Δέκατο τέταρτο επεισόδιο: Και κάπως έτσι φτάσαμε στον 6ο τελικό. Στην θέωση...

Το 3-ponto.blogspot βγάζει στον αέρα ένα νέο επεισόδιο σχετικά με την καριέρα του μεγαλύτερου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών , του αξεπέραστου Μάικλ Τζόρνταν.


Μπορεί το φθινόπωρο του 1992 οι Ολυμπιακοί Αγώνες να αποτελούσαν μια ευχάριστη θύμηση , αλλά τα οφέλη της μόλις τώρα άρχιζαν να εξαργυρώνονται. Ο D.Stern με μία πρωτοφανή διαφημιστική καμπάνια έκανε μέσα σε ένα καλοκαίρι τους μπασκετμπολίστες που έλαβαν μέρος στη Βαρκελώνη , τους πιο δημοφιλείς αθλητές της Αμερικής και ίσως ολόκληρου του κόσμου! Ακόμη και οι τριτοκοσμικές χώρες έμαθαν τον Barkley , τον Ewing , τον Laettner.

Ο Μάικλ Τζόρνταν με σύμμαχο το ταλέντο , την ομορφιά , τα πρωταθλήματα , τα διαφημιστικά , είχε εξελιχθεί στον πιο διάσημο άνθρωπο του πλανήτη. Το μοναδικό άτομο που θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί του σε αναγνωρισιμότητα ήταν η πριγκίπισσα Diana.

Η φήμη του Μάικλ μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα «τέρας» , έναν ζωντανό οργανισμό , που τρεφόταν απ’ τον εαυτό του και ολοένα και μεγάλωνε. Όσο πιο επιτυχημένος γινόταν, τόσο πιο μεγαλύτερες απαιτήσεις ζητούσε. Όσο μεγαλύτερες ήταν οι απαιτήσεις , τόσο περισσότερο πίεζε τον εαυτό του να αγγίξει την τελειότητα. Όσο περισσότερο άγγιζε την τελειότητα τόσο μεγαλύτερο γινόταν το «τέρας».

Δεν συναγωνιζόταν πλέον τον αδερφό του Larry στην αυλή του σπιτιού του , τον Ewing στα χρόνια του κολεγίου ή τους Magic και Thomas ως επαγγελματίας μπασκετμπολίστας.
Συναγωνίζονταν με τον πιο θανάσιμο αντίπαλο,
Με τον ίδιο του τον εαυτό.
Το «τέρας» - με τις ατελείωτες απαιτήσεις να υποστηρίξει τα προϊόντα που διαφήμιζε , να ποζάρει στα εξώφυλλα των περιοδικών , να γίνει κάτι παραπάνω απ’ την ζωή , να γίνει ένας ήρωας – μεγάλωνε εκθετικά απ’ τα τέλη των 80’s και μετά. Και μόνο κάποιος τόσο συγκεντρωμένος όσο ο Μάικλ , με την μοναδική ικανότητα να ξεχωρίζει το αυθεντικό απ’ το φανταστικό , μπορούσε να διαχειριστεί μια τέτοια πραγματικότητα τόσο καλά. Όσοι τον συναντούσαν πάντα κάτι ήθελαν απ’ αυτόν. Κάθε τηλεφώνημα που λάμβανε ήταν και μια παράκληση να κάνει κάτι. Πολύ εύκολα το «τέρας» θα μπορούσε να συντρίψει έναν νεαρό λιγότερο έξυπνο και ισορροπημένο.

Με κάποιον σιωπηλό αλλά συνάμα και εκτυφλωτικό τρόπο ποτέ του δεν παραδόθηκε στο «τέρας». Σίγουρα τον άλλαξε κάνοντάς τον στην αρχή προσεκτικό , μετά κυνικό και κάποιες φορές απότομο στις συνδιαλλαγές του με τον υπόλοιπο κόσμο. Τους μελετούσε προσεχτικά και τους έβαζε σε βαθμίδες ανάλογα με το τι ζητούσαν οι ίδιοι από αυτόν. Γι’ αυτό και το μεγαλύτερο προτέρημα του Τζάκσον και ο λόγος που η σχέση του με τον Μάικλ δεν κλονίστηκε με το πέρασμα των χρόνων , ήταν πως ποτέ του δεν του ζήτησε κάτι εκτός απ’ το να παίζει μπάσκετ. Κανένα αυτόγραφο ή κανένα παπούτσι με την υπογραφή του ή καμία παράκληση να παραβρεθεί σε εκδήλωση του σχολείου των παιδιών του. Το μόνο που του ζητούσε ήταν να μοιράζει την μπάλα λίγο περισσότερο στους συμπαίκτες του.


Το μπάσκετ ήταν το μοναδικό αληθινό πράγμα στο κέντρο όλης αυτής της τρέλας. Ηρεμία και γαλήνη έβρισκε μόνο στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Η ελευθερία του ήταν το μπάσκετ, οι προπονήσεις , οι αγώνες τον διασκέδαζαν πραγματικά. Εκεί μπορούσε να σωπάσει τις κραυγές των άλλων και να ακολουθήσει την δική του.



Kαι φυσικά όλο αυτό είχε επίπτωση και στους συμπαίκτες του. Βρίσκονταν και εκείνοι στο επίκεντρο , στα «φώτα» , μόνο που ποτέ στην πραγματικότητα τα «φώτα» δεν φώτιζαν αποκλειστικά αυτούς. Κάποιοι το διαχειρίζονταν καλά και κάποιοι όχι. Ο John Paxson αποφάσισε από νωρίς να αποχωρήσει από όλο αυτό το «παιχνίδι εντυπώσεων». Όχι μόνο τον έκανε να νιώθει άβολα που εισχωρούσαν στην προσωπική του ζωή , αλλά τον άλλαζε προς το χειρότερο. Παραδέχθηκε – και προς τιμήν του – πως στην προσπάθειά του να γίνει το πρόσωπο που ήθελαν οι άλλοι (ευχάριστος και χαριτωμένος) έχασε τον εαυτό του. Ήταν ευγενικός με τους ξένους και απότομος με την οικογένειά του. Ο Scottie Pippen πάλι , ο «vice president» σύμφωνα με τονG. Payton, δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα. Κατανόησε απ’ την αρχή την θέση του στους Bulls τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά. Σε αντίθεση με τον συμπαίκτη του , ο ίδιος δεν ήταν καλός salesman . Πιο εύκολα καταλάβαινε την triple post παρά τα media. Eίχε όμως την εξήγησή του.

Ο Πίππεν προερχόταν από ένα μικρό κολέγιο , από μια 14 μελη οικογένεια με οικονομικά προβλήματα. Και ξαφνικά βρέθηκε σε μία μεγαλούπολη και έπρεπε να ανταποκριθεί άμεσα στις ανάγκες της. Η ανασφάλειά του , τον έκανε να φοράει γυαλιά για να δείχνει πιο σοβαρός.
Στην αρχή δυσκολευόταν. Ο Τύπος ανακάλυπτε κάθε παράπτωμά του. Για ένα διάστημα τα είχε ταυτόχρονα με 2 γυναίκες , ενώ είχε συλληφθεί μια φορά για παράνομη οπλοκατοχή. Αλλά όσο ωρίμαζε και έβρισκε αυτά που πραγματικά τον γέμιζαν , τόσο ευχαριστιόταν περισσότερο το μπάσκετ. Λίγοι το απολάμβαναν όπως αυτός. Ο Jackson χαριτολογώντας τον έλεγε «η χαρά του μπάσκετ». Αλλά όσον αφορούσε τον Τύπο , «φόραγε» το σοβαρό του προσωπείο για να συνομιλήσει μαζί τους. Απαντούσε κοφτά , σαν να κάνει αγγαρεία , και οι δημοσιογράφοι το καταλάβαιναν και δεν συνέχιζαν. «Ειδήσεις» ήξεραν πως δεν θα έβγαζαν από αυτόν.

Ο κολλητός του όμως Horace Grant, ένιωθε να παραμερίζεται και μέσα στο γήπεδο και έξω απ’ αυτό. «Δεν λαμβάνω την προσοχή που μου αξίζει και ας σκίζομαι στην άμυνα» έλεγε. «Εντάξει είναι ο καλύτερος αλλά χωρίς εμάς που θα ήταν ; Αξίζουμε και εμείς παραπάνω αναγνώριση από εσάς (σημ. εννοεί τον Τύπο)».

Τα πράγματα δεν ξεκίνησαν καλά. Την πρώτη ημέρα της προπόνησης για την νέα σεζόν , ο P.Jackson προτίμησε να απαλλάξει τους -ταλαιπωρημένους απ’ το μακρύ καλοκαίρι- Jordan και Pippen από επίπονες ασκήσεις. Ο Γκραντ έγινε έξαλλος όταν το άκουσε και βρίζοντας αποχώρησε για τα αποδυτήρια .

Η γκρίνια του Γκραντ ήταν ένα μόνο μέρος μιας μεγαλύτερης δυσφορίας που απειλούσε τους Μπουλς εξαιτίας της αναπτυσσόμενης επιτυχίας τους. Ο Πατ Ράιλι στο βιβλίο του «The winner within» το ονομάζει «the disease of me». Όσο περισσότερες επιτυχίες απολαμβάνεις τόσο περισσότερο σπουδαίος νομίζεις πως είσαι (σημ. στο βιβλίο του αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο σχετικά με αυτό , αναφέροντας και παραδείγματα ,πχ Lakers 1982).

Αργότερα όταν οι διχόνοιες μέσα στην ομάδα έγιναν γνωστές στο κοινό , ρώτησαν σχετικά τον Τζάκσον για αυτό. «Στην πραγματικότητα όλα άρχισαν από ένα βιβλίο» θα πει.
Το φθινόπωρο της προηγούμενης χρονιάς εκδόθηκε το Jordan’s Rules όπου ο δημοσιογράφος Sam Smith αναφερόταν στην χρονιά που κατέκτησαν το πρώτο τους πρωτάθλημα . Ο Smith ήταν ένας έξυπνος και εργατικός ρεπόρτερ που κάλυπτε το ρεπορτάζ των Μπουλς για 3 χρόνια. Ήξερε «εκ των έσω» πληροφορίες και ήταν στην πλεονεκτική θέση να γνωρίζει τον Τζόρνταν όσο λίγοι . Το βιβλίο του παρουσίαζε έναν υπεραθλητή με πολλά όμως ελαττώματα στον χαρακτήρα του. Έγινε best seller και ο Τζόρνταν αισθανόταν -για πρώτη φορά στην καριέρα του- να πληγώνεται το image του. Αλλά εκτός απ’ τον Τζόρνταν , το βιβλίο αναφερόταν και στον J.Krause παρομοιάζοντάς τον ούτε λίγο ούτε πολύμε έναν ευτραφή κύριο που τον κοροϊδεύουν οι παίκτες του! O Jordan κατηγόρησε τον Grant σαν την πηγή των πληροφοριών , και ο Krause τους Jackson και Bach.
Μύλος!

Οι εντάσεις μεταξύ παικτών και διοίκησης έκαναν σπάνια την εμφάνισή τους στο παρκέ. Μόνο κάποιος παλιός Bull , που γνώριζε τα αποδυτήρια , θα το αντιλαμβανόταν: «Δεν είμαι σε θέση να σας πω τι ακριβώς , αλλά κάτι έχει αλλάξει» δήλωνε ο Corzine χωρίς να θέλει να επεκταθεί περισσότερο.
Οι προπονητές και οι γυμναστές ήξεραν ποιος ήταν ο μεγαλύτερος αντίπαλός τους: H κούραση (πνευματική και σωματική). Η ηλικία των Cartwright και Paxson τους ανάγκαζε να μπαινοβγαίνουν στην «λίστα τραυματιών» , ενώ οι Jordan και Pippen είχαν ανάγκη από ξεκούραση (λόγω Ολυμπιακών Αγώνων).
Η φυσική συνέπεια όλων αυτών ήταν να κάνουν 10 νίκες λιγότερες από πέρυσι , χάνοντας παράλληλα και την πρώτη θέση. Το καλύτερο ρεκόρ για το ΝΒΑ το είχαν οι Σανς , ενώ το Νο1 της Ανατολής ανήκε στη Νέα Υόρκη.
Φυσικά οι Μπουλς κάθε άλλο παρά κακή ομάδα λογιζόταν. Παρέμενε σκληροτράχηλη , γεμάτη αυτοπεποίθηση , και με ένα ατού που οι άλλες ομάδες δεν μπορούσαν να διαχειριστούν. Στην σύνθεσή τους υπήρχε ο μεγαλύτερος finisher όλων των εποχών. Στα τελευταία λεπτά κάθε αγώνα , ο φόβος των αντιπάλων φαίνονταν ξεκάθαρα στα μάτια τους…



Ένας παλιόφιλος βρέθηκε και πάλι στον δρόμο του. Ο ‘Nique μαζί με τους Willis – Augmon – Blaylock αποτελούσαν όλοι μαζί έναν καλό πυρήνα παικτών. Αλλά με τον Bob Weiss για προπονητή και τον Jon Koncak για βασικό σέντερ , το 0-3 ήρθε φυσιολογικά.



Με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς ξαναβρέθηκαν αντίπαλοι (όπως συνηθίζουν άλλωστε). Ο πιο μισητός εχθρός της πιο άσχημης πόλης των ΗΠΑ , δεν τους νίκησε απλά. Τους ξεπάστρεψε! Μετά το 0-4 (με κακές εμφανίσεις μάλιστα) , οι Νανς – Ντόχερτι – Ίλο αποτέλεσαν παρελθόν (σημ. για την ακρίβεια ο Ντόχερτι άντεξε για 50 παιχνίδια ακόμη πριν προδοθεί μια και καλή απ’ τα γόνατά του). Στην πόρτα της εξόδου τους ακολούθησε και ο προπονητής Λένι Γουίλκενς , και η πάλαι ποτέ «πιο ελπιδοφόρα ομάδα της δεκαετίας» σκορπίζονταν εδώ και εκεί.
Και για τελειωτική μαχαιριά ο «αγαπημένος τους» Μάικλ τους υπενθύμισε , σαν déjà vu , τι τους είχε κάνει 4 χρόνια πριν…



To match up που περίμενε όλη η Αμερική ήταν μπροστά τους : New York vs Chicago Bulls. O coach of the year Riley απέναντι στον 2 φορές πρωταθλητή Phil Jackson. Και φυσικά ο Μάικλ απέναντι στον Πατ.
Αταίριαστο ζευγάρι, αλλά με αρκετό παρελθόν πίσω τους.

Για πρώτη φορά συναντήθηκαν την άνοιξη του 1981 όταν συνέπεσαν στα «δοκιμαστικά» του Dean Smith . Ένα χρόνο αργότερα ξανασυναντήθηκαν στον τελικό του NCAA. Έγιναν συμπαίκτες στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες ενώ προσέλαβαν και τον ίδιο ατζέντη.
Αλλά οι καριέρες τους πήραν διαφορετικά μονοπάτια. Για τον Πατ η κορυφή ήταν άγνωστη λέξη. Πριν την έναρξη της κανονικής περιόδου ψηφίστηκε στην 5η θέση των center , πίσω απ’ τους Hakeem , Robinson , Daugherty , O’Neal (σημ ισοβάθμισε μαζί με τον Mourning). Στο All Star Game ο ρούκι Σακίλ του έφαγε την θέση στην βασική πεντάδα της Ανατολής.

Η πρόκληση ήταν τεράστια για τον Πατ Γιούιν. Ο μέντοράς του John Thompson δεν έπαψε να πιστεύει στον Τζαμαϊκανό : «Φέτος θα είναι η χρονιά του».

Tα λόγια του αποδείχθηκαν προφητικά. Λίγες ώρες πριν την έναρξη των τελικών Ανατολής θεωρούνταν ο καλύτερος σέντερ του πρωταθλήματος , με την ομάδα του να προσπαθεί να κερδίσει τον τίτλο έχοντας σαν super star τον center της. Aπ’ τα χρόνια των Blazers και του Bill Walton είχε να συμβεί κάτι παρόμοιο. Έγινε επίσης , μετά από απαίτηση του Riley, και αρχηγός στα αποδυτήρια. Και ένιωθε έτοιμος να γκρεμίσει την κυριαρχία του Σικάγο.



Στον πρώτο αγώνα της σειράς , οι Νικς βρήκαν τον ήρωα στο πρόσωπο του John Starks (25 pts , 5/7 τριπ , κρατώντας τον MJ σε 3/14 σουτ στο 2ο ημίχρονο). Kάποιοι τρομάζουν στη σκέψη πως μαρκάρουν τον Μάικλ Τζόρνταν. Κάποιοι άλλοι εμπνέονται…
Οι Νικς πέτυχαν την 26η συνεχόμενη νίκη τους με την ίδια «φόρμουλα» που εφάρμοζαν σε ολόκληρη την χρονιά: ασφυκτική άμυνα και επικράτηση στα rebounds (Ewing 17).
«Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς έπαιζε ο Σταρκς στο CBA και πότε ανέβηκε στη λίγκα. Αλλά σημασία έχει πως τώρα είναι εδώ» έλεγε ο Τζόρνταν και συνέχισε : « Mε έπαιξε πολύ καλά αμυντικά. Πάντα είχε το σώμα του πάνω μου. Με έβαζε σε δύσκολες θέσεις χωρίς να μου επιτρέπει να πηγαίνω στα «σημεία» μου. Αρκετά σουτ μου ήταν τραβηγμένα επειδή βρισκόμουν φανερά εκτός ρυθμού».



Στον επόμενο αγώνα ο John Starks πέτυχε το highlight της καριέρας του :



παίζοντας και φοβερή άμυνα ( για 2ο συνεχόμενο παιχνίδι) πάνω στον Μάικλ (είχε μόλις 5/16 σουτ στο 2ο ημίχρονο , και συνολικά 12/32).

Την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες της Νέας Υόρκης στοχοποίησαν τον Τζόρνταν , βοηθώντας με όποιον τρόπο μπορούσαν την ομάδα της πόλης τους. Με αναλυτικά ρεπορτάζ ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξαν πως ο διάσημος σούπερ σταρ βρίσκονταν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στο καζίνο του ξενοδοχείου Atlantic City, λίγες ώρες πριν το δεύτερο παιχνίδι!

Η ομάδα έγινε άνω κάτω μόλις η είδηση έγινε γνωστή , τα τηλέφωνα των εφημερίδων έσπασαν από αγανακτισμένους φιλάθλους που ζητούσαν εξηγήσεις και ο Τζόρνταν κήρυξε τον πόλεμο στους δημοσιογράφους. Διαμαρτυρόμενος για όσα ψεύδη γράφηκαν , αποφάσισε να σταματήσει τις δηλώσεις! Το Σικάγο βίωνε μία πρωτόγνωρη κρίση και φως στο τούνελ δεν φαινόταν. Με 0-2 και κάκιστη ψυχολογία , οι Knicks ταξίδευαν στο Σικάγο για μία νίκη στα 2 παιχνίδια που ακολουθούσαν. Το momentum ήταν φανερά με το μέρος τους. Οι Νεοϋορκέζοι έπαιζαν στην εντέλεια το help and recover και το hedge out στα pick n’ roll των Bulls. Οι περιστροφές τους θύμιζαν ελβετικό ρολόι.

Το Σικάγο ξεκίνησε απ’ την αρχή με foul press σε όλο το γήπεδο. Η Νέα Υόρκη δεινοπάθησε επιθετικά (μόνο 2 παίκτες έβαλαν πάνω από 10 πόντους) , έχασε την ψυχραιμία της (ο Σταρκς πήγε νωρίς για ντους παίρνοντας 2 τεχνικές ποινές) και το σήμα κατατεθέν της ξεχάστηκε στο Madison Square Garden. Η άμυνά της δέχθηκε 62 πόντους στο πρώτο ημίχρονο , χωρίς καν να συμμετάσχει ο Τζόρνταν σε αυτό. (σημ. ο Τζόρνταν έκανε ένα απ’ τα χειρότερα παιχνίδια της καριέρας του με 3/18 σουτ και 16/17 βολές).
Το επιτελείο του Jackson έβαλε καινούργια πράγματα στο παιχνίδι και κέρδισε την συγκεκριμένη παρτίδα σκάκι. Τοποθέτησε τον Jordan στη θέση του playmaker με σαφή οδηγία να πασάρει την μπάλα στην αδύνατη πλευρά όταν του έρχονταν βοήθεια (στους Paxson – Armstrong).
«Θα το ξεχάσω αμέσως μόλις βγω απ’ τα ντους» ήταν τα λόγια του Γιούιν.

Το ίδιο και ο Τζόρνταν. Αφήνοντας πίσω του τις κακές εμφανίσεις των 3 πρώτων αγώνων , πρόσθεσε στην θαυμαστή καριέρα του άλλη μία θρυλική εμφάνιση. Ξεπερνώντας τον πόνο στον δεξί του καρπό (είναι άλλωστε γνωστή σε όλους μας η ικανότητά του να μαγεύει όταν αγωνίζεται τραυματίας) σκόραρε 54 «σιωπηλούς» πόντους. Ο σχολιαστής Marv Albert τους ονόμασε έτσι μιας και τους πέτυχε σχεδόν όλους με jump shots.



Το 5ο παιχνίδι θα διεξαγόταν στο MSG όπου οι γηπεδούχοι είχαν να ηττηθούν απ’ τις 28 Ιανουαρίου!!! Σε ένα αξέχαστο παιχνίδι ο «Αέρινος» πέτυχε 17 πόντους στα 14 τελευταία λεπτά και σε συνδυασμό με τις 3 συνεχόμενες αποτυχημένες προσπάθειες του Charles Smith να σκοράρει εβρισκόμενος κάτω απ’ το καλάθι , το Σικάγο έσπασε την παράδοση και πήρε «δια πυρός και σιδήρου» την νίκη.





Το επόμενο παιχνίδι ήταν διαδικαστικής σημασίας με τους Bulls να περνούν για 3η συνεχόμενη φορά στους τελικούς. Ο Pat Riley δεν μπορούσε να χωνέψει πως η ομάδα του έκανε 4 συνεχόμενες ήττες.
«Ι’m in shock…»


ΝΒΑ FINALS 1993 Bulls – Suns


Σοκ όμως έπαθαν και οι Phoenix Suns.
Πριν προλάβουν να καταλάβουν τι γίνεται κοίταξαν το ταμπλό του πίνακα που έλεγε Suns:0 Bulls:2. Oι Βulls μπήκαν με φόρα και υποχρέωσαν τον Barkley σε 2 ήττες και μάλιστα εντός έδρας. Οι Majerle - Ainge δεν μπορούσαν ούτε καν να σουτάρουν απ’τα 7,25μ (είχαν συνολικά μόλις 1/5) και ο KJ υπέπιπτε σε συνεχή λάθη στο τέλος και των δύο αγώνων. Η καρδιά και η θέληση που απαιτούνται για να γίνει κανείς πρωταθλητής απουσίαζαν απ’ το ηλιόλουστο Φοίνιξ. Το Σικάγο δεν έβαλε δεύτερο παίκτη πάνω στον Μπάρκλεϊ. Ο Χόρας Γκραντ ανέλαβε το δύσκολο έργο και παρότι τα νούμερα του Μπάρκλεϊ φαίνονταν υπέροχα , η πραγματικότητα άλλα έδειχνε. Ήταν μόνος του μιας και οι υπόλοιποι δεν στέκονταν στο ύψος των περιστάσεων. Οι εποχές των Sixers ξαναέρχονταν στην μνήμη του. Ο Τζόρνταν μάρκαρε μανιασμένα τον Μάρλι. Ήξερε πως ήταν το αγαπημένο παιδί του Κράουζε και του έφτανε. Την «βεντέτα» που έψαχνε την βρήκε στο πρόσωπο του ξανθομάλλη τριποντάκια.

Και ενώ οι πάντες προέβλεπαν ένα εύκολο sweep για το Σικάγο , το Φοίνιξ έδειξε σπάνια ψυχικά αποθέματα. Μετά από 3 παρατάσεις (σε έναν αγώνα που διήρκησε 3 ώρες και 20 λεπτά) κέρδισε με 129-121 (σημ. το 1976 το Φοίνιξ ηττήθηκε απ’ την Βοστώνη με 128-126 κατά σύμπτωση στην 3η παράταση). Ο KJ αγωνίστηκε για 62 λεπτά κάτι που κανένας άλλος δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει.
«Είμασταν συγκέντρωμενοι στο sweep αλλά δεν κάναμε ότι απαιτούνταν για να το επιτύχουμε» παραδεχόταν ο MJ.
Λίγο πιο πέρα ο Μπάρκλεϊ για να πειράξει τον φίλο του που σούταρε 43 φορές είπε: «Ο Μάικλ σούταρε 43 φορές. Είναι απίστευτο. Να βάλετε αμέσως πάγο στον αγκώνα του!».

Ο Westphal τροποποίησε το πλάνο του. Για να αντισταθμίσει τα λάθη του ΚJ όταν έκανε διείσδυση απ’ την κορυφή στην ρακέτα των Μπουλς , τον έβαλε να ξεκινάει τα drive απ’ τις γωνίες με τους υπόλοιπους να έχουν τις σωστές αποστάσεις (spacing) ώστε να υποδεχθούν τις πάσες του. Ο Barkley πήγε πάνω στον Cartwright (για να δίνει πιο εύκολα βοήθειες) και ο Dumas στον B.J. (για να τον πιέζει και να καθυστερεί όσο μπορεί την επίθεση). Οι KJ και Majerle ζούσαν και ανέπνεαν με τον Μάικλ.

Ακουλούθησαν δύο νίκες εκατέρωθεν και για τις δύο ομάδες.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στον 6ο τελικό.
Στην θέωση...


Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.
Το τέλος του 3ου δωδεκαλέπτου βρίσκει τους Suns να προηγούνται με 87-79. Με ένα γρήγορο 5-0 (στην αρχή του 4ου ) ο P.Jackson αποσύρει τον Μάικλ για να του δώσει λίγες ανάσες. Οι δύο επόμενες επιθέσεις των Μπουλς στέφονται με απόλυτη αποτυχία και ο Μάικλ ξαναμπαίνει άρον άρον στον αγώνα.
«Κύριοι από εδώ και στο εξής θα σουτάρω εγώ , σας ευχαριστώ πολύ».
Για τα επόμενα 8 λεπτά έβαλε όλους τους πόντους της ομάδας του.
Ο Μάρλι κάνει airball σε ένα κοντινό δίποντο.
Ο Τζάκσον καλεί timeout.
Οι πιθανότητες να πάρει την τελευταία επίθεση ο Τζόρνταν ήταν 100-1.
Μας εξέπληξε όμως για άλλη μία φορά…
Ο Paxson ήταν ο «από μηχανής θεός».



Έβαλε ένα σουτ «που το έχω πάρει εκατοντάδες φορές στην καριέρα μου».
Ο Τζόρνταν έτρεξε να πάρει την μπάλα του τελικού.
Κρατώντας την πάνω απ’ το κεφάλι του φώναξε με όλη του την δύναμη:
«Thunder Dan Majerle – my fucking ass!»







Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τις εμφανίσεις του καθ’ όλη την σειρά με το Φοίνιξ. (41 ppg)
Κάτι παρόμοιο δεν είχε ξαναδεί σε τελικούς το μπασκετικό κοινό ανά την υφήλιο . Η αιωνιότητα του ανήκει. Τι άλλο του έχει μείνει πλέον να κατακτήσει; Ποιά στόματα αμφισβητούν τα πρωτεία του;
O Magic ξέρει τι σκέφτεται. Και μας προετοιμάζει:
«Νομίζω πως ο Μάικλ θα ήθελε να ήταν στην δικιά μου εποχή. Να ήμασταν οι 3 μας. Βλέπεις με εμένα και τον Λάρι δεν χρειαζόταν να ψάχνεις για πρόκληση. Την είχες μπροστά του. Το Λος Άντζελες για τον Λάρι , η Βοστόνη για εμένα. Ο Μάικλ δεν έχει το προνόμιο αυτό».

Bonus material:


Διακρίσεις: 1oς scorer (32,6 ppg), 1ος στο PER (29,7 με δεύτερο τον Hakeem με 27,3), 1ος στα κλεψίματα (2,8), 1st All NBA Team , 1st Defensive Team

Στατιστική ανάλυση της χρονιάς του: Σούταρε 26 φορές κατά μ.ο. (το 31% των Bulls) και το ποσοστό ευστοχίας του έπεσε για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια κάτω απ’ το 50% (49,5%). Στα τρίποντα «μιμήθηκε» τη σεζόν 89/90 (1/3.2) και μάλιστα με καλό ποσοστά (35.2%). Μπορεί τα νούμερα να δείχνουν πως δεν προτιμούσε -όπως παλιά- να ορμάει προς το καλάθι (7,3 προσπάθειες για βολές / ο χαμηλότερος της καριέρας του μέχρι στιγμής) αλλά δεν είναι έτσι. Συνολικά οι Bulls βρίσκονταν μόλις στην προτελευταία θέση και ο ίδιος εκτελούσε το 30.6 %. Διεκδικούσε το επιθετικό ριμπάουντ (1,7) ενώ με τα 2,8 κλεψίματα βγήκε άνετα 1ος (με δεύτερο τον Blaylock με 2,5) σε αυτόν τον τομέα.

Εξώφυλλα:



Kαλύτερη εμφάνιση της χρονιάς:
NBA Finals Game 4
16 Ιουνίου 1993
Bulls - Suns
(56pts , 8 reb , 21/37 FG)


"Oύτε ο Μάικλ δεν μπορεί να σταματήσει τον Μάικλ" (Charles Barkley)

Στο επόμενο επεισόδιο: "καιρός για αλλαγή"