Final Four: Σαραγόσα 1990

Ο Νόρις ξεκινάει ορεξάτος και με εντυπωσιακά καρφώματα βάζει την ομάδα του μπροστά στο σκορ (13-10). Ο Σολοθάμπαλ προσπαθεί να τρέξει αλλά οι επιστροφές των Γιουγκοσλάβων είναι ταχύτατες. Ο Κούκοτς μπαίνει στο αγώνα στο 11' (θύμισε Παπαλουκά στη ΤΣΣΚΑ). Ο διαιτητής Ζανό σφυρίζει 3 επιθετικά μέσα σε 12' στον Ράτζα και ο Μάλκοβιτς υποχρεώνεται να τον καθίσει στο πάγκο. Ο έτερος ψηλός ο Σόμπιν έχει με τη σειρά του 4 φάουλ αλλά η Γιουγκομπλάστικα αντέχει. Ο Σάβιτς είναι συγκινητικός , ο Κούκοτς στην άμυνα παίζει χαμηλά στη ρακέτα (στην επίθεση κάνει τον playmaker) με τον Μάλκοβιτς να επιστρατεύει τη ζώνη 3-2 για να αποφύγει τη φθορά των φάουλ (με τον παίκτη που είναι στη κορυφή - δηλ τον Ιβάνοβιτς- να πηγαίνει σε βοήθεια στο low post). Ξεφεύγει με 53-42 αλλά απομένει πολύς χρόνος ακόμη.
Ο Ρενέσες απαντάει με την ταυτόχρονη παρουσία 2 playmaker (για να διαβάσουν τα κενά της άμυνας) και τους Φεράν-Χιμένεθ στη ρακέτα. Με ένα επιμέρους σκορ 7-19 προηγείται και η στιγμή δείχνει πως η Μπαρτσελόνα θα νικήσει. Ο Ρενέσες όμως ακυρώνει την προηγούμενη σωστή τακτικη κίνηση και βάζει μέσα τον αρνητικό Έπι. Η άμυνα χαλαρώνει και ο Κούκοτς δείχνει τα ηγετικά του χαρίσματα. Με 7 πόντους (1 τριπ και δύο προσωπικά καλάθια), η Γιουγκομπλάστικα περνάει με 72-65. Η Μπαρτσελόνα προσπάθησε να πιέσει αλλά ο Σρετένοβιτς προστάτευε σωστά τη μπάλα. Σε κάθε φάουλ έπαιζαν τη μπάλα απ' έξω και ο χρόνος κύλησε υπερ των "τρομερών μωρών". Το repeat έγινε πραγματικότητα.

• Ποιός να πιάσει τον Κούκοτς; Αφού δεν τα κατάφερε πέρισυ ο Μπάρλοου , πως μπορούσε ο Χιμένεθ ,ο Κρέσπο ή ο Γουντ; Δεν μπορούσαν. Με 20π (3/5 τρ , εκ των οποίων οι 7π στο τέλος) και 7 ριμπ σε 27' έκανε τους πάντες να τρίβουν τα μάτια τους
• Υπάρχει μια ισοδυναμία σχεδόν σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες. Εκεί που υστέρησαν κατά πολύ οι Καταλανοί ήταν στα τρίποντα (1/13). Το άγχος του γηπεδούχου...
• Ο Σάβιτς με τα 7ριμπ και το ξύλο που έδωσε και μάζεψε από τον Νόρις συστήθηκε στον μπασκετικό κόσμο.
• Ο Έπι σε ένα ακόμη κρίσιμο παιχνίδι κρέμασε την ομάδα του (2/8 fg). Πειράζει που τον τοποθετώ στην ίδια κατηγορία με Καρλ Μαλόουν , Κρις Γουέμπερ, Ρέτζι Μίλερ; (σε ένα απ' τα επόμενα retro Legends θα τοποθετηθώ λεπτομερώς)
• Ο Κόστα εκνεύρισε τους πάντες με την αστοχία του (0/4τρ).
• Μόνο ο σπουδαίος Όντι Νόρις δε φτάνει (18π, 7/9διπ, 10ρ, 2 τάπες).
• Οι Χιμένεθ - Φεράν αυτή τη φορά δεν ευστόχησαν στα σουτ που συνηθίζουν (14π, 7/18δ).
• Η πιο πλήρης γιουγκοσλαβική ομάδα όλων των εποχών. Και απ' την Παρτιζάν του '88. Στον τελικό η πολυφωνία σε όλο της το μεγαλείο: Περάσοβιτς και Ιβάνοβιτς είχαν από 12π και 3ασ , ο Ράτζα αν και πήρε όλα και όλα 6 σουτ (εξαιτίας των γρήγορων φάουλ που έκανε δεν βρήκε ποτέ του ρυθμό) πέτυχε 12π, οι "αμυντικοί ρολίστες" Σόμπιν - Σρετένοβιτς με 12π και 9 ριμπ μαζί μια χαρά τα πήγαν , για Κούκοτς και Σάβιτς τα είπαμε, ο Παβίσεβιτς έκανε 2 κλ στον λίγο χρόνο που αγωνίστηκε. Αφού να φανταστείτε πως ο Τάμπακ αγωνίστηκε μόλις για 1 λεπτό (που πχ στον Άρη θα ήταν αρκετά χρήσιμος). Τέτοια πληρότητα μόνο στις σύγχρονες ομάδες συναντάμε...

το Final four με αριθμούς...

• Ο μ.τελικός με τη Λιμόζ ήταν ο πρώτος διεθνής αγώνας σε συλλογικό επίπεδο στη καριέρα του Π.Γιαννάκη που δεν σημείωσε ούτε έναν πόντο.
• Στον ίδιο αγώνα οι 43πόντοι του Γκάλη είναι ρέκορ πόντων σε φάιναλ φορ που αντέχει μέχρι σήμερα
• Συνολικά στο τουρνουά ο Γκάλης εκτέλεσε 31 βολές!
• Ο προηγούμενος MVP Ντίνο Ράτζα , πραγματοποίησε μετριότατο φάιναλ φορ (22π , 10ρ / 2αγ).

Πρώτος σκόρερ:          Ν.Γκάλης 34,5π 

Πρώτος ριμπάουντερ: Σ.Οστρόφσκι 11ρ
Πρώτος σε ασσίστ:     Τ.Κούκοτς 4,5 ασ

ΟΙ ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ

MΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΑΡΗΣ 104-83
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Σαν Επιφάνιο 24, Φ. Μαρτίνεθ 21, Γουντ 14, Χιμένεθ 13, Νόρις 12, Σολοθάμπαλ 6, Κρέσπο 6, Κόστα 6, Κλ. Μαρτίνεθ 2, Λιόπις.
ΑΡΗΣ: Λυπηρίδης 2, Γιαννάκης 15, Γκάλης 26, Τζόουνς 21, Ρωμανίδης 6, Φιλίππου, Κατσούλης, Βράνκοβιτς 13

ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ-ΛΙΜΟΖ 101-83

ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ: Σρετένοβιτς 7, Περάσοβιτς 24, Παβίτσεβιτς, Κούκοτς 16, Σόμπιν 4, Τάμπακ 4, Ιβάνοβιτς 20, Σάβιτς 16, Ράτζα 10
ΛΙΜΟΖ: Ζιλιάν 6, Ντακουρί 4, Μπρουκς 19, Οστρόφσκι 21, Ντανσί 3, Κόλλινς 18, Ντεμορί 12, Βεστρίς

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 3η ΘΕΣΗ

ΛΙΜΟΖ-ΑΡΗΣ 103-91

ΛΙΜΟΖ: Βερόβ, Ζιλιάν 5, Ντακουρί 9, Μπρουκς 26, Οστρόφσκι 26, Ντανσί 5, Κόλλινς 26, Ντεμορί 6, Βεστρίς, Σετιέ
ΑΡΗΣ: Λυπηρίδης 5, Γιαννάκης, Γκάλης 43, Τσιρακίδης, Τζόουνς 29, Ρωμανίδης 11, Φιλίππου, Κατσούλης 1, Δοξάκης 2

O TEΛΙΚΟΣ
ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ- ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 72-67
ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ: Σρετένοβιτς 5, Ιβάνοβιτς 12 (4/11δ., 4/5β., 3ασ.), Περάσοβιτς 12 (3/8δ., 2/2τρ. 3ασ.), Σόμπιν 7, Ράτζα 12 (4/6δ., 4/5β., 4ρ.), Κούκοτς 20 (4/7δ., 3/5τρ., 3/7β., 7ρ.), Σάβιτς 4 (7ρ.), Τάμπακ, Παβίτσεβιτς. Κόουτς: Μάλκοβιτς
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Σολοθάμπαλ 5, Σαν Επιφάνιο 10 (2/6δ., 0/2τρ., 6/7β.), Χιμένεθ 8, Γουντ 12 (4/6δ., 0/3τρ., 4/5β., 6ρ.), Νόρις 18 (7/9δ., 4/4β., 10ρ.), Κόστα 3, Κρέσπο 5, Φ. Μαρτίνεθ 6. Κόουτς: Ρενέσες
Διαιτητές: Ζανόν (Ιταλία)-Ζιχ (Πολωνία)

 απαραίτητη σημείωση: Tα στατιστικά ελήφθησαν απ' το Τρίποντο.


3ο ΦΑΪΝΑΛ ΦΟΡ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΠΟΤΕ: Τρίτη 17 και Πέμπτη 19 Απριλίου 1990. ΠΟΥ: Pabellon Principe Felipe, Σαραγόσα. ΑΥΤΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ: Γιουγκοπλάστικα Σπλιτ... ...ΚΙ ΕΜΕΙΣ: Τέταρτος ο Άρης ΜVP: Τόνι Κούκοτς


Στο νεότευκτο γήπεδο της Σαραγόσα, η Ευρώπη έκανε μια δεύτερη βαθιά (για να μην πω ακόμη βαθύτερη από την πρώτη) υπόκλιση στα τρομερά παιδιά του Σπλιτ και η Γιουγκοπλάστικα διέψευσε πάλι τα προγνωστικά και υπερασπίστηκε (με άνεση, είναι αλήθεια) τα κεκτημένα του Μονάχου...
Η αρμάδα του Μπόζα θρυμμάτισε τις πορσελάνες της Λιμόζ στον ημιτελικό και... χοροστατούντος του Κούκοτς έκανε και την κηδεία της Μπαρτσελόνα στον τελικό. Η εικόνα του (διακτινισμένου, θαρρείς) Τόνι έδωσε το δικαίωμα στους Ισπανούς να τον αποκαλέσουν «ροζ πάνθηρα». Ήταν όντως πάνθηρας αλλά κίτρινος, όπως το χρώμα των δις (και έναν χρόνο αργότερα τρις) πρωταθλητών Ευρώπης.
Αγωνιζόμενη στην πατρίδα της η Μπαρτσελόνα ήγειρε μεγάλες αξιώσεις για να κατακτήσει τον στοιχειωμένο τίτλο, αλλά ο Μεσσίας της λεγόταν... Μποντιρόγκα, ακόμη μπουσούλαγε στη Ζαντάρ και έμελλε να επιβεβαιώσει τις προφητείες έπειτα από 13 χρόνια! Αντίθετα η Γιουγκοπλάστικα είχε αποκτήσει το know-how από την προηγούμενη χρονιά και πέραν του ταλέντου και της κλάσης της, κατέθετε πλέον την εμπειρία της ενηλικίωσης και τον ισχυρό χαρακτήρα της.
Ο Άρης έγραψε Ιστορία ως η πρώτη ομάδα με τρεις συνεχείς παρουσίες σε φάιναλ φορ, αλλά ήδη είχε αρχίσει η κρίση, και η εικόνα της ομάδας στη Σαραγόσα ήταν απλώς το πρελούδιο της (νομοτελειακώς επιγενόμενης) παρακμής. Στον ημιτελικό η Μπαρτσελόνα αποδείχθηκε ακαταμάχητη για τους πρωταθλητές Ελλάδος, ενώ στον μικρό τελικό (χωρίς τον Βράνκοβιτς και με άποντο τον Γιαννάκη) η ελληνική ομάδα έγινε εύκολη λεία στα δόντια της Λιμόζ, με τον Γκάλη να σημειώνει ρεκόρ στα χρονικά των φάιναλ φορ με 43 πόντους.
Στην πραγματικότητα η Σαραγόσα σήμανε το τέλος της αθωότητας και κατ' επέκταση το τέλος εποχής για την αυτοκρατορία του Άρη, καθώς οι σχέσεις παικτών-προπονητή, προπονητή-διοίκησης και ομάδας-κόσμου είχαν δηλητηριαστεί.



Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ

1. Γιουγκοπλάστικα Σπλιτ
2. Μπαρτσελόνα
3. Λιμόζ
4. Άρης Θεσσαλονίκης

Η ΣΑΡΑΓΟΣΑ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

• ΚΩΔΙΚΟΣ: «Κωνσταντινίδης», το επώνυμο του ταξιδιωτικού πράκτορα τον οποίο καθύβριζαν οι οπαδοί του Άρη (με μια επωδό που κάνει ρίμα!), επειδή τους κουβάλησε στη Σαραγόσα και τους άφησε στο δρόμο, χωρίς εισιτήρια και ξενοδοχείο! Το σύνθημα δονούσε για τέσσερις μέρες την πόλη...
• Ο ΩΡΑΙΟΣ: Ο Τόνι Κούκοτς έκανε όργια και σφράγισε το repeat της Γιουγκοπλάστικα, υπό το βλέμμα του τζένεραλ μάνατζερ των Μπουλς, ο οποίος κατάλαβε τι λαβράκι είχε βρει. Άλλωστε είχε αναγάγει σε στόχο ζωής να τον αρπάξει και να τον πάρει μαζί του στο Σικάγο, όπερ και εγένετο ύστερα από τρία χρόνια. Ο δε Ντίνο Ράτζα μετά την κούπα, πήρε και το κλειδί για να ανοίξει το θησαυροφυλάκιο του Ραούλ Γκαρντίνι στη Μεσατζέρο Ρόμα.
• Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ: Ο Αΐτο Ρενέσες, θέλει και ρώτημα! Αυτό το έργο (των χαμένων φάιναλ φορ) είχε ήδη παιχτεί στο Μόναχο και έμελλε να επαναληφθεί και στο μέλλον σε κάμποσες προβολές και με διάφορες παραλλαγές στο σενάριο. Κανονικό sequel!
• Ο ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΗΡΩΑΣ: Στον ημιτελικό, ο νεαρός τότε Φεράν Μαρτίνεθ βρήκε αφύλακτη τη διάβαση στην άμυνα του Άρη και έκανε πάρτι σημειώνοντας 21 πόντους. Και το δικό του πεπρωμένο αποδείχτηκε ότι ήταν γραμμένο (και) με ελληνικά στοιχεία, καθώς αργότερα έπαιξε στον Παναθηναϊκό και στο Περιστέρι.
• ΠΗΓΕ ΤΣΑΜΠΑ: Η τριπλέτα Γκάλης-Γιαννάκης-Μάικ Τζόουνς που σκόρπιζε εφιάλτες στις αντίπαλες άμυνες και οι τρεις τους είχαν πάνω από 60 πόντους στο τσεπάκι τους! Α, είχαν και πίσω τους τον Στόγιαν για να καθαρίζει...
• ΤΟ ΑΠΡΟΟΠΤΟ: Η κατάθεση λατρείας, αφοσίωσης και παράνοιας των οπαδών του Άρη, σε μια συγκλονιστική σκηνή που παρέπεμπε σε εικόνες βγαλμένες από αρχαία ελληνική τραγωδία: την ώρα που η ομάδα έφευγε από το ξενοδοχείο «Melia» και πήγαινε στο γήπεδο για τον αγώνα με τη Λιμόζ, δεκάδες Αρειανοί ξάπλωσαν στο δρόμο και φώναζαν (δίκην χορικών της τραγωδίας) συνθήματα υπέρ της ομάδας. Oι μεν παίκτες έβαλαν τα κλάματα, οι δε έφιπποι αστυνομικοί έβγαλαν τα γκλομπ και βάραγαν στο ψαχνό!
• Η ΓΚΑΦΑ: Η φάρσα που διαδόθηκε (αν και δεν ήταν... Πρωταπριλιά) ότι τάχα στον ημιτελικό βρέθηκε ντοπαρισμένος ο ξανθομάλλης φόργουορντ/ σέντερ της Μπαρτσελόνα Ντέιβιντ Γουντ. Κάποιοι «τσίμπησαν» και το έκαναν πρωτοσέλιδο την επόμενη μέρα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο ημιτελικός θα επαναληφθεί!
• ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ: Είναι άραγε αυτή η Γιουγκοπλάστικα που ανήγαγε σε επιστήμη το «total basketball» η καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα όλων των εποχών; Αυτή είναι όντως μια καλή ερώτηση που υπήρξε πολύ δημοφιλής στο συγκεκριμένο φάιναλ φορ, καθότι εμφανίστηκε με την πληρέστερη σύνθεσή της. Σε σχέση με το Μόναχο, είχε προστεθεί ο Σάβιτς, ενώ σε σύγκριση με το three-peat απέβη το κύκνειο άσμα του Μάλκοβιτς, του Ράτζα και του Ιβάνοβιτς.
• Η ΑΤΑΚΑ: «Μέχρι εδώ ήταν ο Άρης για μένα. Απόψε εγώ τελείωσα». Τάδε έφη Γκάλης (προς τους οπαδούς που τον αποδοκίμασαν), λίγα λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα με τη Λιμόζ. Η απειλή του δεν πραγματοποιήθηκε τότε, αλλά δύο χρόνια αργότερα μετά από εκείνη τη δραματική συνάντηση με τον Θεόφιλο Μητρούδη...
• ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ: Η Γιουγκοπλάστικα απέδειξε ότι ήταν φτιαγμένη από σπάνιο μέταλλο και μπορούσε να προσαρμόζεται σε όλες τις συνθήκες και στα περιβάλλοντα, δίκην χαμαιλέοντος. Στον τελικό οι «μπλαουγκράνα» πήγαν να το παίξουν... σκληροί και να κόψουν τον τσαμπουκά των αντιπάλων τους, αλλά οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν... μάσησαν και απάντησαν με (περισσότερη) δύναμη στη δύναμη.
• ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΣΑΡΑΓΟΣΑ: Έπειτα από 21 χρόνια ο (MVP του τρίτου φάιναλ φορ) Τόνι Κούκοτς έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ασχολείται με το γκολφ και καμαρώνει τον διάδοχό του...
• ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ...: τον Νίκο Τσιρακίδη, έναν ψιλόλιγνο νεαρό (του οποίου ο πατέρας ανακατευόταν με τον Άρη εκείνη την εποχή) στον οποίο ο Ιωαννίδης χάρισε τα λιγοστά λεπτά δημοσιότητας στον μικρό τελικό, ελέω της απουσίας του Βράνκοβιτς. Δυστυχώς το νήμα της ζωής του Νίκου κόπηκε πρόωρα, καθώς ύστερα από μερικά χρόνια «έφυγε» λόγω προβλημάτων στην καρδιά.
• ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ: Μεσούντος του φάιναλ φορ, πολύ δε περισσότερο μετά τη λήξη του, η αίσθηση ότι η αυτοκρατορία του Άρη πλησίαζε στο τέλος της κατέστη πεποίθηση. Το αφουγκραζόμουν εκείνες τις μέρες, μέσα σε μια άρρωστη ατμόσφαιρα, που επιδεινώθηκε στη συνέχεια και δεν ανεστράφη παρά την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Έφυγε πρώτος ο Ιωαννίδης (το καλοκαίρι του '90) και ακολούθησαν οι υπόλοιποι, ο ένας μετά τον άλλον...

(Σκουντής / ALL STAR Basket , gazzeta.gr)

Αυτό το ξέρατε;
στο μ.τελικό με τη Λιμόζ ο βοηθός του Γ.Ιωαννίδη , Λάζαρο Λέσιτς , εμφανίστηκε φορώντας .... παντόφλες! 

INTERVIEW: TONI KUKOC, JUGOPLASTIKA Toni Kukoc is driving home, Milwaukee to Chicago. Yes, he says, he would love to talk about the great times, the best of his life, leaving aside the Chicago Bulls for a moment. He thinks back to the Final Four of 1990 in Zaragoza, Spain. Jugoplastika went as defending champs, the team that surprised the continent, and maybe themselves, a year earlier in Munich. Now, the traditional European powers looked for revenge. But this was Toni's team. Young though he was, Kukoc was the leader, the man who made everything possible. Even coming off the bench in the 1990 final against Barcelona, he was named MVP. He would repeat the next year as MVP and, despite losing with Benetton in 1993, win the award for a third time. Kukoc was good. That good. "We had a game plan, and nothing could take that away," Kukoc recalled. "Nothing and nobody. No matter who was on the other side, I just knew it was for us." Zaragoza was not Munich. Now Jugoplastika was the titleholder and others wanted to take the trophy away. "Munich was a suprise, a sensation. Young guys taking the final prize. The year after was a new year. We had something to prove. And we knew it was a good, great team. Zoran Savic came on board. Dino Radja was going to Boston, but it did not happen that year, and him not going was the best thing that happened to us. We needed Dino. Making the Final Four was a must. When you get there, anything can happen." Limoges was first, in the semis, and Limoges was the easy part. Jugoplastika won 101-83: Velimir Perasovic scored 24, Dusko Ivanovic 20, Kukoc and Savic 16, Radja 10. "Never in doubt, we knew that was the easy part. But we also knew that Barcelona would prevail over Aris. We knew Barcelona would be our biggest challenge. The only challenge." In Spain, against Barcelona, Toni Kukoc was not scared. "Great team, Barcelona had a great team, but somehow, I knew there was no way we could lose that game." Logical question. Why? "I have no idea, but I knew we could not lose that game. Because of Munich? I don't think so. I just thought that Jugoplastika cannot lose an important game to Barcelona. We had a game plan, and nothing could take that away. Nothing and nobody. No matter who was on the other side, I just knew it was for us. Barcelona? No way. Barcelona was never a threat in big games." Jugoplastika won 72-67. Toni once again torched Barcelona, 24 points in the semifinals in Munich, now 20 in the final at Zaragoza. Radja, Perasovic and Ivanovic scored 12 each. Perasovic conected on a huge three-point shot when Barcelona got close in second half. "It was our night, and we knew that was our night. We had a game plan, Barcelona could not stop us. Barcelona or any other team, it did not matter. We just knew it was our year. Why? I don't know why, just a feeling. We just felt our team was the best. And it was." Toni Kukoc was the star on all three Split championship seasons. Three-time European champions. Which was the best? "It's hard to say. The first one you always remember, the first one was the most impossible, but nothing is impossible if you believe. So, Munich is the one to remember. Zaragoza? That was great also, because we proved the point. We proved that the first one was not a fluke. But if I have to choose, Paris is the best for me. The final award. The third crown. Bozo Maljkovic had left to Barcelona, and we beat Barcelona once again, in the final. Dino Radja was not on the team, neither Dusko Ivanovic nor Goran Sobin. That was a great year, best year of my life. We won everything: European champions, we won the Yugoslav championship, cup also. But all three are special." σαν παλιό σινεμά... και όλα αυτά για ένα ριμπάουντ... τους έχουμε τρελάνει όλους με το μπάσκετ που παίζουμε! πηγές: ΑLL STAR BASKET , gazzeta.gr , euroleague.net , fiba.com , Tρίποντο