Με οτιδήποτε καταπιάνεται στην καθημερινότητά του ο καθένας μας, όσο ταλαντούχος και ικανός και αν είναι, όσο τυχερός και ευλογημένος από τις συνθήκες που του ήρθαν βολικά, η βάση της πορείας, της εξέλιξης, του τελικού αρνητικού ή θετικού προσήμου, παραμένει η ίδια: Ο χαρακτήρας. Είτε μιλάμε για έναν εργάτη στο δρόμο, έναν αρχιτέκτονα, έναν πολιτικό, έναν οδοντίατρο, ο χαρακτήρας είναι το "ίδιον" εκείνο που ξεχωρίζει τους καλούς από τους πολύ καλούς, που θεμελιώνει τις όποιες "τεχνικής φύσεως" δεξιότητες, που αναδεικνύει την δυναμική και την εξέλιξη, που διευκολύνει την κοινωνική αποδοχή, που χαρακτηρίζει τους αληθινά μεγάλους. Γιατί άραγε να είναι διαφορετικά και στον θαυμαστό κόσμο του μπάσκετ? Δεν αμφιβάλλει κανείς πόσο σημαντικό είναι για έναν ψηλό να ξέρει να παίρνει ριμπάουντ, να μπλοκάρει σουτ, να στήνει καλά σκριν και πόσο επίσης σημαντικό για τον άσσο να μπορεί να κουμαντάρει την ομάδα του, να βλέπει γήπεδο, να παίζει καλή άμυνα. Κάθε θέση στο μπάσκετ έχει τις δικές της προδιαγραφές, είναι απαιτητική σε διαφορετικά ή/και σε κοινά στοιχεία, αλλά όλες έχουν ως κοινό παρανομαστή, τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του κάθε παίχτη που εμφανίζεται στο παρκέ για να παίξει μπάσκετ.
Θα είμαι σκληρός σε αυτή την ανάρτηση και ο λόγος είναι ότι για μένα προσωπικά το πιο δύσκολο σημείο επαφής των ανθρωπίνων σχέσεων, το ύψιστο μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων, είναι ο σεβασμός. Μαθαίνοντας χθες-προχθές για την απόλυση του Σκουρτόπουλου από τον Πανιώνιο, έψαξα λίγο παραπάνω το θέμα, διάβασα και κατάλαβα ότι ο πραγματικός λόγος απόλυσής του έχει να κάνει με ό,τι δεν κατάφερε να επιβληθεί στα δύσκολα αποδυτήρια που είχε με τους πιτσιρικάδες. Αναφέρθηκε ότι κάπου έχασε τον έλεγχο και αυτό φάνηκε κυρίως στις δύο πιο πρόσφατες ήττες στο EuroCup και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Άνθρωπος χαμηλών τόνων ο Σκουρτόπουλος, εκφραστής ενός πιο ελεύθερου στυλ μπάσκετ, μάλλον θεώρησε ότι με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να κρατήσει και τα στεγανά των αποδυτηρίων του ασφαλή και σταθερά. Οι πιτσιρικάδες από ότι φαίνεται μάλλον είχαν άλλη γνώμη. Και τότε άρχισα σιγά σιγά να σκέφτομαι περιπτώσεις παιχτών, μερικοί από τους οποίους είναι εξαιρετικοί, και για ποιο λόγο ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν την ανάλογη των προσόντων τους καριέρα. Μην το ψάχνετε πολύ, αν και είμαι σίγουρος ότι ήδη ξέρετε την απάντηση. Ο χαρακτήρας φίλοι μου κάνει τη διαφορά.
Εδώ και δύο χρόνια ακούω συνέχεια από πολλούς να αναφέρονται με εξόχως κολακευτικά σχόλια στον Νίκο Παππά και στην εκτελεστική κυρίως δεινότητα που έχει, εκφράζοντας απορία σχετικά με το μη ενδιαφέρον καμιάς εκ των δύο μεγάλων ομάδων να τον εντάξουν. Σε διάφορα blogs πολλοί κακίζουν τον Ζοτς που δεν ενδιαφέρθηκε για την απόκτησή του. Ο Παππάς μάλλον είναι ο πιο προικισμένος επιθετικά παίχτης της γενιάς του, έχει μέσα του το "μικρόβιο" του σκόρερ και η μικρή του ηλικία είναι αν μη τι άλλο πόλος έλξης. Και όμως, ο παίχτης αυτός πέρυσι αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα και να πάει στην Ισπανία προκειμένου να παίξει μπάσκετ για μερικούς μήνες προτού γυρίσει στην Ελλάδα και στον ΠΑΟΚ. Σχεδόν καμία ομάδα δεν ενδιαφέρθηκε να τον αποκτήσει και να επενδύσει επάνω του, παρόλο που στις λιγοστές του συμμετοχές με την ομάδα του Κολοσσού είχε δείξει δείγματα του ταλέντου του. Είχε ακούσει όμως και δημοσίως από τον τότε προπονητή του τον Σφαιρόπουλο παράπονα σχετικά με την συμπεριφορά του. Μια συμπεριφορά, που από ότι μαθαίνω, είναι ο κύριος αποτρεπτικός λόγος των αιωνίων να ασχοληθούν μαζί του και που δεν του επιτρέπει σε τόσο μικρή ηλικία να στεριώσει σε μια ομάδα. Εκτός αν πιστεύετε ότι ο μεγαλύτερος δάσκαλος νεαρών σε ηλικία παιχτών, Ντούντα, θα είχε κάποιο πρόβλημα να ασχοληθεί μαζί του, αν δεν είχε πρώτα πάρει τις πληροφορίες του. Δεν είναι καν 22 ετών και έχει ήδη παίξει στον Κολοσσό, στην Ισπανία, στον ΠΑΟΚ, στον Πανιώνιο. Κρίμα. Το ταλέντο του είναι για πολύ, πολύ παραπάνω, αλλά όπως προείπα, αυτό δε φτάνει. Παράδειγμα προς αποφυγήν ο φίλος του ο Μπόγρης στον οποίο ανήκει μια σχεδόν μυθική ατάκα. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι όταν έφυγε από τον ΠΑΟ, υπήρχε ενδιαφέρον από ομάδα του εξωτερικού και η απάντηση που έδωσε ήταν grosso mondo: "Αν είναι να πάω για να δουλέψω έξω, δε καθόμουν και στον ΠΑΟ που λιώναμε στην προπόνηση?". Αυτή ήταν η απάντηση ενός 22 χρονών νεαρού παίχτη, που επελέγη από ένα κορυφαίο προπονητικό team και δούλεψε με μερικούς από τους καλύτερους παίχτες στη θέση του στην Ευρώπη για δύο χρόνια. Και δεν αναφέρομαι καν στην προσωπική και εξωγηπεδική του ζωή.
Αλλά μήπως και ο Σοφοκλής δεν είχε μια τέτοια πορεία για το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του? Πόσα και πόσα αναρίθμητα προβλήματα δε δημιουργούσε στις εκάστοτε ομάδες του λόγω του εκρηκτικού του χαρακτήρα, λόγω της ιδιαίτερης προσοχής που ελάμβανε, λόγω της πολύ πρώιμης έκθεσής του στα μπασκετικά δρώμενα? Η εξωγηπεδική του ζωή ήταν για χρόνια καταστροφική -θυμάστε φαντάζομαι μέχρι και τον εγκλεισμό του σε κλινική στην Ελβετία- με αποτέλεσμα για σχεδόν 10 χρόνια ο συμπαθής σε όλους Σοφοκλής να μας χαρίζει ψήγματα μόνο του ταλέντου και της δυναμικής του και ποτέ μια κατ' εξακολούθηση σταθερή πορεία. Παρόλο που σχεδόν σε όλη του την καριέρα είχε πάντα τις εκάστοτε ομάδες του υποστηρικτικές απέναντί του, προπονητές που του μιλούσαν, τον νουθετούσαν, συμπαίχτες υψηλότατου επιπέδου και διοικήσεις -ιδίως αυτή του ΟΣΦΠ- εξαιρετικά ανεκτικές. Μέχρι και αυτός ο Μπλατ είχε ασχοληθεί επισταμένα με την περίπτωση του Σόφο θέλοντας να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα όποια του θέματα. Τα τελευταία 2 χρόνια ο γάμος του και ο ερχομός του παιδιού φαίνεται ότι λειτούργησαν καταλυτικά στο να ηρεμήσει, να αφοσιωθεί στην οικογενειακή ζωή και να προσπαθεί να γίνει σε σταθερή βάση ο σέντερ-κυρίαρχος που μας έχει δείξει στο παρελθόν. Αλλά στα 27 πλέον, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα και κυρίως δε μαθαίνονται. Γιατί εδώ δε μιλάμε για 1-2 χρόνια χαμένα, αλλά για τουλάχιστον 10!!!
Πιστέψτε με δεν έχει σημασία το πόσο δύσκολος χαρακτήρας είναι ο κάθε παίχτης, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Έχει υπάρξει πιο περίεργος, στα όρια της ψυχιατρικής σημειολογίας, χαρακτήρας από τον Ντένις Ρόντμαν που να έχει παίξει μπάσκετ στα χρονικά? Και όμως ο τρομερός Ντένις, παρόλη την εγωκεντρικότητά του, αντιμετώπιζε με σεβασμό τους προπονητές και τους συμπαίχτες του, ήταν πάντα έτοιμος από πλευράς φυσικής κατάστασης και είχε υψηλή τακτική παιδεία για να βοηθάει με κάθε τρόπο την ομάδα του προς τη νίκη. Μήπως ο σερ Τσαρλς ήταν κάποιο καλόπαιδο που θα συστήνατε στους γονείς σας? Ποτέ όμως κανείς δεν τον κατηγόρησε για έλλειψη προσπάθειας, κινήτρου, για φυγομαχία, αντιθέτως όλοι αναγνώριζαν πόσο πολύ προσπαθούσε κάθε φορά να κερδίσει, πόσο πολύ ίδρωνε να τα καταφέρει, αυτός ένας μάλλον κοντόχοντρος παίχτης ανάμεσα στα θηρία. Και ας μάλωνε με όλον τον κόσμο. Θέλετε να δούμε παραδείγμα στην Ευρώπη μήπως? Ο παμμέγιστος Ντράζεν ονομάστηκε από τον Συρίγο ως "γιος του Διαβόλου" και αυτό, όπως είχε αποκαλύψει ο Συρίγος σε μια συνέντευξή του, όχι μόνο για τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά. Εριστικός και εγωιστής στον τρόπο παιχνιδιού του ο Ντράζεν ωθείτο πάντα από μια εσωτερική ασίγαστη επιθυμία να νικήσει, να γίνει ο καλύτερος, να κατακτήσει τίτλους. Εξ ου και οι ατέλειωτες ώρες ατομικών προπονήσεων, η επιμονή της καθιέρωσης στο NBA, η εξόχως ανταγωνιστική του φύση. Φαντάζεστε μήπως ποτέ τον Ντράζεν, ακόμα και εκεί που είναι τώρα, να μην κάνει προπόνηση? Να μη φωνάει στους συμπαίχτες του να παίξουν καλύτερα? Να μην θυμώνει που έχασε ένα ή δύο σουτ μετά από αμέτρητα εύστοχα? Και αναφέρομαι σε πραγματικά δύσκολους χαρακτήρες.
Σάρας. Ακόμα και ο αρτηριοσκληρωτικός Ζέλικο έβαλε νερό στο κρασί όχι μόνο γιατί τον δέχτηκε πίσω στην ομάδα μετά την πρώτη του φυγή, αλλά γιατί δέχτηκε τα δικά του αγωνιστικά του χαρακτηριστικά να τα "ενθυλακώσει" στο μέχρι λεπτομέρειας εκπονηθέν σχέδιο και να του επιτρέψει να εκφράζει την αγωνιστική του απειθαρχία τις στιγμές που βρισκόταν στο παρκέ. Ο Σάρας έχει προσωπικότητα, λόγο, εμπειρία, δυναμική, τίτλους, δόξα, χρήματα και θα μπορούσε να μη δέχεται από κανέναν τίποτα!!! Αυτός ο παιχταράς με τη σειρά του δέχθηκε τον ρόλο που του ανέθεσε ο προπονητής του, κατάλαβε τις ανάγκες της ομάδος του, υπέταξε το προσωπικό του εγώ στο μεγαλύτερο, ομαδικό, καλό, μιλούσε πάντα για τα σχέδια της ομάδος, έγινε αγαπητός από όλους, έμαθε μέχρι και να βρίζει στα ελληνικά, αλλά κυρίως να είναι ένας από όλα τα μέλη της ομάδος, αυτός η μεγαλύτερη βεντέτα που κυκλοφορεί στο ευρωπαϊκό παλκοσένικο. Και σε πόσες συνεντεύξεις που έδωσε κατά την παραμονή του στην Ελλάδα δεν εξεθείασε συμπαίχτες και προπονητές? Και ακόμα και φέτος στα μπασκετικά του γεράματα, παρόλο που η πρόταση του ΠΑΟ ήταν οικονομικά ανώτερη, επέλεξε να πάει στην Μπάρτσα, όχι μόνο γιατί έχει συναισθηματικό δέσιμο μαζί της, αλλά γιατί θεώρησε ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να κυνηγήσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο ακόμα.
Τι κοινό είχαν όλοι οι προαναφερθέντες καθώς και άλλοι ακόμα? Αντιλέγει κανείς ότι όλοι ήταν δύσκολοι στη διαχείριση χαρακτήρες, γκρινιάρηδες, βεντέτες, απαιτητικοί? Βρείτε μου έναν όμως κακομαθημένο, βρείτε μου έναν που δεν δούλευε ατομικά και ομαδικά σαν σκυλί από την αρχή της καριέρας του μέχρι το τέλος, βρείτε μου έναν που δεν υπόταξε το "εγώ" του στη λειτουργία της ομάδος, συλλογικής ή εθνικής. Όχι μόνο δεν ήταν κακομαθημένοι, παρόλο που από μικρή ηλικία έβγαλαν χρήματα, κέρδισαν αναγνώριση, δόξα, αλλά μέχρι το τέλος προσπαθούσαν και πάλευαν για ένα εύστοχο σουτ, για ένα κερδισμένο ριμπάουντ. Ακριβώς γιατί προσέγγισαν το μπάσκετ με τον προσήκοντα σεβασμό, γνωρίζοντας ότι μόνο η σκληρή δουλειά, η συμμετοχή στο ομαδικό πνεύμα, η άοκνη προσπάθεια, η συνεργασία με τους συμπαίχτες θα μπορούσε να τους κάνει να πετύχουν όσα ήθελαν. Και ας μάλωναν που και που, και ας έλεγαν και μερικές κουβέντες παραπάνω, κανείς δε μπορεί να τους στερήσει την αναγνώριση ότι το παιχνίδι του μπάσκετ το σεβάστηκαν. Και αυτό είναι κάτι τόσο δύσκολο στις μέρες μας, ιδίως από τους νεότερους παίχτες να το καταλάβουν.
Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος, εν δυνάμει, Έλληνας σκόρερ που εμφανίστηκε μετά τον Νικ? Αμφιβάλλει κανείς ότι μιλάω για τον Γιώργο τον Διαμαντόπουλο? Στα δικά μου μάτια η δεινότητά του ως σκόρερ μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του Ναβάρο, καθώς ο Γιωργάκης γεννήθηκε με ένα έξτρα γονίδιο, αυτό του αυθεντικά γνήσιου σκόρερ. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, ο εν λόγω δεν έφτασε να κάνει την καριέρα που όλοι ονειρεύονταν για αυτόν? Αναφέρομαι σε παίχτη που μπορούσε να βάλει 20+ πόντους σε κάθε παιχνίδι, χωρίς καμία προσπάθεια και απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, για να μην πω, ακριβολογώντας, αντιπάλους. Και όμως ο παίχτης αυτός πέρασε και δεν ακόυμπησε ούτε σε κάποιο σύλλογο (Παπάγου-Πανιώνιο-Μαρούσι-Ιταλία-Ισπανία-Ρωσία) αλλά ούτε στην Εθνική Ομάδα της χώρας μας? Γιατί άραγε? Οι Αμερικανοί έχουν μια έκφραση "The market does not lie", ήτοι η αγορά δε λέει ψέμματα. Μπορεί 1 άντε 2 φορές να γίνουν λάθος επιλογές, να μην ταιριάξει η χημεία, να έρθουν τα πράγματα λιγότερο ή περισσότερο διαφορετικά από ότι υπολόγιζε ο καθένας.Αλλά αυτό θα γίνει 1 άντε 2 φορές. Όταν γίνεται κατά τη διάρκεια μιας ολάκερης καριέρας, τότε το γήπεδο για να παίξει κανείς οφείλει να είναι ο καθρέπτης μας και το παιχνίδι να είναι μια ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό μας. Πιστεύετε πραγματικά ότι για παράδειγμα ο Γιώργος το έκανε στη ζωή του ή απλά φόρεσε τον μανδύα του "παιχταρά", έβαλε το μπλαζέ του ύφος, έδωσε μερικές εξαιρετικές παραστάσεις και μετά χάθηκε και ίσως για πάντα? Πόσοι από εμάς θα τον μνημονεύουμε για κάτι άλλο πέραν της χαμένης του ευκαιρίας?
Ο Ιωαννίδης είχε να το λέει για το πόσο "ψηλωμένος-υπέρβαρος και slow-motion" εμφανίστηκε στην πρώτη προετοιμασία του ΟΣΦΠ ο Δημητράκης ο Παπανικολάου έχοντας ως παράσημο τις εκπληκτικές του εμφανίσεις με την Εθνική Εφήβων. Μετά έπεσε στα χέρια του Ξανθού, του Ντούντα, έφυγε από τον ΟΣΦΠ να πάει στην Ιταλια, μέχρι που αναδιπλώθηκε, έβαλε την ουρά στα σκέλια και γύρισε. Πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να έχουμε στον Ντούντα για τον τρόπο που χειρίστηκε πέρυσι τους Μάντζαρη-Παπανικολάου? Ή μήπως θεωρεί κανείς ότι ο "σοφός" ασχολήθηκε μόνο με την αγωνιστική προετοιμασία και ανέλιξη των νεαρών παιχτών του και όχι με την ψυχολογική και προσωπική διαμόρφωση του χαρακτήρα του, αυτός που έχει σμιλεύσει μερικούς από τους καλύτερους παίχτες που έχουμε δει στα πρώτα τους χρόνια? Ή μήπως ο Ζοτς που στα πρώτα του χρόνια δούλεψε με τους νεαρούς τότε Φώτση, Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, Σπανούλη, Περπέρογλου θα είχε ιδιαίτερη άρνηση να δουλέψει με νεαρά παιδιά και να προσπαθήσει να τα αναδείξει? Και λέτε ότι δε σκέφτηκε την περίπτωση του Παππά ή δεν ασχολήθηκε με τον Μπόγρη? Και όταν τόσο πετυχημένοι επαγγελματικά άνθρωποι μένουν τόσο πολύ στη ζήτημα του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς, μάλλον κάτι σημαίνει αυτό, μάλλον κάτι παραπάνω έχουν δει τα μάτια τους και ξέρουν.
Δεν θέλω να κακολογήσω κανέναν, καθώς ο καθένας είναι απολύτως υπεύθυνος για τις πράξεις του και την μετέπειτα εξέλιξη της ζωής του. Με το δικό μου μικρό μυαλό η ταπεινότητα και ο σεβασμός είναι πιο σημαντικά από την δεινότητα σκόρερ, ριμπάουντερ, μποκέρ ή δε ξέρω εγώ τι άλλο. Ακριβώς γιατί, ιδίως ο σεβασμός, κερδίζεται!!! Μέρα με τη μέρα. Προπόνηση με την προπόνηση, αγώνα με τον αγώνα. Κερδίζεται με τη συμπεριφορά, κερδίζεται λόγω χαρακτήρα, κερδίζεται απολύτως φυσιολογικά όταν εκπέμπεται. Και η αξία του... Η σημαντικότητά του αποδεικνύεται με το ότι όσο δύσκολα κερδίζεται, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να χαθεί... Για πάντα...
Χαρακτήρας φίλοι μου...
18 σχόλια:
Σύγκρινε Στρατό αυτές τις συμπεριφορές με τους ΘΕΟΥΣ Jordan, Bird etc που δεν έχαναν προπόνηση και δούλευαν πιο σκληρά απ'όλους ακόμα και σε φάσεις που αν ξάπλωναν στο μέσο του parke κανείς δεν θα τους έλεγε τίποτα..
Ένα από τα καλά της κρίσης ίσως να είναι και αυτό τελικά.
Όλοι θα καταλάβουν πως FREE Lunch που λένε και τα Αμερικανάκια ΤΕΛΟΣ.Είτε θα δουλεύουν είτε θα χάνονται..
Ζαχαρίας
Ελπίζω ο Σφαιρόπουλος (και το κράξιμο που λογικά θα φάνε από τη πλατεία, τέτοια πράγματα δε μένουν μυστικά εκεί) να συνετίσουν το ταλαντούχο δυναμικό του Πανιωνίου και να κυνηγήσει η ομάδα με αξιώσεις τη 3η θέση. Όμως όπως λέει και η Λαίδη (μια είναι η Λαίδη) "είναι κάτι χαρακτήρες, τελειωμένοι αναπτήρες". Κοινώς δε περιμένω θαύματα βελτίωσης "εργασιακού ήθους" από Παππά και λοιπούς...
Εγω παλι αν χαθουν δεν τους θεωρω απωλεια για το Ελληνικο μπασκετ ουτε τον Παππα ουτε τον Μπογρη. Το γεγονος οτι παιζουν ακομα σε ομαδα Α Εθνικης εχει να κανει ιδιαιτερα για τον Μπογρη με το γεγονος της πτωσης της ποιοτητας της Α1 τα τελευταια χρονια. Βλεπω τον Παππα να παιζει και δεν σταματαει να γκρινιαζει και να υποδεικνυει στους συμπαικτες του με ασχημο τροπο τι να κανουν. Ειναι βαρυς και δεν παιζει αμυνα σαν να το θεωρει δουλεια για αλλους λιγοτερο καλους παικτες απο αυτον.. Φανταζομαι οτι εξαιτιας τους το κλιμα στο Πανιωνιο δεν ειναι και το καλυτερο.
Ελλειψη παιδειας και χαρακτηρα που οσο και να το παλεψουν δεν προκειται να βελτιωθουν και οι δυο .. Συμφωνω με τη παρατηρηση οτι ο παικτης υψηλου επιπεδου ειναι λιγο αλανι αλλα ακομα και αυτο ειναι δουλεια του να το αναπτυξει και να το βαλει στα καλουπια ενος επαγγελματια. Ειναι σε ομαδα οχι μονος του και δεν ειναι Γκαλης.. Το καλοκαιρι στο 3χ3 τα εχωσε δημοσιως σε συμπαικτρια του και μετα της εκανε δωρο τριανταφυλλα για να συγχωρηθει ... Ελεος Παππα..
Ρε Στράτο, ωραία τα κείμενα σου, αλλά πολύ σεντόνια ρε αδερφάκι μου..Μας βγαίνουν τα μάτια κάθε φορά να τα διαβάσουμε. Βάλε κανένα bold, καμιά εικονίτσα, περισσότερες παραγράφους, κρίμα είναι..
Γιώργος
Ο ίδιος ο Jordan, ίσως ο καλύτερος όλων των εποχών, ήταν αυτός που είχε πει πως ΚΑΘΕ βράδυ έχει να αποδείξει κάτι.
Και μόνο στην προσπάθεια σύγκρισης με πολλούς δικούς μας παίκτες (ταλέντα, καμένους ή φτασμένους), με πιάνει μια θλίψη...
@Γιώργο: Σε ευχαριστώ Γιώργο για τις παρατηρήσεις που είναι απολύτως δεκτές και σεβαστές.
Θα προσπαθήσω τουλάχιστον να μην είναι τόσο μεγάλες οι παράγραφοι. Όσο για τις εικόνες που λες, δεν το πολύ-έχω με την τεχνολογία....
Να είσαι καλά φίλε μου. Σε διαβάζω φανατικά καιρό τώρα και δυσκολεύομαι πάρα πολύ, όπως και πολλοί άλλοι με τους οποίους συζητάμαι τα κείμενα σου. Είναι κρίμα να χάνονται έτσι τόσο ωραίες αναλύσεις.. Φιλικά, Γιώργος.
@Γιώργο: Αν έχεις παρακολουθήσει συνήθως ανεβάζω μια ανάρτηση τη βδομάδα, το πολύ δύο, την οποία επεξεργάζομαι και σκέφτομαι αρκετό καιρό πριν, για αυτό και είναι τόσο μακροσκελείς, καθώς προσπαθώ να αντιμετωπίσω κάθε θέμα όσο γίνεται πιο σφαιρικά.
Έχεις δίκιο για τις φωτό, θα μπορούσαν να κάνουν πιο ευανάγνωστα τα κείμενα, αλλά έχω τσακωθεί με την τεχνολογία εδώ και χρόνια εξ ού και ζητώ την επιείκια και τη δική σου και των φίλων σου!!!
Φαντάσου ότι ζητάω από τον Ντράζεν συχνά να τις "σουλουπώσει" ελαφρώς. Επιφυλάσσομαι όμως. Το ερώτημα που με απασχολεί είναι η επόμενη ανάρτηση...τι να γράψω....
Κλήρωση Εθνικής/προπονητής/πιθανή ιδανική 12άδα...καλό θεματάκι;;; Επίκαιρο σίγουρα...ίσως πρόωρο αλλά χωράει ανανέωση σε μερικούς μήνες με τα νέα δεδομένα
@Panagos: Το σκέφτηκα για Εθνική αλλά με άγνωστο το όνομα του προπονητή ακόμα υπάρχουν πολλά στον αέρα. Άκουσα ότι μέχρι και το όνομα του Δ.Παπανικολάου ακούγεται.
Σκεφτόμουν κάτι πιο ρετρό....
ΠΟΙΟΥ;;;; Στράτο μας κάνεις πλάκα έτσι; Έχει τρελαθεί ο Βασιλακό;
Ενα αφιέρωμα στον Πανελλήνιο του '50; Πιο ρετρό πεθαίνεις και έχω διαβάσει πως ήταν πολύ άτυχη αυτή η ομάδα επειδή μεσουράνησε πριν θεσμοθετηθεί το Πρωταθλητριών, αλλιώς θα είχε ίσως πάρει τίτλους (ελπίζω να μην εκτίθεμαι λέγοντας αρλούμπες χαχαχα).
@Panagos: Και όμως ισχύει το σενάριο αυτό για τον Παπανικολάου, ακολουθώντας περίπου το παράδειγμα με τη εν μια νυχτί βάφτιση του Γιαννάκη ως πρώτου προπονητή, μετά από κάτι σεμινάρια αν θυμάμαι που έκανε στην Αμερική.
Αφιέρωμα στην ομαδάρα που πράγματι είχε ο Πανελλήνιος εκείνη την εποχή μάλλον πρέπει να κάνει ο....Σκουντής, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι την είχε προλάβει τότε να τη δει.
Για τον Ηρακλή σκέφτηκα κάτι, γιατί λείπει χρόνια από την Α1 και έχω και εικόνες του έντονες από ομάδα, παίχτες και προπονητές.
Zντοβτς, Μπέρι, ΜακΝτάνιελ, Κακιούσης, Παπαχρόνης και δε συμμαζεύεται;;; Πωπω, θολώνω...
Ηλικιακά, μόνο ο Μητσοτάκης και ο Παπούλιας προλάβανε να δούνε αυτό το Πανελλήνιο.
@Panagos: Και λίγο Ίνγκραμ...Στιβ Μπαρτ...Ντόναλτσον...το χαμένο κάρφωμα του Κούβελα..Πέσιτς...Μπάκναλ...και φυσικά τους Χατζηβρέττα-Σόφο-ΔΔ-Λάζαρο!!!! Οψόμεθα...
Σωστός για τον επίτιμο και τον ΠτΔ....
Ρε παιδιά μία ερώτηση μόνο.
Με τους Παππά-Μπόγρη και τους άλλους δεν έχω τίποτα ούτε τους γνωρίζω προσωπικά αλλά μήπως είσαστε λίγο άδικοι;
Ξέρετε από πρώτο χέρι τον χαρακτήρα τους και την δουλειά που κάνουν στην προπόνηση και το πως λειτουργούν στα αποδυτήρια και στην ομάδα;
Υπάρχει και η πάντα πιθανή περίπτωση απλά αυτό να είναι το ταβάνι τους.
Τόσο να μπορούν τόσο να κάνουν.
Όσο για τα κουτσομπολιά τα ακούω βερεσέ γιατί οι προπονητές ξέρουν, δεν είναι χαζοί.
Άμα ο Παππάς ήταν προβληματικός χαρακτήρας γιατί να λέει ο Μαρκόπουλος ότι τον θέλει;
Δεν λέω ότι έτσι είναι και ότι έχουν άδικο αυτοί που λένε κάποια πράγματα για αυτούς τους παίκτες, συνήθως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά.
Αλλά έχω την εντύπωση ότι κάποιοι άνθρωποι (μάνατζερ, δημοσιογράφοι κτλ) έχουν εμπάθειες και δημιουργούν ψεύτικες εντυπώσεις.
Στην Ελλάδα είμαστε αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο.
Οπότε όταν ακούω τέτοια σχόλια ΠΑΝΤΑ κρατάω μικρό καλάθι και πιστεύω τα μισά και λιγότερα.
Χωρίς παρεξήγηση απλά γράφω κάποιες σκέψεις.
Την έκανε και από Κύπρο ο Διαμαντόπουλος(Κεραυνό Στροβόλου)...Ταλεντάρα όσο λίγες στην Ευρώπη αλλά όταν αποφασίσεις να παίξεις μπάσκετ στα 32 είναι πλέον αργά.
Λιγότερο άλμα και σπιρτάδα ακόμα και από τον Μιλισεβιτς αν τον θυμάστε από την δεκαετία του 90...
Να σοβαρευτεί και να προπονηθεί αποφάσισε στα 32 του εννοούσα και όχι να παίξει μπάσκετ...Γιατί μπάσκετ έπαιξε όσο τον κράταγαν τα πόδια του με το ταλέντο του μόνο...Μέχρι και το 2007 όταν ήταν στην Ρωσία. Μεταααα....
Για τον φίλο που είπε προηγουμένως για τον Μαρκόπουλο και τον Παππά, ο ΠΑΟΚ δεν ήθελε ουσιαστικά ποτέ έναν παίκτη που ενώ του έδωσε χώρο και χρόνο, το καλοκαίρι είπε στην ομάδα ότι "δεν θέλω να μείνω, αλλά να παίξω στην Ευρώπη". Και ο Μαρκόπουλος και ο επίσημος ΠΑΟΚ, τις 1-2 φορές που ρώτησαν τον Δημητρόπουλο (μάνατζέρ του), τους το είχε ξεκόψει ότι δεν συζητάει μαζί τους, γιατί είχε κλείσει στον Πανιώνιο με περισσότερα. Επίσης ο Παππάς στον ΠΑΟΚ δεν θα είχε μόνο αυτός πρωταγωνιστικό ρόλο όπως στον Πανιώνιο, γιατί είναι εμφανές πως παίζει όλα τα χρόνια του Μαρκόπουλου ...κυρίως ομαδικό μπάσκετ και όχι one man show.
Δημοσίευση σχολίου