RSS

Έκτο επεισόδιο: When the game was ours

Το 3-ponto.blogspot.com παρουσιάζει την ιστορία των Magic Johnson και Larry Bird όπως την έγραψε η Jackie McMullan στο βιβλίο της "When the game was ours".




Τον άσπονδο φίλο του , Μάτζικ Τζόνσον,  τον κυρίευε η ίδια φλόγα για νίκη. Αν δεν κέρδιζε η ομάδα του στη προπόνηση , αν δεν κέρδιζε στα χαρτιά , με λίγα λόγια αν δεν κέρδιζε στα πάντα δεν ηρεμούσε ."Δεν ξέρει να χάνει" θα πει ο γυμναστής Vitti.

To All Star Game ήταν για εκείνον μια ευκαιρία να πάρει μια - μικρή έστω- ρεβάνς. Θα συναντούσε τον "φίλο" του εκεί και ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξει σε όλο τον κόσμο πως είχε αφήσει πίσω τους τελικούς. Λογάριαζε όμως χωρίς τον νεαρό απ' το Σικάγο ,  η εμφάνιση του οποίου (κόκκινα παπούτσια , φόρμα ΝΙΚΕ) έστρεψε τα φώτα του Τύπου πάνω του. Μάλιστα εξαιτίας του περίφημου "freeze out" οι σχέσεις  με τον Μάικλ ήταν για πολλά χρόνια τυπικές . 
(Σήμερα ο Μάτζικ αρνείται οποιαδήποτε ανάμιξή του αλλά παραδέχεται πως το συμβάν εκείνο ήταν η αιτία που δεν κρατούσαν επαφές εκείνο τον καιρό.)

Μπορεί ο Τζόρνταν να ήταν ο πρωταγωνιστής της νέας γενιάς που ερχόταν αλλά το Σικάγο απείχε απ' το να λογίζεται σαν υπερδύναμη. Αντίθετα τόσο η Βοστόνη όσο και το Λος Άντζελες έφτασαν για μια ακόμη φορά - άνετα-  στο τελικό.

Η Βοστόνη είχε το πλεονέκτημα έδρας αλλά στους Lakers άρεσε ο χαρακτηρισμός "αουτσάιντερ". Ήταν πιο γρήγοροι και με  ποιοτικότερες λύσεις από πέρυσι. Οι ΜcAdoo και Kupchak προσέθεταν τα "μούσκουλα" που έλειπαν , με τον Ράιλι να έχει προετοιμάσει ψυχολογικά κάθε έναν για την "εξιλέωση".
Ενθυμούμενος τα περσινά  ζήτησε απ' το ξενοδοχείο που θα κατέλυε η αποστολή στη Βοστόνη να μην φοράνε πράσινα οι υπάλληλοι και να μην μπαίνουν οι οπαδοί των Celtics στο λόμπι του ξενοδοχείου. Με λίγα λόγια απαγόρευσε το πράσινο χρώμα!  
Δεν ήθελε για κανένα λόγο οι παίκτες του να αισθάνονται πως είναι παρείσακτοι. Δούλεψε τόσο πολύ στο κομμάτι της ψυχολογίας όλη τη χρονιά και δεν ήθελε αυτά τα μικροπράγματα να αποσπάσουν την προσοχή των παικτών του.

Κατά την προθέρμανση του εναρκτήριου τελικού ο Μάτζικ ψιθυρίζει στον Σκοτ. "It's showtime".
Ήταν, αλλά όχι για αυτούς.
Η Βοστώνη τους ντρόπιασε με 148-114.Ο Τύπος την ονόμασε  «memorial day massacre».

 

O Riley ήταν έξω φρενών με την κατάρρευση των παιδιών του.  Για 11 μήνες υπενθύμιζε τις πληγές που άφησε στον οργανισμό Λέικερς οι περσινοί τελικοί. Καθημερινά  έβριζε την αλαζονεία του Άουερμπαχ , την ασέβεια του Μάξουελ , τον κομπασμό του Μπερντ.
Τους πίεζε απ’ τον κανόνα «κανένα lay up» , στο «career best effort» ακόμη και σε πολλές ώρες παρακολούθησης του τρόπου παιχνιδιού των Celtics και των συνηθειών τους.

Και το καλύτερο που μπορούσε να κάνει ο center του ήταν να βάλει 12 πόντους και να κατεβάσει 3 ριμπάουντ; Ή ο Μάτζικ να μην πάρει παραπάνω από ένα ριμπάουντ αφαιρώντας το αγαπημένο τους transition ;

«Αποκαλείς τον εαυτό σου fucking Hall of Famer; Ο Πάρις σε διέλυσε εκεί έξω. Κοίτα τα τραγικά σου στατιστικά! Τρία ριμπάουντ; ΤΡΙΑ ριμπάουντ;»
Γυρίζει στον Έρβιν : «Και εσύ, υποτίθεται πως είσαι ο καλύτερος της λίγκας! Νομίζεις πως απέναντι στον Λάρι φτάνει το 1 ριμπάουντ; Αλήθεια;;; Που είναι η γαμ…. ηγεσία σου;;»



Ο Ράιλι δεν τρελάθηκε ξαφνικά και επιτέθηκε στους πάντες.  Το έκανε επίτηδες ώστε να συσπειρωθεί η ομάδα έστω και αν έπρεπε να είναι αυτός ο "κακός" της υπόθεσης. Ήθελε να τους θίξει τον εγωισμό , να τους "συσπειρώσει" ώστε την επόμενη φορά να παίξουν για να του αποδείξουν πόσο λάθος έκανε στους χαρακτηρισμούς του.
Ήταν μια επικίνδυνη στρατηγική. Θα μπορούσε να τα καταστρέψει όλα.

Ο Μάτζικ θυμόταν πόσο απροετοίμαστη ψυχολογικά μπήκαν στο τελικό. Η τελευταία προπόνηση τους βρήκε  χαλαρούς , δείχνοντας μία άνεση πως θα κερδίσουν. Σαχλαμάριζαν παίζοντας ρολόι ή βάζοντας στοιχήματα ποιος θα το βάλει απ’ το κέντρο. Η συγκέντρωση και η προσήλωση στη νίκη απουσίαζαν παντελώς «απ’ το τραπέζι».
«Και το πληρώσαμε».    

Στην προπόνηση της επόμενης ημέρας απ’ τη συντριβή  έπεφταν κορμιά. Οι δύο κολλητοί φίλοι , οι Μάτζικ και Κούπερ, λίγο έλειψε να έρθουν στα χέρια. "Μην κλαψουρίζεις Buck. Έτσι σε παίζει και ο DJ".

Ο Καρίμ πάντοτε καθόταν στις πίσω θέσεις της αίθουσας παρακολούθησης των αντιπάλων. Ντροπιασμένος τώρα κάθισε μπροστά.
Κάτι ήθελε να δείξει….

Λίγες στιγμές πριν το τζάμπολ , ο Ράιλι παραμερίζει τον Έρβινγκ : «Πρέπει να ελέγξεις τον ρυθμό του παιχνιδιού. Εσύ να τον κατευθύνεις. Να τους αναγκάσουμε να κάνουν το παιχνίδι μας. Είναι ζωτικής σημασίας!».

Ο καλοντυμένος προπονητής έκανε και μία αλλαγή σχεδίων  στην αμυντική αντιμέτωπιση του κοντρόλ μπάσκετ των Σέλτικς. Στον Μάτζικ ζητήθηκε να γίνει  help defender” και να δίνει βοήθειες στο ποστ.  Πάντα.
Στην επίθεση πάλι, το σχέδιο παρέμενε ως έχει: η μπάλα στον big fella στις επιθέσεις ή αν ήταν δυνατόν γρήγορο παιχνίδι , αιφνιδιασμούς , lay up.

Τα πρώτα λεπτά ήταν ιδιαιτέρως κρίσιμα και ο Μάτζικ το ήξερε. Πρώτη επίθεση και η μπάλα στον Καρίμ. Μετά το άστοχο σουτ των «πρασίνων» αμέσως γρήγορο transition και μετά από διείσδυση η μπάλα στον ελεύθερο Ράμπις. Την επόμενη φορά τελείωμα για σεμινάριο ενός 3-2 αιφνιδιασμού.
13 – 6 .

Σε μία φάση αιφνιδιασμού ο Μάτζικ αντί να πασάρει – όπως συνήθιζε – πηγαίνει πάνω στον «κύριο 33». Του το βάζει μέσα στα μούτρα! : «Now thats Im talking about! Τους έχουμε. Ας το αποτελειώσουμε!!!»

Το πυρηνικό όπλο που λεγόταν Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ έκανε μία οργιαστική εμφάνιση , απ’ τις καλύτερες που έχουν δοθεί σε τελικό: 30 πόντοι , 17ριμπ , 8 ασσίστ , 3 μπλοκ.
Ο Μπερντ , ο οποίος πονούσε από ένα χτύπημα στον αγκώνα , σκόραρε μεν 30 πόντους αλλά με 9/21 σουτ. 





«Θα χάσουμε αν δεν σουτάρουμε καλύτερα» ψιθυρίζει στον Ντένις Τζόνσον. 

 
Τα ποσοστά δεν βελτιώθηκαν και βρέθηκαν πίσω με 2-1 , μετά τη δεύτερη συνεχόμενη ήττα τους (136-111). Ο Μπερντ πάλι δεν ήταν εύστοχος (8/21) και το ερώτημα ο Κούπερ ή ο αγκώνας φταίνε,  παρέμενε αναπάντητο.
«Κυρίως ο Κούπερ», θα παραδεχθεί ο Μπερντ.

Ο αγκώνας τον ενοχλούσε απ’ τα τέλη Μαρτίου. Ρώτησε για εγχείρηση αλλά οι γιατροί του είπαν πως ήταν μία ευαίσθητη περιοχή νεύρων και ίσως προκαλούνταν μόνιμη ζημιά. Στα τελευταία παιχνίδια της κανονικής περιόδου ερχόταν απ’ τον πάγκο και έπαιζε συντηρητικά για να προφυλαχθεί. Έφτασε στο σημείο να χάσει μέχρι και έναν αγώνα playoff με το Κλίβελαντ.
Μετά από έντονη θεραπεία , έδειξε να βελτιώνεται αλλά και πάλι κανείς δεν μπορούσε να πει με σιγουριά πως το τραύμα είχε γιατρευτεί.

«Αρκετές μέρες δεν μπορούσα να τεντώσω τον αγκώνα μου. Όταν άρχιζε το παιχνίδι δεν το σκεφτόμουν καθόλου αλλά με δυσκόλευε στο να δώσω σωστή καμπύλη όταν σούταρα».

Φυσικά και ο Κούπερ είχε σημαντικό μερίδιο στην εξολόθρευση του Μπερντ. Η ταχυδύναμη του shooting guard , δυσκόλευε αφάνταστα τον Μπερντ να κάνει το παιχνίδι του.
Αλλά δεν ήταν μονάχα ο Λάρι εκτός «συγχρονισμού». Ο Πάρις είχε τα σκαμπανεβάσματά του , οι αναπληρωματικοί δεν ήταν όσο ποιοτικοί έπρεπε.

Το καλάθι με τη λήξη του 4ου τελικού από τον Ντένις Τζόνσον έδωσε μία πρόσκαιρη χαρά στους φίλους της Βοστόνης.


Ο Καρίμ απάντησε με 36 πόντους και στους Λέικερς απέμενε μία νίκη για τον τίτλο.
Επόμενο παιχνίδι στη Βοστόνη.

Η αύρα του Άουερμπαχ , το θρυλικό παρκέ , τα λάβαρα των πρωταθλητριών , δεν ήταν αποπροσανατόλιζαν όπως τη πρώτη φορά. Ο Ράιλι , έχοντας μάθει το περσινό του μάθημα , παρήγγειλλε υψηλής δυναμικότητας ανεμιστήρες σε περίπτωση που το air condition  των αποδυτηρίων χαλάσει…            

«η μυσταγωγία των Σέλτικς μας κατέβαλλε το 1984» , είπε ο Γουόρθι. «But by 1985 it was old news».

Οι Σέλτικς στην άδρα τους μίκρυναν ακόμη περισσότερο το rotation.
«Τρέξε» φώναξε στον Μάτζικ ο «κύριος Αρμάνι».
Το έκανε τόσο καλά που κατάφερε ότι καμία άλλη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ: Να κατακτήσει το τίτλο μέσα στο Garden!». 



Υψώνοντας το βραβείο του MVP o Καρίμ , σιγοψιθυρίζει στον Μάτζικ ο Ράιλι : «δεν θα φτάναμε εδώ χωρίς εσένα».

Ήταν η εξιλέωση για το «Tragic Johnson του ’84».
«Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα» εκμυστηρεύεται λουσμένος με σαμπάνια στον φίλο του Κούπερ.

Το καλοκαίρι τον βρήκε στις Μπαχάμες να ξεκουράζεται και να γεμίζει μπαταρίες.

Ο Μπερντ δεν λιαζόταν στις παραλίες το καλοκαίρι του 1985. Φτυάριζε το χώμα ώστε να προστατέψει το ολοκαίνουργιο μπασκετικό παρκέ που έφτιαξε. Αν και μπορούσε να πληρώσει να το κάνει άλλος , ήθελε ο ίδιος να επιμεληθεί.

Το λάθος το κατάλαβε το επόμενο πρωινό.
Το σκάψιμο  ακινητοποίησε την πλάτη του. Δοκίμασε να περπατήσει αλλά ο πόνος αφόρητος. Ξάπλωσε αλλά καμία βελτίωση.
(τα επόμενα χρόνια έμαθε πως τα προβλήματα με τη μέση του ήταν εξαιτίας γενετικής δυσλειτουργίας ορισμένων νεύρων στη πλάτη του. Ήταν αξιοθαύμαστο πως κατάφερε να παίξει τόσα χρόνια μπάσκετ)

Για τις επόμενες τρεις εβδομάδες ο Λάρι δεν ακούμπησε μπάλα. Ο πόνος παρέμενε.
Ο Κουίν Μπάκνερ του τηλεφώνησε για να προπονηθούν μαζί.

«Quinn , I’m in trouble».  

   



Bonus material:









  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

1 σχόλια:

stratos kalantzis είπε...

Δεν το περίμενα αναίτια τόσο καιρό...

Δημοσίευση σχολίου