Θέλω αλλά δε ξέρω αν πρέπει..Αν αξίζει..

- Σέβομαι κάθε προπονητικό πλάνο, ακόμα κα αν αποδειχθεί λάθος, γιατί συνήθως προέρχεται από προεργασία, ανάλυση και τακτική προετοιμασία. Εξάλλου λάθη κάνουν μόνο όσοι ΔΕΝ πράττουν ή δεν παίρνουν αποφάσεις. Στο κομμάτι της άμυνας, που είναι και το δυνατό μας, είμασταν πολύ καλοί, εξάλλου οι 64 πόντοι το αποδεικνύουν. Πόσους λιγότερους να δεχτούμε? Κάποιες μεμονωμένες φάσεις θα υπάρχουν πάντα, όπως αναλύθηκαν από τους συνεργάτες μου, παρόλα αυτά νομίζω ότι σχεδόν αγγίξαμε το καλύτερο δυνατό μας. Τι γίνεται όμως από επίθεση?? Πολλή στατικότητα, πολλή ντρίπλα, καμία προσπάθεια για αιφνιδιασμό, σχεδόν καθόλου διείσδυση παρόλο που στην αρχή αυτό μας έδωσε κάποιους πόντους. Δεν γίνεται με 56 πόντους να κερδίσεις, δε γίνεται με μια τόσο γρήγορη και "ελαφριά" ομάδα που έχεις να μην κυνηγήσεις, έστω με σχέδιο, το γρήγορο καλάθι, αδιανόητο να μην υπάρχει εντολή οι περιφερειακοί μας να βάλουν τη μπάλα στο παρκέ και να μην προσπαθήσουν να φτάσουν all the way. Πολύ περισσότερο δε, όταν το αμυντικό ριμπάουντ είναι στις περισσότερες περιπτώσεις εξασφαλισμένο άρα και η πρώτη πάσα μπορεί να γίνει άμεσα.

- Σουτάραμε 21 τρίποντα εναντίον των Ρώσων και βάλαμε 6. Χθες το ποσοστό μας ήταν ακόμα χειρότερο, τι άλλο χρειαζόμαστε ως ομάδα -παίχτες και προπονητής- να καταλάβουν ότι τα μακρινά σουτ ΔΕΝ είναι και δε μπορεί να είναι αξιόπιστη επιθετική μας επιλογή. Μέχρι και ο Καϊμακόγλου από την κορυφή με παίχτη μπροστά του σούταρε για 3 και η μπάλα βρήκε μόνο ταμπλό, ενώ ακόμα και ο Μπουρούσης βρέθηκε στο τρίποντο στο β΄ημίχρονο να σουτάρει όταν το σκορ ήταν κλειστό!! Δύο τινά γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις, ή φτιάχνεις μερικά plays για τους καλούς σου σουτέρ (Φώτση-Βασιλειάδη) ή δίνεις εντολή για παιχνίδι στο low-post και διεισδύσεις για να κοπούν μαχαίρι τα υπόλοιπα ή έστω να περιορίσεις τα 20+ σουτ σε κάθε παιχνίδι. Τόσα πολλά σουτ από ομάδα ΜΗ κλασσικών σουτέρ, δείχνει έλλειψη επιθετικού πλάνου ή εστω εναλλακτικών αν το βασικό δε λειτουργήσει.

- Πιο γρήγορες αντιδράσεις από τον κόουτς μας. Ο Μπουρούσης στο τέταρτο δεκάλεπτο μένει εκτός παχινδιού για σχεδόν 6 λεπτά, κρυώνει, βγαίνει εκτός ρυθμού, ενώ στο μεταξύ η μπάλα ΔΕΝ πηγαίνει στον Κουφό, παρόλο που ο Νοά είτε είναι εκτός παιχνιδιού είτε έχει φάουλ!!! Ο Παπανικολάου ξεκινάει ζεστός με δύο καλαθάκια, αλλά μεταφέρεται στη θέση 2 με τον Μπράμο δίπλα του και μετά βγαίνει κάθεται στον πάγκο, ενώ -σωστός ο Gangster- ο Μπατούμ με τα εξαιρετικά αθλητικά του προσόντα κάνει πάρτι με τον Βασιλειάδη που τον χάνει σε ΚΑΘΕ φάση!! Στην άμυνα, αφόυ ο Πάρκερ μας βάζει ένα εύκολο σουτάκι μετά από σκριν στον Μπουρούση, μας έβαλε άλλο ένα και μετά άλλο ένα, ενώ ο Μπουρούσης περίμενε την κάθετη πάσα στον..................Μπατίστ!!!

-Ο Ντε Κολό -παρεπιπτόντως η μηχανική στο σουτ του είναι μνημειώδης- κάποια στιγμή πήρε το ριμπάουντ και έκανε coast to coast φτάνοντας μέχρι το lay-up, προσφέροντας δύο εύκολους πόντους, καθώς μας βρήκε χωρίς αμυντικό transition. Οι δικοί μας παίχτες προφανώς από μια ταχύτητα και πάνω στο ανοιχτό παιχνίδι έχουν "κόφτη" που δεν τους επιτρέπει να πηγαίνουν, γιατί άλλη λογική εξήγηση εν έτει 2011 ως προς πλήρη απουσία προσπάθειας έστω αιφνιδιασμού, δε μπορώ να βρω, ειλικρινά. Και αν κάποιος προσπαθήσει, έστω φιλολογικά, να χρησιμοποιήσει τη φάση αυτή ως παράδειγμα, εύκολα διαπιστώνει ότι η ελληνική ομάδα στερείται -ή της στερεί ο τρόπος παιχνιδιού της- φαντασίας, ταχύτητας, ρίσκου, προσωπικότητας, τα οποία κατά τη γνώμη μου είναι απαραίτητα στοιχεία για κάποιον που στοχεύει ψηλά.

- Απέναντι στους Σέρβους προλαβαίνουμε να φέρουμε τον Σοφοκλή να "παίξει μια πλάτη" τον Κρίσιτς? Θα ήθελα πολύ να το έβλεπα αυτό. Πάντως οι Σέρβοι με έχουν απογοητεύσει εντελώς, καθώς μου φάινονται χωρίς ενέργεια, κίνητρο και φρέσκες ιδέες. Ίσως φταίει το ότι ο Ντούντα έχει παραχωρήσει τα κλειδιά της ομάδος στον Τεόντοσιτς περισσότερο από ότι συνήθως, καθώς μόνο χθες ο Μίλος είχε 9 λάθη (!!!!!) και 2/10 τρίποντα!! Δε βλέπω και μεγάλη όρεξη ή ομοψυχία μεταξύ τους για να πω και κάτι εξω-μπασκετικό. Στα χθεσινά time-out όλοι οι Ρώσοι ήταν γύρω από τον Μπλατ και τον άκουγαν με προσοχή κοιτάζοντας το πινακάκι, ενώ αυτός συζητούσε συνεχώς με τους συνεργάτες του. Στον πάγκο του "σοφού" υπήρχε μια ηρεμία, ο Ντούντα σαν να το συζητούσε με τους παίχτες, σαν να τους ρωτούσε, ενώ αυτοί συχνά κοίταζαν αλλού. Πάντως σε αυτό το επίπεδο ομάδα με καλούς παίχτες -εξαιρετικός πχ ο Σαβάνοβιτς- να εξαρτάται τόσο πολύ από τα κέφια του Μίλος δεν είναι συνηθισμένο και δεν αρμόζει σε μια τέτοια σχολή (σε αντίθεση με την Γερμανία πχ).

- Με τους Σέρβους μυστικά δεν υπάρχουν ένθεν κακείθεν, κατά συνέπεια το ερώτημα σχετικά με τη νίκη θα απαντηθεί στα τελευταία λεπτά και εκεί εν πολλοίς η καλή ή κακή κρίση του Τεόντοσιτς θα αποφανθεί οριστικά νομίζω. Το καλό είναι ότι δεν τους φοβόμαστε αλλά και ότι ίσως θα είναι πιο κουρασμένοι. Το κακό είναι ότι ούτε αυτοί μας φοβούνται και ο Ντούντα ξέρει ΟΛΟΥΣ σχεδόν τους παίχτες μας και τον τρόπο παιχνιδιού απέξω και ανακατωτά. Θα ανάψουν τα αίματα άραγε στο πρώτο σκληρό φάουλ, στο trash talking ή σε καμιά τρικλοποδιά? Οψόμεθα αν και έχει περάσει καιρός από το προτελευταίο Ακρόπολις.

- Ο τίτλος της ανάρτησης αυτής είναι και το επιμύθιό της. Θέλω να δω την ομάδα μας στο προλυμπιακό, αλλά δε ξέρω αν πρέπει ή αν αξίζει να πάρει τη θέση κάποιας άλλης ομάδας που παρουσίασε ένα καλύτερο αγωνιστικό πρόσωπο. Ίσως είναι καλύτερα η μεταβατική αυτή περίοδος που βιώνουμε να εξελιχθεί με σύμμαχο το χρόνο και την απόκτηση εμπειριών που, όπως όλοι διαπιστώσαμε, η ομάδα αυτή τις χρειάζεται άμεσα για να σφυρηλατήσει εκ νέου το χαρακτήρα της. Προτού τρέξει κανείς πρέπει πρώτα να σταθεί στα πόδια του, να περπατήσει και μετά να αρχίσει το τρέξιμο. Ο κόουτς και οι παίχτες χρειάζονται χρόνο και παραστάσεις, προπονήσεις και αγώνες χωρίς ακόμα την πίεση του αποτελέσματος προκειμένου να δείξουν την όποια τους "πρόταση" ολοκληρωμένη. Μέχρι να γίνει αυτό, θέλω την Ελλάδα να συμμετέχει παντού, απλά δε ξέρω αν αξίζει..