RSS

Το μεγάλο στοίχημα των Knicks

Το φετινό ξεκίνημα των New York Knicks δεν είχε καμία σχέση με αυτά των προηγούμενων ετών. Τότε δηλαδή που ύστερα από πολλές μεγάλες κουβέντες από τους διοικούντες και πολλά μεγάλα όνειρα απ' όλους στο Μεγάλο Μήλο, η ομάδα ξεκινούσε πάντα ανέτοιμη να δώσει απαντήσεις, καθώς επίσης έβγαζε μια εικόνα στο παρκέ πως ψάχνεται αγωνιστικά.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Κακομαθημένα παιδιά...

Με οτιδήποτε καταπιάνεται στην καθημερινότητά του ο καθένας μας, όσο ταλαντούχος και ικανός και αν είναι, όσο τυχερός και ευλογημένος από τις συνθήκες που του ήρθαν βολικά, η βάση της πορείας, της εξέλιξης, του τελικού αρνητικού ή θετικού προσήμου, παραμένει η ίδια: Ο χαρακτήρας. Είτε μιλάμε για έναν εργάτη στο δρόμο, έναν αρχιτέκτονα, έναν πολιτικό, έναν οδοντίατρο, ο χαρακτήρας είναι το "ίδιον" εκείνο που ξεχωρίζει τους καλούς από τους πολύ καλούς, που θεμελιώνει τις όποιες "τεχνικής φύσεως" δεξιότητες, που αναδεικνύει την δυναμική και την εξέλιξη, που διευκολύνει την κοινωνική αποδοχή, που χαρακτηρίζει τους αληθινά μεγάλους. Γιατί άραγε να είναι διαφορετικά και στον θαυμαστό κόσμο του μπάσκετ? Δεν αμφιβάλλει κανείς πόσο σημαντικό είναι για έναν ψηλό να ξέρει να παίρνει ριμπάουντ, να μπλοκάρει σουτ, να στήνει καλά σκριν και πόσο επίσης σημαντικό για τον άσσο να μπορεί να κουμαντάρει την ομάδα του, να βλέπει γήπεδο, να παίζει καλή άμυνα. Κάθε θέση στο μπάσκετ έχει τις δικές της προδιαγραφές, είναι απαιτητική σε διαφορετικά ή/και σε κοινά στοιχεία, αλλά όλες έχουν ως κοινό παρανομαστή, τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του κάθε παίχτη που εμφανίζεται στο παρκέ για να παίξει μπάσκετ.

Θα είμαι σκληρός σε αυτή την ανάρτηση και ο λόγος είναι ότι για μένα προσωπικά το πιο δύσκολο σημείο επαφής των ανθρωπίνων σχέσεων, το ύψιστο μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων, είναι ο σεβασμός. Μαθαίνοντας χθες-προχθές για την απόλυση του Σκουρτόπουλου από τον Πανιώνιο, έψαξα λίγο παραπάνω το θέμα, διάβασα και κατάλαβα ότι ο πραγματικός λόγος απόλυσής του έχει να κάνει με ό,τι δεν κατάφερε να επιβληθεί στα δύσκολα αποδυτήρια που είχε με τους πιτσιρικάδες. Αναφέρθηκε ότι κάπου έχασε τον έλεγχο και αυτό φάνηκε κυρίως στις δύο πιο πρόσφατες ήττες στο EuroCup και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Άνθρωπος χαμηλών τόνων ο Σκουρτόπουλος, εκφραστής ενός πιο ελεύθερου στυλ μπάσκετ, μάλλον θεώρησε ότι με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να κρατήσει και τα στεγανά των αποδυτηρίων του ασφαλή και σταθερά. Οι πιτσιρικάδες από ότι φαίνεται μάλλον είχαν άλλη γνώμη. Και τότε άρχισα σιγά σιγά να σκέφτομαι περιπτώσεις παιχτών, μερικοί από τους οποίους είναι εξαιρετικοί, και για ποιο λόγο ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν την ανάλογη των προσόντων τους καριέρα. Μην το ψάχνετε πολύ, αν και είμαι σίγουρος ότι ήδη ξέρετε την απάντηση. Ο χαρακτήρας φίλοι μου κάνει τη διαφορά.

Εδώ και δύο χρόνια ακούω συνέχεια από πολλούς να αναφέρονται με εξόχως κολακευτικά σχόλια στον Νίκο Παππά και στην εκτελεστική κυρίως δεινότητα που έχει, εκφράζοντας απορία σχετικά με το μη ενδιαφέρον καμιάς εκ των δύο μεγάλων ομάδων να τον εντάξουν. Σε διάφορα blogs πολλοί κακίζουν τον Ζοτς που δεν ενδιαφέρθηκε για την απόκτησή του. Ο Παππάς μάλλον είναι ο πιο προικισμένος επιθετικά παίχτης της γενιάς του, έχει μέσα του το "μικρόβιο" του σκόρερ και η μικρή του ηλικία είναι αν μη τι άλλο πόλος έλξης. Και όμως, ο παίχτης αυτός πέρυσι αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα και να πάει στην Ισπανία προκειμένου να παίξει μπάσκετ για μερικούς μήνες προτού γυρίσει στην Ελλάδα και στον ΠΑΟΚ. Σχεδόν καμία ομάδα δεν ενδιαφέρθηκε να τον αποκτήσει και να επενδύσει επάνω του, παρόλο που στις λιγοστές του συμμετοχές με την ομάδα του Κολοσσού είχε δείξει δείγματα του ταλέντου του. Είχε ακούσει όμως και δημοσίως από τον τότε προπονητή του τον Σφαιρόπουλο παράπονα σχετικά με την συμπεριφορά του. Μια συμπεριφορά, που από ότι μαθαίνω, είναι ο κύριος αποτρεπτικός λόγος των αιωνίων να ασχοληθούν μαζί του και που δεν του επιτρέπει σε τόσο μικρή ηλικία να στεριώσει σε μια ομάδα. Εκτός αν πιστεύετε ότι ο μεγαλύτερος δάσκαλος νεαρών σε ηλικία παιχτών, Ντούντα, θα είχε κάποιο πρόβλημα να ασχοληθεί μαζί του, αν δεν είχε πρώτα πάρει τις πληροφορίες του. Δεν είναι καν 22 ετών και έχει ήδη παίξει στον Κολοσσό, στην Ισπανία, στον ΠΑΟΚ, στον Πανιώνιο. Κρίμα. Το ταλέντο του είναι για πολύ, πολύ παραπάνω, αλλά όπως προείπα, αυτό δε φτάνει. Παράδειγμα προς αποφυγήν ο φίλος του ο Μπόγρης στον οποίο ανήκει μια σχεδόν μυθική ατάκα. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι όταν έφυγε από τον ΠΑΟ, υπήρχε ενδιαφέρον από ομάδα του εξωτερικού και η απάντηση που έδωσε ήταν grosso mondo: "Αν είναι να πάω για να δουλέψω έξω, δε καθόμουν και στον ΠΑΟ που λιώναμε στην προπόνηση?". Αυτή ήταν η απάντηση ενός 22 χρονών νεαρού παίχτη, που επελέγη από ένα κορυφαίο προπονητικό team και δούλεψε με μερικούς από τους καλύτερους παίχτες στη θέση του στην Ευρώπη για δύο χρόνια. Και δεν αναφέρομαι καν στην προσωπική και εξωγηπεδική του ζωή.

Αλλά μήπως και ο Σοφοκλής δεν είχε μια τέτοια πορεία για το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του? Πόσα και πόσα αναρίθμητα προβλήματα δε δημιουργούσε στις εκάστοτε ομάδες του λόγω του εκρηκτικού του χαρακτήρα, λόγω της ιδιαίτερης προσοχής που ελάμβανε, λόγω της πολύ πρώιμης έκθεσής του στα μπασκετικά δρώμενα? Η εξωγηπεδική του ζωή ήταν για χρόνια καταστροφική -θυμάστε φαντάζομαι μέχρι και τον εγκλεισμό του σε κλινική στην Ελβετία- με αποτέλεσμα για σχεδόν 10 χρόνια ο συμπαθής σε όλους Σοφοκλής να μας χαρίζει ψήγματα μόνο του ταλέντου και της δυναμικής του και ποτέ μια κατ' εξακολούθηση σταθερή πορεία. Παρόλο που σχεδόν σε όλη του την καριέρα είχε πάντα τις εκάστοτε ομάδες του υποστηρικτικές απέναντί του, προπονητές που του μιλούσαν, τον νουθετούσαν, συμπαίχτες υψηλότατου επιπέδου και διοικήσεις -ιδίως αυτή του ΟΣΦΠ- εξαιρετικά ανεκτικές. Μέχρι και αυτός ο Μπλατ είχε ασχοληθεί επισταμένα με την περίπτωση του Σόφο θέλοντας να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα όποια του θέματα. Τα τελευταία 2 χρόνια ο γάμος του και ο ερχομός του παιδιού φαίνεται ότι λειτούργησαν καταλυτικά στο να ηρεμήσει, να αφοσιωθεί στην οικογενειακή ζωή και να προσπαθεί να γίνει σε σταθερή βάση ο σέντερ-κυρίαρχος που μας έχει δείξει στο παρελθόν. Αλλά στα 27 πλέον, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα και κυρίως δε μαθαίνονται. Γιατί εδώ δε μιλάμε για 1-2 χρόνια χαμένα, αλλά για τουλάχιστον 10!!!

Πιστέψτε με δεν έχει σημασία το πόσο δύσκολος χαρακτήρας είναι ο κάθε παίχτης, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Έχει υπάρξει πιο περίεργος, στα όρια της ψυχιατρικής σημειολογίας, χαρακτήρας από τον Ντένις Ρόντμαν που να έχει παίξει μπάσκετ στα χρονικά? Και όμως ο τρομερός Ντένις, παρόλη την εγωκεντρικότητά του, αντιμετώπιζε με σεβασμό τους προπονητές και τους συμπαίχτες του, ήταν πάντα έτοιμος από πλευράς φυσικής κατάστασης και είχε υψηλή τακτική παιδεία για να βοηθάει με κάθε τρόπο την ομάδα του προς τη νίκη. Μήπως ο σερ Τσαρλς ήταν κάποιο καλόπαιδο που θα συστήνατε στους γονείς σας? Ποτέ όμως κανείς δεν τον κατηγόρησε για έλλειψη προσπάθειας, κινήτρου, για φυγομαχία, αντιθέτως όλοι αναγνώριζαν πόσο πολύ προσπαθούσε κάθε φορά να κερδίσει, πόσο πολύ ίδρωνε να τα καταφέρει, αυτός ένας μάλλον κοντόχοντρος παίχτης ανάμεσα στα θηρία. Και ας μάλωνε με όλον τον κόσμο. Θέλετε να δούμε παραδείγμα στην Ευρώπη μήπως? Ο παμμέγιστος Ντράζεν ονομάστηκε από τον Συρίγο ως "γιος του Διαβόλου" και αυτό, όπως είχε αποκαλύψει ο Συρίγος σε μια συνέντευξή του, όχι μόνο για τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά. Εριστικός και εγωιστής στον τρόπο παιχνιδιού του ο Ντράζεν ωθείτο πάντα από μια εσωτερική ασίγαστη επιθυμία να νικήσει, να γίνει ο καλύτερος, να κατακτήσει τίτλους. Εξ ου και οι ατέλειωτες ώρες ατομικών προπονήσεων, η επιμονή της καθιέρωσης στο NBA, η εξόχως ανταγωνιστική του φύση. Φαντάζεστε μήπως ποτέ τον Ντράζεν, ακόμα και εκεί που είναι τώρα, να μην κάνει προπόνηση? Να μη φωνάει στους συμπαίχτες του να παίξουν καλύτερα? Να μην θυμώνει που έχασε ένα ή δύο σουτ μετά από αμέτρητα εύστοχα? Και αναφέρομαι σε πραγματικά δύσκολους χαρακτήρες.

Σάρας. Ακόμα και ο αρτηριοσκληρωτικός Ζέλικο έβαλε νερό στο κρασί όχι μόνο γιατί τον δέχτηκε πίσω στην ομάδα μετά την πρώτη του φυγή, αλλά γιατί δέχτηκε τα δικά του αγωνιστικά του χαρακτηριστικά να τα "ενθυλακώσει" στο μέχρι λεπτομέρειας εκπονηθέν σχέδιο και να του επιτρέψει να εκφράζει την αγωνιστική του απειθαρχία τις στιγμές που βρισκόταν στο παρκέ. Ο Σάρας έχει προσωπικότητα, λόγο, εμπειρία, δυναμική, τίτλους, δόξα, χρήματα και θα μπορούσε να μη δέχεται από κανέναν τίποτα!!! Αυτός ο παιχταράς με τη σειρά του δέχθηκε τον ρόλο που του ανέθεσε ο προπονητής του, κατάλαβε τις ανάγκες της ομάδος του, υπέταξε το προσωπικό του εγώ στο μεγαλύτερο, ομαδικό, καλό, μιλούσε πάντα για τα σχέδια της ομάδος, έγινε αγαπητός από όλους, έμαθε μέχρι και να βρίζει στα ελληνικά, αλλά κυρίως να είναι ένας από όλα τα μέλη της ομάδος, αυτός η μεγαλύτερη βεντέτα που κυκλοφορεί στο ευρωπαϊκό παλκοσένικο. Και σε πόσες συνεντεύξεις που έδωσε κατά την παραμονή του στην Ελλάδα δεν εξεθείασε συμπαίχτες και προπονητές? Και ακόμα και φέτος στα μπασκετικά του γεράματα, παρόλο που η πρόταση του ΠΑΟ ήταν οικονομικά ανώτερη, επέλεξε να πάει στην Μπάρτσα, όχι μόνο γιατί έχει συναισθηματικό δέσιμο μαζί της, αλλά γιατί θεώρησε ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να κυνηγήσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο ακόμα.

Τι κοινό είχαν όλοι οι προαναφερθέντες καθώς και άλλοι ακόμα? Αντιλέγει κανείς ότι όλοι ήταν δύσκολοι στη διαχείριση χαρακτήρες, γκρινιάρηδες, βεντέτες, απαιτητικοί? Βρείτε μου έναν όμως κακομαθημένο, βρείτε μου έναν που δεν δούλευε ατομικά και ομαδικά σαν σκυλί από την αρχή της καριέρας του μέχρι το τέλος, βρείτε μου έναν που δεν υπόταξε το "εγώ" του στη λειτουργία της ομάδος, συλλογικής ή εθνικής. Όχι μόνο δεν ήταν κακομαθημένοι, παρόλο που από μικρή ηλικία έβγαλαν χρήματα, κέρδισαν αναγνώριση, δόξα, αλλά μέχρι το τέλος προσπαθούσαν και πάλευαν για ένα εύστοχο σουτ, για ένα κερδισμένο ριμπάουντ. Ακριβώς γιατί προσέγγισαν το μπάσκετ με τον προσήκοντα σεβασμό, γνωρίζοντας ότι μόνο η σκληρή δουλειά, η συμμετοχή στο ομαδικό πνεύμα, η άοκνη προσπάθεια, η συνεργασία με τους συμπαίχτες θα μπορούσε να τους κάνει να πετύχουν όσα ήθελαν. Και ας μάλωναν που και που, και ας έλεγαν και μερικές κουβέντες παραπάνω, κανείς δε μπορεί να τους στερήσει την αναγνώριση ότι το παιχνίδι του μπάσκετ το σεβάστηκαν. Και αυτό είναι κάτι τόσο δύσκολο στις μέρες μας, ιδίως από τους νεότερους παίχτες να το καταλάβουν.

Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος, εν δυνάμει, Έλληνας σκόρερ που εμφανίστηκε μετά τον Νικ? Αμφιβάλλει κανείς ότι μιλάω για τον Γιώργο τον Διαμαντόπουλο? Στα δικά μου μάτια η δεινότητά του ως σκόρερ μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του Ναβάρο, καθώς ο Γιωργάκης γεννήθηκε με ένα έξτρα γονίδιο, αυτό του αυθεντικά γνήσιου σκόρερ. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, ο εν λόγω δεν έφτασε να κάνει την καριέρα που όλοι ονειρεύονταν για αυτόν? Αναφέρομαι σε παίχτη που μπορούσε να βάλει 20+ πόντους σε κάθε παιχνίδι, χωρίς καμία προσπάθεια και απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, για να μην πω, ακριβολογώντας, αντιπάλους. Και όμως ο παίχτης αυτός πέρασε και δεν ακόυμπησε ούτε σε κάποιο σύλλογο (Παπάγου-Πανιώνιο-Μαρούσι-Ιταλία-Ισπανία-Ρωσία) αλλά ούτε στην Εθνική Ομάδα της χώρας μας? Γιατί άραγε? Οι Αμερικανοί έχουν μια έκφραση "The market does not lie", ήτοι η αγορά δε λέει ψέμματα. Μπορεί 1 άντε 2 φορές να γίνουν λάθος επιλογές, να μην ταιριάξει η χημεία, να έρθουν τα πράγματα λιγότερο ή περισσότερο διαφορετικά από ότι υπολόγιζε ο καθένας.Αλλά αυτό θα γίνει 1 άντε 2 φορές. Όταν γίνεται κατά τη διάρκεια μιας ολάκερης καριέρας, τότε το γήπεδο για να παίξει κανείς οφείλει να είναι ο καθρέπτης μας και το παιχνίδι να είναι μια ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό μας. Πιστεύετε πραγματικά ότι για παράδειγμα ο Γιώργος το έκανε στη ζωή του ή απλά φόρεσε τον μανδύα του "παιχταρά", έβαλε το μπλαζέ του ύφος, έδωσε μερικές εξαιρετικές παραστάσεις και μετά χάθηκε και ίσως για πάντα? Πόσοι από εμάς θα τον μνημονεύουμε για κάτι άλλο πέραν της χαμένης του ευκαιρίας?

Ο Ιωαννίδης είχε να το λέει για το πόσο "ψηλωμένος-υπέρβαρος και slow-motion" εμφανίστηκε στην πρώτη προετοιμασία του ΟΣΦΠ ο Δημητράκης ο Παπανικολάου έχοντας ως παράσημο τις εκπληκτικές του εμφανίσεις με την Εθνική Εφήβων. Μετά έπεσε στα χέρια του Ξανθού, του Ντούντα, έφυγε από τον ΟΣΦΠ να πάει στην Ιταλια, μέχρι που αναδιπλώθηκε, έβαλε την ουρά στα σκέλια και γύρισε. Πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να έχουμε στον Ντούντα για τον τρόπο που χειρίστηκε πέρυσι τους Μάντζαρη-Παπανικολάου? Ή μήπως θεωρεί κανείς ότι ο "σοφός" ασχολήθηκε μόνο με την αγωνιστική προετοιμασία και ανέλιξη των νεαρών παιχτών του και όχι με την ψυχολογική και προσωπική διαμόρφωση του χαρακτήρα του, αυτός που έχει σμιλεύσει μερικούς από τους καλύτερους παίχτες που έχουμε δει στα πρώτα τους χρόνια? Ή μήπως ο Ζοτς που στα πρώτα του χρόνια δούλεψε με τους νεαρούς τότε Φώτση, Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, Σπανούλη, Περπέρογλου θα είχε ιδιαίτερη άρνηση να δουλέψει με νεαρά παιδιά και να προσπαθήσει να τα αναδείξει? Και λέτε ότι δε σκέφτηκε την περίπτωση του Παππά ή δεν ασχολήθηκε με τον Μπόγρη? Και όταν τόσο πετυχημένοι επαγγελματικά άνθρωποι μένουν τόσο πολύ στη ζήτημα του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς, μάλλον κάτι σημαίνει αυτό, μάλλον κάτι παραπάνω έχουν δει τα μάτια τους και ξέρουν.

Δεν θέλω να κακολογήσω κανέναν, καθώς ο καθένας είναι απολύτως υπεύθυνος για τις πράξεις του και την μετέπειτα εξέλιξη της ζωής του. Με το δικό μου μικρό μυαλό η ταπεινότητα και ο σεβασμός είναι πιο σημαντικά από την δεινότητα σκόρερ, ριμπάουντερ, μποκέρ ή δε ξέρω εγώ τι άλλο. Ακριβώς γιατί, ιδίως ο σεβασμός, κερδίζεται!!! Μέρα με τη μέρα. Προπόνηση με την προπόνηση, αγώνα με τον αγώνα. Κερδίζεται με τη συμπεριφορά, κερδίζεται λόγω χαρακτήρα, κερδίζεται απολύτως φυσιολογικά όταν εκπέμπεται. Και η αξία του... Η σημαντικότητά του αποδεικνύεται με το ότι όσο δύσκολα κερδίζεται, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να χαθεί... Για πάντα...

Χαρακτήρας φίλοι μου...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Οι 50 σημαντικότερες στιγμές των διοργανώσεων της FIBA (Νο 39-35)

Το ΝΒΑ γνωρίζει καλύτερα απο κάθε  οργανισμό πως να πλασάρει το προϊόν της. Τα τμήματα διαφήμισης και μάρκετινγκ είναι τόσο δημιουργικά που σε αφήνουν άφωνο με τις εμπνεύσεις τους. Πριν λίγα χρόνια έφτιαξαν μία λίστα από 60 βίντεο με τις χαρακτηριστικότερες στιγμές των playoffs.
Αυτό φαίνεται πως ζήλεψε  ένας Ισπανός και αποφάσισε να φτιάξει κάτι παρόμοιο όσον αφορά όμως τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το "Τρίποντο" ψάρεψε τυχαία αυτό το διαμαντάκι και σας το παρουσιάζει.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Το πρόβλημα είναι αλλού...

Ο Mike Brown απολύθηκε! Μια είδηση που όσο αναμενόμενη φαινόταν άλλο τόσο ακούστηκε σαν έκπληξη στον μπασκετόκοσμο. Τι γίνεται όμως όταν το πραγματικό πρόβλημα των Lakers δεν είναι ο προπονητής (ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν...);;

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Dream Team: The Kukoc game "They were like mad dogs on Toni"




 
 To βιβλίο του J.McMullan "Dream Team" ασχολείται με τις ημέρες και πράξεις της μεγαλύτερης ομάδας που έπαιξε ποτέ μπάσκετ. 
Το 3-ponto το διάβασε και σας παρουσιάζει το κεφάλαιο : The Kukoc game "They were like mad dogs on Toni"

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ένα τρένο που το λένε Efes!

Αποτελεί μια απ' τις ομάδες με το μεγαλύτερο μπάτζετ στην διοργάνωση. Το πρότζεκτ άλλωστε είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ: Φέτος στοχεύουμε ψηλά! Κι όταν λέμε ψηλά εννοούμε Final 4 και τίτλο. Αυτός είναι ο μεγάλος φετινός στόχος της Anadolu Efes!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Τα προβλήματα του ΠΑΟ.....

Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να καταδικάσει κανείς μια ολόκληρη ομάδα (προπονητές και παίχτες) μετά από μια ήττα, πόσω δε μάλλον όταν αυτή είναι εντελώς απροσδόκητη και αγγίζει τα όρια της "σφαλιάρας". Σαν τα σαλιγκάρια που βγαίνουν μετά τη βροχή, ξαφνικά εμφανίζονται οι επαϊοντες και οι γνώστες για να κουνήσουν το δάχτυλο και να φορέσουν το μανδύα του "μετά Χριστόν προφήτη". Απελθέτω από εμού το ποτήριο τούτο!!! Ο λόγος που γράφω το άρθρο αυτό έχει να κάνει με το ότι, εντελώς κατά τύχη και όχι βάσει σχεδιασμού, παρακολούθησα τα τελευταία δύο παιχνίδια του ΠΑΟ από τα οποία εξήγαγα ορισμένα, αμιγώς μπασκετικά θέλω να πιστεύω, συμπεράσματα για τα οποία ζητώ τη γνώμη σας. Εξάλλου, πολλοί, απείρως πιο καταρτισμένοι από εμένα, έχουν ήδη αναφέρει ότι μια ομάδα παντελώς καινούρια σε όλα τα επίπεδα, το πρώτο που και χρειάζεται αλλά και ζητάει είναι χρόνος και υπομονή, ιδίως όταν πίσω της υπάρχει ένα τόσο έντονο και πρόσφατο ένδοξο παρελθόν.

Κατά τη γνώμη μου τα πιο σοβαρά προβλήματα του ΠΑΟ έγκεινται στα εξής:

- Έλλειψη Ταχύτητας. Σε κανένα από τα δύο παιχνίδια οι πράσινοι δεν έτρεξαν στην επίθεσή τους. Ούτε καν ασύντακτα ούτε καν κατά λάθος. Στο σύγχρονο μπάσκετ σχεδόν το 20% των πόντων κάθε ομάδος προέρχεται από το transition παιχνίδι αλλά οι πράσινοι φαίνεται να το αγνοούν παντελώς αυτό. Η επιθετική τακτική είναι απολύτως συνυφασμένη με το set παιχνίδι, ήτοι "επιτιθέμεθα εναντίον οργανωμένης άμυνας". Δεν είδα καμία διάθεση για γρήγορη μεταφορά της μπάλας στην επίθεση, για προσπάθεια να αιφνιδιαστεί και να βρεθεί η αντίπαλη άμυνα εκτός ισορροπίας. Όσες φορές εξασφαλίστηκε το αμυντικό ριμπάουντ και έγινε η πρώτη πάσα  στον εκάστοτε άσσο, κανείς, μα κανείς από τους λοιπούς συμπαίχτες, δεν έτρεξε γρήγορα το γήπεδο για να δεχτεί τη μπάλα. Προφανώς υπάρχει τέτοια εντολή, γιατί ακόμα και αυτοί οι άσσοι με το που δέχονται την μπάλα, χαμηλώνουν τον ρυθμό και προσπαθούν να στήσουν το επιθετικό play της ομάδος τους. Αυτό σημαίνει ότι γρήγοροι και εύκολοι πόντοι που θα μπορούσαν να προστεθούν στο επιθετικό σακούλι απουσιάζουν και οι πράσινοι πρέπει κάθε φορά να νικήσουν την εκάστοτε αντίπαλη άμυνά τους. Σε κακές επιθετικές βραδιές, όταν και τα σουτ δε θα μπαίνουν, οι fast-break points θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα αποκούμπι.

Η έλλειψη ταχύτητας είναι ορατή όμως ακόμα και σε αυτό το 5 εναντίον 5 παιχνίδι. Ο Πεδουλάκης προσπαθεί πολύ να εκμεταλλευτεί όλα τα miss-match που προκύπτουν ακόμα και από τον Ούκιτς και αυτό έχει ως συνέπεια πολύ συχνά η μπάλα να κολλάει στα χέρια του παίχτη που παίζει με πλάτη μέχρι αυτός να αποφασίσει τι θα κάνει. Δεν είναι λίγες οι φορές που η έξτρα πάσα γίνεται σχεδόν προς το τέλος του χρόνου της επίθεσης όταν και εξαπολύεται το σουτ, φυσικά υπό πίεση της κόρνας των 24. Το παιχνίδι με την πλάτη έχει εξαιρετικά οφέλη όταν ο post-up παίχτης λειτουργεί γρήγορα είτε παίρνοντας την προσπάθεια είτε πασάροντας, πράγμα που δε γίνεται συχνά στην επίθεση του ΠΑΟ. Εάν αυτό συνδυαστεί και με τα προαναφερθέντα στην προηγούμενη παράγραφο, εύλογα κανείς καταλαβαίνει ότι η ταχύτητα γενικά στο παιχνίδι του ΠΑΟ απουσιάζει.

- Εναλλακτικό επιθετικό πλάνο. Ο Πάμπλο Λάσο έκανε μάλλον κακό παρά καλό στον ΠΑΟ όταν αποφάσιζε να αντιμετωπίσει τον Σοφοκλή με μόνο ένα παίχτη. Ο Big Sofo έκανε πάρτι στη Μαδρίτη και όλοι αμέσως έριξαν επάνω του τα φώτα του πρωταγωνιστικού ρόλου στην πράσινη επίθεση. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό αρκεί να γίνεται με φειδώ. Στα λεπτά που ο Έλληνας σέντερ βρίσκεται στο παρκέ φαίνεται να επικρατεί μια σχεδόν δικτατορικής φύσης λογικής για την ομάδα του που συνίσταται στην πέραν πάσης λογικής τροφοδότησής του. Συνήθως 4 παίχτες στήνονται γύρω από τη ρακέτα και ψάχνουν την καλύτερη γωνία πάσας είτε διαγώνια είτε κάθετα. Αποτέλεσμα αυτού είναι να γίνεται ο ΠΑΟ προβλέψιμος και η αντιμετώπιση του Σόφο εύκολη, γιατί  η άμυνα θέλει να πάρει τη μπάλα από τα χέρια του όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ακόμα και όταν ο Σοφοκλής πασάρει η άμεση και γρήγορη λειτουργία των περιστροφών μπορεί να δράσει πολύ καταλυτικά στις έξτρα πάσες, ακριβώς γιατί πλέον τις περιμένουν και τις γνωρίζουν όλοι. Στήνονται τα double & triple teams προσπαθώντας να εμποδίσουν το καλό οπτικό πεδίο του Σόφο και μόλις η μπάλα φεύγει από τα χέρια του, ιδίως προς το τέλος της επίθεσης, όλοι τρέχουν στον κοντινότερο παίχτη, που σουτάρει μεν, αλλά με πίεση και χρόνου και αντιπάλου δε.

Ακόμα και όταν λείπει ο Σόφο όμως, ο Άρτζι μοιάζει να προσπαθεί να παίξει το δικό του "σκεπτόμενο μπάσκετ" όπως αρέσκεται να λέει ποστάροντας τον οποιονδήποτε έχει ένα αβαντάζ. Στην ουσία βάζει την ομάδα του να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, περιμένοντας τη βοήθεια του αντιπάλου για να λειτουργήσει η κυκλοφορία της μπάλας. Και ξαναλέω, όταν τα μακρινά σουτ μπαίνουν (βλ. Λιουμπλάνα) όλα βαίνουν καλώς, αλλά όταν αυτό δε γίνεται (ΟΣΦΠ-ΙΚΑΡΟΣ) ο ΠΑΟ περιορίζεται στους 65 περίπου πόντους. Αυτό που επίσης μου κάνει εντύπωση είναι ότι έχει περιοριστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό το p&r είτε από την κορυφή είτε από τα πλάγια, παρόλο που οι ΔΔ, Ούκιτς, Κίτσεν μπορούν να το παίξουν (και οι Λάσμε-Σόφο να ακολουθήσουν), με συνέπεια όταν γίνει η λεγόμενη αυτή έξτρα πάσα η μόνη λύση να είναι το σουτ. Κοίταζα επίμονα όλα τα ποσταρίσματα παιχτών του ΠΑΟ και διαπίστωσα ότι δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα κοψίματα μέσα στη ρακέτα από τους υπόλοιπους παίχτες, οι οποίοι μένουν ακροβολισμένοι. Μόνο τον Πάνκο κάποιες ελάχιστες φορές είδα να κάνει κίνηση στην πλάτη του Σοφοκλή για να δεχτεί την πάσα, παρόλο που και ο Μασιούλις και ο Μπράμος μπορούν να παίξουν το παιχνίδι αυτό. Ακόμα και η απόσταση των δύο ψηλών στο λεγόμενο high-low είναι αρκετά μεγάλη δίνοντας στην άμυνα την ευκαιρία να προλάβει να καλύψει ενδεχόμενη πάσα προς τα έξω.

- Τα ζευγάρια. Δεν είναι κοινό μυστικό ότι μέσα σε κάθε ομάδα υπάρχουν ζευγάρια που κουμπώνουν μεταξύ τους είτε ψηλοί είτε κοντοί. Στην ολοκαίνουρια ομάδα του ΠΑΟ αυτά ακόμα αναζητούνται με συνέπεια να διαταράσσεται η χημεία όλης της ομάδος. Ο Άρτζι προσπαθεί να παντρέψει τον Ούκιτς με τον Διαμαντίδη αλλά μέχρι τώρα ο Κροάτης παίζει καλύτερα και πιο απελευθερωμένα χωρίς τον αρχηγό, ο οποίος με τη σειρά του δεν έχει καλό timing με τον συμπαίχτη του ιδίως στα ξεμαρκαρίσματά του. Ο Κροάτης κρατά πολύ τη μπάλα στα χέρια και αν δεν κάνει την πρώτη πάσα άμεσα μέτα συνήθως κατεβάζει το κεφάλι και εφορμά ή προσπαθεί σώνει και καλά να βρει τον εκάστοτε ψηλό. Ο Κίτσεν που ίσως θα ταίριαζε καλύτερα φαίνεται μετά τον τραυματισμό του έξω από τα νερά του, φοβισμένος, αγχωμένος και χωρίς πρωτοβουλία θέτοντας ακόμα και αυτή τη συμμετοχή του στην ομάδα εν αμφιβόλω. Στους ψηλούς ο Σόφο μάλλον ταιριάζει πιο πολύ με τον Πάνκο που έχει στο οπλοστάσιό του το σουτ με πρόσωπο στο καλάθι, αλλά και οι δύο μαζί είναι πολύ ευάλωτοι αμυντικά και στα ριμπάουντ με συνέπεια ό,τι βάζουν στην επίθεση να το δέχονται στην άμυνα. Το αντίθετο ισχύει με τους Τσαρτσαρή-Λάσμε οι οποίοι στην άμυνα καλύπτουν καλά τις τρύπες, αλλά στην επίθεση δεν έχουν καταφέρει να συνεργαστούν μεταξύ τους σχεδόν καθόλου, καθώς δε θυμάμαι καν να έχουν ανταλλάξει έστω μια ασσίστ μεταξύ τους, ακόμα και σε παιχνίδι high-low. Ο Μασιούλις μάλλον κουμπώνει με τον Μήτσο καλύτερα, ενώ ο ρόλος των Ξανθόπουλου-Γιαννόπουλου-Σκορδίλη-Άρμοστρονγκ ακόμα αγνοείται. Οι μικρές "χημείες" επηρεάζουν τελικά τη μεγαλύτερη ομαδική χημεία.

- Ο ρόλος του ΔΔ. Ο κόουτς των κυπελλούχων πρέπει να κάνει μια ειλικρινή συνομιλία με τον αρχηγό του. Η φύση του παιχνιδιού του Διαμαντίδη ΔΕ μπορεί να είναι η ίδια με αυτή που ήταν τόσα χρόνια επί ημερών του Ζοτς. Τότε ο Μήτσος μπορούσε να οργανώνει, να παίζει άμυνα, να κατεβάζει ριμπάουντ, να μοιράζει ασίστ, να κλέβει και να κόβει και κάπου κάπου να στάζει και κανένα τρίποντο. Πολύ σωστά ο Πεδουλάκης θέλησε φέτος να τον αποφορτίσει από κάποια πράγματα, όπως το κατέβασμα της μπάλας και το κυνηγητό του αντίπαλου καλύτερου επιθετικού, αλλά αυτό δε φτάνει. Δε γίνεται στο χθεσινό ματς ο Μπράμος, ο Πάνκο, ο Λάσμε, ο Κίτσεν να έχουν περισσότερες επιθετικές προσπάθειες από τον αρχηγό τους. Μοίρασε 8 ασσίστ θα μου πει κάποιος,αλλά αξία θα είχαν αν το νούμερο ήταν 18!! Μη σας φαίνεται περίεργο, καθώς κάθε αντίπαλος κόουτς τις 6-8 ασσίστ του Μήτσου τις "αγοράζει" εύκολα αν μπορεί με αυτόν τον τρόπο να τον κάνει να σκοράρει μόνο από βολές. Πρέπει να γίνει πιο επιθετικός, να δουλέψει πιο πολύ η επίθεση της ομάδος του για να του δώσει είτε σουτ είτε χώρο να επιτεθεί, αλλιώς οι δύσκολες βραδιές θα συνεχιστούν. Και ο ίδιος ο Μήτσος πρέπει να το αντιληφθεί αυτό, καθώς δίπλα του δεν περιμένουν να σκοράρουν οι Νίκολας-Φώτσης-Σάρας-Μπατίστ αλλά μικρότερης ποιότητας και εμπειρίας παίχτες που αποζητούν από αυτό καθοδήγηση και ηγεσία. Το δημιουργικό του παιχνίδι θα είναι πάντα απαραίτητο για την ομάδα του, αλλά πλέον χρειάζεται και σκορ και μάλιστα σε σταθερή βάση και όχι στο τέλος των επιθέσεων όταν συνήθως καταλήγει η μπάλα στα χέρια του.

- Το ρόστερ. Όταν κάνεις 10-12 καινούριες προσθήκες είναι στατιστικά βέβαιο ότι κάποιες θα είναι από ελαφρώς έως εντελώς λανθασμένες. Για αυτό και άλλωστε οι ομάδες μπορούν να κάνουν αλλαγές μεσούσης της σαιζόν, για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Εδώ κοτζάμ Μεσίνα αρχές Νοέμβρη άλλαξε ξένο, γιατί ο ΠΑΟ να κάνει κάτι διαφορετικό? Αρκεί βεβαίως να υπάρχουν τα χρήματα. Η αίσθησή μου είναι ότι το ρόστερ του ΠΑΟ φωνάζει για τουλάχιστον μια αλλαγή ξένου στη θέση του Άρμοστρονγκ που μάλλον αποκτήθηκε πάνω στην αγωνία της αναμονής της απάντησης του Λάσμε και που μέχρι τώρα έχει δείξει παντελή έλλειψη προσαρμοστικότητας. Νομίζω ότι ένα καθαρόαιμο 4άρι με αξιόπιστο μακρινό σουτ και ικανότητα στο αμυντικό ριμπάουντ είναι αυτό που χρειάζεται ο ΠΑΟ, με άλλα λόγια έναν νεότερο Τσαρτσαρή, προσθήκη που θα τον βοηθήσει και στην επιθετική του λειτουργία αλλά και στην αμυντική καθώς μη ξεχνάμε ότι ο γηραιότερος Τσαρτσαρής ήδη βαδίζει στα 34 ενώ ο Πάνκο είναι 35 πατημένα. Πολλοί αναφέρουν ότι καλό θα ήταν να γινόταν μια κίνηση και στο backcourt, καθώς ο Ούκιτς δεν φαίνεται να πείθει ως κουμανταδόρος και ο Κίτσεν να μη δικαιώνει τα όσα καλό λόγια ακούγονταν στα φιλικά, βάζοντας υποψηφιότητα για αλλαγή. Ίσως εκεί θα ήταν συνετό να περιμένει μέχρι τον Ιανουάριο προκειμένου να έχει σχηματίσει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για τους δύο αυτούς παίχτες, καθώς δεν εγγυάται κανείς ότι η οποιαδήποτε αλλαγή θα έχει αμέσως ευεργετικά αποτελέσματα.

- Ο κόουτς. Το παλεύει πολυ ο Πεδουλάκης, αυτό νομίζω ότι είναι εμφανές στον οποιονδήποτε. Το είπε και ο ίδιος άλλωστε ότι αυτή είναι η ευκαιρία της ζωής του και θα παλέψει για να μην πάει χαμένη. Πολλά πράγματα και για αυτόν είναι καινούρια σε βαθμό σχεδόν...αδικίας!!! Νομίζω όμως ότι ίσως προσπαθεί πολύ να κάνει μερικά πράγματα που έχει στο μυαλό του και αυτό καμιά φορά του γυρίζει μπούμερανγκ. Ψάχνει, παλεύει, αναλύει να βρει το καλύτερο δυνατό που θέλει, συμμετέχει στο παιχνίδι, δίνει οδηγίες, αλλά η αίσθηση που προκύπτει είναι αυτή του -σχετικώς- αγχωμένου προπονητή. Δοκιμάζει συνεχώς καινούρια σχήματα, οι παίχτες του μπαίνουν και βγαίνουν με ταχύτητα αλλαγών του χαντμπολ, ενώ συχνά τα time-outs σαν να είναι ελαφρώς καθυστερημένα 1-2 φάσεις. Και για αυτόν τα πάντα είναι καινούρια και προσπαθεί όσο μπορεί ταχύτερα να διδάξει και να παρουσιάσει τη δική του μπασκετική πρόταση, πράγμα απολύτως κατανοήτο και σεβαστό, εντούτοις καμιά φορά η ηρεμία και η ψυχραιμία είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι.

Αυτά τα ολίγα εγώ διέβλεψα...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

RetroGames: Μπάκλερ - Παναθηναϊκός (93/94)




To 3-ponto.blogspot.com θυμάται μία ακόμη παράσταση του Νίκου Γκάλη για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Αυτή τη φορά είναι η Μπάκλερ Μπολόνια η άτυχη της βραδιάς του νέου μεγάλου αστεριού της Ευρώπης , του Γιουγκοσλάβου Πέντραγκ Ντανίλοβιτς .
Η απόλαυση συνεχίζεται…

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ατόφια μπασκετική ράτσα

 Εδώ και καιρό στριφογύριζε στο μυαλό μου η ιδέα να γράψω κάτι για πάρτη τους, καθώς ανέκαθεν ασκούσαν μια μπασκετική γοητεία επάνω μου. Πρόσφατα συνομιλούσα με έναν φίλο μου, ο οποίος μου εξεθείαζε τους Ισπανούς και την τρομερή τους εθνική ομάδα θεωρώντας τους ως την κορυφαία σύγχρονη σχολή μπάσκετ. Διαφώνησα. Αναφερθήκαμε στη χρόνια και δικαιωμένη -λόγω αμέτρητης παραγωγής ταλέντων, προπονητών, εθνικών και συλλογικών επιτυχιών- κυριαρχία της Γιουγκοσλαβικής σχολής ιδιώς των προηγουμένων δεκαετιών αλλά συμφωνήσαμε ότι πλέον περνάει μια περίοδο κρίσης, η οποία είναι κυρίως εμφανής στη μη παραγωγή νέων ταλαντούχων γενιών, πράγμα που φαίνεται και στην Εθνική τους Ομάδα όλο και πιο έντονα. Ακροθιγώς κάναμε νύξη για την παρηκμασμένη Ιταλία, τους νεόπλουτους Τούρκους και τους αμερικανοθρεμμένους Γάλλους, για να καταλήξουμε, μετά από πολύ τσίπουρο, να με κοιτάει στα μάτια σχεδόν ειρωνικά περιμένοντας την απάντησή μου στο ατράνταχτο επιχείρημα του σχετικά με την τη κραταιά Ισπανική σχολή.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS