Final four: Σαραγόσα 1995

 Με το final four να κοντοζυγώνει , το Τρίποντο δεν  ήταν δυνατόν να μην φορέσει τα γιορτινά του.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα και από ένα final four για να ξαναθυμηθούν - αν και δεν τα ξέχασαν ποτέ- οι μεγάλοι. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Βασίλη Σκουντή για το αφιέρωμα που έγραψε πριν λίγα χρόνια για το All Star Basket (και δημοσίευσε πέρισυ στο gazzeta.gr). Eμείς απ' την μεριά μας το αναδημοσιεύουμε γιατί είναι κρίμα να βρίσκεται διάσπαρτα στο δυαδίκτυο μια τόσο αξιέπαινη προσπάθεια.
Επίσης  αναδημοσιεύουμε και μία συνέντευξη από κάθε πρωταθλητή Ευρώπης, όπως την έδωσε στο euroleague.net
Για να προσθέσουμε και την δικιά μας πινελιά στο αφιέρωμα ,  παραθέτουμε ολόκληρο το βίντεο του κάθε τελικού (είτε απ' το αρχείο μας , είτε απ' το δυαδίκτυο) ενώ  ακολουθεί μία ανάλυση του τελικού , ορισμένα περίεργα στατιστικά του φάιναλ φορ, η στήλη "Αυτό το ξέρατε"  και για κερασάκι θα σας βάλουμε φωτογραφίες από περιοδικά της εποχής  (Τρίποντο, Active, κ.α.).
 

Ο τελικός...

Η Ρεάλ μπήκε αφιονισμένη στο παρκέ. Πήρε από νωρίς την πρωτοκαθεδρία  με 12-4 (ένα μόλις άστοχο σουτ για τη βασίλισσα). Ο Σαμπόνις όμως φορτώθηκε  με 2 φάουλ (μόλις στο 7'). Η frontline των ερυθρολεύκων δεν τον σημάδεψε  μήπως και του πάρει το τρίτο για να αναγκάσει τον Ζοτς να κάνει μεγαλύτερο rotation απ' όσο υπολόγιζε. Ο Τζόνσον, εκνευρισμένος που δεν του έμπαιναν τα ελεύθερα σουτ, θόλωσε και ένα αχρείαστο αντιαθλητικό εκτόξευσε τη διαφορά στους 10 (18-8). Οι Μαδριλένοι έπαιζαν πολύ high-low με Σαμπόνις και Αρλάουκας. Χρησιμοποιούσαν επίσης αρκετά τα backscreens για να παίρνουν τη μπάλα οι δυο σταρ όσο πιο κοντά στη ρακέτα γίνεται.
Ο Λιθουανός παραδίδει μαθήματα υψηλού μπασκετικού I.Q. Παίζει τη θέση όπως κανένας άλλος στο πλανήτη και οι Τάρλατς - Φασούλας μοιάζουν παιδαρέλια μπροστά  του. Όταν δεν ερχόταν βοήθεια ,έβαζε καλάθι. Όταν ερχόταν , έδινε έτοιμες καλάθια.
Τι να κάνεις σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις;
Ο Σαμπόνις κάνει επιτέλους το τρίτο φάουλ στο 17' και όλοι περιμένουν ο Ολυμπιακός να αντιδράσει. Οι ερυθρόλευκοι εντείνουν την πίεσή τους μήπως και κλείσουν το ημίχρονο με μικρότερη διαφορά. Το παρακάνουν όμως (η αλήθεια είναι πως οι διαιτητές παραήταν αυστηροί) και τα πολλά φάουλ μακριά απ' τη μπάλα στέλνουν τους Μαδριλένους στις βολές. Αποδεικνύονται απόλυτα εύστοχοι  και η διαφορά δεν λέει να πέσει κάτω απ' τους 10.

Στην επανάληψη ο Ολυμπιακός εμφανίζεται παραδομένος στη τύχη του. Η παρακάτω φάση επεξηγεί με ξεκάθαρο τρόπο την αλήθεια:
Ένα λεπτό μετά την έναρξη του 2ου ημιχρόνου , ο Τζόνσον χάνει τη μπάλα και δύο της Ρεάλ φεύγουν στον αιφνιδιασμό. Ο Μπακατσιάς ακολουθεί τον Αντούνεθ , του παίρνει τα βήματα και τον κόβει. Παίρνει το ριμπάουντ ο Μαρτίν και καλάθι.
Οι υπόλοιποι ερυθρόλευκοι δεν έκαναν τον κόπο να περάσουν ούτε καν το κέντρο... (στο ριπλέι φαίνεται ξεκάθαρα).

Ο Ομπράντοβιτς δεν ξεκινάει τον Σαμπόνις (για να τον προφυλάξει). Η σφαίρα που λέγεται Αντούνεθ με τις διεισδύσεις του πηγαίνει συνέχεια στη γραμμή του φάουλ και το ασφαλές προβάδισμα της Ρεάλ συντηρείται (48-36). Ο Ιωαννίδης αποσύρει τον αρνητικό Έντι και ο Νάκιτς δίνει την ενέργεια που τόσο λείπει απ' τον Ολυμπιακό. Κάτι φαίνεται να συμβαίνει από ελληνικής πλευράς.

Ο Ιωαννίδης ανακατεύει ακόμη περισσότερο τη τράπουλα και βάζει τον Έντι στο "2" κρατώντας τον Νάκιτς σαν small forward. Ένα τρίποντο του πρώην Σουπερσόνικς ρίχνει τη διαφορά στους 7. Χρόνος υπάρχει αρκετός και το momentum φαίνεται να αλλάζει χέρια. Ο Ολυμπιακός βγάζει μια καταπληκτική άμυνα στην αμέσως επόμενη φάση και ο Μπακατσιάς βγαίνει στον αιφνιδισμό. Όμως δεν τον ολοκληρώνει όπως θα πρέπει(μία ακόμη κακή απόφαση στις πολλές που πήρε σε όσο διάστημα αγωνίστηκε) και αντί η διαφορά να πάει στους 5 , δέχονται το εύκολο λέι απ του Αρλάουκας (-9 η διαφορά).Εκεί τελείωσε και το παιχνίδι.

Δεν το ξεπέρασαν και οι σπασμωδικές κινήσεις δεν ήταν δυνατόν να ανησυχήσουν την ισπανική ομάδα. Ακόμη και όταν ο Σαμπόνις έκανε το 4ο φάουλ του στο 31' , τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να τους προβληματίσει. Με οργανωμένες, αργές και ψύχραιμες επιθέσεις (το στυλ της Ρεάλ έμοιαζε με της Λιμόζ αλλά φυσικά είχε απείρως μεγαλύτερη ποιότητα) δεν άφησε το παιχνίδι να ξεφύγει απ' τον έλεγχό της.

Υ.Γ. έγινε πολύς λόγος για το μαρκάρισμα του Σάντος (αλλά και του Κολ) στον Έντι Τζόνσον. Οι οδηγίες του Ομπράντοβιτς ήταν να  υπάρχει πάντοτε ένα χέρι σηκωμένο πάνω όταν ο Αμερικανός εκτελούσε. Επειδή του στυλ του Έντι ήταν να τρέχει συνέχεια ανάμεσα στα screens , το πως θα τα "έσπαγε" ο Σάντος ήταν το μυστικό  του μαρκαρίσματος. Προφανώς στα αποδυτήρια ο Ομπράντοβιτς τον είχε πορωσει και μπήκε στο παρκέ αφιονισμένος. Τα πήγε εξαιρετικά , δεν "κώλωσε" στα screen και στις συγκρούσεις με τους screeners (με την ανοχή των διαιτητών βέβαια) και ο Έντι -αν και πολύπειρος - εκνευρίστηκε απ' το δυναμικό του παιχνίδι. Τις φορές που ο Σάντος έμενε πίσω απ' τα screen , ο αμυντικός του screener άλλαζε το μαρκάρισμα και παρέμενε στον Αμερικανό μέχρι να επιστρέψει ο Σάντος.

Η εξολόθρευση όμως του Έντι δεν ήταν μόνο θέμα άμυνας αλλά και θέμα ημέρας.

Ο Αμερικανός ήταν σπουδαίος μπασκετμπολίστας .Έβρισκε τον τρόπο να ξεφεύγει απ' τις παγίδες και να σουτάρει υπό καλές προϋποθέσεις. Βρέθηκε σε πολύ κακή ημέρα και ορισμένα σουτ που άλλες φορέςήταν πέναλντι για τον ίδιο δεν βρήκαν στόχο.

Υ.Γ 2) Ο Ιωαννίδης αυτή τη φορά δεν έμεινε απαθής στα προβλήματα που του έθετε ο Ομπράντοβιτς στο παιχνίδι (όπως στο Τελ Αβίβ). Έψαξε πιο βαθιά στο πάγκο , δοκίμασε αρκετά σχήματα αλλά τίποτα δεν του έβγαινε. Η αλήθεια είναι πάντως πως το δούλεψε το παιχνίδι αλλά η τραγική ημέρα των παικτών του δεν του άφηνε και πολλά περιθώρια.

Υ.Γ 3) Στην Κωνσταντινούπολη έβγαλε τον Ντραγκουτίνοβιτς. Στη Σαραγόσα τον Ισμαέλ Σάντος. Το παρατσούκλι "Γκαστόνε" άρχισε να λέγεται όλο και πιο σπάνια στα μπασκετικά στέκια...

• Oι Sabonis και Αρλάουκας ήταν το καλύτερο δίδυμο ξένων εκείνη τη χρονιά. Το απέδειξαν και στο τελικό. Ο μεν Σαμπόνις δεν είχε κανένα πρόβλημα απέναντι σε Φασούλα και Τάρλατς (σε 25 λεπτά πρόλαβε να πετύχει 23π και να μαζέψει 7 σκουπίδια). Ο δε Αρλάουκας χωρίς να εντυπωσιάσει πέτυχε 16π (8/21σ , 3ασ).
• Όπως και πέρσι έτσι και φέτος γκρέμισαν τα στεφάνια οι ερυθρόλευκοι στο τελικό (65% βολές, 37% διπ, 31% τρ).
• Συνολικά στους δύο συνεχόμενους τελικούς ο ΟΣΦΠ είχε: 27/46 βολές (59%) , 35/103 δίποντα (34%) , 7/21 τριπ (33%). 
• Ατομικά: ο Φασούλας  είχε 0/4 διπ. Ο Τάρλατς ήταν με τη σειρά του αρνητικός (3/10δ) , ενώ ο Σιγάλας απογοήτευσε με τις μόλις 4 εύστοχες βολές σε 10 προσπάθειες. Χειρότερος όλων όμως ήταν ο fast Eddie: από τα 4/8 τριπ του ημιτελικού (αλλά και 10/27 εντός παιδειάς) στο τραγικό 3/14 fg (με 5 λάθη). Limit down.
• Μέχρι και 2 λεπτά πριν τη λήξη κανένας ερυθρόλευκος δεν είχε πάνω από 10 πόντους. (Oι Βολκόφ και Νάκιτς πέτυχαν από  15 πόντους έκαστος αλλά όταν όλα είχαν κριθεί).

(το βίντεο προέρχεται απ' το κανάλι του MrAllishere)

το Final four με αριθμούς...

• Δεν έχει να κάνει με αριθμούς αλλά είναι κάτι που οι περισσότεροι δεν θυμούνται: Kαι τη Μπανταλονα και τη Ρεαλ (δηλ τις πιο πρόσφατες πρωταθλήτριες Ευρώπης) , ο Παο τις είχε κερδίσει και στη Γλυφάδα και εκτός.
• Ο Ομπράντοβιτς δεν εμπιστευόταν καθόλου τον έμπερο Μπιριούκοφ (άποντος στο τουρνουά και ολιγόλεπτη συμμετοχή στον ημιτελικό). Το μπάκορτ του είχε κλείσει με τους Αντούνεθ - Λάσα - Σάντος- Κολ. 
• Ήταν της μόδας τότε να ασχολούμαστε με τις βολές του Ζάρκο. Στη Σαραγόσα ήταν καλύτερος απ' το Τελ Αβίβ , αλλά μην φανταστείτε και καμιά τρομερή πρόοδος (9/16)
• Ο Φασούλας συνέχιζε τις κακές εμφανίσεις του σε ευρωπαικούς τελικούς (Γενεύη '91 , Τελ Αβίβ '94). Αν εξαιρέσουμε τον τελικό της Ναντ (όπου ήταν πάρα πολύ καλός αλλά τι να το κάνεις με τη λάθος πάσα στα χέρια του Μπράουν) , έχουμε και λέμε: 3/19 διπ!!! Σπουδαίος επιθετικός δεν ήταν ποτέ του ο Πάνυ αλλά και το οικτρό 15,7%  δεν χωνεύεται τόσο εύκολα...(σημ. στη Ρώμη είχε 2/5διπ). 

Πρώτος σκόρερ:          A.Σαμπόνις 22π 

Πρώτος ριμπάουντερ: Σ.Βράνκοβιτς 15,5ρ
Πρώτος σε ασσίστ:     Π.Λάσα 3,5ασ

OI HMITEΛΙΚΟΙ

ΡΕΑΛ-ΛΙΜΟΖ  62-49
ΡΕΑΛ: Σαμπόνις 21, Αρλάουκας 12, Αντούνεθ 8, Σάντος 7, Λάσα 5, Α.Μαρτίν 4, Καργκόλ 3, Γκαρθία-Κολ 2, Μπιριούκοφ, Φερέρ
ΛΙΜΟΖ: Κέμπτον 12, Σι 10, Γιανγκ 9, Φορτέ 5, Μ' Μπαιά 5, Μπιλμπά 4, Βερόβ 2, Ντακουρί 2, Αντάμα

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ  58-52
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Τζόνσον 27, Σιγάλας 10, Φασούλας 6, Τόμιτς 5, Τάρλατς 5, Βολκόβ 4, Μπακατσιάς 1, Σταμάτης, Νάκιτς, Καμπούρης
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ: Πάσπαλι 17, Οικονόμου 12, Βράνκοβιτς 12, Αλβέρτης 3, Πετσάρσκι 3, Γιαννάκης 3, Παταβούκας 2, Γεωργικόπουλος, Παπαγιάννης

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 3^Η ΘΕΣΗ

ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ-ΛΙΜΟΖ  91-77
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ: Αλβέρτης 29, Βράνκοβιτς 19, Παταβούκας 17, Πάσπαλι 15, Πετσάρσκι 6, Μυριούνης 5, Γεωργικόπουλος
ΛΙΜΟΖ: Γιανγκ 24, Κέμπτον 14, Ντακουρί 10, Φορτέ 8, Μ' Μπαιά 6, Ανταμς 6, Μπιλμπά 5, Σι 4, Βερόβ

O TEΛΙΚΟΣ

ΡΕΑΛ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ  73-61
ΡΕΑΛ: Αντούνεθ 12 (2/3δ., 0/1τρ., 8/11β., 4ρ., 4ασ.), Σάντος 7, Γκαρθία-Κολ 2, Αρλάουκας 16 (8/21δ., 4ρ., 3ασ., 2κλ.), Σαμπόνις 23 (6/9δ., 2/2τρ., 5/6β., 7ρ., 2κλ.), Λάσα 1, Καργκόλ 6, Αντ. Μαρτίν 6 (6ρ.). Κόουτς: Ομπράντοβιτς
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Τόμιτς 3, Τζόνσον 9 (2/9δ., 1/5τρ., 2/2β., 5ρ., 5λ., 2ασ), Σιγάλας 10 (3/7δ., 0/1τρ., 4/10β., 9ρ.), Φασούλας (6ρ.), Μπακατσιάς 2, Νάκιτς 15 (3/6δ., 1/2τρ., 6/7β.), Τάρλας 7 (5ρ.). Κόουτς: Ιωαννίδης
Διαιτητές: Ζιχ (Πολωνία)- Γιούνγκεμπραντ (Φινλανδία)

 απαραίτητη σημείωση: Tα στατιστικά ελήφθησαν απ' το Τρίποντο.


8ο ΦΑΙΝΑΛ ΦΟΡ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΠΟΤΕ: Τρίτη 11 και Πέμπτη 13 Απριλίου 1995. ΠΟΥ: Pabellón Príncipe Felipe, Σαραγόσα ΑΥΤΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ: Ρεάλ Μαδρίτης... ...ΚΙ ΕΜΕΙΣ: Φιναλίστ  ο Ολυμπιακός, τρίτος ο Παναθηναϊκός.  ΜVP: Αρβιντας Σαμπόνις

Πέντε χρόνια μετά το repeat της Γιουγκοπλάστικα, η Σαραγόσα φιλοξένησε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός: την επιστροφή της βασίλιασσας στο θρόνο της. Έκπτωτοι  από το 1980 (όταν είχαν νικήσει τη Μακάμπι στο Βερολίνο), οι Μαδριλένοι ανέκτησαν την εξουσία τους μετά βαίων και κλάδων ή μάλλον μετά Ομπράντοβιτς και Σαμπόνις!
Χρειάστηκε λοιπόν να περάσουν επτά χρόνια για να κατακτήσει τον τίτλο μια ομάδα, που ούτως ή άλλως εθεωρείτο ως το φαβορί εκείνη τη σεζόν. Την καθιστούσε επικρατέστερη για να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης η εξ ορισμού καταλυτική παρουσία του Σάμπας ο οποίος μάλιστα είχε ως ... ιπποκόμο τον (μετέπειτα παίκτη της ΑΕΚ και του Αρη) Αρλούκας ή Αρλάουκας και πάντως επ' ουδενί Αρλάουσκας, όπως τον αποκαλούσαμε τότε και όπως τον έκαναν (ειρωνικό)  σύνθημα τους οι οπαδοί του Παναθηναϊκού!
Το πικάρισμα ένθεν και ένθεν πήγαινε σύννεφο εκείνη την εποχή, αλλά δυστυχώς το ίδιο συνέβαινε και με τα επεισόδια ανάμεσα στις δυο εχθρικές φυλές του ελληνικού αθλητισμού που μετά το Τελ Αβίβ, πλακώθηκαν όχι μόνο στη Σαραγόσα, στη Βαρκελώνη και στη Μαδρίτη (σημεία εισόδου τους στην Ισπανία), αλλά ακόμη και όντας... transit στη Ρώμη! Ως εκ τούτου η περιβόητη δήλωση του Σωκράτη Κόκαλη, («αυτούς τους φιλάθλους έχουμε και δεν τους αλλάζουμε» αποδείχτηκε εξ ορισμού άστοχη και εκτός timing...
Στον δεύτερο κατά σειρά εμφύλιο ημιτελικό, ο Παναθηναϊκός “ήταν στα πράγματα” έως το 25ο λεπτό, αλλά έχασε λόγω τραυματισμού τον Γιαννάκη και τον Οικονόμου, δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει τον Εντι Τζόνσον και δέχτηκε ένα καθοριστικό τρίποντο από τον Τόμιτς. Νωρίτερα η Ρεάλ είχε στραγγαλίσει με την άμυνα της τη Λιμόζ (62-49) σε μια εφαρμογή του εβραϊκού νόμου: οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος, από τον αντίστοιχο ημιτελικό του Φάιναλ Φορ της Αθήνας, όπου οι Γάλλοι είχαν επικρατήσει σχεδόν με το ίδιο σκορ (62-52)!
Στον αγώνα της παρηγοριάς ο Παναθηναϊκός παρά τις απουσίες του νίκησε εύκολα τη Λιμόζ και (όπως  στο Τελ Αβίβ) κατέλαβε την τρίτη θέση, ενώ αυτοσαρκαζόμενος, αλλά μετά λόγου γνώσεως ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου έκανε μια εκπληκτική προφητική δήλωση: “Εγώ έκανα ό,τι έκανα, ε, θα 'ρθει του χρόνου ο Μπόζα και θα πάρει το τρόπαιο”. Βουλωμένο γράμμα (αποδείχθηκε ότι) διάβαζε ο Ευθύμης κι έπεσε διάνα!
Ο  μεγάλος τελικός εξελίχθηκε σε παράσταση για ένα ρόλο με τον Σαμπόνις και Αρλάουκας να κάνουν πάρτι μέσα στη ρακέτα και ν α καταπίνουν τον Φασούλα, που έμεινε επί 24 λεπτά άποντος (!), τον Αντούνεθ να αποδεικνύεται μαέστρος στην οργάνωση, αλλά και στην εκτέλεση και τους υπόλοιπους γκαρντ της Ρεάλ να περνάνε χειροπέδες στον Τζόνσον. Σαν να μη  έφταναν όλα αυτά ο Ολυμπιακός είχε να αντιμετωπίσει και τον τραυματισμό του Βολκόφ στη μέση, οπότε εκεί που τα χε χύμα, του 'ρθαν και τσουβαλάτα, με αποτέλεσμα να μείνει με ρόλο κομπάρσου από το πρώτο ημίχρονο σε έναν τελικό που (θαρρείς πως) δεν θα άλλαζε εικόνα, ακόμη κι αν διαρκούσε όλη τη νύχτα!
Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ

1. Ρεάλ Μαδρίτης
2. Ολυμπιακός
3. Παναθηναϊκός
4. Λιμόζ

Η ΣΑΡΑΓΟΣΑ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

• ΚΩΔΙΚΟΣ: «Δεν θα πάρεις κύπελλο ποτέ, ρε ξανθέ, ρε ξανθέ» που το τραγουδούσαν καθ’ όλη τη διάρκεια του τελικού οι οπαδοί του Παναθηναϊκού για να πικάρουν τον Ιωαννίδη. Το σύνθημα αυτό ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εποχή, καθώς το άκουγε επίσης (από τους οργισμένους ένεκα της μετακόμισης του στον Παναθηναϊκό) Ζάρκο Πάσπαλι, ενώ του δυόμιση μήνες αργότερα το τραγουδούσαν μέσα στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ όλοι οι παίκτες της εθνικής Γιουγκοσλαβίας, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ, μετά την έξοδο τους από το εμπάργκο.
• Ο ΩΡΑΙΟΣ: Ο Αρβιντας Σαμπόνις σήκωσε την κούπα εννέα χρόνια μετά την πρώτη (αποτυχημένη) απόπειρα του με τη Ζαλγκίρις στη Βουδαπέστη. Την πήρε κι έφυγε σφαίρα για το Πόρτλαντ, όπου οι Μπλέιζερς είχαν βαρεθεί να τον περιμένουν από το 1988!
• Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ: Ο Εντι Τζόνσον. Εκτέλεσε τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό και 48 ώρες αργότερα πιάστηκε αιχμάλωτος από την άμυνα της Ρεάλ και τελείωσε το ματς με 3/14 σουτ!
• Ο ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΗΡΩΑΣ: Ο Μίλαν Τόμιτς το τρίποντο του οποίου (μέσα στο κρεσέντο του Fast Eddy) πυροδότησε την τελική αντεπίθεση και σφράγισε την επικράτηση του Ολυμπιακού στον ημιτελικό, κόντρα στον Παναθηναϊκό.
• ΠΗΓΕ ΤΣΑΜΠΑ: Η ιπποτική παραδοχή του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου ότι «είναι καλύτερα που προκρίθηκε ο Ολυμπιακός, διότι εμείς χωρίς τον Γιαννάκη (σσ: τραυματίστηκε στον ημιτελικό) δεν μπορούμε να κοντράρουμε στα ίσια τη Ρεάλ».
• ΤΟ ΑΠΡΟΟΠΤΟ: Το… «ντου» των παικτών του Ολυμπιακού και του Ιωαννίδη στα αποδυτήρια των «πράσινων» μετά τον εμφύλιο ημιτελικό για να μάθουν από πρώτο χέρι τι έπαθε ο Οικονόμου (λιποθυμικές τάσεις) και να δώσουν τα χέρια. Αυτή ήταν η απάντηση στην αντίστοιχη εισβολή καλής θέλησης των παικτών του Παναθηναϊκού έναν χρόνο νωρίτερα στα αποδυτήρια του “Γιαντ Ελιάου”, όταν στη θέση του Οικονόμου βρισκόταν ο Παπαδάκης
• Η ΓΚΑΦΑ: Τα...φούμαρα που διαδόθηκαν την παραμονή του ημιτελικού περί τραυματισμού και απόσυρσης του Πολωνού διαιτητή Βίεσλαβ Ζιχ.
• ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ: Είναι αλήθεια ότι ο Ιωαννίδης και ο Κόκκαλης είχαν κόψει ακόμη και την καλημέρα, κάμποσες μέρες πριν από το Φάιναλ Φορ εξαιτίας της υπόθεσης με τα νερά στη σειρά των πλέι οφς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας;  Αυτό είναι όντως γεγονός, απλώς εμφανίστηκαν μαζί στη συνέντευξη Τύπου πριν από την αναχώρηση της αποστολής και επίσης κάθισαν παρέα  στη... γαλαρία του αεροπλάνου, στο ταξίδι προς τη Σαραγόσα. Σύμφωνα με τις ακριτομυθίες της εποχής ο “Ξανθός” υπό το κράτος της πίεσης που δεχόταν έβαλε τα κλάματα μπροστά στους παίκτες του μετά την προπόνηση της Δευτέρας, ενώ 24 ώρες αργότερα ο Κόκκαλης ενθουσιασμένος από τη νίκη επί του Παναθηναϊκού τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του είπε  «εσύ είσαι Γιάννη, για σένα» . Το γυαλί όμως ήταν ήδη σπασμένο ο ψυχισμός του Ιωαννίδη είχε χαλάσει  σπάσει, ο ψυχισμός του Ιωαννίδη και έναν χρόνο αργότερα η σχέση τους δοκιμάστηκε ξανά και πήραν (το πρώτο) διαζύγιο...
• Η ΑΤΑΚΑ:  «Ευχαριστώ Σωκράτη μου, αλλά δεν υπάρχει κλίβανος στο μέγεθός μου για να απολυμανθώ». Η μυθική απάντηση του αείμνηστου πλέον Μπλούη Διακάκη στην πρόσκληση του  Σωκράτη Κόκκαλη να επισκεφθεί το «περίπτερο» του Ολυμπιακού στο ξενοδοχείο «Boston». Οι δυο τους ήταν φίλοι από παλιά και είχαν μεγάλη οικειότητα μεταξύ τους, ωστόσο η ετοιμότητα που έδειξε ο (συχωρεμένος πια) αριστοκράτης του Κολωνακίου υπήρξε μνημειώδης .
• ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ: Ήδη δυο φορές πρωταθλητής Ευρώπης ο Ομπράντοβιτς  σχεδίασε μια ολόκληρη αμυντική σκυταλοδρομία (με Σάντος, Γκαρθία-Κολ και Λάσα) για να εξολοθρεύσει στον ημιτελικό τον Μάικλ Γιανγκ και στον τελικό τον Εντι Τζόνσον. Το σχέδιο του όχι απλώς καρποφόρησε, αλλά εξολόθρευσε τους δυο σούπερ σταρ των αντιπάλων του, που κόντρα στη Ρεάλ έκαναν σούμα μόλις 18 πόντους με 5/25 σουτ!
• ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΣΑΡΑΓΟΣΑ: Στο τέλος της σεζόν 1995-96 ο Αρβιντας Σαμπόνις εγκατέλειψε την Ευρώπη και διέβη τον Ατλαντικό για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο που έβλεπε από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Ο “Σάμπας” έμεινε στο ΝΒΑ έως και τη σεζόν 2002-03, οπότε παλιννόστησε στην αγαπημένη του Ζαλγκίρις στην οποία έκλεισε την καριέρα του το 2004, με τα παράσημα του MVP της κανονικής περιόδου και του ΤΟΡ-16 της Ευρωλίγκας. Εκείνη τη σεζόν εμφανίστηκε και στο γήπεδο του Σπόρτιγκ ως αντίπαλος του Παναθηναϊκού, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε πρόεδρος της Ζαλγκίρις και παραμένει ακόμη ενεργό διοικητικό στέλεχος. Δέκα έξι χρόνια αργότερα ο Σαμπόνις περνάει τον μισό χρόνο του στη Μάλαγα, ασχολείται με τη διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ του 2011, είναι παντρεμένος με την πρώην “Μις Βίλνιους” έχει τέσσερα παιδιά και καμαρώνει  τον Ταουτίντας που βαδίζει στα χνάρια του, παίζοντας μπάσκετ.

• ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ... Το σοκ και το δέος που πάθαμε όλοι οι Ελληνες αντικρίζοντας στο περίπτερο που είχε στήσει η Ρεάλ (όπως και οι υπόλοιπες ομάδες) στο ξενοδοχείο “Βoston”. Ο λόγος; Οι Μαδριλένοι είχαν κουβαλήσει από τη σάλα του “Σαντιάγκο Μπερναμπέου” τα επτά Κύπελλα Πρωταθλητριών που είχαν κατακτήσει και φεύγοντας κουβάλησαν πίσω το όγδοο, που έμελλε να αποβεί στοιχειωμένο...
• ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ: Οταν το παρελθόν συναντά το μέλλον: το εννοώ αυτό, διότι με τον Μάλκοβιτς είχα ούτως ή άλλως ανοίξει παρτίδες από το 1988 και όταν ξανασυναντηθήκαμε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου “Palafox” (την παραμονή των ημιτελικών) χαιρετηθήκαμε και από τα πολλά “ca va?” (εντάξει στα γαλλικά) του κολλήσαμε αυτό το παρατσούκλι: ο ca va! Τρία βράδια αργότερα ο Μπόζα (που ανήκε στο άλλο σερβικό λομπι από αυτό το οποίο αποτελούσαν ο Ιβκοβιτς και ο Ομπράντοβιτς)  προσπαθούσε να παρηγορήσει τον  Ιωαννίδη για την ήττα του από τη Ρεάλ. “Δεν πειράζει Γιάννη, μην απογοητεύεσαι. Θα το πάρεις το Κύπελλο του χρόνου στο Παρίσι” του είπε και αποχαιρετίστηκαν, χωρίς να ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Μετά από έναν χρόνο ο μεν “Ξανθός” έμενε εκτός νυμφώνος (μετά από τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τη Ρεάλ), ο δε Μάλκοβιτς οδηγούσε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ!

 (Σκουντής / ALL STAR Basket , gazzeta.gr)

Αυτό το ξέρατε;



INTERVIEW: ARVYDAS SABONIS, REAL MADRID

It was April 3, 1986. In the Sport Hall of Budapest, Hungary two legendary European teams confronted each other in the old European Champions Cup final: Cibona Zagreb, the defending champion and challenger Zalgiris Kaunas, representing two countries that no longer exist: Yugoslavia and the USSR. Cibona had the late Drazen Petrovic and Zalgiris had Arvydas Sabonis. Both were 22, but they were already on their way to being legends. Though they never played together, they shared some clubs, Petrovic going to Real Madrid and the NBA's Portland Trail Blazers, and the man Europe knew as Sabas following the same route. That spring day in 1986 belonged to Petrovic and Cibona, despite 27 points by Sabonis, who would also lose a second final, with Real Madrid in 1993, to Limoges. But in 1995, arguably the greatest center of his generation reached the mountaintop. Madrid was champ again, and Sabonis was king at last.

The third time was the charm, Arvydas?

"Thank God it was...really. I didn't know how I would have taken another loss in a final. Until then I had won lots of titles with Zalgiris, the USSR national team, the Lithuanian national team later, and with Real Madrid. But I was still missing the most important of them all at the club level. And we won it."

How did you do it?

"We had a good team. Zeljko Obradovic, our coach, knew how to use our individual qualities and make a compact team out of us. Our main aim was the Euroleague, and virtually all our efforts were concentrated in reaching that aim. I admit that I hardly remember some things from that season, not even how we got to Zaragoza. But I do remember the Final Four."

First Limoges, then Olympiakos in the final...

"We beat Limoges easy, I think they didn't even score 50 points. It was our revenge for the loss in the semifinals two years earlier. In the final, against the Greeks, we had no problems, either. I remember I was not in the best condition to play - my shoulders hurt - but I managed to do my thing."

You call 21 points and 9 boards in semis, then 23 points and 7 rebounds in the final, "doing your thing"?

"I played well, but we had a good team. Joe Arlauckas was a great offensive player. Antonio Martin helped me a lot under the boards. Antunez was a good guard. Garcia Coll and Santos were incredible defenders. Chechu Biriukov was a great shooter, and most of all, a great friend."

Are you still in contact with some teammates from those years?

"Yes, mostly during the summer, which I normally spend in Spain. I occasionally speak with Biriukov and Garcia Coll...those are good memories. It was a title that gave me immense joy, and we celebrated it big. I'm almost the only one who is still playing."

The NBA is constantly attracting the best players from Europe. Do you think that trend will continue?

"I don't see why it should stop. It is the law of the market, like the law of life. It's like my Lithuania: It's a small country which cannot maintain its talents, but there are always new ones arising. And the same happens in the rest of Europe: there will always be young talents."

σαν παλιό σινεμά...  
 

τα έχω βγάλει πέρα απέναντι στον Ντούμαρς , εδώ θα κωλώσω;

ήρθε η ώρα να πάρω το όπλο μου...

καλός αλλά λίγα εκατοστά κοντύτερος!

εσάς κάτι σας χρωστάω απ' το '93...

σε ποιόν να ρίξω το φταίξιμο τώρα!

τι την έκανε τη μπάλα ο Θεός;

δυστυχώς για σένα , έχω μεγάλο κίνητρο!

πηγές: Αll Star Basket, gazzeta.gr, euroleague.net, Τρίποντο