Διαβάζοντας τα νέα είτε από εφημερίδες είτε μέσω διαφόρων sites, έπεσε το βλέμμα μου πάνω στις δηλώσεις δύο παιχτών, εις εκ των οποίων ανέφερε - όπως και ο Παπαλουκάς - ότι η φετινή του σαιζόν είναι η τελευταία και ο άλλος ότι επιστρέφει στα "σαλόνια" της Α1 μετά από κάποιο διάστημα απουσίας.
Ο μεν πρώτος, είναι ο μοναδικός Έλληνας μπασκετμπολίστας που έχει κερδίσει το "triple crown" με τους δύο αιωνίους και ενώ ξεκίνησε την καριέρα του ως ταλέντο εφάμιλλο του Φάνη Χριστοδούλου, λόγω και της ίδιας θέσης που έπαιζαν, τελικά μάλλον δεν κατάφερε ποτέ να δικαιώσει τις (υπερβολικές???) εκτιμήσεις για την πορεία της καριέρας του. Αναφέρομαι φυσικά στον "Φον Δημητράκη" Παπανικολάου, ο οποίος ανακοίνωσε ότι μετά απο 18 χρόνια, η φετινή του χρονιά θα είναι η τελευταία. Η αίσθησή μου είναι ότι στην ερώτηση "τι θυμάστε από τον Παπανικολάου ως πιο έντονη ανάμνηση από την καριέρα του" οι απαντήσεις θα είναι όσες και οι....ερωτηθέντες. Νομίζω ότι πολλοί λίγοι παίχτες πρόλαβαν να ζήσουν και να κάνουν τόσα πολλά πράγματα στην αθλητική τους καριέρα όσα ο συγκεκριμένος. Ξεκινώντας από τα χρόνια στο Σπόρτιγκ, το χρυσό του 1995, την κόντρα με τον Ντούντα, τη φυγή του για Ιταλία, τον επαναπατρισμό του, τις συμμετοχές του με ΟΣΦΠ, ΑΕΚ,ΠΑΟ, Πανιώνιο, με την εθνική ανδρών φυσικά καθώς και πλείστες άλλες στιγμές. Δεν ξέρω να σας πω με πλήρη ειλικρίνεια αν ο Παπ έκανε την καριέρα που του "άξιζε" ή πράγματι θα μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα αν δεν άγγιζε την δόξα, τα χρήματα κ τις επιτυχίες τόσο νωρίς στην καριέρα του. Ίσως να έμεινε στάσιμος σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι θα μπορούσε και κατάλαβε νωρίς ότι τα στοιχεία που έχει στο παιχνίδι του μπορούν να του εξασφαλίσουν μια πολύ καλή καριέρα δίνοντάς του την ευκαιρία να δουλέψει σε συλλόγους κορυφαίους...χωρίς όμως ποτέ να γίνει αυτός ο κορυφαίος!!! Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω πχ ότι το μακρινό σουτ του έχει βελτιωθεί σε σημαντικό βαθμό και αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι κατάλαβε ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν μπορεί μεν να νικηθεί, αλλά μπορεί να...επιμηκυνθεί σίγουρα. Όπως και να έχει, εμένα θα μου λείψει, καθώς πέρα από καλός παίχτης είναι και ένας άνθρωπος που πολλές φορές έλεγε την γνώμη του με παρησσία για τα κακώς κείμενα του χώρου.
Ο δεύτερος παίχτης στον οποίο αναφέρομαι είναι ο μάλλον "αναρχικός", αντιδραστικός, αντικονφορμιστής, αμετροεπής λόγου Γιάννης Γκαγκαλούδης που αν δεν κάνω λάθος θα φοράει τη φανέλα του Αμαρουσίου, υπό τις οδηγίες του μοναδικού - ίσως - προπονητη που μπόρεσε να τιθασσεύσει τον χαρακτήρα του, του Βαγγέλη Αλεξανδρή. Περίεργη περίπτωση παίχτη ο συγκεκριμένος, νομίζω είχε την δυνατότητα να παίξει έναν πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στο ελληνικό μπάσκετ από ότι θα του φυλάξει η μπασκετική ιστορία. Δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσει κανείς στην γνώμη ότι ο Γκαγκαλούδης είναι παίχτης με ταλέντο, κυρίως επιθετικό, έχει την δυνατότητα να αλλάξει τον ρυθμό του παιχνιδιού, αξιόπιστο μακρινό σουτ, καλή πάσα και κυρίως "guts"στα δύσκολα να μην κρυφτεί, αλλά να πάρει την μπάλα στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα είτε λόγω αυτοπεποίθησης είτε λόγω άγνοιας κινδύνου. Με άλλα λόγια παίχτης που δεν περνάει εύκολα απαρατήρητος κατά την διάρκεια του αγώνα, ακόμα και αν κάποιες φορές αυτό γίνεται εις βάρος των ομάδων του. Μπορώ να θυμηθώ παιχνίδια που ολόκληρο το γήπεδο είτε να τον αποθεώνει είτε να τον βρίζει εν χορώ, μπορώ να θυμηθώ παιχνίδια που τα κέρδισε με τον τελευταίο σουτ, παιχνίδια που τσακώθηκε με όλον τον κόσμο, ακόμα και συμπαίχτες και προπονητές!!!! Όπως και την τελευταία του χρονιά στον ΠΑΟΚ που ήταν νομίζω ο καταλύτης εκείνης της ομάδας για να σωθεί. Σε σχέση με τους κατά συρροήν ξένους και κοινοτικούς που έρχονται να παίξουν σε διάφορες ομάδες και είναι αμφίβολης ποιότητας, εγώ προσωπικά προτιμώ τον "τρελό", όπως τον έχουν ονομάσει πολλάκις, που και καλός παίχτης είναι αλλά και δίνει - λόγω προσωπικότητας- έναν πιο έντονο τόνο και ένα ιδιαίτερο χρώμα στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Αναμένω τα όποια σχόλια σας σχετικά.
3 σχόλια:
Στράτο συμφωνώ μαζί σου για τον Παπανικολάου. Οι τύχη και οι επιλογές του τον περιόρισαν αρκετά. Νομίζω ότι είχε και κάποιους τραυματισμούς που δεν έμαθε ο κόσμος. Ο Γκαγκαλούδης από την άλλη δεν χωράει να σταθεί στο ίδιο κείμενο με τον Παπανικολάου. Ταλέντο μεν, έλλειψη μυαλού δε. Παίκτης που θα έκανε καριέρα σε άλλες εποχές που οι παίκτες δεν ήταν τόσο αθλητικοί. Απίστευτα αντιπαθητικός και με τεράστια ιδέα για τον εαυτό του. Κρατούσα στατιστικά σε φιλικό αγώνα του ΠΑΟΚ πριν 4 χρόνια και μας έκανε θέμα γιατί του μετρήσαμε μόνο μία ασσίστ.
Νομίζω ότι υπάρχει και μια ακόμα πτυχή: Ο Παπανικολάου ανήκει σε μια γενιά από την οποία κανένας σχεδόν δεν δικαίωσε τις προσδοκίες και θα την χαρακτήριζα μεταβατική.
Μεταβατική ανάμεσα σ αυτήν του 87 και τη σημερινή: Παπανικολάου, Σιγάλας, Ρετζιάς, Αλβέρτης. Κανένας δεν έκανε την καριέρα που ίσως θα μπορούσε. Ακόμα κι ο Αλβέρτης για να ξεχωρίσει χρειάστηκε να μάθει να κάνει έστω ένα πράγμα τέλεια. Να σουτάρει ακατάπαυστα και για μια περίοδο να είναι ο καλύτερος της Ευρώπης. Ειδάλλως δεν θα είχε ξεχωρίσει ούτε αυτός κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Με βάση το παραπάνω δεν νομίζω ότι είναι μόνο θέμα ατομικής τύχης ή ατυχίας, ατομικής δουλειάς ή μη, αλλά και της μπασκετικής συγκυρίας. Και αναφερόμενος στη συγκυρία δεν αναφέρομαι στην τύχη τόσο, όσο στις γενικότερες επιλογές των παικτών της εποχής.
Όταν λέω "σημερινή γενια" αναφέρομαι στη γενιά των Παπαλουκά-Διαμαντίδη και όχι στου Καλάθη προφανώς.
Δημοσίευση σχολίου