RSS

Retro Legends: Bernard King



Η ιστορία του Bernard King θα μπορούσε να αποτελέσει σενάριο σε δραματικό έργο που θα πήγαινε φουλ για Όσκαρ. Είχε την γνωστή επιτυχημένη συνταγή. Άνοδος , πτώση και μετά πάλι άνοδος . Δόξα και ναρκωτικά. Ξεπεσμός και ανάκαμψη. Και όλα αυτά να συνοδεύονται από μια αόρατη κατάρα που τον περιτριγύριζε σε όλη του την καριέρα.


Η καριέρα του: Προέρχεται από μπασκετική οικογένεια μιας και ο αδερφός του Albert θεωρούνταν απ’ τους καλύτερους παίκτες όλων των γυμνασίων της χώρας , κάνοντας μάλιστα και καλούτσικη καριέρα στο ΝΒΑ. Μετά από 3 χρονιές στο Tennesse και εβρισκόμενος στην καλύτερη πεντάδα του NCAA , δήλωσε διαθεσιμότητα για τα ντραφτ του ’77. Με 25.8 ppg (1ος σκόρερ στην ιστορία του κολεγίου μπροστά απ’ τους D.Ellis και Α.Ηοuston) και 13.2 rpg ήταν απ’ τα ανερχόμενα ταλέντα που ήταν σίγουρο πως θα έλαμπαν στον μαγικό κόσμο.





Οι New Jersey Nets τον επέλεξαν στο νούμερο 7 (πιο χαμηλά απ' όσο περίμεναν οι αναλυτές) με τον ίδιο να συνεχίζει στους ίδιους ρυθμούς που τελείωσε και το κολέγιο, πετυχαίνοντας 24.2 pts, αριθμός που τον κατατάσει στην 10η θέση των σκόρερ για την περίοδο '77-'78. Ο Walter Davis όμως βγήκε rookie της χρονιάς γιατί τα νούμερα του King δεν βελτίωσαν το ρεκόρ της ομάδας του (βγήκαν τελευταίοι στην Atlantic Division). Αλλά μπορεί το περιτύλιγμα να ήταν φανταχτερό , το περιεχόμενο όμως ήταν σκοτεινό.


Εκείνο τον καιρό το ΝΒΑ μαστιζόταν από ναρκωτικά και αλκοόλ. Πολλοί superstars της τότε εποχής έκαναν χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ο Bernard King ήταν ένας από αυτούς. Οι Nets δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν και τον έδωσαν στους Jazz , οι οποίοι με την σειρά τους τον αντάλλαξαν (παίρνοντας ψίχουλα) στους Warriors το 1980. Στο Golden State ξέμπλεξε απ’ τους δαίμονες που τον κυνηγούσαν και με 23.2 pts ψηφίστηκε στην δεύτερη All – NBA Team , κάνοντας παράλληλα και την πρώτη του εμφάνιση σε All Star game. Tα όνειρα του King όμως δεν χωρούσαν στο Golden State.


Οι New York Knicks πρόσφεραν ως αντάλλαγμα τον Michael Ray Richardson (φοβερός playground παίκτης , απίστευτο ταλέντο που όμως τα ναρκωτικά του έκλεισαν την πόρτα του ΝΒΑ - έπαιξε όμως έως τα 40 του σε Ιταλία, Γαλλία) και η συμφωνία επετεύχθη. Τα χρόνια στη Νέα Υόρκη ήταν τα πιο παραγωγικά της καριέρας του και γι’ αυτό αγαπήθηκε παράφορα απ’ τους Νεοϋορκέζους. Ακόμη και σήμερα στα παιχνίδια των Knicks φοράνε τη φανέλα με το όνομα King στην πλάτη τους .



Τη σεζόν ’83-’84 είχε 26.3 pts και σε 2 συνεχόμενα βράδια πέτυχε 50 πόντους.
Συμμετείχε στο All Star Game , ήταν στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος και μόνος του πήγε τους Knicks μέχρι τους ημιτελικούς της Ανατολής όπου έχασε απ’ τους Celtics στο έβδομο παιχνίδι.

Στην ψηφοφορία για τον MVP του πρωταθλήματος ψηφίστηκε δεύτερος , πίσω απ’ τον Bird .



Με την ψυχολογία στα ύψη την επόμενη χρονιά βγήκε πρώτος σκόρερ (32.9 pts) ενώ τα Χριστούγεννα του 1984 έβαλε 60 pts στην πρώτη του ομάδα

«Εμείς οι σκόρερ ξέρουμε ποια βραδιά θα είμαστε «in the zone» (σημ. την συγκεκριμένη έκφραση την χρησιμοποιούσε συχνά και ο Jordan). Μία τέτοια ήταν και η σημερινή».




Λίγο πριν τα playoffs όμως , και ενώ βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του , τραυματίστηκε σοβαρά στο δεξί πόδι και για δύο χρόνια αγωνίστηκε μόλις σε έξι αγώνες.



Οι Knicks έχοντας πλέον τον Ewing σαν franchise player άφησαν free agent τον King πιστεύοντας πως είχε τελειώσει σαν παίκτης.

Πλέον τα αθλητικά του προσόντα αποτελούσαν μια μακρινή ανάμνηση αλλά την μπάλα εξακολουθούσε να την βάζει στο πλεχτό όπως εκείνος ήξερε. Μπορεί να μην μπορούσε με την ίδια επιτυχία να βάζει πλάτη τους αντιπάλους και με μία προσποίηση να τους αφήνει σύξυλους, αλλά πρόσθεσε κάτι καινούργιο στο παιχνίδι του. Έγινε ο 2ος καλύτερος face-up παίκτης του πρωταθλήματος.

Πήγε στους Washington Bullets και μέσα σε 4 χρόνια έπαιξε σε 296 απ’ τα 328 παιχνίδια (εντυπωσιακός αριθμός αν αναλογιστούμε τι ιστορικό τραυματισμών του). Τα νούμερά του ανέβαιναν κάθε χρόνο (αλλά όχι και της ομάδας του όπου στα χρόνια του King μόλις μία φορά έφτασαν στα playoffs). Στα 34 του , τη σεζόν 1990 – 91 , θυμήθηκε τις παλιές καλές εποχές (28,4 pts , 5 reb, 4,6 as). Ανακηρύσσεται 3ος σκόρερ (πίσω απ’ τους Jordan και Malone) και αγωνίζεται στο All Star Game του Charlotte σαν βασικός (ο γηραιότερος έως τότε που ξεκινούσε σε ένα All Star Game).



Αλλά μία επέμβαση που έκανε για να «καθαρίσει» το γόνατό του απ’ το προηγούμενο τραύμα τον καθηλώνει και πάλι στον πάγκο για την περίοδο ’91-’92 (δεν αγωνίστηκε σε κανένα παιχνίδι). Τελικά τερμάτισε την καριέρα του στην ομάδα όπου ξεκίνησε (Nets) το 1993 έχοντας στο ενεργητικό του 19655 πόντους (μ.ο. 22.5 pts).

«Το παράπονο μου είναι που δεν κατέκτησα ένα πρωτάθλημα και δεν έφτασα τους 20000 πόντους» θα γράψει σαν επίλογο της καριέρας του.

Προτερήματα - μειονεκτήματα:
Το περίφημο σλόγκαν του Λούκι Λουκ «πυροβολώ πιο γρήγορα και απ’ την σκιά μου» ταιριάζει γάντι στον «βασιλιά» (σημ. λυπάμαι ΛεΜπρον αλλά υπήρχε άλλος πριν από εσένα). Ο τρόπος που σούταρε ήταν εξαιρετικά δύσκολο να κοπεί. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία σουτάρει όταν βρίσκεται στο ανώτερο ύψος του άλματός του , ο King σούταρε ενώ βρισκόταν ακόμη στην άνοδο δίνοντας μάλιστα και μεγάλη καμπύλη στη μπάλα. Η κίνησή του όταν ρόλαρε πάνω στο σώμα του αντιπάλου ήταν τόσο γρήγορη που καθιστούσε αδύνατο σε κάποιον να τον περιορίσει. Ήταν καθαρά θέμα ημέρας αν θα έβαζε 30 ,40 , 50 πόντους (για 7 συνεχόμενες σεζόν είχε πάνω από 50% ευστοχία). Πολύ δυνατός στο επάνω μέρος του σώματός του , έβαζε πλάτη τον αντίπαλο και μετά … χαίρετε. Είχε αγαπημένα σημεία όπου δεν έχανε σουτ. Με λίγα λόγια ήταν ο «ΜακΧέηλ των small forward». Όταν ,λόγω τραυματισμών ,έχασε την έκρηξη και την ταχύτητα στα πόδια , εξελίχθηκε σε έναν πολύ καλό jump shoot shooter . Στους Washington Bullets ο τρόπος παιχνιδιού του θα μπορούσε να παρομοιαστεί με του Jordan, όταν έπαιζε και εκείνος στους Washington Wizards (πρώην Bullets). Πολλά jump shoot, αρκετές προσποιήσεις και λιγότερα drives. Κοντολογίς ήταν απ’ τους πιο «αυθεντικούς» scorer στην προ- Jordan εποχή.



Ένας «βασιλιάς» όμως έχει και αδυναμίες. Οι δικές του ήταν περισσότερες εκτός , παρά εντός του γηπέδου. Θέλετε λόγω εποχής (η Αμερική στις αρχές των ‘80s κατακλύζονταν από ναρκωτικά) ή λόγω καταγωγής, η αλήθεια είναι πως ο Bernard King τις ασωτίες του τις έκανε. Για τουλάχιστον 2 χρόνια έκανε χρήση ναρκωτικών, κάτι άλλωστε που και ο ίδιος έχει παραδεχθεί. «Αρκετές φορές είχα πάρει ναρκωωτικά λίγο πριν αγωνιστώ. Αλλά συνήθως έπαιρνα μετά. Έκανα βλακείες που είναι ασυγχώρητες. Το νεαρό της ηλικίας μου δεν αποτελεί δικαιολογία. Η δίψα μου για διάκριση μέσω του μπάσκετ αποτέλεσε και τη σωτηρία μου».




Για τα "εντός του παρκέ" είχε όλα τα κουσούρια που έχουν οι σκόρερ αυτού του πλανήτη. Με την άμυνα δεν ασχολιόταν ιδιαίτερα , το τρίποντο δεν το προτιμούσε (μόλις 321 προσπάθειες σε 874 αγώνες (με το τραγικό 17%) , ενώ ήταν και λιγάκι ... ατομιστής (σημ. τη χρονιά ’83-’84 είχε 2 ασίστ μ.ο.). Οι ομάδες που αγωνίστηκε έφτασαν μόλις 4 φορές στα playoffs και μόλις μία φορά πέρασαν στο δεύτερο γύρο (σημ . τουλάχιστον είναι καλύτερος του McGrady που δεν έχει αξιωθεί να αγωνιστεί πέραν του 1ου γύρου).

Highlights:

Toν τοποθετώ μέσα τους 5 πιο ασταμάτητους σκόρερ ,πριν τραυματιστεί (σημ. MJ , Kobe , Shaq , Gervin , οι άλλοι τέσσερις).



Στον 4ο αγώνα με τους Celtics (στη σειρά του 1984) αν και τον μάρκαραν σε πολλές φάσεις έως και 3 παίκτες , εκείνος απτόητος έβαλε στους μετέπειτα πρωταθλητές 46 πόντους.



Πήγε την σειρά μόνος του στα 7 παιχνίδια. Οι συμπαίκτες του ήταν : Cartwright , Truck Robinson , Darrel Walker , Trent Tucker , Rory Sparrow κ.α.
«Είναι η καλύτερη καλαθομηχανή που έχω δει» (Larry Bird).

Το ρεκόρ του (60 πόντους στο MSG) έσπασε το 2009 απ’ τον Kobe (61 pts). Nα θυμίσω πως 60 πόντοι έχουν πετύχει –στην μετά Russell εποχή –οι MJ , Bird , Nique , Wade , Kobe, Shaq , D.Robinson.
Απλά για να καταλάβουμε την κλίμακα το γράφω…



Στη σειρά με τους Pistons είχε σε σύνολο 5 αγώνων 42.6 pts με 60% ποσοστό ευστοχίας.




Ο Κing είναι ίδια πάστα παίκτης με τους English , Dantley. Αθροιστικά ήταν χειρότερος σκόρερ απ’ τους άλλους δύο. Όλα αυτά όμως ισχύουν αν συνυπολογίσουμε και τους τραυματισμούς του (στα 14 χρόνια μόλις 2 χρονιές αγωνίστηκε και στα 82 παιχνίδια).

Όποτε ακουμπούσε την κορυφή (’84-85 , ’90-’91) πάντα παραμόνευε και ένας «μικρός θάνατος».
Όνειρο και εφιάλτης.
Το Million Dollar Baby θα μπορούσε να είναι η ζωή του. Για μένα πάντως είναι ταινιάρα. Και ο Bernard King παιχτάρα.


Υ.Γ. Για τον Bullet.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

3 σχόλια:

Nasos είπε...

Τεράστιος σκόρερ με όλη την έννοια της λέξης! Δυστυχώς δεν τον πρόλαβα στους Knicks (όπου είχε κάνει τις πιο παραγωγικές χρονιές του) αλλά και με τους Bullets έγραφε ασταμάτητα. Αν δεν ήταν ο... Τζορντανέλης θα έλεγα ότι ο King ίσως ήταν ο μεγαλύτερος σκόρερ της δεκαετίας του '80, ο άμεσος διάδοχος του iceman Γκέρβιν. Οπωσδήποτε βρίσκεται ανάμεσα στους καλύτερους όλων των εποχών.

Τα περί ναρκωτικών δεν λένε και πολλά, καθώς στις αρχές του '80 ήταν μάλλον ο κανόνας παρά η εξαίρεση. Εξού και η τότε απαξίωση του ΝΒΑ από τη "λευκή" Αμερική.

Οι περισσότεροι φίλαθλοι δεν ασχολούνταν με τη λίγκα, καθώς πίστευαν ότι ήταν ένα πρωτάθλημα με ακριβοπληρωμένους μαύρους που σνιφάρουν και πίνουν χωρίς να ελέγχονται από κανένα και που αγωνίζονται σοβαρά μόνο στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού (γι' αυτό και η λίγκα ήθελε κάποια στιγμή να περάσει ένα κανονισμό, σύμφωνα με τον οποιο η νικήτρια ομάδα του κάθε 12λεπτου θα έπαιρνε έξτρα βαθμούς).

Όλα αυτά άλλαξαν άρδην μόλις ανέλαβε ο Στερν, οπότε και μέχρι το '85 είχε γίνει μεγάλο ξεκαθάρισμα και το ΝΒΑ είχε ανέβει σε άλλο επίπεδο.

O King ίσως θα άξιζε ένα δαχτυλίδι, αλλά εκτός των τραυματισμών είχε και την ατυχία να παίζει σε μια πολύ δύσκολη περίοδο (με Lakers/Celtics να βρίσκονται... αλλού).

bhoy είπε...

Να υποθέσω πως μιλάμε για κοκαΐνη;Πάντως,δε μπορώ να καταλάβω πώς άντεχαν,αν και νομίζω πως η κοκαΐνη είναι τέτοια ουσία που ουσιαστικά τους ¨ανέβαζε¨.
Γνωρίζετε πότε καθιέρωσε το ΝΒΑ το drug test; Λογικά επί Stern,έτσι;

υ.γ. Τον "sugar" Ray Richardson τον θυμάμαι σε ΄κείνο τον χαμένο ημιτελικό του ΠΑΟΚ με την knorr Bologna,σωστά;

Drazen είπε...

To 1983 καθιερώθηκε το druh test. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως τα στεροειδή μέχρι το 1999 επιτρέπονταν. Παράξενο.
Ο Sugar είναι περίπτωση σαν του Tarpley. Μιλάς για τη χρονιά 90-91? Κρίμα πάντως που δεν τον χαρήκαμε από κοντά. ΣΤα "καλά" χρόνια , που οι πρόεδροι έβαζαν λεφτά, θα έπρεπε να είχε έρθει. ΈΠαιζε μέχρι τα 40 του.

Δημοσίευση σχολίου