Η απουσία του "μονού"...

Χθες, φεύγοντας από τον οδοντίατρο, πέρασα μετά από σχεδόν 3 χρόνια από το ανοιχτό γήπεδο της γειτονιάς μου, όπου για σχεδόν πάνω από μια δεκαετία αφιέρωσα αμέτρητες εργατοώρες παίζοντας μπάσκετ και φορώντας την φανέλας μιας τοπικής ομάδας στο παιδικο-εφηβικό-αντρικό τμήμα. Ασυναίσθητα σχεδόν έκατσα στην κερκίδα και παρακολούθησα έναν αγώνα μεταξύ παιδικών τμημάτων και έναν μεταξύ εφηβικών. Ξανασυναντήθηκα με παλιούς συμπαίχτες, προπονητές, "παράγοντες", έμαθα τα νέα τους, θυμηθήκαμε τα παλιά και μετά πιάσαμε συζήτηση για το μπάσκετ. Και καταλήξαμε στο εξής - έστω απλοικό- συμπέρασμα:

Πλέον πολλά λιγότερα παιδιά μαζεύονται να παίξουν τα λεγόμενα "μονά". Θέλετε γιατί ο ελεύθερος χρόνος έχει περιοριστεί, γιατί οι γονείς δεν εμπιστεύονται πια την ασφάλεια των παιδιών τους τα απόγευματα με όσα γίνονται, γιατί έχουν δημιουργηθεί άλλες ασχολίες (Internet-Facebook etc), γιατί σχεδόν όλα τα ανοιχτά γήπεδα έχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ προπονήσεις διαφόρων ομάδων καθώς και για οποιονδήποτε άλλο λόγο μου διαφεύγει, τα μονά έχουν λιγοστέψει. Απότοκος αυτού είναι, σύμφωνα με όσα μου είπαν άνθρωποι που διαχειρίζονται τέτοιες ηλικίες, το - όποιο έμφυτο και πηγαίο ταλέντο- υπάρχει σε κάθε παιδί να μην αναπτύσσεται, εξελίσσεται, "διαστέλλεται" μέσω της συνεχούς εξάσκησης και συναγωνισμού με συμπαίχτες και αντιπάλους ίδιας ή και μεγαλύτερης ηλικίας. Ποιος από εμάς, τους λίγο μεγαλύτερους, δεν έχει στηθεί με τις ώρες μπροστά σε μία μπασκέτα σουτάροντας συνεχώς προσποιούμενος ότι συμμετέχει σε έναν φανταστικό αγώνα ή μιμούμενος τον αγαπημένο του παίχτη? Ποιος δεν θυμάται σάββατα ή κυριακές πρωινά και απογεύματα να παίζει συνεχόμενα μονά προσπαθώντας να επικρατήσει ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ του έναντι των όποιων αντιπάλων του, ανεξαρτήτως ηλικίας, ικανοτήτων?

Πλέον το μπάσκετ έχει γίνει "μάθημα" και μάλιστα πολύ συγκεκριμένο βασιζόμενο σε προπόνηση, τακτική, γυμναστική ακόμα και από τα πρώτα -μπασκετικά - βήματα. Αναντίρρητα όλα αυτά χρειάζονται, ιδιαίτερα δε, αν υπάρχει ο κατάλληλος παιδαγωγος-δάσκαλος-προπονητής, που θα καταφέρει να τα εμφυσήσει στα παιδιά. Παρόλα αυτά όμως, έχω την γνώμη, ότι η πρώτη, γνήσια, ειλικρινής επαφή που συμβαίνει όταν στέκεσαι απέναντι στην μπασκέτα μόνος σου και θέλεις να πετύχεις το καλάθι, δεν πρέπει να εγκαταλείπεται ποτέ. Το -όποιο- μπασκετικό ένστικτο ενυπάρχει στον καθένα μας θα αποκαλφθεί στο μονό που πρέπει να κερδίσεις ή να χάσεις έχοντας μόνο αυτό ως εφόδιο, ενώ αντίθετα το ίδιο ένστικτο θα πρέπει να "τιθασσευθεί- καθοδηγηθεί-υποταχθεί" σε κάποιο βαθμό όταν θα αποτελέσεις μέλος μιας ομάδας στις ανάγκες της ομάδας. Αναφέρομαι - προς αποφυγή παρεξηγήσεων - στο αυτούσιο και πηγαίο ταλέντο, είτε αυτό είναι η ντρίπλα, το σουτ, το ριμπάουντ ή η πάσα και όχι σε επιμέρους στοιχεία τα οποία ΦΥΣΙΚΑ και χρειάζονται προπόνηση για να βελτιωθούν (πχ φυσική κατάσταση). Ένα - τραβηγμένο (??)- παράδειγμα είναι ο Ντράζεν και ο Πέτζα. Κ οι δυο πήραν τίτλους, πρωταγωνίστησαν στο ΝΒΑ, αλλά οι βάσεις και το ταλέντο τους προήρθε κυρίως από το να σουτάρουν μόνοι τους σε γυμναστήρια με κλειστά φώτα (Ντράζεν) ή κάνοντας extra ατομικές σουτάροντας μόνοι τους Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στο γήπεδό τους (Πέτζα).

Δεν συγκρίνω ανόμοιες καταστάσεις, όπως είναι αυτές ανάμεσα σε ενα 4χ4 μονό και έναν αγώνα μεταξύ δύο ομάδων, ακόμα και σε επίπεδο παίδων. Κ εγώ αποτέλεσα μέλος ομάδας και φυσικά έμαθα πολλά πράγματα εκεί τα οποία μέχρι τότε αγνοούσα και είδα το μπάσκετ μέσω μιας πιο "ομαδικής - ολιστικής" ματιάς, για την οποία πάντα θα είμαι ευγνώμων, εντούτοις τις πιο ειλικρινείς στιγμές μου σε ένα γήπεδο μπάσκετ, τις πιο "εκφραστικές" του - όποιου μικρού ταλέντου μου- τις πιο έντονες και γεμάτες έξαψη δεν τις θυμάμαι σε αγώνες με διαιτητές και προπονητές με την όποια ελάχιστη σκοπιμότητα, αλλά σε πολύωρα μονάκια με φίλους και άγνωστους να προσπαθώ να βρω τον οποιονδήποτε τρόπο να βάλω την μπάλα στο καλάθι ακόμα και με τρόπο ανορθοδόξο καθώς φυσικά και την όποια "καζούρα" ακολουθούσε μετά από τους νικητές στους ηττημένους. Δεν θυμάμαι το ίδιο καθαρά τις φωνές των εκάστοτε προπονητών μου, τα σφυρίγματα των διαιτητών, τις νίκες ή τις ήττες της ομάδας μου.

Το μπάσκετ κρύβει μέσα του πολύ "μεράκι" και ακόμα και όταν παίζεται σε επίπεδο τελικού Ολυμπιακών αγώνων, με την τακτική και την προετοιμασία να βρίσκονται σε ύψιστο βαθμό επίδρασης πάνω στους παίχτες, παραμένει - στην καθ' ουσία βάση του, στον πυρήνα του - μια γιγάντωση του αρχικού μονού που οι φτασμένοι αστέρες και παίχτες έπαιζαν πριν από πολλά χρόνια. Λυπήθηκα που άκουσα ότι τα "μονάκια" λιγόστεψαν, γιατί μου είπαν ότι και τα ατόφια μπασκετικά ταλέντα επίσης λιγόστεψαν. Ίσως υπάρχει μια κάποια σχέση μεταξύ των δύο αυτών πραγμάτων..Ίσως πάλι όχι και να κάνω λάθος εγώ.