Το μπάσκετ στην εντατική...

Όλοι οι φίλοι του μπάσκετ είμαστε εδώ και αρκετό καιρό στη δυσάρεστη θέση να παρακολουθούμε το άθλημα που αγαπάμε, να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, σε έναν κατήφορο που από ότι φαίνεται δεν έχει τελειωμό.

Το πρώτο δυνατό χτύπημα ήρθε στον 4ο τελικό των περσινών πλέι οφ της Α1 με τα θλιβερά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο ΣΕΦ. Ακολούθησαν τα επίσης θλιβερά γεγονότα στο φιλικό(;) με τη Σερβία στο ΟΑΚΑ στα πλαίσια του τουρνουά Ακρόπολις και όλη η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε μετά από αυτά. Η χρονιά δε έκλεισε με το χειρότερο τρόπο με τις κάκιστες εμφανίσεις της Εθνικής στα γήπεδα της Τουρκίας, οι οποίες συνοδεύτηκαν από άσχημο κλίμα και γκρίνια και φυσικά από την αποχώρηση του Δημήτρη Διαμαντίδη από τις τάξεις της.

Όσοι περίμεναν την έναρξη του νέου πρωταθλήματος (αν και οι περισσότεροι ήταν υποψιασμένοι) σαν βάλσαμο στις πληγές και ευκαιρία για μια νέα αρχή, διαψεύστηκαν παταγωδώς. Η (μερική) απεργία των παικτών μετέτρεψε την πρώτη αγωνιστική σε θέατρο του παραλόγου. Άλλες ομάδες παρατάχθηκαν πλήρεις, σε άλλες έπαιζαν 1-2 Έλληνες κι οι υπόλοιποι ήταν ξένοι και έφηβοι, άλλες κατέβηκαν μόνο με ξένους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αλλοιωθεί το πρωτάθλημα και να πληγεί η αξιοπιστία του από την πρώτη κιόλας μέρα και να απαξιωθεί ακόμα περισσότερο το άθλημα στη συνείδηση των φιλάθλων.

Αναμφισβήτητα τα αιτήματα των παικτών είναι πέρα για πέρα δίκαια. Είναι αυτονόητο ότι ένας επαγγελματίας οποιουδήποτε κλάδου δικαιούται να πληρώνεται κανονικά βάσει του συμβολαίου του και να είναι ασφαλισμένος. Εξάλλου νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι και υπέρ της πολιτείας καθώς θα υπάρχουν εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και αποδόσεις φόρων και θα αντιμετωπιστεί η διακίνηση μαύρου χρήματος που είναι έντονη στις μικρότερες εθνικές κατηγορίες, αλλά ακόμα και στα τοπικά πρωταθλήματα.

Όμως για να πετύχει μια τέτοια κινητοποίηση πρέπει να έχει μαζική συμμετοχή και να συμμετέχουν σ' αυτή τα μεγάλα ονόματα του χώρου. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, αφού οι παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού συμμετείχαν κανονικά στις υποχρεώσεις των ομάδων τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας παίκτης της Εθνικής που αποτελείται κυρίως από αθλητές των δύο μεγάλων ομάδων δεν έλαβε μέρος στην απεργία. Κατά τη γνώμη μου εφόσον δεν επετεύχθη αυτό, δεν έπρεπε να γίνει η απεργία, καθώς με τις συνθήκες αυτές ο ΠΣΑΚ φάνηκε προς τα έξω διασπασμένος και αδύναμος. Δεν έλειψαν μάλιστα και οι λογομαχίες μεταξύ των αθλητών που συμμετείχαν στην απεργία και αυτών που αγωνίζονταν κανονικά. Είναι βέβαια προς τιμήν των καταξιωμένων παικτών (αν και δεν ήταν και πολλοί αυτοί) που απήργησαν για να προασπίσουν δικαιώματα και των συναδέλφων τους σε χαμηλότερες κατηγορίες που έχουν πολύ μικρότερη προβολή και πολύ μεγαλύτερα προβλήματα, αλλά, όπως οι άλλοι σέβονται το δικαίωμα τους στην απεργία, έτσι πρέπει να σέβονται κι αυτοί το δικαίωμα των άλλων στην εργασία. Κάπως έτσι λειτουργεί η δημοκρατία. Το να κάθεσαι στο κέντρο του γηπέδου και να παρεμποδίζεις τη διεξαγωγή ενός αγώνα είναι κόντρα στο δικαίωμα των άλλων παικτών να αγωνιστούν κατά βούληση και κόντρα στο δικαίωμα των φιλάθλων να παρακολουθήσουν τον αγώνα. Αν η συμμετοχή ήταν μαζική, πιθανότατα τα αρμόδια όργανα (που προφανώς εχουν κι αυτά ευθύνη για την κατάσταση) να αποφάσιζαν την αναβολή της αγωνιστικής και να γλιτώναμε τουλάχιστον από τα όσα θλιβερά παρακολουθήσαμε το Σαββατοκύριακο.

Για τους περισσότερο γνωστικούς βέβαια τα καμπανάκια έχουν αρχίσει να χτυπάνε εδώ και χρόνια. Εκτός από την αφερεγγυότητα πολλών συλλόγων, την αθρόα εισροή Αμερικάνων και κοινοτικών, τη βία στα γήπεδα και την έλλειψη υποδομών και οργάνωσης, τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει κι ένα άλλο σημαντικό θέμα, που βέβαια σχετίζεται με τα προαναφερθέντα. Όλο και λιγότερα παιδιά ασχολούνται σοβαρά με το άθλημα. Το φαινόμενο παρατηρείται πολύ έντονα στις μικρές κατηγορίες, όπου ο κύριος όγκος των αθλητών είναι γύρω στην ηλικία των τριάντα και δεν υπάρχει παραγωγή νέων ταλέντων, με αποτέλεσμα να μειώνεται κάθε χρόνο ο αριθμός των ομάδων, καθώς άλλες διαλύονται κι άλλες συγχωνεύονται. Αυτό σίγουρα οφείλεται στις ιδιαιτερότητες της σύγχρονης κοινωνίας, αλλά επίσης σίγουρα οφείλεται στην απαξίωση που έχει υποστεί και συνεχίζει να υφίσταται το άθλημα στη χώρα μας.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, θεωρώ ότι το timing δεν είναι και το καλύτερο για απεργιακές κινητοποιήσεις, καθώς στην παρούσα φάση το προϊόν είναι απαξιωμένο και λίγοι θα ασχοληθούν με τα προβλήματα του χώρου (ενός χώρου που όσοι είναι απ' έξω θεωρούν ευνοημένο), ειδικά με την υπάρχουσα κοινωνικο-οικονομική κατάσταση. Είναι αναγκαίο όλοι οι αρμόδιοι φορείς (παίκτες, προπονητές, παράγοντες, ομοσπονδία, πολιτεία) να προσπαθήσουν να ανεβάσουν ξανά την αξία του προϊόντος τους και τότε σίγουρα θα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να εισακούονται και να ικανοποιούνται τα αιτήματά τους. Μόνο που πρέπει να το κάνουν λίγο γρήγορα, γιατί ο ασθενής είναι καιρό τώρα στην εντατική και κανείς σεν ξέρει πόσο θα αντέξει. Οι Έλληνες μπασκετμπολίστες έχουν αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι μπορούν να αποδώσουν εξίσου καλά και εντός, αλλά και εκτός παρκέ. Στο χέρι τους είναι...