Ο κόκκινος"πύργος" & ο πράσινος "πασπαρτού"...

Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή τα πρώτα παιχνίδια των "αιωνίων" και στην Ευρωλίγκα και στο ελληνικό πρωτάθλημα θέλοντας να αποκτήσω μια πρώτη εικόνα εν σχέση με τον τρόπο παιχνιδιού και την αγωνιστική τους φιλοσοφία. Σίγουρα δεν "κομίζω γλαύκας στην Αθήνα" παρατηρώντας ότι - έστω και φανερά ανέτοιμες και χωρίς ρυθμό-κύριο χαρακτηριστικό και των δύο ομάδων θα είναι φέτος το ομαδικό πνεύμα, η σωστή διανομή των ρόλων και η υπακοή στο εκπονηθέν από τον προπονητή αγωνιστικό πλάνο. Ακόμα και έτσι όμως, δεν μπόρεσα να μην ξεχωρίσω από κάθε ομάδα έναν παίχτη, που κατά την γνώμη μου, αποτελεί και ίσως αποτελέσει και στο άμεσο μέλλον το βαρόμετρο και την δικλείδα ασφαλείας απέναντι στις οξυμένες αγωνιστικές προκλήσεις που έπονται.

1) Ο κόκκινος "πύργος" ή αλλιώς λέγε με Γιάννη Μπουρούση. Συμφωνώ με όλους ότι τα κλειδιά της ομάδας τα έχει ο Σπανούλης. Ότι με τον Ντούντα στον πάγκο ο περσινός MVP της Ευρωλίγκας, Μίλος Τεόντοσιτς, θα παίξει ακόμα καλύτερο μπάσκετ και θα έχει την ευκαιρία να αναδείξει το ταλέντο του. Ότι ο ίδιος ο προπονητής ίσως είναι το μεγαλύτερο αστέρι του ΟΣΦΠ. Εντούτοις, νομίζω ότι το βαρόμετρο, ο παίχτης-κλειδί, η αγωνιστική "κολώνα" του νέου Ολυμπιακού είναι ο Καρδιτσιώτης σέντερ. Όταν ο Μπουρούσης βρίσκεται σε καλή κατάσταση είναι αν όχι ο κορυφαίος μέσα στους 2-3 καλύτερους σέντερ στην γηραιά ήπειρο. Έχει την ικανότητα σε λίγα λεπτά να σκοράρει μαζεμένους πόντους είτε βάζοντας πλάτη και σκοράροντας κυρίως με hook είτε σουτάροντας με ευκολία από το τρίποντο είτε δεχόμενος ασίστ και καρφώνοντας την μπάλα σε "σετ" επίθεση ή σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα αιφνιδιασμό. Η επιρροή του στο παιχνίδι είναι άμεση και αισθητή. Η ομάδα αποκτά σταθερή απειλή στην επίθεση, ενώ στην άμυνα ο "Μπουρούσαρος", όπως τον λένε, κυνηγάει να κόψει κάθε lay-up των αντίπαλων γκαρντ, "καθαρίζει" σχεδόν όλα τα αμυντικά ριμπάουντ και αμέσως τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο για αιφνιδιασμό. Κ όλα αυτά έχοντας δουλέψει αποκλειστικά μόνος του στις αγωνιστικές ατέλειές του και μην αποτελώντας το "πρώτο βιολί" βάσει συστήματος τα προηγούμενα χρόνια. Φανταστείτε φέτος υπό τις οδηγίες του Ντούντα, ο οποίος φαίνεται ότι τον θέλει πραγματικό σέντερ-κυρίαρχο, ήτοι κοντά στο καλάθι να απειλεί και όχι σουτέρ από μακριά. Πιο χαρακτηριστικό όμως είναι ο χαρακτήρας του, η ένταση που ζει το παιχνίδι, η θέλησή του για νίκη, ο πανηγυρισμός μετά από κάθε δύσκολο καλάθι, η μουρμούρα στους διαιτητές, τα μπινελίκια με συμπαίχτες και αντιπάλους. Όλα αυτά, λιγότερο ή περισσότερο, υποδηλώνουν έναν ανταγωνιστικό χαρακτήρα, που δεν δέχεται την ήττα, που πιστεύει στον εαυτό του κ στις δυνάμεις του και που δεν θέλει να εγκαταλείψει τον αγώνα χωρίς προσπάθεια. Είναι βέβαια απαραίτητο τα ξεσπάσματά του να μετριαστούν καθώς μπορεί σε κάποιες στιγμές να του θολώνουν το μυαλό, αλλά για αυτό είναι ο "σοφός" εκεί. Ειλικρινά νομίζω ότι - ΙΣΩΣ- το μοναδικό κενό στον Ολυμπιακό που θα δυσκολευτούν πολύ να καλύψουν, αν χρειαστεί ποτέ, είναι του Μπουρούση και της δυναμικής που δίνει στην ομάδα του και στις δύο άκρες του τερέν η παρουσία του.

2) Ο πράσινος "πασπαρτού" ή αλλιώς λέγε με Δημήτρη Διαμαντίδη. Δύσκολη η φετινή χρονιά για τον αρχηγό των "πρασίνων". Έχει ένα μεγάλο φορτίο να σηκώσει καθώς φέτος θα πρέπει να κάνει ΟΛΑ όσα έκανε κ τις προηγούμενες χρονιές, σε μεγαλύτερο βαθμό, σε μεγαλύτερη διάρκεια κ με σχεδόν καθόλου βοήθεια. Η πορεία του ΠΑΟ είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αγωνστική κατάσταση του Μήτσου, καθώς αν αυτός είναι καλά και μπορέσει να αποδώσει ποιοτικά 30 λεπτά στο γήπεδο, ο Ζοτς θα είναι ήσυχος. Ξέρει ότι θα έχει έναν τύπο που θα οργανώνει την ομάδα βάσει των εντολών του, θα πασάρει στον ελεύθερο παίχτη, θα παίζει άμυνα σε κοντό, ημίψηλο, ψηλό, θα κλέβει, θα κόβει, θα σουτάρει, θα βοηθάει στο ριμπάουντ, θα διαβάσει και θα εκμεταλλευθεί κάθε αδυναμία του αντιπάλου, θα ανταγωνίζεται τους πάντες, θα βάζει τις φωνές στους συμπαίχτες του και θα τσαντίζεται με μια χαμένη μπαλιά ή ένα καλάθι που του έβαλαν. Όταν ο 3D τα κάνει όλα αυτά μέσα στο γήπεδο (βλ. Βαλένθια), ο προπονητής του ξέρει ότι η ομάδα έχει βάλει τις βάσεις για την νίκη. Ακόμα και κάποια από αυτά, τις περισσότερες φορές πάλι αρκετά είναι. Είναι μάλλον απαραίτητο ο κόουτς Ζοτς να κάνει καλή διαχείριση του αρχηγού του (ήτοι, λιγότερος χρόνος συμμετοχής στην Ελλάδα) προκειμένου να έχει το πιο πολύτιμο γρανάζι της μηχανής του γεμάτο ενέργεια και δύναμη προς το τέλος της σαιζόν όπου όλα θα κρίνονται. Το ερώτημα βέβαια που τίθεται και για ένα δεκάλεπτο βίωσε ο ΠΑΟ στην Ισπανία είναι τι θα γίνεται τις στιγμές που ο Μήτσος πρέπει να πάρει ανάσεις ή φορτώθηκε με φάουλ ή δεν είναι σε καλή κατάσταση...

Αναμένω τις όποιες παρατηρήσεις και σχόλιά σας σχετικά.