλύτερη κατανόηση του παιχνιδιού, αλλά αν αυτό είναι κριτήριο προηγείται οι Συρίγος και Σκουντής!!!!

Αστειευόμενος θέλω να καταδείξω ότι οι επιλογές των βοηθών του Τρινκιέρι μάλλον έγιναν με βάση προσωπικές συμπάθειες και "προβιβάσεις" παρά με αξιοκρατικά κριτήρια και αν κάποιος διαφωνεί παρακαλώ να το καταθέσει. Ο Δημητράκης στην μέχρι τώρα προπονητική του καριέρα (στην ποιά???) έκατσε μερικούς αγώνες (2 αν θυμάμαι καλά) στον πάγκο της ΑΕΚ και μερικούς στην αρχή της σαιζόν στον Ηλυσιακό, ενώ ο Λημνιάτης ήταν προπονητής της ομάδος 3x3 που διοργανώθηκε στο Ζάππειο το καλοκαίρι!!!!!!! Ειλικρινά μπορεί -και μακάρι για τα παιδιά- να αποδειχθούν εξαίρετα προπονητικά ταλέντα στο μέλλον, αλλά όσον αφορά το παρόν όσο και να ψάχνει κανείς να βρει στο βιογραφικό τους μια αχτίδα αισιοδοξίας, δε μπορεί. Μόνο ο τρίτος της παρέας ασκεί την προπονητική εδώ και μερικά χρόνια στο πλευρό του Ηλία Ζούρου ως μέλος του τεχνικού του επιτελείου και αυτό είναι όλο!!! Σας εμπνέει εμπιστοσύνη ή αισιοδοξία μήπως η στελέχωση γύρω από τον Ιταλό ή εγώ γίνομαι πολύ περίεργος? Αναρωτιέμαι αν υπήρχε κάτι πιο λογικό από το να στηριχτεί έως εσχάτων η επιλογή του Τρινκιέρι από ανθρώπους όπως, για παράδειγμα, ο Πρίφτης ή ο Σφαιρόπουλος ή ακόμα ο Φραγκιάς, με άλλα λόγια συνομήλικων προπονητών του, με εμπειρίες και παραστάσεις τα τελευταία χρόνια και ως πρώτοι προπονητές αλλά και ως μέλη του τεχνικού επιτελείου της ομάδος μας. Πολύ περισσότερο δε, όταν ο πρώτος προπονητής αναλαμβάνει για πρώτη φορά στην καριέρα του τη θέση του ομοσπονδιακού και άρα θα αντιμετωπίσει πολλές καινούριες καταστάσεις έως και κακοτοπιές.  Είναι σαν να προσλαμβάνεις έναν καπετάνιο να οδηγήσει ένα καράβι σε ένα δύσκολο ταξίδι με υποπλοιάρχους και μηχανικούς τελείως άπειρους. Το κλού της όλης υπόθεσης, όπως αποκαλύφθηκε από την μπασκετική Κουρούνα, είναι ότι ο Τρινκιέρι ζήτησε να φέρει μαζί του ως βοηθό τον Μολίν (ναι εκείνον τον μόνιμο βοηθό προπονητών που πέρασε για μερικά φεγγάρια από τον πάγκο της Ρεάλ), αλλά η πρόταση του σχεδον δεν απαντήθηκε καν!!!

Μήπως, λέγω εγώ φορώντας τον μανδύα του μηχανορράφου, με αυτόν τον τρόπο αφήνουμε λίγο τον Τρινκιέρι "γυμνό στο δάσος με τους λύκους"? Μήπως ετοιμάζουμε από τώρα το έδαφος για τις δικαιολογίες που θα πρέπει σαν ΕΟΚ να χρησιμοποιήσουμε σχετικά με την όποια -παντελώς απευκταία- αποτυχία της Εθνικής μας ομάδος στο επερχόμενο Ευρωμπάσκετ? Μήπως αποδυναμώνουμε από την πρώτη κιόλας στιγμή την επιλογή μας? Μήπως φορέσαμε ήδη στον προπονητή μας τον αόρατο μανδύα του εξιλαστήριου θύματος σηκώνοντας τα μανίκια και πλένοντας τα χέρια μας ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι? Μήπως βλέπουμε στο πρόσωπο κάποιου εκ των συνεργατών του τον διάδοχό του Ιταλού και προαλείφουμε το έδαφος κεκκαλυμένα με την ένταξή του στο όλο κλίμα της Εθνικής μας Ομάδος ως μέλος του επιτελείου? Μπορεί όλα αυτά να είναι από υπερβολικά έως απίθανα, αλλά μπορεί και όχι, όπως διατείνονται αρκετοί που βρίσκονται κοντά στον Βασιλακόπουλο και τους ημέτερους συνεργάτες του. Να το θέσω και αλλιώς? Πράγματι ο Ζούρος έχει τις δικές του ευθύνες -προπονητικές και αγωνιστικές- όσον αφορά το Βατερλώ του Προολυμπιακού τις οποίες και ανέλαβε, αλλά πέραν τούτου δεν άκουσα κανέναν άλλο να κάνει το ίδιο από την πλευρά της Ομοσπονδιάς, παρόλο που υπήρχε γενικά πολλή "μουρμούρα" σχετικά με το πρόγραμμα της προετοιμασίας και κάποια φιλικά που κανονίστηκαν στην Αμερική. Και όσο και αν πιέστηκε ο Ζούρος να μιλήσει, δεν το έκανε προς ανακούφιση πολλών. Να περιμένει μια τέτοια -ακραιφνώς καιροσκοπική- τύχη και τον νέο μας προπονητή? Ίδωμεν...

Και επειδή είναι εύκολο να θεωρητικολογείς χωρίς να προτείνεις λύσεις, η δική μου πρόταση είναι εξαιρετικά απλή. Είτε στελεχώνεις το επιτελείο του Τρινκιέρι με συνομήλικούς του, ικανούς προπονητές με εμπειρία και από τις Εθνικές ομάδες (Σφαιρόπουλος-Πρίφτης) είτε τοποθετείς δίπλα του έναν εμπειρότερο, γνώστη της ελληνικής πραγματικόητας, με καλό όνομα ανάμεσα στους Έλληνες παίχτες αλλά και ιδέες πάνω στο μπάσκετ προκειμένου να τον βοηθήσει στα δύσκολα που τον περιμένουν. Το όνομα του Σούλη Μαρκόπουλου εμένα προσωπικά μου κάνει πολύ όχι μόνο λόγω βιογραφικού αλλά και ιδιοσυγκρασίας.

Τον Ιταλό πάντως...εγώ δεν τον βλέπω πολύ καλά... και μακάρι να διαψευστώ...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η ιστορία μιας αράχνης

Αν μην τι άλλο το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία 25 τουλάχιστον χρόνια απεδείχθη πολύ πλούσιο όσον αφορά την παραγωγή πρωταγωνιστών, ήτοι παιχτών που η καριέρα τους ήταν τόσο μεγάλη που σημάδεψαν εποχές ολόκληρες. Σε όποια χρονιά -για να μην πω δεκαετία- και αν ανατρέξει κανείς, μπορεί να βρει παίχτες που άφησαν το στίγμα τους, που χάρισαν πολλές και αξέχαστες στιγμές στο ελληνικό μπασκετόφιλο κοινό συνοδευόμενες από τρόπαια, συγκινήσεις και προσωπικές διακρίσεις. Μόλις πρόσφατα αναρωτιόμουν ποιανού παίχτη, παλαιοτέρων χρόνων, η καριέρα θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν γυριζόταν ταινία χωρίς αυτή να περιορίζεται αυστηρά και μόνο στα αθλητικά πεπραγμένα αλλά και παράλληλα και στα όποια εξωαγωνιστικά και η απάντηση προέκυψε σχεδόν αβίαστα. Αν εξαιρέσουμε ίσως το πέπλο μυστηρίου που καλύπτει τις μέχρι σήμερα μάλλον άγνωστες πτυχές της αποχώρησης του μεγάλου Νικ, η ιστορία του -για πολλά χρόνια- αντίπαλου δέους του ίσως είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και ιντριγκαδόρικες με τις οποίες μπορεί κανείς να καταπιαστεί. Η ιστορία της αράχνης λοιπόν....

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS