Κατά τη διάρκεια των αγώνων του ΟΣΠΦ με τη Σιένα και του ΠΑΟ με τη Μακάμπι ανέβασα μια ανάρτηση που έκανε λόγο για το απόθεμα ενέργειας που έχουν ή θα έχουν οι ομάδες μας και κατά πόσο αυτό θα επηρέαζε την έκβαση της κάθε σειράς. Εδώ και μερικές μέρες μου έχει καρφωθεί μια λέξη στο μυαλό που νομίζω ότι συμπληρώνει το προηγούμενο μου άρθρο και εν πολλοίς εξηγεί ίσως πιο ολοκληρωμένα τον λόγο που οι δύο αιώνιοι σε μια χρονιά που ίσως κανείς δε τον περίμενε κατάφεραν να φτάσουν στις τελικές 4 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Τη λέξη αυτή την βρήκα επίσης και στο τελευταίο κείμενο του Drazen που μιλάει για την πιο βαριά φανέλα και αποτυπώνει -ΚΥΡΙΩΣ- το προπονητικό μέγεθος των επικεφαλής των επιτελείων των δύο αιωνίων.Δ Ι Α Χ Ε Ι Ρ Ι Σ Η!!!!!
Ο Ντούντα διαχειρίστηκε τα ματς με τους Ιταλούς με μαεστρικό τρόπο. Από την αρχή κιόλας έδειξε την εμπιστοσύνη στην ομάδα του μη θεωρώντας τους Ιταλούς φαβορί και απαντώντας μάλιστα και σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου με θυμό πολύ πριν από τον πρώτο αγώνα. Μετέδωσε έτσι αυτοπεποίθηση στη ομάδα του και μπόλιασε τον νεανικό ενθουσιασμό των παιχτών του με την πίστη ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Από το πρώτο παιχνίδι έως το τελευταίο ο σοφός διαχειρίστηκε το ρόστερ του με σύνεση και μένοντας πιστός στο πλάνο που είχε στο μυαλό του. Ήξερε και περίμενε ότι η ιταλική άμυνα θα επικεντρωνόταν στον Σπανούλη και μοίρασε τους επιθετικούς ρόλους σε Λο, Πρίντεζη, Χάινς ώστε να αποφορτίσει τον αρχηγό του. Οι Ιταλοί κατάφεραν το βασικό στόχο της άμυνάς τους, καθώς ο V-Span δεν τους "πόνεσε" επιθετικά αλλά είδαν τους λοιπούς ερυθρόλευκους να τους πληγώνουν ανεπανόρθωτα σε κάθε παιχνίδι. Ο Σπανούλης δεν παρασύρθηκε από εγωισμό ή υπέρμετρη φιλοδοξία να κερδίσει μόνος του, γιατί πια δε χρειαζόταν, αλλά μάλλον λειτούργησε ως Δούρειος Ίππος.
Οι ερυθρόλευκοι ήταν απόλυτα διαβασμένοι στο παιχνίδι της Σιένα και αντέταξαν δύναμη στη δύναμη, τρέξιμο, σπρώξιμο, κυνηγητό, ένταση και εν γένει "έδειραν" τα κουρασμένα κορμιά των αντιπάλων τους. Αυτό απαιτούσε υψηλή συγκέντρωση, πολλές αλλαγές στην άμυνα, καλό διάβασμα των αντίπαλων επιθετικών plays, αλλά και ομαδικός συγχρονισμός και αλληλοκάλυψη. Κάπου έγραψα ότι η ρακέτα του ΟΣΦΠ έμοιαζε με ναρκοπέδιο. Ο Ντούντα προσπάθησε από κάθε παίχτη να πάρει το 101% είτε στην άμυνα είτε στην επίθεση, ενώ διατηρούσε σχεδόν πάντα στο παιχνίδι κάποιες σταθερές παραμέτρους, ήτοι τον Χάινς ή τον Ντόρσεϊ, τον Σπανούλη ή τον Λο, όταν για λόγους φάουλ ή τακτικής δε μπορούσε να έχει την καλύτερη πεντάδα στο παρκέ. Ακόμα και η χρησιμοποίηση του Λάζαρου στο δεύτερο παιχνίδι είχε κάποια εξήγηση που ήταν το να κερδίσει χρόνο για τους φορτωμένους με φάουλ σέντερ του αλλά και να φορτώσει με φάουλ τους αντίπαλους ψηλούς. Ο Ίβκοβιτς κατάλαβε ότι τη Σιένα έπρεπε να την τρέξει και στις δύο άκρες στο παρκέ και ιδίως στην άμυνά της κατά συνέπεια ως πρώτιστη επιλογή είχε το transition game είτε σε πρώτο χρόνο -που λένε και στο βόλλεϋ- είτε σε δεύτερο και για να προλάβει την αντίπαλη άμυνα ανοργάνωτη αλλά και για να κουράσει ακόμα πιο πολύ τους Ιταλούς. Έδωσε λοιπόν το ελεύθερο σε Παπανικολάου, Πρίντεζη, Χάινς, Κέσελ να ακολουθήσουν το γρήγορο ρυθμό των κοντών με συνέπεια στο τρίτο ματς, ιδίως, το γήπεδο να κατηφορίζει. Θυμηθείτον μετά από κάθε καλάθι να κάνει νεύματα να ανέβει η αμυντική γραμμή ψηλά για να πιέσει (εδώ έπαιξε ρόλο το θέμα της ενέργειας).
Χρησιμοποιώντας την επαγωγική μέθοδο -από το ειδικό στο γενικό- νομίζω ότι ο Ντούντα έχει μέχρι στιγμής διαχειριστεί το ρόστερ και τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν άψογα. Ένα ρόστερ που στη αρχή της χρονιάς θεωρείτο πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων, ετερόκλητο και σίγουρα όχι τέτοιο που να εμπνέει τον κόσμο του ΟΣΦΠ να το εμπιστευτεί και να έχει προσδοκίες. Μεταξύ μας όχι άδικα, καθώς κάποια στιγμή ετίθετο εν αμφιβόλω ακόμα και αυτή η πρόκριση στους 16, ενώ οι εμφανίσεις ούτε έπειθαν ούτε γοήτευαν κανένα. Η ομάδα έμοιαζε υπερβολικά εξαρτημένη από τις ορέξεις του αρχηγού της, οι νεαροί Αμερικανοί Χάουαρντ και Λιούις αδυνατούσαν να εγκλιματιστούν, ο Λάζαρος έπαιζε και παίζει πολύ συγκεκριμένο -και αργό- μπάσκετ, ο Χάινς αντιμετωπίστηκε ως κοντός, ο Άντις ανακυκλώσιμος, οι Μάντζαρης-Κατσίβελης-Σλούκας άγουροι. Ξέρετε πολλούς που θα κατάφεραν να αλλάξουν ρότα στο καράβι? Γνωρίζετε πολλούς που είχαν την εμπειρία, την ψυχραιμία, το καθαρό μυαλό, την ευελιξία στις αποφάσεις να διαχειριστούν τέτοιες αγωνιστικές αλλά και ψυχολογικές καταστάσεις? Ο Ντούντα απέδειξε για άλλη μια φορά, γιατί είναι δάσκαλος.
Πρώτα από όλα έψαξε και βρήκε στη μεταγραφική αγορά τα κομμάτια που του έλειπαν από το παζλ. Έναν combo guard που θα μπορούσε και να κατεβάσει τη μπάλα και να οργανώσει το παιχνίδι της ομάδος του, αλλά και να σκοράρει από μέση και μακρινή απόσταση. Ο Λο χρειάστηκε λίγο χρόνο να καταλάβει τα ζήτούμενα του κόουτς του, αλλά αφότου έγινε αυτό, η απουσία του έγινε τόσο ηχηρή που από πολλούς -εμου συμπεριλαμαβανομένου- θεωρήθηκε σοβαρή αιτία απώλειας του κυπέλλου. Μεγάλο βάρος σηκώθηκε από τους ώμους του αρχηγού, η ομάδα απέκτησε έναν ακόμα έμπειρο και ικανό χειριστή, ο οποίος μπορούσε ταυτόχρονα να απειλήσει και το καλάθι. Και μετά ήρθε ο ψηλός. Ο Ντούντα έβλεπε μέχρι εκείνη τη στιγμή τα αντίπαλα p&r να καταλήγουν σε lay-up ή κάθετες πάσες στη ρακέτα της ομάδος του. Κανείς από τους διαθέσιμους ψηλούς δε μπορουσε να παίξει άμυνα στα πόδια τους αντίπαλους περιφερειακούς, κανείς δεν είχε σωματικη δύναμη να αντέξει τις μονομαχίες, κανείς δεν ήταν αλτικός να καθαρίσει τα ριμπάουντ, κανείς δεν είχε παιχνίδι above the rim, κανείς δεν έβγαζε ενέργεια και επιθετικότητα ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ!!!! Ο θηριώδης Αμερικανός λειτουργεί σαν σύρτης καθώς καλύπτει όλες τις τρύπες που δημιουργόυνται με τα γρήγορα πόδια του, είναι εξαιρετικός μπλοκέρ και ριμπάουντερ, γουστάρει την άμυνα και κυρίως εμπνέει τους συμπαίχτες του ότι υπάρχει κάποιος να τους καλύψει.
Αυτό πρακτικά σήμαινε το εξής απλό, που είδαμε κατά κόρον να συμβαίνει επί 35 λεπτά με τον ΠΑΟ και σε όλη τη σειρά με τη Σιένα: Ο Ντούντα σε κάποια του προπόνηση πρέπει να κοίταξε πολύ προσεκτικά τους παίχτες τους. Έναν έναν. Και μετά έδωσε το σύνθημα για ανελέτη πίεση από όλους. Εναντίον όλων. Σε όλο το μήκος και πλάτος του γηπέδου. Επί οποιουδήποτε αντιπάλου. Με άλλα λόγια...Διαχείριση κύριοι!!! Ο Σέρβος κόουτς αντελήφθη ότι μια ομάδα που απαρτίζεται από νέους,δυναμικούς,γοργοπόδαρους και γεμάτους αντοχή παίχτες πρέπει να παίζει με το πόδι σφηνωμένο στο γκάζι ασταμάτητα. Διαχειρίστηκε το άγουρο των αθλητών του με το να ποντάρει στον ενθουσιασμό, στις φιλοδοξίες, στον υπό ανάπτυξη αθλητικό εγωισμό. Το έλλειμμα της εμπειρίας αντισταθμίστηκε από την θέληση για νίκη, από τη δίψα για κάθε ριμπάουντ, την αφοσίωση σε κάθε άμυνα, τη βουτιά για τη διεκδικούμενη μπαλιά, την ταχύτητα στις αντιδράσεις. Ο σοφός κατάλαβε τα λάθη στο σχεδιασμό του καλοκαιριού και ανακάτεψε ξανά την τράπουλα. Ο χρόνος συμμετοχής των πιο soft παιχτών (Λάζαρος-Γκέτσε) μειώθηκε ή και μηδενίστηκε, οι πρωτόφερτοι Αμερικανοί επαπανατρίστηκαν, οι ρόλοι αναδιανεμήθηκαν και ο Ολυμπιακός μοιάζει μια τελείως διαφορετική ομάδα. Πολύ σημαντικό επίσης το γεγονός ότι ο κόουτς εμψύχωσε την ομάδα του όχι με λόγια, αλλά με έργα. Αυτός που άφηνε επί ένα 6άμηνο εκτός τον Σλούκα, τον έκανε ενεργό μέλος της ομάδος με ρόλο. Ο Κατσίβελης ξεκίνηση φουριόζος, αλλά ο Μάντζαρης πήρε τις ευκαιρίες του και τις αξιοποίησε. Ο Κέσελ τώρα τελευταία παίζει περισσότερο, γιατί παίζει όπως θέλει ο προπονητής του.
Επειδή πολύ μιλήσαμε για την άμυνα, η επίθεση μοιάζει να λειτουργεί σε εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς από ότι στην αρχή του χρόνου. Ο Ολυμπιακός με την πρώτη ευκαιρία τρέχει το γήπεδο και το τρέχει καλά. Δεν υπάρχουν βαριά κορμιά, οι Χάινς, Ντόρσεϊ, Πρίντεζης, Παπανικολάου και λιγότερο ο Άντιτς είναι πολύ ικανοί στο να διεκδικήσουν το αμυντικό ριμπάουντ και μετά την πρώτη πάσα να ακολουθήσουν στο ανοιχτό γήπεδο. Οι αποστάσεις έχουν εμφανώς μεγαλώσει ανάμεσα στους 5 της επίθεσης, ενώ υπάρχει συνεχής κίνηση χωρίς τη μπάλα κυρίως κάτω από το καλάθι και ταυτόχρονα με τη διείσδυση κάποιου περιφερειακού. Ο Ντούντα έχρισε τον Πρίντεζη ως δεύτερο βιολί, υπάρχουν plays με back-screen για να πάρει τη μπάλα κοντά στο καλάθι, ο Χάινς έχει το ελεύθερο να περάσει στα πόδια τον αντίπαλο από τη κορυφή, οι Κέσελ και Παπανικολάου δεν είναι μόνο ακροβολισμένοι στις γωνίες μήπως περισσέψει κάποιο σουτ, αλλά συχνά κόβουν κάθετα στην αντίπαλη ρακέτα, ο Άντιτς πλέον βάζει τη μπάλα στο παρκέ, ενώ ο Ντόρσεϊ τους έδωσε και παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη. Θυμάται κανείς κάτι από όλα αυτά στο πρώτο μισό της σαιζόν, γιατί η δική μου ανάμνηση είναι η μπάλα στα χέρια το Σπανούλη μέχρι να...σκάσει?
Δημοσιογραφικά κλισέ υπάρχουν διάφορα και ένα από αυτά έχει να κάνει με τον χρόνο που πρέπει να δοθεί σε μια καινούρια ομάδα μέχρι να "δέσει", να αποκτήσει μια σταθερή ταυτότητα και να αναπτύξει την αγωνιστική της φυσιογνωμία. Στην προκειμένη περίπτωση ισχύει, αλλά νομίζω ότι ο τρόπος που ο Ίβκοβιτς διαχειρίστηκε και επεξεργάστηκε τα μπασκετικά στοιχεία που είχε στα χέρια του, οι μείξεις που σκαρφίστηκε συν τω χρόνω έκαναν τη διαφορά και παρουσίασαν το αγωνιστικό αυτό πρόσωπο που όλοι απολαμβάνουμε τον τελευταίο καιρό. Απότοκος όλης αυτής της διαχείρισης δεν είναι ούτε η πρόκριση στο Final-Four ούτε η αγωνιστική ευεξία που βγάζει η ομάδα. Κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο κέρδος που μέχρι στιγμής προσφέρει η ομάδα αυτή είναι οι 12,000 που κατέλυσαν το ΣΕΦ φωνάζοντας και στηρίζοντας και εμψυχώνοντας και πιστεύοντας στην ομάδα τους φωνάζοντας ότι έτσι ονειρεύονται τον Ολυμπιακό....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου