Mundobasket 1998 (part 1)

Η Ελλάδα είχε τη τιμή να διοργανώσει το 13ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Εκτός απ’ την τιμή είχε και την ευκαιρία για την μεγάλη εκτίναξη! Οι συγκυρίες ήταν με το μέρος της. Η «ντριμ-τιμ» έλειπε. Στο ΝΒΑ είχε γίνει λοκαουτ εξαιτίας της διαφωνίας μεταξύ ιδιοκτητών και παικτών για τη νέα συλλογική σύμβαση. Έτσι οι αστέρες του «μαγικού κόσμου» αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο Παγκόσμιο. Η Αμερικανική ομάδα αποτελείτο από παίκτες που έπαιζαν είτε στο CBA (Σάσερ, Αμάγια) , είτε στο ΝCAA ( Τρέιτζαν Λάνγκτον, Μπράντ Μίλερ , Ερλ Μπόικινς) είτε σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (Ουέντελ Αλέξις, «Ντόλαρ Μπιλ» Έντουαρντς, Μάικλ Χόκινς, Τζίμι Όλιβερ). Μοναδική «θύμηση» από ΝΒΑ ήταν ο 2 φορές πρωταθλητής Ρούντι Τομζάνοβιτς από το πόστο του προπονητή.
Η Γιουγκοσλαβία είχε και αυτή τις δικές της απουσίες. Έξω οι Σάβιτς, Πάσπαλι, Ντίβατς, Ντανίλοβιτς, ο Τζόρτζεβιτς θα αγωνίζονταν τραυματίας και έμενε μόνο ο Μποντίρογκα να τραβήξει το κουπί.. Η Λιθουανία δεν είχε Σαμπόνις, ο Μαρτσουλιόνις είχε εγκαταλείψει ενώ ο Ιλγκάουσκας την έκανε την τελευταία στιγμή . Οι υπόλοιπες ομάδες δεν τρόμαζαν.
Με την απουσία λοιπόν της «ντριμ τιμ» και των άλλων μεγάλων αστεριών, μπορεί να είχε πέσει το επίπεδο της διοργάνωσης αλλά είχε αυξηθεί ο συναγωνισμός και το ενδιαφέρον. Ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για μετάλλιο. Η Εθνική μας είχε το «βαθύτερο» ρόστερ της ιστορίας της. Υπήρχε ο εκπρόσωπος του ’87 (Φασούλας) , αστέρες του μεσοδιαστήματος (Σιγάλας, Κορωνιός, Αλβέρτης, Μπουντούρης, Οικονόμου) η «τάξη του‘95» και το κοινό που θα γέμιζε το γήπεδο. « Είναι μια ομάδα που οι φιλοδοξίες της δεν έχουν ταβάνι. Μια ομάδα που προσπαθεί να τρέξει πολύ μέσα στο γήπεδο και συνήθως τα καταφέρνει, δίνει έμφαση στην άμυνα που είναι η σταθερή παράμετρος ενός αγώνα μπάσκετ και είναι υπερπλήρης σε όλες τις θέσεις» έλεγε σε συνέντευξή του στο «Τρίποντο» ο Παναγιώτης Φασούλας. Σε εκείνη τη συνέντευξη είπε επίσης το προφητικό «μια επιτυχία μπορεί να διατηρήσει το μπάσκετ στο προσκήνιο για πολλά χρόνια ακόμη. Αντίθετα μια αποτυχία θα ευνοήσει μια μεγαλύτερη κάμψη που κανένας δεν ξέρει πότε και πως θα σταματήσει».
(σημ. ο στόχος που δεν επετεύχθη τότε σε συνδυασμό με τις αποτυχίες του ’99 και του ’01 οδήγησαν το μπάσκετ σε μαρασμό).

Στις 29/7/98 η Εθνική ξεκινούσε με τον Καναδά. Οι μνήμες από την μάχη τους στο Τορόντο ήταν ακόμη νωπές. Ο Φάνης τότε είχε κάνει ένα επικό παιχνίδι. Τώρα όμως λίγο μετά την αναμέτρηση ο πληρέστερος Έλληνας που θα παίξει ποτέ μπάσκετ (ο Διαμαντίδης υστερεί έναντι του Φάνη σε επιθετικό ταλέντο) ανακοίνωνε την αποχώρησή του. «Αν ήμουν επαγγελματίας σαν τον Γκάλη ίσως να είχα πετύχει περισσότερα, αλλά δεν το μετανιώνω» και «ίσως να ήταν λάθος μου το επεισόδιο με τον Ιωαννίδη. Ήθελα όμως να του σπάσω τον τσαμπουκά γιατί ξέρω πως συμπεριφέρεται όταν η ομάδα του χάνει. Θα ήθελα πάντως να συνεργαστώ για ένα χρόνο μαζί του για να καταλάβω πως σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος» δήλωνε στη συνέντευξη Τύπου.
Αγωνιστικά η Εθνική μας ομάδα πήρε από νωρίς μια διαφορά αλλά το κρεσέντο του Βίκερι (6/7 τρ) σε συνδυασμό με το προσωρινό δίδυμο Ρεντζιά-Οικονόμου (που δεν έπαιρναν ριμπάουντ και δεν έπαιζαν άμυνα) έκανε το παιχνίδι ντέρμπι. Ώσπου ένα τρίποντο του Μπαλογιάννη (μπήκε στη δωδεκάδα αντί του Χατζή) και ένα κόψιμο του Φασούλα (συνολικά είχε 5 τάπες) έβαλαν την Ελλάδα μπροστά στο σκορ. Η νίκη ήρθε δύσκολα με 78-72.
(Αλβέρτης 21π ,10 ριμπ, Οικονόμου 20π με 4/5 τρ- Βίκερι 23π).



Με την Ιταλία – απόντος του Μάγιερς - τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα αν δεν υπήρχε ο Παπανικολάου που με 2 προσωπικές ενέργειες (ένα coast to coast και ένα γκολ φάουλ με σπάσιμο της μέσης μπροστά στον Φούτσκα) «ξεκλείδωσε» την Ιταλική άμυνα. Νίκη με 56-64 αλλά οι αδυναμίες εμφανίστηκαν για 2ο συνεχόμενο παιχνίδι. Αργό transition και κακή κυκλοφορία της μπάλας.
(Αλβέρτης 18π, Παπανικολάου 14π σε 18’ – Φούτσκα 19 π)



Η Σενεγάλη μας προβλημάτισε με τον ανορθόδοξο τρόπο παιχνιδιού της. Τα σουτ της ήταν άτεχνα και η μπάλα έφτανε μέχρι το τρίποντο. Άντε να πάρεις ριμπάουντ μετά (συνολικά είχαν 17 επιθετικά). Στην άμυνα ήταν άτσαλοι και χωρίς να το θέλουν χτυπούσαν στην προσπάθειά τους να κλέψουν τη μπάλα (ο Κορωνιός υπέστη ένα σχίσιμο στα χείλη).
Ο Γιαννάκης τόνιζε στη συνέντευξη Τύπου: «ο τρόπος που αγωνίστηκαν οι Αφρικανοί μας δημιούργησε προβλήματα. Με παίκτες να σουτάρουν ξαφνικά λες και τους τσίμπησε μύγα, να πηδάνε στα επιθετικά σαν να έχουν ελατήρια στα πόδια, δημιούργησαν μη κλασσικές και οικίες συνθήκες αγώνα. Τέλος καλό όλα καλά». Νίκη με 68-57



Στη β’ φάση η Ελλάδα μετέφερε τα αποτελέσματά της από την πρώτη φάση και βρέθηκε στον ίδιο όμιλο με Γιουγκοσλαβία, Ρωσία, Πουέρτο Ρίκο, Ιταλία, Καναδά.
Με Ιταλία και Καναδά δεν θα έπαιζε (είχε παίξει στην α’ φάση) άρα ο 1ος αγώνας της β’ φάσης άρχιζε με το Πουέρτο Ρίκο.
Σαν déjà vu από τους προηγούμενους αγώνες , η Εθνική πήρε από νωρίς μια διαφορά ασφαλείας στο σκορ ( στο 18’ ήταν με 18 πόντους μπροστά). Στο διάστημα αυτό βάλαμε 7 τρίποντα και όλα έδειχναν μπλε. Κάπου εκεί όμως σταματήσαμε. Οι οργανωμένες επιθέσεις μας πήγαν περίπατο αφού ο καθένας έκανε ότι γούσταρε! Οι ψηλοί δεν έπαιρναν την μπάλα για να φθείρουν τον Ορτίθ , και κάπως έτσι φτάσαμε στο 68-64. Ένα καλάθι του Αλβέρτη και μια βολή του Κορωνιού έκαναν το 71-64 που ήταν και το τελικό σκόρ.
(Οικονόμου 19π με 4 τρ, Κορωνιός 12 π με 3/5τρ και 5 ας – Κασιάνο 19π , Ορτίθ 12π , 11 ριμπ)



Απέναντι στους Ρώσους όλα πήγαιναν πρίμα μέχρι το 32’. Είμασταν μπροστά με 5 πόντους και ελέγχαμε το παιχνίδι. Δεν τους αφήσαμε να ανανεώνουν τις επιθέσεις τους, η περιφερειακή μας άμυνα ήταν για σεμινάριο (2/21 τριπ οι Ρώσοι) , και πηγαίναμε το παιχνίδι σε σετ ρυθμό που ήμασταν καλύτεροι. Όμως 8’ πριν το τέλος δώσαμε μια κλοτσιά στην καρδάρα και χύσαμε το γάλα! Απέναντι στην ευέλικτη και πιεστική άμυνα που εφάρμοσαν προτιμήσαμε να παίξουμε με «δίδυμους πύργους» τους Φασούλα – Ρεντζιά. Αποτέλεσμα: ο «μικρός» έχασε 2 φορές την μπάλα και οι Ρώσοι έβαλαν ισάριθμα εύκολα καλάθια. Για 5 λεπτά δεν βάλαμε καλάθι με τον Γιαννάκη στο διάστημα αυτό να μην καλεί ένα τάιμ άουτ ώστε να κόψει την κατηφόρα που είχαμε πάρει. Με ένα σερί 0-14 τελείωσε το ματς με 48-60.Τα 17 λάθη (έναντι μόλις 7 των Ρώσων) έγειραν την πλάστιγγα στον Καράσεφ και την παρέα του.
(Αλβέρτης 12π , 8 ριμπ, Φασούλας 7 επιθ ριμπ – Μπάμπκοφ 18π , Κισούριν 11π , 8 ριμπ)



Ήταν τέτοια η εξέλιξη του παιχνιδιού που προκάλεσε και μια παρεξήγηση μεταξύ των δύο πάγκων. Όταν η Εθνική είχε πάρει μια διαφορά στο σκορ ο Φιλίππου από τον ενθουσιασμό του άρχισε να χειρονομεί. Ο ρώσικος πάγκος τα έβλεπε αυτά και δεν τα ξέχασε. Δευτερόλεπτα πριν το τέλος ο Μπέλοφ πήρε τάιμ αουτ χωρίς κανένα λόγο. Το γκολ αβερέιτζ δεν έπαιζε κανένα ρόλο για την συνέχεια του ομίλου. Ο Γιαννάκης εξοργίστηκε και στο τέλος δεν έδωσε – με το δίκιο του- το χέρι στο νικητή. Στη συνέντευξη Τύπου ο Μπέλοφ είπε : «Αυτός ο Φιλίππου είναι εκείνος που τον έκαναν διάσημο ο Γκάλης και ο Γιαννάκης με τις πάσες τους;». Κακίες…
Ήταν το ματς-κλειδί και θα εξηγήσω παρακάτω το γιατί: Ακόμη και αν χάναμε στο επόμενο παιχνίδι απ΄τους «πλάβι» θα τερματίζαμε στη 2η θέση και όχι στη 3η. Έτσι σε περίπτωση που φτάναμε στους «4» θα αντιμετωπίζαμε το νικητή Ιταλίας-ΗΠΑ και όχι την Γιουγκοσλαβία (έπαιζε με Αργεντινή στο νοκ αουτ παιχνίδι). Θα είχαμε δηλαδή θεωρητικά μια καλύτερη ευκαιρία για το μετάλλιο. Με τα αν όμως δεν γράφεται η ιστορία…

Την επoμένη με τη Γιουγκοσλαβία ο αγώνας ήταν άνισος απ την αρχή. Ο Ομπράντοβιτς διάβασε σωστά τις αδυναμίες μας . Ενώ μέχρι τότε ξεκινούσε με Τομάσεβιτς- Ρέμπρατσα στους ψηλούς , για να κυνηγήσει τον Οικονόμου στο τρίποντο ξεκίνησε στη πεντάδα τον ευέλικτο Τόπιτς (Οικονόμου 2 π σε 28’). Ματ 1.
Ξέροντας πως η Εθνική μας δεν είχε ουσιαστικά έναν δεύτερο καλό χειριστή για να κουβαλήσει τη μπάλα όταν κλεινόταν ο Κορωνιός (οι Σιγάλας – Αλβέρτης δεν μπορούσαν να επωμιστούν αυτό το ρόλο) κυνήγησε σαν τα σκυλιά τους περιφερειακούς μας (Αλβέρτης 4 λάθη). Ματ 2.
Είχαν και τον Ρέμπρατσα κυρίαρχο των αιθέρων (7 τάπες) και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε σε ένα 56-70.
(Αλβέρτης 23π – Μποντίρογκα 19π , Τόπιτς 10π με 2/3 τριπ και 8 ριμπ)



Ο Γιαννάκης αναφερόμενος στη γκρίνια του κόσμου με την αλλαγή του Αλβέρτη τόνιζε: «Ο προπονητής είναι πιο κοντά στον παίκτη από τον φίλαθλο. Και παίρνει κάποια μηνύματα, νιώθει πότε είναι κουρασμένος και πρέπει να πάρει αναπνοές». Ο κόσμος είχε αρχίσει να δυσφορεί με τον Γιαννάκη και «έψαχνε» τις ευκαιρίες να του το δείξει…



Στα προημιτελικά καμιά ομάδα δεν είχε φτάσει αήττητη. Ήταν φανερό πως θα έπεφταν κορμιά! Η Γιουγκοσλαβία κέρδισε , έστω και δύσκολα ,την Αργεντινή με 70-62 (Μποντίρογκα 14π , 8 ριμπ – Εσπίλ 18π με 3/5 τρ).
Η Ρωσία στον «εμφύλιο» με την Λιθουανία βγήκε νικήτρια με 82-67.
(Καράσεφ 31π – Στομπέργκας 17π)
(σημ. για μια ακόμη φορά ο Καρνισόβας -ενώ μέχρι τότε ήταν το καλύτερο «τριάρι» της διοργάνωσης – στα δύσκολα «τα θαλλάσωσε» (2/5 διπ , 1/5 τρ). Μεγάλα προσόντα, μικρή καρδιά…)

Στον προημιτελικό Ιταλίας-ΗΠΑ έσπασαν καρδιές! Οι Ιταλοί αν και βρίσκονταν πίσω στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα με ένα απίθανο 11-0 σερί – και με τον Μάγιερς σεληνιασμένο- πέρασαν μπροστά με 66-61 και έδειχναν να μην χάνουν τη νίκη. Τα τρίποντα του Γκάρις όμως (σημείωσε 9 πόντους στο τελευταίο τετράλεπτο) έφεραν το παιχνίδι στο 77-80. Το -υπό τρομακτική πίεση- σουτ του Μάγιερς από τα 9 μέτρα βρήκε σίδερο…
(Μάγιερς 32π – Χόκινς 16π , 6 ας)



Όπως στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας (του ’95) έτσι και στο Μουντομπάσκετ στα προημιτελικά βρήκαμε την Ισπανία. Ο Ερέρος (πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης) ήταν το πρώτο βιολί και μαζί με τον Νάτσο Ροντρίγκεθ συνέθεταν ένα «φονικό» δίδυμο στην περιφέρεια. Στους ψηλούς ο Αλφόνσο Ρέγιες ήταν αξιόλογος και θα μπορούσε – υπό προϋποθέσεις- να γίνει επικίνδυνος. Ο Λόλο Σάινθ δεν ακολούθησε το παράδειγμα του Ομπράντοβιτς και έβαλε πάνω στον Οικονόμου τον αργό και γερασμένο Ορένγκα. Όταν –αργότερα- άλλαξε το μαρκάρισμα με τον Ρέγιες ήταν αργά. Ο Νικόλας είχε ζεσταθεί και με την ψυχολογία στα ουράνια έκανε ό,τι ήθελε (21π με 4/5τρ). Ο Σιγάλας –που μέχρι τότε δεν είχε προσφέρει – ανέλαβε τον Ερέρος και θύμισε «μέρες Τορόντο» τότε που όποιον μάρκαρε δεν έβαζε καλάθι. Έτσι και ο σούτινγκ γκαρντ της Ισπανίας έβαλε συνολικά 6 πόντους αλλά μόλις 2 (με 1/7 διπ) απέναντι στον Σιγάλα. Παρ’ όλα αυτά η νίκη μόνο εύκολα δεν ήρθε. Τα 13 επιθετικά που πήραν τους ανανέωναν τις επιθέσεις τους ενώ η Εθνική μας στηριζόταν σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι έπρεπε στον Οικονόμου. Ο Παπανικολάου είχε 0/6 βολές ενώ ο Αλβέρτης είχε μπλεχτεί με την προσαρμοσμένη πάνω του άμυνα των Ισπανών. Δύο λεπτά πριν το τέλος και με διαφορά μόνο ένα πόντο υπέρ μας ο Μπαλογιάννης βάζει ένα απίθανο τρίποντο υπό ασφυκτική πίεση και ενώ έληγαν τα 30’’ της ελληνικής επίθεσης . Τελικά η Ελλάδα περνάει στα ημιτελικά με το ταμπλό να δείχνει 69-62. Η Ισπανία – τότε- θεωρούνταν καλός «πελάτης» μας…
(Οικονόμου 21π , Κορωνιός 18π 3ας, Σιγάλας 6π ,3κλ, 3ασ- Ροντρίγκεθ 12π )



Στο τέλος του αγώνα ο Ερέρος σαφώς εκνευρισμένος έλεγε: «Δεν κάναμε κανένα καλό παιχνίδι αλλά δεν μας άφησαν κιόλας. Η Ελλάδα έπαιζε δυνατά αλλά σε εμάς σφυρίζανε τα φάουλ. Αυτόν τον Βιρόβνικ δε θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου. Έβλεπε ότι με αντιμετώπιζαν με καράτε αλλά δεν σφύριζε τίποτε. Στο τέλος του είπα κάτι ευγενικά λόγια που όμως δεν λέγονται..».
(σημ. Για να είμαστε ειλικρινείς οι διαιτητές σφύριξαν έδρα. Το κατάλαβαν και το πήραν πίσω με τον χειρότερο τρόπο στον ημιτελικό που θα ακολουθούσε…)



Στις 8 Αυγούστου του 1998 η Ελλάδα έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία να στεφθεί Πρωταθλήτρια Κόσμου. Πιο μεγάλη ακόμη και από του Πεκίνο! Γιατί δε νομίζω να υπάρχει κανένας που να νομίζει πως αν περνούσαμε στον τελικό οι Ρώσοι θα μας κέρδιζαν με 18.000 Έλληνες στο πλευρό μας…
Όλα πήγαιναν πρίμα μέχρι το 29’. Η Ελλάδα είχε στριμώξει στα σχοινιά τους Γιουγκοσλάβους και δεν τους άφηνε να πάρουν ανάσα. Η διαφορά είχε φτάσει στους 12 πόντους (48-36) και η νίκη απείχε μόλις 11’. Και τότε -μπροστά στη μεγάλη νίκη- θολώσαμε. Αρχίσαμε να κοιτάμε το χρονόμετρο και να εκδηλώνουμε επιθέσεις μετά τα 25’’. Λες και παίζαμε ποδόσφαιρο!
Η μπάλα άρχισε να γυρίζει με τον πιο πρωτόγνωρο τρόπο , χωρίς να δημιουργείται καμία απειλή για το αντίπαλο καλάθι, πράγμα που διευκόλυνε τους αντιπάλους , οι οποίοι βλέποντας την δική μας επιθετική παθητικότητα άρχισαν να πιστεύουν όλο και περισσότερο πως η μεγάλη ανατροπή δεν ήταν ανέφικτη.
Οι Τζόρτζεβιτς – Ομπράντοβιτς είχαν από τέσσερα φάουλ και εμείς αντί να στοχεύσουμε με τον Κορωνιό για να τους πάρουμε το πέμπτο , κάναμε σουτάκια με τη λήξη του χρόνου!
Η αλήθεια είναι πως σε εκείνες τις απογοητευτικές στιγμές οι διαιτητές μας είδαν να πνιγόμαστε και έσπευσαν να μας βουλιάξουν ακόμα περισσότερο. Οι «πλάβοι» σκόραραν μόνο με βολές. Ο Φασούλας πηδούσε για το επιθετικό ριμπάουντ και χρεώνονταν με φάουλ. Κάτι τέτοια «ύπουλα» φάουλ είχαν σαν αποτέλεσμα να ψαλιδίζουν τη διαφορά χωρίς να κυλάει ο χρόνος. Οι Κατσάρο και Μπετανκόρ έκαναν τα γνωστά «κολπάκια που δεν φαίνονται» με σκοπό να ευνοήσουν την αγαπημένη ομάδα του Στάνκοβιτς…
Όμως θα είναι λάθος να πιστεύαμε πως η διαιτησία μας καταδίκασε στον αποκλεισμό από τον τελικό. Μπορεί οι Γιουγκοσλάβοι να έβαλαν μόνο 6 καλάθια και τους υπόλοιπους 14 πόντους από βολές αλλά και εμείς στα 11 τελευταία λεπτά πετύχαμε μόλις 9 πόντους, γεγονός που αποδείχτηκε καταδικαστικό.
Πάντως παρ’ όλα αυτά τις ευκαιρίες να κερδίσουμε τις είχαμε. Αλλά στα 2 τελευταία λεπτά ο Παπανικολάου αστόχησε και στις 2 βολές που επιχείρησε ενώ ο Οικονόμου έχασε με τη σειρά του άλλη μία. Ο Οικονόμου έχασε και ένα – δύσκολο- λέι απ στα 32’’ πριν το τέλος και το παιχνίδι οδηγήθηκε σε παράταση. Εκεί οι Γιουγκοσλάβοι έχοντας την ψυχολογία με το μέρος τους πήραν το προβάδισμα και μας υποχρέωσαν να τους κυνηγάμε με τρίποντα της απελπισίας. Τελικό σκορ 73-78
(Οικονόμου 25π , Κορωνιός 19π – Μποντίρογκα 31π με 9/12 διπ και 13/16 βολές , Ρέμπρατσα 20π 11 ριμπ).



Στο τέλος του αγώνα ο Φάνης πήγε να πηδήξει απ’ τα κάγκελα και να μπεί στον αγωνιστικό χώρο! Ο Σταυρόπουλος όρμηξε στον Μπετανκόρ και τον έσπρωξε!
«Δείξαμε ότι έχουμε αρχ…α» υπερηφανευόταν ο Μποντίρογκα. Επιτέλους παραδεχτείτε και μια φορά την ήττα σας. Συνέχεια μιλάτε για τη διαιτησία και ποτέ δεν λέτε ότι χάσατε δίκαια. Εμείς είχαμε καρδιά και λογική για να νικήσουμε» φώναζε ο Σάσα Τζόρτζεβιτς.
(σημ. Έχουν μεγάλη δόση αλήθειας όσα μας καταλόγισε ο Τζόρτζεβιτς. Αυτό που θα ήθελα να μου εξηγήσει – έστω και μετά από 12 χρόνια- είναι πως διάβολο κατάφεραν ο ίδιος και ο Σάσα Ομπράντοβιτς να αγωνίζονται ταυτόχρονα για 15’ έχοντας και οι δύο από τέσσερα φάουλ, και ενώ μάρκαραν σαν λυσσασμένοι τον Κορωνιό;;;; )

Ο άλλος ημιτελικός ήταν και αυτός συγκλονιστικός. Η Ρωσία είχε από την αρχή ένα μικρό προβάδισμα χάρη στον Μπάμπκοβ που μέχρι το 16’ είχε βάλει 20 πόντους. Μετά όμως λόγω τραυματισμού έμεινε για 10 λεπτά εκτός αγώνα και οι Αμερικανοί βρήκαν την ευκαιρία να προηγηθούν με 64-54 στο 37’. Όταν ξαναμπήκε ο Ρώσος μπομπέρ στο παιχνίδι έβαλε 2 συνεχόμενα τρίποντα και έκανε το 64-64. Ακολούθησαν κάποιες χαμένες επιθέσεις και για τις δυο ομάδες ( με τον Χόκινς να πέφτει πάνω στον Καράσεφ 10’’ πριν το τέλος) μέχρι να φτάσουμε στο περίφημο coast to coast του Πανόφ και στο τελικό 66-64.
(Μπάμπκοβ 30π σε 24’ – Κίνγκ 10π)
«Φυσικά και δεν υπήρχε πλάνο για τον Πανόφ. Ο αυτοσχεδιασμός όμως , στο μπάσκετ, είναι καμιά φορά ο καλύτερος!» έλεγε ο Μπέλοφ μετά το τέλος του ημιτελικού.



Οι μικροί τελικοί δεν μας «πάνε». Μάλλον , για την ακρίβεια, δεν τους «πάμε» εμείς. Το ρόδι έσπασε πέρυσι με την Σλοβενία αλλά τα παραδείγματα των χαμένων μικρών τελικών είναι πολλά. Η εξήγηση είναι απλή και δεν είναι καμιά σοφιστεία. Σαν Έλληνες απογοητευόμαστε πολύ εύκολα. Μετά από χαμένους ημιτελικούς μας είναι πολύ δύσκολο να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να διεκδικήσουμε το χάλκινο μετάλλιο. Έτσι έγινε και σε αυτό το Μουντομπάσκετ. Η Εθνική , «άδεια» από ψυχολογία και πάθος, παραδόθηκε στους Αμερικανούς με 61-84. Ούτε το αργυρό μετάλλιο ενός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, ούτε οι γεμάτες κερκίδες από Έλληνες φιλάθλους στο κατακαλόκαιρο , ούτε το πάθος του Γιαννάκη που προσπαθούσε ολομόναχος να τους αφυπνίσει , δεν ήταν ικανά να δώσουν κίνητρο στους διεθνείς. Αντιμετώπισαν το παιχνίδι σαν αγγαρεία και έδωσαν ένα φινάλε που δεν άξιζε στον Φασούλα….
(Φασούλας 4π ,10ριμπ , 3 ας, 3τάπες, Παπανικολάου 18π – Σάσσερ 23π)









«Θολός τίτλος» έγραφε το Τρίποντο για την Πρωταθλήτρια Κόσμου Γιουγκοσλαβία. Αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα του τελικού.
Η σκυλίσια γιουγκοσλάβικη άμυνα προσαρμόστηκε πάλι στην ανοχή των Βιρόβνικ, Φιγουερόα και έμενε κοντά στο σκορ. Μέχρι το 30’ τις είχαν σφυρίξει μόλις 9 φάουλ. Μετά η Ρωσία έμεινε για 6 λεπτά χωρίς καλάθι και ο Τζόρτζεβιτς άρχισε να τα βάζει. Ολόκληρος ο τελικός όμως ήταν οι δύο τελευταίες φάσεις που είχαν τη σφραγίδα του πραγματικού MVP της διοργάνωσης Ζέλικο Ρεμπράτσα. Το στοπ στον Μιχαήλοφ που απέτρεψε σην Ρωσία να περάσει μπροστά και το επιθετικό ριμπάουντ (μπροστά από τον Μιχαήλοφ) και καλάθι μετά την άστοχη βολή του Τόπιτς. Οι Γιουγκοσλάβοι ήταν εύστοχοι στις βολές και με το 64-62 στέφθηκαν για 4η φορά στην ιστορία της Πρωτθλήτρια Κόσμου!
(Ρέμπρατσα 16π ,11ριμπ, 4 κοψίματα – Πανόβ και Κουντέλιν από 14π)





(σημ.Οι Έλληνες φίλαθλοι γιούχαραν στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Γιουγκοσλαβίας (ντροπή μας) και οι Σέρβοι για να μας πικάρουν φώναζαν «Ελλάς Ελλάς» και «Τάρλατς Τάρλατς».