Τρίποντο

Προτού γράψω το παραμικρό, καταθέτω με πάσα αλήθεια το γεγονός ότι δεν έχω κάνει την παραμικρή έρευνα στο διαδίκτυο, δεν έχω διαβάσει στατιστικά ή ρεπορτάζ σχετικά με τον πρωταγωνιστή της εν λόγω ανάρτησης. Σκέψεις, αναμνήσεις, εικόνες, συζητήσεις με φίλους αποτελούν τις πηγές του εν λόγω πονήματος, κατά συνέπεια ζητώ την όποια επιείκιά σας για τυχόν λάθη. Ο λόγος που επέλεξα να γράψω κατά αυτόν τον τρόπο έχει να κάνει με τη "φύση" και τη δομή της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του εν λόγω παίχτη, όπως αποτυπώνεται τόσα χρόνια στα γήπεδα του κόσμου (κυριολεκτικά!!). Οργιώδης, επιθετική, δυναμική και ξέχειλη είναι κάποιοι από τους επιθετικούς προσδιορισμούς που θα μπορούσαν να του αποδοθούν, εξ ου και θέλησα να του κάνω ένα μικρό αφιέρωμα σεβόμενος αυτά ακριβώς τα στοιχεία. Μανού Τζινόμπιλι λοιπόν φίλοι μου, ή αλλιώς, όπως κατά καιρούς τον έχουν αποκαλέσει στην πατρίδα του, ο "Θεός" του μπάσκετ κάνοντας αντιδιαστολή με τον παμμέγιστο Μαραντόνα.

Να ξεκαθαρίσουμε απ' την αρχή τα πράγματα για να μην έχουμε παρεξηγήσεις: ο Ολυμπιακός είναι - επιθετικά -  μία jump shoot ομάδα. Θα ζει και θα πεθαίνει με τα περιφερειακά σουτ. Ο προπονητής του είναι της φιλοσοφίας "πάσα - πάσα - split - ελεύθερο σουτ".  Όσοι απο εσάς θέλετε να βλέπετε έναν Ολυμπιακό να απειλεί με μεγαλύτερη συχνότητα απ' το low post τότε καλύτερα να μπείτε στο youtube και να ανατρέξετε σε παιχνιδια της περιόδου '00-'01.
Καθίστε απολαυστικά στον καναπέ σας και θαυμάστε το μεγαλείο του Ντίνο Ράτζα.

Όσοι όμως ζείτε στο σήμερα καλύτερα να μην περιμένετε τέτοιες "εικόνες".
Δεν θα δείτε. Ούτε σε ποσότητα αλλά ούτε και στην ποιότητα που ελπίζετε.
Το ξαναλέω: Δεν είναι έτσι δομημένο το ρόστερ.
(το παραπάνω το γράφω γιατί έτυχε να δω απο κοντά τους δύο τελευταίους αγώνες του Ολυμπιακού και έγινα μάρτυρας αρκετών τέτοιων "παραπόνων" απο μεγάλη μερίδα του κόσμου) .
Πάμε να εξετάσουμε λίγο τα τεκταινόμενα στον πρωταθλητή Ευρώπης