Final four: Τελ Αβίβ 1994

Η αυτοκτονία ενός Θρύλου

 Με το final four να κοντοζυγώνει , το Τρίποντο δεν θα ήταν δυνατόν να μην φορέσει τα γιορτινά του.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα και από ένα final four για να ξαναθυμηθούν - αν και δεν τα ξέχασαν ποτέ- οι μεγάλοι. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Βασίλη Σκουντή για το αφιέρωμα που έγραψε πριν λίγα χρόνια για το All Star Basket (και δημοσίευσε πέρισυ στο gazzeta.gr). Eμείς απ' την μεριά μας το αναδημοσιεύουμε γιατί είναι κρίμα να βρίσκεται διάσπαρτα στο δυαδίκτυο μια τόσο αξιέπαινη προσπάθεια.
Επίσης θα αναδημοσιεύουμε και μία συνέντευξη από κάθε πρωταθλητή Ευρώπης, όπως την έδωσε στο euroleague.net
Για να προσθέσουμε και την δικιά μας πινελιά στο αφιέρωμα , θα παραθέτουμε ολόκληρο το βίντεο του κάθε τελικού (είτε απ' το αρχείο μας , είτε απ' το δυαδίκτυο) ενώ θα επακολουθεί μία ανάλυση του τελικού , ορισμένα περίεργα στατιστικά του φάιναλ φορ, η στήλη "Αυτό το ξέρατε"  και για κερασάκι θα σας βάλουμε φωτογραφίες από περιοδικά της εποχής  (Τρίποντο, Active, κ.α.).


Ο τελικός...

Ο Ομπράντοβιτς γνωρίζοντας την ανωτερότητα του Ολυμπιακού στη frontline , τράβηξε τους ψηλούς του να παίζουν στο high post. Η ικανότητα του Φεράν μακριά απ' το καλάθι περιόριζε το ρίσκο. Ο Ολυμπιακός ήταν συνέχεια νευρικός με αποτέλεσμα να μην κάνει ένα ξέσπασμα παίρνοντας μια διαφορά στο σκορ. Η Μπανταλόνα έμενε συνέχεια κοντά και αυτό άγχωνε ακόμη περισσότερο τον Ολυμπιακό. Το ημίχρονο τελείωσε με τις δύο ομάδες να είναι ισόπαλες 33-33 (Πάσπαλι 15π / Φεράν 14π).

Ο Ομπράντοβιτς παρέμενε πιστός στο σχέδιό του , βλέποντας  τον Ιωαννίδη να είναι φανερά αγχωμένος και να μην διαβάζει καθόλου σωστά το παιχνίδι.
Η Μπανταλόνα πάρα πολλές φορές έπαιζε ένα "4 outside - 1 inside" σύστημα , με το "1" να είναι είτε ο Βιγιακάμπα , είτε ο Σμιθ.  Οι δύο παίκτες κατέβαιναν χαμηλά στο καλάθι περιμένοντας τη "λόμπα" των ψηλών (η ρακέτα έμενε άδεια καθώς οι ερυθρόλευκοι ψηλοί βρίσκονταν ψηλά σχεδόν στο τρίποντο). Αν η πάσα περνούσε (που τις περισσότερες φορές περνούσε) τότε τα πράγματα απλοποιούνταν: συνήθως φάουλ από Σιγάλα και Πάσπαλι , αλλιώς καλάθι. Είναι απορίας άξιο πως δεν έβγαιναν από μπροστά οι ερυθρόλευκοι για να δυσκολέψουν τη πάσα...

Ο Ολυμπιακός ενώ στην άμυνα ήταν πολύ καλός (εκτός απ' τις αντιδράσεις στο παραπάνω σύστημα) ,στην επίθεση δεν βρήκε ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Ο Πάσπαλι ,που στο πρώτο ημίχρονο έβαλε σχεδόν τους μισούς πόντους της ομάδας του και πήγαινε για 30+ πόντους, έμεινε άποντος για ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο! Ο Τάρπλεϊ δεν έβαζε τη μπάλα στη ρακέτα παρά προτιμούσε να απειλεί με jumpshoots , ο Φασούλας σε πολύ κακή μέρα έχανε μέχρι και τα follow up... O Τόμιτς και ο Σιγάλας δεν έφταναν (αν και έκαναν φιλότιμες προσπάθειες). 

Έπρεπε να παίξουν με πλάτη και να κοιτάξουν πως να φθείρουν με φάουλ τους Ισπανούς. Η Μπανταλόνα δεν είχε βάθος στους ψηλούς (ο Μοράλες ήταν η αναπληρωματική λύση / Φεράν - Τόμπσον - Μοράλες τελείωσαν με μόλις 3 φάουλ ο καθένας). Ο Πάσπαλι απ' το 30' και μετά το προσπάθησε αλλά ήταν τόσο κουρασμένος που ο Σμιθ τον τραβούσε άνετα μακριά απ' το καλάθι. Ο Τάρλατς που είχε την διάθεση να συγκρουστεί έκανε σε 5' πέντε φάουλ και έκατσε στο πάγκο.

Επίσης προξενεί εντύπωση πως ο Ιωαννίδης δεν έτρεξε την ομάδα. Ολόκληρη τη χρονιά ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης στον αιφνιδιασμό. Στο τελικό όμως - παραδόξως- άλλαξε τα πλάνα του. Δεν εμπιστεύτηκε τον Μπακατσιά που μπορούσε να ανεβάσει τον ρυθμό (8' ήταν όλη κι όλη η παρουσία του) , δεν δοκίμασε ένα σχήμα με 3 κοντούς (για να ξεκουράσει για λίγα λεπτά τον Πάσπαλι ώστε να έχει καθαρό μυαλό στο τέλος).
Προσωπική μου πεποίθηση είναι πως ειδικά οι 3 κοντοί θα έδιναν στον Ολυμπιακό μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Δεν θα έχανε αμυντικά μιας και ο Μπακατσιάς είναι πολύ καλός στην άμυνα , ενώ στην επίθεση θα έκανε σημαία της τον Τάρπλεϊ. Ο Αμερικανός ήταν φανεράν εκτός κλίματος τελικού και δεν μπορούσε να βρει ρυθμό με τίποτα. Αν όμως του έδειχνες πως αυτός ήταν ο go to guy τότε ο Τάρπλεϊ θα έπαιρνε έπαιρνε τα πάνω του και τότε ... "ποιός τον πιάνει!". Και στα τελευταία λεπτά με τον Πάσπαλι ξεκούραστο και τον Τάρπλεϊ να έχει βρει ρυθμό....

Αντ' αυτού ο Ιωαννίδης δεν έκανε απολύτως τίποτα - πέρα απ' το να βάζει και να βγάζει το σακάκι του- και ο Ολυμπιακός δεν έλεγε να ξεφύγει στο σκορ. Παράλληλα η μπαταρία των αντοχών στέρευε επικίνδυνα...

Το 57-52 με το χρονόμετρο να δείχνει 33'20'' είναι η τελευταία καλή εικόνα των ερυθρόλευκων. Έκτοτε δεν πετυχαίνουν καλάθι ( στο διάστημα μέχρι το τέλος έχουν 0/2δ , 0/1 τρ , 0/4βολ , 2 λάθη). Η Μπανταλόνα παίζοντας ...μέτρια βάζει 7 πόντους σε 6,5 λεπτά και δέχεται με μεγάλη ευχαρίστηση το δώρο του Ολυμπιακού...
(σημ. πριν το το τρίποντο του Τόμπσον , η Μπανταλόνα ανανέωσε 2 φορές τις επιθέσεις της. Οι Βιγιακάμπα - Φεράν αστόχησαν σε 1+1 βολές. Στη τρίτη κατοχή των Ισπανών , η μπάλα γύρισε με τις περιστροφές των Ολυμπιακών να είναι κατά πολύ ... ετεροχρονισμένες).  

• Ο Ολυμπιακός είχε 6 περισσότερες κατοχές , 7 επιππλέον επιθετικά, ένα λάθος λιγότερο. Τον λύγισε το άγχος του φαβορί. Γνωστή η αδυναμία του Ιωαννίδη να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις (52% β , 36% διπ). Και τα δύο ποσοστά είναι ανεπίτρεπτα. Αν και οι βολές δεν αποτελούσαν ποτέ το δυνατό χαρτί του Θρύλου , η αστοχία στα δίποντα δεν χωνεύεται. Με Τάρπλεϊ ΚΑΙ Φασούλα ΚΑΙ Πάσπαλι (όλοι τους φοβερά καλοί κοντά στο καλάθι / ο Τάρλατς ήταν ανέτοιμος καθώς προερχόταν από τραυματισμό) . Ξέρετε πόσο είχαν και οι τρείς τους στα δίποντα; 12/37!  32%!!!!! 
• Kρίμα για τον αρχηγό Γιώργο Σιγάλα (14π , 2/2τρ)
• Ουσιαστικά οι Βιγιακάμπα (16π) και Φεράν (17π ,10ρ) τραβούσαν στην επίθεση. Μαζί πέτυχαν το 55% των πόντων. 
• Για τις βολές του Πάσπαλι ας μην μπήξω και άλλο το μαχαίρι (3/10)...
• Ο Τόμπσον πριν βάλει το τρίποντο είχε 2/7 fg και 5 λάθη.   
•  Ξέρετε πόσες παραπάνω ευκαιρίες (δεν μιλώ για κατοχές) είχε ο Ολυμπιακός για να σκοράρει; Οκτώ! Και στο τέλος έχασε σε ένα σουτ.
• Ένας τελικός με 4 ασσίστ όλες και όλες είναι ένα ακόμη στοιχείο που δείχνει πόσο "φτωχός" ήταν.

(το βίντεο προέρχεται απ' το κανάλι του MrAllishere)

 Το Final Four με αριθμούς...

• Το πρόβλημα του Ζάρκο στις βολές ξεγυμνώνεται στο διήμερο του φάιναλ φορ: 5/15 ελεύθερες βολές. Το τι έχουν ακουστεί σχετικά με την - απότομη άρα και απρόσμενη- δυστοκία του στις βολές μόνο σε βιβλίο χωράνε...
• Ο Τάρπλεϊ ζήλεψε τη "δόξα" του συμπαίκτη του και είπε να τον ακολουθήσει (στα δίποντα όμως): 11/ 28 ή αν σας βολεύει 39%...
• Season high για τον Ουκρανό οι 32 πόντοι του στον ελληνικό ημιτελικό. Για τον Γκάλη αντίθετα οι 8 πόντοι δεν ήταν season low. Στη Τουρκία απέναντι στην Εφές σκόραρε ακόμη λιγότερους ( 5πόντοι)
• Στον μικρό τελικό η Μπαρτσελόνα σούταρε 76 φορές. Δηλαδή σχεδόν 2 σουτ κάθε ένα λεπτό (μην ξεχνάτε τα 30''). Run 'n gun ή aλλιώς '91 Νuggets του Westhead!

Πρώτος σκόρερ:          Α.Βολκόφ 30,5π
Πρώτος ριμπάουντερ: Σ.Βράνκοβιτς 14ρ
Πρώτος σε ασσίστ:     Ν.Γκάλης 2,5σ


OI ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 77-72
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Πάσπαλι 22, Τάρπλεϊ 21, Σιγάλας 15, Φασούλας 13, Τόμιτς 6, Μπακατσιάς, Σταμάτης, Νάκιτς, Τάρλατς, Καμπούρης
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Βολκόφ 32, Βράνκοβιτς 11, Γκάλης 8, Παταβούκας 7, Μυριούνης 6, Γεωργικόπουλος 3, Οικονόμου 3, Αλβέρτης 2

ΜΠΑΝΤΑΛΟΝΑ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 79-65
ΜΠΑΝΤΑΛΟΝΑ: Τ.Τζοφρέσα 21, Βιγιακάμπα 20, Τόμπσον 12, Μαρτίνεθ 12, Σμιθ 11, Ρ.Τζοφρέσα 3, Κοράλες, Μοράλες
MΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Σαν Επιφάνιο 23, Μάσενμπεργκ 10, Ρόμπερτς 7, Μορένο 5, Κρέσπο 5, Γκαλιλέα 5, Χιμένεθ 3, Αντρέου 3, Ντίεθ, Αλεμάνι 2

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 3Η ΘΕΣΗ
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 100-83
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Γκάλης 30, Βράνκοβιτς 14, Αλβέρτης 9, Μυριούνης 8, Γεωργικόπουλος 6, Οικονόμου 2, Χρυσανθόπουλος 2, Παταβούκας, Παπαγιάννης, Βολκόφ 29
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Ρόμπερτς 19, Μάσενμπεργκ 18, Σαν Επιφάνιο 16, Μοντέρο 11, Αντρέου 10, Κρέσπο 7, Χιμένεθ, Γκαλιλέα 2, Ντίεθ, Αλεμάνι

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ
ΜΠΑΝΤΑΛΟΝΑ: Ρ. Τζοφρέσα 4, Βιγιακάμπα 16 (5/10δ., 1/2τρ., 3/5β., 4ρ.), Σμιθ 6, Φ. Μαρτίνεθ 17 (5/15δ., 1/3τρ., 4/7β., 10ρ.), Τόμπσον 9 (2/8δ., ½ τρ., 2/2β., 4ρ.), Τ. Τζοφρέσα 5, Μοράλες 2. Κόουτς: Ομπράντοβιτς
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Τόμιτς 10 (2/6δ., 1/3τρ., 3/4β.), Μπακατσιάς 2, Πάσπαλι 15 (6/16δ., 3/10β., 6ρ.), Φασούλας 2, Τάρπλεϊ 12 (5/16δ., 0/3τρ., 2/2β., 14ρ., 5λ), Σιγάλας 14 (2/6δ., 2/2 τρ., 4/5β., 3ρ.), Σταμάτης, Τάρλατς 2. Κόουτς: Ιωαννίδης
Διαιτητές: Βιρόβνικ (Ισραήλ)- Κατσάρο (Ιταλία)

απαραίτητη σημείωση: Tα στατιστικά ελήφθησαν απ' το Τρίποντο.

7ο ΦΑΪΝΑΛ ΦΟΡ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΠΟΤΕ: Τρίτη 19 και Πέμπτη 21 Απριλίου 1994.
ΠΟΥ: Yad Eliyahu, Τελ Αβίβ.
ΑΥΤΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ: Χουβεντούδ Μπανταλόνα
…ΚΙ ΕΜΕΙΣ: Φιναλίστ ο Ολυμπιακός, τρίτος ο Παναθηναϊκός. ΜVP: Ζάρκο Πάσπαλι
Τα πρώτα τρία χρόνια ήταν ο Άρης, ακολούθησε ένα διάλειμμα δύο ετών, το ’93 πήρε τη σκυτάλη ο ΠΑΟΚ και να που φτάσαμε στο Τελ Αβίβ, όπου κατέπλευσαν (μέσω Χάιφας, πάντως, για τον φόβο των… Ιουδαίων στην κυριολεξία) μαζί ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Μαζί το εννοώ, διότι μια εβδομάδα πριν από τον εμφύλιο ημιτελικό του φάιναλ φορ, είχαν αναμετρηθεί στο πλαίσιο του πρωταθλήματος της Α1, οπότε μπήκαν μπαρουτοκαπνισμένοι στο «Γιαντ Ελιάου»…
Στην πραγματικότητα αυτό το φάιναλ φορ ήταν ένα… διεθνές τουρνουά, μάλιστα λόγω του δεσμευτικού κανονισμού που ίσχυε τότε οι συμπατριώτες τέθηκαν ενώπιος ενωπίω στους ημιτελικούς. Η οικοδέσποινα Μακάμπι εκτροχιάστηκε καθ’ οδόν προς το σπίτι της, η Μπανταλόνα (με τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο της) νίκησε την Μπαρτσελόνα και ο Ολυμπιακός, έπειτα από μια κολασμένη αναμέτρηση, επιβλήθηκε του Παναθηναϊκού με καταλύτες την άμυνα του Σιγάλα κόντρα στον Γκάλη και ένα καθοριστικό τρίποντο του Τόμιτς στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Ο Ολυμπιακός εφέρετο δικαιολογημένα ως το τρανό φαβορί του τελικού, αλλά οι 48 ώρες που πέρασαν υπήρξαν δραματικές. Στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η ομάδα ο Τάρπλεϊ λογομάχησε με τον Παπαδάκη (διότι θυμήθηκε ότι στην αρχή της σεζόν ο Μπάμπης είχε πει ότι «ο Ρόι παίρνει πολλά λεφτά») και κουβέντα στην κουβέντα ήρθαν στα χέρια και μέχρι να μπουν στη μέση οι συμπαίκτες τους, οι μπουνιές πήγαν σύννεφο. Εκτός εαυτού ο Αμερικανός την κοπάνησε από το ξενοδοχείο και ο Ολυμπιακός λίγο έλειψε να απευθυνθεί στην υπηρεσία αναζητήσεων του Ερυθρού Σταυρού για να τον εντοπίσει. Επενέβη αμέσως ο Σωκράτης Κόκαλης, ο (συνεργάτης του «Ξανθού») Γιάννης Ιωαννίδης (ο επονομαζόμενος «Ολλανδός») ανέλαβε και διεκπεραίωσε επιτυχώς τη δύσκολη αποστολή της επαναφοράς του ασώτου!
Το κλίμα μέσα στην ομάδα είχε χαλάσει από τη φασαρία και ο τελικός εξελίχθηκε σε απροσδόκητη περιπέτεια. Ενώ νωρίτερα ο Παναθηναϊκός διέλυσε την Μπαρτσελόνα και βγήκε τρίτος, ο Ολυμπιακός είχε το προβάδισμα από την αρχή, ωστόσο έπαθε black out στα τελευταία επτά λεπτά, σημείωσε μόλις έναν πόντο και συν τοις άλλοις, 15» πριν από τη λήξη «έφαγε» το τρίποντο από τον Κόρνι Τόμπσον. Στη συνέχεια (με 4»8 για το τέλος) και ενώ ο Ιωαννίδης έβαζε κι έβγαζε το σακάκι του, ο Πάσπαλι ποστάρισε τον Σμιθ, κέρδισε το φάουλ, ωστόσο αστόχησε στη βολή! Η μπάλα έφτασε στα χέρια του Τόμιτς, που δεν βρήκε στόχο, ενώ την ίδια τύχη είχαν το τζαμπ σουτ του Πάσπαλι και το φόλοου του Τάρπλεϊ, καθώς ο Ισραηλινός διαιτητής που εκτελούσε χρέη χρονομέτρη, Ντέιβιντ Ντάγκαν άργησε να πατήσει το κουμπί…
Το τελευταίο μακρόσυρτο κορνάρισμα βρήκε την «Πένια» να ξορκίζει τα φαντάσματα του χαμένου (από την Παρτιζάν του Ομπράντοβιτς) τελικού της Κωνσταντινούπολης, τον Ζέλικο πρωταθλητή για δεύτερη φορά και μάλιστα ξανά από το… κάγκελο, και τον Ιωαννίδη να χτυπιέται και να καταλήγει στο μοιρολατρικό πόρισμα ότι «αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά, αλλά άμα σκηνοθετήσει κάτι ο Θεός, δεν μπορείς να αλλάξεις το σενάριο»…

Η ΚΑΤΑΤΑΞΗ
1. Μπανταλόνα
2. Ολυμπιακός
3. Παναθηναϊκός
4. Μπαρτσελόνα

ΤΟ ΤΕΛ ΑΒΙΒ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

ΚΩΔΙΚΟΣ: «Ζντο», όπως το φώναξαν λίγα δευτερόλεπτα μετά τη λήξη του τελικού μέσα στα αποδυτήρια του «Yad Eliyahu» οι παίκτες του Ολυμπιακού, με παρότρυνση του Σιγάλα μπροστά στον κατάπληκτο και άλαλο Ιωαννίδη που ρουφούσε τον καπνό του τσιγάρου ως τα δάχτυλα των… ποδιών του. Όταν συνήλθε γύρισε και είπε στον Σιγάλα: «Τι ζντο ρε… μαλάκα Σιγάλα; Δεν έχεις καταλάβει ότι τελειώσαμε;»
Ο ΩΡΑΙΟΣ: Ποιος άλλος; Αν και… κακάσχημος, ο Κόρνι Τόμπσον έγινε… κούκλος για την Μπανταλόνα με το τρίποντο που έκρινε τον τελικό, μετά τα συνεχόμενα χαρακίρια του Ολυμπιακού, ο οποίος επί επτά λεπτά βρισκόταν σε κατάσταση απόλυτου αυτοκτονικού ιδεασμού και δυστυχώς δεν μπόρεσε να διαφύγει από αυτόν!
Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ: Ο Ζάρκο Πάσπαλι για την άστοχη βολή, για την οποία αρκετό καιρό αργότερα αποκάλυψε ότι «ήμουν σίγουρος ότι θα τη χάσω με τόση πίεση που ένιωθα»! Επ’ αυτού υπάρχει και μια θεωρία συνωμοσίας, την οποία επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Ζάρκο, λέγοντας αργότερα (και σε ανύποπτο χρόνο) ότι λίγες μέρες πριν από το φάιναλ φορ άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο σούταρε τις ελεύθερες βολές; Παίζει αυτό το σενάριο, εάν αναλογιστεί κανείς ότι ο παίκτης που σε έναν αγώνα με το Περιστέρι σούταρε (ο αθεόφοβος!) 23/23, στον τελικό είχε μόλις 3 στις 10!
Ο ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΗΡΩΑΣ: Ο Φεράν Μαρτίνεθ που μετά τον Άρη, (στη Σαραγόσα) κάρφωσε και τον Ολυμπιακό, σημειώνοντας double-double με 17 πόντους και 10 ριμπάουντ!
ΠΗΓΑΝ ΤΣΑΜΠΑ: Το κρεσέντο (32 πόντοι) του Αλεξάντερ Βολκόφ στον ημιτελικό των «αιωνίων» και το εκπληκτικό πρώτο ημίχρονο (εξ ου και ο τίτλος του MVP) του Πάσπαλι στον τελικό. Ούτως ή άλλως ο Ζάρκο υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος «homme fatal» αυτού του φάιναλ φορ και έκανε χρόνια να το ξεπεράσει…
ΤΟ ΑΠΡΟΟΠΤΟ: Η λιποθυμία του Μπάμπη Παπαδάκη από την υπερένταση μετά τον τελικό. Toν συνέφερε ο (συχωρεμένος εδώ και μερικούς μήνες) γιατρός του Παναθηναϊκού Χρήστος Σκορδής, εν μέσω των παικτών του Παναθηναϊκού, που έσπευσαν αμέσως στο… εχθρικό στρατόπεδο για να μάθουν τι συμβαίνει. Συναδελφική αλληλεγγύη, αν μη τι άλλο…
Η ΓΚΑΦΑ: Ο Πατριάρχης Διόδωρος αγνοούσε ποιος ήταν ο αντίπαλος του Ολυμπιακού στον ημιτελικό κι όταν κατά την επίσκεψή τους στο πατριαρχείο οι «ερυθρόλευκοι» ζήτησαν την ευλογία του, έψαλε το «κατατρόπωσον τους βαρβάρους»! Παρ’ όλα αυτά ο Παύλος Γιαννακόπουλος δώρισε στο πατριαρχείο 30 εκατ. δραχμές για την ανακαίνιση του ιερού τέμπλου!
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ: Πανηγύρισαν ή όχι στη λήξη του αγώνα (όταν ο Ολυμπιακός είχε πέσει με νοκ άουτ στο καναβάτσο) ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Νίκος Οικονόμου; Η ερώτηση είναι ρητορική, όχι μόνο διότι το «αδίκημα» (εφόσον συντελέστηκε) παραγράφηκε ύστερα από 17 χρόνια, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι και οι δύο παίκτες του Παναθηναϊκού το επιβεβαίωσαν έπειτα από καιρό και το απέδωσαν στον νεανικό παρορμητισμό. Α, και κάτι ακόμη: ήταν τόσο φανατισμένο και εχθρικό το κλίμα ανάμεσα στις δύο φυλές των αιωνίων αντιπάλων, που εκείνη την εποχή απαγορευόταν κιόλας στους παίκτες να έχουν παρτίδες μεταξύ τους!
Η ΑΤΑΚΑ: «Είθισται ο ηττημένος να συγχαίρει τον νικητή και εγώ θα περιμένω τον Γιάννη μετά τον ημιτελικό να μου δώσει το χέρι», είπε ο Κώστας Πολίτης στην κοινή συνέντευξη Τύπου την παραμονή του ημιτελικού. Και η παροιμιώδης απάντηση του Ιωαννίδη, που άφησε άναυδη την (κόρη του παλαίμαχου αρχηγού του Ολυμπιακού, Μάκη Κατσαφάδου) Δήμητρα Κατσαφάδου, η οποία είχε αναλάβει τη διερμηνεία: «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι»!
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ: Η κίνηση του Ράφα Τζοφρέσα στην τελευταία επίθεση της Μπανταλόνα, που απέφερε το τρίποντο του Τόμπσον. Ο ξανθομάλλης πόιντ γκαρντ ακολούθησε τη διείσδυση του Σμιθ, τράβηξε μαζί του τον Τόμιτς, έκανε όλο τον κύκλο της ρακέτας, πήρε το σκριν στο high post και αντί να σουτάρει πασάρισε στον Κόρνι, ο οποίος σούταρε το μοιραίο τρίποντο μπροστά στον Τάρπλεϊ, που άργησε να πάει πάνω του.
ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΤΕΛ ΑΒΙΒ: Πολυτιμότερος παίκτης του φάιναλ φορ αναδείχθηκε ο (ηττημένος) Πάσπαλι, αλλά προφανώς ο τίτλος του ανθρώπου που έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε αυτή την ιστορία ήταν ο τότε 34χρονος Κόρνι Τόμπσον. Απόφοιτος του Κονέκτικατ (στην προ Καλχούν εποχή) ο Αμερικανός φόργουορντ είχε βρεθεί στον δρόμο του Ιωαννίδη και στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κόρατς το 1985 (με τη Βαρέζε, τότε που έσπασε το χέρι του ο Γκάλης). Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση ο Τόμπσον εργάζεται ως διευθυντής του πάρκινγκ LAZ στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ.
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ… την κραυγή μου «πρέπει να μπει» στο τελευταίο σουτ του Πάσπαλι. Είχα την ευτυχία να μεταδίδω (μαζί με τον Γιάννη Καραλή στην ΕΡΤ) τον πρώτο τελικό που έπαιξε ελληνική ομάδα στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και η ευκαιρία ήταν όντως μοναδική αλλά βρήκε σίδερο, όπως η μπάλα στο σουτ του Μίλαν…
ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ: Στρατοπεδεύσαμε στο Τελ Αβίβ με όλη την ομάδα της ΕΡΤ από την προηγούμενη Πέμπτη και το Σάββατο που ο Ολυμπιακός επισκέφθηκε το πατριαρχείο, τον ακολουθήσαμε και καταγράψαμε όλο το προσκύνημά του. Τα πλάνα ήταν συγκλονιστικά, η κατάνυξη δεδομένη και έπειτα από 17 χρόνια εξακολουθώ να θεωρώ αυτό το ρεπορτάζ (που «ντύθηκε» με τη μαεστρία του Παναγιώτη Φιλίππου στο μοντάζ, από το τραγούδι «δι’ ευχών των αγίων» της Χαρούλας Αλεξίου) ως το καλύτερο της ζωής μου. Θυμάμαι επίσης τη συνωμοσία που στήθηκε την Τετάρτη το πρωί για να εισβάλω με τον κάμεραμάν στο ξενοδοχείο όπου έμενε ο Ολυμπιακός και να κάνω ρεπορτάζ στον απόηχο του ημιτελικού των αιωνίων, χωρίς να με πάρει χαμπάρι ο Ιωαννίδης. Ευτυχώς είχε πάει χαράματα για ύπνο και βρισκόταν ακόμη στο δωμάτιό του, οπότε κάναμε τη δουλειά μας χωρίς να μας πάρει χαμπάρι! Και η τρίτη ανεξίτηλη εικόνα στη μνήμη μου: πάλι από τηλεοπτικό ρεπορτάζ, στη λήξη του τελικού, με τον «Ξανθό» να καπνίζει αρειμανίως, το Κύπελλο στο βάθος και με μουσική υπόκρουση το «σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω» σε ερμηνεία της Τζένης Βάνου!
Bασίλης Σκουντής / ΑLL STAR BASKET / gazzeta.gr

Aυτό το ξέρατε;

O 37χρονος Nίκος Γκάλης έκανε - για μένα- την πιο ολοκληρωμένη του Ευρωπαϊκή χρονιά. Ταυτόχρονα πρώτος σκόρερ και πρώτος πασέρ (23,8 pts / 4,7 assists / ο μοναδικός που το έχει καταφέρει). Απ' τον Φεβρουάριο και μετά διένυε μια δεύτερη νιότη και φαινόταν πως στο φάιναλ φορ θα άφηνε τους πάντες άφωνους με τα όσα επρόκειτο να δουν. Οκτώ ημέρες πριν το Τελ Αβίβ , ο πατέρας του πεθαίνει. Το πλήγμα για τον Νικ είναι μεγάλο και τον αφήνει άυπνο για πολλές ημέρες. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που στον ημιτελικό εμφανίστηκε χωρίς ενέργεια και δυνάμεις.



INTERVIEW: JORDI VILLACAMPA, JOVENTUT

Jordi Villacampa was one of the best European shooting guards of the 1980's and 1990's. He played 158 games for the Spanish national team, winning the bronze medal in the 1991 European Championships, and he holds the record for most points in a single game with 48 against Venezuela in the 1990 World Championships. Villacampa spent his entire career with Joventut Badalona, where he played for 17 years, winning two Spanish Leagues, one Spanish Cup, two Korac Cups and the most important one: the European crown in 1994, defeating Olympiakos 59-57 in the final. Villacampa was the captain of the team and that was the last of five European finals that Joventut has played in its 73-year history. Villacampa played in all them and now, appropriately enough, he is the club's president.

What do you remember the most about that 1994 Final Four?

"First of all, that we were not the favorites of the tournament. We didn't show very good basketball that season in the Spanish League and we had to play Barcelona, who was doing really well, in the semifinal. Olympiakos was a great team, too. And there were always the feelings about what happened two years before."

Yes, you had lost the final against Partizan Belgrade in 1992, with a last-second shot from Sasha Djordjevic. Did you think really about it when you played the big game again?

"We'd learned from that experience because it had really hurt us a lot. It was very important the next time, because we faced our second Final Four with another mentality. We felt less pressured. It was the second time and we weren't favorites: we had everything to win and nothing to lose."

That was the best achievement of your career?

"The most important, of course. There is nothing higher that a team could aim to win. And I will say it again: We lost it two years before, when we had it in our hands. The first time we won the Spanish League, in 1991, was something great, too."

The semifinal game against Barcelona was a very special one, for sure.

"Of course. There is always the rivalry with Barcelona. And it was very difficult, too. We were nine points down in the first half and trailed by five (31-36) at halftime. But everything changed dramatically after the break. We didn't make any three-pointers in the first half, but Tomas Jofresa, our second playmaker, scored two in just half a minute. Barcelona changed its defense to a zone and we started to make three-pointers, going for a 17-2 run that gave us the lead (51-42) for good. Tomas Jofresa scored 18 of his 21 points in the second half and I took 18 of my 20. We were leading 76-53 and at the end we won 79-65. Only Epi (23 points) played well for Barça. It was unbelievable."

How did you prepare the final game with Zeljko Obradovic?

"We wanted not to feel too much pressure. And we succeeded. The morning before the semifinal game we went to the zoo. I remember Corny Thompson riding a golf cart. He said he was tired. And the morning before the final we did the same, this time changing to a bird park. Regarding the systems, Zeljko Obradovic wanted to play two low-scoring games, assuming that we weren't the best team, so we could have more chances."

And the final was really a low-scoring game, 59-57, also.

"Olympiakos was better than us, theoretically. Our goal was to stay even until the final minutes, so we may have some chances to win. We were not especially anxious. But I didn't start the game well. When I went to the bench after 11 minutes, we hadn't been able to make a single shot. Sigalas was playing his best defense on me. When I came back to the floor we were trailing 16-24, but things started to change. I scored my first two baskets and Mike Smith made a three-pointer that put the score at 39-39 at halftime. Ferran Martinez was our key man in the first half with 14 points. I remember that in the second half we took the lead for a while (41-39), but we went afterwards scoreless for more than four minutes, trailing 52-57. But then something unbelievable happened: The Greek players were unable to make a single point in the last 6 minutes, 44 seconds. We grabbed some key offensive rebounds and Corny Thompson, our center, scored a three with 18 seconds remaining that was due to make history. Paspalj missed a free throw (back then it was "one-plus-one") and we thought that the game was over. But something happened with the clock and Olympiakos had three more chances to shoot. They missed all them and at the end we were the champions!"

What did you feel at that moment? What was your first reaction?

"I felt an immense joy. We'd been waiting for this achievement two years before and not to make it had been a hard knock for us. But that day, back in 1994 in Tel Aviv, we killed all our ghosts. The first thing I did on the floor was embrace my teammates and close friends Ferran Martinez and Rafa Jofresa."

σαν παλιό σινεμά...
  

δεν σε λένε Σιγάλα εσένα...

μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...

Ο Ντακουρί το πήρε , εγώ πότε;

παίζουμε αμυνάρες οι δυο μας!

επιτέλους πέρασα στο τελικό!

Στόγιαν θα με προλάβεις;

πόσες κλωτσιές να αντέξω πιά;

EΓΩ σας το στέρησα!