Το ψυλλιάστηκα και πέρισυ με ό,τι συνέβη στη σειρά με την Μπαρτσελόνα αλλά φέτος νομίζω ότι επιβεβαιώθηκε εναντίον της Μακάμπι: Ο ΠΑΟ είναι η ομάδα εκείνη που έχει ίσως τη μεγαλύτερη δυνατότητα στη διαχείριση όχι μόνο των παιχνιδιών αλλά και ολόκληρης της χρονιάς. Ακολουθώντας το αντίθετο πρότυπο όπως έκανα με τον ΟΣΦΠ, εξηγούμαι αμέσως.
Ο Ζοτς φέτος αντιμετωπίζει μια περίεργη έως δύσκολη χρονιά. Το καλοκαίρι το πέρασε μέσα στην αβεβαιότητα για την παραμονή ή όχι των Γιαννακοπουλαίων. Στο μεσοδιάστημα δύο βασικότατα στελέχη του έφυγαν, ενώ αντικαταστάθηκαν από παίχτες ταλαντούχους μεν αλλά άγουρους σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Οι Μπατίστ-Διαμαντίδης-Τσαρτσαρής μεγάλωσαν ένα χρόνο, οι τραυματισμοί άφησαν εκτός τον Στράτο για σχεδόν 6 μήνες και τους 2 από τους 3 προαναφερθέντες για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ ακόμα και η παράδοση της επόμενης χρονιάς από την κατάκτηση της Ευρώπης δεν ήταν ευνοϊκή. Θέλοντας και μη λοιπόν το προπονητικό επιτελείο του ΠΑΟ αναγκάστηκε να κάνει ό,τι ένας καλός διαχειριστής πολυκατοικία: Να βρει τον τρόπο, οποιονδήποτε τρόπο, να δουλέψουν οι λάμπες και τα κουδούνια, να ποτίζεται ο κήπος, να λειτουργεί το γκαράζ με ό,τι είχε στα χέρια του που δούλευε. Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά ο κόουτς έπρεπε να διαχειριστεί την κατάσταση που είχε στα χέρια του, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις συνθήκες. Και αυτό προσπάθησε να κάνει. Χρησιμοποίησε τους χαμηλής δυναμικότητας αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος για να κρατάει την ομάδα του φρέσκια, να προβάρει σχέδια, να δοκιμάζει σχήματα, ενώ ταυτόχρονα προετοίμαζε την ομάδα του για τα συγκεκριμένα παιχνίδια τα οποία ήταν κομβικά και έπρεπε να τα κερδίσει.
Ο ΠΑΟ φέτος στην Ευρώπη δεν έχασε ούτε ένα από τα κρίσιμα παιχνίδια που έδωσε, είτε αυτό ήταν ο τελικός κυπέλου, είτε εναντίον της Φενέρ εκτός, της Αρμάνι εκτός, της Ούνιξ εκτός, το τέταρτο παιχνίδι με τη Μακάμπι. Δεν απέδωσε καθόλου καλό μπάσκετ, δεν έθελξε με την απόδοσή του, δεν έκλεψε τις εντυπώσεις αυτό είναι πανθομολογούμενο ακόμα και από τα ίδια τα στελέχη της ομάδος. Δεν έχασε όμως κανένα παιχνίδι από αυτά που δεν του επιτρεπόταν να χάσει. Θέλετε με την άμυνα, θέλετε με την προσωπικότητα των παιχτών του, θέλετε με το γνωστό pick & roll, θέλετε με την καθοδήγηση από Ζοτς-Ιτούδη, θέλετε λόγω φανέλας, οι πράσινοι ακροβατώντας πολύ πιο συχνά από ότι είχαν συνηθίσει κατάφεραν και έμειναν στον αφρό. Γνώμη μου είναι ότι ιδίως φέτος κάποια παιχνίδια-κλειδιά κυριολεκτικά "σημαδεύτηκαν" από όλους ως μη διαπραγματεύσιμα και η ομάδα έδειξε την -έστω χαμηλότερη από πέρισυ αλλά υπαρκτή- ποιότητά της και τον χαρακτήρα της κερδίζοντας τα. Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε καλό μπάσκετ εκτός από κάποια σκόρπια ημίχρονα, εντούτοις, είναι κυπελούχος, έχασε μόνος του την πρώτη θέση από την ήττα στην Καβάλα, βγήκε δεύτερος στον όμιλό του στους 32 και πρώτος στον όμιλο του στου 16, ενώ πλέον έχει κλείσει εισιτήρια για την Πόλη. Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη διαχείριση ενός ρόστερ και των προβλημάτων που προέκυψαν στην πορεία, ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι.
Εμφανέστερη απόδειξη της μαθηματικής λογικής με την οποία ο ΠΑΟ νομίζω ότι προσέγγισε τη φετινή χρονιά είναι η διαχείριση των δύο βασικών πυλώνων του, Διαμαντίδη-Μπατίστ. Και οι δύο φέτος κάνουν μια εμφανώς κατώτερη των προσδοκιών χρονιά, ο με Μάικ αντιμετωπίζοντας από τη αρχή της προετοιμασίας πρόβλημα τραυματισμού, ο δε Μήτσος μοιάζοντας πελαγωμένος και κουρασμένος νοητικά και ψυχικά καθώς πλέον ακόμα και τα πλάνα του Ηλυσιακού επικεντρώνονται στο πως να τον περιορίσουν. Το πρώτο μισό της χρονιάς δεν κύλησε καλά για κανέναν από τους δύο με μερικές φωτεινές εξαιρέσεις και για τους δύο και σίγουρα αυτό είχε επίδραση πάνω στη ομαδική λειτουργία της ομάδος και τις εμφανίσεις της. Παρόλο αυτά ο Ζοτς δεν πίεσε κανέναν από τους δύο, συνέχισε να τους εμπιστεύεται στα ματς της Ευρώπης, ενώ τους έκανε τη μεγαλύτερη δυνατή συντήρηση στα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. Σκοπός του ήταν να τους έχει ετοιμοπόλεμους και φρέσκους όταν θα ξεκινούσαν τα δύσκολα παιχνίδια και όπως αποδείχθηκε στη σειρά με τους Ισραηλινούς, το κατάφερε. Βέβαια, το ρίσκο ήταν πολύ μεγαλύτερο αυτή τη χρονιά καθώς η ομάδα του είχε ήδη αποδυναμωθεί και ο κίνδυνος να τεθεί εκτός στόχων πολύ μεγαλύτερος. Η ήττα από την Καβάλα που του στερεί την πρώτη θέση είναι ένα ακριβό τίμημα.
Η ανάγκη αυτή να προστατέψει τους δύο σωματοφύλακές του οδήγησε τον Ζοτς να ψάξει το ρόστερ του βαθύτερα προκειμένου να ανακαλύψει καινούριες σταθερές που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν ή και να αξιοποιήσει με διαφορετικό τρόπο τις υφιστάμενες. Τρανά παραδείγματα οι περιπτώσεις Καϊμακόγλου και Σάρας. Ο Κωστάκης μετά από μια υποτονική πρώτη χρονιά, φέτος κυριολεκτικά εκτοξεύτηκε. Έχει γίνει βασικός άξονας στα χέρια του Ζέλικο, σταθερή επιθετική απειλή, παίζει με πλάτη κοντύτερους αντιπάλους, ενώ του σουτ του έξω από την άρκτο των 6,75 έχει γίνει πολύ αξιόπιστο. Θυμάται κανείς όμως τις εμφανίσεις του με την εθνική αλλά και πώς ξεκίνησε τη χρονιά? Και ο ίδιος ο προπονητής του δημοσίως είχε πει ότι "βρισκόταν κάπου χαμένος", παρόλα αυτά τον εμπιστεύτηκε, τον πίστεψε, δούλεψε μαζί του και ιδού τα αποτελέσματα. Ιδιαίτερη διαχείριση χρειάστηκε και η περίπτωση Σάρας, ο οποίος φέτος ίσως κάνει την καλύτερη του χρονιά στην Ελλάδα. Ο κόουτς Ζ τον χρησιμοποιεί στα παιχνίδια με χειρουργική ακρίβεια και ως προς τον χρόνο που τον αφήνει στο παρκέ αλλά και ως προς τον ρόλο του γνωρίζοντας ακριβώς και τις ανάσες του αλλά και τον εκρηκτικό του χαρακτήρα και κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει την ομάδα του όταν αυτή κολλήσει και από ένα σημείο και μετά να την παρασύρει σε ένα ρυθμό που δε θέλει και να τον τραβάει αμέσως στο πάγκο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα ματς με τον ΟΣΦΠ που ο Λιθουανός σχεδόν τα γύρισε μόνος του ή ακόμα και οι εμφανίσεις του στα δύο τελευταία ματς με τη Μακάμπι.
Στα ματς με την "ομάδα του λαού" τέθηκε εν αμφιβόλω η διαχειριστική ικανότητα και η δυναμική της φύσης καθώς οι πράσινοι έμοιαζαν να βρίσκονται σχεδόν και με τους δύο ώμους στο καναβάτσο, κάτι που από ότι θυμάμαι δεν είχε ξαναγίνει. Έπρεπε να πάρουν τον αγώνα μέσα σε ένα φλεγόμενο γήπεδο γεμάτο παθιασμένους Ισραηλινούς φιλάθλους και απέναντι σε μια ομάδα που είχε το ψυχολογικό αβαντάζ, έπαιζε εντός έδρας και ήξερε ότι ήταν μόλις 40 λεπτά μακριά από την τελική τετράδα. Η άμυνα έσφιξε, οι βουτιές για τη μπάλα εμφανίστηκαν ακόμα και από το γερό-Μπατίστ, ο Μήτσος έπαιξε πιο επιθετικά, ο Περπέρογλου έβαλε μακρινά σουτ, ο Σάρας κλείδωσε το ματς, ο Καϊμακόγλου έβαλε το πιο κρίσιμο φάουλ-γκολ και ο Ζοτς άλλαξε σαράντα χρώματα κατά τη διάρκεια του ματς. Το κέρδισε όμως χωρίς, για άλλη μια φορά, να παίξει μπάσκετ επιπέδου. Το κέρδισε γιατί το διαχειρίστηκε σωστά ο προπονητής και οι παίχτες του και δεν αναφέρομαι μόνο στα αγωνιστικά πεπραγμένα. Νομίζω ότι και σε επίπεδο τακτικής -οι περίεργες άμυνες ζώνης του Μπλατ αχρηστεύτηκαν-, και διαχείρισης του ρόστερ -ο Σάρας και ο Πέρπε πήραν χρόνο συμμετοχής και επιθετικές πρωτοβουλίες- και ψυχολογικής προετοιμασίας -όλοι οι παίχτες παρουσιάστηκαν με απόλυτη συγκέντρωση στο προπονητικό πλάνο- η διαχείριση ενός αγώνα "do or die" έφτασε στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και είχε ως αποτέλεσμα το νικηφόρο αποτέλεσμα.
Εξάλλου, αυτό είναι το μεγάλο προσόν των πρασίνων όλα αυτά τα χρόνια. Η μελέτη, η ανάλυση, η κατανόηση και η εκμετάλλευση όλων των καταστάσεων που προκύπτουν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και μπορούν να αποβούν υπέρ της ομάδος τους είτε αυτό είναι το miss-match (αμφιβάλλει κανείς ότι έχει αναχθεί σε επιστήμη από τους πράσινους από την εποχή του Μποντίρογκα ακόμα?) είτε το μπόνους των βολών είτε οι σύνθετες άμυνες ζώνης είτε οι αλλαγές-χάντμπολ που έχει εφαρμόσει ο Ζοτς για αλλαγή παιχτών σε επίθεση και άμυνα αντιστοίχως. Είναι πολύ λίγες οι φορές που ένα παιχνίδι φτάνει στο τέλος του και οι πράσινοι δεν ήξεραν πώς να το διαχειριστούν μέχρι τέλους με συνέπεια να το χάσουν. Γνώμη μου είναι ότι η ανάγνωση του ματς από τους παίχτες είναι ένας από τους πρωταρχικούς στόχους του προπονητικού επιτελείου των πρασίνων, εμμένοντας στη λεπτομέρεια και στη συνεχή επανάληψη βασικών αρχών του παιχνιδιού τους, προκειμένου από κάθε φάση να υπάρξει κάποιο κέρδος. Πόσες φορές δεν έχετε δει τον Ζοτς να φωνάζει σε έναν παίχτη του δείχνοντάς του το κεφάλι του και πώς έπρεπε να σκεφτεί και να αντιδράσει πάνω στη φάση?? Σαν να του φωνάζει εκείνη τη στιγμή "Διάβασε τη φάση και αναλόγως πράξε" ή με άλλα λόγια "Διαχειρίσου την κατάσταση".
Το μεγάλο στοίχημα είναι πλέον ο μεγάλος ημιτελικός απέναντι στο μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης από την αρχή της χρονιάς. Αν μιλούσαμε για μια σειρά αγώνων νομίζω ότι οι πράσινοι δε θα είχαν τύχη και θα έχαναν εύκολα. Τώρα όμως όλα θα κριθούν σε ένα ματς 40 λεπτών, σε έναν ημιτελικό, ίσως σε μια φάση, μια κατοχή, μια άμυνα, ένα σουτ. Η πιο αδύναμη ομάδα, βάσει ποιότητας ρόστερ, έχει τη δυνατότητα για τον επόμενο μήνα να προετοιμαστεί τακτικά, σωματικά και ψυχολογικά προκειμένου να αντιμετωπίσει το φαβορί του αγώνα. Ο Ζέλικο και οι παίχτες του θα κληθούν ως αουτσάιντερ να διαχειριστούν τον τίτλο αυτό και να προσπαθήσουν για την υπέρβαση. Μάλιστα. Να ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ τον τίτλο του αουτσάιντερ. Ο Ζέλικο...Ενδιαφέρον δε νομίζετε?
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου