Την πρώτη φορά που τον είδα νόμισα ότι έβλεπα ένα ξωτικό-ξάδερφο του Λέγκολας, πρωταγωνιστή του Τόλκιν και των ταινιών του Πίτερ Τζάκσον, παρόλο που αυτές θα γυρίζονταν πολλά χρόνια αργότερα. Μάτια σχεδόν γουρλωμένα, χωμένα σε ένα μικρό κεφάλι σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα του, μαλλιά κοντά σχεδόν κολλημένα πάνω στο κεφάλι του και δύο πεταχτά αυτιά σκιαγραφούσαν ένα πρόσωπο σχεδόν αστείο!! Το περπάτημά του ήταν ελαφρώς ακανόνιστο, σαν να μην πάταγε το ίδιο καλά στο ένα πόδι ενώ ήταν και ελαφρώς καμπούρης. Με άλλα λόγια, ό,τι πρέπει για διαγωνισμό καλλιστείων. Και μετά τον είδα να βάζει πόντους. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο από αυτόν, παρά να στέλνει τη μπάλα στο πλεχτό. Με μια ανελέητη συνέπεια, με μια εκνευριστικά επαναλαμβανόμενη ευκολία έβαζε 20,30 και 40 πόντους. Απέναντι σε όλους, χωρίς να κάνει καμία διάκριση και μάλιστα από το πρώτο εν Ελλάδι παιχνίδι του στο ΣΕΦ εναντίον της προηγούμενης ομάδος του προπονητή του Άρη.
Πέρασαν πολλοί ξένοι εξαιρετικοί παίχτες από τον Ολυμπιακό τις τελευταίες δεκαετίες γράφοντας τη δική τους ξεχωριστή ιστορία ο καθένας. Ο Ρίβερς, ο Έντι, ο Ρόυ, ο Ντίνο, ο Ουώλτερ είναι μερικοί από τους πιο αξέχαστους με τον καθένα να κουβαλάει τα δικά του παράσημα και να έχει τη δική του θέση. Επειδή πάντα όμως πρέπει να αποδίδουμε φόρο τιμής στους πιονέρους, όλοι αυτοί καλλιέργησαν στο χωράφι που όργωσε, έσπειρε και καλλιέργησε ο πρώτος "γεωργός", βρήκαν τα σημάδια που είχε αφήσει ο πρώτος "ιχνηλάτης" ανεβαίνοντας το βουνό της δόξας της ομάδος του λιμανιού, έχτισαν πάνω στα γερά θεμέλια που έβαλε ο πρώτος "οικοδόμος". Στα δικά μου μάτια, στη δική μου αντίληψη του μπάσκετ, όπως το παρακολουθώ τα τελευταία 25+ χρόνια, ο Ζάρκο Πάσπαλιε ήταν ο πρώτος θρύλος, όπως ακριβώς τιτλοφορείται και η συγκεκριμένη ανάρτηση.
Τον έφερε το καλοκαίρι του 1991 ο Ξανθός στον Πειραιά όταν ανέλαβε να αναστήσει τους κόκκινους και χωρίς υπερβολή η κίνηση αυτή άλλαξε τα δεδομένα του ελληνικού μπάσκετ και ξαναέβαλε τον ΟΣΦΠ στο μονοπάτι των επιτυχιών. Ο Ιωαννίδης ήθελε να φτιάξει μια συνταγή "αλά Άρης" τα πρώτα του χρόνια αφού αυτή είχε ήδη αποδειχτεί πετυχημένη. Ρολίστες είχε μπόλικους (Ελληνιάδης-Μωραίτης-Σταμάτης), ψηλά παιδιά βρήκε στην ομάδα (Παπαδάκος-Καρατζάς-Καμπούρης), στη συνέχεια ανακάλυψε και έναν σωσία -ως προς τον ρόλο στην ομάδα και μόνο- του Γιαννάκη στο πρόσωπο του Τόμιτς, άρα του έλειπε το πιο δύσκολο, έναν Γκάλη. Αυτόν τον ρόλο κλήθηκε να παίξει, με απόλυτη επιτυχία, ο Ζάρκο όχι μόνο για τον πρώτο χρόνο αλλά και για όσα θα επακολουθούσαν. Ο Πάσπαλιε σχεδόν μόνος του πήρε από το χέρι μια ομάδα που είχε τερματίσει στην 8η θέση την προηγούμενη χρονιά και την έβγαλε δεύτερη χάνοντας μόνο από την εξαιρετική ομάδα που είχε τότε ο ΠΑΟΚ. Όλη εκείνη τη χρονιά αυτό που θυμάμαι βλέποντας τον Σέρβο ήταν ότι μου είχε δημιουργηθεί η αίσθηση ότι έπαιζε άντρας εναντίον παιδιών!! Τόσο μεγάλη ήταν η διαφορά του Ζάρκο από τους αντιπάλους του, τόσο εμφανής η ποιοτική απόσταση που τον χώριζε από τους αντιπάλους του, που συχνά ένιωθες ότι ήταν έως και άδικο. Θυμάμαι ακόμα και τώρα ότι τελείωσε την πρώτη του χρονιά με μέσο όρο 33.7 όντας ο πρώτος που εκθρόνιζε τον Γκάλη από την πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερ. Ασύλληπτα νούμερα για την εποχή εκείνη. Ξεκινούσε το παιχνίδι και ένιωθες ότι θα βάλει όσους θέλει, ότι δεν υπάρχει αντίδοτο στη δεινότητά του, ότι το κοντέρ θα γράψει κοντά στα 15-20 σουτ και μεταξύ 30-40 πόντους είτε φορώντας μπλουζάκι μέσα από την κόκκινη φανέλα είτε όχι.
Ολόκληρη η επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού και τον πρώτο χρόνο αλλά και τα επόμενα ήταν σχεδιασμένη πάνω στο ζερβοχέρι Πάσπαλιε. Προσπάθησα να βάλω το μουστάκι του Τζούροβιτς, το γιλέκο του Γιατζόγλου, να μιμηθώ την τσιριχτή φωνή του Μαρκόπουλου, τα μαύρα γυαλιά του Κυρίτση, το μπλαζέ ύφος του Ντούντα προκειμένου να μπω στη θέση τους για να απαντήσω στο ερώτημα του πώς θα σταματούσαν τον παιχταρά με το νούμερο 8 στην κόκκινη φανέλα. Δεν τα κατάφερα, το ομολογώ. Ο Ζάρκο ήταν, ιδίως τα πρώτα του χρόνια, ένα απολύτως τελειοποιημένο επιθετικό όπλο, καθώς είχε την ικανότητα να σουτάρει μετά από σκριν μέσα και έξω από το τρίποντο, να βάλει τη μπάλα στο παρκέ και να διεισδύσει, να παίξει με πλάτη, να κερδίσει το επιθετικό ριμπάουντ και όλα αυτά βλέποντας τον κόσμο από τα 2.,06 και ζυγίζοντας σχεδόν 100 κιλά. Πείτε με υπερβολικό, αλλά ως προς τα επιθετικά και φυσικά του χαρακτηριστικά, ήταν ο Λεμπρόν της εποχής του!!! Χαρακτηριστικά που ιδιώς εκείνα τα χρόνια ταίριαζαν σε σέντερ που έπαιζαν κοντά στο καλάθι και όχι σε ένα 3άρι που ξεκινούσε τις προσπάθειές του από έξω. Χρησιμοποιούσε το ταμπλώ στα σουτ του, είχε την ικανότητα να κρατάει την ισορροπία του στον αέρα, μπορούσε να σουτάρει με το ένα χέρι, ήταν δυνατός κοντά στο καλάθι και φυσικά δεν έχανε βολή ακόμα και αν σούταρε με κλειστά τα μάτια, δεμένα τα χέρια και χωρίς φώτα!!!
Το βασικότερο όμως κομμάτι του παιχνιδιού του ήταν άλλο και η "γάτα" ο ξανθός το κατάλαβε αμέσως. Ο Ζάρκο ήταν ο καλύτερος που έχω δει, ακόμα και τώρα, σε καταστάσεις πρωτεύοντος ή και δευτερεύοντος αιφνιδιασμού. Στη σύγχρονή ορολογία λέγεται transition game, στα τότε χρόνια μόλις εξασφαλιζόταν το αμυντικό ριμπάουντ ο Τόμιτς αμέσως έδινε τη μπάλα στα πλάγια που την περίμενε εν είδη wide-receiver ο Σέρβος προκειμένου να ξεχυθεί προς το αντίπαλο καλάθι. Με την άμυνα ανοργάνωτη έφτανε πάντα σχεδόν στο lay-up ή σε ένα κοντινό σουτάκι από τα 2-3 μέτρα. Πραγματικά ασταμάτητος όταν ερχόταν με φόρα από την άμυνα της ομάδος του, πέτυχε ίσως την πλειονότητα των πόντων του εναντίον ενός ή και δύο αντιπάλων που έτρεχαν να τον προλάβουν στο ανοιχτό γήπεδο χωρίς να τα καταφέρνουν όμως. Τα τελειώματά του ήταν πάντα υψηλής τεχνικής και ακρίβειας καθώς άφηνε σχεδόν "γλυκά" τη μπάλα να καταλήξει στο καλάθι είτε από την αγαπημένη του αριστερή πλευρά είτε και από τη δεξιά. Εξ' ου, αν θυμάμαι καλά, κάποιοι δημοσιογράφοι της εποχής του κόλλησαν το παρατσούκλι "ζαρκάδι" θέλοντας και να παίξουν με το μικρό του πρώτο όνομα αλλά κυρίως να τονίσουν την μοναδική του ικανότητα, συνδυασμός ταχύτητας-ευλυγισίας-σκοραρίσματος, να τελειώνει τους αιφνιδιασμούς της ομάδος του.
Τα επόμενα χρόνια ο ΟΣΦΠ δυνάμωνε το ρόστερ του αποκτώντας καλούς παίχτες (Τόμιτς-Νάκιτς-Τάρλατς-Μπέρι-Τάρπλεϋ) αλλά ο πολιορκητικός κριός παρέμενε ο Ζάρκο. Μου έχει ακόμα εντυπωθεί στη μνήμη το εναρκτήριο παιχνίδι της δεύτερης σαιζόν του εναντίον της Δάφνης όταν και έβαλε 54 πόντους, παρόλο που η ομάδα του έχασε μετά από παράταση. 54 πόντους έβαλε μόνος του!! Και δεν το έκανε μια φορά, καθώς μέσα στη σαιζόν εναντίον του Άρη, κάπου στη Χαλκίδα, έβαλε πάλι 44 με 3 συνεχόμενα τρίποντα μάλιστα από την κορυφή της ρακέτας με τον Τζέι-Τζέι Άντερσον κρεμασμένο επάνω του. Πλέον η ομάδα είχε ενισχυθεί σε ποιότητα παιχτών και η Ευρώπη άρχιζε να μαθαίνει τι εστί ΣΕΦ και ποιος ήταν ο σερίφης του εκείνα τα χρόνια, καθώς το κρεσέντο του Ζάρκο συνεχιζόταν αμείωτο και εναντίον ξένων ομάδων. Εκείνη τη δεύτερη χρονιά θα έχει να θυμάται για το μεγάλο νούμερο παπουτσιού που φορούσε και που κόστισε στην ομάδα του την κρίσιμη κατοχή στα play-off εναντίον της μετέπειτα πρωταθλήτριας Λιμόζ, αφού οι διαιτητές του σφύριξαν ότι πατούσε τη γραμμή στερώντας από την ομάδα του την κρίσιμη επίθεση. Μιας μετέπειτα πρωταθλήτριας Ευρώπης που στα 3 παιχνίδια που έδωσε δεν κατάφερε ούτε αυτή να τον περιορίσει παρόλο που όλη της η προσοχή ήταν στραμμένη επάνω του.
Και οι ραψωδίες συνεχίζονταν αμείωτες. Μαζί με τον Ρόυ φτιάχνουν ένα τρομερό δίδυμο που με την παρουσία του Τάρλατς κοντά στο καλάθι σπέρνουν τον τρόμο σε κάθε άμυνα είτε αυτή είναι της τότε Κνορ Μπολόνιας είτε της Μπαρτσελόνα είτε της Μπενετόν είτε της Ρεάλ του Σαμπόνις. Το μπάσκετ που έπαιζε τότε ο ΟΣΦΠ σε μερικά παιχνίδι ήταν πιο σύγχρονο της εποχής του, καθώς ο ξανθός κάνει ένα κόλπο που όσο τον βοήθησε καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς, του γύρισε μπούμερανγκ στον καταραμένο τελικό του Τελ-Αβιβ. Εφαρμόζει το παιχνίδι high-low εκμεταλλευόμενος την ικανότητα του Τάρπλεϋ να σουτάρει από τα 4-5 μέτρα και βάζοντας τον Ζάρκο να ποστάρει τον αντίπαλό του προκειμένου να εκμεταλλευτεί το miss-match που δημιουργείτο με κοντύτερους αντιπάλους. Συνέπεια αυτού ήταν είτε να τα χώνει ο Ρόυ με σουτάκια έξω από τη ρακέτα είτε ο Ζάρκο με τα hook με το αριστερό του χέρι και οι αντίπαλοι προπονητές να μην ξέρουν από πού να φυλαχτούν. Με την παρουσία των Τάρλατς-Τάρπλεϋ το αμυντικό ριμπάουντ ήταν εξασφαλισμένο και αυτό σήμαινε ακόμα περισσότερους αιφνιδιασμούς για τον Ζάρκο. Σε εκείνο τον τελικό όμως, ο Αμερικανός δε σούταρε καθόλου καλά, η άμυνα όλη "φλόταρε" και έκλεισε μέσα στο καλάθι με συνέπεια και ο Πάσπαλιε που είχε πετύχει 15 πόντους στο πρώτο ημίχρονο να μείνει σε αυτούς, να κουραστεί από την εξαντλητική άμυνα, να μη βρει χώρους να δράσει και άρα ο Ολυμπιακός να μην μπορεί να βρει σχεδόν καθόλου σκορ. Πόσα πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για εκείνο το ματς, θα μπορούσα να γράφω για μέρες. Θυμόμαστε όλοι εκείνη τη συγκλονιστική δήλωση που έκανε χρόνια αργότερα ο ανακυρηχθείς στο ημίχρονο ως MVP του Final-4 όταν και παραδέχτηκε ότι ήξερε πως θα έχανε τις βολές.
Η γνώμη μου? Ο Πάσπαλιε από ένα σημείο και μετά λύγισε στην πίεση και αυτό φάνηκε και στο παιχνίδι του όπως το εμφάνισε τα επόμενα χρόνια. Ο τύπος ήταν γεννημένος σκόρερ και οι σκόρερ χρειάζονται, περισσότερο ακόμα και από τους πόντους τους, ένα πράγμα: Την αυτοπεποίθησή τους. Αυτή ο Ζάρκο την απώλεσε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της καριέρας του με αποκορύφωμα τον τελικό στο Ισραήλ. Θέλετε δεν άντεξε τη συμβίωση με τον Ιωαννίδη? Θέλετε ένιωσε υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό του ως ηγέτη την κρίσιμη ώρα? Θέλετε φοβήθηκε την αποτυχία? Δεν μπορώ να ξέρω ποιος είναι πραγματικά ο ρόλος, η ουσία όμως είναι ότι μετά από εκείνες τις βολές, δεν έγινε ποτέ ξανά ο ίδιος που θαύμαζε όλη η Ευρώπη. Ο ίδιος που κατέχει το απόλυτο ρεκόρ στις βολές με 22/22 εναντίον του Άρη, τελείωνε χρονιές με ποσοστά κοντά στο 50% από τη γραμμή των βολών!!! Κάποιοι ανέφεραν κάτι για εγχείρηση στα δάχτυλά του, κάποιοι άλλοι ότι ξαφνικά αποφάσισε να αλλάξει το στυλ του, εγώ, με τη φτωχή μου λογική, λέγω ότι χάλασε το μυαλό του, έχασε την πίστη στον εαυτό του και αυτό είναι ό, τι χειρότερο για έναν παίχτη που τρέφεται από αυτήν. Συνέχιζε να σκοράρει, έβαλε και μια 30άρα στους τελικούς εναντίον του ΠΑΟΚ εκείνη τη χρονιά, αλλά σιγά σιγά το παιχνίδι του άλλαζε.
Φορώντας την πράσινη φανέλα την επόμενη χρονιά ήταν άλλος άνθρωπος. Άραγε τη φόρεσε για να εκδικηθεί την πρώην ομάδα του? Για να αποδείξει ότι έκαναν λάθος που τον άφησαν? Προσωπικό στοίχημα? Δε μπορώ να ξέρω, ίσως μόνο αυτός να ξέρει. Στο ματς που έγινε στο κλειστό του Σπόρτιγκ (42-40) πρέπει να είχε κάτι σαν 1/13 μην αντέχοντας την πίεση να παίζει εναντίον της ομάδος της καρδιάς του, αλλά όπως απεδείχθη και στη συνέχεια αυτό δεν ήταν μια απλή εξαίρεση. Τα ποσοστά του στα μακρινά σουτ έπεφταν δραματικά, ενώ πλέον και ο ίδιος προσπαθούσε να σκοράρει κυρίως πάιζοντας με πλάτη ή φεύγοντας στον αιφνιδιασμό όπου ακόμα είχε το πλεονέκτημα. Δεν ήταν όμως ο ίδιος παίχτης και οι αντίπαλοι αμυντικοί μπορούσαν πιο εύκολα να τον αντιμετωπίσουν καθώς πια σχεδόν τον προκαλούσαν να σουτάρει από μακριά αφήνοντας του μερικά μέτρα απόσταση. Ο ίδιος συχνά-πυκνά έπαιρνε τα σουτ αυτά, αλλά τα ποσοστά συνέχιζαν να πέφτουν. Όσες φορές ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να τρέξει ήταν στο στοιχείο του και σκόραρε, όταν όμως το παιχνίδι πήγαινε σε πιο ελεγχόμενο ρυθμό ο κάποτε ασταμάτητος σκόρερ αντιμετώπιζε πια πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που φάνηκε κατά τη διάρκεια της χρονιάς, καθώς η πρώην ομάδα του τον απέκλεισε και σε Ελλάδα και σε Ευρώπη με τον Πάσπαλιε να μην καταφέρνει να πιάσει τα συνήθη του έστω στάνταρ απόδοσης. Θυμάστε καθόλου το προσωπό του όταν σούταρε βολές ή έπαιζε τα πρώτα χρόνια της θητείας του στο λιμάνι? Αν μπορείτε, αντιπαραβάλετε το με το ίδιο πρόσωπο μερικά χρόνια μετά με την πράσινη φανέλα. Άλλος άνθρωπος...
Στεναχωριόμουν, δε σας το κρύβω. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να μετατρέπεται ο θαυμασμός σε λύπηση ή ακόμα και οίκτο. Η εικόνα του αμυντικού να τον αφήνει αμαρκάριστο να σουτάρει τρίποντο, η αστοχία στις βολές του, η εικόνα ενός παίχτη μπερδεμένου, μπλεγμένου, αβέβαιου μου προξενούσε θλίψη. Για αυτό και πάντα, μα πάντα, θα ευχαριστώ τον Ντούντα για εκείνη τη μια χρονιά στον Πανιώνιο, γιατί μου αναβίωσε τον πρώτο θρύλο. Ξαφνικά, ο Πάσπαλιε έφευγε σαν σφαίρα στον αιφνιδιασμό, στεκόταν και σούταρε από τα 4-5 μέτρα με ευστοχία. Μόλις έβλεπε τον αμυντικό να του δίνει το σουτ, το έπαιρνε χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Ακόμα και με τις βολές η σχέση του αποκαταστάθηκε βάζοντας σε κάποιο παιχνίδι 15 σερί νομίζω ή κάτι τέτοιο. Ο Πανιώνιος παίζει γρήγορο, μοντέρνο μπάσκετ, ο Ζάρκο είναι ο ηγέτης μερικών ταλαντούχων πιτσιρικάδων που τον βλέπουν σαν ηγέτη του και μερικοί στην πλατεία ψιθύριζαν την λέξη "τίτλος" μόλις εμφανίστηκε και ο Φάνης να κάνει προπόνηση. Τόση ήταν η επιρροή του Πάσπαλιε στο παιχνιδι της ομάδος του, η εμπιστοσύνη την οποία απέπνεε σε ολόκληρη την ομάδα που τελικά κατάφερε να φτάσει στην 3η θέση και να κερδίσει την έξοδό της στην Ευρωλίγκα. Δεν ξέρω ειλικρινά τι διάολο έκανε μαζί του ο Ντούντα που τον ήξερε και από την εθνική ομάδα, τι συμβουλές του έδωσε, τι γιατροσόφια και ματζούνια, αυτό που ξέρω είναι ότι για τουλάχιστον ένα χρόνο ο Ζάρκο στο κλειστό της Νέας Σμύρνης έκλεισε πολλά στόματα και έδωσε πανέμορφες μπασκετικές παραστάσεις. Σαν να ήταν η χρονιά εκείνη στη Νέα Σμύρνη η αγωνιστική του ψυχοθεραπεία που τον απάλλαξε από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε τα προηγούμενα χρόνια.
Τελικά τον έλεγαν Πάσπαλιε, Πάσπαλι ή Πάσπαλ όπως κατά κόρον έγραφαν οι εφημερίδες, ακόμα δεν ξέρω να σας πω. Ξαναδιαβάζω τα όσα έγραψα και θέλω λίγα ακόμα να προσθέσω. Το πρώτο είναι ότι δε θυμάμαι άλλο παίχτη, εκτός ίσως του Μπέρι, που πήγαινε τόσο άφοβα και με τόση δύναμη και πίστη πάνω στον Βράνκοβιτς εκείνα τα χρόνια. Ενώ όλοι προσπαθούσαν να αποφύγουν και την παραμικρή επαφή με τον θεόρατο Κροάτη, ο Ζάρκο τράβαγε ίσα καταπάνω του κερδίζοντας τον αντρίκεια τις περισσότερες φορές σκοράροντας και παίρνοντας και φάουλ. Το δεύτερο είχε να κάνει με τη λατρεία του για το τσιγάρο. Πρέπει να έκανε μέχρι και 3 πακέτα την ημέρα όταν ήταν επαγγελματίας αθλητής, δηλαδή ανεβοκατέβαινε βουνά σε προετοιμασίες ή έπαιζε 40 λεπτά σε κάθε αγώνα. Από εκεί λέγεται ότι προέκυψε και το πολύ σοβαρό θέμα υγείας με την καρδιά του που τον ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια αποκλείοντας τον σχεδόν από οτιδήποτε που μπορεί να του προκαλέσει έντονη συγκινησιακή φόρτιση. Στα 40 σχεδόν ο τύπος αυτός που έβαζε φωτιά στα παρκέ όλης της Ευρώπης υποχρεούται πλέον να ζει ζωή σχεδόν ερημίτη, μακριά από τα γήπεδα, το μπάσκετ που τόσο πολύ αγάπησε και υπηρέτησε τόσα χρόνια, καθώς η αδύναμη καρδιά του πλέον έχει το πάνω χέρι. Ίσως η μόνη άμυνα που κατάφερε να σταματήσει τον Ζάρκο τελικά..
Ο πρώτος θρύλος που θυμάμαι...
14 σχόλια:
Πολύ ωραίο το ποστ. Και για εμένα που δεν πρόλαβα τα 90s ο Ζάρκο είναι κάτι το θρυλικό, ο παίχτης που λένε πάντα επικαλούνται οι μεγαλύτεροι όταν σου λένε: "Άσε μωρέ με τους σημερινούς λαπάδες"
Επίσης, κρίνοντας από τη σχετική εγγύτητα της δημοσίευσης αυτού και του άρθρου για τον Ντανίλοβιτς, να υποθέσω ότι θα κάνετε αφιέρωμα και για τους υπόλοιπους Γιούγκους της γεννιάς του Ευρωμπάσκετ του '91?
Πολύ όμορφο το άρθρο σου για ένα από τα πλέον καυτά πιστόλια των ευρωπαϊκών παρκέ στα '90.
Μας φέρνει στο νου πολλές όμορφες στιγμές από την μεγάλη καριέρα του.
Υ.Γ.
Ζ Α Ρ Κ Ο_Α Λ Α Ν Ι_Γ Ι Α _Π Α Ν Τ Α_Σ Τ Ο_Λ Ι Μ Α Ν Ι
Συγκινητικό Στράτο.Ίσως ο τελευταίος μιας εποχής του μπάσκετ.Μιας εποχής που μεγάλες ομάδες όπως ο νεοσσός θρύλος τότε στηρίζονταν σε έναν παίκτη.Λέγαμε θα βάλει 30,θα βάλει 40 αλλά θα νικήσουμε.
Ποτέ δεν κατάλαβα τι έπαθε το 94.Πιθανότατα ψυχολογικοί λόγοι όπως έγραψες.Μάλλον δε θα μάθουμε ποτέ.Δεν τον ξεχνάμε οι γάβροι όπου γης γιατί σε δύσκολες εποχές για το σύλλογο μάς έκανε πρώτους και νικητές-μαζί με τον ξανθό βέβαια- κι ας μας λύπησαν κι οι δυο αργότερα.
Υ.Γ Για τα συνεχόμενα αφιερώματα σε αγαπημένους μου(Ζάρκο,Σάσα,Κορωνιό)σε ευχαριστώ από καρδιάς!Συνέχισε την σπουδαία δουλειά
keith
Συγκλονιστικό άρθρο και συνάμα άκρως συγκινητικό... Διαβάζοντάς το ήρθαν στο μυαλό μας εικόνες από ένα πραγματικά όμορφο Ελληνικό Πρωτάθλημα και άκρως ανταγωνιστικό και από περιπέτειες στην Ευρώπη που μας γέμιζαν με δάκρυα και ανατριχίλα.
Συγχαρητήρια για άλλη μία φορά για αυτό το καταπληκτικό άρθρο και θα συμφωνήσω απόλυτα με το Βασίλη Λεμπέζη... ΖΑΡΚΟ_ΑΛΑΝΙ_ΓΙΑ_ΠΑΝΤΑ_ΣΤΟ_ΛΙΜΑΝΙ!!!!
@ανώνυμος: Για Ντανίλοβιτς-Πάσπαλιε είχα πολύ έντονες αναμνήσεις και έγραψα, παλιότερα έχω αναφερθεί και στον Ζντοβτς. Για άλλους δε ξέρω, ίσως μελλοντικά σε Σάβιτς ή Ντίνο.
@Keith: Σκέφτεσαι κάποιον άλλλο που έχεις να προτείνεις? Κάπου τριγυρνάει στο μυαλό μου ο Στόγιαν...
Συγκινητικό αρθρο Στρατο. Τόσα ποιοτικά άρθρα που γραφεις εδω και 3 περιπου χρονια αφιλοκερδώς νομιζω πως δεν υπάρχει όμοιός σου στην Ελλάδα και μπραβο σου.
Για τον Πασπαλι ξερω ότι επαθε ενα ειδος τενοντιτιδας τη χρονια του Τελ Αβιβ η οποία επηρεασε τα δαχτυλα και το στυλ του.
Στον Πανιωνιο δεν το ξεπερασε , απλα συνηθισε το νεο στυλ και ανεβασε λίγο τα ποσοστα του.
Μεγαλος παιχτης πάντως
@stratos
Στόγιαν ε;Γιατί όχι.Τεράστιος παίκτης μεταφορικά και κυριολεκτικά..Κι ένας Ντίνο Ράτζα δε θα με χαλούσε καθόλου,εσύ ξέρεις πάντως.Σε εμπιστευόμαστε ;-)
keith
Πολύ ωραίο το άρθρο, και γενικά η δουλειά που γίνεται στο μπλογκ είναι αξιέπαινη.
Συμφωνώ σε πολλά σημεία (στο ότι ο Paspalj ήταν όντως πολύ δυνατός στον αιφνιδιασμό, απ'τους καλύτερους στην Ευρώπη την τελευταία 20ετία), έχω όμως πολλές επιφυλάξεις για το ότι ήταν μόνο ψυχολογικό το θέμα της πτώσης της απόδοσής του. Σίγουρα ο τελικός του Τελ Αβίβ του μείωσε την αυτοπεποίθηση, αλλά ήταν ένας άλλος τελείως Paspalj αυτός που πήγε στον Παναθηναϊκό. Το καλοκαίρι εκείνο ακουγόταν ότι ο Ιωαννίδης δεν τον ήθελε πια στην ομάδα γιατί γνώριζε πως ο Paspalj είχε σπάσει το χέρι του. Δεν νομίζω πως υπάρχει ιστορικό για να αποδειχθεί κάτι τέτοιο, όμως ο Paspalj απ'την περίοδο εκείνη και μετά, σούταρε με τελείως διαφορετικό τρόπο (μια ματιά στον τρόπο που έριχνε βολές αρκούσε: έσπρωχνε την μπάλα με τα ακροδάχτυλα, σαν να μην είχε δύναμη να χρησιμοποιήσει όλη του τη δύναμη). Τα ποσοστά του δε στο σουτ, τραγικά μειωμένα. Κι αυτό δεν αιτιολογείται μόνο από μια ψυχολογική πτώση.
Επίσης, ήταν ένα απ'τα κλασικά 3άρια της εποχής- σήμερα οι θέσεις έχουν λίγο αλλάξει, όλοι παίζουν λίγο απ'όλα, 2-3-4, μεταλλαγμένοι φόργουορντ, ψηλοί γκαρντ, ευκίνητα πίβοτ. Ο Paspalj στη θέση 3 δεν είχε τότε αντίπαλο, ήταν πολύ ψηλότερος απ'όσα 3άρια προσπαθούσαν να τον μαρκάρουν (δεν τον δυσκόλευαν στο σουτ, τους πόσταρε όποτε ήθελε).
Προσωπικά για την πτώση των ποσοστών του Ζάρκο στα σουτ έχω διαβάσει τα πάντα από ψυχολογικά προβλήματα από τον τελικό του Τελ Αβίβ και αλλαγή του στυλ που σούταρε μέχρι εγκεφαλικό, τενοντίτιδες και σύντομο κώμα(!), εξ' ου και το τρέμουλο των δαχτύλων του...
Εάν ο συντάκτης δέχεται requests, να ζητήσω και εγώ ένα γενικό αφιέρωμα (ή σύντομο ρεζούμε τέλος πάντων) για τους μεγάλους μπόμπερ του ευρωπαικού μπάσκετ; Μιας και ο τύπος παίχτη πχ. του Ντανίλοβιτς και του Μάτσε έχει ένα ιδιαίτερο appeal σε εμένα (ειδικά με τον τελευταίο φαίνεται ότι έσπασε το καλούπι...), ένα άρθρο για πιο obscure παίχτες (πχ. Kundelin, Dubuisson), μιας και δεν υπάρχουν τόσα στοιχεία για την καριέρα τους όσο πχ. του Ντράζεν, θα είχε πολύ ενδιαφέρον.
Υπάρχει περίπτωση να ανεβάσεις το παιχνίδι με την Δάφνη?
@ανώνυμος
Ο αγώνας που ζήτησες:
http://www.youtube.com/watch?v=F71L7Vl9Lso
Έμπαινα (και έβγαινα) απ' τον πειρασμό να σχολιάσω ένα ακόμη καταπληκτικό άρθρο του Στράτου.
Δε μπορώ όμως να μην το βγάλω από μέσα μου.
Πριν λίγο καιρό μιλούσα με ένα άρρωστο Ολυμπιακό για τις good old days της εποχής Πάσπαλι. Τον άκουγα να μιλάει με τόση αγάπη , σεβασμό , θαυμασμό για τον Μαυροβούνιο που σχεδόν .... τον πίστεψα. Γράφω "σχεδόν" γιατί θυμάμαι τι του έσουρε όταν πήγε στον ΠΑΟ.
Διαβάζω και τα σχόλια των φίλων Ολυμπιακών , τα "Ζάρκο αλάνι για πάντα στο λιμάνι" , αλλά κάτι δεν μου κολλάει.
Θυμάμαι ξεκάθαρα την ξεδιάντροπη συμπεριφορά και τα εμετικά συνθήματα προς το πρόσωπό του όταν τον υποδέχθηκαν στο ΣΕΦ.Και δεν τον έβριζαν μονάχα οι Τσουκαλάδες....
Θυμάμαι να λένε εκείνο το σύνθημα "Δε θα πάρεις Κύπελλο ποτέ Πασπαλιέ , Πασπαλιέ" στη Σαραγόσα και να γεμίζει το στόμα τους.Θυμάμαι το χαμόγελό τους , τις ειρωνίες τους , την ευχαρίστησή τους.
Έβριζαν , λοιδορούσαν έναν δικό τους. Αυτόν που τους πήρε απ'το χέρι και τους έφτασε εκεί που ποτέ δεν έφτασαν με τη λατρεμένη τους ποδοσφαιρική ομάδα. Η Ευρώπη έμαθε τον Ολυμπιακό απ' το μπάσκετ και όχι απ' το ποδόσφαιρο. Θέλετε να το πάω παρακάτω: Η Ευρώπη έμαθε τον Ολυμπιακό απ' τον Πάσπαλι!
Όσοι έβριζαν εκείνο τον καιρό τον Ζάρκο είναι υποκριτικό να τον εξυμνούν τώρα. Δε θέλω επουδενί να προσβάλω τους φίλους που σχολίασαν απλά παίρνω αφορμή απ' το σχόλιό τους ώστε να πω τη γνώμη μου στους δικούς μου φίλους. Αυτούς - και είναι πολλοί - που τώρα τον "αγαπούν"
Είμαι σίγουρος πως κατάλαβαν...
Υ.Γ 1). Οι Αγγελόπουλοι έχουν τιμήσει τον Έντι , τον Ντέιβιντ , τον Γουόλτερ. Ξέχασαν τον κορυφαίο. Αβλεψία ή σκοπιμότητα;
Υ.Γ 2) Να θυμίσω πως το καλοκαίρι εκείνο η μοναδική πρόταση από top ομάδα ήταν του ΠΑΟ. Κάτι ακούστηκε και για την Μπάκλερ αλλά έμεινε στα λόγια. Όσοι με ευκολία υποστηρίζουν πως δεν έπρεπε να την αποδεχθεί , να με συγχωρήσουν αλλά δεν γνωρίζουν τπτ για την ψυχολογία ενός πρωταθλητή. Οποιουδήποτε σπορ.
Υ.Γ. 3) Απλά και για ντην ιστορία ο Ζάρκο τους έδωσε μ-ο-ν-ο-ς του τα δύο πρωταθλήματα. Δεν θα παραθέσω αναλυτικά στατιστικά κάθε χρονιάς απλά θα σας υπενθυμίσω δύο γεγονότα:
α) στο 72-77 πετυχαίνει τους 11 απ' τους 15 τελευταίους πόντους του Ολυμπιακού και τελειώνει τον Παναθηναικό.
β) στο 5ο τελικό με τον ΠΑΟΚ βάζει 30 πόντους με τέλεια ποσοστά , κάνει την καλύτερη εμφάνισή του απ' το καταραμένο φάιναλ φορ και μετά , και κερδίζει μόνος του τον κάτοχο του Κόρατς.
Υ.Γ 4) Στράτο μια φιλική διόρθωση: τη χρονιά του Τελ Αβίβ ο Τάρλατς ήταν τραυματίας και ο Πάνυ ανέλαβε τα χρέη του σέντερ.
Υ.Γ 5) Ναι, και οι Παναθηναικοί τα ίδια έχουν κάνει (πχ Ράτζα). Οι Αρειανοί ακόμα χειρότεροι: δεν αποδοκίμαζαν , έβριζαν τον τεράστιο Νίκο Γκάλη στην επιστροφή του στο Αλεξάνδρειο. Στα παραπάνω παραδείγματα δεν είναι σωστό να συμπεριλάβω τον Φασούλα γιατί εκεί υπάρχει μπόλικο παρασκήνιο που ξεφεύγει απ' τα αθλητικά όρια. Τον Μπάνε πάντως , αν θυμάμαι καλά , τον χειροκρότησαν με τα χρώματα της ΑΕΚ.
Αν και δεν είμαι από αυτούς που τον βρίζουν ή τον έβριζαν χυδαία σου απαντώ.Όταν φεύγει ο ηγέτης και σημαία σου για τον "μισητό" αντίπαλο αυτά συμβαίνουν σε όλα τα σπορ σχεδόν παντού και σχεδόν πάντα.Ο κάθε σύλλογος είναι μεγαλύτερος στα μάτια των οπαδών του από οποιονδήποτε αθλητή,προπονητή,πρόεδρο κλπ.Δεν κρίνω αν είναι σωστό ή λάθος εξηγούμαι.
ΥΓ Δεν έγινε μεγάλος μόνο ο Ολυμπιακός με τον Πάσπαλι και εκείνος μεγάλωσε μέσα από τον θρύλο και από ένας πολύ καλός παίκτης έγινε ίσως ο καλύτερος στη θέση του εκείνα τα χρόνια.
keith
Τον Πάσπαλιε τον θαύμασα από την πρώτη στιγμή που τον είδα (εγώ προσωπικά στο ευρωμπάσκετ του 87) που ήταν μόλις 21 ετών.Στη συνέχεια στις κόντρες Άρη-Παρτίζαν που μας πίκρανε μαζί με Ντίβατς καθώς ήταν τα πρώτα βιολιά τότε.Στη συνέχεια έμαθα ότι πήγε ΝΒΑ αλλά δεν μάθαινα νέα του.Τον ξαναείδα στο Ζάγκρεμπ το 89 που μαζί με τους υπόλοιπους αποτέλεσαν την ευρωπαική ντριμ τιμ.Απίστευτο μπάσκετ από πιτσιρικάδες πολλά χρόνια μπροστά για την εποχή τους.Ο Ζάρκο βασικότατος και μάλιστα ο Ίβκοβιτς άφηνε ως αλλαγή τον Κούκοτς που μόλις το είχε σηκώσει με την Γιουγκοπλάστικα.Το 1990 η Γιουγκοσλαβία πάλι πρώτευσε και ο Ζάρκο και πάλι βασικός.Τυχαίο;
Ξαφνικά μαθαίνω σαν βόμβα ότι έρχεται στον Ολυμπιακό και δεν το πίστευα ή δεν ήθελα να το πιστέψω.Ο ολυμπιακός εκείνη την εποχή μετά βίας έβγαινε 8ος.Και όμως με την καλαθομηχανή Πάσπαλιε χτυπάει πρωτάθλημα και στη συνέχεια ξεκινάει την αυτοκρατορία.
Αμέτρητες διακρίσεις, τρόπαια και πάλι να ακούγεται το σύνθημα δεν θα πάρεις κύπελλο ποτέ. Ακόμα και στο χρυσό το 1995 που μετά το τραγουδούσαν οι συμπαίκτες του για να μας κοροιδέψουν και καλά μας έκαναν.
Για μένα η μόνη του κακή χρονιά ήταν στον Παναθηναικό. Βέβαια ήταν και η εποχή που ο αγώνας τελείωνε 42-40. Πώς να βάλει 40 πόντους.
Μετά την εκπληκτική χρονιά του ίδιου και του Πανιωνίου που αυτοκτόνησε και δεν έφτασε στον τελικό χάνοντας στο τέλος από Πάο πήγε στον Άρη την χρονιά 97-98.
Εκεί είχα την ευκαιρία να τον θαυμάσω και ζωντανά σε ένα ντέρμπι με τον Παοκ το κερδίζει μόνος του έχοντας ο αντίπαλος προπονητής την ατυχής έμπνευση να βάλει τον Μπουντούρη πάνω του. Ακόμα και με τον διαλυμένο εκείνη την εποχή Άρη πήρε κύπελλο.
Συγνώμη αν σας κούρασα ολοκληρώνω με τον τελικό του 96 με την ντριμ τιμ 3 που μαζί με τον Μποντίρογκα κρατάνε για ένα ημίχρονο την Γιουγκοσλαβία.
Orestis
Δημοσίευση σχολίου