Το 3-ponto βγαίνει απ’ το χρονοντούλαπο της Ιστορίας γιατί δεν μπορεί να μείνει κλεισμένο μέσα. Όχι μετά τα όσα συμβαίνουν γύρω απ την (πάλαι ποτέ?) επίσημη αγαπημένη.
Να ξεκαθαρίσω πως στα χρόνια της επικοινωνίας μας μέσω του 3-ponto έχουμε
αποδείξει την αγάπη μας για την Εθνική. Αυτή είναι και η αιτία που μας
αναγκάζει να παίρνουμε στυλό και χαρτί μετά από πολύ καιρό.
Τελειώνω με τους προλόγους, που κουράζουν μιας και είμαι
αρκετά ντεφορμέ μετά από τόσο καιρό, μπαίνοντας στο θέμα.
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάναμε ως μπάσκετ στο σημείο να
συγκρινόμαστε με την Εθνική του ποδοσφαίρου. Δεν έχει περάσει δα και πολύς
καιρός όταν στο ποδόσφαιρο χάναμε από τα Φερόε και τις άλλες υπερδυνάμεις του
ποδοσφαίρου. Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν ότι χάναμε. Ήταν η εικόνα που έβγαζε
εκείνη η Εθνική: Κατάντια, σαπίλα, δυσοσμία. Με μία λέξη αν θέλετε:
π-ρ-ο-β-λ-η-μ-α.
Στα δικά μας της πορτοκαλί θεάς η εικόνα είναι ίδια.
Φαίνεται πεντακάθαρα απ το σαλόνι κάθε μπασκετόφιλου που κάθισε να δει τα
παιχνίδια: Καμία διάθεση να παίξουμε δυνατά (ελληνικό στοιχείο στο παρελθόν),
ανύπαρκτο επιθετικό πλάνο, κουρασμένα πόδια, χαλασμένο μυαλό, αρρωστημένη
νοοτροπία. Ο Μπουρούσης να μουρμουράει
σαν κακομαθημένο παιδάκι, ο Παπανικολάου να θυμίζει βετεράνο, ο Καλάθης να μην
ξέρει (?) πώς να ηγηθεί μιας ομάδας, ο Σλούκας να παίζει σαν ξενερωμένος, ο
Παππάς να δείχνει πόσο προβληματικός μπορεί να γίνει, ο Πρίντεζης να είναι euroleague player αλλά
για ένα 15λεπτο, ο Μίσσας να τον βλέπεις και να τον λυπάσαι γιατί απλά δεν
μπορεί.
Αλλά αυτοί είναι οι εύκολοι στόχοι: Φαίνονται στις οθόνες.
Υπάρχει και ο «νονός» που δεν φαίνεται.
Αλήθεια επειδή δεν παρακολουθώ τόσο στενά, τον έδειξε καθόλου η
τηλεόραση αυτές τις ημέρες? Το
δημιούργημα είναι όλο δικό του.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν εστιάζω στα αποτελέσματα. Η Γαλλία
είναι ανώτερή μας, με την Σλοβενία είμαστε ισοδύναμη αλλά στα clutch points μειονεκτούμε
εκωφαντικά. Μπορεί και να χάναμε και με των
προηγουμένων δεκαετιών τις ομάδες
. Η ατμόσφαιρα είναι που με στεναχωρεί: Η συμπεριφορά ως προς τον Αντετοκούμπο
(που και αυτός έχει μερίδιο ευθύνης φυσικά), τα χαστούκια στο σαλόνι του
ξενοδοχείου, οι τεχνικές ποινές, τα γκολ φάουλ, τα «θα μιλήσουμε για όλα μετα
το Ευρωμπάσκετ» του Μίσσα, τα «φταίμε όλοι κοντοί , ψηλοί του Σλούκα», τo instagram του
Αγραβάνη…
Προβληματική περίοδος ήταν και το 1999-2003. Έχουμε
ξαναπεράσει περιόδους όπου κατεβήκαμε σκαλί αγωνιστικά. Στο Ευρωμπάσκετ του
2003 η τότε ομάδα αγωνιστικά έμοιαζε πολύ με την τωρινή: Ο Ιωαννίδης ήταν
φανερά παρωχημένος για το τότε μπάσκετ, η ομάδα έψαχνε ηγέτη, στον Τσακαλίδη
κάνανε όλα τα screen οι αντίπαλοι για να
μπαίνουν ανενόχλητη στη ρακέτα (σας θυμίζει κάτι?). Οι αγωνιστικές αδυναμίες
έμοιαζαν αρκετά. Η τότε νοοτροπία δεν ήταν το φετινό χάλι. Χάναμε σαν ομάδα γιατί απλά είμασταν μέτριοι
(ασχέτως αν εμείς νομίζαμε ότι είμασταν καλοί). Στεναχωριόμασταν, βρίζαμε,
ξεσπούσαμε, απογοητευόμασταν, ξαναβρίζαμε λίγο ακόμα αλλα στο τέλος της ημέρας
δεν νιώθαμε το φετινό: ντροπή.
Στο ποδόσφαιρο αναλύθηκαν
τα αίτια της παρακμής και τώρα γίνεται μία προσπάθεια να πάμε παρακάτω. Στο
μπάσκετ πότε επιτέλους θα πάμε παρακάτω? Γιατί πρέπει να δώσει τη λύση ο
φυσικολογικός κύκλος της ζωής δηλαδή?
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου