Η "Επίσημη Αγαπημένη" έκλεισε τις υποχρεώσεις της στη Λιθουανία, με τον αγώνα κατάταξης για την 5η-6η θέση, ηττούμενη από τους οικοδεσπότες με 73-69. Σε έναν αγώνα χωρίς όφελος ή ζημία και για τους δύο, οι Διεθνείς μας πάλεψαν για 40 λεπτά σαν να ήταν τελικός, αποδεικνύοντας σε όλους εμάς ότι δεν βρίσκονται τυχαία στην έκτη προνομιούχο θέση που οδηγεί στο Προ-Ολυμπιακό τουρνουά του Σαν Χουάν, σαν ενδιάμεση στάση για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. " Ένα σουτ σε βάζει στους τέσσερις και ένα σουτ σε βγάζει από την εξάδα"... Με αυτή τη δήλωση του V-span να περιγράφει ίσως καλύτερα από οτιδήποτε άλλο για το τι είναι το basket και γιατί αυτά τα παιδιά είναι άξια συγχαρητηρίων. Ίσως ήρθε η ώρα να συνταχθούμε άπαντες στο πλάι αυτών των παιδιών και να συνειδητοποιήσουμε ότι ΑΥΤΗ η Εθνική κέρδισε τη χρονική διορία και την εμπιστοσύνη μας. Ιδιαίτερα σχόλια τακτικής για το συγκεκριμένο παιγνίδι, μάλλον περιττεύουν. Απλά και μόνο θα αναφέρω ορισμένα σημεία που αξίζουν περίσσειας μνείας... Ένας συγκινητικός Παπανικολάου να μην αφήνει καμία φάση, συμπαρασύροντας όλους τους υπόλοιπους στο δικό του tempo...Ένας Βασιλειάδης, που ακριβώς μετά (λανθασμένα κατά τη γνώμη μου) την εξ ολοκλήρου ανάληψη ευθύνης για την ήττα μας από τη Γαλλία, να αποδεικνύει ότι αξίζει να είναι εκεί και στο Σαν Χουάν και στο Λονδίνο και να μπορεί να δώσει στην Εθνική αυτό που μας πονάει...το μακρυνό σουτ! Προσωπικα πιστεύω ότι η προσθήκη του V-span στο ρόστερ της Εθνικής θα δώσει στην Εθνική αυτό που της έλλειψε. Τον Καλάθη, που παρά τα όποια λάθη του, κατέδειξε ότι μπορεί να σηκώσει βάρος ηγέτη και τη μεγάλη του αδυναμία, το μακρυνό σουτ, η ψυχολογία του και φυσικά η δουλειά μπορεί να το κάνει δύναμη. Όπως ανέφερα δεν θα προβώ σε ιδιαίτερη ανάλυση και για αυτό ακριβώς το τελευταίο που θα ήθελα να σχολιάσω είναι τους Λιθουανούς φιλάθλους που ειλικρινά η στάση τους με συνεπήρε και υποσυνείδητα στριφογύριζε διαρκώς μία λέξη στο μυαλό μου: ΠΟΙΟΤΗΤΑ...Θυμάμαι ότι ο πρώτος αγώνας καλαθοσφαίρισης υψηλού επίπεδου που παρακολούθησα στη ζωή μου ήταν το 1986, όταν το κλειστό γήπεδο του Ναυπλίου φιλοξενούσε το φιλικό ματς προετοιμασίας για το Ευρωμπάσκετ του 1987 μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και του μεταγενέστερου δήμιου της...την Εθνική μας, που το "ΘΑΥΜΑ" έβγαλε όλους τους Έλληνες στους δρόμους σε απόλυτo πνεύμα ομόνοιας. Οι μνήμες, αν και μικρό παιδάκι...ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό μου. Έκτοτε, οποτεδήποτε βλέπω τα παιδιά με το εθνόσημο μέσα στις 4 γραμμές του παρκέ με πιάνει ρίγος και δεν μπορώ να λησμονήσω ότι η "Επίσημη Αγαπημένη" δεν σταμάτησε ΠΟΤΕ, να με κάνει περήφανο, όσο και αν σήκωσε τον πήχη...Πάντα έβρισκε τον τρόπο να τον ξεπεράσει!!!! 20 χρόνια μετά, στις 1η Σεπτεμβρίου του 2006 ταξιδεύοντας για πρώτη φορά στη ζωή μου, στην απέναντι μεριά του πλανήτη και συγκεκριμένα στο Denver....η Ελλάδα μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο ένταξης μου στις Η.Π.Α....Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη νίκη εναντίον της Εθνικής των Η.Π.Α. των LeBron James, Howard, Wade, Carmelo Antony (101-95) που αγγίζει, τον άθλο που πέτυχε ο Γκάλης και η παρέα του?.... Η παρέα όμως του '87 δεν ήταν η πρώτη που σήκωσε ψηλά το Ελληνικό basket...Ο από εχθές εκλιπών-μύθος Φαίδωνας Ματθαίου το 1949 ανέβασε την Εθνική για πρώτη φορά στο βάθρο κατακτώντας το Χάλκινο μετάλλιο, στο Ευρωμπάσκετ του Κάϊρου της Αιγύπτου, στην πρώτη συμμετοχή της Εθνικής μας σε Πανευρωπαϊκή διοργάνωση...
Για αυτούς και όχι μόνο, τους λόγους, το μπάσκετ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Εθνική Μας στο μυαλό και την ψυχή μου και για αυτό δεν μπορεί κανένα οπαδικό συναίσθημα να υπερκεράσει τα συναισθήματά μου για αυτή την ομάδα!!!! Με την προτροπή να πληθύνουμε τους Πελαργούς στο Σαν Χουάν...εύχομαι στο φέρελπι νέο αίμα μας να μη σταματήσει να πορεύεται στο δρόμο του Πάθους και να μη βάλουν ποτέ το ΕΓΩ πάνω από την ιστορία της φανέλας με το Εθνόσημο, όπως άλλωστε φέρεται και πράττει ο Αρχηγός τους! Εμείς θα είμαστε πλάι σας....
Για αυτούς και όχι μόνο, τους λόγους, το μπάσκετ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Εθνική Μας στο μυαλό και την ψυχή μου και για αυτό δεν μπορεί κανένα οπαδικό συναίσθημα να υπερκεράσει τα συναισθήματά μου για αυτή την ομάδα!!!! Με την προτροπή να πληθύνουμε τους Πελαργούς στο Σαν Χουάν...εύχομαι στο φέρελπι νέο αίμα μας να μη σταματήσει να πορεύεται στο δρόμο του Πάθους και να μη βάλουν ποτέ το ΕΓΩ πάνω από την ιστορία της φανέλας με το Εθνόσημο, όπως άλλωστε φέρεται και πράττει ο Αρχηγός τους! Εμείς θα είμαστε πλάι σας....
8 σχόλια:
''Επετεύχθη''ρε παιδιά..''ΕΠΕΤΕΥΧΘΗ''!!Το σκοτώσατε το ρήμα κ είναι κ στον τίτλο με κεφαλαία γράμματα!!
Ευχαριστούμε φίλε ανώνυμε...έχεις απόλυτο δίκιο...όσο και αν είναι στον τίτλο ωστόσο...ίσως είναι το τελευταίο που κοιτάει ο γράφων...Πάντα ευπρόσδεκτες οι όποιες διορθώσεις
Isiah σωστά το έγραψες, επιτεύχθη είναι και όχι επιτεύχθει, ο καθένας μπορεί να δει τη γραμματική για να το διαπιστώσει, έτσι για τη χαρά της γλώσσας.
Συγνώμη για την αβλεψία μου, έβλεπα επιτεύχθη
Παιδιά λάθη γίνονται από όλους είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω του γνωστού δαίμονα, είτε εκ παραδρομής... Ειλικρινά σας ευχαριστούμε όλους για τη σημαινούσης βαρύτητας αρωγή που μας προσφέρετε να διατηρούμε το επίπεδο τόσο του blog καθεαυτού, αλλά και της γλώσσας μας, υψηλά. Σας προτρέπουμε να μη σταματήσετε να το κάνετε ποτέ! Ευχαριστούμε.
Ιsiah εκείνο που πρωτίστως μετράει είναι να υπάρχει επικοινωνία , η γλώσσα να περιγράφει διαλεκτικά τα πράγματα, αυτός που την ακούει ή την διαβάζει να την αισθάνεται ότι είναι αληθινή και ακουμπάει την ουσία των πραγμάτων. Ανάμεσα στην σκύλλα – πιστή τήρηση ως θέσφατο των ακαδημαϊκών γλωσσικών κανόνων- και της Χάρυβδης-trendy και ασυνάρτητη καθημερινή γλώσσα- χάνουμε την ουσία. Το blog αυτό είναι εξαιρετικό όπως και να το δω.
Γιώργο σε ευχαριστούμε πολύ, για τα καλά σου λόγια...σε αυτό συνδράμετε όλοι εσείς με την ποιότητά σας. Όσον αφορά στα της γλώσσας μας...δεν θα μπορούσε να με εκφράζει περισσότερο η τοποθέτησή σου!! Η οριογραμμή μεταξύ σκύλλας και Χάρυβσης είναι πρακτικά αδιόρατη και αξιώνει εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς και βαθειά γνώση του τι υπηρετεί...
Παίδες go on!!(O ανώνυμος που έκανε τη διόρθωση είμαι!!)το μπλογκ είναι φοβερό απλά έχω ένα κολληματάκι με την ελληνική γλώσσα κ όσο να πεις ήταν λίγο...''κάπως''να το βλέπω στον τίτλο!!Πολύ καλό,ωστόσο,το κείμενο όσον αφορά την μπασκετική ουσία του! :)
Κωνσταντίνος Μανωλάκος.
Δημοσίευση σχολίου