Ευρωμπάσκετ ή Νατουραλιζομπάσκετ;

Όπως οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) φίλοι του blog, παρακολούθησα κι εγώ προχθές τον αγώνα Ελλάδα- Κροατία. Όπως σε κάθε αγώνα μπάσκετ που βλέπω, ήμουν εντελώς απορροφημένος από το παιχνίδι, μέχρι που συνειδητοποίησα πως στην πεντάδα της Κροατίας υπήρχε κάποιος Ντοντέι Ντρέιπερ. Σταμάτησα για λίγα λεπτά να ασχολούμαι με το παιχνίδι. Τι να σας πω… με ξένισε πάρα πολύ! Μα είναι δυνατόν να υπάρχει Αμερικανός παίκτης στην εθνική Κροατίας; ΤΗΣ ΚΡΟΑΤΙΑΣ;;;

Εντάξει, μπορώ να καταλάβω πως από τη στιγμή που ξεκίνησε το όλο θέμα με τους «νατουραλιζέ» παίκτες, θα συμμετείχαν αργά ή γρήγορα στις εθνικές ομάδες των χωρών που τους έδιναν διαβατήριο. Αλλά είχα στο μυαλό μου χώρες που μπορεί να έβγαζαν 1-2 παίκτες κάθε 10 χρόνια και οι εθνικές τους ομάδες δε θα είχαν στον ήλιο μοίρα χωρίς τους ποιοτικούς Αμερικανούς. Γι’ αυτό και μπορώ, στο μυαλό μου, να δικαιολογήσω την παρουσία του Μακάλεμπ στα Σκόπια, του Κουκ στο Μαυροβούνιο, του Ντόμερκαντ στη Βοσνία. Πραγματικά πιστεύει κανείς πως θα είχαν ποτέ την ευκαιρία αυτές οι ομάδες να είναι ανταγωνιστικές σε τελική φάση Ευρωμπάσκετ χωρίς τους Αμερικανούς να τους οδηγούν;

Αλλά η συμμετοχή Αμερικανού στην εθνική ομάδα της Κροατίας είναι άλλο πράγμα. Μια χώρα με μεγάλη παράδοση στο άθλημα, μια χώρα που μαζί με τη Σερβία και τα τελευταία χρόνια τη Σλοβενία, συνεχίζει τη μεγάλη γιουγκοσλαβική σχολή. Μια χώρα που έχει βγάλει μερικούς από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του αθλήματος και κάποιες από τις καλύτερες ομάδες που είδε η Ευρώπη. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το μέγιστο Ντράζεν Πέτροβιτς, τον τεράστιο Τόνι Κούκοτς, το φοβερό Ντίνο Ράτζα, τις διαστημικές Τσιμπόνα και Σπλιτ των 80s;

Θα μου πείτε «εντάξει, το έχουν κάνει κι άλλοι πριν τους Κροάτες». Σύμφωνοι. Αλλά έχοντας μεγαλώσει με όλους και όλα τα παραπάνω, δεν μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα από όσα έχουν προηγηθεί. Ίσως λίγο με το έκτρωμα της συμμετοχής του Χόλντεν στην εθνική Ρωσίας (θα τρίζουν τα κόκκαλα του Στάλιν!). Όμως δεν έχω τους Ρώσους στο ίδιο επίπεδο με τους Κροάτες. Για να είμαι ακριβοδίκαιος οι Κροάτες δε φάνηκαν ιδιαίτερα μετά την τετραετία ’92-’96. Όχι ότι οι Ρώσοι «έκαναν παπάδες»… Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, είχαν 2 χάλκινα σε Ευρωμπάσκετ ‘97 και Μουντομπάσκετ ’98, ασημένιο στο Ευρωμπάσκετ του ‘93 και φυσικά το χρυσό του ’07. Καθαρά προσωπική μου άποψη όμως είναι πως οι Κροάτες αδίκησαν την εθνική τους ομάδα μετά το 1996 με εξαίρεση την 6^η θέση των Ολυμπιακών του 2008. Θα είχαν πολύ περισσότερες διακρίσεις στη δεκαετία του ’90 και στις αρχές της επόμενης αν κατέβαιναν σε όλες τις διοργανώσεις «πάνοπλοι». Τις περισσότερες φορές έλειπαν ένα ή περισσότερα αστέρια τους από τα μεγάλα τουρνουά σε αντίθεση με τους Ρώσους που κατέβαιναν πλήρεις. Επίσης, οι Κροάτες είναι άξιοι συνεχιστές της γιουγκοσλαβικής σχολής αφού και ελκυστικό μπάσκετ έπαιζαν πάντα και μεγάλους παίχτες έβγαζαν. Η πρώην σοβιετική χώρα που παίζει ωραίο μπάσκετ (για μένα το καλύτερο στην Ευρώπη) και βγάζει μεγάλους παίχτες δεν είναι η Ρωσία, αλλά η Λιθουανία. Η Ρωσία έβγαλε καλούς παίχτες αλλά με εξαίρεση τον Κιριλένκο κανένα μεγάλο. Μια καλή γενιά με Καράσεφ, Κισούριν, Πανόφ, Κουντέλιν, Πασούτιν, Μιχαήλοφ, Μπαζάρεβιτς τους έδωσε και τα 3 μετάλλια τη δεκαετία του ’90. Θυμηθείτε τί είχε η Λιθουανία την ίδια εποχή και θα βεβαιωθείτε για το ποιοι τραβούσαν το κουπί στη Σοβιετική Ένωση. Σαμπόνις, Μαρτσουλιόνις, Χομίτσιους, Καρνισόβας, Κουρτινάιτις, Εϊνίκις, Στομπέργκας, Ζουκάουσκας, Αντομάιτις. Οι Λιθουανοί μάλιστα συνέχισαν την παραγωγή αφού ακολούθησαν οι Γιασικεβίτσιους, Σισκάουσκας, Ματσιγιάουσκας, Σονγκάιλα, Λαβρίνοβιτς, Κλέιζα, Καλνιέτις. Οι Ρώσοι πλην Κιριλένκο έχουν να επιδείξουν μόνο τον Κριάπα αφού ο Μόνια δε δικαίωσε τις προσδοκίες. Από τους Κροάτες μετά το 1996 τη σημαία ψηλά κράτησαν μόνο ο Μουλαομέροβιτς, ο Πλάνινιτς, ο Πρκάτσιν και τελευταία ο Ούκιτς που ήταν παρόντες στις περισσότερες διοργανώσεις. Ο Ράτζα με τον Κόμαζετς και το Βράνκοβιτς δεν ξανασυμμετείχαν μετά τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα ενώ θαυμάσαμε τον Κούκοτς άλλη μια φορά στο Ευρωμπάσκετ του ’99. Πιστεύω πως πλην Βράνκοβιτς μπορούσαν να παίζουν άνετα μέχρι το 2001 στην Κωνσταντινούπολη. Και πείτε μου αν θα είχαν περισσότερες επιτυχίες ή όχι! Αλλά και μετά από αυτούς, σε 2-3 διοργανώσεις κατέβηκαν οι Βούισιτς, Γκίριτσεκ και Κασούν. Αυτοί οι παίκτες θα έδιναν στην εθνική Κροατίας αυτό που χρειαζόταν για να μη χάνει στις λεπτομέρειες στη φάση των 8, όπως συνέβαινε συνήθως.

Κούρασα όμως με τις σκέψεις μου και ήθελα απλώς να καταλήξω στο ότι έχω στο μυαλό μου την Κροατία ως μπασκετικά ανώτερη της Ρωσίας και γι’αυτό δε θεωρώ τη συμμετοχή του Χόλντεν στη Ρωσία εξίσου «βαριά» με αυτή του Ντρέιπερ στην Κροατία! Ούτε με πολλές άλλες περιπτώσεις «νατουραλιζέ» παιχτών σε μεγάλες και παραδοσιακές δυνάμεις. Οι Κάρλτον Μάιερς (Μ.Βρετανία) και Γκρέγκορ Φούτσκα (Σλοβενία), εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία πριν κλείσουν τα 20 και έπαιξαν χρόνια στα πρωταθλήματά της. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για τον Ιμπάκα (Κογκό) που παίζει τώρα στην Ισπανία, ωστόσο δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτή η γενιά της Ισπανίας δεν έχει άξιους βέρους Ισπανούς παίκτες και έπρεπε να επιλεγεί αυτός. Στην ίδια κατηγορία μπαίνει ακόμα και ο Τσακαλίδης που ήρθε στην Ελλάδα σε αρκετά νεαρή ηλικία. Δε μιλάω βέβαια για Καλάθη, Κουφό και Μπράμο καθώς προέρχονται από μετανάστες 3^ης-4^ης γενιάς επομένως έχουν καθαρά ελληνικές ρίζες. Ούτε θεωρώ πως πρέπει να συμπεριλάβω στην ίδια κατηγορία τους Γιούην (Τζαμάικα), Ολάζουον (Νιγηρία), Ντενγκ (Σουδάν) και Κέημαν(ΗΠΑ). Οι ΗΠΑ είναι πολυεθνικό κράτος και μάλιστα Γιούην και Ολάζουον αγωνίστηκαν πολλά χρόνια στο ΝΒΑ. Πολυεθνικό κράτος είναι και η Αγγλία και υπάγεται κιόλας στην κατηγορία των χωρών που μπασκετικά… θέλουν ένα ξένο χέρι βοηθείας (Ντενγκ και μακάρι στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου να δούμε και τον Μπεν Γκόρντον). Όσο για τον Κέημαν; Ε, δικαιούται και ο Ντιρκ καμιά ανάσα!

Για να τελειώνω γιατί το πήγα πολύ μακρια και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό, πιστεύω πως οι ποιοτικοί παίκτες που είτε δε χωράνε στην εθνική ομάδα της χώρας τους (ως επί το πλείστον Αμερικανοί), είτε προέρχονται από τριτοκοσμικές μπασκετικά χώρες μπορούν να ανεβάσουν το επίπεδο των διεθνών διοργανώσεων ως «νατουραλιζέ». Δε νομίζω όμως πως χώρες με μεγάλη παράδοση έχουν ανάγκη από τέτοιους γι’ αυτό και θεωρώ «φάουλ» και μάλιστα αντιαθλητικό τη συμμετοχή του Ντρέιπερ στη εθνική Κροατίας. Μένει δηλαδή να δούμε τον Μπατίστ με την εθνική Ελλάδας, τον Μάρκους Μπράουν με την εθνική Λιθουανίας, το Λορενς Ρόμπερτς με την εθνική Σερβίας και (αν δεχθούμε τελικά ότι δεν πιάνεται ο Ιμπάκα) τον Πιτ Μάικλ με την εθνική Ισπανίας. Ε, μετά δεν ξέρω αν θα πρέπει να συνεχίσει να ονομάζεται ΕΥΡΩμπάσκετ.