To 1980 έμελε να γίνει μία ευλογημένη χρονιά για τους «φούριος ρόχας». Ευλογημένη , αλλά όχι λόγω διακρίσεων. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σοβιετικής Ένωσης οι Μπράντεμπερ και Κορμπαλάν την έφτασαν στην τιμητική 4η θέση αλλά ο στόχος τους ήταν το μετάλλιο. Στο ποδόσφαιρο απογοήτευσαν στο Euro της Ιταλίας. Στο βόλεϊ δεν είχαν καν δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες .
Από πλευράς γεννήσεων όμως διέπρεψαν! Ήταν η χρονιά που τρείς μπέμπηδες πρωτοαντίκρισαν το φώς του ήλιου αλλάζοντας μια για πάντα το αθλητικό γίγνεσθαι της χώρας τους. Η γέννηση των Τσάβι , Ναβάρο και Γκασόλ χαροποίησε αφάνταστα τους γονείς τους. Λίγα χρόνια αργότερα σχεδόν τα ίδια συναισθήματα θα αισθάνονταν και όσοι τους παρακολουθούσαν να «δουλεύουν».
Από ποδόσφαιρο δεν πολυσκάμπαζω. Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι και ειδήμων για να διακρίνεις την συμβολή του Τσάβι στο ποδοσφαιρικό φαινόμενο που ονομάζεται Μπαρτσελόνα. Ομοίως και στο μπάσκετ. Την σπουδαιότητα των Ναβάρο – Γκασόλ στην πιο επιτυχημένη ευρωπαϊκή εθνική ομάδα μπάσκετ την καταλαβαίνει και ο πιο ανίδεος από μπάσκετ.
Ας με συγχωρέσει ο Ντράζεν από εκεί ψηλά που είναι και όλοι οι απανταχού φίλοι της Γιουγκοσλαβίας , αλλά η αλήθεια είναι πικρή (και μου καίει το στόμα). Η Ισπανία του Γκασόλ και του Ναβάρο ξεπέρασε την Γιουγκοσλαβία του Πέτροβιτς. Και σε τίτλους και σε θέαμα. Ξέρω τι θα μου πείτε: « Η σύγκριση που κάνεις θα είχε νόημα αν δεν είχε διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία και ο Πέτροβιτς έπαιζε μέχρι το ’98-’99 (τότε θα ήταν 35 στα 36)».
Σύμφωνοι αλλά στη πρόταση υπάρχουν δυο «αν». «Αν» δεν είχε ξεκινήσει ο εμφύλιος και «αν» είχε πάρει ο Ντράζεν το αεροπλάνο…
Το θέμα σύγκρισης Εθνικής Γιουγκοσλαβίας ’84-’91 και Εθνικής Ισπανίας ‘00- ‘12 το αφήνω προς το παρόν ( για να πάρετε σειρά εσείς και να το σχολιάσετε). Στην παρούσα ανάρτηση με ενδιαφέρει μονάχα να δείξω την παραμυθένια ιστορία της εθνικής Ισπανίας.
Το παραμύθι έχει από βασίλισσα (Παγκόσμιο ’06) και δράκο (Ευρωμπάσκετ ’05) μέχρι ...τσάρο (Ευρωμπάσκετ ’07).
Αν θυμάμαι καλά τα παραμύθια άρχιζαν κάπως έτσι :
Mια φορά και ένα καιρό …..
Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων του 1998 που φιλοξένησε η Βουλγαρία έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στο διεθνές στερέωμα οι συμπαίκτες στη Μπαρτσελόνα Χουάν Κάρλος Ναβάρο και Πάου Γκασόλ. Στον ημιτελικό εναντίων μας οι 34 πόντοι του Διαμαντόπουλου παραλίγο να αρκούσαν ώστε να μας δώσουν τη νίκη. Αλλά οι διόσκουροι ξεκινούν τη πελατειακή τους σχέση με εμάς: νίκη με 89-88 και πρόκριση στο τελικό (ο Γκασόλ δεν αγωνίστηκε). Στο τελικό η Κροατία του Ζίζιτς είναι εύκολος αντίπαλος. Ο Ναβάρο με 17 πόντους είναι ο καλύτερος του τελικού.
Μία χρονιά μετά κερδίζουν και το Παγκόσμιο νικώντας στο τελικό τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με 94-87 (Ναβάρο 25π ). Μαζί με τους «Διόσκουρους» οι Καμπέθας , Φ.Ρέγες , Λόπεζ , Μπέρνι Ροντρίγκεζ αποτελούσαν την επόμενη γενιά της Εθνικής Ισπανίας.
Στο Σίδνεϊ ο Ναβάρο προβιβάζεται στη πρώτη ομάδα (μαζί με τον Λόπεζ) σαν μπακ απ του Ερέρος. Δεν έδειξε ψαρωμένος (9.2π ) αλλά η δευτεραθλήτρια Ευρώπης απογοήτευσε τερματίζοντας στην 9η θέση .
Την ίδια χρονιά η «μικρή» Ισπανία (χωρίς Ναβάρο) λόγω της αναπάντεχης ήττας στον ημιτελικό απ’τους Ισραηλινούς με 69-65 κατακτά το χάλκινο μετάλλιο. Ο Καλντερόν πήρε τη θέση του “La Bomba” στην Εφήβων.
Στην Τουρκία ο Γκασόλ συναντά το φιλαράκι του και το πρώτο μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ είναι γεγονός. Μπορεί στον ημιτελικό η Γιουγκοσλαβία των Πέτζα και Μποντίρογκα να μην παιζόταν (78-65 / Γκασόλ 22π , 11 ριμπ) αλλά στον μικρό τελικό έγινε καταπληκτικό παιχνίδι. Νίκη με 99-90 με τη μονομαχία Γκασόλ (31π/ 10ριμπ ) – Νοβίτσκι (43π / 15 ριμπ) να αφήνει άφωνη όλη την Ευρώπη!
(Ο Ναβάρο είχε 27π και το τρίποντο στο τέλος ενώ στην ομάδα έχει προστεθεί και ο Ρέγιες)
Το 2002 ο μεγάλος Γερμανός παίρνει την εκδίκησή του και οι Ισπανοί μένουν στην 5η θέση. Την Αμερική όμως την νικάνε στον αγώνα κατάταξης .Αξίζει να σημειωθεί η πρώτη συμμετοχή του Καλντερόν με τα χρώματα της πατρίδας του
(Ναβάρο 26π , Γκασόλ 19π -10ριμπ)
Πρόοδος και δεύτερη θέση στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας. Η Λιθουανία με Σάρας – Ματσιγιάσουσκας – Στομπέργκας – Σισκάουσκας πυροβολούσε πιο γρήγορα και απ’ την σκιά της και η ήττα ήρθε φυσιολογικά με 84-93 (Γκασόλ 36π / 12 ριμπ). Μία ημέρα πριν η πρόκριση στον τελικό για τους «φούριος ρόχας» ήρθε με πολύ άγχος (81-79) απέναντι στη δυσκολοκατάβλητη Ιταλία της τριάδας Μπουλέρι – Γκαλάντα – Μπαζίλε. Ο Ναβάρο δηλώνει και πάλι παρών σε ημιτελικό (23π , 8/15 fg).
Στους «γκλάμουρ» Ολυμπιακούς της Αθήνας η μοναδική τους ήττα προήλθε απ’ τους Αμερικάνους στον προημιτελικό. Ο Μάρμπουρι τράβηξε 31 (31π ) και με συνοδοιπόρο τον Άιβερσον τους απέκλεισε απ’ την συνέχεια της διοργάνωσης.
(παρουσιάζουν στο διεθνές μπασκετικό στερέωμα τον Ρούντι Φερνάντεθ)
Στο Βελιγράδι κατέβηκαν ως το φαβορί. Έψαχναν το χρυσό για να πιστοποιήσουν και στη πράξη την ανωτερότητά τους. Ο Ντιρκ (ο κακός τους δαίμονας) είχε άλλα σχέδια. Με μία all time classic εμφάνιση στον ημιτελικό (27pts , 7 reb , 3 as) μένουν εμβρόντητοι όλους τους μπασκετάνθρωπους στέλνοντας τη Γερμανία στο τελικό.
(Στο Βελιγράδι ξεκίνησε η αντιπάθεια με όλον τον υπόλοιπο -πλην Ισπανίας- μπασκετικό κόσμο. Αφορμή η σκανδαλώδης διαιτησία υπέρ τους στον προημιτελικό με την Κροατία.)
Στη γενιά του Ναβάρο λείπει το χρυσό. Η κατάρα των «λούζερ» Ισπανών στέκεται πάνω απ’ τα κεφάλια τους χωρίς να έχει καμία διάθεση να φύγει.
Τα ξόρκια ελευθερώθηκαν στην Ιαπωνία.
Η Αργεντινή του Τζινόμπιλι είναι μία μαϊμού που δεν λέει να φύγει απ’ την πλάτη τους αλλά ο Γκασόλ (19π,11ριμπ) το θέλει πάρα πολύ. Kαι το πετυχαίνει.
Στον τελικό η διαχείριση των συναισθημάτων της Εθνικής μας ήταν κάκιστη. Ο αγώνας είναι παράσταση για έναν ρόλο , με την Ισπανία να ανεβαίνει εκκωφαντικά στο πρώτο βάθρο.
Το back to back των Ισπανών είναι για όλους σίγουρο. Η Ισπανική ομάδα εμφανίστηκε στην έδρα της υπεροπτική , αλαζονική, κακομαθημένη. Η διαιτησία την προστάτεψε στον ημιτελικό με την Εθνική μας (Ναβάρο 23π σε 28’) αλλά το buzzer beater του Χόλντεν δεν γινόταν να το θεωρήσουν εκπρόθεσμο.
Στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου κοίταξαν στα μάτια την Redemption Team. Στον καλύτερο αγώνα μπάσκετ της περασμένης δεκαετίας στέφθηκαν δίκαια «παρ’ ολίγον πρώτοι»!
(Στην ομάδα προστέθηκε ο Ρούμπιο)
Στη Πολωνία αιχμαλωτίζει όλους τους αντιπάλους που μπαίνουν στο δρόμο τους και κατακτά πανεύκολα το χρυσό (Γκασόλ 18π,11ρ).
Τη χρυσή τετραετία ’06-’09 ανακόπτει το τρίποντο του Τεόντοσιτς.
(σημ. αν το σκεφτείτε το εύστοχο σουτ έκανε κακό στον Τεόντοσιτς στην πορεία της καριέρας του μιας και τον έπεισε πως μπορεί να παίρνει τέτοια σουτ και να περιμένει να μπαίνουν)
Το φετινό Ευρωμπάσκετ ήταν η απόλυτη αποθέωση των Ισπανών. Με μπάσκετ θεαματικό , αποτελεσματικό και σύγχρονο , μας ανάγκασε να ξεχάσουμε τις έχθρες και τα μίση των προηγουμένων χρόνων και να τους υποστηρίξουμε φανατικά. Γιατί το μπάσκετ μόνο να κερδίσει έχει απ’ το παράδειγμά τους.
Οι τίτλοι τέλους της γενιάς του Ναβάρο θα πέσουν του χρόνου στο Λονδίνο. Αίσθησή μου είναι πως το καλύτερο το φυλάνε για το τέλος…
Εθνική Γιουγκοσλαβία 1995 (αν δεν είχε διαλυθεί)
Guards: Petrovic – Zdovc – Danilovic – Djordjevic
Forwards: Kukoc – Paspalj – Komazec – Radja – Bodiroga
Centers: Divac – Vrankovic - Savic
Εθνική Ισπανίας 2011
Guards: Calderon – Rubio – Lull – San Emeterio – Sada
Forwards: Rudy – Reyes – Claver – Ibaka –
Centers: Pau – M.Gasol
Αν τους βάζαμε σε εξομοιωτή ποιά λέτε να νικούσε;
4 σχόλια:
Πραγματικά μεγάλη ομάδα.Εμειναν μαζί σε κάθε διοργάνωση και έμαθαν ο ένας το παιχνιδι του άλλου.Νομίζω πως μονο οι δική μας Εθνική μετα το 2005 εαν καθε χρονια κατεβαινε πληρης είχε ελπιδες να τους νικήσει.Αλλά ... καθε καλοκαιρι όλο και κάποιοι δικοί μας προτιμούσαν το ρελαξάκι τους..Τώρα ειναι πια αργά...
Από την άλλη η Ισπανία εχει ίσως τους περισσότερους εχθρούς από κάθε άλλη Εθνική ομάδα, λόγω του ''θεάτρου'' που παιζουν τόσο καλά όλοι οι Ισπανοι , με αποκορυφωμα τον ημιτελικό του 2007...μεχρι να τους καταλάβουν οι διαιτητές το παιχνίδι είχε χαθεί.
Σχετικά με το Ναβάρο, ειναι πολυ μεγαλος παίχτης μπασκετικά , ισως μέσα στους 10 καλυτερους Ευρωπαιους ever, αλλά είναι πολύ ''λίγος '' σαν προσωπικότητα, καθώς πάντα προσπαθεί να ξεγελάσει τους διατητες με τα θέατρά του, ενέργειες που δεν αρμόζουν σε παίχτες τετοιας κλάσης.Πάντως τα μόνα παιχνίδια που εγω προσωπικά θυμάμαι το Ναβαρρο να έχει εγκλωβιστεί ειναι η περσινη σειρά με τον Παναθηναϊκό..Πραγματικά το καταχάρηκα...Α ρε Ζοτς...
Gangster όσον αφορά στο θέμα "προσωπικότητα" που σωστά θίγεις: Πάντοτε - σε όλα τα σπορ- οι πραγματικά μεγάλοι αθλητές ήταν και "τσογλανάκια".
Τρανά παραδείγματα :
Στη μπάλα ο Μαραντόνα.
Στο μπάσκετ ο Τζόρνταν και στην Ευρώπη ο Πέτροβιτς.
Στη φόρμουλα ο Σένα (το βιβλίο του Τσακίρογλου αναφέρει ουκ ολίγα παραδείγματα).
Στο τέννις ο Μπόρις Μπέκερ.
Κάτι το ασυμβίβαστο της ήττας , κάτι η συνήθεια να περνάει πάντοτε το δικό τους , τους κάνει να έχουν αρκετές φορές ανεπίτρεπτες συμπεριφορές μέσα στο γήπεδο.
"Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή" . Ο Καλάθης έφτιαξε το όνομά του απ' αυτή τη σειρά. Αυτό από μόνο του δείχνει πόσο μεγάλος παίκτης είναι ο Ισπανός.
Κατ' εμε είναι ο 3ος καλύτερος περιφερειακός σκόρερ (μετά τους Γκάλη - Πέτροβιτς) και η δεύτερη μεγαλύτερη καλαθομηχανή της περασμένης δεκαετίας (μετά τον Ντιρκ).
Ο Ναβαρο δεν ειναι ''τσογλανάκι''...
Ούτε ο Μαραντόνα , ουτε ο Πετροβιτς ουτε φυσικά ο MJ προσπαθουσαν με θεατρο να ξεγελάσουν τους διατητες... Μπορουμε να ρωτησουμε τον κόσμο για το πιο κοσμητικό επιθετο του ταιριάζει περισσότερο...
Χαιρετώ.
Δεν είναι μόνο το πληρέστατο ρόστερ,δεν είναι μόνο οι τεράστιες προσωπικότητες που διαθέτει,είναι οι αρχές που έχουν στο παιχνίδι τους.Το μπάσκετ που μαθαίνουν από μικροί,που στηρίζεται στην ταχύτητα σε όλες τις πτυχές του παιχνιδιού.Αυτό,κατά τη γνώμη μου,είναι το μεγάλο τους όπλο,πέρα από όλα τα άλλα.Σε συνδυασμό με τα απαραίτητα "εργαλεία" που διαθέτουν σε κάθε θέση και τη βαθύτατη γνώση του αθλήματος,τους καθιστούν,στα δικά μου μάτια,ασυναγώνιστους.Δυστυχώς ο κύκλος κάποιων παικτών θα κλείσει το επόμενο καλοκαίρι.Στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου θα έχουν να αντιμετωπίσουν τη μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων χρόνων,την Αμερική.Το έργο τους θα είναι δύσκολο,μα όχι ακατόρθωτο.Σε κάθε περίπτωση,ότι και να συμβεί,δίκαια θα θεωρούνται μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών.
Δημοσίευση σχολίου