Final Four: Γάνδη 1988

Η γριά κότα έχει το ζουμί

Με το final four να κοντοζυγώνει , το Τρίποντο δεν θα ήταν δυνατόν να μην φορέσει τα γιορτινά του.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα και από ένα final four για να ξαναθυμηθούν - αν και δεν τα ξέχασαν ποτέ- οι μεγάλοι. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Βασίλη Σκουντή για το αφιέρωμα που έγραψε πριν λίγα χρόνια για το All Star Basket (και δημοσίευσε πέρισυ στο gazzeta.gr). Eμείς απ' την μεριά μας το αναδημοσιεύουμε γιατί είναι κρίμα να βρίσκεται διάσπαρτη στο δυαδίκτυο μια τόσο αξιέπαινη προσπάθεια.
Επίσης θα αναδημοσιεύουμε και μία συνέντευξη από κάθε πρωταθλητή Ευρώπης, όπως την έδωσε στο euroleague.net
Για να προσθέσουμε και την δικιά μας πινελιά στο αφιέρωμα , θα παραθέτουμε ολόκληρο το βίντεο του κάθε τελικού (είτε απ' το αρχείο μας , είτε απ' το δυαδίκτυο) ενώ θα επακολουθεί μία ανάλυση του τελικού , ορισμένα περίεργα στατιστικά του φάιναλ φορ, η στήλη "Αυτό το ξέρατε" , και για κερασάκι θα σας βάζουμε φωτογραφίες από περιοδικά της εποχής  (Τρίποντο, Active, κ.α.).
Ξεκινάμε! 



Ο τελικός ...

• στους λεγόμενους "hustle points" (κλεψ+κοψ) νικήτητρια αναδείχθηκε η ιταλική ομάδα (10+7 / 7+1). To ήθελε περισσότερο...
• Η frontline των Ιταλών υπερίσχυσε αυτής των Ισραηλινών (Μπράουν/Μακαντού= 42π, 16/26σ, 20ρ,4κοψ - Μαγκί/Μπάρλοου= 34π, 12/20σ, 20ρ)
• Οι περιφερειακοί της Μακαμπί (Σιμς-Τζάμσι) τα έσπασαν απ' τα 6,25μ. Ο έγχρωμος "Ισραηλινός" είχε 1/6 με τον Τζάμσι να έχει 3/10!
• Η Τρέισερ είχε ένα πραγματικό playmaker που έθετε τον ρυθμό στα μέτρα της ομάδας του (άλλοτε μεγάλες επιθέσεις και η μπάλα στον Μακαντού και άλλοτε γρήγορες πάσες με αποδέκτη τον Ρικάρντο Πίτις) ενώ απ' την άλλη ο Σιμς (4 λαθ, πέντε ασσίστ) κοιτούσε μεν να δώσει πάσα αλλά σε λάθος παίκτη!.
• Ο 1975 NBA MVP Bob McAdoo παίζει με πρόσωπο στο καλάθι (ελάχιστοι ήταν οι ψηλοί που έπαιζαν με αυτόν τον τρόπο τότε) και με jumpshoots βάζει 25 ξεκούραστους πόντους.
• Ο εξαιρετικός αμυντικός Κένεθ Μπάρλοου όταν έπιανε τον "ντου ντου Μακαντού" , "έπιανε δουλειά" ο Μπράουν (17π, 8/11 διπ). Ο Μαγκί , βλέπετε, και δεν μπορούσε και έφυγε απ' το 27' με 5 φάουλ. Κατόπιν ο μετέπειτα παίκτης του ΠΑΟΚ έμεινε μονάχος στο low post (o Aροέστι δεν πιάνεται) και η αιώνια πρωταθλήτρια του Ισραήλ έχασε ένα πολύτιμο όπλο για την επίθεσή της (σε 27' είχε 13π).
• Το κύκνειο άσμα του μεγάλου Μίκι Μπέρκοβιτς.
• Αυτός ο Μενεγκίν μπορεί να κουβαλούσε τόνους ιστορία στη πλάτη του αλλά φαινόταν ολοκάθαρα πως ήταν ένας ξεπερασμένος μπασκετμπολίστας.
• Κοιτάζοντας το ρόστερ της Τρέισερ (Ντ'Αντόνι - Πρεμιέρ- Μπράουν-Μακαντού-Μενεγκίν-Πίτις-Μοντέκι) αναρωτιέμαι πως οι δημοσιογράφοι της εποχής την θεωρούσαν αουτσάιντερ...
• Η Τρέισερ έρχονταν στη Γάνδη σαν πρωταθλήτρια Ευρώπης , τον κορμό της αποτελούσαν παίκτες με πατημένα για τα καλά τα τριάντα , οι πάντες την τοποθετούσαν στα αουτσάιντερ. Τι μου θυμίζει , τι μου θυμίζει...

το final four με αριθμούς...

• Ο Νίκος Γκάλης "πυροβολούσε" χωρίς δεύτερη σκέψη: 23 και 26 σουτ σε ημιτελικό και μ.τελικό. Πως προλάβε να μοιράσει και 12 ασσίστ , μη με ρωτάτε. Αν υπήρχε τότε το USG% πρέπει να είχε 70% άνετα...
• Καλά και ο Μακαντού δε πήγε πίσω: μόνο εναντίον του Άρη σούταρε 30 φορές. Ναι καλά διαβάσετε: TΡΙΑΝΤΑ φορές!!!!
• Η "γερασμένη" Τρέισερ έκλεψε 20 φορές τη μπάλα στους δύο αγώνες που έδωσε. Αυτό είναι που λένε πως το μυαλό τρέχει πιο γρήγορα απ' τα πόδια...

Πρώτος σκόρερ:          Ν.Γκάλης 34,5π
Πρώτος ριμπάουντερ: Μ.Μακαντού 13ρ
Πρώτος σε ασσίστ:     N.Γκάλης 6ασ

1 ΦΑΪΝΑΛ ΦΟΡ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΠΟΤΕ: Τρίτη 5 και Πέμπτη 7 Απριλίου 1988.
ΠΟΥ: Flanders Expo, Γάνδη.
ΑΥΤΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ: Τρέισερ Μιλάνο
…ΚΙ ΕΜΕΙΣ: Τέταρτος ο Άρης
ΜVP: Μπόμπ Μάκαντου
Στη γραφική (βγαλμένη, θαρρείς, από τις γκραβούρες της Αναγέννησης) Γάνδη παίχθηκε μεσούσης της Μεγάλης Εβδομάδας (του Πάσχα των Ορθοδόξων) η πρώτη πράξη της σύγχρονης ιστορίας των φάιναλ φορ, φόρμουλα την οποία επανέφερε στο προσκήνιο ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, επηρεασμένος από ένα πρόσφατο ταξίδι του στην Αμερική για να παρακολουθήσει την τελική φάση του NCAA…
Στο λυόμενο εκθεσιακό κέντρο «Flanders Expo», ο βασιλιάς (δεν πέθανε, αλλά) επέζησε των σφετεριστών του θρόνου του. Αποδείχθηκε ότι η γριά κότα έχει πάντα το ζουμί, καθώς τα… γερόντια της Τρέισερ Μιλάνο διατήρησαν τα σκήπτρα, δίνοντας ένα καλό μάθημα νοοτροπίας νικητών τόσο στον Άρη, όσο και στη Μακάμπι.
Οι Μιλανέζοι δεν πήγαν στη Γάνδη ως φαβορί, αλλά απέδειξαν ότι ήταν γαλβανισμένοι (όσο καμιά άλλη ομάδα) από το μέταλλο του πρωταθλητισμού. Ο Άρης που εν τω μεταξύ είχε αγιοποιήσει τις… Πέμπτες της ελληνικής κοινωνίας (τότε που τα θέατρα είχαν ρεπό και όσοι ταβερνιάρηδες δεν είχαν υπηρεσία delivery βάραγαν μύγες!) έτυχε της συγκλονιστικής και δη υπερκομματικής υποστήριξης του κόσμου, αλλά έχανε λάδια στα κρίσιμα σημεία και πλήρωσε την έλλειψη ενός μεγάλου σέντερ και την απειρία του σε αγώνες που κρίνουν διεθνή λάφυρα.
Σε μια εποχή όπου κυριαρχούσε το επιθετικό μπάσκετ (άλλωστε και οι τέσσερις ομάδες έβριθαν χαρισματικών σκόρερ), ο Άρης προδόθηκε από την άμυνά του και από το γεγονός ότι ταξίδεψε στη Γάνδη με μια κατά το μάλλον ή ήττον νεοπλουτίστικη νοοτροπία του στιλ «θέλω τον κόσμο και τον θέλω τώρα». Θα μπορούσε να κατακτήσει αυτόν τον κόσμο, αν όχι το ’88, τουλάχιστον την επόμενη χρονιά, αλλά και τότε ατύχησε…

Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ
1. Τρέισερ Μιλάνο
2. Μακάμπι Τελ Αβίβ
3. Παρτιζάν Βελιγραδίου
4. Άρης Θεσσαλονίκης

ΟΙ ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ
ΤΡΕΪΣΕΡ-ΑΡΗΣ 87-82
ΤΡΕΪΣΕΡ: Μπάρνια, Άλντι, Πίτις 4, Ντ’ Αντόνι 2, Γκοβέρνα, Πρεμιέ 2, Μενεγκίν 7, Μπράουν 28, Μοντέκι 5, Μάκαντου 39.
ΑΡΗΣ: Λυπηρίδης 2, Γιαννάκης 15, Γκάλης 28, Σούμποτιτς 23, Φιλίππου 8, Γουίλτζερ 6
ΜΑΚΑΜΠΙ -ΠΑΡΤΙΖΑΝ  87-82
ΜΑΚΑΜΠΙ: Μαγκί 34, Σιμς 18, Μπάρλοου 12, Αροέστι 10, Τζάμσι 8, Ντάνιελ 3, Μπέρκοβιτς 2, Λίπιν, Κατζ.
ΠΑΡΤΙΖΑΝ: Τζόρτζεβιτς 2, Ομπράντοβιτς 8, Γκρμπόβιτς 19, Σάβοβιτς 6, Πετσάρσκι 8, Ντίβας 21, Πάσπαλι 16, Νάκιτς 2

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 3η ΘΕΣΗ
ΠΑΡΤΙΖΑΝ -ΑΡΗΣ 105-93
ΠΑΡΤΙΖΑΝ: Τζόρτζεβιτς 7, Ομπράντοβιτς 2, Γκρμπόβιτς 13, Σάβοβιτς, Πετσάρσκι 24, Ντίβας 31, Πάσπαλι 21, Νάκιτς 7
ΑΡΗΣ: Λυπηρίδης 2, Γιαννάκης 11, Γκάλης 41, Σούμποτιτς 18, Ρωμανίδης 7, Φιλίππου 4, Γουίλτζερ 10.

O TEΛΙΚΟΣ
ΤΡΕΪΣΕΡ - ΜΑΚΑΜΠΙ  90-84
ΤΡΕΪΣΕΡ: Ντ΄Αντόνι 17 (4/11τρ., 5/6β.), Πρεμιέρ 3, Μπράουν 17 (8/11δ., 1/2β. 8ρ.), Μάκαντου 25 (7/14δ., 1/1τρ., 8/12β., 12ρ.), Μενεγκίν 5, Άλντι 7, Πίτις 8, Μοντέκι 8. Κόουτς: Καζαλίνι
ΜΑΚΑΜΠΙ: Αροέστι, Σιμς 15, Τζάμσι 24 (4/8δ., 3/10τρ., 7/7β.,), Μαγκί 13, Μπάρλοου 21 (7/13δ., 7/8β., 14ρ.), Ντάνιελ 2, Μπέρκοβιτς 3, Λίπιν, Κοέν 6. Κόουτς: Κλάιν
Διαιτητές: Νταβίντοφ (Σοβιετική Ενωση)- Ζιχ (Πολωνία)

απαραίτητη σημείωση: Tα στατιστικά ελήφθησαν απ' το περιοδικό Τρίποντο


· ΚΩΔΙΚΟΣ: «Τα τσάρτερ της χαράς», έκφραση που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα χρονικά, για να περιγράψει τα… καραβάνια των (οπαδών του Άρη και γενικώς) των Ελλήνων φιλάθλων που ακολούθησαν την ομάδα στη Γάνδη.
· Ο ΩΡΑΙΟΣ: ο Μπομπ Μάκαντου με 64 πόντους (39+25) σε δύο αγώνες έβγαλε βόλτα την κλάση του, επέδωσε τα διαπιστευτήριά του ως πρώτου σκόρερ και πρωταθλητή του ΝΒΑ και οδήγησε τη… σιτεμένη Τρέισερ στο repeat μετά τον τίτλο που είχε κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά στη Λοζάνη, κόντρα στον ίδιο αντίπαλο. Παρεμπιπτόντως από τότε οι Ιταλοί ξαναείδαν χαΐρι και προκοπή σε φάιναλ φορ μονάχα το 1998 στη Βαρκελώνη, με την Κίντερ Μπολόνια, η οποία στέφθηκε πρωταθλήτρια της νεοπαγούς Ευρωλίγκας και το 2001, όταν ο τίτλος κρίθηκε σε σειρά πέντε τελικών ανάμεσα με την Τάου Βιτόρια.
· Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ: Σε πείσμα των αριθμών, αυτή τη… μομφή απέδωσε ο Γιάννης Ιωαννίδης στον Λευτέρη Σούμποτιτς. Μετά το τέλος του ημιτελικού, στον οποίο ο «Πίξι» είχε σημειώσει 23 πόντους με 9/21 σουτ, ο «ξανθός» τού έψαλε τα εξ αμάξης, λέγοντάς του μεταξύ άλλων ότι «εγώ δεν μπορώ να σου ρυθμίσω το χέρι»!
· Ο ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΗΡΩΑΣ: Ο προπονητής της Τρέισερ Φράνκο Καζαλίνι, που πήρε τη σκυτάλη από τον Νταν Πίτερσον, του οποίου διετέλεσε βοηθός (εξού και τον προσωνύμιο «το ρομπότ του Πίτερσον») και οδήγησε τους Μιλανέζους στην κατάκτηση του τρίτου τίτλου στην ιστορία τους.
· ΠΗΓΕ ΤΣΑΜΠΑ: Η συγκλονιστική παρουσία του κόσμου στο πλευρό του Άρη Περίπου 7.000 Έλληνες απ’ όλες τις γωνιές της Ευρώπης και διαφόρων συλλογικών προτιμήσεων βρέθηκαν στη Γάνδη για να ζήσουν τη στιγμή, αλλά τζίφος…
· ΤΟ ΑΠΡΟΟΠΤΟ: Στην περίοδο της εσωστρέφειάς του ο Άρης προτίμησε να καταλύσει σε ένα ερημικό ξενοδοχείο (έξω από την πόλη, δίπλα σε μια λίμνη!) το οποίο στην πραγματικότητα ήταν πανδοχείο. Δυστυχώς για τον πατριάρχη των προλήψεων Ιωαννίδη το «Auberge du pecheur» («Η ταβέρνα του ψαρά») είχε ως θυρεό μια μαύρη γάτα η οποία δέσποζε στην οροφή του ξενοδοχείου, αλλά αποκαλύφθηκε κατόπιν εορτής: το πρωί της επόμενης μέρας από τον νυν βουλευτή, τότε «Ρεπόρτερ» Γιώργο Λιάνη. Ακόμη κυνηγάει ο «ξανθός» τον έφορο της ομάδας Φάνη Ταρνατώρο που είχε κάνει… scouting στο ξενοδοχείο, αλλά έπεσε στην περίπτωση: τη μέρα που πήγε για να το δει και να το κλείσει, έβρεχε πολύ και από την ομίχλη δεν πρόσεξε τη μαύρη γάτα!
· Η ΓΚΑΦΑ: Η παράδοξη και εντέλει ολέθρια ιδέα του Ντούσκο Βουγιόσεβιτς να βάλει τον γίγαντα Ντίβατς να κυνηγάει τον κοντοπίθαρο Σιμς στην άμυνα. Ο γκαρντ της Μακάμπι οργίασε και η Παρτιζάν… μύρισε τον κρίνο!
· ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ: Γιατί άραγε δεν έπαιξε ούτε δευτερόλεπτο στον ημιτελικό με την Τρέισερ ο Μιχάλης Ρωμανίδης, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που ο «ξανθός» δεν μπορούσε να ρυθμίσει το χέρι του Σούμποτιτς;
· Η ΑΤΑΚΑ: «Εγώ είμαι βουλγάρικο κεφάλι και πιστεύω ότι έπραξα τα δέοντα. Ξεφωνίστε με όσο θέλετε κι όσο μπορείτε, γιατί θα ξαναχάσω σ’ έναν χρόνο» Αυτή ήταν η απάντηση του Ιωαννίδη στις πιεστικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων κατά την επιστροφή της αποστολής στη Θεσσαλονίκη και ενώ ο Άρης είχε βιώσει τη δική του εκδοχή στις τρεις μέρες του κόνδορα!
· TO MEΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ: Ακολουθώντας τις οδηγίες του Πίτερσον, ο Καζαλίνι εμπέδωσε στην Τρέισερ την ηρεμία, απόρροια της εμπειρίας και της σιγουριάς των παικτών της απέναντι στον πανικόβλητο Άρη, ο οποίος εκών άκων φόρεσε την ετικέτα του φαβορί. Από πού κι ως πού; Άρμα μάχης της Τρέισερ τόσο στον ημιτελικό, όσο και στον τελικό υπήρξε για άλλη μία φορά η πατροπαράδοτη άμυνα ζώνης 1-3-1, κωδικωποιημένη από το παρελθόν ως aquila (αετός).
· ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΓΑΝΔΗΣ: Ύστερα από 23 χρόνια ο (MVP του πρώτου φάιναλ φορ) Μπομπ Μάκαντου είναι ο πρώτος στην ιεραρχία ασίσταντ κόουτς του Έρικ Σπόλστρα στους Μαϊάμι Χιτ.
· ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ…: Τον πανικό μας όταν οι Βέλγοι (για τους οποίους, ως γνωστόν, οι Γάλλοι έχουν βγάλει ανέκδοτα σαν ελόγου μας για τους Πόντιους!) κλείδωσαν τους δημοσιογράφους που ακόμη εργάζονταν στο Κέντρο Τύπου. Δεν υπήρχαν τότε κινητά τηλέφωνα κι αρχίσαμε να βαράμε τις πόρτες και να φωνάζουμε για να μας ακούσουν και να μας ανοίξουν!
· ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ: Εγκατασταθήκαμε στη Γάνδη (για λογαριασμό της ΕΡΤ) μαζί με τον Φίλιππο Συρίγο, τον τότε 12χρονο γιο του Γιώργο και τον Δόξη Βαλιούλη μια εβδομάδα πριν από τους αγώνες και επειδή μέναμε στις Βρυξέλλες και στέλναμε καθημερινά υλικό για τις εκπομπές, είχαμε νοικιάσει μια Mercedes για τις μετακινήσεις μας. Απλώς μαζί με το αυτοκίνητο, μας προέκυψε και ένας Έλληνας μετανάστης ως οδηγός, ο αξιολάτρευτος (καλή του ώρα αν ζει) κύριος Κώστας που ήταν ντυμένος στην τρίχα, φορούσε μια καπελαδούρα και μας έκανε υποκλίσεις! Ε, ρε χλιδή…
(Σκουντής / ALL STAR Basket , gazzeta.gr)

Αυτό τo ξέρατε;

Mετά το τέλος του μικρού τελικού εμφανίστηκε απ' το πουθενά στο λόμπι του ξενοδοχείου του Άρη ένας ψηλός ύψους 2.05μ ονόματι Μάικλ Πίπος. Ομογενής απ' το πανεπιστήμιο Πέιν Στέιτ. Όλοι υποψιάστηκαν πως επρόκειτο για την επόμενη μεταγραφή του Άρη. Ο ξανθός (μανούλα σε κάτι τέτοια) τον είχε απορρίψει αλλά τον εμφάνισαν με το ενδεχόμενο όλο και κάποιος να έμπαινε σε πειρασμό. Τελικά την πάτησε ο ΠΑΟ. Υπέγραψε διετές συμβόλαιο αλλά ίδρωσε τη φανέλα σε μόλις 8 παιχνίδια...

INTERVIEW: MIKE D'ANTONI, MILANO

Among the first American point guards to come to Europe to make his career was Mike DAntoni. He landed in Milan for the 1977-78 season and stayed 12 years until he retired. The highlight, no doubt, came with back-to-back European club titles in 1987 and 1988. The second of those started the Final Four era in Ghent, Belgium, where D'Antoni teamed with legends such as Dino Meneghin and Bob McAdoo to bring the trophy home to Milan. Last season, D'Antoni returned to the Final Four as coach of Benetton Treviso. D'Antoni talked with Euroleague.net from Arizona, where he is now an assistant coach with the NBA's Phoenix Suns. "Having been at the first one, I can say that last year's Final Four in Bologna was unbelievable," D'Antoni said. "It really showed how far European basketball has come."

What sticks out in your memories about that first Final Four?

"The big thing was it being the first Final Four. There was a lot of excitement. We played the Greeks from Aris in the first game, and they had been our rivals for a long time. That was an exciting game, as was the final with Maccabi. The new format made it exciting and a good atmosphere. The kinks still had to be worked out. The floor was bad, the dressing rooms horrible. But they had it in Belgium, as I recall, because they wanted to promote basketball there. Of course, a lot has changed since then. Having been at the first one, I can say that last year's Final Four in Bologna was unbelievable. It really showed how far European basketball has come."

At the time, what was the importance of the shift to a Final Four format?

"It was mostly a question of adding excitement. It was a long weekend, with more teams involved and more of an opportunity to make money and promote basketball. It was in tune, also, with the huge popularity of the NCAA Final Four. As a player, too, getting to the Final Four was easier than getting to the final. We had tried a lot of years to make the final and I can tell you it was really tough. Now, four teams were there and the atmosphere was great. And in terms of competition, I really do think you get the best team winning at the end of the weekend, too."

Great names are all over the rosters from those four teams. Nikos Galis, a young Vlade Divac, Doran Jamchy, from your team Dino Meneghin and Bob McAdoo, who had 39 in the semis against Aris: Was that something exceptional to see even for you guys who played with him?

"It's funny, but that was not real exception for Bob. He did that all the time. He was so good to begin with, and when it came down to big gmaes, he always stepped it up. Hitting 39 was kind of normal for someone like him. Bob was one of the most competitive guys I ever played with. When the money was on the line, he was going down shooting. One of the other great things in that Final Four was the defensive job Dino Meneghin did in the semifinal. We had three centers that year: McAdoo, Meneghin and Ricky Brown. One of them had to guard a small forward, and we put Dino on Slobodan Subotic, who was very dangerous. But Dino did a great job on him, and that was a key, because we were vulnerable there."

You scored 2 points in the semifinal, but 17 in 40 minutes against Maccabi in the final. What was the difference from one game to the next?

"Well, to be honest, I was always the kind of player who was more comfortable in the setting of a series. I liked getting used to who I was playing against. I wasn't very good in the first games of a series, for instance, but from the second one forward I had no problems. My whole thing was confidence, so from one game to the next I got more confidence."

What happened in the title game?

"I hate to say it, but probably the biggest memory I have of the final against Maccabi was the 5,000 or 6,000 Greeks who went to Belgium. Aris didn't make the final, but they came and all 6,000 of them turned their backs to the court and sang for two hours without watching the game. They weren't complaining about the officiating in the semifinals or anything, if I remember right. They just wanted to show they didn't care who won if it wasn't their team."

Your team defended its title under a different format, with a different head coach, even a different sponsor. Was it as hard to do as that sounds?

"It was hard, but winning a European title is always hard. I remember we had early struggles that year, especially trying to get the three centers working together on the floor. We sputtered, but in the end Franciso Casalini did a great job making it work, and we were able to win the title. But it was tough."

The team you coached last year, Benetton, is a win away from returning to the Final Four. How does that make you feel?

"It makes me feel great, no doubt about. I think they are probably the best team in Europe. Ettore Messina is doing a great job. It's a tribute to Maurizio Gherardini and the Benetton group that they understood where basketball was going. They knew how to manage money and set up an organization that has been able to adapt to the new look of European basketball. I was lucky to be put in a situation to be able to succeed with them. It's a good organization with super players who can go all the way this season."

Σαν παλιό σινεμά...

με 7 Πρωταθλητριών  νομίζω πως δικαιούμαι να κάτσω ....

πηγές: ΑLL STAR BASKET , gazzeta.gr , euroleague.net , fiba.com , Tρίποντο