Michael Jordan vs New York Knicks

Όταν ο Pat Riley ανέλαβε τους Knicks το καλοκαίρι του 1991 βρήκε μια ομάδα με αρνητικό ρεκόρ (39-43) και κακά προπονημένη. Οι προκάτοχοί του έναν σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό δεν έδωσαν στην ομάδα και βλέποντας την ανοργανωσιά και την κακοδιαχείριση ο Ewing ζητούσε μεταγραφή.

Βρήκε μια ομάδα γεμάτη με καλούς αμυντικούς (Ewing, Oakley , G.Wilkins ,Starks) αλλά χωρίς επιθετικό ταλέντο (2ος σκόρερ ήταν ο 32χρονος - πάλαι ποτέ σκόρερ αλλά πλέον σε βαθιά γεράματα - Βαντεγουέι). Αγόρασε τον McDaniel και επέλεξε τον πιο σύντομο δρόμο. Το απαιτητικό κοινό της Νέας Υόρκης ζητούσε νίκες. Γι’ αυτό και ξέχασε το showtime (ο Magic δεν υπήρχε και οι κανονισμοί ευνοούσαν τις σκληροτράχηλες ομάδες) και επικεντρώθηκε σε ένα μοντέλο Pistons. Ο «Χ» θα ήταν ο δικός τους «Rodman».

Μελέτησε εξονυχιστικά τις Jordan’s Rules , έκανε και κάποιες προσαρμογές ώστε να τις φέρει στα μέτρα της ομάδας του και «καλώς τα νέα κακά παιδιά του πρωταθλήματος».

Σε σχέση με το υλικό των Pistons υστερούσε σε όλα. Δεν υπερβάλω , σε όλα.
Το ήξερε.

• Στην επίθεση πέραν του Τζαμαϊκανού , το χάος.
• Στην άμυνα το αμυντικό ένστικτο των Πιστονιών δεν το έφτανε αλλά τουλάχιστον ήταν κοντά.
• Τον εξυπηρετούσε όμως το επιτρεπόμενο handchecking.

Άρα εκεί θα επικεντρώνονταν. Σκληρό – αντιαθλητικό – βρώμικο παιχνίδι (με την ανοχή των διαιτητών) / χαμηλός ρυθμός για να οδηγηθεί το παιχνίδι στην δύναμη και στην αντοχή.
«Δεν έχει σημασία πόσα χτυπήματα θα δεχθείς , αλλά πόσες φορές θα σηκωθείς» έλεγε ο αξεπέραστος Ρόκι Μπαλμπόα.
Στα χρόνια του Riley στην Νέα Υόρκη λίγες ήταν οι ομάδες που κατάφερναν να σηκωθούν….

- Για Jordan stopper είχαν τους G.Wilkins και Starks. O Wilkins με το δυνατό του «σκαρί» άντεχε τις συγκρούσεις με τον Μάικλ. Αλλά δεν μπορούσε να χαμηλώσει το σώμα του και αρκετά συχνά έβλεπε το νούμερο 23 πίσω του. Ο Starks δεν είχε τέτοιο πρόβλημα. Έδινε ξύλο , έτρωγε και δεν μάσαγε , τις διεισδύσεις δεν τις έτρωγε εύκολα. Το μοναδικό του πρόβλημα ήταν το ύψος του (1,95μ) . Το κατακόρυφο άλμα του δεν ήταν και τίποτε σπουδαίο και ο Μάικλ σούταρε πάντα πάνω απ’ το κεφάλι του…

- Τον έπαιζαν κάτι σαν “box and 1”. Οι “Jordan’s stopper” μπροστά και οι υπόλοιποι τέσσερις να σχηματίζουν τετράγωνο. Αρκετές ήταν οι φορές που οι υπόλοιποι τέσσερις μάρκαραν χώρο αλλά οι διαιτητές έκαναν τα στραβά μάτια…

- Ο Michael Jordan ήξερε όσο κανένας να παίζει στην baseline. Ο Riley έστελνε ΠΑΝΤΑ δεύτερο (και τρίτο…) πάνω του. Όποιος ψηλός τύγχανε να είναι στη μεριά του (Oakley – Ewing – Mason) έπρεπε χωρίς σκέψη να του απαγορεύσει το δρόμο.

- Οι Αμερικανοί το λένε «protect the paint». O Εwing - επιφορτισμένος με αυτόν τον ρόλο – το έμαθε πολύ καλά.

- Στα screen του ψηλού στον Τζόρνταν έβγαιναν ΠΑΝΤΑ με hedge out. Ο Οakley έκανε καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα.

Αν αντιμετώπιζαν τον Τζόρνταν των “late 80’s” με το υλικό και το σχέδιο που είχαν , πιθανόν και να τον κέρδιζαν. Αλλά πλέον ο “Air” έβαζε τα jump shoots και ξεκινούσε την μάθηση και των fadeaways…

Ο Τζόρνταν των 90’s δεν σταματιέται. Δεν μπορείς να τον περιορίσεις. Μπορείς όμως να τον κουράσεις. Με ποιόν τρόπο;
Αν τον αναγκάσεις να κυνηγάει στην άμυνα (βλέπε Pacers το ’98 με Reggie Miller). Ο Riley όμως με περιφερειακούς τους M.Jackson – Harper – Wilkins – Starks – Anthony – H.Davis – Doc Rivers δεν βρήκε ποτέ του ένα σταθερό επιθετικό όπλο για να στηριχθεί. Πίστευε στον Starks αλλά δεν τον δικαίωνε στα μεγάλα παιχνίδια (π.χ. Finals ’94 , game 7 ). O Blackman θα μπορούσε αν ερχόταν 2 χρόνια νωρίτερα να του έλυνε τα χέρια. Όταν αποκτήθηκε ήταν πλέον ένας instant scorer των 10 λεπτών…

Το παρακάτω βιντεάκι είναι αρκετά επεξηγηματικό όσον αφορά το αμυντικό πλάνο των Knicks