Mundobasket 1998 (part 2)

Μundobasket ‘98
(σημειώσεις για το Παγκόσμιο της Αθήνας)


• «Ξαφνικά ζήταγαν μετάλλιο από τα παιδιά κάποιοι που δεν τους έδειξαν εμπιστοσύνη όλη τη χρονιά. Που δεν τους αντιμετώπισαν ποτέ σαν πρωταγωνιστές. Γιατί δεν έχει σημασία αν ένας παίκτης παίζει βασικός αλλά πόση αυτοπεποίθηση και ελευθερία έχει να φτιάξει τις κρίσιμες και τις μεγάλες φάσεις του παιχνιδιού. Σε αυτές όλοι δίνουν την πρωτοβουλία στους ξένους. Απέναντί μας είχαμε ομάδες που είχαν παίκτες οι οποίοι παίζουν σαν ξένοι και έχουν τέτοιες παραστάσεις. Ελπίζω να τους δείξουν εμπιστοσύνη γιατί μόνο έτσι θα μάθουν πώς να αντιδρούν ψυχικά, σωματικά και πνευματικά στις δύσκολες καταστάσεις». Τάδε έφη Π. Γιαννάκης μετά το τέλος της διοργάνωσης.
• Καμία ομάδα δεν ξεπέρασε τους 100 πόντους. Το μπάσκετ είχε αλλάξει…


• Ο Τομζάνοβιτς ήταν με διαφορά ο καλύτερος προπονητής της διοργάνωσης. Κατάφερε -μέσα σε 20 ημέρες- να κάνει ομάδα 12 μπασκετμπολίστες που καλά καλά δεν ήξερε ο ένας το όνομα του άλλου. Και κέρδισε εθνικές ομάδες που είχαν έναν σταθερό κορμό για χρόνια. Ήταν η απάντηση σε όσους θεωρούν πως οι Αμερικανοί προπονητές δεν έχουν θέση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ…
• «τους λυπάμαι καμιά φορά τους Έλληνες. Δεν είναι ρομπότ να παίζουν πάντα με τόση πίεση. Όλοι τα περιμένουν όλα από τους παίκτες και τον προπονητή». Σαρούνας Μαρτσουλιόνις σε συνέντευξή του στο «Βήμα».
• Έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση σε μεγάλη διοργάνωση οι Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και Μανού Τζινόμπιλι. Μάλιστα τον Τζινόμπιλι τον γράφανε Γκινόμπιλι!

το Παγκόσμιο του ‘98 μας έδειξε το πώς παίζεται το μπάσκετ σήμερα
1. Μπήκε στο παιχνίδι το stager screen , δηλαδή το διπλό σκριν στον παίκτη που ο προπονητής θέλει να βγάλει αμαρκάριστο. Ο Γιαννάκης το έπαιζε αρκετά για να βγάζει ξεμαρκάριστα σουτ στον Αλβέρτη.
2. Tα επιθετικά συστήματα στρέφονταν πλέον στις κυκλικές κινήσεις των παικτών. Ο τροχός (οι Αμερικανοί το ονομάζουν wheel) επιδιώκει τον σχηματισμό τριγώνου , ώστε να γίνεται περιστροφή και να στήνονται καταστάσεις με συνεργασίες (δύο παικτών συνήθως).
3. ο «τροχός» ανάγκασε τις ομάδες να μάθουν να «περιστρέφονται» όταν αμύνονται . (Σήμερα οι τοπ ομάδες δεν νοείται να μην κάνουν τέλεια τις περιστροφές στην άμυνα. Ο Ομπράντοβιτς στοχεύει αρκετά στις περιστροφές της αντίπαλης άμυνας διότι ξέρει πως μετά την τρίτη ή την τέταρτη περιστροφή είναι δύσκολο για την άμυνα να κρατήσει τη συνοχή της.)
4. Οι άμυνες ζώνης χρησιμοποιούνται όλο και λιγότερο. (Οι εποχές που το Σπόρτινγκ του Διαμαντόπουλου έπαιζε επί 40’ ζώνη έχουν χαθεί).
5. Η εξέλιξη του μπάσκετ ανάγκασε τα «τεσσάρια» να έχουν περιφερειακή δράση. Οι Οικονόμου , Φούτσκα, Τόπιτς, Νικόλα, Αλέξις έδειξαν πως πρέπει πλέον να παίζεται η θέση .
6. Το transition game (μεταφορά από την επίθεση στην άμυνα και το αντίστροφο) μπήκε και αυτό στο παιχνίδι. Όποιος παίκτης μπορούσε να σπρώξει την μπάλα στον αιφνιδιασμό είτε με γρήγορη ντρίμπλα είτε με πάσα που να αξιοποιεί τους γρήγορους συμπαίκτες του , ήταν πολύτιμος. (Ο Μποντίρογκα στήριξε ένα μεγάλο κομμάτι του ταλέντου του σε αυτό ακριβώς).
7. Tα κοντά σχήματα χρησιμοποιήθηκαν αρκετά σε αυτό το τουρνουά και έδωσαν μάλιστα και λύσεις. Απαραίτητοι για το transition game που είπαμε παραπάνω. Με Τζόρτζεβιτς – Ομπράντοβιτς γύρισαν τον ημιτελικό οι «πλάβοι» και με Χόκινς και Γκάρις οι Αμερικάνοι κέρδισαν τους Ιταλούς.
8. Τελείωσε το «one man show». Η μορφή που έχει πάρει το μπάσκετ δεν ευνοεί πλέον τις καλαθομηχανές. Οι άμυνες είναι σκληρές, οι ρυθμοί έντονοι, οι αγώνες έχουν πολύ τρέξιμο και σκριν. Δεν αντέχει ένας παίκτης να βγάζει 40 λεπτά…

Αξιολόγηση των διεθνών για το Παγκόσμιο της Αθήνας

( Η κριτική αφορά μόνο στους αγώνες της διοργάνωσης και όχι τι έκαναν στη μετέπειτα καριέρα τους.)

Καλαϊτζής (PG): Δεν πήρε ευκαιρίες. Άτολμος όσο αγωνίστηκε. Κοιτούσε να μην κάνει το λάθος και δεν έβγαζε την σιγουριά που απαιτεί η θέση.
Μπαλογιάννης (SG): Μπήκε τελευταίος στην δωδεκάδα (αντί του Χατζή) και στη συνέχεια χτύπησε και πεντάδα! Έβαλε και δύο τριποντάρες (με Καναδά και Ισπανία) και ήταν από τους κορυφαίους. Αν και ρούκι στη Εθνική έπαιζε σαν παλιός. Κέρδος για την Ελλάδα η συμμετοχή του.
Μπουντούρης (PG): :Έδωσε αυτό που μπορούσε (άμυνα, σωστό κατέβασμα της μπάλας). Δεν αρκούν όμως μόνο αυτά όταν είσαι ο αναπληρωματικός πόιντ γκαρντ της Εθνικής ομάδας. Δεν φταίει αυτός που δεν είχαμε καλύτερό του..
Παπανικολάου (SF): Ήταν ο Παπανικολάου που ξέρουμε. Με drive στη ρακέτα, πολλά κερδισμένα φάουλ και επιθετικά ριμπάουντ. Δεν έβαλε όμως τις κρίσιμες βολές και στα δύσκολα κρύφτηκε πίσω απ’ τους παλιούς…
Σιγάλας (SG): Tην είδε σκόρερ και ξέχασε γιατί έβγαζε λεφτά απ’ το μπάσκετ. Άθλιος επιθετικά (22% διπ, 4 πόντους) που είχε μόνο ένα καλό παιχνίδι. Όταν κλείδωσε τον Ερέρος.
Κορωνιός (PG): Σούταρε περισσότερο απ’ ότι πάσαρε. Έτσι είχε μάθει στο Περιστέρι έτσι έκανε και στην Εθνική. Δεν έτρεχε την ομάδα, δεν κυκλοφορούσε σωστά την μπάλα , και στην άμυνα ήταν τρύπα. Πάντως ήταν ο καλύτερος γκάρντ της Εθνικής. Πως γίνεται αυτό ακόμη το ψάχνω…
Αλβέρτης (SF): Πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ της Ελλάδας. Φοβερό τουρνουά που πιστοποίησε ποιός θα είναι ο σκόρερ τα επόμενα χρόνια .δυστυχώς όμως για να φανεί πρέπει όλη η ομάδα να δουλέψει γι’ αυτόν για να του βγάλει αμαρκάριστα σουτ.
Οικονόμου (PF): Για μένα το καλύτερο «τεσσάρι» της διοργάνωσης. Αν έβαζε και την μία βολή στον ημιτελικό θα μιλάγαμε για το τέλειο. Με Ισπανία και Γιουγκοσλαβία είχε 8/12 τρίποντα! Στα ριμπάουντ μου τα χάλασε λιγάκι…
Τσακαλίδης (C): Άγουρος ακόμη. Έμπαινε , έκανε φάουλ , έβγαινε. Φοβερό κορμί αλλά αρκεί μόνο αυτό;
Φασούλας (C): Επιθετικά θύμισε τον Φασούλα των ‘80s. Όπως και να έχει η «αράχνη» δεν ήταν αρνητική. Απλά δεν θύμιζε «μέρες Τορόντο». Τότε 31 , τώρα 35…
Ρεντζιάς (PF-C): Να είσαι 2.13 και να κάνεις σουτάκια από τα 4-5 μέτρα είναι απαράδεκτο (εκτός και αν λέγεσαι Νοβίτσκι). Πριν τον Ακατάλληλο (Βούισιτς) είχα άλλο πουλέν (Ρεντζιάς) basketike…
Kαράγκουτης (PF): Χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα. Τον πήραν για να μαρκάρει τον Φούτσκα και δεν αγωνίστηκε λεπτό στο συγκεκριμένο αγώνα!