Το 37ο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ οδεύει προς το τέλος του αφήνοντας μια γλυκιά γεύση στους Έλληνες φίλους του αθλήματος. Η Εθνική Ελλάδος είναι στην πρώτη εξάδα πετυχαίνοντας στο ακέραιο το μεγάλο της στόχο που δεν ήταν άλλος από το να πάρει το εισιτήριο για το Προολυμπιακό τουρνουά του 2012.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το επίτευγμά της. Κατάφερε να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο παρά τις πολλές απουσίες και τα πολλά νέα πρόσωπα. Έφτασε πολύ κοντά στην υπέρβαση της πρόκρισης στην τετράδα της διοργάνωσης. Το σημαντικότερο όλων: κατάφερε να γίνει ΟΜΑΔΑ. Αυτό που από την αρχή υποστήριζε ο Ζούρος και οι συνεργάτες του αποδείχτηκε εμπράκτως στο γήπεδο. Το προπονητικό τιμ και οι παίκτες δικαιώθηκαν 100%. Άλλωστε δεν είχαν τάξει σε κανέναν διακρίσεις και μετάλλια. Από την αρχή ο ρεαλιστικός τους στόχος ήταν η 8άδα και ο επιθυμητός η πρόκριση στο προολυμπιακό. Το κατάφεραν και με το παραπάνω. Ποιό ήταν το παραπάνω; Η εμφατική νίκη εναντίον των Σέρβων. Για μας που έχουμε βιώσει τις απανωτές οδυνηρές ήττες από τους "Πλάβι" στα 90's τέτοιες νίκες έχουν διπλή αξία. Και δε μιλάμε για αγώνα κατάταξης αλλά για ματς-τελικό επιβίωσης στον αγώνα προς την Ολυμπιάδα.
Ο Ηλίας Ζούρος κρίνεται απόλυτα επιτυχημένος και κερδίζει με το σπαθί του το δικαίωμα να σχεδιάσει με τους συνεργάτες του την Εθνική των επόμενων ετών. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του είναι ότι αναγκάστηκε (και κατάφερε) να αλλάξει όλο το σχεδιασμό της ομάδας τελευταία στιγμή καθώς 4 βασικοί παίκτες αποχώρησαν είτε πρίν το ξεκίνημα της προετοιμασίας (Μαυροκεφαλίδης, Περπέρογλου) είτε κατά τη διάρκεια αυτής (Σπανούλης, Σχορτσανίτης). Επίσης κατάφερε να κάνει τους υπόλοιπους να συμπεριφέρονται σαν ομάδα τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ. Χωρίς μεμψιμοιρία, με πολλή δουλειά και προχωρώντας βήμα βήμα παρουσιάσε μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα ικανή να "χτυπήσει" οποιοδήποτε παιχνίδι. Πολύ καλό βαθμό πήρε και στην προετοιμασία και σχεδιασμό των παιχνιδιών, κομμάτι στο οποίο σίγουρα πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα και στο υπόλοιπο προπονητικό τιμ (Πρίφτης - Μανωλόπουλος). Ειδικά στο ματς με τους Γάλλους η τακτική ήταν άψογη και αν ήμασταν λίγο πιο εύστοχοι στα σουτ το σχέδιο πρόκρισης θα ολοκληρωνόταν με επιτυχία.
Μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία έχουν και οι 3 παλιοί της ομάδας, Φώτσης , Ζήσης και Μπουρούσης. Ο αρχηγός ήταν ο πιο σταθερός παίκτης της Εθνικής στη διοργάνωση και αυτός που πάντα είχε το κρύο αίμα στα κρίσιμα σημεία να καθαρίσει τα ματς με τα φαρμακερά του τρίποντα. Βοήθησε σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού (σκορ - ριμπαουντ - άμυνα) και κράτησε μαζί με τους άλλους δύο το καλό κλίμα στα αποδυτήρια. Ο Νίκος Ζήσης, αν και ξεκίνησε νωθρά τη διοργάνωση, ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση του στα δύσκολα ματς κι έδειξε ότι μπορεί να έχει ηγετικό ρόλο στην ομάδα. Ειδικά στα παιχνίδια με Σλοβενία και Σερβία ήταν εξαιρετικός, ενώ στο ματς με τη Γαλλία μπορεί να μην του "βγήκαν" τα σουτ, αλλά ακολούθησε πλήρως το πλάνο των προπονητών πηγαίνοντας (μαζί με τον Καλάθη) το παιχνίδι στο ρυθμό που μας βόλευε. Ο Γιάννης Μπουρούσης τέλος πιο ολοκληρωμένος τεχνικά από ποτέ, αφού πλέον εκτός από πρόσωπο μπορεί να επιτίθεται πολύ καλά και με πλάτη στο καλάθι, πραγματοποίησε εκπληκτικές εμφανίσεις στα δύο ματς-τελικούς των δύο τελευταίων ημερών και εξέθεσε τους πολυδιαφημισμένους NBAers Νοά και Κρστιτς.
Εκτός από τους τρεις ηγέτες, και οι υπόλοιποι είχαν σημαντική συνεισφορά, ακόμα και ο Σλούκας που δεν αγωνίστηκε πολύ, καθώς , εκτός από την αγωνιστική απόδοση του καθενός, βοήθησαν στη δημιουργία καλού κλίματος και συνετέλεσαν στη σύνθεση μιας συμπαγούς ομάδας. Διακριθέντες και μη, είναι όλοι άξιοι σεβασμού και συγχαρητηρίων αφού μας έκαναν για άλλη μια φορά υπερήφανους με την προσπάθειά τους στο παρκέ, αλλά και με το αποτέλεσμα που έφεραν.
Αντίθετα, αυτοί που προτίμησαν να μην ταξιδέψουν στη Λιθουανία, το μόνο κακό που έκαναν τελικά, ήταν στην υστεροφημία τους. Η Εθνική τα κατάφερε και χωρίς αυτούς. Ειδικά για το Διαμαντίδη ήταν μοναδική ευκαιρία να κάνει άλλη μια επιτυχία με το εθνόσημο και να φουντώσουν τα σενάρια σύγκρισής του με το Γκάλη, που ήδη είχαν αρχίσει μετά τις φετινές του επιτυχίες με τον Παναθηναϊκό. Με την άρνηση του να συμμετέχει μάλλον ακυρώνει οποιαδήποτε σύγκριση. Τα θεμέλια που έβαλε ο μεγάλος Νικ μαζί με το Γιαννάκη και τους υπόλοιπους το 1987 είναι πολύ γερά για να τα κλονήσει η απουσία "αυτού που τους ξεπέρασε"...
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το επίτευγμά της. Κατάφερε να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο παρά τις πολλές απουσίες και τα πολλά νέα πρόσωπα. Έφτασε πολύ κοντά στην υπέρβαση της πρόκρισης στην τετράδα της διοργάνωσης. Το σημαντικότερο όλων: κατάφερε να γίνει ΟΜΑΔΑ. Αυτό που από την αρχή υποστήριζε ο Ζούρος και οι συνεργάτες του αποδείχτηκε εμπράκτως στο γήπεδο. Το προπονητικό τιμ και οι παίκτες δικαιώθηκαν 100%. Άλλωστε δεν είχαν τάξει σε κανέναν διακρίσεις και μετάλλια. Από την αρχή ο ρεαλιστικός τους στόχος ήταν η 8άδα και ο επιθυμητός η πρόκριση στο προολυμπιακό. Το κατάφεραν και με το παραπάνω. Ποιό ήταν το παραπάνω; Η εμφατική νίκη εναντίον των Σέρβων. Για μας που έχουμε βιώσει τις απανωτές οδυνηρές ήττες από τους "Πλάβι" στα 90's τέτοιες νίκες έχουν διπλή αξία. Και δε μιλάμε για αγώνα κατάταξης αλλά για ματς-τελικό επιβίωσης στον αγώνα προς την Ολυμπιάδα.
Ο Ηλίας Ζούρος κρίνεται απόλυτα επιτυχημένος και κερδίζει με το σπαθί του το δικαίωμα να σχεδιάσει με τους συνεργάτες του την Εθνική των επόμενων ετών. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του είναι ότι αναγκάστηκε (και κατάφερε) να αλλάξει όλο το σχεδιασμό της ομάδας τελευταία στιγμή καθώς 4 βασικοί παίκτες αποχώρησαν είτε πρίν το ξεκίνημα της προετοιμασίας (Μαυροκεφαλίδης, Περπέρογλου) είτε κατά τη διάρκεια αυτής (Σπανούλης, Σχορτσανίτης). Επίσης κατάφερε να κάνει τους υπόλοιπους να συμπεριφέρονται σαν ομάδα τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ. Χωρίς μεμψιμοιρία, με πολλή δουλειά και προχωρώντας βήμα βήμα παρουσιάσε μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα ικανή να "χτυπήσει" οποιοδήποτε παιχνίδι. Πολύ καλό βαθμό πήρε και στην προετοιμασία και σχεδιασμό των παιχνιδιών, κομμάτι στο οποίο σίγουρα πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα και στο υπόλοιπο προπονητικό τιμ (Πρίφτης - Μανωλόπουλος). Ειδικά στο ματς με τους Γάλλους η τακτική ήταν άψογη και αν ήμασταν λίγο πιο εύστοχοι στα σουτ το σχέδιο πρόκρισης θα ολοκληρωνόταν με επιτυχία.
Μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία έχουν και οι 3 παλιοί της ομάδας, Φώτσης , Ζήσης και Μπουρούσης. Ο αρχηγός ήταν ο πιο σταθερός παίκτης της Εθνικής στη διοργάνωση και αυτός που πάντα είχε το κρύο αίμα στα κρίσιμα σημεία να καθαρίσει τα ματς με τα φαρμακερά του τρίποντα. Βοήθησε σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού (σκορ - ριμπαουντ - άμυνα) και κράτησε μαζί με τους άλλους δύο το καλό κλίμα στα αποδυτήρια. Ο Νίκος Ζήσης, αν και ξεκίνησε νωθρά τη διοργάνωση, ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση του στα δύσκολα ματς κι έδειξε ότι μπορεί να έχει ηγετικό ρόλο στην ομάδα. Ειδικά στα παιχνίδια με Σλοβενία και Σερβία ήταν εξαιρετικός, ενώ στο ματς με τη Γαλλία μπορεί να μην του "βγήκαν" τα σουτ, αλλά ακολούθησε πλήρως το πλάνο των προπονητών πηγαίνοντας (μαζί με τον Καλάθη) το παιχνίδι στο ρυθμό που μας βόλευε. Ο Γιάννης Μπουρούσης τέλος πιο ολοκληρωμένος τεχνικά από ποτέ, αφού πλέον εκτός από πρόσωπο μπορεί να επιτίθεται πολύ καλά και με πλάτη στο καλάθι, πραγματοποίησε εκπληκτικές εμφανίσεις στα δύο ματς-τελικούς των δύο τελευταίων ημερών και εξέθεσε τους πολυδιαφημισμένους NBAers Νοά και Κρστιτς.
Εκτός από τους τρεις ηγέτες, και οι υπόλοιποι είχαν σημαντική συνεισφορά, ακόμα και ο Σλούκας που δεν αγωνίστηκε πολύ, καθώς , εκτός από την αγωνιστική απόδοση του καθενός, βοήθησαν στη δημιουργία καλού κλίματος και συνετέλεσαν στη σύνθεση μιας συμπαγούς ομάδας. Διακριθέντες και μη, είναι όλοι άξιοι σεβασμού και συγχαρητηρίων αφού μας έκαναν για άλλη μια φορά υπερήφανους με την προσπάθειά τους στο παρκέ, αλλά και με το αποτέλεσμα που έφεραν.
Αντίθετα, αυτοί που προτίμησαν να μην ταξιδέψουν στη Λιθουανία, το μόνο κακό που έκαναν τελικά, ήταν στην υστεροφημία τους. Η Εθνική τα κατάφερε και χωρίς αυτούς. Ειδικά για το Διαμαντίδη ήταν μοναδική ευκαιρία να κάνει άλλη μια επιτυχία με το εθνόσημο και να φουντώσουν τα σενάρια σύγκρισής του με το Γκάλη, που ήδη είχαν αρχίσει μετά τις φετινές του επιτυχίες με τον Παναθηναϊκό. Με την άρνηση του να συμμετέχει μάλλον ακυρώνει οποιαδήποτε σύγκριση. Τα θεμέλια που έβαλε ο μεγάλος Νικ μαζί με το Γιαννάκη και τους υπόλοιπους το 1987 είναι πολύ γερά για να τα κλονήσει η απουσία "αυτού που τους ξεπέρασε"...
7 σχόλια:
akurh h teleutea paragrafos.....ektos apo basketbolistes einai k an8rwpoi k exoun ka8e dikaioma n vazoun prwtereotites opos autoi 8eloun...mallon o diamantidis einai pio tapinos san an8rwpos gia n tn endiaferoun oi ysterofimies k oi sygriseis..gia mavrosofosxortianitokefalides dn mas eipes tpt?????mn m peis einai t idio m 3d oute t misa dn exoun prosferei h stash tous aparadekti k einai molis 25 xronwn....
Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με τη συγκεκριμένη ανάρτηση του basketikos. Φίλε ανώνυμε είναι και επαγγελματίες που μάλλον το λησμονούμε...Ως τέτοιοι λοιπόν έχουν θεσμοθετημένα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Μία εξ αυτών είναι η συνένταξή τους στην Εθνική της Χώρας τους εφόσον κληθούν...Δεν είναι θέμα προτεραιοτήτων...είναι θέμα ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ τήρησης όρων συμβολαίου. Σε άλλα επαγγέλματα αποτελεί αιτία απόλυσης. Φυσικά και στην αυτή μοίρα υπάγονται Σχορτσιανίτης, Μαυροκεφαλίδης και Παπαλουκάς - τουλάχιστον στην πρώτη φάση άρνησής του - αλλά πιο πολύ από όλους ευθύνεται ο κ. Βασιλακόπουλος που τα συγκαλύπτει και νομιμοποιεί την πράβαση καθηκόντων επαγγελματιών αθλητών. Για εμένα δεν μου έλλειψε ούτε Διαμαντίδης, ούτε Σόφο, ούτε Μαυροκεφαλίδης...έλλειψε μόνο ο Σπανούλης...όπως ανέφερα σε πρότερο σχόλιο...Ανθρώπινο είναι να είσαι τραυματίας - ασθενής και σου κατοχυρώνει το δικαίωμα να απέχεις...Αυτό που γίνεται και ουδείς ασχολείται ονομάζεται ΑΝΤΙΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΣ!!!!!!! και παραμένει ατιμώρητο. Απομνημειοποίθηκαν - γιατί τους αποδώσαμε διακριτές θέσεις στις καρδιές μας και τους ευχαριστούμε για την προσφορά τους - όχι ως παίκτες στο γήπεδο, δεν αμφισβητείται η αξία κανενός, πόσο μάλλον των Διαμαντίδη-Παπαλουκά, αλλά ως συγκροτημένα άτομα και επαγελματίες, στη συνείδησή μου. Ο καθένας μπορεί να έχει διαφορετικά όρια ανοχής...Εγώ δεν θέλω να τους ξαναδώ με τα γαλανόλευκα. Δεν τίμησαν αυτούς που τους τίμησαν. Δεν νομίζω ό,τι ουδείς προσέδωσε οπαδικές διαστάσεις σε αυτό το ζήτημα, γιατί ενδεχομένως εκτιμώ λανθασμένα, αλλά κάτι τέτοιο υποβόσκει διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές και κάτω από το Μαυροσοφοσχορτσιαντιτοκεφαλίδηδες...
Κατά τα λοιπά νιώθω και εγώ υπερήφανος για την εκπρόσωπο ΟΜΑΔΑ μας και τους αξίζει μια αντίστοιχη συνέχεια διαφυλάττωντας τα σωστά πρότυπα.
@Ανώνυμος
Προφανώς η τελευταία παράγραφος αναφέρεται και στους Σχορτσανίτη-Μαυροκεφαλίδη εξ ου και ο πληθυντικός. Το γεγονός ότι αναφέρομαι ειδικά στο Διαμαντίδη είναι ακριβώς λόγω της μεγάλης του προσφοράς και αξίας που τον κάνει να ξεχωρίζει. Με το Μαυροκεφαλίδη π.χ. που δεν έχει ούτε μισή διεθνή συμμετοχή με την Εθνική δεν ασχολούμαι καν. Ο μόνος λόγος που αναφέρεται είναι γιατί ήταν στα πλάνα του προπονητικού επιτελείου και χάλασε το σχεδιασμό. Το ελληνικό μπασκετ μπορεί να βρει πολλούς "Μαυροκεφαλίδηδες". "Διαμαντίδηδες" όμως δεν υπάρχουν πολλοί... Πίστεψέ με η αναφορά αυτή δεν είχε καμία οπαδική διάσταση. Εκφράζομαι καθαρά σαν φίλαθλος της Εθνικής Ελλάδος.
Αλλά αφού το συζητάμε θέλω να κάνω μερικά ερωτήματα (όχι σε σένα προσωπικά - γενικά).
-Πόσα σοβαρά παιχνίδια έπαιξαν την περσινή σεζόν συνολικά οι παίκτες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού;
-Οι Νοβίτσκι, Γκασόλ, Ναβάρο, Πάρκερ, Τούρκογλου, Κιριλένκο δεν είναι κουρασμένοι;
-Πώς νιώσατε βλέποντας το Νοβίτσκι να τρεκλίζει στο παρκέ στον αγώνα με τη Λιθουανία;
-Οι "μεγάλοι" και ακριβοπληρωμένοι Έλληνες παίκτες που δήθεν συμπαραστέκονται στους αντίστοιχους των μικρών κατηγοριών και ξιφουλκούν εναντίον αυτών που ρίχνουν την αξία του προϊόντος στην Ελλάδα, δεν κάνουν το ίδιο με τη στάση τους να μην παίζουν στην Εθνική;
-Δεν απαξιώνουν το ίδιο τους το άθλημα στη χώρα με τη στάση τους;
-Δε μειώνεται το ενδιαφέρον του κόσμου από την απουσία πρωτοκλασάτων παικτών στις μεγάλες διοργανώσεις;
o diamandidis einai 31os k paizei t teleutea 7 xronia s polu ypsilo epipedo(kata tin gnwmh o kaliteros makran t 2ou paiktis sthn europh) mporei gia mas n fenete aplo alla aytos kserei t 8usiazei... t paidi apofasise oti 8elei n paiksei alla 3 xronia sto ypsilo epipedo k gia t swma t(8umizw traumatismous polous s syntomo xroniko diastima gia enan paixth p den eixe syni8isei s traumatismous) 8 htan oti kalutero n stamatisei ap thn e8nikh, fantazomai 8 8elei n afierwsei k xrono sthn proswpikh t zwh... ypoxrewsh gia tn diamantidi dn nomizw na einai...anti8eta oi mavrosofo ... p paizane, poso paizane, s t epipedo, poso douleyane, t symperifora exoun epidiksei (vevaia dn amfisvito t talento tous p xareis ayto toulaxiston o sofo paizei akoma mpasket an k deixnei sthn macabi siga siga n ginete k epagelmatias)kai t exoun prosferoi sthn e8nikh.....? gia aytous nai einai ypoxrewsh.... paizan s oles tis mikres e8nikes apo ekei ksekinisan thn kariera tous tous eidan proponites ginan epagelmaties...o mitsos vevaia t paidi den tous ekane stis mikres e8nikes...oson afora gia t opadiko p m prosapteis den eimai kan panathinaikos alla apla goustarw apisteyta tn 3d, anafer8ika etsi se sofo mavrok.. giati 8ewrw aparadekth thn symperifora tous k aparadekth thn plagia epi8esh t ar8ografou stn 3d xwris anafora stous alous 2... kata t alla symfwno m t ar8ro k pisteyw an eixame perpe k v-span 8 eimastan teliko... exei mellon tlk t elliniko basket...
παιδια , παρακαλουμε ΟΧΙ GREEKLISH!!!Δεν μπορουμε να διαβασουμε!!!!!!!!!!!!!!!!!
Σταμάτησα να διαβάζω όταν είδα το χαρακτηρισμό "επιτυχημένος" για το Ζούρο. Θα μου επιτρέψετε να έχω ριζικά διαφορετική άποψη και να θέλω διαφορετικό προπονητή το συντομότερο δυνατό.
Φίλε Νασο γιατι το λές αυτό?αιτιολογησε αν θελεις
Δημοσίευση σχολίου