Ο ΠΑΟ vs του "καθρέπτη" του...

"Σκυλοκαβγά" χαρακτήρισε το αυριανό ματς ο Μπατίστ। "Πιο επικίνδυνη ομάδα του Final 4 " τη Σιένα ο Περπέρογλου. Συμφωνώ με αμφοτέρους, παρόλα αυτά η γνώμη μου είναι ότι ο πιο αντιπροσωπευτικός χαρακτηρισμός του επερχόμενου ματς είναι αυτός του τίτλου της συγκεκριμένης ανάρτησης, ήτοι ο ΠΑΟ αντιμέτωπος με τον καθρέπτη του. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως.



Η Σιένα είναι μια μικρογραφία του τρόπου λειτουργίας των πρασίνων ξεκινώντας από την κεφαλή και φτάνοντας μέχρι τον φροντιστή. Έχει μια σταθερή διοίκηση (Μινούτσι), τον ίδιο προπονητή για πολλά χρόνια (Πιανιτζάνι) και μια 12άδα που αποτελείται από παίχτες που παίζουν στην ομάδα χρόνια (Λαβρίνοβιτς-Στόονρουκ-Καουκένας-Ζήση) καθώς και νέους που εντάχθησαν στο σύστημά της φέτος (Μακάλεμπ-Γιάριτς) και τα τελευταία χρόνια μονοπωλεί τους εγχώριους τίτλους στην όμορα χώρα. Σας θυμίζει κάτι? Πολύ περισσότερο δε φέτος, που αναγκάστηκε να αποχωριστεί βασικά και σχεδόν αναντικατάστατα κομμάτια του αγωνιστικού κορμού της (Μακιντάιρ-Σάτο) και να επενδύσει στη συμμετοχή νέων παιχτών στη διαμόρφωση της ομάδας. Αλήθεια όμως, δε σας θυμίζει κάτι??

Οι ομοιότητες που πρέπει να ανησυχούν τον ΠΑΟ δεν είναι οι προαναφερθείσες όμως, αλλά αφορούν τη συστατική δομή και τον τρόπο παιχνιδιού της ιταλικής ομάδας. Και η λέξη κλειδί στην προκειμένη περίπτωση είναι η "ομάδα", γιατί πρωτίστως αυτό είναι η Σιένα. Μια ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξεως, ένα σύνολο που ποντάρει στην ομαδική προσφορά και λειτουργία των μερών της με απώτερο σκοπό την επίτευξη του κοινού στόχου. Η Σιένα είναι μια καλογυμνασμένη, σκληροτράχηλη, αμυντική, "ζόρικη", έμπειρη, δυναμική ΟΜΑΔΑ και αυτό είναι το κύριο γνώρισμα αλλά και κόσμημά της. Έχει πολύ καλούς, καλούς και λιγότερο καλούς παίχτες, αλλά ουδείς εξ' αυτών δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από έναν κρίκο στην αγωνιστική αλυσίδα, όπως αυτή έχει σχεδιαστεί και εκπονηθεί από τον προπονητή. Απόδειξη τρανή αυτού, η παρουσία-απουσία του κατά τεκμήριο καλύτερου παίχτη της από τους προημιτελικούς με τον ΟΣΦΠ (Μακάλεμπ) που δεν εμπόδισε σε τίποτα τους Ιταλούς να αποκλείσουν το φαβορί. Καταρχήν λοιπόν οι πρωταθλητές Ελλάδος θα βρουν απέναντί τους μια ΟΜΑΔΑ.

Ομάδα του προπονητή της. Ενός προπονητή νέου, ταλαντούχου, με εμπειρίες ετών σε πρωταθλητισμό, σχεδιαστή και οργανωτή μέχρι κεραίας της κάθε μικρής λεπτομέρειας στον τρόπο που η ομάδα επιτίθεται και αμύνεται. Ο Πιανιτζάνι αναδεικνύεται σε Master Chef, καθώς με -όχι πάντα τα καλύτερα υλικά- έχει φτιάξει μια εδώ και χρόνια αποτελεσματική συνταγή εμπλουτίζοντάς την κάθε χρόνο με νέα υλικά, βασιζόμενος όμως πάντα στις βασικές δομές και αξίες που έχει εμφυσήσει στους παίχτες του από την πρώτη κιόλας χρονιά. Ο κάθε νέος πάιχτης θα πρέπει να καταβάλει προσπάθεια να αντιληφθεί τον τρόπο που παίζει η Σιένα και να γίνει κομμάτι της βάζοντας τα ατομικά του αγωνιστικά χαρακτηριστικά στην υπηρεσία της ομάδας και για αυτό ακριβώς επιλέγεται από τον γηγενή Ιταλό κόουτς. Ας ρωτήσει κανείς τον Νίκο Ζήση ή τον Ρομέιν Σάτο σχετικά και είναι βέβαιο ότι θα ακούσει διθυραμβικά σχόλια για τον εν λόγω προπονητή. Όντας μάλιστα ακομπλεξάριστος -και καλός φίλος του Ιτούδη- δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραδεχτεί ότι έχει "δανειστεί" από τον τρόπο παιχνιδιού του ΠΑΟ στοιχεία που του άρεσαν και τα οποία προσάρμοσε στις ανάγκες της ομάδος του!! Έχει χάσει, έχει κερδίσει τον Ζοτς, αλλά επουδενί δεν τον φοβάται ούτε νομίζω το βλέμμα του θα θολώσει σαν του κακόμοιρου του Πασκουάλ. Συμμετέχει ενεργά στο παιχνίδι, παίρνει αποφάσεις άμεσα, απέδειξε ότι ξέρει να χειριστεί μια συντριβή, έχει σχέση-εμπιστοσύνης με τους παίχτες του, πρόσφατα αναβαπτίστηκε και σε εθνικό προπονητή, είναι φιλόδοξος, πεισματάρης και έχει ήδη στην τσέπη του σκαλπ του ενός κουμπάρου..

Αίσθηση του "μη παραδίνεσαι μέχρι να νικήσεις". Η Σιένα, όπως "ωρίμασε μπασκετικά" με τα χρόνια έχει αναπτύξει μια σχεδόν έκτη αίσθηση να καταφέρνει πάντα τον στόχο της, εκτός αν αυτός αποδεικνύεται κατά πολυ ανώτερος των δυνατοτήτων της. Παρόλο που φέτος το μπάτζετ μειώθηκε στο 40%, έχασε Μακιντάιρ-Σάτο, που ο Μακάλεμπ ήταν τραυματίας για πολύ μεγάλο διάστημα, που ξεκίνησε το Top-16 με δύο ήττες, που κληρώθηκε με τον ΟΣΦΠ με μειονέκτημα έδρας και ξεφτιλίστηκε στο πρώτο παιχνίδι χάνοντας με 48 πόντους, το DNA του αγωνιστή, του νικητή αν θέλετε, της υπέρβασης επικράτησε, αναδύθηκε στην επιφάνεια και την έφερε στους τελικούς 4 της Ευρώπης. Δεν είναι ομάδα που μπορείς εύκολα να φοβήσεις ή να τρομάξεις ψυχολογικά ή να παίξεις κρυφτό με τις αδυναμίες της και αυτό μπορούν οι Ίβκοβιτς-Αγγέλου να το επιβεβαιώσουν. Ομάδα νικήτρια, περήφανη, πρωταθλήτρια και το κυριότερο: Χωρίς άγχος ή πίεση, αλλά με αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις της, όπως αυτή ενισχύθηκε από την πρόκριση, καθώς ο στόχος επετεύχθη, και με μέγιστο κίνητρο αφού ποτέ μέχρι τώρα δεν έχει πιει νερό από τη βρύση.

Αγωνιστικά χαρακτηριστικά συγκεκριμένα. Το παιχνίδι της βασίζεται στην ένταση όπως αυτή προέρχεται από την άμυνα. Οι Ιταλοί θα κυνηγήσουν, θα σπρώξουν, θα χτυπήσουν, θα "δείρουν", θα κυνηγήσουν τα ριμπάουντ, θα αλλάξουν άμυνες, θα κάνουν double team, θα πέσουν στο παρκέ για κάθε χαμένη μπαλιά, θα βάλουν τα χέρια τους στη μπάλα και αν χρειαστεί θα κάνουν και κανένα σκληρό φάουλ προκειμένου να μην δεχθούν το εύκολο lay-up. Όλη η δομή της ομάδος είναι βασισμένη στο λυσσαλέο τρόπο που αμύνεται, προκειμένου να βγάλει εκτός ρυθμού την αντίπαλη επίθεση και να προσπαθήσει να χτυπήσει στο transition είτε με τους γοργοπόδαρους ψηλούς είτε και με σουτ από μέση απόσταση. Ο Πιανιτζάνι έχει χτίσει την αυτοπεποίθηση της ομάδος του στην άμυνα, γνωρίζοντας πως δεν έχει τους σούπερ ταλαντούχους παίχτες στην επίθεση, μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσει και τους 12 παίχτες του ρόστερ του ακόμα για μια άμυνα ή ένα ριμπάουντ. Οι περιστροφές της Σιένα από την αδύνατη πλευρά γίνονται ταχύτατα, τα hedge out στα σκριν είναι δυναμικά, όταν επιλέγεται η αλλάγη στα σκριν υπάρχει πάντα από την αδύνατη πλευρά βοήθεια στο miss-match είτε του ψηλού με τον περιφερειακό είτε αντίθετα, ενώ κάθε αντίπαλο σουτ γίνεται με τουλάχιστον ένα χέρι κρεμασμένο επάνω του. Ακόμα και οι άμυνες ζώνης που παίζουν οι Ιταλοί δεν είναι παθητικές, αλλά κινητικές με κανόνες man-to-man και με εξαιρετική συνεργασία, καθώς οι ψηλοί των Ιταλών είναι στην πλειονότητά τους ελαφρείς και γρήγοροι και μπορούν να καλύψουν με ταχύτητα τις γωνίες.

Στην επίθεση οι Ιταλοί έχουν δύο βασικούς άξονες, ο μεν πρώτος βασίζεται στο pick & roll με κύριους εκφραστές τους Μακάλεμπ, Ζήση και Καουκένας (εσχάτως και τον Γιάριτς), οι οποίοι είτε τελειώνουν μόνοι τους τις φάσεις είτε ψάχνουν την έξτρα πάσα και ο δεύτερος βασίζεται στον δευτερεύοντα αιφνιδιασμό προσπαθώντας να βρουν την αντίπαλη άμυνα χωρίς αμυντική ισορροπία και με ένα καλό pick είτε να δημιουργήσουν καταστάσεις 2 vs 1 είτε να γίνει μια καλή πάσα για ένα ξεμαρκάριστο σουτ. Γενικά το σουτ είναι κάτι που χρησιμοποιείται από τους Ιταλούς καθώς σχεδόν πάντα στην 5άδα υπάρχουν 3-4 σουτέρ με μπαλαντέρ τον Στόουνρουκ, ο οποίος έχει εξαιρετικό σουτ από το τρίποντο τραβώντας παράλληλα τον αντίπαλο ψηλό εκτός ρακέτας. Μεγάλη έμφαση δίνεται στο επιθετικό ριμπάουντ το οποίο οι πράσινοι οφείλουν να ελέγξουν, καθώς η Σιένα έχει αρκετά υψηλό μέσο όρο. Σαφώς υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών και κινήσεων, εντούτοις σπάνια η Σιένα θα ξεφύγει σε έναν καταιγιστικά γρήγορο ρυθμό καθώς αρέσκεται να ελέγχει την ροή του παιχνιδιού και τις όποιες εναλλαγές μπορεί να προκύψουν.

Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι ο ΠΑΟ έχει να αντιμετωπίσει μια ομάδα λιγότερο ποιοτική από αυτόν ως προς τη στελέχωση αλλά με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο παιχνιδιού και συμπεριφορά μέσα στο παιχνίδι και αυτό είναι μια πρόκληση πολύ διαφορετική από αυτή της Μπάρτσελόνας, καθώς καλείται να βρει τρόπους να κερδίσει τα....δικά του "κόλπα" ελαφρώς φυσικά παραλλαγμένα.