Retro Legends: Bill Laimbeer

O Bill Laimbeer υπήρξε ο πιο διαβόητος «κακός» του ΝΒΑ. Οι αγκωνιές , οι κλοτσιές στο γοφό , οι τρικλοποδιές ,οι μπουνιές στην πλάτη όταν προσπαθούσαν να τον ποστάρουν , υπήρξαν τα όπλα στη φαρέτρα του πιο μισητού μπασκετμπολίστα της Αμερικής.

Εξαιτίας των παραπάνω «πυρομαχικών» είχε την τιμή να του κολλήσουν μερικά από τα πιο εμπνευσμένα παρατσούκλια : «the prince of darkness» ,» a street thug» , «an ax murderer» , «His Heinous» και «Βutcher Bill». Όλο το ΝΒΑ αγαπούσε να τον μισεί.

Η καριέρα του: Το 1979 έγινε ντραφτ από τους Καβαλίερς στο νούμερο 65 αλλά δεν κατάφερε να υπογράψει μαζί τους συμβόλαιο. Πέρασε μια χρονιά απ’ την Ευρώπη και συγκεκριμένα απ’ την Μπρέσια με μεγάλη επιτυχία (21 πόντους , 12 ριμπ). Την επόμενη χρονιά το Κλίβελαντ του πρόσφερε συμβόλαιο αλλά τον Φεβρουάριο του ’82 ο ευφυέστατος μάνατζερ των Πίστονς Jack McKloskey τον πήρε στην ομάδα του με ανταλλαγή. Εκείνη τη χρονιά είχε έρθει και απ΄το κολέγιο ο Τόμας και η ομάδα απέκτησε μέσα σε μια χρονιά το πόιντ και τον σέντερ που ήθελε (η βάση για να γίνει μια ομάδα ποιοτική). Οι προσθήκες των Ντουμάρς , Τζόνσον ,Μαγκουάιρ, Μαχόρν , Ρόντμαν , Σάλεϊ , Έντουαρντς μέσα σε λίγα χρόνια έδωσαν στο Ντιτρόιτ 2 σερί πρωταθλήματα.

Ο Μπιλ Λείμπιρ τερμάτισε την καριέρα του το 1994 έχοντας γίνει ο 19ος μόλις μπασκετμπολίστας που έχει πετύχει περισσότερους από 10000 πόντους και ριμπάουντ. Αποτελεί τον κορυφαίο ριμπαόυντερ των Πίστονς και δεύτερο σε συμμετοχές πίσω απ’ τον Τόμας . Μάλιστα το σερί των 685 αγώνων του κατέχει την 5η καλύτερη επίδοση στο ΝΒΑ.


Παραμένει απορίας άξιο πως έκανε τέτοια επιτυχημένη καριέρα ένας τόσο περιορισμένων προσόντων μπασκετμπολίστας. Το κατακόρυφο άλμα του ήταν χειρότερο απ’ του Μπερντ , τα πόδια του πιο αργά και απ’ του Corzine , «χτιστός» δεν ήταν (κάθε άλλο θα έλεγα) , οι κινήσεις ρακέτας του ήταν όσες ήξερε και ο Σπαντ Γουέμπ. Πως διάολο κατάφερε και συμμετείχε σε 4 All Star Games (1983, 1984, 1985, 1987) , ενώ αγωνίστηκε για 12 χρόνια στην 3η καλύτερη ομάδα των ‘80s δεν έχω σαφή εξήγηση να σας δώσω.

Για να είμαι δίκαιος ο “Butcher Bill” είχε ορισμένες αρετές στο παιχνίδι του που ταίριαζαν γάντι με τον τρόπο παιχνιδιού των Pistons. Ήξερε να παίζει καταπληκτικά το pick n’ pop με τους Τόμας – Ντούμαρς , διότι ήταν εξαιρετικός σουτέρ από μέση απόσταση (σούταρε περίεργα, χωρίς να δίνει καμπύλη στη μπάλα). Το κεντρικό screen με τον Laimbeer αποτέλεσε ένα σταθερό επιθετικό σύστημα για τον Daly προβληματίζοντας τον αντίπαλο που δεν ήξερε ποιο ρίσκο να πάρει. Να παίξουν επιθετική άμυνα για να κόψουν το drive στον Τόμας (αφήνοντας ελεύθερο το σουτ στον Λεϊμπίρ) ή να αντιμετωπίσουν το screen παθητικά και ότι βγεί; Το ερώτημα αυτό βασάνιζε σχεδόν όλες τις ΝΒΑ ομάδες εκείνο τον καιρό.( Την απάντηση την έδωσε ο χρόνος. Όταν ο Τόμας «έχασε» την ταχύτητά του έπαψε πια να αποτελεί σπαζοκεφαλιά). Στις βολές ήταν ιδιαίτερα εύστοχος (83,7% ποσοστό καριέρας) αν και δεν του έκαναν συχνά φάουλ (που να τολμήσουν). Είχε μια έκτη αίσθηση στο ριμπάουντ και ειδικότερα στο αμυντικό (απ’ το 1982 έως και το 1990 δεν είχε κανένας περισσότερα αμυντικά ριμπάουντ από αυτόν). Μάλιστα τη σεζόν 1985-86 βγήκε πρώτος ριμπάουντερ του πρωταθλήματος με 13,1 (διακόπτοντας και το σερί του Μόουζες Μαλόουν με 3 συνεχείς τίτλους).

Αλλά το μεγαλύτερο προσόν του ήταν η υποκριτική. Μεγαλύτερο θεατρίνο (Βλάντε μπροστά του είσαι σαν την Ντενίση απέναντι στον Ντε Νίρο) δεν έχουν δει τα μάτια μου. Βλέπω παλιούς αγώνες των Πίστονς μόνο και μόνο για να παίρνω μαθήματα ηθοποϊίας από τον εξπέρ του “flopping”.



Τον ακουμπούσες και εκσφενδονιζόταν! Αν δεν έπαιρνε το επιθετικό , γκρίνιαζε σαν μια 80χρονη που χάλασε η τηλεόρασή της και δεν μπορεί να δει τον Αυτιά. Οι αντίπαλοι αηδίαζαν με αυτή του την συμπεριφορά και έχαναν συχνά την αυτοσυγκέντρωσή τους. Ο παμπόνηρος “Butcher Bill” τα είχε για άλλη μια φορά καταφέρει. Kαι σαν να μην έφτανε μόνο αυτό , τις περισσότερες φορές τους έκλεινε και το ματάκι πονηρά σαν να τους λέει : «πάλι κότσο σας έπιασα».
Oι τελικοί του ’90 είναι ένα από τα αριστουργήματά του.



Στα 14 χρόνια ξύλου , συγνώμη καριέρας , είχε πλακωθεί με όλους.

Αγαπημένοι του «πελάτες» οι Σέλτικς και ιδιαίτερα ο Bird.
Στο 2ο παιχνίδι στους τελικούς Ανατολής του 1985 , ο Λεϊμπίρ στην αρχή του ρίχνει του κόσμου τις αγκωνιές. Ο "Legend Larry" απαντάει με 31 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο...


Στους τελικούς της Ανατολής του ’87 κατάφερε να τσακωθεί στο 3ο παιχνίδι με τον Μπερντ ,

στο 5ο με τον Πάρις ,ενώ στο 6ο νευρίασε τόσο πολύ τον πράο Ρόμπερτ Πάρις που δεν άντεξε άλλο και του έριξε μπουνιά. Μετά πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια και οι Πίστονς το ροζ φύλο αγώνα.


Το κλου αυτής της σειράς ήταν πως σε κάθε παιχνίδι πατούσε επίτηδες το τραυματισμένο πόδι του ΜακΧεηλ για να τον αναγκάζει να ζητάει αλλαγή! Σε κάποιες στιγμές η κάμερα δείχνει τους μορφασμούς πόνου που κάνει ο ΜακΧέηλ και τον Λεϊμπίρ να τον «στολίζει» κανονικά!!!


Έχει επίσης τσακωθεί:

Με πρώην συμπαίκτες του


Με τον Μπάρκλεϊ (που για να τα βάλεις μαζί του έπρεπε να ήσουν ή τρελός ή Λεϊμπίρ) έριξαν το μεγαλύτερο καυγά της νεότερης ιστορίας του ΝΒΑ (μέχρι να έρθει ο Αρτέστ και να πλακωθεί με αντιπάλους , θεατές , διαιτητές και γενικά με όποιον έβρισκε μπροστά του στο Aubern Palace to 2004).


Ο Μπέρντ δεν του έδινε το χέρι όταν συναντιόνταν για να παίξουν , ο Τζόνυ Μοστ (θρυλικός broadcaster των Celtics) τον αποκαλούσε “The flopper” ,


ο Χόρας Γκραντ όταν έμαθε πως αποσύρονταν δήλωσε «και τώρα θα κάνω ένα μεγάλο πάρτι για να γιορτάσω το χαρμόσυνο γεγονός» ενώ ο ρούκι Γουέμπερ το 1993 πήρε ένα μάθημα απατεωνιάς : 70 δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του αγώνα ο Γουέμπερ ποστάρει τον Μπιλ. Φυσικά , και χωρίς να τον ακουμπήσει , έπεσε κάτω κάνοντας σαν να τον χτύπησε ρεύμα. Πέφτοντας έπλεξε επίτηδες τα πόδια του με του Γουέμπερ. Αποτέλεσμα; Eπιθετικό και ο Γουέμπερ να αποχώρει τραυματίας!

Οι Mavericks το 1990 είχαν στείλει μια κασέτα στον Στερν , δείχνοντας όλα τα θεατρινίστικα που έκανε ο Μπιλ την προηγούμενη χρονιά.

Όταν οι Σέλτικς γέρασαν βρήκε τους Μπουλς για να «φτιάχνεται».




Ο Πίπεν είχε δηλώσει πως έψαχνε την ευκαιρία να χτυπήσει τον Λεϊμπίρ. «Αν σας έκανε ότι κάνει σε εμάς θα καταλαβαίνατε».




Ο Μάικλ Τζόρνταν δεινόπαθησε με τους “Jordan Rules” των Πίστονς. Κάθε ,μα κάθε , φορά που έμπαινε στη ρακέτα τον περίμενε ο Μπιλ για να τον «περιποιηθεί» με μπουνιές και κλοτσιές…







Ο Λάρι Κριστόβιακ τραυματίστηκε από τον φόβο του! Σοβαρά! Τρέχοντας στον αιφνιδιασμό είδε να τον ακολουθεί ο Μπιλ. Φοβήθηκε και μπέρδεψε τα πόδια του πέφτοντας άτσαλα στο παρκέ. Ο Λεϊμπίρ ούτε που τον είχε ακουμπήσει!

Σαν καλός ηθοποιός που ήταν , ήταν απολαυστικός στις δηλώσεις του:
«Δεν μου αρέσει να τσακώνομαι. Εγώ απλά βάζω το φυτίλι. Πάντα κάποιος άλλος το ανάβει…».

«Όποιος με λέει flopper είναι ένας αισχρός ψεύτης!».

Λίγο πριν το τέλος του 4ου παιχνιδιού με τους Μπουλς στους Ανατολικούς τελικούς του 1991 , όσοι βρίσκονταν στον πάγκο των Πίστονς αποχώρησαν χωρίς να περιμένουν να συγχαρούν τους νικητές.

"I'm still glad that we didn't shake their hands. They were whiners and criers. Piss on them."

Ήταν τυχερός γιατί έπαιξε στο σωστό χρόνο (στη δεκαετία των ‘80s όπου οι διαιτητές δεν είχαν μεγάλη συμμετοχή στο παιχνίδι και δεν σφύριζαν πολυ) στη σωστή ομάδα (οι Πίστονς είχαν περιφερειακούς σκόρερς όπως οι Τόμας , Ντούμαρς, Μαγκουάιρ, Τζόνσον) και δεν χρειάζονταν ψηλούς που να βάζουν τη μπάλα στο καλάθι).


Εκτός όμως από τύχη είχε και πάθος , πονηριά , κότσια , καρδιά. Όποιος λέει πως αυτά δεν αποτελούν προσόντα για ένα μπασκετμπολίστα να ρωτήσουν τον Bill Laimbeer.


Y.Γ. Αφιερωμένο στον φίλο που το ζήτησε