Η αναμονή τελείωσε..Αρχίζει το μπάσκετ

Αφήνοντας παράμερα την παρελθοντολογία, της οποίας όλοι εδώ είμαστε αθεράπευτα μύστες, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για το πανηγύρι του μπάσκετ που ξεκινάει από σήμερα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης. Η Ευρωλίγκα 2012-2013 ξεκινάει και εμείς όλοι είμαστε προσδεμένοι στις θέσεις μας για να απολαύσουμε το ταξίδι ελπίζοντας να είναι ακόμα πιο συναρπαστικό και ενδιαφέρον από το τελευταίο που νομίζω εύκολα και δίκαια θα μπορούσε να τιτλοφορεθεί ως "το απόλυτο παραμύθι της Σταχτοπούτας" (η οποία αν θυμάστε φορούσε κόκκινα!!!). Εν τάχει και χωρίς να κουράσω, θα μοιραστώ μαζί σας τις προσδοκίες μου για τη φετινή διοργάνωση ελπίζοντας ότι στο τέλος αυτές θα έχουν κατά πολύ ξεπεραστεί.

- Ο Έκτορας είναι πίσω. Η τελευταία ανάμνηση του Μεσίνα από τα παρκέ της Ευρώπης δεν είναι καλή, καθώς άκουσε για άλλη μια φορά την καζούρα της γυναίκας του για το χαμένο τελικό από τον συνήθη Σέρβο το 2009. Έφυγε για 2 χρόνια, πολλοί είπαν ότι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του, διέβη τον Ατλαντικό και έγινε μέλος του προπονητικού επιτελείου των Λέικερς δίπλα στον Μπράουν. Η ώρα όμως ήγγικεν και ο συμπαθής Ιταλός είναι πίσω στην αγαπημένη του ομάδα. Οι Ρώσοι το φυσάνε και δεν κρυώνει ακόμα από το περσινό τους πάθημα και επιστράτευσαν τον κατά γενική ομολογία πιο πευτχημένο προπονητή στη σύγχρονη ιστορία τους. Τους ξέρει και τον ξέρουν δίνοντας του εν λευκώ τα ηνία της ομάδος. Ο Μεσίνα ανασουλούπωσε την ομάδα, κράτησε τον ίδιο βασικό κορμό, προσπαθεί να τιθασσεύσει τον Τεόντοσιτς, πήρε τον Ντρου, έχασε τους Κυριλένκο-Σβεντ και ξεκίνησε την όλη διαδικασία επαναφοράς της ομάδος του στρατού από την άμυνα, όπου το ξύλο πέφτει σύννεφο. Με γυαλιά και λίγο πιο γκριζομάλλης είναι ο κορυφαίος εν ενεργεία προπονητής αυτή τη στιγμή στη γηραιά ήπειρο και οι Ρώσοι ξεκινάνε με ένα μεγάλο ατού στον πάγκο τους. Α, λείπει και εκείνος ο Σέρβος και σταμάτησε και το μπάσκετ και ο Σίσκα που στους 2 τελευταίους τελικούς που πήρε μέρος, δεν τα κατάφερε στο τέλος.

- Οι γείτονες σοβάρεψαν. Κάθε καλοκαίρι οι Τούρκοι σπαταλάνε πακτωλό χρημάτων προσπαθώντας να κάνουν τις ομάδες του όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικές προκειμένου να φτάσουν στο πολυπόθητο Final-Four μετά από χρόνια. Μέχρι και τον βασικό χορηγό της Ευρωλίγκα επιστράτευσαν για να καταδείξουν την επιθυμία τους. Φέτος, φαίνεται (αυτή είναι η λέξη-κλειδί) να κάνουν τα πιο σοβαρά βήματα. Αφού πέρασαν ένα καλοκαίρι φλερτάροντας με λευκές επιταγές στα χέρια των κουμπάρων, κατέληξαν σε δύο εξαιρετικούς προπονητές (Πιανιτζάνι-Μαχμούτι) στους οποίους έδωσαν από ένα τεράστιο μπάτζετ να διαχειριστούν. Ιδίως ο Ιταλός θα επιχειρήσει να παρουσιάσει μια κόπια της Σιένα όχι μόνο ως προς την νοοτροπία και την αγωνιστική συμπεριφορά (αμυντική προσήλωση-p&r-hedge outs) αλλά ακόμα και σε αυτά τα πρόσωπα καθώς οι ΜαΚάλεμπ-Σάτο και Αντερσον φόρεσαν σε ένα καλοκαίρι την κιτρινόμαυρη φανέλα. Γαρνιτούρα σε όλο αυτό ο δικός μας Μάικ και το όλο εγχείρημα σε μένα μοιάζει με ρίσκο, καθώς, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός "ξαναζεσταμένο φαγητό" δεν τρώγεται εύκολα. Συνήθως αυτά πετυχαίνουν εν τη γενέσει τους. Από την άλλη ο Μαχμούτι είναι ένας πολύ καλός προπονητής, κράτησε το ίδιο ρόστερ (Λούκας-Μπάρατς-Βούγιασιτς-Σαβάνοβιτς), έφερε τον Φάρμερ που έκανε όργια πέρυσι με Μακάμπι στην αχή της χρονιάς και θα είναι ζόρικος αντίπαλος για τον καθένα, καθώς και αυτός είναι θιασώτης της καλής άμυνας. Πάντως, η παράδοση γενικώς ΔΕΝ είναι με τους γειτόνους όλα αυτά τα χρόνια.

- Τα δικά μας παιδιά. Ο Κατσικάρης πέρυσι εμφάνισε μια πολύ καλά δουλεμένη ομάδα με βασικές της αρχές την άμυνα και τον έλεγχο του ρυθμού έχοντας ως βασικά εργαλεία αυτής τους Βασιλειάδη-Μαυροειδή. Και αν έχασε τον δεύτερο φέτος μάλλον θα αισθάνεται ακόμα πιο άνετα καθώς το κουμάντο της ομάδος του θα είναι στα σταθερά και στιβαρά χέρια του Νίκου Ζήση, ενώ ο σουτέρ-δολοφόνος Κωστάκης θα περιμένει να βγει από τα αγαπημένα του σκριν για να τα μπουμπουνίσει. Το "πρώτο αίμα" ήδη χύθηκε με την νίκη επί της Μπάρτσα. Δυσκολο-κατάβλητη ομάδα η βάσκικη θα δημιουργήσει μπελάδες και φέτος σε όσους την υποτιμήσουν, έχοντας ως bonus την εμπειρία της από την περσινή πρώτη συμμετοχή.

Οι πρώην πράσινοι Μπατίστ-Σάτο μετακινήθηκαν ανατολικότερα και ευελπιστούν να "μυρώσουν" τη φανέλα της Φενέρ με κάποια από τη χρυσόσκονη που κουβαλούσε η αντίστοιχη της προηγούμενης τους ομάδος, καθώς οι φιλοδοξίες είναι υψηλές. Ο Μάικ, ως συνήθως, θα χρειαστεί να φορτσάρει μετά τον Δεκέμβρη όταν και τα σοβαρά παιχνίδια θα έχουν ξεκινήσει και οι στόχοι θα έχουν συγκεκριμενοποιηθεί, αλλά φοβάμαι ότι δεν έχει μείνει πολύ βενζίνη στο ρεζερβουάρ του και τα γόνατά του ίσως να μην αντέξουν άλλον τραυματισμό. Απαιτείται ειδικός χειρισμός. Για τον Αφρικανό η φετινή χρονιά, με τον προπονητή που τον ανέδειξε, ή θα είναι ένα εντυπωσιακό come-back ή μια επιβεβαίωση μιας μέτριας και ίσως κατιούσης πορείας καριέρας. Τα πρώτα δείγματα πάντως και μάλιστα εναντίον του Πιρς των Σέλτικς είναι εντυπωσιακά.

Περίμενα να διαπιστώσω τη δυναμική των Βουγιούκα-Καϊμακόγλου μακριά από την προστατευτική ασπίδα της ομαδικής συνοχής και της προπονητικής ευφυίας του Ζοτς, αλλά τελικά η Ούνιξ απογοήτευσε άπαντες μένοντας εκτός Ευρωλίγκας. Αντιθέτως, ο τρελό-Σάρας θα παλεύει να έχει τουλάχιστον ένα δικό του highlight στα πιο εντυπωσιακά κάθε εβδομάδος και για τα 10 περίπου λεπτά που θα βρίσκεται στο παρκέ, να δίνει ρυθμό στο παιχνίδι της Μπάρτσα.

Τέλος, η φετινή χρονιά είναι καθοριστική για Φώτση-Μπουρούση καθώς οι απαιτήσεις και από τους δύο είναι μεγάλες. Πέραν από σποραδικά καλά παιχνίδια, κανείς τους δε μπόρεσε να βρει σταθερό ρυθμό πέρυσι και αυτό, σε μια ομάδα πρόδηλα μπερδεμένη και ίσως κακό-κοουτσαρισμένη, ήταν μια καλή δικαιολογία που για δεύτερη σερί σαιζόν όμως δε θα είναι αρκετή.

- Αλλαγή ισπανικής φρουράς. Η Μπάρτσα μου φαίνεται κουρασμένη, γηρασμένη και στερημένη ιδεών. Ο Ναβάρο ταλαιπωρείται από έναν πολύ ύπουλο τραυματισμό (πελματιαία νευρωσίτιδα) και αυτό αποτελεί τροχοπέδη στη συνολική της λειτουργία. Η ισπανική ομάδα έχει γίνει soft, προβλέψιμη και μοιάζει να έχει κατέβει όχι μία, αλλά δύο και τρεις ταχύτητες κάτω από την πρωταθλήτρια ευρώπης του 2010. Το ρόστερ δεν ανανεώθηκε ριζικά, ο Μάικλ μεγάλωσε και άλλο, πληρώθηκε η υπεραξία του Λόρμπεκ, ο Χουέρτας έχει πρόβλημα στο "set" παιχνίδι, ενώ οι Τόμιτς-Τζαβάι που ήρθαν επ' ουδενί δεν είναι οι σκληροί, επιθετικοί ψηλοί που θα καθαρίσουν τις ρακέτες σε άμυνα και επίθεση.  Κανείς δεν αντιλέγει ότι ο πρωταθλητισμός για πολλά χρόνια δεν επιφέρει και την αντίστοιχη φθορά με το πέρασμα των χρόνων. Ακόμα και το περυσινό ισπανικό πρωτάθλημα στηρίχτηκε σε σημαντικό βαθμό στην τύχη και στην νοοτροπία του πρωταθλητή. Ακόμα και τώρα γίνονται σκέψεις για ενίσχυση του ρόστερ.

Αντιθέτως η Ρεάλ μοιάζει έτοιμη για τη διαδοχή. Ο Λάσο έχει δείξει σοβαρά δείγματα δουλειάς, πέρυσι πήρε το Κύπελλο, κέρδισε την Μπάρτσα μέσα στην έδρα της και έχασε το πρωτάθλημα από ένα τρίποντο του Σάδα πίσω από τη σέντρα. Η μεγάλη επιστροφή του Ρούντι υπόσχεται θέαμα στο ανοιχτό γήπεδο, εντυπωσιακά alley-hoops και μεγάλο σκορ, ενώ οι Γιούλ-Πόσιους-Ροντρίγκεζ στην περιφέρεια και οι Μίροτιτς-Ρέγιες και ο 2,17 Μπέργιτς θα καλύψουν τα κενά που άφησε η απώλεια του Τόμιτς. Το κοινό των Μαδριλένων είναι μεν απαιτητικό, αλλά παραμένει δίπλα στην ομάδα, αποφεύχθηκαν ανούσιες κινήσεις εντυπωσιασμού και ο δύσκολος όμιλος ίσως σμιλέψει το χαρακτήρα της ομάδος νωρίτερα.

- Οι Δυτικοί γείτονες. Δύσκολα τα πράγματα για τους Ιταλούς. Τρεις ιταλικές ομάδες θα εκκινήσουν, Σιένα, Αρμάνι και Καντού, αλλά αμφιβάλλω αν κάποια από αυτές θα δει τον αγγλικό καιρό του Λονδίνου. Η Σιένα ακολουθεί κατά πόδας ακόμα και στο χρονοδιάγραμμα των αλλαγών τον ΠΑΟ, αφού στην ουσία διέλυσε την ομάδα που για μια δεκαετία κυριαρχούσε εντός των συνόρων και αποτελούσε το πιο σταθερό εξαγώγιμο μπασκετικό προϊόν. Μόνη διαφορά ότι κράτησε τον Ιταλό Ιτούδη που διαδέχτηκε τον Πιανιτζάνι, αλλά η αποψίλωση της ομάδος δεν αφήνει μεγάλες ελπίδες για κάτι καλό. 

Για τον σχεδιαστή Giorgio και την ομάδα του υπάρχουν περισσότερα ερωτηματικά και αμφιβολίες παρά ευοίωνες προβλέψεις. Η στελέχωση του ρόστερ είναι από τις πιο εντυπωσιακές στην Ευρωλίγκα, καθώς μονάδες σαν τους Κουκ-Φώτση-Μπουρούση-Χάιρστον-Λανγκφορντ-Χέντριξ δε βρίσκονται όλες μαζί σε μια ομάδα, αλλή η χημεία αυτών, το επίπεδο της συνεργασίας τους και η προπονητική καθοδήγηση είναι ερωτήματα σχεδόν αμείλικτου βάρους που πλανώνται. Δε ξέρω κατά πόσο ο Σκαριόλο θα καταφέρει να παρουσιάσει ένα σταθερό και αξιόπιστο σύνολο εντός και εκτός γηπέδου, παρόλο που του δόθηκε και φέτος η ευκαιρία και να διαλέξει τις μεταγραφές και να ηγηθεί της ομάδος. Ίσως κάποιες εντυπωσιακές σποραδικές νίκες κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Μεγάλο ερωτηματικό.

Την Καντού αντιθέτως τη συμπαθώ. Ο ορισμός της ομαδικής συνοχής, της προσπάθειας, της πιστής εφαρμογής του πλάνου έχει ως βασικό και κύριο πρωταγωνιστή -έστω και φυσιογνωμικά- τον προπονητή της που θεωρείται ο επόμενος μεγάλος Ιταλός προπονητής. Πέρυσι με ένα σχεδόν άγνωστο και φτηνό ρόστερ πάλεψε με νύχια και με δόντια για κάθε χαμένη μπαλιά, φέτος που έχει κα την εμπειρία και βγήκε κερδισμένη και από τους προκριματικούς αγώνες, νομίζω θα είνα πιο επικδυνη.

- Η ομάδα του Λαού. Ευρωλίγκα χωρίς Μακάμπι είναι σαν σουβλάκι με πίτα, χωρίς την πίτα!!! Αληθινή σπαζοκεφαλιά η φετινή Μακάμπι, ειλικρινά πιστεύω ότι μόνο ο Μπλατ μπορεί να βγάλει άκρη με όλες αυτές τις αλλάγες που έκανε από πέρυσι μέχρι φέτος, καθώς έχασε και τον Χέντριξ και τον Σόφο και τον Λάνγκφορντ και ο τριποντάκιας Μπλου. Αντί αυτών ο Μπλατ έψαξε και βρήκε διάφορους σχετικώς άγνωστους παίχτες που πιστεύει ότι μπορούν να παίξουν τις αγαπημένες του άμυνες ζώνες, να σουτάρουν γρήγορα, να ανοίξουν τον ρυθμό, με μπροστάρη τον γνωστό μας Λόγκαν, ο οποίος προαλείφεται για πρωταγωνιστής. Καλός προπονητής που το παλεύει κάθε ματς, το σκέφτεται (ζόρισε πολύ τον Ζοτς πέρυσι στα play-off), ένα πολύ ενθουσιώδες και χρόνια πιστό κοινό στη Nokia Arena με χαρακτηριστικότερες φυσιογνωμίες τον Μισράχι να περπατάει πίσω από τον πάγκο, τον φροντιστή της ομάδος, Κατζουρίν, με την ίδια μαύρη κοτσίδα από την εποχή του Τζάμσι και φυσικά τον Ντέρεκ Σαρπ με κουστούμι και γραβάτα να κάθεται στον πάγκο. Σταθερή αξία.

- Οι αιώνιοι. Πολλή αισιοδοξία διακρίνω και ειλικρινά εγώ δε τη συμμερίζομαι. Για τον πρωταθλητή Ευρώπης ΟΣΦΠ η παράδοση και η ιστορία λένε ότι από το 3-peat της Γιουγκοπλάστικα δεν έχει καταφέρει ομάδα να ανέβει στο θρόνο δύο συνεχείς φορές και ιδίως η δεύτερη χρονιά που ακολουθεί την προηγούμενη πετυχημένη είναι σχεδόν πάντα απέιρως χειρότερη. Ας ρωτήσουν και τον ΠΑΟ που έχει να θυμάται μπόλικους αποκλεισμούς από το ToP-16 ακόμα. Η ομάδα παρέμεινε η ίδια, νομίζω ενισχύθηκε και βελτιώθηκε, αλλά ο Ντούντα δε μένει πια εδώ και αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο μειονέκτημα, όσο και αν θεωρώ αξιόλογο τον αντικαταστάτη του. Επιπλέον, φέτος όλοι κοιτάνε και περιμένουν τους κόκκινους, άρα το στοιχείο του αιφνιδιασμού, που τόσο καταλυτικό ρόλο έπαιξε πέρυσι, φέτος έχει χαθεί και αυτό θα κάνει την αποστολή τους ακόμα πιο δύσκολη. Αν είναι καλά ο αρχηγός τους όμως, αυτό πιστέυω θα κάνει τη διαφορά.

Οι πράσινοι έχουν να ανέβουν Γολγοθά. Καινούρια ομάδα, καινούριος προπονητής, δύσκολος όμιλος, το ρόστερ ακόμα ανοιχτό, όλα τα καλά μαζεμένα τους ήρθαν. Η φανέλα τους είναι από τις πιο βαριές στην Ευρώπη, ο κόσμος νομίζω θα συμπαρασταθεί, αλλά, κακά τα ψέμματα, ο απτός στόχος για φέτος είναι η είσοδος στις 16 καλύτερες ομάδες και από εκεί, ό, τι ήθελε προκύψει. Θα πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους σε κάθε αγώνα, καθώς αυτή είναι και η φιλοσοφία του Άρτζι, αλλά ιδίως στην Ευρωλίγκα, θα βρίσκουν αρκετούς πρόθυμους αγοραστές κάθε Τετάρτη ή Πέμπτη. Μετά από πολλά χρόνια οι πράσινοι δεν ξεκινάνε με τον αέρα του φαβορί.

- Γεμάτα γήπεδα, αμφίρροπα ματς. Αν μην τι άλλο, στην πλειονότητα των γηπέδων η λέξη sold-out ακούστηκε πολλές φορές πέρυσι όπου και σημειώθηκε -εν μέσω κρίσης για να μη ξεχνιόμαστε- νομίζω αύξηση εισιτηρίων αν και αυτό οφείλεται όχι τόσο στις παραδοσιακές αγορές (Ελλάδα-Ιταλία-Ισπανία) αλλά στις χώρες της Βαλτικής, της Γερμανίας, στους θερμόαιμους πιστούς της Παρτίζαν, της Μακάμπι καθώς και στη Γαλλία όπου οι φίλαθλοι συνέρρεαν σε κάθε εντός έδρας αγώνα. Επίσης, θυμάμαι πολλούς αγώνες-θρίλερ που κρίθηκαν στο τελευταίο σουτ (Σλούκας στην Πόλη-Μπαζίλε στο Μπιλμπάο-Σερματνίντι μπλοκ εναντίον του ΟΣΦΠ), που ανέδειξαν πρωταγωνιστές για μια βραδιά, που μας χάρισαν υπέροχα στιγμιότυπα με εντυπωσιακές φάσεις. Η Ευρωλίγκα είναι η κεντρική σκηνή όπου όλοι οι συμμετέχοντες θέλουν να βάλουν τα "καλά" τους και να εμφανίσουν ένα όσο το δυνατόν πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα προσδοκώντας έστω στην αναγνώριση από το κοινό. Γιατί αν περίμεναν από τη διοργανώτρια αρχή να ανταποδώσει και να προσφέρει κίνητρα με θεσπισμένο χρηματικό έπαθλο στον πρωταθλητή Ευρώπης τα $250,000, θα περιμένουν καιρό. Η σύγκριση με το αντίστοιχα νούμερα του Champions League προκαλούν θλίψη.

Let the party begin...