Ο λόγος της εισαγωγικής παραγράφου έχει να κάνει με τον κάπως σκληρό τίτλο που επέλεξα να χρησιμοποιήσω για το άρθρο αυτό που αφιερώνεται σε έναν παίχτη που έπαιξε μπάσκετ και τίμησε τη φανέλα της Εθνικής μας ομάδος. Μετέχοντας και εγώ στην καθημερινή πληροφόρηση σχετικά με το πολιτικό-οικονομικό καθεστώς της χώρας και κυρίως τις επικείμενες μεταβολές στις εργασιακές σχέσεις, σκέφτηκα -αρρωστημένη σκέψη το καταλαβαίνω- να βρω και να γράψω για τον παίχτη αυτό που, ενώ είχε όλα τα προσόντα και φόντα να διαπρέψει και να ξεχωρίσει, επέλεξε να ενστερνιστεί την νοοτροπία του δημόσιου υπαλλήλου καθ΄ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, με κύρια χαρακτηριστικά την ασφάλεια των κεκτημένων και τη μη μετεξέλιξη, μένοντας σε χαμηλότερα από τα προσδωκόμενα στάνταρ. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν κακίζω κανέναν δημόσιο υπάλληλο, τη δουλειά και το λειτούργημα που επιτελεί κάθε μέρα. Και οι δύο γονείς μου ήταν μέχρι πρόσφατα δημόσιοι υπάλληλοι, χρησιμοποιώ καθαρά αλληγορικά τη σημασία των λέξεων αυτών για να καταδείξω τη νοοτροπία που διακατείχε έναν επαγγελματία αθλητή που ποτέ δεν έφτασε έως εκεί που μπορούσε. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος χρήσης των εννοιών αυτών, εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.
Η δεκαετία του ΄90 στο ελληνικό μπάσκετ ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί ως η δεκαετία της προσμονής, της προσδοκίας. Τα "ιερά τέρατα" των προηγουμένων ετών (Νικ-Δράκος-Φάνης-Φασούλας) σιγά σιγά αποσύρονταν από το μπασκετικό παλκοσένικο και άπαντες αγωνιούσαν για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ ψάχνοντας να βρουν ισάξιους αντικαταστάτες. Πόσα και πόσα ονόματα δεν ακούστηκαν εκείνη τη δεκαετία ως οι επόμενοι ηγέτες και συνεχιστές της μεγάλης παράδοσης που τους κληρονομήθηκε? Θυμάμαι τον Αλβέρτη, τον Μυριούνη, τον Οικονόμου, τον Παταβούκα, τον Γαλακτερό ως χαρακτηριστικότερα παραδείγματα μέχρι το καλοκαίρι του 1995 όταν και εμφανίστηκε εκκωφαντικά είναι η αλήθεια η "χρυσή" γενιά του '95 όπως ονομάστηκε. Άπαντες αναθάρρησαν, καθώς βρέθηκε μια 12άδα καλών και ταλαντούχων, και γηγενών όπως κάποιοι έλεγαν με νόημα, παιχτών που θα μπορούσαν να κουβαλήσουν στους ώμους τους και το -τότε- παρόν αλλά και το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Ο Χατζής έγινε το νέο 2άρι της Εθνικής, ο Κακιούζης το μοντέρνο 4άρι, ο Παπ ενσάρκωνε το νέο Φάνη, αλλά όλοι αυτοί έμειναν στην σκιά του απόλυτου πρωταγωνιστή εκείνο το καλοκαίρι, του παίχτη που συγκέντρωσε μερικά από τα πιο διθυραμβικά σχόλια που έχουν ακουστεί για κάποιον στην ηλικία του.
Ο Ρεντζιάς στον τελικό εναντίον της Αυστραλίας κάνει triple-double figure και κατακτάει τον τίτλο του MVP, του πρώτου σκόρερ και ριμπάουντερ του τουρνουά, ενώ οι Αμερικανοί σχολιαστές τον θεωρούσαν τον καλύτερο νέο παίχτη στην ηλικία του στον κόσμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια δήλωση ενός από αυτούς να λέει "Ο Ρέτζι μπορεί να παίξει στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στο NBA ακόμα και στον πλανήτη Δία"!! Μπορεί όλα αυτά να φαίνονταν έως και υπερβολικά, αλλά η απήχηση των κατορθωμάτων του 20άχρονου τότε Ευθύμη ήταν τεράστια. Στην Ελλάδα το πιο ταπεινό ήταν ότι βρήκαμε τον άξιο συνεχιστή των Τρόντζου-Κοκολάκη-Φασούλα και τον πιο πιθανό μελλοντικό συμμετέχοντα σε ομάδα του αμερικάνικου πρωταθλήματος. Είχε ήδη προηγηθεί η μεταγραφή ρεκόρ για τα δεδομένα της εποχής των 300 εκατομμυρίων δραχμών από τον Δαναό στον ΠΑΟΚ στην τρυφερή ηλικία των 16 που προϊδέαζε τις απαιτήσεις που είχε ο φίλαθλος κόσμος από τον Τρικαλινό σέντερ.
Άδικα? Καθόλου θα έλεγα εγώ. Ο Θύμιος εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας σε ένα αφιέρωμα του ΤΡΙΠΟΝΤΟΥ λίγο πριν κλείσει η μεταγραφή στον ΠΑΟΚ με προσόντα εξαιρετικά σπάνια για Έλληνα παίχτη, καθώς τότε ιδιώς οι καλοί ψηλοί σπάνιζαν. Σώμα εβένινο, ύψος κοντά στα 2,12, εξαιρετική ταχύτητα στο ανοιχτό γήπεδο, μεγάλο άνοιγμα χεριών, επιτόπιο δυνατό άλμα στην κατακόρυφο, χαρακτήρας πράος και ήρεμος, έχοντας ήδη στο ρεπερτόριο του κάποιες κινήσεις (σουτάκι από τα 4 μέτρα ιδίως μετά από turn around jump shoot- hook από τα δεξιά) ήταν χαρακτηριστικά μαζεμένα σε ένα "πρότζεκτ" που άφηνε υποσχέσεις για πολύ μεγάλα πράγματα. Την 4τία στο ΠΑΟΚ (1993-1997) έγινε συλλέκτης εμπειριών όντας μέλος μερικών από τις καλύτερες ομάδες που είχε εκείνα τα χρόνια ο δικέφαλος και παίζοντας δίπλα σε παίχτες εγνωσμένης αξίας αποκομίζοντας, πέραν τίτλων, και πολύτιμες εμπειρίες. Ο χρόνος συμμετοχής του μπορεί να μην ήταν πολύς, αλλά αυτό μάλλον αναμενόμενο καθώς όντας μόλις 16 ετών έπρεπε να ενταχθεί σε μια ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό με προσοχή, αν και ήταν πάντα μέλος του ροτέισον όλων των προπονητών. Μετά την έκρηξη στο Παγκόσμιο των Εφήβων επελέγη στο draft από τους Ντένβερ αν θυμάμαι καλά και πλέον όλοι περίμεναν να επαληθευτούν οι προσδοκίες που είχε δημιουργήσει.
Θα ήμουν υπερβολικός αν έλεγα ότι εκείνο το καλοκαίρι ο Θύμιος έπαιξε για πρώτη και για τελευταία φορά στη ζωή του μπάσκετ ανάλογο των δυνατοτήτων του σε υψηλό και σταθερό ρυθμό? Κοιτάζοντας τη μετέπειτα πορεία και καριέρα του, θα απαντούσα "μάλλον όχι", αλλά αν υπάρχουν αντίθετες γνώμες, είναι σεβαστές και δεκτές. Ο Τρικαλινός έφυγε από τον ΠΑΟΚ και μεταπήδησε στην Μπάρτσα της οποίας τη φανέλα ίδρωσε για μια 5ετία κερδίζοντας αν θυμάμαι καλά 1 κύπελλο Ισπανίας. Στη συνέχεια ακολούθησε μια χρονιά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού φορώντας τη φανέλα των 76ers έχοντας κάτι λιγότερο από 2 πόντους μέσο όρο για να επιστρέψει στην Ευρώπης ως γυρολόγος παίζοντας σε Τουρκία, Ιταλία και Ισπανία χωρίς να κάνει κάτι εντυπωσιακό. Έκλεισε την καριέρα του στα 30 του χρόνια λόγω τραυματισμών στα πόδια του και ενοχλήσεις στη μέση του που δεν του επέτρεπαν, όπως ο ίδιος είπε στην ανακοίνωση που έβγαλε να προπονηθεί. Μπορεί μετά το 1997 να τον χάσαμε από το εβδομαδιαίο ραντάρ της παρουσίας του στα ελληνικά γήπεδα, κάθε καλοκαίρι όμως ο Ευθύμης αποτελούσε μέλος της Εθνικής μας ομάδος παίρνοτας μέρος στα διάφορα τουρνούα στα οποία αυτή συμμετείχε.
Διαβάζοντας την ανασκόπηση της καριέρας του εν τάχει, ποια εικόνα του Ρεντζιά σας έχει μείνει? Τρομερά παιχνίδια, παίχτης αποκάλυψη με τη φανέλα του ΠΑΟΚ? Σέντερ-δυναμίτης φορώντας τη φανέλα της Εθνικής μας ομάδος? Αξιπρόσεκτη βελτίωση στον τρόπο που αγωνιζόταν στα χρόνια του στην Ισπανία? Επιμονή-υπομονή και σκληρή δουλειά κατά την παραμονή στην πόλη της αδελφικής αγάπης? Μέλος ομάδων που έκαναν πρωταθλητισμό και κέρδιζαν τρόπαια έχοντας αυτόν ως βασικό πυλώνα και άξονα? Δουλευταρά, "ποντικό" των γυμναστηρίων, παθιασμένο ηγέτη που ενέπνεε τους συμπαίχτες του και αποτελούσε φόβητρο για τους αντιπάλους του? Σκληρό, δυναμικό έως και αντιαθλητικό στις μονομαχίες κάτω από το καλάθι, νικητή στην νοοτροπία, πρωταγωνιστή στην προσπάθεια, εμψυχωτή στην ήττα?
Δυστυχώς, για μένα προσωπικά, ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά. Δυστυχώς. Ο Ευθύμης "ευλογήθηκε" από πολύ μικρή ηλικία με φυσικά χαρίσματα σπάνια για τη φυλή μας, έμαθε κάποια βασικά που θα του επέτρεπαν να βρίσκει πάντα ένα καλό "παντεσπάνι" και η ενασχόλησή του με το μπάσκετ τελειώσε εκεί. Όπως έπαιζε στη Γ' Εθνική με τον Δαναό, με τον ίδιο τρόπο έπαιζε στον ΠΑΟΚ, στην Εθνική Εφήβων, στην Εθνική Ελλάδος και σε όλες τις ομάδες του μετέπειτα. Σουτάκι από τα 4-5 μέτρα ή hook από τη δεξιά πλευρά. Στην καλύτερη κάρφωμα μετά από ασσίστ. Δεν εξέλιξε το παιχνίδι του στο ελάχιστο, δεν προσπάθησε να δει το μπάσκετ από μια ολιστική πλευρά, να γίνει καλύτερος αθλητής καλύτερος συμπαίχτης, καλύτερος παίχτης. Επένδυσε πάνω στα δεδομένα φυσικά χαρίσματα μέχρι το τέλος της καριέρας του. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι η πολυ-θρύλητη ατάκα του Ντούντα "Οι νέοι παίχτες κερδίζουν γρήγορα λεφτά, αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα και γνωρίζουν γκόμενες με ένα τσιγάρο στο χέρι" έχει το όνομα του Ευθύμη γραμμένο all over it, παρόλο που ειπώθηκε αρκετά χρόνια αργότερα. Σε άρθρο στο ΤΡΙΠΟΝΤΟ αναφέρονταν τα λόγια συμπαίχτη του στον ΠΑΟΚ, χωρίς να κατανομάζεται ο αυτουργός, ο οποίος είχε πει ότι "αν τα προσόντα του Ρεντζιά τα είχε ο Γιαννούλης, θα ήταν τώρα ο καλύτερος σέντερ στην Ευρώπη". Δείγμα της νοοτροπίας που μάλλον είχε σε όλη του την καριέρα ο Θύμιος.
Τον έχω παρακολουθήσει σε πολλά παιχνίδια και έψαχνα να βρω μέσα του τη φλόγα ενός παίχτη που αγαπάει το μπάσκετ, που ενδιαφέρεται για αυτό, που ψάχνεται να βελτιωθεί. Ακόμα τον περιμένω μια φορά στη ζωή του να γυρίσει από τα αριστερά και να τελειώσει τη φάση. Να ρολάρει στην πλάτη του αντιπάλου του, να δοκιμάσει ένα spin-move, να κυνηγήσει μετά μανίας ένα ριμπάουντ, να στήσει το κορμί του να κερδίσει επιθετικό φάουλ και ας έφτανε μέχρι τις πινακίδες. Να τσακωθεί, να κάνει τσαμπουκά, να νευριάσει, να δημιουργήσει επαφή με τον κόσμο της ομάδος του, να αναλωθεί στη χαμαλο-δουλειά, να ρίξει και να φάει ανελέητο ξύλο κάτω από τις δύο ρακέτες και όλα αυτά να γίνουν κομμάτια του παιχνιδιού του!!! Να παίξει άμυνα πριν και πάνω από όλα, καθώς ως φέρελπις νεαρός έκανε το κομμάτι του στην επίθεση, αλλά στην άμυνα δε μπορούσε να μαρκάρει ούτε κλειδωμένη πόρτα (κατ΄έκφραση προπονητή ατακαδόρου εκείνη την εποχή). Να κυριαρχήσει στα ριμπάουντ και να μην έχει ο Σιγάλας στους αγώνες της Εθνικής περισσότερα από αυτόν σε μέσο όρο, να γίνει φόβητρο στη ρακέτα κόβοντας ή και αλλοιώνοντας σουτ. Να τον αισθανθούν οι αντίπαλοι ως αμυντική παρουσία είτε ατομικά είτε με τη συμμετοχή στου στην ομαδική άμυνα.
Ακόμα τον περιμένω. Και μάλλον θα τον περιμένω μια ζωή, καθώς ο Ευθύμης δεν ασχολήθηκε ποτέ με κανένα τομέα του παιχνιδιού που έπαιζε πέραν των όσων είχε μάθει από μικρός. Αφού αυτά, μαζί με ένα καλό μάνατζερ και ένα όνομα που είχε φτιάξει, του εξασφάλιζαν μια καλοπληρωμένη καριέρα, αφού δε χρειαζόταν να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος, αφού τα είχε όλα έτοιμα και δοσμένα στο πιάτο, αφού από μικρός γνώρισε την αποθέωση, τη λατρεία, είδε το όνομά του στα πρωτοσέλιδα, διάβασε θριαμβολογίες, κέρδισε απίστευτα χρήματα, σκοπός του ταξιδιού του ήταν απλά να συνεχίσει να ταξιδεύει μέχρι όσο πάει. Όσες φορές και αν το σκέφτηκα, δε μπόρεσα ποτέ να καταλάβω και από τον τρόπο παιχνιδιού αλλά και όλη του την ιδιοσυγκρασία, αν είχε κάποιο ιδιαίτερο σκοπό παίζοντας τόσα χρόνια μπάσκετ ή για αυτόν ήταν άλλη μια μέρα στη δουλειά..
Το λυπηρό? Όλα, μα όλα ήταν με το μέρος του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα θεόσταλτα φυσικά του προσόντα, αλλά και στο γεγονός ότι σε όλη του την καριέρα έπαιξε πάντα σε ομάδες κορυφής, αντιμετωπίστηκε με προσοχή, θαυμασμό, προπονήθηκε από κορυφαίους κόουτς και είχε συμπαίχτες εξαίρετους παίχτες, γνώρισε διαφορετικά μπασκετικά περιβάλλοντα, έχοντας από πολύ μικρή ηλικία λύσει το βιοποριστικό πρόβλημα της ζωής του. Και όμως, μέχρι την ώρα που γράφω τις αράδες αυτές η εικόνα του που μου έρχεται στο νου είναι αυτή ενός ανώριμου παιδιού, επηρεαζόμενος ίσως και από τη φυσιογνωμία του. Σχεδόν πάντα επάνω του διέκρινα μια χαλαρότητα, έναν ωχαδερφισμό σχεδόν, που εικονοποιείτο στην απλούστερη των εκφάνσεων όπως είναι η διεκδίκηση ενός ριμπάουντ, αγγαρεία στην οποία σε όλη του την καριέρα, λες και το έκανε επίτηδες, δεν υπέβαλλε τον εαυτό του παρά μόνο εξ ανάγκης. Δε θέλησε να πιέσει τον εαυτό του παραπάνω? Δεν άντεχε παραπάνω είτε αγωνιστικά είτε ψυχολογικά? Προτίμησε την εύκολο οδο της ήσσονος προσπάθειας, ενώ θα μπορούσε πάνω στις δομές που του έδωσε η φύση απλόχερα να χτίσει πολυκατοικία αντί ισόγειου? Εγώ που έχω γράψει για τον Φάνη κατηγορώντας τον ευθέως για το έγκλημα που έκανε με τον εαυτό του, πόσο πιο σκληρός να γίνω για τον Θύμιο που σχεδόν ακολούθησε τον ίδιο δρόμο του Φάνη ως προς τη μη αξιοποίηση των προσόντων του, χωρίς καν να έχει την πολυτέλεια να απολαμβάνει την αναγνώριση του μπέμπη λόγω ταλέντου?
Όταν ήταν στην Αμερική, είχε πάει ο Σκουντής και είχε μείνει μαζί του αρκετές μέρες γράφοντας ένα οδοιπορικό τρόπον τινά. Διαβάζοντας τη συνέντευξη πάλι, ο Θύμιος είχε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να πει για τη ζωή εκεί, τις αλλαγές, τις συμπεριφορές, αλλά για αμιγώς μπάσκετικά θέματα, ελάχιστα αφήνοντας και να διαφανεί και μια επιθυμία επιστροφής. Ούτε καν εκεί, στη χώρα των πολλαπλών ευκαιριών και επιλογών δεν προσπάθησε, δεν το έψαξε λίγο περισσότερο, δεν έβαλε τον εαυτό στη διαδικασία να προσπαθήσει να πείσει τον οποιονδήποτε μελλοντικό εργοδότη ότι αξίζει να επενδύσει επάνω του, να ξεκινήσει από την αρχή, να καταλάβει, να μπει σε διαδικασία εκμάθησης. Εξαργύρωσε το καλό του όνομα με μερικά ακόμα συμβόλαια σε Τουρκία, Ιταλία και Ισπανία και αποχώρησε από το μπάσκετ. Δε ξέρω καν αν το ένιωσε το μπάσκετ στο πετσί του, αν κέρδισε από αυτό κάτι άλλο πέρα από τα προαναφερθέντα, αν, έστω, μπόρεσε να τον βελτιώσει και να τον ωριμάσει ως άνθρωπο, αν δεν κατάφερε ως αθλητή.
Ο Χατζής, ο Κακιούζης, ο Καλαϊτζής, ο Παπανικολάου, ο καθένας με τον τρόπο του προσπάθησε και διεκδίκησε να φτάσει το ταβάνι του είτε ατομικά είτε θέτοντας το ταλέντο του στις υπηρεσίες της εκάστοτε ομάδος του, πάντα με προσπάθεια και επιμονή να ξεπεράσουν τις όποιες αγωνιστικές τους ατέλειες. Ο Γιαν-Γιαν είχε μύρια όσα αγωνιστικά μειονεκτήματα, και ίσως μερικά θέματα χαρακτήρα, εντούτοις κατέθετε σε κάθε αγώνα την έντασή του, την προσπάθειά του, το δυναμισμό του, τη θέλησή του για νίκη. Ο Ρεντζιάς με 3/5 σουτάκια και 1-2 ριμπάουντ σε κάθε παιχνίδι μάλλον έμοιαζε ικανοποιημένος. Σχηματικά, ένας εξαιρετικά ευφής άνθρωπος, με τρομερές δυνατότητες, κοινωνικές δεξιότητες, μεγαλώμένος σε ένα προσεκτικό περιβάλλον με εικόνες και παραστάσεις από βιβλία, μορφές τέχνης, ταξίδια, συζητήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους, να επιλέγει να κάνει τη δουλειά του θυρωρού -που για χάρη της αλληγορίας είναι εξαιρετικά καλοπληρωμένη-, χωρίς να θέλει καν να προσπαθήσει να ανέβει στον πρώτο όροφο της πολυεθνικής που θυρωρεί...
Απογοήτευση...
16 σχόλια:
Το 1995 ήταν ο κύριος λόγος που ως μικρά παιδιά πανηγυρίζαμε για τις νίκες ενάντια σε Αμερική, Αυστραλία, Ισπανία κλπ. '' Τι παιχταράς'' λέγαμε, πραγματικά δν απείχε πολύ. Ακόμη κ στο ευρωμπάσκετ του '95 ως backup του Φασούλα ήταν καλός για 19χρονο παιδί και κόντρα σε ιερά τέρατα [Ντιβατς, Σαμπόνις].
Επαγγελματικά, δεν θα έλεγα ότι πήγε χαμένος. Αλλά ήταν η νοοτροπία τού να προσπαθείς λιγότερο από όσο μπορείς, η τεμπελιά, η χαλαρότητα που σου έσπαγε τα νεύρα εσένα που είσαι φίλαθλος κ θες οι ''ηρωες'' σου να το φχαριστιουνται το παιχνιδι τουλάχιστο οσο κ συ... Νομίζω ότι οι επόμενες γενιές δεν το είχαν αυτό και παρ' ότι [γνώμη μου] υστερούσαν σε φυσικό ταλέντο διέπρεψαν:δούλεψαν, γιατί το ταλέντο στην τελική απο μονο του δεν λέει τιποτα.
Πιστεύω ότι το παιχνίδι ''φωτογραφία'' του Ρετζιά ήταν ο μικρός τελικός του Ευρωμπάσκετ 1997...30 πόντους σκόραρε, πραγματικά ''το είχε'' το παλικάρι...αλλά τι να το κάνεις όταν ο προσωπικός του αντίπαλος ο Μιχαηλοφ, ειχε 35+ ποντους....αν βρίσκατε κατιτίς από εκείνο το ματς ή και ολόκληρο, πιστεύω ότι και τίποτα άλλο να μη γράφατε, μέσα θα ήσασταν!
Μια σημείωση μονο:με την Μπαρτσελόνα πήρε τουλάχιστο ένα πρωτάθλημα, μπορεί και δύο.
Είναι ένας από τους πολλούς ταλαντούχους που δεν έφτασαν εκεί που (οι περισσότεροι από έμας πίστευαν ότι) μπορούσαν. Διαμαντόπουλος ένα τρανταχτό ακόμα παράδειγμα ανεκπλήρωτων προσκδοκιών ενω ακόμα και εξαιρετικά επιτυχημένοι παίκτες όπως π.χ. ο Φώτσης (ή ο Παπανικολάου) νομίζω πως δεν πιάσανε το ταβάνι που περιμέναμε. Μήπως τελικά το πρόβλημα εστιάζεται στην ανεπάρκεια τη δική μας ή σωστότερα των ανθρώπων του μπάσκετ που έχουν την ευθύνη για αυτό, να εκτιμήσουμε συνολικά τις πραγματικές προοπτικές ενός νεαρού παίκτη και όχι στους ίδιους τους παίκτες;
@Panagos: Λιγότερο ή περισσότερο, όλοι έχουν μια κάποια ευθύνη στη διαχείριση και προβολή ενός νέου και ταλαντούχου παίχτη ξεκινώντας από τον περίγυρό του και φτάνοντας μέχρι τους δημοσιογράφους.
Όπως όμως ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για κάθετι που κάνει στη ζωή του, νομίζω το ίδιο ισχύει και για ανθρώπους που βρήκαν τα περισσότερα εύκολα στη ζωή τους και απλώς έμειναν σε αυτά. Δε με πειράζει τόσο το λιγότερο του αναμένομενου αποτέλεσμα όσο η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας που για μένα είναι μάλλον προοπτική και ένδειξη ανωριμότητας και ηττοπάθειας.
Φαντάζεσαι τον Ντράζεν ή τον Πέτζα να είχε εντρυφήσει στην ίδια λογική?
Συμφωνώ απόλυτα σε όλα που έγραψες. Πολύ καλό
Στράτο, καταλαβαίνω τι θες να πεις αλλά ψειρίζοντας τη μαιμού λίγο αυτό που θέλω να πω εγώ είναι πως οι "πραγματικές" προοπτικές δεν (προ)διαγράφονται μόνο από τα προφανή (π.χ. οι 30αρες του Ρετζιά το '95) αλλά και από το χαρακτήρα που στην αξιολόγησή μας συνήθως δε λαμβάνουμε υπ' όψη ή υποβαθμίζουμε. Με άλλα λόγια, ο 19χρονος που βάζει 30άρες αλλά έχει νοοτροπία "δημόσιου υπαλλήλου" και ξέρουμε πολύ καλά πως την έχει, κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει στάσιμος αλλά "φταίμε" εμείς που περιμένουμε πολλά ενώ γνωρίζουμε πως δεν έχει την "πνευματική" ποιότητα για να μας δικαιώσει. Αυτά όμως τα κουσούρια συνήθως κρύβονται τεχνηέντως κάτω από τα χαλάκι και βγαίνουν στην επιφάνεια αφού αποτύχουν τα φυντάνια μας και διαπιστώσουμε πως υπερεκτιμησαμε έναν εξ' αρχής και θεμελιωδώς ελλειπή παίκτη έστω και αν οι ελλείψεις δεν είναι στη πάσα ή το σουτ αλλά στο μυαλό και τη καρδιά του. Κατά την άποψή μου, είναι και οι πιο δυσαναπλήρωτες ελλείψεις. Συνοψίζοντας, νομίζω πως υστερούμε στη σφαιρική, πλήρη αξιολόγηση ενός παίκτη σε μικρή ηλικία και μένουμε στα επιφανειακά και προφανή χαρακτηριστικά αναδεικνύοντας συχνά μέτριους και υποτιμώντας άξιους.
@Panagos: Συμφωνώ σε όσα λες και προσυπογράφω. Ακόμα και έτσι όμως, εμείς οι φίλαθλοι, λόγω ιδιοσυγκρασίας ή οι δημοσιογράφοι, λόγω επαγγέλματος, αξιολογούμε θετικά αποθεώνοντας έναν παίχτη με ελλιπή προσωπικότητα με βάση τα όσα γνωρίζουμε και βλέπουμε για αυτόν, ίσως και επηρεαζόμενοι από τις ανάγκες της εποχής (πχ να βρεθεί ο διάδοχος του.....).
Ο ίδιος ο παίχτης μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας, έχει όχι μόνο τη γνώση αλλά και τη δυναμική να δει αν τελικά ο γιαλός είναι στραβός ή αυτός αρμενίζει στραβά και ΑΝ ΤΟ ΕΠΙΛΕΞΕΙ να κάνει κάτι για αυτό. Η απόλυτη επιλογή είναι δική του ανεξαρτήτως των λεγομένων ή και γραφομένων τριγύρω του.
Από τη πείρα σου θα έχεις διαπιστώσει πως οι ταλαντούχοι "τεμπέληδες" ακόμα και αφού κάνουν την αυτοκριτική τους ουσιαστικά δεν αλλάζουν. Ο Ταπούτος π.χ. έχει πει σε αρκετές συνεντεύξεις πως δε δούλεψε αρκετά και μετανιώνει αλλά τώρα είναι ώριμος κλπ κλπ κλπ. Τώρα που ωρίμασε τον βλέπεις να παίζει άμυνα ή να βάζει και τους υπόλοιπους στο παιχνίδι; Παραμένει ο ίδιος πλαδαρός πνευματικά Ταπούτος που γνωρίζουμε εδώ και 10 χρόνια. Και αυτός είναι ο κανόνας νομίζω. Ο μπασκετικά άγουρος ΔΔ του 2002 μπορεί να γίνει ο εξαιρετικός γκαρντ του 2012 αλλά ο εντυπωσιακός σέντερ με το σουτ-βελούδο του 1995 Ρετζιάς ήταν απίθανο να γίνει ο κυρίαρχος ψηλός του 2005 με το χαρακτήρα να είναι η ειδοποιός διαφορά τον οποίο δε μπορείς να επιλέξεις και πολύ δύσκολα αλλάζεις ουσιαστικά, όσα χρόνια και αν περάσουν. Κούρασα με τις λεπτολογίες μου το ξέρω, σόρι αλλά μου αρέσει το θέμα φαίνεται...
όπου p, βάλε panagos...το έφαγε η μαρμάγκα στο προηγούμενο
@panagos: Τελικά συμφωνούμε διαφωνόντας εφόσον το χαρακτήρα, όπως αυτός αποτελείται από την νοοτροπία, τη συμπεριφορά και τη στάση του καθενός, του Θύμιου στηλίτευσα σε όλο το κείμενο και από αυτόν απογοητεύτηκα.
Όλοι είμαστε οι επιλογές μας σε ό,τι κάνουμε ή ΔΕΝ κάνουμε και τελικά ο εν λόγω, στα δικά μου μάτια πάντα, απεδείχθη με χαρακτήρα "δημοσίου υπαλλήλου" όπως η έννοια αυτή φορτίζεται με αρνητική χροιά.
Επίσης, συχνά η δημόσια παραδοχή λαθών (βλ. Ταπούτος, όπως πολύ σωστά έγραψες ή/και Δ.Παπανικολάου παλιότερα) συχνά μπορεί και να χρησιμοποιείται "εντέχνως" από τους ίδιους ως είδος σκιώδους άμυνας ή υπεράσπισης του εαυτού τους απέναντι στα λάθη τους. Κυρίως όταν αυτά επισημαίνονται από άλλους.
Αν υπάρχει πραγματική παραδοχή, το λιγότερο που ο καθένας μπορεί να κάνει είναι να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ έστω να διαφοροποιηθεί στο βαθμό που είναι δυνατόν. Ο χαρακτήρας, έχεις δίκιο δεν αλλάζει. Ωριμάζει, όμως, εξελίσσεται, διαμορφώνεται και υπάρχει μέσα σε ένα περιβάλλον -χωροχρόνο- συνεχώς μεταβαλλόμενο. Και αυτό, για μένα είναι σεβαστό.
φιλε Στρατο συμφωνω σε ολα.να φανταστεις οτι ειχα απογοητευτει τοσο που μολις ακουσα οτι θα πηγαινε nba δυστυχως εβαλα τα γελια.τουλαχιστον εφυγε απο εκει με το περηφανο 50% στα τριποντα(4/8).καθε φορα που τον πετυχαινα νομιζα οτι ειναι 2-3 χρονια μεγαλυτερος απο την πραγματικη του ηλικια(επαιζε σαν παλαιμαχος).η πικρη αληθεια αληθεια ειναι οτι θα μπορουσε να παιζει ακομα στα 36 του μετα απο μια μεγαλη καριερα.δε φταιει μονο αυτος αλλα φταινε και ολοι οσοι περιβαλουν τον ελληνικο αθλητισμο.
οπαδοι,προεδροι,προπονητες,δημοσιογραφοι,αθλητες
WILKINS
Νομίζω είναι το μεγαλύτερο χαμένο ταλέντο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Και η φουρνιά του ήταν η πιο ταλαντούχα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ αλλά εκείνη που διεψευσε τις προσδοκίες που υπήρχαν περισσότερο από όλες τις άλλες καθώς οι παίκτες της άλλος λογότερο άλλος περισσότερο δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες που υπήρχαν με χαρακτηριστικότερη περίπτωση τον Ευθύμη.
Σε πιάνει απογοήτευση αν σκεφτείς με τι προσδοκίες ξεκίνησε και πως τα τελευταία 3 χρόνια είχε καταντήσει απλά ένας καλοπληρωμένος γυρολόγος.
Για την ιστορία απλά να πω πως η ομάδα του '95 είχε κατακτήσει και το πανευρωπαϊκό των παίδων το '93 με 2-3 μικροαλλαγές στη σύνθεσή της με τον Ρεντζιά πάλι πρώτο μεταξύ ίσων.
Επίσης με την Μπαρτσελόνα κέρδισε 2 πρωταθλήματα 1 κυπελλο 1 Κόρατς (το δεύτερο μετα το '94) ενώ συμμετείχε και στο final4 της θεσσαλονίκης το 2000.
Αργύρης.
@Αργύρη: Ευχαριστώ για τη διόρθωση όσον αφορά τις κατακτήσεις του με Μπάρτσα. Αλλά αν ο Θύμιος είναι το μεγαλύτερο χαμένο ταλέντο, ο Φάνης, από άποψη ταλέντου, τι είναι?
Ο Φάνης όντως έκανε πολύ λιγότερα από αυτά που θα μπορούσε να κάνει...Έπαιξε όμως μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών στην καριέρα του.
Δεν συγκρίνεται με τον Ρετζιά. Ο Ρετζιάς δεν έπαιξε ποτέ του ουσιαστικά μπάσκετ και απλά σερνόταν και έκανε συμβόλαια κουβαλώντας το τουρνουά του 95....Όλοι πίστευαν που θα πάει θα μας βγει εμάς... Τόσο μπάσκετ ξέρει.
Και ο επίλογος του ήταν αντίστοιχος της καριέρας του αφού σταμάτησε στα 30 του τάχα λόγω τραυματισμών. Ο μόνος σοβαρός τραυματισμός που είχε στην καριέρα του ήταν η τεμπελιά και η οκνηρία του.
Καταρτίζοντας μια άτυπη ομάδα Greek all-star underachievers ο Ρετζιάς μάλλον θα ήταν 5δάτος και θα είχε παρέα Καράγκουτη, Διαμαντόπουλο, Ταπούτο. Φώτσης, Παπανικολάου, Φάνης δε φτάσανε όσο ψηλά μπορούσανε ως παίκτες αλλά ακόμα και με τους περιορισμούς που το μυαλό τους επέβαλε ήταν (ή είναι ακόμα) πολύ πετυχημένοι στη σταδιοδρομία τους και ατομικά και συλλογικά και εθνικά οπότε δε τους βάζω στο ίδιο καζάνι.
πιθανοτατα να ισχυουν ολα αυτα ,αλλα εγω ειχα ακουσει οτι ειχε οντως θεμα με τα γονατα κατα τη διαρκεια της καριερας του απο νωρις.οπως κι αν εχει απο αμυνα τιποτα
κατα την προσωπικη μου αποψη ο φωτσης το χει πιασει προ πολλου το ταβανι του κ δεν εχει θεση στην 5αδα που προαναφερθηκε.εξαλλου μια τετοια 5αδα πρεπει να χει γνησια ταλεντα,δλδ σκορερ ολκης κατα κυριο λογο.ο φωτσης ηταν στοιχημα λογω σωματικων προσοντων κ πιστευω πως η καριερα του ειναι οσο καλυτερη γινοταν.ο καραγκουτης παλι..πολυ λιγος.νομιζω πως ΤΑ Ταλεντα που "χαθηκαν"(απο δικα τους μονο λαθη) ειναι:ρετζιας,διαμαντοπουλος,ταπουτος,παπανικολαου,οικονομου,γαλακτερος,χατζης..κ με την λεξη χαθηκαν εννοω πως δεν εφτασαν στο τοπ επιπεδο που επρεπε φυσιολογικα να φτασουν.
Δημοσίευση σχολίου