Κάθε Τετάρτη το 3-ponto.blogspot βγάζει στον αέρα και ένα νέο επεισόδιο σχετικά με την καριέρα του μεγαλύτερου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών , του αξεπέραστου Μάικλ Τζόρνταν.

Μέχρι πριν την άφιξη του Τζόρνταν , το μπάσκετ ήταν για τους κατοίκους του Σικάγο στο περιθώριο. Το αμερικάνικο football ερχόταν πρώτο στις προτιμήσεις του (Chicago Bears) και τα καλοκαίρια ασχολούνταν με το μπέιζμπολ (η βόρεια πλευρά της πόλης υποστήριζε τους Cubs και η νότια τους White Sox).

Πρόεδρος των Bulls ήταν ο κτηματομεσίτης Arthur Wirtz. Άνθρωπος παλαιάς εποχής , δεν γνώριζε τίποτα από μάρκετινγκ και διαφήμιση . Όταν ο Brian McIntyre (μετέπειτα επικεφαλής των δημοσίων σχέσεων του ΝΒΑ) έπιασε δουλειά στους Bulls στα τέλη της δεκαετίας του ’70 βρήκε μόλις ένα άτομο να δουλεύει στο γραφείο εισιτηρίων. Μοιάζει απίστευτο αλλά δεν υπήρχε κανένας που να είχε σαν αποκλειστική του ασχολία την πώληση εισιτηρίων διαρκείας στον κόσμο!

Ο McIntyre πρότεινε να εργαστούν part – time φοιτητές που θα πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα προσπαθώντας να πείσουν τους κατοίκους να στηρίξουν τους Bulls αγοράζοντας εισιτήρια. Για να έχουν κίνητρο οι φοιτητές , σκέφθηκε να αμείβονται με το 10% των εισιτηρίων που πούλησαν. Ο Wirtz ούτε που ήθελε να ακούσει . Δεν πίστεψε την ιδέα του McIntyre και δεν ασχολήθηκε περαιτέρω…

Το κακό όμως ήταν πως η σχέση της ομάδας ακόμη και με τους λιγοστούς φιλάθλους της αντί να είναι οικογενειακή και ζεστή , μύριζε μπαρούτι. Η αιτία για το σχίσμα μεταξύ τους ήταν ο αγαπημένος των φιλάθλων Ρέτζι Θίους (σημ. ήρθε και απ’ τα μέρη μας παίζοντας στον τελικό Κυπέλου του ’93 με τα χρώματα του Άρη).

Απαιτούσε όλα τα επιθετικά συστήματα της ομάδας να είναι γραμμένα πάνω του για να γεμίζει με πόντους την στατιστική του. Ο προπονητής Κevin Loughery δεν το δεχόταν και οι καυγάδες έδιναν και έπαιρναν. Μάλιστα μία φορά όταν το κοινό αποδοκίμαζε την ομάδα ο Θίους (που βρισκόταν στο πάγκο) κουνούσε μία πετσέτα δίνοντάς τους τον ρυθμό! Μία άλλη φορά είχε παραγγείλει πίτσα κατά τη διάρκεια του αγώνα!!! Απίστευτα πράγματα που έδειχναν τους Bulls μια ανυπόληπτη ομάδα.

Οι Bulls κουβαλούσαν κακή αύρα για πολλά χρόνια. Το 1979 τερμάτισαν τελευταίοι και μαζί με τους Lakers διεκδικούσαν την πρώτη επιλογή στο επόμενο ντραφτ. Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν κληρώσεις. Το στρίψιμο ενός νομίσματος έδειχνε ποιος θα επιλέξει πρώτος. Ο Rod Thorn (general manager των Bulls) διάλεξε κορόνα και έχασε! Οι Lakers ήταν οι τυχεροί της υπόθεσης και επέλεξαν πρώτοι. Ποιόν; Τον Magic Johnson!!! (σημ. με τον ίδιο ακριβώς τρόπο το Phoenix «έχασε» τον Τζαμπάρ λίγα χρόνια πριν…). Μάλιστα σαν να μην έφτανε που έχασαν τον Magic , δεν πήραν ούτε τον Sidney Moncrief (σημ. απ' τους καλύτερους περιφερειακούς αμυντικούς όλων των εποχών) για να μετριάσουν – όσο μπορούσαν – τη ζημιά. Διάλεξαν κάποιον David Greenwood.

Αλλά οι κακές επιλογές που έκαναν στα ντραφτ ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο για το Σικάγο. Το 1980 επέλεξαν ένα ψηλό ονόματι Ronnie Lester (με προβλήματα τραυματισμών στο κολέγιο)

αντί να πάρουν τον Andrew Toney (σημ. ο βασικότερος λόγος που οι Sixers κέρδιζαν τους Celtics στις αρχές της δεκαετίας του '80). Το 1981 με την 6^η επιλογή που είχαν , αντί να διαλέξουν έναν εκ των Chambers ή Blackman προτίμησαν τον Orlando Woolridge.

Το 1982 στήριξαν όλες τις ελπίδες τους στον Quintin Dailey ,

ένα ναρκομανή που όταν ο γυμναστής των Bulls τον απείλησε πως θα βρεθεί στο δρόμο αν συνεχίσει τα ναρκωτικά του απάντησε : «Εγώ βγάζω περισσότερα στο δρόμο! Εκεί είμαι βασιλιάς! Δεν μπορείς να με απειλήσεις με αυτό!!!» . Ένα χρόνο πριν τον Τζόρνταν διάλεξαν τον Sidney Green , έναν τεσσάρι που είχε τον όγκο για να σταθεί στο ΝΒΑ αλλά αρκετά μέτριο.

Οι κάκιστες επιλογές (όλες τους ήταν απ ' τα πρώτα λότερι πικ κάθε ντραφτ) είχαν σαν φυσικό επακόλουθο να πληρώνουν το μάρμαρο οι προπονητές. Κάθε χρόνο άλλαζαν και προπονητή (ανάμεσά τους και τον νεαρό –τότε- προπονητή Jerry Sloan).

Το τέλος της σεζόν 1983-84 τους βρήκε να έχουν ένα κάκιστο ρεκόρ με 27-55. Την πρώτη επιλογή την είχε το Houston και μετά ακολουθούσε το Portland και το Chicago. Η φιλοσοφία των ομάδων στα ντραφτ ήταν να παίρνουν πρώτα τους ψηλούς.Ένας άγραφος κανόνας λέει πως οι ομάδες χτίζονται πρώτα απ' τον center , μετά απ' τον point και έπειτα ακολουθούν οι υπόλοιπες θέσεις. Το Houston δεν μπορούσε να μην επιλέξει τον Ακίμ (μετέπειτα Χακίμ) Ολάζουον. Όλοι στη θέση του το ίδιο θα έπρατταν. Το Portland όμως έκανε το μεγαλύτερο λάθος σε ντραφτ που έχει γίνει ποτέ. Επέλεξε τον Sam Bowie , ένα center απ’ το Kentucky με πρόβλημα στο πόδι και ερωτηματικά αν και κατά πόσο του άρεσε πραγματικά το μπάσκετ. Βέβαια με τα τότε δεδομένα η επιλογή τους δεν ήταν τόσο λανθασμένη όσο φαίνεται σήμερα. Είχαν απ’ το προηγούμενο ντραφτ τον Drexler (άρα δεν υπήρχε άμεση ανάγκη για έναν ακόμη shooting guard) και πίστεψαν πως ο Bowie θα ήταν το ιδανικό του συμπλήρωμα.

Μάταια ο Bobby Knight προσπάθησε να αλλάξει γνώμη στον προσωπικό του φίλο και μάνατζερ του Portland Stu Inman λίγες ημέρες πριν, ώστε να επιλέξει τον Jordan.

-«Bobby χρειαζόμαστε έναν σέντερ».

-« Stu , επέλεξε τον και βάλτον να παίξει σέντερ!».

Η 3^η επιλογή ήταν χρυσάφι για τους Bulls. Οι Thorne (manager των Μπουλς) και Τhibault (αρχισκάουτερ) έχοντας δει από κοντά δεκάδες αγώνες του , ήξεραν τι διάλεγαν.

(σημ. Ο Τζόρνταν στο βίντεο αναφέρεται στον γνωστό μας Μίτσελ Γουίγκινς με θητεία σε Μύλωνα , Σπόρτινγκ , Πανιώνιο)

Το σχέδιό τους για εκείνο το ντραφτ ήταν να επιλέξουν και ένα μικροκαμωμένο αλλά αρκετά δυνατό , με μεγάλα χέρια και φοβερή περιφερειακή όραση. Τελικά όμως η Γιούτα τους πρόλαβε διαλέγοντας τον…John Stockton.

O D.Smith είχε μια ιδιαίτερη σχέση με όλους τους παίκτες του. Ενδιαφερόταν γι’ αυτoύς πραγματικά . Και του το ανταπέδιδαν με το να τον θεωρούν σαν ένα δεύτερο πατέρα τους. Του είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη και τον συμβουλεύονταν στα πρώτα τους βήματα στον επαγγελματικό χώρο του μπάσκετ.

Όταν έφτασε η ώρα να διαλέξει ο Τζόρνταν ατζέντη , ζήτησε τη γνώμη του προπονητή του. Ο κόουτς Σμιθ πρότεινε τον Donald Dell. Ο Μάικλ δεν είχε καμία αντίρρηση και η συμφωνία επετεύχθη. Αλλά ο Dell λόγω φόρτου εργασίας θα αναλάμβανε μόνο το συμβόλαιο με τους Μπουλς. Για τα «περιφερειακά συμβόλαια» υπεύθυνος ήταν ο υφιστάμενός του David Falk.

Ο Falk είδε τον Τζόρνταν όχι απλά σαν έναν μπασκετμπολίστα αλλά σαν ένα «παγκόσμιο πρότυπο (global icon)» Η προσωπικότητα και το χαμόγελο που είχε σε συνδυασμό με την άνοδο του μπάσκετ λόγω Μάτζικ και Μπερντ , του «έδειξαν» τον δρόμο. Οι ηθοποιοί και οι τραγουδιστές είχαν κουράσει τον κόσμο που έψαχνε κάτι καινούργιο για να ταυτιστεί. Ο κόσμος των σπορ ήταν ένας «παρθένος χώρος» για το μάρκετινγκ. Αυτό ο Falk θα το άλλαζε με τον Μάικλ Τζόρνταν…

Το πρώτο που έπρεπε να κάνει ήταν να υπογράψει συμβόλαιο με κάποια αθλητική εταιρία παπουτσιών. Οι μεγάλες εταιρίες τότε ήταν η Adidas και η Converse. Ο Falk είχε ανοίξει παρτίδες με την New Balance από την περσινή συμφωνία με τον – επίσης πελάτη του – Τζέιμς Γουόρθι. Από εκεί ξεκίνησε και για τον Τζόρνταν όμως το τεράστιο συμβόλαιο που είχε δώσει στον Γουόρθι (συνολικά 1.2εκ για 8 χρόνια) είχε περιορίσει σημαντικά το μπάτζετ. Επόμενη συνάντηση με την Converse. «Ξέρουμε την δουλειά μας. Έχουμε στην εταιρία μας τους Magic , Bird, Erving, Thomas και αυτό μιλάει από μόνο του» του είπαν κομπάζοντας . Ο Falk όμως κάθε άλλο παρά εντυπωσιασμένος έδειχνε. Διέκρινε μια υπεροψία στο βλέμμα τους και το πιο σημαντικό ήταν πως δεν άκουσε καινούργιες ιδέες προώθησης του Μάικλ. Η πρόταση να δημιουργηθεί μια νέα σειρά παπουτσιών με το όνομα του Τζόρνταν αντιμετωπίστηκε με χλευασμό. «κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ούτε για τον Magic!» . «Μα ο πελάτης μου είναι καλύτερος απ’ τον Magic!!!» είπε και έφυγε νευριασμένος.

Η NIKE τα χρόνια εκείνα ήταν μια μικρή εταιρία που πάλευε να επιβιώσει. Σύναπτε συμβόλαια με μέτριους μπασκετμπολίστες και η πολιτική αυτή δεν απέδιδε. Ο Phil Knight (πρόεδρος της ΝΙΚΕ) ήθελε να κόψει τελείως το διαφημιστικό μπάτζετ που διέθετε για το μπάσκετ. Ο Robert Strasser (ο Νο2 στην ηγεσία) τον έπεισε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια. Αντί όμως να μοιράσει το μπάτζετ σε αρκετούς παίκτες , θα το διέθετε εξ ολοκλήρου σε έναν. Η ερώτηση όμως , καθώς πλησίαζε το ντραφτ , ήταν σε ποιόν;

Ο Sonny Vaccaro (αρχισκάουτερ της ΝΙΚΕ) έχοντας πάρει σβάρνα όλα τα λύκεια και τα κολέγια που έπαιζαν μπάσκετ κατέληξε σε ένα πρόσωπο. Στον Μάικλ Τζόρνταν. Στην αρχή αμφιταλαντεύτηκε λίγο λόγω και του Ολάζουον αλλά τα λίγα αγγλικά που ήξερε ο Νιγηριανός αποτέλεσαν ανασταλτικό παράγοντα. Απόλυτα σίγουρος για την επιλογή του έπαιζε στοίχημα την καριέρα του πως αυτός είναι το πρόσωπο που πρέπει να στηθεί γύρω του η ΝΙΚΕ. Το πάθος του έπεισε τον Strasser . Η απόφαση πάρθηκε. Θα «κυνηγούσαν» τον Τζόρνταν.

Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών του Λος Άντζελες έγιναν και οι πρώτες συναντήσεις μεταξύ του Falk και των ανθρώπων της ΝΙΚΕ. Τα βρήκαν σε όλα. Ο Τζόρνταν θα είχε δικό του παπούτσι με την ονομασία «Air Jordan» (ιδέα του Falk). Ο Moore είχε σχεδιάσει το σήμα Jump Man με τον Τζόρνταν να ίπταται στον αέρα έτοιμος να καρφώσει.

Όλα είχαν συμφωνηθεί και έλειπε μόνο ένα . Να πειστεί ο Τζόρνταν να υπογράψει!

Ο Τζόρνταν φορούσε τα Converse στο κολέγιο αλλά τα αγαπημένα του παπούτσια ήταν τα Adidas. Αυτά ήθελε να φοράει στο ΝΒΑ αλλά η Adidas δεν ενδιαφέρθηκε να τον υπογράψει. Ενώ η ΝΙΚΕ τον περίμενε στο Πόρτλαντ να υπογράψει τα συμβόλαια εκείνος αρνιόταν να μπεί στο αεροπλάνο. Η μητέρα του έπρεπε να τον απειλήσει για να τον συνεφέρει: «Μάικλ εγώ και ο πατέρας σου φεύγουμε για το αεροπλάνο. Εσύ τόλμησε να μην έρθεις!»

H NIKE του είχε ετοιμάσει μια ιδιαίτερη παρουσίαση με βιντεάκια από το κολέγιο και την Ολυμπιάδα. Ο Moore του έδειξε τα σχέδια απ’ τα πρώτα παπούτσια που θα έφεραν το όνομά του.

-«Δεν υπάρχει περίπτωση να τα φορέσω. Αυτά έχουν τα χρώματα του διαβόλου!».

-« Μάικλ ξέχασε το North Carolina. Πλέον αυτά θα είναι τα χρώματα που θα φοράς όχι μόνο στα παπούτσια αλλά και στους Μπουλς» του απάντησε σε έντονο ύφος ο Falk.

Οι γονείς του και ο Falk ήταν ενθουσιασμένοι με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν στον Μάικλ. Ο ίδιος ήταν όλη την ώρα σκεφτικός και λιγομίλητος. Όταν τελείωσε το μίτινγκ είπε στον ατζέντη του:

-«Πες τους ότι θα υπογράψω».

-«Μα , εσύ δεν έδειξες να ενθουσιάζεσαι με τίποτα. Ούτε μια στιγμή δεν χαμογέλασες!»

-«Φορούσα το επαγγελματικό μου πρόσωπο» του απάντησε όλο νόημα...

Το συμβόλαιο που υπέγραψαν ήταν πενταετές με 1εκ $ το χρόνο. Όλοι έδιναν συγχαρητήρια στον Falk για τη συμφωνία που πέτυχε . Λίγους μήνες μετά τα συγχαρητήρια δίνονταν στη ΝΙΚΕ για τον ίδιο λόγο…

To παραμύθι μόλις άρχιζε....

Στο επόμενο επεισόδιο: H πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ