Βόλτα στην εξοχή..

Μετά τη Μεγάλη Πέμπτη που δυστυχώς τελείωσε αργά και με ένταση -ο γνωστός νόμος του Μέρφι ότι αν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει εντελώς στραβά την πιο ακατάλληλη μέρα- σκεφτόμουν να αφιερώσω το επόμενο τετραήμερο κάνοντας μια βόλτα στην εξοχή όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι ημών. Άνοιξα λοιπόν το χάρτη της Ελλάδος και σκεφτόμουν κατά πούθε να πάω, βουνό ή θάλασσα, νότο ή βορρά, καθώς, δόξα τω Θεώ, η χώρα μας βρίθει όμορφων περιοχών.

Για αρχή σκέφτηκα τη Ρόδο, το Νησί των Ιπποτών. Θα ήθελα να περάσω μια βόλτα από το Βενετόκλειο για να θαυμάσω τον φετινό πρωταθλητή της Α1, τον Κολοσσό και να του αποδώσω τα εύσημα. Δε φαντάζομαι ότι διαφωνεί κάποιος με το χαρακτηρισμό των Ροδιτών ως πρωταθλητών, καθώς, εξαιρουμένων των αιωνίων που παίζουν σε δικό τους πρωτάθλημα, η ομάδα του Σμαραδγένιου νησιού κατάφερε και υποσκέλισε όλες τις υπόλοιπες. Και μάλιστα για πρώτη φορά στην ιστορία της Α1 μια επαρχιακή ομάδα κατάφερε κάτι τέτοιο. Θα ήθελα να γνώριζα και να έσφιγγα το χέρι του Βασίλη Φραγκιά, πρωτεργάτη αυτής της προσπάθειας και να του αναγνώριζα ότι η ομάδα του σε όλα τα παιχνίδια παίζει μπάσκετ με πολύ οργανωμένο τρόπο και σε άμυνα και σε επίθεση, οι επιλογές του στου ξένους παίχτες ήταν υποδειγματική και η σταθερή πορεία καθόλη τη διάρκεια της σαιζόν δικαίως τους έφερε τρίτους στην κατάταξη. Πολύ σημαντικό λιθαράκι παίζει βεβαίως και το γεγονός της σταθερής διοίκησης όλα αυτά τα χρόνια που δεν μπλέκεται στα πόδια του προπονητή και στηρίζει όλες τις επιλογές του. Θα έδινα και το χέρι μου στον Άγγελο Τσάμη, έναν ακούραστο εργάτη και εραστή του μπάσκετ που έχει καταφέρει με τη σκληρή του δουλειά και αφοσίωση να αναγνωρίζεται από συμπαίχτες και αντιπάλους ως σημείο κλειδί στη ομάδα του. Και ίσως να φώναζα στους Ροδίτες να αγκαλιάσουν λίγο περισσότερο την προσπάθεια αυτή με την αθρόα συμμετοχή τους στα εντός έδρας παιχνίδια. Τέλος, κομμάτι αναγνώρισης στη φετινή εκτόξευση έχει και ο προηγούμενος προπονητής, Γιάννης Σφαιρόπουλος, που έβαλε τα λιθαράκια με τη σκληρή δουλειά του.

Λίγο πιο δεξιά στο χάρτη το μάτι μου έπεσε στην λεβεντομάννα Κρήτη. Ρε λες να πάω στο Ρέθυμνο να πιω μια τσικουδιά με τον Στέργιο Κουφό και να τον ρωτήσω γιατί παραμένει ακόμα αθεράπευτα ρομαντικός? Πώς τα καταφέρνει και επιθυμεί -κόντρα στο ρεύμα των καιρών- να κερδίζει η ομάδα του τα παιχνίδια κυρίως από την επίθεση, παίζοντας ένα σχεδόν άναρχο μπάσκετ, χωρίς δαιδαλώδη επιθετικά συστήματα, αλλά βασισμένο πολύ στο split και την πάσα στον ξεμαρκάριστο συμπαίχτη για να σουτάρει? Όποιος έχει δει φέτος παιχνίδια του ΑΓΟΡ θα διαπιστώσει ότι η φιλοσοφία της ομάδος είναι εξαιρετικά απλή και βασίζεται στην ταχύτητα, στην εκτέλεση κυρίως μακριά από το τρίποντο, τον αιφνιδιασμό και το transition σε πρώτο και σε δεύτερο βαθμό. Το αξιοσημείωτο είναι ότι παρόλο που ένας τέτοιος τρόπος παιχνιδιού συνήθως δε φέρνει αποτελέσματα, οι Κρητικοί έχουν στρογγυλοκαθήσει στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας και περιμένουν να κεράσουν στα play-off τους αντιπάλους τους τσικουδιά και κρητικές λιχουδιές. Οι ξένοι της ομάδος αποδείχτηκαν πραγματικά λαχεία, καθώς ενδεικτικά αναφέρω ότι ο Κρίστμας σε ένα παιχνίδι έβαλε 40 για πλάκα, ενώ ο έτερος ξένος, ο Ράιτ, προτού φύγει με μεταγραφή για τη γείτονα Κροατία είχε σαρώσει τους ατομικούς τίτλους ως MVP κάθε αγωνιστικής και έβαζε σοβαρή υποψηφιότητα για αυτόν της κανονικής περιόδου. Μια διαφορετική αγωνιστική πρόταση -νομίζω το μνημόνευσε και ο Ομπράντοβιτς αυτό- που φέτος είχε και αγωνιστικό αντίκρυσμα όπως αποτυπώνεται στη βαθμολογία.

Επειδή όμως ο καιρός ίσως δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός και οι βόλτες με τα καράβια αποδεικνύονται περιπετειώδεις, άρχισα να σκέφτομαι στεριά και κυρίως προς τα βόρεια. Έχω διασχίσει με αυτοκίνητο, ενω εντυπωσιαστεί από τη αμφιθεατρική ρυμοτομία της, αλλά ποτέ δεν έχω μείνει στην Καβάλα. Και εδώ που τα λέμε η ομάδα που υποχρέωσε τον πρωταθλητή Ευρώπης και Ελλάδος στη "εκτός προγράμματος" ήττα για φέτος και του στέρησε το πλεονέκτημα στους τελικούς αξίζει μια ματιά παραπάνω, αφού συνδυάζει όμορφη πόλη και καλή ομάδα. Αν και έχω τη γνώμη ότι ιδίως φέτος, και με τον τρόπο που ξεκίνησε τη σαιζόν, η Καβάλα θα μπορούσε να τερματίσει μια ή και δύο φέτος ψηλότερα, καθώς έχει όλα τα εχέγγυα. Το ρόστερ της αποτελείται από καλούς και έμπειρους Έλληνες παίχτες της κατηγορίας (Στεφανίδης-Καραποστόλου-Αγγελόπουλος), ενώ και οι ξένοι της ομάδος αποδείχτηκαν λίρα εκατό αν και χρειάστηκαν νομίζω να γίνουν κάποιες προσθαφαιρέσεις. Το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου είναι το έντονο ελληνικό στοιχείο στην ομάδα και κυρίως ο προπονητής της, ο Δημήτρης Πρίφτης, στον οποίο πρέπει να πιστωθεί η καλή σαιζόν της ομάδος του. Σοβαρός, μετρημένος, μέλος του προπονητικού team της εθνικής μας ομάδος, κόουτς που ψάχνει πολύ το παιχνίδι, αναλύει τον αντίπαλο και συμμετέχει κατά τη διάρκεια του ματς, νομίζω ότι ήταν εξαίρετη επιλογή για μια επαρχιακή ομάδα (ένα είδος "Σφαιρόπουλου") που ήθελε να εμπιστευτεί την τύχη της και σε ικανό αλλά και φιλόδοξο προπονητή. Νομίζω ότι μετά τη μεγάλη νίκη επί του ΠΑΟ, ίσως η ομάδα να αποπροσανατολίστηκε και να έχασε μερικά θεωρητικά πιο εύκολα παιχνίδια, αλλά και πάλι κανείς δε μπορεί να αγνοήσει ότι η 6η θέση και η συμμετοχή στα play-off θεωρείται σημαντικό επίτευγμα για μια ομάδα που έχει κερδίσει με το σπαθί της τα τελευταία χρόνια τη συμμετοχή της ανάμεσα στους μεγάλους.

Παραδίπλα χιλιομετρικά βρίσκεται η Δράμα, η πόλη που φιλοξενεί τον ΚΑΟΔ. Ομάδα που πέρισυ ανέβηκε από την Α2 και η εκκίνηση της στο πρωτάθλημα ήταν τέτοια που από πολλούς θεωρήθηκε ως φαβορί για υποβιβασμό. Οι Δραμινοί δεν ξεκίνησαν καλά το πρωτάθλημα, εντούτοις η διοίκηση της ομάδος κατάλαβε ότι σε μια δύσκολη κατηγορία όπως η Α1 χρειαζόταν κατά κύριο λόγο έναν έμπειρο κουμανταδόρο. Εμπιστεύθηκε τις τύχες της ομάδος στον Καλαφατάκα και αυτός δικαίωσε την επιλογή της με το να σώσει την ομάδα σχετικά άνετα και μάλιστα να παλεύει και για την είσοδό της ομάδος του στην οχτάδα μέχρι τέλους!! Ομολογώ ότι δεν έχω δει πολλά παιχνίδια του ΚΑΟΔ φέτος, δε μπορώ όμως να παραβλέψω ότι αυτή τη δεύτερη χρονιά που η ομάδα επέστρεψε στα μεγάλα σαλόνια, όλοι φάνηκαν πιο προετοιμασμένοι και με καλύτερα αντακλαστικά για να επετύχουν το στόχο τους. Ενδεικτικό αυτού είναι η προσθήκη στο ρόστερ της ομάδος του Κώστα Χαραλαμπίδη αλλά και του Τσέρανιτς, δύο πολύ έμπειρων παιχτών με πολλά παιχνίδια στα πόδια τους που μπορούσαν να πάρουν τη ομάδα στα χέρια τους. Ο Καλάφας ξέρει τα κατατόπια της μεγάλης κατηγορίας, η έδρα του ΚΑΟΔ είναι πραγματικά εξαιρετική, με δυναμική και παλμό και αυτό μέτρησε πολύ σε όλες τις εντός έδρας νίκες που έκαναν οι Δραμινοί. Φέτος, με την αποπομπή του Πανελληνίου από το πρωτάθλημα και την κατάντια του Μαρουσίου, ήταν ευκαιρία να παραμείνουν στην Α1 και για δεύτερη χρονιά και να ετοιμαστούν για την σαφώς πιο δύσκολη επόμενη. Ωραίο ταξίδι προς εκείνα τα μέρη πάντως...

Ο φίλος μου ο Gangster ήδη μου κουνάει τα χέρια και μου δείχνει την πόλη των σπουδών του, τη Πάτρα. Του χρόνου η οικόδεσποινα του πιο διάσημου καρναβαλιού στέλνει δύο ομάδες στην Α1 από ότι φαίνεται ισοφαρίζοντας έτσι τη συμπρωτεύουσα. Και αν για τον Απόλλωνα Πατρών νομίζω όλοι οι παλαιότεροι χαιρόμαστε καθώς όλοι μας έχουμε αναμνήσεις από τις τελευταίες παρουσίες του στη μεγάλη κατηγορία (Τζάκις-Χοτοκουρίδης-Πέτγουεϊ-Μιλίσεβιτς-Έλις κτλ), νομίζω η χαρά διπλασιάζεται όταν μια καινούρια ομάδα καταφέρνει να ξεπεράσει τον δύσβατο δρόμο της Α2 και να μας πρωτοσυστηθεί ως "debutant" που λένε και οι Αγγλοσάξωνες. Έχω μια αίσθηση ότι τα τοπικά ντέρμπι, ιδίως αν κρίνουν μια κατηγορία, θα μυρίζουν αίμα και άμμο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν...Ρόδο, Κρήτη, Καβάλα, Δράμα, Πάτρα. Δε ξεχνώ την πανέμορφη Θεσσαλονίκη, άρα νομίζω ότι οι επιλογές που είχα και εξακολουθώ να έχω είναι πολύ καλές, καθώς σε κάθε όμορφη επαρχιακή περιοχή της Ελλάδος μπορώ να συνδυάσω τις διακοπές μου με το μεράκι μου για το μπάσκετ. Πόσα χρόνια είχαμε άραγε να απολαύσουμε μια τέτοια ποικιλία και στις (μπασκετικές μας) αποδράσεις αλλά και στη διαμόρφωση ενός αποκεντρωμένου πρωταθλήματος, που θα στηρίζεται και σε γεωγραφικά κριτήρια μεγάλων περιοχών της Ελλάδος όπου η αγάπη και το μεράκι για το μπάσκετ είναι το ίδιο δυνατή? Και μήπως αυτό βοήθησε και στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας των παιχνιδιών που παρακολουθήσαμε φέτος? Ένα ακόμα στοιχείο για μένα πολύ σημαντικό είναι ότι στους πάγκους όλων αυτών των ομάδων κάθονται νέοι, φιλόδοξοι, Έλληνες προπονητές που εμπιστεύονται και δουλεύουν και με Έλληνες παίχτες προσπαθώντας κάθε Σαβ/κο για το καλύτερο, ενώ οι άνθρωποι που αποτελούν τις διοικήσεις των ομάδων αυτών είναι σοβαροί, μετρημένοι, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αγαπώντας αυτό που κάνουν.

Ωραίες εκδρομές....