Hakeem vs Duncan

Διαβάζοντας τις προτιμήσεις των αναγνωστών μας καθώς και τα σχόλια που τις ακολουθούν σχετικά με την ανάδειξη των 50 καλύτερων παιχτών στην ιστορία του ΝΒΑ, είναι μάλλον ευδιάκριτη η δημιουργία δύο "ρευμάτων" όσον αφορά τον παίχτη που θα σταθεί στην θέση "4" δίπλα στον Kareem -τουλάχιστον έως τώρα- με τους μεν να υποστηρίζουν τον Tim Dunkan και τους δε τον Hakeem Olajuwon.

Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για δύο από τους κορυφαίους ψηλούς στην ιστορία του αμερικάνικου μπάσκετ, με πάμπολλες προσωπικές διακρίσεις, ατέλειωτα highlights και στιγμές υψηλής μπασκετικής ποιότητας. Έχοντας αυτό κατά νου, επ' ουδενί δεν θα προσπαθήσω να καταλήξω σε ένα τελικό αποτέλεσμα υπέρ ενός ή του άλλου, παρά μόνο μερικές σκέψεις μου θα μοιραστώ μαζί σας. Εξάλλου, η σκέψη και μόνο ενός τέτοιου "μπραντ -ε- φερ" έστω και σε θεωρητικό επίπεδο είναι αν μην τι άλλο ενδιαφέρουσα. Έχουμε και λέμε λοιπόν...

Στα δικά μου μάτια ο σέντερ των Huston Rockets ήταν τεχνικά αρτιότερος όχι μόνο του αντιπάλου του, αλλά κατά την προσωπική μου γνώμη, έναντι όλων των ψηλών που έχουν εμφανιστεί μέχρι τώρα. Η δυνατότητα που είχε να συνδυάζει την δύναμη με την ευλυγισία, η τρομερή ικανότητά του να παίζει και με πλάτη στο καλάθι και με πρόσωπο, το αψεγάδιαστο hook, η ταχύτητα και η έκρηξη που χαρακτήριζε τις κινήσεις του, η ευστοχία του στο μακρινό σουτ που άρμοζε σε περιφερειακό, η αμυντική του προσήλωση και συγκέντρωση όχι μόνο στην ατομική του άμυνα αλλά και στην ομαδική καθώς φυσικά και το ανεπανάληπτο "dream shake" νομίζω ότι τουλάχιστον δικαιολογούν την παραπάνω εκτίμηση ότι η τεχνική κατάρτιση του "Ονείρου" ήταν ασύγκριτη. Μπορώ να τον θυμηθώ να κάνει σταυρωτές ντρίπλες μπροστά σε ψηλούς, να ποστάρει και από τις δύο πλευρές της ρακέτας, να ρολάρει στο σώμα του αντιπάλου αφήνοντάς τον αντίπαλο άγαλμα, να καρφώνει με ένταση ή να αφήνει την μπάλα από τις άκρες των δαχτύλων του, να τελειοποιεί το fade-away shot με τρομερή αρμονία και ευστοχία έχοντας κρεμασμένους επάνω του θηρία με μεγαλύτερο μπόι από το δικό του. Νομίζω ότι υπήρξε κάποιο διάστημα της κυριαρχίας του που κανείς αντίπαλος ψηλός δεν ήθελε να βρεθεί απέναντί του, γιατί δεν ήξερε με ποιο τρόπο θα εκτίθετο!!! Θυμηθείτε μόνο τις δύο απανωτές προσποιήσεις στον D. Robinson μέσα στο Alamodome, πού έκαναν τον Ναύαρχο να (χορο)πηδάει σε λάθος χρόνο και χωρίς νόημα.

Ο Hakeem άγγιξε το τελειότερο σε επίπεδο προσφοράς ενός σέντερ (25π-12ρ-3κοψ) σε μια εποχή που είχε να αντιμετωπίσει και να υπερκεράσει όχι μόνο τον Ναύραρχο, αλλά και τον Γιούιν και φυσικά το φαινόμενο Ο'Νιλ, έστω και αν ακόμα ο τελευταίος ήταν στα πρώτα άγουρα ακόμα βήματά του, με άλλα λόγια τρεις από τους καλύτερους σέντερ που έπαιξαν ποτέ μπάσκετ. Ήταν πάντα η κολώνα της ομάδας του, ο βασικός πυρήνας γύρω από τον οποίο είχαν χτιστεί όλα και σε επίθεση και σε άμυνα και ίσως αυτό καταδεικνύει την αξία του, καθώς δύσκολα μπορεί να βρει κανείς έναν ψηλό με τόσο ισορροπημένη προσφορά και στην άμυνα και στην επίθεση. Αν δεν κάνω λάθος νομίζω ότι είναι πρώτος στην ιστορία του ΝΒΑ σε κοψίματα και έχει αναδειχθεί 3 φορές καλύτερος αμυντικός της χρονιάς. Με άλλα λόγια η επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας του ήταν πολύπλευρή και δεν αναλωνόταν μόνο στο να βάζει την μπάλα στο καλάθι, αλλά να κάνει κ την χαμαλοδουλειά (ριμπάουντ-άμυνα). Κ φυσικά μην έχοντας ως συμπαραστάτη κανέναν σταρ στην ομάδα του -ούτε καν επιπέδου Horace Grant- παρά χρήσιμους ρολίστες (Ότις Θορπ-Ρόμπερτ Χόρι-Βέρνον Μάξουελ-Κένι Σμιθ-Σαμ Κασέλ), οι οποίοι αποτελούσαν τους δορυφόρους που κινούνταν γύρω από την παρουσία του και οι οποίοι εκμεταλλεύονταν το γεγονός ότι το αντίπαλο scouting ήταν σχεδόν αποκλειστικά επικεντρωμένο στο σταρ της ομάδας. Κάθε βράδυ ήξερε ότι αυτός ήταν που θα έπρεπε να κουβαλήσει τους συμπαίχτες του και επιθετικά και αμυντικά. Κ κάτι τελευταίο. Το δεύτερο πρωτάθλημα που πήρε η ομάδα του το κατέκτησε έχοντας μειονέκτημα έδρας απέναντι σε όλες τις ομάδες που αντιμετώπισε πέραν νομίζω του πρώτου γύρου. Αυτό μάλλον κάτι δείχνει ως προς τον χαρακτήρα και το μέταλλο του συγκεκριμένου παίχτη. Συνοψίζοντας, νομίζω ο Hakeem ήταν η επιτομή του σύγχρονου σέντερ συσκευασμένη με ένα κομψό, αρμονικά δεμένο περιτύλιγμα.

Μιλώντας για τον έτερο δελφίνο νομίζω ότι το παρατσούκλι που του έχουν απονείμει είναι ίσως το πιο επιτιμητικό, ταιριαστό και απολύτως διευκρινιστικό της μπασκετικής αξίας και βεληνεκούς του συγκεκριμένου παίχτη και αναφέρομαι φυσικά στο "Big Fundamendals". O Tim Duncan είναι η μοναδική ίσως περίπτωση mega-star που μάλλον η έννοια "φαντεζί" δεν συμπεριλαμβάνεται στο ρεπερτόριό του. Η έκφραση του προσώπου του είναι απόλυτα συμβατή με τα χαρακτηριστικά της μεγάλης καριέρας του, ήτοι σοβαρότητα, συγκέντρωση, αφοσίωση, πειθαρχία, ηρεμία, τα οποία όλα πηγάζουν από την βαθιά έως απόλυτη γνώση των βασικών, θεμελιωδών, δομικών αρχών του μπάσκετ. Ο Duncan κάνει τα πάντα στο γήπεδο έχοντας κάθε στιγμή απόλυτη συναίσθηση του χώρου που βρίσκεται, της θέσης του αντιπάλου και των συμπαιχτών του. Ο τρόπος αντιμετώπισής του είναι σχεδόν αδύνατος, καθώς πώς αντιμετωπίζεις κάποιον, ο οποίος γνωρίζει άριστα να πασάρει, να σουτάρει (κυρίως με ταμπλό από πλάγια), να σκοράρει και με τα δύο χέρια, να κινείται χωρίς την μπάλα προκειμένου να πάρει την κατάλληλη θέση να υποδεχτεί την μπάλα ή να παίρνει το ριμπάουντ, να τρέχει στο παρκέ, να εκμεταλλεύεται τις πάσες των συμπαιχτών του και αυτή η-σχεδόν βαρετή- διαδικασία να γίνεται κάθε βράδυ??? Το να βρει κανείς βερμπαλιστικούς χαρακτηρισμούς και πομπώδη επίθετα για να χαρακτηρίσει το παιχνίδι του πύργου των Spurs θα είναι σχεδόν σαν να ακυρώνει την ίδια την φύση του παιχνιδιού του, κύριο χαρακτηριστικό και κόσμημα του οποίου είναι η αφύσικη αποτελσματικότητα και η εκνευριστική σιγουριά ότι η μπάλα θα μπει στο καλάθι με μια απλή κίνηση: Γρήγορο σήκωμα των χεριών πάνω από το κεφάλι του αμυνόμενου και σουτάκι από τα 4-5 μέτρα ή sky hook από ψηλά και μετά επιστροφή στην άμυνα. Αλήθεια θυμάται κανείς ποτέ τον Dunkan να καρφώνει με μανία στα μούτρα αντιπάλων ή να επιδίδεται σε trash talking ή να κάνει ιντριγκαδόρικες δηλώσεις στα ΜΜΕ??

Ίσως το πιο σημαντικό του επίτευγμα είναι ότι κατάφερε και ανέλαβε το πολύ βαρύ φορτίο που του άφησε ο Ναύαρχος μετά την αποχώρησή του και το έφερε εις πέρας, χαρίζοντας στην ομάδα του ακόμα 2 πρωταθλήματα, όντας ο αδιαμφιλονίκητος MVP, και χωρίς να αλλάξει τον τρόπο έκφρασης του παιχνιδιού του, αναδείχτηκε σε εμβληματική φυσιογνωμία για την ομάδα του Τέξας. Δεν είναι εύκολο να "φορέσεις τα παπούτσια" του μεγαλύτερου παίχτη μέχρι εκείνη την στιγμή που έπαιξε στην ομάδα σου και να καταφέρεις να τον ξεπεράσεις και να φτάσεις την ομάδα σου σε επίπεδο πρωταθλητισμού για πολύ μεγαλύτερο διάστημα από του προκατόχου σου. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά στηριζόμενος στις τελειοποιημένες κινήσεις του, στο εξαιρετικό διάβασμα του παιχνιδιού, στην αέναη επανάληψη των πιο βασικών αρχών που συνίστανται στο ότι "ο επιθετικός παίρνει κάθε φορά ότι του δίνει η άμυνα αρκεί φυσικά να έχει την ικανότητα κάθε φορά να διαπιστώνει την έλλειψη της άμυνας και να την πονάει εκεί ακριβώς". Θα συμφωνήσετε νομίζω μαζί μου με την διαπίστωση ότι πολλοί λίγοι παίχτες μπορούν να το κάνουν αυτό κάθε βράδυ, ακριβώς γιατί πολλοί λίγοι παίχτες στην ιστορία του ΝΒΑ ήταν μύστες των βασικών αρχών του μπάσκετ. Αυτό σε συνδυασμό με την πειθαρχία του και υπακοή στο σύστημα της ομάδας και την αγωνιστική του βελτίωση, δημιούργησαν έναν από τους πιο βαρετόυς-αντιδιασκεδαστικούς-αντιτουριστικούς-αντιθεαματικούς-αποτελεσματικούς-ουσιαστικούς-νικηφόρους-tough to defend-συνεπείς-ταλαντούχους ψηλούς στην ιστορία του ΝΒΑ.

Τα συμπεράσματα δικά σας....Δύσκολη επιλογή